Groeten van een Vlaming uit Bali Indonesia

[Indobelg]

De palmbomen wiegen zachtjes in de wind, de lucht is blauw met hier en daar een paar witte wolkjes, en het is 34 graden warm. Deze morgen heeft het een uur geregend en onmiddellijk na de regenbui stegen de dampen op uit de straten zodat de hitte ondraaglijk-warm-vochtig werd.

Het strand hier in Sanur ligt breed en verlaten, alleen getekend door de geulen van het terugvloeiende water.
Soms zie ik een eenzame toerist, moeizaam voortploegend door het hete zand, zwetend onder de tropische hitte.

Wat een verschil met de tijd voor 12 oktober 2002.

Op 12 oktober 2002 ontploften de bommen in Bali.
Mijn ruiten daverden maar zijn niet gebroken.
Mijn hart was wel gebroken toen ik mijn Indonesische vriendinnen ging bezoeken in het Sanglah hospitaal.
Ratna was haar beide benen kwijt en haar nieren functioneerden niet meer. Terwijl ik haar hand vasthield is zij gestorven.
Andere vriendinnen waren vreselijk verminkt en zijn gestorven in pijn (er was niet genoeg morfine)
Mijn vriend Ari diende ik te identificeren. Alleen zijn hoofd had men teruggevonden.
Ik ben bezig met dit allemaal op te schrijven om het van mij af te schrijven.

De toeristen bleven dus weg na 12 oktober 2002.
In december 2002 kwamen moedige toeristen terug, vooral Nederlanders, Scandinaviërs en Australiërs.
En dan begon Bush zijn oorlog tegen Irak.
Nu zie ik nog maar weinig toeristen aankomen.

Dertig procent (30 %) van het inkomen uit toerisme voor heel Indonesië komt van Bali.

Jullie weten waarschijnlijk wel dat Indonesië groter is dan heel West-Europa en 13.750 eilanden heeft. Het is de grootste archipel ter wereld met 220 miljoen inwoners.

Ik zit hier in mijn zwembroekje op de computer te tikken terwijl ik mij afvraag wanneer ik weer wat geld ga verdienen.
Toeristen blijven weg, dus investeerders ook. Vandaar dat ik geen cent meer verdien en voorlopig leef van mijn spaarcentjes...tot betere tijden komen.

Groetjes van onder de palmbomen.

[Indobelg]

Hier volgt een waar gebeurd verhaal over mijn buurvrouwtje.
Zij bakt stenen in de zon.

