Geen goesting om te werken

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Nierika

U krijgt van niemand iets omdat u nergens mee in orde bent?
U werkt dus, of u leeft van de lucht?

Ik ben te ziek om te werken, dus ik trek mijn plan.

[Nierika]

Morgen viert hier ergens in dit onlandje een vrouw haar pensioneringsfeestje die haar halve leven van een werkloosheidsuitkering heeft genoten en terzelfdertijd in het zwart ging werken als poetsvrouw.
Toen ze enkele jaren geleden werd gesnapt werd haar uitkering voor (als ik me niet vergis) zes maand geschorst. De controleurs die haar al een tijdje volgden stelden haar een schikking voor, indien ze niet toegaf dat ze gefraudeerd had zouden ze de zaak verder uitspitten en zou het haar veel meer kosten (iets wat me al ferm tegen de borst stuit, zo'n schikking).
Wat ze me er niet bijvertelde, maar wat haar schoondochter me later wrang toevertrouwde, was dat ze om de zes maand zonder werkloosheidsuitkering te overbruggen, naar het OCMW trok om er steun te vragen...

...en die ook kreeg...

Pittig detail: Haar volledige uitkering kon ze maand na maand sparen, ze leefde van haar zwartwerk.

Morgen viert ze haar pensioenfeestje, ze zwaait af van de dop en mag in haar geval... weer op de dop, maar nu heet het pensioen.

En neen, ik verzin dit niet...

[Nierika]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Ik ben te ziek om te werken, dus ik trek mijn plan.

U pleegt op krukken nu en dan eens een bankoverval om wat brood op de plank te krijgen terwijl uw vrouw als medeplichtige uw infuus vasthoudt?

[Mambo]

Een kennis van mij had gisteren een licht hartinfarct. De warmte en de zwaarte van het werk en zo...al zijn 2 keer dat hij van zijn stokken viel.
Vandaag werkt hij alweer.
Ikzelf stond ook te koken in de warmte, niet makkelijk zwaar werk te doen als je schoenen nat van het zweet worden.

Er is toch veel verschil in karakter vind ik.

Er zijn er die doorgaan en er zijn er die nooit iets doen.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Nierika

Morgen viert hier ergens in dit onlandje een vrouw haar pensioneringsfeestje die haar halve leven van een werkloosheidsuitkering heeft genoten en terzelfdertijd in het zwart ging werken als poetsvrouw.
Toen ze enkele jaren geleden werd gesnapt werd haar uitkering voor (als ik me niet vergis) zes maand geschorst. De controleurs die haar al een tijdje volgden stelden haar een schikking voor, indien ze niet toegaf dat ze gefraudeerd had zouden ze de zaak verder uitspitten en zou het haar veel meer kosten (iets wat me al ferm tegen de borst stuit, zo'n schikking).
Wat ze me er niet bijvertelde, maar wat haar schoondochter me later wrang toevertrouwde, was dat ze om de zes maand zonder werkloosheidsuitkering te overbruggen, naar het OCMW trok om er steun te vragen...

...en die ook kreeg...

Pittig detail: Haar volledige uitkering kon ze maand na maand sparen, ze leefde van haar zwartwerk.

Morgen viert ze haar pensioenfeestje, ze zwaait af van de dop en mag in haar geval... weer op de dop, maar nu heet het pensioen.

En neen, ik verzin dit niet...

Klinkt me allemaal redelijk logisch in de oren, tenslotte kan je van een dop niet leven, je moet dus wel iets in elkaar steken om meer geld binnen te krijgen. Die vrouw heeft het dan nog werkend gedaan waarbij ze niemand op welke wijze dan ook iets te kort gedaan heeft, je zou blij moeten zijn.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Nierika

U pleegt op krukken nu en dan eens een bankoverval om wat brood op de plank te krijgen terwijl uw vrouw als medeplichtige uw infuus vasthoudt?

