S1D/sp.a : We hebben geen nood aan de kakofonie

[Politics.be]

We hebben geen nood aan de kakofonie binnen de Europese Raad, maar aan één Europese stem Alle ogen zijn gericht op de twee topontmoetingen van de Europese Raad, volgende zondag én woensdag, waar de regeringsleiders van de Europese lidstaten zich zullen buigen over de schuldencrisis. Hoewel het drukke overleg tussen de Franse president Sarkozy en de Duitse kanselier Merkel doet vermoeden dat de regeringsleiders de ernst van de situatie inzien, kan niemand zich van de indruk ontdoen dat het orkest van de Europese Raad driftig blijft verder spelen, terwijl de Europese Titanic dreigt te zinken. Commentatoren gaan er immers van uit dat de Raad weliswaar maatregelen zal aankondigen, maar allemaal van het type too little, too late. Er komt wellicht een herkapitalisatie van de Europese banken - een bedrag van 100 miljard euro wordt genoemd - én mogelijk een versterking van het Europees noodfonds.

Maar dat wisten we al langer. Die informatie heeft er niet voor gezorgd dat de markten in rustiger vaarwater kwamen. Afgelopen woensdag werd de rating van Spanje verlaagd, waardoor het land - net zoals Italië - opnieuw geconfronteerd wordt met een verhoging van haar schulden. Het rijtje van Europese landen dat in moeilijkheden komt, is inmiddels lang geworden: Griekenland, Ierland, Portugal, Italië en Spanje. Ook België ligt in het vizier en Frankrijk kreeg een waarschuwing dat haar rating in de nabije toekomst wellicht zal dalen. De torenhoge Europese schuldenberg heeft nood aan een ingrijpend en ambitieus plan, maar dat lijken de kibbelende regeringsleiders niet op tafel te kunnen leggen. De angstige focus op hun nationale belangen verhindert een brede Europese oplossing. Het trieste schouwspel dat de regeringsleiders van de lidstaten opvoeren, staat in schril contrast met verklaringen van Europese politici. Europees Commissaris De Gucht waarschuwde voor een “werkelijk onbecijferbare economische en politieke kostprijs” als de regeringsleiders geen doortastend plan op tafel leggen. Over de partijgrenzen heen pleitten ook leden van de Europese Spinelligroep met sociaal-democraten zoals Sergio Cofferati, groenen als Daniël Cohn-Bendit en liberalen als Guy Verhofstadt voor een échte Europese aanpak van de crisis. Allemaal komen ze tot de conclusie dat de Europese Raad oplossingen eerder verhindert dan mogelijk maakt. De Raad zal immers kleine stapjes aankondigen, terwijl het nu nodig is zevenmijlslaarzen aan te trekken, grote sprongen voorwaarts te maken en één stem te laten horen.


De economische crisis toont aan dat er iets mank loopt met de Europese constructie, al was het maar omdat beleidsbeslissingen die een grensoverschrijdende aanpak nodig hebben, opgelost moeten worden door kibbelende lidstaten. Vandaag moet je ziende blind zijn om niet te beseffen dat de politieke koehandel van die lidstaten Europa recht naar de afgrond stuurt. Onlangs had een onooglijk Slovaaks partijtje het lot van 500 miljoen

Europeanen in handen omdat het zich verzette tegen de uitbreiding van het Europese noodfonds. Het is hallucinant dat belangrijke en noodzakelijke Europese beslissingen geblokkeerd kunnen worden door de interne belangen één kleine lidstaat.

Het wordt steeds duidelijker dat Europa nood heeft aan méér Europese integratie, terwijl het eigenbelang van de lidstaten en misplaatste nationale trots de Unie eerder de andere richting uitstuurt. Op wereldniveau zijn de Europese lidstaten economische en politieke dwergen en kabouters; samen kunnen ze een reus vormen die met krachtige stem kan spreken op het wereldtoneel. De gevolgen van het huidige beleid zijn dramatisch. Neem nu het economische beleid. Het leeuwendeel van de handelsactiviteiten van de landen van de eurozone speelt zich af binnen de grenzen van de Europese Unie. De som van die 17 open economieën is één Europese economische ruimte. Maar de som van hun 17 regeringsleiders, blijft 17 Europese regeringsleiders die elkaar naar het leven staan. Bij gebrek aan een allesomvattend Europees plan, nekken de Europese lidstaten zichzelf. Een Europees plan dat begrotingen op orde brengt én de economie nieuwe zuurstof geeft via gerichte investeringen, het uitschrijven van Europese obligaties, en striktere spelregels voor de financiële sector zou meer zoden aan de dijk brengen. Helaas hanteren de lidstaten het kikkerperspectief om naar hun navel te staren, terwijl de oplossing voor de Europese crisis nood heeft aan het brede panorama van het vogelperspectief.
De economische crisis toont aan dat er iets mank loopt met de Europese constructie, al was het maar omdat beleidsbeslissingen die een grensoverschrijdende aanpak nodig hebben, opgelost moeten worden door kibbelende lidstaten. Vandaag moet je ziende blind zijn om niet te beseffen dat de politieke koehandel van die lidstaten Europa recht naar de afgrond stuurt. Onlangs had een onooglijk Slovaaks partijtje het lot van 500 miljoen

Europeanen in handen omdat het zich verzette tegen de uitbreiding van het Europese noodfonds. Het is hallucinant dat belangrijke en noodzakelijke Europese beslissingen geblokkeerd kunnen worden door de interne belangen één kleine lidstaat.