De koningin van de stenen

Ratu Batu noem ik haar, de koningin van de stenen, maar in feite heet ze Wayan.
Ze is pas 22, heeft een echtgenoot die 23 is en een dochtertje van drie, en ze werkt samen met haar man in de steenbakkerij tegenover mijn huis.
Steenbakkerij is een groot woord. Ze gieten zand en andere dingen in een gietvorm, kloppen er op, gooien het uit de gietvorm en laten het resultaat drogen onder de tropische zon.
Om vijf uur ‘s morgens, zeven dagen op zeven, word ik wakker van haar geklop op de gietvorm. Pas om zes uur ‘s avonds houdt ze op met werken.
Haar man werkt even hard als zij en hun dochtertje loopt kraaiend de zandheuveltjes op en af.
Ze hebben geen keuken en geen potten en pannen. Al hun eten komt van de warung op de hoek van de straat. Daar halen ze een nasi bungkus, dat is een beetje rijst met wat groenten en een klein stukje kip en veel sambal, ingepakt in een stukje papier. Elke dag komt ook de soepman voorbij. Zwetend duwt hij zijn wagentje voort. Hij slaat met een stokje tegen zijn karretje om iedereen te laten weten dat hij soep verkoopt. De Koningin van de Stenen bestelt dan een bakso, dat is een groentensoepje waar ooit een kip heeft overgevlogen, dus er zit een beetje kippesmaak in.
Veel kledij bezitten zij niet. Als ik goed geteld heb, bezit de Koninging van de Stenen twee T-shirts, een paar sandalen en twee sarongs.
En toch, in die armoedige kledij is zij een schoonheid, een koninginnetje uit een sprookje dat nog niet geschreven is.
Huishuur betaalt het gezinnetje niet. Ze slapen in een hok achter de stenen en hun dochtertje slaapt ook in hun bed. De hele nacht brandt er een neonbuislamp die de stenen verlicht en ook wat schijnsel geeft in hun hok.
Elke middag wanneer de zon op haar tropisch warmst neerslaat wenk ik haar. Dan komt Ratu Batu naar mijn huis en schenk ik twee grote glazen frisdrank vol. Wanneer ze dan een glas in elke hand houdt kus ik haar op haar voorhoofd. Dat mag. Dat vindt ze leuk. Ze lacht dan zo’n glinsterende witte tanden glimlach en kijkt mij zo stralend aan dat er bliksems door mijn onderbuik schieten.
Soms, als ik iets teveel bier gedronken heb, kus ik ook achter haar oortje, daar waar haar slank nekje begint. Ook dat mag ik doen van haar.
Haar man zou er niet aan denken om haar zomaar een kusje te geven. Tederheid is hem vreemd. In bed neemt hij haar en valt dan in slaap. Tussen Balinese dorpsjongens en meisjes is er geen romantische passie, De man heeft een vrouw nodig, en ook voedsel en drank, en daarmee is de kous af.
Na die rituele kusjes trippelt ze voorzichtig, om niet te morsen, met een glas in elke hand naar buiten.
Haar man wuift naar mij voor hij het glas aan zijn lippen zet. Ook het dochtertje dat uit het glas van haar moeder drinkt wuift naar mij.
Dan beginnen ze weer te werken.
Ik zie haar gouden oorringetjes af en toe flitsen in de zon. Die ringetjes zijn haar enig fortuin. Ze heeft ze gekregen van haar man als bruidschat.
Haar lange pikzwarte haren heeft ze in een paardenstaart gebonden.
Ze stapelt de stenen op een hoop, met zwaaiende paardenstaart. Wanneer er al veel stenen op de stapel liggen moet zij zich rekken om toch nog een steen helemaal er bovenop te leggen met beide handen. Haar borstjes steken dan triomfantelijk naar voren. Haar goddelijk profiel hoort eerder thuis in een fries van de Boroboedoer tempel of op de catwalk van de supermodellen,
Achter het steenbakkerijtje ligt een groot rijstveld. Daar werkt een boer, een kleine pezige man met een enorme hoed op zijn kop, het soort hoed dat je altijd ziet in documentaires over rijstboeren of in oorlogsfilmen over Vietnam.
Ik zie die rijstboer wel eens door mijn straatje slenteren, zwetend, stinkend, moegewerkt en vroeg oud.
Ook hij ziet de Koningin van de Stenen elke dag en vorige week kookte hij over.
Het was al avond toen hij ruw zijn sterke ongewassen hand tegen de mond van Ratu Batu drukte en haar in het rijstveld trok.
Op dat moment kwam haar man terug van de warung waar hij hun avondmaal, nasi bungkus, had gekocht.
Hij sloeg de rijstboer de schedel in met een zware steen die zijn vrouw die morgen zelf gebakken had.
Ik had nooit gedacht dat er zoveel moed en waardigheid zat in die steenbakker. Toen de politie kwam ging hij trots mee, met opgeheven hoofd. Hij wuifde naar mij en glimlachte.
De rechtbank zal hem veroordelen tot twee jaar gevangenis maar hij hoeft niet met een hoop andere gevangenen in een enge cel te zitten en hij zal ook niet zoals de anderen veel slaag en luizig eten krijgen. En binnen zeven maanden is hij weer een vrij man. Dat is het akkoord dat ik heb bereikt na uren onderhandelen met de corrupte gerechtsdienaren die gretig mijn geld in hun zakken stoken.
Gisteren kwam Ratu Batu haar frisdrank halen. Ze glimlachte mooier dan Miss World en ze omhelsde mij nog voor ik haar glas gevuld had.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Indobelg

Hier volgt een waar gebeurd verhaal over mijn buurvrouwtje.

Wees zelf ook maar beducht voor een platte steen tegen je raap!

Wel een fijnzinnig verhaal.

[Antoon]

Indobelg,

Was jij niet vroeger onder de naam Bali op het forum van gva?

Whatever the answer, welkom.

En.... leuk verhaaltje.

[alpina]

Prachtig geschreven!! Dat is fantastische lectuur, ik zou er toch is goed over nadenken of je geen romans zou beginnen schrijven... :o

De beste tekst die ik op dit forum al ben tegengekomen!!

[Indobelg]

Oorspronkelijk geplaatst door Antoon

Indobelg,

Was jij niet vroeger onder de naam Bali op het forum van gva?

Whatever the answer, welkom.

En.... leuk verhaaltje. :)

Neen, Antoon, ik was vroeger niet onder de naam Bali op het forum van gva.
Ik heb wel een paar berichten naar dat forum gezonden onder de naam DirkIndonesia.

Cheers
Dirk

[Indobelg]

Oorspronkelijk geplaatst door alpina

Prachtig geschreven!! :D Dat is fantastische lectuur, ik zou er toch is goed over nadenken of je geen romans zou beginnen schrijven... :o

De beste tekst die ik op dit forum al ben tegengekomen!!

Alpina, bedankt voor je vriendelijke opmerkingen.

Dirk

[Indobelg]

Oorspronkelijk geplaatst door Superstaaf®

Wees zelf ook maar beducht voor een platte steen tegen je raap!
:wink: :P :oops:
Wel een fijnzinnig verhaal.

Hiier zou men eerder kokosnoten tegen mijn raap gooien, of nog erger : mijn ballen vermorzelen tussen TWEE kokosnoten !