Soms gebruik ik krukken als de pijn in mijn kniegewrichten te erg is ja. Ten gevolge van de ziekte van Graves-Blasedow heb ik soms veel pijn in gewrichten doorheen het lichaam.
Ik leef de "catch22," ik kan niet in ziekenkas gaan want ik moet eerst een bepaalde periode werken, en ik kan niet werken omdat ik te ziek ben.

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Een kennis van mij had gisteren een licht hartinfarct. De warmte en de zwaarte van het werk en zo...al zijn 2 keer dat hij van zijn stokken viel.
Vandaag werkt hij alweer.
Ikzelf stond ook te koken in de warmte, niet makkelijk zwaar werk te doen als je schoenen nat van het zweet worden.

Er is toch veel verschil in karakter vind ik.

Er zijn er die doorgaan en er zijn er die nooit iets doen.

Dat is een echte held, hij werkt zich letterlijk dood, en wie precies word daar beter van?

Karakter? Er is ook zoiets als gek zijn, werken tot je dood valt, dan heb je karakter...

Maar goed, als dat die mens zijn levensdoel is, da mag veronderstel ik.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Soms gebruik ik krukken als de pijn in mijn kniegewrichten te erg is ja. Ten gevolge van de ziekte van Graves-Blasedow heb ik soms veel pijn in gewrichten doorheen het lichaam.
Ik leef de "catch22," ik kan niet in ziekenkas gaan want ik moet eerst een bepaalde periode werken, en ik kan niet werken omdat ik te ziek ben.


Dat is een echte held, hij werkt zich letterlijk dood, en wie precies word daar beter van?

Karakter? Er is ook zoiets als gek zijn, werken tot je dood valt, dan heb je karakter...

Maar goed, als dat die mens zijn levensdoel is, da mag veronderstel ik.

Kwestie van kracht en wil. In de zetel gaan liggen helpt ook niet hé?
Natuurlijk er zijn zo momenten. Vorige week had ik iets ernstig aan mijn rug en kon ik een paar dagen ook niet veel anders dan neerliggen. Na een doos ibuprofen geslikt te hebben ging dat weer.
Vandaag en gisteren had ik veel maagklachten, mogelijks van die overdreven ibuprofen of zo? Nu ja een buscopan of 20 en een dafalgan of 8 samen met wat malox en een halve fles calman en nog iets dat ik vergeet ging dat ook.

ps; toen mijn vader destijds geschoten met een dumdum in Korea 3 jaar lam had gelegen liep die in het ziekenhuis ook met krukken. Toen passeerde een officier van de commando's en schopte zijn krukken weg met de boodschap "commando's lopen niet met krukken". Mijn vader heeft nadien nooit nog met krukken gelopen.

[Nierika]

Oorspronkelijk geplaatst door meneer

Ja, een man met een arm of een been af, naar de bouwwerf, luiaard , en vlug wat, of je krijgt je uitkering niet meer !

Ik ken er één die een container op zijn voet kreeg, waarbij de voet werd afgesneden tot net onder de tenen.
Hij loopt met aangepast schoeisel als mecanicien in het weekend in overbruggingsploeg 2 x 12 uur te hinken, afwisselend van 5 tot 17 u en van 17 tot 5 u.
De voet is nooit volledig genezen en ligt nog regelmatig open in de aangepaste schoen, alhoewel het arbeidsongeval al 10 jaar geleden is gebeurd en de 34-jarige man nog geen cent schadevergoeding heeft getrokken omdat de verzekeringsmaatschappij maar blijft procederen.

Het is nog nooit in hem opgekomen om thuis te gaan zitten.

Iemand die ik heel goed ken heeft het syndroom van Marfan in zo'n ernstige mate (4 klaplongen, borstbeen-prothese, 2 verwijdingen van de aorta, fel verminderde longinhoud, etc...) dat ze zonder meer meteen op de ziekenkas thuis kan zitten als invalide.