Het wordt steeds duidelijker dat Europa nood heeft aan méér Europese integratie, terwijl het eigenbelang van de lidstaten en misplaatste nationale trots de Unie eerder de andere richting uitstuurt. Op wereldniveau zijn de Europese lidstaten economische en politieke dwergen en kabouters; samen kunnen ze een reus vormen die met krachtige stem kan spreken op het wereldtoneel. De gevolgen van het huidige beleid zijn dramatisch. Neem nu het economische beleid. Het leeuwendeel van de handelsactiviteiten van de landen van de eurozone speelt zich af binnen de grenzen van de Europese Unie. De som van die 17 open economieën is één Europese economische ruimte. Maar de som van hun 17 regeringsleiders, blijft 17 Europese regeringsleiders die elkaar naar het leven staan. Bij gebrek aan een allesomvattend Europees plan, nekken de Europese lidstaten zichzelf. Een Europees plan dat begrotingen op orde brengt én de economie nieuwe zuurstof geeft via gerichte investeringen, het uitschrijven van Europese obligaties, en striktere spelregels voor de financiële sector zou meer zoden aan de dijk brengen. Helaas hanteren de lidstaten het kikkerperspectief om naar hun navel te staren, terwijl de oplossing voor de Europese crisis nood heeft aan het brede panorama van het vogelperspectief.


In Reyers Laat voorspelden de drie federale Belgische tenoren Louis Tobback, Marc Eyskens en Herman De Croo afgelopen week nog dat een langzame verdamping van de natiestaten onvermijdelijk wordt. Ook zij beseffen dat, als we nog een rol willen spelen op wereldvlak, Europa met één mond moet spreken. De regeringsleiders slagen er niet in de violen gelijk te stemmen met als gevolg dat ze samen een kakofonie produceren die zo’n kabaal maakt dat de markten de boodschap niet begrijpen. Het is beschamend dat de BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika), groeilanden waar een groot deel van de bevolking nog in diepe armoede leeft, de Europese leiders hebben aangeboden om hen financieel te helpen. Dat is enkel mogelijk omdat de regeringsleiders van de lidstaten er maar niet in slagen de neuzen in dezelfde richting te krijgen. We kunnen ons het getalm van de 27 regeringsleiders niet meer veroorloven. Zelfs Eurosceptische landen zoals Nederland weten niet goed meer van welk hout pijlen maken. Terwijl onze noorderburen de Europese constructie hoe langer hoe meer afvallen, pleit hun minister-president nu voor een machtige Europese Commissaris voor begrotingsdiscipline en stabiliteit van de euro die de lidstaten in het gareel kan laten lopen. Europa mag zich niet bemoeien én Europa moet zich krachtiger bemoeien… Het toont glashelder aan in welk een pijnlijk spagaat eurosceptici zich bevinden.


Voor de Europese sociaaldemocraten is het duidelijk dat het intergouvernementalisme van de Europese Raad zijn beste tijd heeft gehad. We moeten nu maar eens luidop durven zeggen waar het over gaat. Europa heeft nood aan een echte Europese regering, geleid door een echte Europese president. Het mag duidelijk zijn dat het de Commissie is die moet evolueren naar zo’n regering. De Europese president kan uiteraard niet de onverkozen

voorzitter van de Europese Raad zijn, maar moet de rechtstreeks door de Europese bevolking gekozen voorzitter zijn van wat vandaag de Commissie heet. Zo’n Europa staat nog lang niet in de steigers, maar moet wel voorbereid worden. Zo’n Europa heeft ook een grotere democratische legitimiteit nodig, een sterkere betrokkenheid van alle Europese burgers. In het Europa van de toekomst zal een eenvormig Europees economisch beleid in balans moeten gebracht worden met een sterk sociaal beleid. Een democratisch Europa dat op twee benen wandelt, een economisch én een sociaal been, kan vooruit gaan. Dit Europa wankelt op één been, waar 27 regeringsleiders tegenaan schoppen. Zo’n Europa moet wel vallen.


Bron: politics.be

[Ratatosk]

De titel vat goed samen wat de Spa is.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Ratatosk

De titel vat goed samen wat de Spa is.

Wat?
Kakafonie?

EU moet snel evolueren naar een politieke entiteit.