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Indobelg

Hiier zou men eerder kokosnoten tegen mijn raap gooien, of nog erger : mijn ballen vermorzelen tussen TWEE kokosnoten !

En dat allemaal omdat je een beetje lief wil zijn.........
Enfin, je hebt nog zeven maand.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Indobelg

Hiier zou men eerder kokosnoten tegen mijn raap gooien, of nog erger : mijn ballen vermorzelen tussen TWEE kokosnoten !

Dat kan nochtans ferm zeer doen als per ongeluk hun vingers tussen de kokkosnoten zitten.

[Darwin]

Heb je nog van die mooie waar gebeurde verhaaltjes, Belg in Bali?

[Pat]

Ik wil terug naar Bali

Prachtige verhalen IndoBelg, nog meer van dat.

Ik was ook gechockeerd toen ik vernam wat er in Bali gebeurde.
De hindu enclave Bali was bekend als het veiligste eiland in Indonesië, het is dus geen toeval.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Pat

Ik wil terug naar Bali

Prachtige verhalen IndoBelg, nog meer van dat.

Ik was ook gechockeerd toen ik vernam wat er in Bali gebeurde.
De hindu enclave Bali was bekend als het veiligste eiland in Indonesië, het is dus geen toeval.

Het land waar ge voor een cola wat genegenheid kunt kopen van uw buurman zijn vrouw.

[Indobelg]

Oorspronkelijk geplaatst door Darwin

Heb je nog van die mooie waar gebeurde verhaaltjes, Belg in Bali?

Ik woon nu op het eiland Bali. Wat volgt heb ik meegemaakt toen ik nog op het eiland Java woonde, in de stad Bandung. Ik heb alles opgeschreven zoals het echt gebeurd is. In Bandung staan duizenden moskees, 98 procent van de inwoners van Bandung is islamiet, maar er is ook een katholieke kathedraal en er zijn verschillende protestantse kerken. Die kerken hebben ook hun eigen hospitalen waar natuurlijk ook moslims worden verzorgd. Ongelofelijk veel Indonesische families stellen huisbedienden te werk die inwonen. Zelfs de armen hebben nog een meid of een knecht die dan tegen kost en inwoon werkt. Ik betaal mijn bedienden meer dan de gemiddelde Indonesische familie hun bedienden betalen. Dat wordt ook verwacht van een Westerling. Soms voelt een Westerling zich als een geldbeugel op twee benen, want alle Westerlingen hebben de naam ontzettend rijk te zijn en zijn dus het doelwit van mensen die zogenaamde leningen willen – die ze nooit terugbetalen – en ook stijgen de prijzen op de groentenmarkt wanneer een Westerling in zicht komt. Vandaar dat mijn bedienden naar de markt gaan. Zij kunnen beter afbieden dan ik en betalen de lokale prijzen. In onderstaand relaas blijkt dat zeer waarschijnlijk de Indonesiër probeerde geld te verdienen door mij te chanteren.
Een zondagnamiddag in Bandung
Het liep tegen vier uur en alles was rustig zoals het past op een zondagnamiddag in een stille straat.
Mijn meid Rina hurkte naast de ingang van de keuken. Ze was aan het eten.
Met haar rechterhand duwde ze rijst en kip in haar mond.
Rina dacht dat ze ongeveer twintig jaar was. Haar ouders waren haar geboortejaar ook al vergeten. Dat gebeurt dikwijls in de kampung, dorpjes waar twee, soms drie kalenders tegelijk in gebruik zijn. Je hebt de oeroude Javaanse kalender en de Gregoriaanse, en dan nog de moslim jaartelling.

Ik luisterde naar barokmuziek in de woonkamer.
Verder weg klonken slierten Indonesische popsongs uit een radio en dan plots als een zwarte olievlek dreef de stem van de muezzin over alle deuntjes. Een halve minuut later viel de muezzin van de andere moskee in. Er ontstond een perfekte kakafonie. De barokmuziek en de popsongs waren niet meer te horen.
De kerels van de moskees deelden schreeuwend mede dat Allah groot is en Mohammed zijn profeet.
Vooral 's morgens is het om razend uit je bed te springen en een granaat naar die schreeuwtenten te gooien. Ik word elke morgen wakker om kwart voor drie bij het eerste gehuil en wanneer ik een half uur later weer ingeslapen ben beginnen ze opnieuw.
Kunnen ze hun godsdienst niet in stilte beleven ?
Eén van mijn vrienden is er erger aan toe dan ik. Hij woont in Jakarta naast een moskee en tegenover een protestantse kerk.
Als de moskee zwijgt, begint het vijftigkoppig kerkkoor onder begeleiding van een elektrisch orgel psalmen te zingen. 's Zondags komt er nog het gebeier van de kerkklokken bij.
Wanneer het religieus lawaai begint kan mijn vriend zelfs niet meer telefoneren, want hij hoort de stem van zijn correspondent niet.