Haar eerste baas wist dat ze een Vlaams Fonds nummer had (werkgever krijgt één derde van het loon terug bij in dienst neming van iemand met een VF-nummer), en aanvaardde haar op basis daarvan. Hij werd echter na enkele maanden vervangen, en haar nieuwe baas weigerde haar een vast contract te geven op basis van haar ziekte met de woorden "het is niet omdat ik een derde van je loon kan recuperen dat je een derde minder vlug moet werken dan je collega's, dat kan ik niet maken tegenover hen."
Hoewel ze toen even depressief was opnieuw een bijna fatale dubbele klaplong kreeg, doordat de getalkeerde long weer inviel, zocht
en vond ze opnieuw werk.
Ze is toen bij de post gaan werken en werd na 5 termijnen van zes maand voorlopige contracten buitengegooid alhoewel ze heel erg tevreden waren over haar prestaties.
Helaas mochten ze haar niet vast in dienst nemen omdat er net toen werd beslist dat de verplichting om iemand na 4 x 6 maand tijdelijke contracten statutair te maken niet meer gold.
Ze kreeg nog een 5de termijn, maar meer konden haar oversten niet voor haar doen.
Eén iemand van de dienst personeelszaken die ze in vertrouwen had genomen en had toevertrouwd dat ze een Vlaams Fonds nummer had als gehandicapte zei haar resoluut dat VF-nummer niet te gebruiken omdat de post als staatsbedrijf met een quotum werkte voor gehandicapten, en het quotum op dat moment was behaald. Een staatsbedrijf dat iemand dus zou buitenwerken omdat ze een speciaal door de staat uitgevonden statuut kon voorleggen.
Het heeft haar niet tegengehouden, na enkele weken opnieuw aan de slag te gaan in een verzekeringskantoor, waar ze met geen woord repte over haar VF-nummer en intussen al 6 jaar probleemloos werkt.

Een man met een arm of een been af hoeft niet meteen naar een bouwwerf, dat overemotionele reageren trekt nu eens nergens naar, maar ik ben ervan overtuigd dat we wel ergens een plaatske zouden vinden voor iemand die een ledemaat mankeert en toch wil werken.

Waarom zou zo iemand voor de rest van zijn dagen in zijn zetel moeten zitten en gedwongen worden een uitkering te aanvaarden?

Anderszijds moet iemand die een ledemaat verloren is en niet wil werken, ook niet gedwongen worden aan de slag te gaan om zijn uitkering niet te verliezen.

Die honderdduizenden werklozen daarentegen die er mee verantwoordelijk voor zijn dat de werkenden van nu eerder op 70 dan op 60 op pensioen zullen kunnen gaan in de toekomst, zelfs diegenen die zware arbeid (ploegarbeider, wegenwerker etc...) verrichten waarvoor geen scholing nodig is...

Mja, leg jij het hen maar uit...

[Nierika]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Klinkt me allemaal redelijk logisch in de oren, tenslotte kan je van een dop niet leven, je moet dus wel iets in elkaar steken om meer geld binnen te krijgen. Die vrouw heeft het dan nog werkend gedaan waarbij ze niemand op welke wijze dan ook iets te kort gedaan heeft, je zou blij moeten zijn.

Neen ze besteelt de werkende gemeenschap gewoon twee keer, de eerste keer door onterecht een uitkering te krijgen en de tweede keer door geen belastingen te betalen op haar zwartwerk.

Van die 600 euro die ze van de dop krijgt kan ze niet leven nee, zelfs al heeft ze een eigen huis aan de scheiding van haar man overgehouden, maar ze kon die 600 euro wel elke maand oppotten en van haar zwartwerk leven.
Ze kreeg dus genoeg binnen om van te leven zonder haar uitkering.
Dan had ze ook geen recht op die uitkering.
Had ze de werkende gemeenschap al tenminste één keer minder genaaid.

