Gevaar voor de democratie.

[Nebur]

Eyskens mag dan seniel zijn, de man had in één iets gelijk: de democratie - enfin, de beperkte versie daarvan - in België is in gevaar. Neen, niet omdat er misschien - hopelijk - verkiezingen komen (verkiezingen die een gevaar voor de democratie zijn, wie verzint het ...), wél omdat er een regering dreigt te komen waartegen geen oppositie - enfin, op Laurent Louis na - zal gevoerd worden vanuit Franstalig België! Is het niet de taak van de oppositie om de regering te controleren? Om de bevolking duidelijk te maken wat er allemaal fout zal lopen - de geplande lijst is al niet meer te overzien - in die regering 'van nationale eenheid'? Wie zal dit in Franstalig België op zich nemen? Kranten als Le Soir? Dat gelooft u zelf toch niet? Neen, de Franstaligen zullen éénzijdige berichtgeving voor zich geschoteld krijgen. Ze worden dus zelf het slachtoffer van hun particratie. In Vlaanderen zal de oppositie alvast stevig genoeg zijn, met N-VA, LDD en VB.

[Ernst Niessen]

Oorspronkelijk geplaatst door Nebur

Eyskens mag dan seniel zijn, de man had in één iets gelijk: de democratie - enfin, de beperkte versie daarvan - in België is in gevaar. Neen, niet omdat er misschien - hopelijk - verkiezingen komen (verkiezingen die een gevaar voor de democratie zijn, wie verzint het ...), wél omdat er een regering dreigt te komen waartegen geen oppositie - enfin, op Laurent Louis na - zal gevoerd worden vanuit Franstalig België! Is het niet de taak van de oppositie om de regering te controleren? Om de bevolking duidelijk te maken wat er allemaal fout zal lopen - de geplande lijst is al niet meer te overzien - in die regering 'van nationale eenheid'? Wie zal dit in Franstalig België op zich nemen? Kranten als Le Soir? Dat gelooft u zelf toch niet? Neen, de Franstaligen zullen éénzijdige berichtgeving voor zich geschoteld krijgen. Ze worden dus zelf het slachtoffer van hun particratie. In Vlaanderen zal de oppositie alvast stevig genoeg zijn, met N-VA, LDD en VB.

Democratie en België is een gotspe!

[Bokkenreyder]

Oorspronkelijk geplaatst door Ernst Niessen

Democratie en België is een gotspe!

Hoe democratie? Waar democratie? Wanneer democratie?

[Ernst Niessen]

Oorspronkelijk geplaatst door Bokkenreyder

Hoe emocratie? Waar democratie? Wanneer democratie?

Goede vraag voor Wouter Beke c.s.

[end]

Een regering zonder oppositie is inderdaad ronduit gevaarlijk, ondenkbaar in een moderne westerse democratie.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door Nebur

Eyskens mag dan seniel zijn, de man had in één iets gelijk: de democratie - enfin, de beperkte versie daarvan - in België is in gevaar. Neen, niet omdat er misschien - hopelijk - verkiezingen komen (verkiezingen die een gevaar voor de democratie zijn, wie verzint het ...), wél omdat er een regering dreigt te komen waartegen geen oppositie - enfin, op Laurent Louis na - zal gevoerd worden vanuit Franstalig België!VB.

Dat is de logica zelve want er is op federaal niveau in Wallonië maar één partij, de "pers zoveel mogelijk geld en concessies uit Vlaanderen"-partij. Dus er kan onmogelijk een oppositie zijn.

[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Dat is de logica zelve want er is op federaal niveau in Wallonië maar één partij, de "pers zoveel mogelijk geld en concessies uit Vlaanderen"-partij. Dus er kan onmogelijk een oppositie zijn.

Vergeet evenwel niet dat er daar rond de tafel een Vlaamse meerderheid zit, die een mandaat heeft van ongeveer, wat is het, 55% van de Vlamingen, en die de "pak ons nog eens goed" partij voorstelt, he.

[Cynara Cardunculus]

Eyskens? dat Eyskens dat eens aan zijn pa gaat vragen die deze ondemocratische structuur op poten heeft gezet. Zonder al de grendelwetten zouden we nooit in deze situatie verzeild zijn geraakt. Dat vader Eyskens maar de geschiedenis in gaat als degene die de democratische vlaamse meerderheid van Belgique heeft vermoord. Net zoals zijn partijgenoot Tijl Declercq de democratie in Europa heeft vermoord bij het opstellen van de blauwdruk van Eurabia.

Deze herziening van de grondwet, van de hand van vader Gaston Eyskens, voorzag in speciale meerderheden om diezelfde grondwet te kunnen wijzigen. Hoe het land ook zou ingedeeld zijn, in drie of vier gewesten, in twee of drie of vier gemeenschappen, in negen of tien provincies, of in honderden gemeenten of in duizenden wijken of zelfs honderdduizend straten, om het even: er zouden twee taalrollen zijn, en de grondwet zou alleen kunnen gewijzigd worden door een meerderheid in elke taalgroep apart en een twee derde meerderheid in het gehele parlement, en dit in Kamer en Senaat. Wat deze taalrollen betreft: volgens de Franstaligen zijn we allen Belgen als het gaat om interpersoonlijke solidariteit. Of het nu om Vlamingen, Walen of Brusselaars gaat, wat betreft interpersoonlijke solidariteit bestaan er geen subnationaliteiten in België. Als het echter om afgrendeling gaat, dan weet men wel welke demografische meerderheid er dient afgegrendeld te worden, dan bestaan er ineens “taalrollen” – een juridisch onding dat om te kunnen functioneren toch wel een soort subnationaliteit moet erkennen.


Op basis van deze grendelgrondwet zou men dan “speciale” of “bijzondere” wetten maken, als het ware in de grondwet ingeschreven, en waarvoor de vernoemde bijzondere meerderheden zouden gelden. Tegelijkertijd werden de alarmbelprocedure en de pariteit in de regering ingevoerd, die trouwens juridisch één pakket vormen – nog iets wat de modale kiezer niet beseft. Deze alarmbelprocedure moest belangen- en bevoegdheidsconflicten beslechten en op die manier, o bittere ironie, toezien op de federale loyauteit (van de Vlamingen wel te verstaan).


Die wetten zijn er ondertussen gekomen. Ik beperk me in de oopsomming tot drie belangrijke. Ten eerste, de bijzondere financieringswet (oorzaak van de aanslepende onderhandelingen in 2010 en 2011); ten tweede, de bijzondere wet tot hervorming der instellingen (die maakt dat de belangrijkste onderhandelingen over institutionele herschikking en over de financiering van gemeenschappen en gewesten voor eeuwig aan het wetgevende initiatief van het parlement onttrokken zijn); en ten derde, de bijzondere Brusselwet van 1989 (met zijn vervorming door Dehaene die in 1993 toeliet dat de Cocof decreetgevende bevoegdheid kreeg, en dus het fameuze en bij Vlamingen onbekende tweede Brusselse, totaal Franstalige parlement kon installeren).

Lees vooral de volledige toespraak