Nu hoorde ik boven het geschreeuw van de moskee een barse mannenstem brullen tegen Rina.
Had er iemand gebeld? Rina zal de ingangspoort open gedaan hebben.
Nieuwsgierig ging ik kijken.
Een armoedig geklede man hield op met tieren tegen Rina en richtte zijn aandacht en een scherp geslepen sikkel op mij.
Ik ben geen held, maar ik bleef kalm.
Met een lichte trilling in mijn stem vroeg ik waarom hij zo boos was.
Met zijn sikkel gebaarde hij naar Rina.
"Mijnheer heeft mijn vrouw zwanger gemaakt!", riep hij.

Zijn woorden sloegen in als de pointe van een goede mop.De situatie was zo grappig dat ik geen schrik meer had. Ik kon mij niet langer inhouden. Ik begon te lachen. Niet gewoon lachen, nee, ik lachte bulderend en overvloedig en ik plooide bijna dubbel. Het was al grappig dat hij mij zo beleefd aansprak, maar dat kan een Indonesiër niet laten, de beleefdheid tegenover een oudere en een werkgever zit ingebakken in hun taal en kultuur, maar ik vond het nog veel grappiger dat hij dacht dat ik haar zwanger had gemaakt.

Stomverbaasd keek de man mij aan. Ik zag opperste verwarring in zijn ogen.
Ik hikte nog na van het lachen, hield mijn buik vast en keek oprecht vrolijk in zijn ogen.
"Kom, geef die sikkel maar hier," zei ik. "Wat wil je drinken? Thee? Koffie? Arak? Bier?"
Gehoorzaam als een afgerichte hond gaf hij mij de sikkel.
Hij rook geen angst meer en voelde intuitief aan dat ik nu de bovenhand had.
Ik trok hem mee naar mijn woonkamer en bood hem een stoel aan.
Rina viel terug in haar rol van pembantu (huisbediende) en serveerde thee en voor mij een bier.
Niemand sprak een woord.
Ik keek even naar Rina. Ze was de laatste tijd inderdaad molliger geworden. Zou ze dan toch zwanger zijn? Maar van wie?

Toen begon ik mijn toespraak.
Ik sprak hem aan met mas, dat betekent "broer", een heel beleefde manier van aanspreken in het Indonesisch.
De man schuifelde een beetje ongemakkelijk op de stoel. Hij zat duidelijk liever op de grond.
Ik maakte hem duidelijk dat ik zoveel gewillige vriendinnen heb dat ik niet eens keek naar zijn vrouw. Om hem niet te beledigen vermeldde ik terloops dat zijn vrouw weliswaar niet lelijk was, maar dat ik toch niet geinteresseerd was in haar. Ik gooide er ook een islamitisch-moreel sausje over door een paar verzen van de Heilige Koran te citeren - in het Arabisch. Zoiets heeft altijd succes bij Islamieten.
De man ontspande en slurpte van zijn thee.
Hij had alleen maar geknikt en nog geen woord gezegd.
Het was voor hem niet zo eenvoudig om zich uit te drukken in het Indonesisch want zijn moedertaal was Soendanees. Laag-Soendanees, want het Hoog-Soendanees begreep ook hij niet, net zomin als ik.

"We gaan een akkoord sluiten." zei ik in het Indonesisch, "Als het kind er uitziet als een halfbloedje, als het een indo is, mag je mij vermoorden, OK? Kom terug binnen een maand of zeven."
Hij knikte.
Eindelijk opende hij zijn mond om zich te verontschuldigen voor zijn woest gedrag en dan vroeg hij mij beleefd toelating om weer te vertrekken.

Hij was nog maar net de deur uit of ik stond al in de keuken.
"Rina," zei ik, "Wie heeft je zwanger gemaakt?"
Rina lachte verlegen en zei niks.
Ik wist nu dat ze mij niks zou zeggen. Aandringen had geen zin.
Ze glimlachte het soort nietszeggende glimlachjes die zo typisch Indonesisch zijn en die mij soms razend maken.
Ik keek even naar haar met andere ogen.
Zoals ze daar voor mij stond met haar blik op de grond gericht in een sarong die haar mollig buikje omhulde was ze eigenlijk helemaal niet lelijk.
Maar wie had haar dat mollig buikje bezorgd ?

Ongeveer zeven maanden later was Rina klaar om te bevallen. Rond die tijd moest ik naar Jakarta vliegen om een zakenman uit België te ontmoeten.
Ik gaf Rina een hoop geld zodat zij kon bevallen in een ziekenhuis. Gretig nam zij het geld aan en wenste mij goede reis.

Drie dagen later kwam ik terug thuis.
Rina had het geld op zak gestoken, natuurlijk had zij geen geld verspild aan dokters en zij was bevallen in mijn garage met de hulp van een oude vrouw uit de buurt. Haar zoontje zag er honderd procent Indonesisch uit. Een flinke en gezonde Indonesische baby.

Haar man heb ik nooit meer weer gezien. Rina ook niet. Twee dagen na de bevalling was zij plots verdwenen.