[Kameraad Mauser]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

ps; toen mijn vader destijds geschoten met een dumdum in Korea 3 jaar lam had gelegen liep die in het ziekenhuis ook met krukken. Toen passeerde een officier van de commando's en schopte zijn krukken weg met de boodschap "commando's lopen niet met krukken". Mijn vader heeft nadien nooit nog met krukken gelopen.

Tot zover de dank van de staatsmilitie voor haar militieleden.

En van de Ami's kwam er zoals gewoonlijk nougabollen...?

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Kwestie van kracht en wil. In de zetel gaan liggen helpt ook niet hé?
Natuurlijk er zijn zo momenten. Vorige week had ik iets ernstig aan mijn rug en kon ik een paar dagen ook niet veel anders dan neerliggen. Na een doos ibuprofen geslikt te hebben ging dat weer.
Vandaag en gisteren had ik veel maagklachten, mogelijks van die overdreven ibuprofen of zo? Nu ja een buscopan of 20 en een dafalgan of 8 samen met wat malox en een halve fles calman en nog iets dat ik vergeet ging dat ook.

ps; toen mijn vader destijds geschoten met een dumdum in Korea 3 jaar lam had gelegen liep die in het ziekenhuis ook met krukken. Toen passeerde een officier van de commando's en schopte zijn krukken weg met de boodschap "commando's lopen niet met krukken". Mijn vader heeft nadien nooit nog met krukken gelopen.

Mijn vader, op het einde van de oorlog als de Russen optrokken door Polen, die liep mee met een peloton SS. Tegen de officieren die ze tegen kwamen daar stak hij de arm naar uit en riep hij "Haitla!" tegen.

Alleszins, 20 buscopans, heb je die bijsluiters al eens gelezen? Nu, ik moet niet veel zeggen, als ik migraine heb dan pak ik ook dagen lang Dafalgan Codeïne, je wordt er mottig van tot aan het overgeven toe, maar het is het enigste dat de pijn wegpakt.

[Kameraad Mauser]

Oorspronkelijk geplaatst door Nierika

Neen ze besteelt de werkende gemeenschap gewoon twee keer, de eerste keer door onterecht een uitkering te krijgen en de tweede keer door geen belastingen te betalen op haar zwartwerk.

Van die 600 euro die ze van de dop krijgt kan ze niet leven nee, zelfs al heeft ze een eigen huis aan de scheiding van haar man overgehouden, maar ze kon die 600 euro wel elke maand oppotten en van haar zwartwerk leven.
Ze kreeg dus genoeg binnen om van te leven zonder haar uitkering.
Dan had ze ook geen recht op die uitkering.
Had ze de werkende gemeenschap al tenminste één keer minder genaaid.

Wij als burger worden als eerste bestolen door het feit dat grond niet gratis is.

Daarom moet je gaan werken om een perceel te kunnen aankopen of een huis/app. te huren.

Indien je zonder werk valt dan kun je recht hebben op een uitkering. Maar daarop ben je toch ook belast.

Dus zomaar de schuld schuiven op een werkloze is er ver over.

Wanneer krijgen we als burger ons geld terug dat de overheid zomaar gegeven heeft aan ons aller banken toen ze huilie huilie kwamen doen?

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Kameraad Mauser

Tot zover de dank van de staatsmilitie voor haar militieleden.

En van de Ami's kwam er zoals gewoonlijk nougabollen...?

Bah t' is te zeggen. Mijn vader had met zijn 110% recht op pensioen van het leger als invalide.
Maar het leger heeft hem dat nooit gezegd.
Dus heeft hij nadien altijd gewerkt als fotolasser en buizenlegger wat toch zwaar werk was (zeker als zwaar invalide) tot zijn 65 jaar.
Toen hebben ze het hem gezegd dat hij al in pensioen kon van na zijn legerdienst.
Alleen wist hij dat niet.
En zeiden ze het ook niet.