Mijn tuinman ook.

[Pat]

Moraal van het verhaal: vertrouw nooit de tuinman

Het gebeurt wel meer dat het voltallige personeel ontslagen wordt wegens diefstal. Maar ik vermoed dat zo'n risico niet opweegt tegen de voordelen.

[Indobelg]

Oorspronkelijk geplaatst door Darwin

Heb je nog van die mooie waar gebeurde verhaaltjes, Belg in Bali?

Ja, hier is een waar gebeurd verhaal. Ik heb enkel de namen vervangen van de personen die er in voorkomen. De ik-persoon ben ikzelf. Echt gebeurd.

Het oor

Ik was zeventien jaar oud toen de leraar Latijn de betekenis van het woord "vir" uitlegde.
"Een vir," zei hij, "is een man die de leeftijd van veertig jaar bereikt heeft. Dat was een belangrijke datum in het leven van elke Romein. Een vir had meer privileges dan een knulletje van vijfentwintig."

Ik moest daaraan denken toen ik mijn veertigste verjaardag in zicht had. Het moest een geweldig feest worden. Ik had eten besteld bij een Chinees-Indonesisch restaurant en honderd gasten uitgenodigd.

Sommige genodigden waren vrienden, anderen gewoon kennissen van wie ik hoopte dat ze mij niet zouden vergeten als ik hen ooit eens een gunst zou moeten vragen.
Zo had ik ook de kolonel van de plaatselijke politie uitgenodigd. Hij nam van iedereen geld aan, liefst een heleboel, maar je kon er zeker van zijn dat hij dan ook deed wat je hem gevraagd had.
Corruptie is handig wanneer je iets nodig hebt van de politie. Een uitreisvisum bijvoorbeeld. Elke inwoner van Indonesië moet toelating krijgen om naar een ander land te reizen. Normaal duurt het minstens een week voor je zo een uitreisvisum krijgt. Eén telefoontje van een kolonel en het visum is dezelfde dag klaar.

In Indonesië komen genodigden nooit alleen. Nodig je een man en zijn echtgenote uit, dan kan je er zeker van zijn dat zij ook hun neven en nichten en nog wat ooms en tantes meebrengen. Nodig je een man alleen uit, dan komt ook nog wel zijn liefje, zijn buurvrouwtje en nog wat verre familie mee. Ik had dus mijn voorzorgen genomen en eten besteld voor tweehonderd personen.

Het liep anders af.

De dag voor het feest, zo rond vier uur in de namiddag, voelde ik mij niet lekker, een uur later had ik 41 graden koorts, een kwartier later viel ik in zwijm.

Ik werd wakker in een hospitaalbed. Er zat een infuus in mijn hand. Uit een plastic fles druppelde iets in mijn arm.
Het was al donker buiten.
"Hee!" zei een meisjesstem. Ik herkende Shinta, een vriendinnetje.
"Hallo!" zei haar zus Lia. "Ik ben ook hier!"
Er stonden vier meisjes en twee verpleegsters rond mijn bed.
"Mijn feest?" vroeg ik.
"Dat hebben we afgezegd. We hebben iedereen maar naar huis gestuurd. Je feest had eergisteren moeten doorgaan. Het is al vrijdag vandaag. Je was twee dagen in coma."
Ik hoefde mij geen zorgen te maken, zeiden ze, mijn geld was niet voor niks besteed. Ze hadden het eten gewoon laten inpakken en hun familie, ooms, tantes, neven en nichten en ook de buren waren er nog altijd van aan het smullen.

Ik heb een maand in dat ziekenhuis gelegen. De dokters kwamen en gingen. Het leek of elke dokter een nieuw medicijn op mij wilde uitproberen. Ze waren het erover eens dat ik zowel tyfus als malaria en hepatitis tyfosa had.

De meisjes hadden twee matrassen in mijn kamer gelegd en kwamen om beurten logeren om over mij te waken. Dat is de gewoonte in Indonesië. Men laat nooit iemand alleen over aan de zorgen van de verpleegsters. Soms brachten ze vriendinnen mee. Zo heb ik Rita leren kennen.

Rita had het liefste stemmetje maar ze was ook een heel mooi meisje. Een prachtig gezichtje met een gave huid, mooie witte tanden, leuk neusje, prachtige ogen, kortom, een schoonheid. Ze droeg een Islamietisch hoofddoek, een jilbab. De andere meisjes waren ook Islamiet maar droegen geen jilbab.

Rita ging niet meer naar school. Ze was achttien jaar, vertelde ze mij tijdens de lange namiddagen toen de andere meisjes op school zaten en zij mij koelte toewuifde met een belachelijk klein waaiertje. Ik lag dan wel in een V.I.P. kamer, de duurste kamer van het hospitaal, maar er was geen airconditioning, zelfs geen ventilator. De deuren stonden open en gaven uit op een tuin. Af en toe kwam er een zuchtje wind binnen, en ratten ook, vooral 's nachts.

Rita had enkel drie jaar lagere school gelopen. Op een namiddag toonde ze mij waarom ze nooit veel naar de lessen was geweest. Ze deed haar hoofddoek af. En ik begreep meteen alles. Ze hoefde niks meer uit te leggen. Waar een oor had moeten zijn, aan de linkerzijde van haar hoofd, hing een dunne biefstuk, bloederig dooraderd. Het leek op het oor van een volwassen varken. Gewoon een lap vlees dat aan haar hoofd hing te hangen.
"Ik heb mijn regels," zei ze verlegen,"en dan gaat dit ding altijd bloeden."
Het was lelijk. Ik moest een beetje kokhalzen. Rita glimlachte toegeeflijk. Ze was die reaktie blijkbaar gewoon.
"Ik ging niet meer naar school, want de andere kinderen wilden niet praten met een varken," zei ze met een klein stemmetje. "Ze noemden mij het varken. Ik ben dan maar thuisgebleven en mijn ouders vonden dat beter ook." Ze glimlachte een beetje treurig.
"Maar ik kan wel lezen en schrijven", zei ze.
Ik zag dat ze daar trots op was. Toen heb ik haar met alle kracht die in mijn ziek lijf zat in mijn armen gedrukt.

Vijf weken later was ik weer thuis. Ik organiseerde een mini-party, een verlaat verjaardagsfeestje, voor de intieme kring, enkel voor de mensen die mij bijgestaan hadden toen ik zo miserabel plat lag in een ziekenhuis waar 's avonds de ratten over mijn voeten kropen en waar wat vriendinnen de ratten kwamen wegjagen en mij koelte toewuiven.
Om er zeker van te zijn dat Rita ook zou komen, ging ik haar per taxi bij haar ouders ophalen. De wagen stopte voor de ingang van een smalle steeg. De chauffeur wachtte in de hoofdstraat. Ik wandelde het slecht verlichte paadje in. De steeg was heel smal. Als ik mijn armen uitstrekte, raakten mijn vingertoppen de muren van de huisjes aan de linker- en rechterkant.
Haar vader keek mij stomverbaasd aan. Geen enkele blanke had ooit een voet gezet in zijn achterbuurt. Hij mompelde een paar beleefdheidsformules, ik antwoordde met de rituele repliek. Rita kwam bijna huppelend naar me toe.

In de taxi werd zij een beetje verlegen maar ik zag in haar ogen dat ze blij was. In mijn huis ging ze naast haar vriendinnen zitten die op ons hadden zitten te wachten om het verjaardagsfeestje op te starten.

Terwijl iedereen zich begon te amuseren, nam ik mijn Belangrijke Gast bij zijn mouw.
Het was heel gemakkelijk geweest om die Indonesische chirurg te overtuigen om naar mijn mini-party te komen. Ik wilde een goede prijs bedingen voor wat ik van plan was. In Indonesië moet je altijd afbieden, niet alleen op de markt, of bij de politie als een agent je een boete probeert te verkopen, maar ook bij chirurgen, vandaar dat ik Dr. Hermawan had uitgenodigd. Ik wilde hem gunstig stemmen zodat hij mij een goede prijs zou geven voor de operatie van Rita.

Er zijn maar weinig geheimen in een stad als Bandung en ik wist dat Dr. Hermawan een vrouwenloper was. Hij was getrouwd met een rijke vrouw om te kunnen investeren in een dure prive-praktijk. Zoals het past had hij zijn echtgenote en zijn schoonouders gelukkig gemaakt met twee kleinkinderen en na die gedane taak had hij gewoon verder geleefd zoals de playboy die hij altijd al geweest was. Zijn vrouw was teveel moeder en te dom om iets te vermoeden van de buitenechtelijke sport van haar beroemde man.
Want beroemd was hij. Hij maakte gebruik van elke gelegenheid om niet bij zijn vrouw te zijn. Elk buitenlands congres voor chirurgen was een aanleiding om niet alleen iets bij te leren in zijn vak maar ook over vreemde vrouwen. Binnenlandse congressen vond hij ook interessant, zei hij tegen zijn vrouw, maar wat zij niet wist was dat hij daar zelden naartoe ging. Tijdens zo'n binnenlands congres lag hij altijd wel in bed met een hoertje, ver van Bandung en ver van zijn dikke moederige echtgenote.

"Dr. Hermawan," zei ik, "mooie meiden, hee?"
Ik probeerde geil te knipogen zoals dat verwacht wordt van mannen onder elkaar.
De chirurg grijnsde. "Yanti vind ik wel mooi," zei hij.
Bingo, dacht ik, hij loopt met zijn ogen dicht in de val.
Yanti, net twintig, was niet alleen heel mooi maar ook heel duur.
Ik had haar al vijfhonderdduizend rupiah gegeven om lief te zijn tegen de chirurg. Ze zou nog vijfhonderdduizend krijgen nadat ze mijnheer de dokter ook in haar armen in mijn logeerkamer zou gesloten hebben.
"Yanti is gek op U," zei ik. "Dat ziet U toch zelf?”
De dokter keek nog eens naar Yanti die heel alert naar hem wuifde.
Goed zo, Yanti, dacht ik, ik heb mijn geld wel besteed.
Toen ging ik in de aanval.
"Ik heb U nodig voor een operatie," zei ik.
Voor de dokter kon antwoorden, wuifde ik naar Rita.
"Rita!" riep ik. "Kom eens hier!"
Ik nam de dokter mee naar mijn slaapkamer, trok Rita mee, en sloot de deur.
Toen Rita haar jilbab afdeed, zag ik dat Dr. Hermawan geschrokken was.
Dan zei hij tenslotte: "Dat wordt een hele moeilijke operatie, maar ik denk wel dat ik het aankan."
Rita deed haar hoofddoek terug om en verliet mijn slaapkamer.
Ik begon te onderhandelen over de prijs …

Dr. Hermawan bracht een paar aangename uurtjes door met Yanti. De volgende dag telefoneerde hij mij. Rita mocht onmiddellijk naar het hospitaal komen. Ik ging Rita ophalen bij haar ouders, de moeder knikte wat beleefdjes toen ik binnenkwam, de vader zei geen woord.
In de taxi was Rita erg zenuwachtig, maar ook blij. Ze geloofde in mij, zei ze.

Voor de operatie begon, sprak ik met Dr. Hermawan. Ondertussen werd Rita gewassen voor de operatie. Ze had 's morgens enkel een magere nasi goreng gegeten, maar de andere dokters vonden dat ze toch eerst haar maag moesten leegpompen. Dat vond ik toch wel overdreven. Ze hadden toch wel een dag kunnen wachten? Maar niks aan te doen, zo gaat dat nou eenmaal in Indonesische hospitalen.
"We nemen hier geen risico's", zei Dr Hermawan. "Er zijn al patienten geweest die gegeten hadden, en dan zitten wij soms met problemen later"

Dr. Hermawan voerde zelf de eerste operatie op Rita uit.

Ik wachtte in een cafeetje tegenover het hospitaal. Zeven uren lang zat ik daar bier te drinken tot er eindelijk, in de late namiddag, een verpleger naar het cafeetje kwam. Ik had die kerel een dikke fooi gegeven om mij te komen zeggen wanneer de operatie afgelopen was.

Redelijk dronken liep ik het hospitaal in. De verpleger bracht mij naar Dr. Hermawan.
"Heel moeilijk, maar gelukt," zei Hermawan. "Ik zat volop onder het bloed. De verpleegsters hadden veel werk met mijn gezicht af te vegen. Die lap aan haar hoofd zit vol met onnodige adertjes en telkens ik een incisie maakte, spoot er een fontein bloed uit."
"Mag ik haar zien?" vroeg ik.
"Normaal niet, nee, ze ligt op de intensive care, maar o.k., omdat jij het bent, ga maar mee met mij."
En daar lag Rita, verbonden met allerlei machines en kabels en pijpjes.
Ik bleef even bij haar en verliet dan de kamer. Dr. Hermawan ging douchen en zich omkleden.
Hij had beloofd met mij een biertje te komen drinken in het cafeetje aan de overkant van de straat.

In dat cafeetje dronk Hermawan met veel genoegen een glas bier. Ik ook.
"Maak je geen zorgen," zei hij. "Alles zal in orde komen. Volgende week doe ik de tweede operatie, dan moet ze een maand rusten, en dan moet Rita naar mijn collega in Singapore."
"In Singapore?" vroeg ik. "Waarom Singapore ?"
De chirurg lachte een beetje treurig. "Hier in Indonesie hebben we geen goede plastische chirurgen. Ik kan alleen maar die lap wegopereren, maar een nieuw oor maken kan ik niet, daar heb je een specialist voor nodig en dat kan alleen maar in Singapore. Een collega van mij daar is onder de besten. En dit geval eist kunst."
Ik knikte.
"En in Singapore kan je niet afbieden over de prijs," grijnsde hij.
Ik was er zeker van dat hij een commissie zou krijgen van de chirurg in Singapore

Na de tweede operatie mocht Rita het hospitaal verlaten.
Dat hebben we gevierd. Ik nam haar en mijn vriendinnetjes mee naar een discotheek. Rita had haar jilbab om, want haar hoofd zat nog onder een vol verband.
Voor de eerste keer in haar leven dronk zij champagne. Ze werd er een beetje dronken van.
"Hee," lachte zij. "Dit is air senang." En je kon het haar inderdaad aanzien, dat “dit gelukswater haar happy maakte.”

Twee dagen later bleek Rita dood.

Midden in de nacht belde de buurvrouw van Rita mij. "Kom vlug," zei ze. "Rita is dood."
Toen ik de smalle, slecht verlichte steeg inliep, zag ik een heleboel mensen voor de deur van het huis van Rita's ouders staan. Ik duwde de mensen weg en ging binnen.
Daar lag Rita, dood.
Rond haar lijk zaten haar vader, haar moeder, wat familieleden. Haar vader zat voor te lezen uit de Koran, in het Arabisch. Ik ging weer buiten en ik vroeg links en rechts wat er gebeurd was.
De vader van Rita had ruzie gemaakt met haar moeder, omdat ze haar toegelaten had mee te gaan met een “bule”, met een onbekende blanke. Toen de vader een stoel vastgreep om zijn echtgenote te slaan, was Rita tussenbeide gekomen. De poot van de stoel had Rita op haar oor geraakt, het oor dat nog geen oor was.
Haar vader had haar laten doodbloeden. De buren die gewekt werden door al het lawaai, hadden tenslotte de politie opgebeld.

Ik voelde iets in mij groeien dat ik nog nooit gevoeld had. Ik liep terug binnen in het huisje en ik kon mij niet bedwingen. Met mijn linkervoet - en in Indonesie gebruik je nooit iets met je linkerhand of linkervoet - stampte ik de heilige koran uit de handen van de vader, ik greep hem bij zijn haren, trok hem recht en sloeg hem een paar tanden uit.
"Kamu brengsek," riep ik, "kamu pembunuh !" – “Jij strontvent! Jij moordenaar!”

Op dat moment kwam de politie binnen. Ze trokken mij ruw van de gillende vader weg , maar de officier kende mij. Hij was op mijn verjaardagspartijtje geweest.
"Kom, kalm, hou je kalm," zei hij.
"Ik wil een autopsie," riep ik. "Die moordenaar moet gestraft worden!"
"Ja, kalm nou," zei de officier.
Ik greep in mijn zak en haalde een miljoen rupiah boven. Ik neem altijd mijn voorzorgen, ik heb altijd minstens een miljoen rupiah op zak. Gretig nam de officier mijn geld aan. Een officier van politie verdient de helft van dat bedrag per maand.
"Neem Rita mee," zei ik op een heel autoritaire toon, "voor een autopsie. En hou die man aan."
Ik wees naar Rita’s vader.

De ambulance kon het steegje niet in. De plots heel gewillige officier beval zijn agenten Rita's lijk door de steeg te dragen en in de ambulance te leggen. Hij deed Rita's vader de boeien om en duwde hem ruw voor zich uit.

Ik zat vooraan in de ambulance naast de chauffeur.

In het hospitaal werd Rita in de autopsiekamer op een marmeren tafel gelegd in afwachting van de dokter die de autopsie zou verrichten. Ik bleef bij haar. Dat mocht van de politie, want tenslotte had ik al veel betaald voor die gunst.
Dan werd de politieman die de wacht hield voor de deur plots weggeduwd en daar stond de familie van Rita, ooms, nichten, neven en tantes, een twintigtal mensen. Ze eisten het lijk op om het onmiddellijk te begraven want dat is de gewoonte bij islamieten. Ik greep een bezem en een scalpel dat er gemeen scherp uitzag en siste: "Wie Rita aanraakt, vermoord ik," en dan riep ik naar de politieagent: "Dimana pistolmu? – Je revolver!”
Eindelijk haalde de agent zijn revolver boven. De familie droop af.

Toen de dokter binnenkwam om in Rita te gaan kerven en haar daarna ruw weer dicht te naaien, ben ik naar huis gegaan.
Maar eerst heb ik haar voorhoofd gekust: "Selamat jalan, Rita. – Goeie reis, meid.”

Ik heb toen twee dagen geslapen.
De derde dag kwam Rita's moeder mij bezoeken.
De moeder die nooit naar Rita had omgekeken.
Ze wilde scheiden van haar man, zei ze. Hij sloeg haar dikwijls, zei ze. En meteen vroeg ze of ik misschien geen geld wilde geven voor een mooie grafsteen voor Rita.
Ik wist dat ze al dat geld in haar eigen zak zou steken, dus ik wachtte op wat ze nog meer zou zeggen. Als ik dat zou willen, mocht ik wel met haar naar bed, want op een andere manier kon ze mij niet terugbetalen zei ze. Ze had alleen haar lichaam. maar ze kon goed neuken, zei ze, en ze was pas 34 jaar oud, ze was getrouwd toen ze 15 jaar was en ze was dadelijk zwanger geweest van Rita.
En haar man was al terug vrij. Er waren geen bewijzen dat hij Rita doodgeslagen had.

Ik heb toen eens diep ingeademd, ik liet de moeder van Rita zitten, ik ben in mijn tuin onder een palmboom gaan zitten. De moeder van Rita is binnen blijven wachten …

[Jorge]

Moraal van het verhaal, je kan bijna alles kopen maar voorlopig nog geen levens.

[Bobke]

Moraal van het verhaal, je kan bijna alles kopen maar voorlopig nog geen levens.

Och misschien wel, organen en zo maar dan heb je wel wat westers geld nodig