België moest dat betalen hé.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Nierika

Neen ze besteelt de werkende gemeenschap gewoon twee keer, de eerste keer door onterecht een uitkering te krijgen en de tweede keer door geen belastingen te betalen op haar zwartwerk.

Van die 600 euro die ze van de dop krijgt kan ze niet leven nee, zelfs al heeft ze een eigen huis aan de scheiding van haar man overgehouden, maar ze kon die 600 euro wel elke maand oppotten en van haar zwartwerk leven.
Ze kreeg dus genoeg binnen om van te leven zonder haar uitkering.
Dan had ze ook geen recht op die uitkering.
Had ze de werkende gemeenschap al tenminste één keer minder genaaid.

Je laat het allemaal wel heel dramatisch klinken, seffens is de vrouw nog een streng te bestraffen misdadiger omdat ze wat zwart werkt.

Wat doe jij eigenlijk? Ik bedoel welk werk of school?

[Kameraad Mauser]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Bah t' is te zeggen. Mijn vader had met zijn 110% recht op pensioen van het leger als invalide.
Maar het leger heeft hem dat nooit gezegd.
Dus heeft hij nadien altijd gewerkt als fotolasser en buizenlegger wat toch zwaar werk was (zeker als zwaar invalide) tot zijn 65 jaar.
Toen hebben ze het hem gezegd dat hij al in pensioen kon van na zijn legerdienst.
Alleen wist hij dat niet.
En zeiden ze het ook niet.

België moest dat betalen hé.

De centen, daar is het hem altijd om te doen. Of het nu een nationaal leger is, Belgisch of Vlaams- maakt geen kloten uit- of een bedrijf,...

Ik heb daar geen loyaliteit tegenover.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Mijn vader, op het einde van de oorlog als de Russen optrokken door Polen, die liep mee met een peloton SS. Tegen de officieren die ze tegen kwamen daar stak hij de arm naar uit en riep hij "Haitla!" tegen.

Alleszins, 20 buscopans, heb je die bijsluiters al eens gelezen? Nu, ik moet niet veel zeggen, als ik migraine heb dan pak ik ook dagen lang Dafalgan Codeïne, je wordt er mottig van tot aan het overgeven toe, maar het is het enigste dat de pijn wegpakt.

Ik ken de bijsluiter. Maar ik ken ook mezelf.
Je bent denk ik niet veel beter of slechter dan ik ben wat dat betreft.
Slikken en doorgaan.
Wat anders kunnen we er mee doen?

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Ik ken de bijsluiter. Maar ik ken ook mezelf.
Je bent denk ik niet veel beter of slechter dan ik ben wat dat betreft.
Slikken en doorgaan.
Wat anders kunnen we er mee doen?

En jij hebt dan nog chance, je kan nog werken.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Kameraad Mauser

De centen, daar is het hem altijd om te doen. Of het nu een nationaal leger is, Belgisch of Vlaams- maakt geen kloten uit- of een bedrijf,...

Ik heb daar geen loyaliteit tegenover.

Daar heb je gelijk in.
Gisteren een documentaire gezien van Amerika dat een levensverzekering afsluit op al hun werknemers en geld incasseert dat niet meer normaal is.
En klachten had dat het vooropgestelde overlijdens niet klopte?
Soms wordt ik echt mottig van kapitalisme. En toch wil ik er één worden, wat niet gaat lukken natuurlijk.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

En jij hebt dan nog chance, je kan nog werken.

We gaan door tot aan het gaatje.

[Nierika]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

Soms gebruik ik krukken als de pijn in mijn kniegewrichten te erg is ja. Ten gevolge van de ziekte van Graves-Blasedow heb ik soms veel pijn in gewrichten doorheen het lichaam.
Ik leef de "catch22," ik kan niet in ziekenkas gaan want ik moet eerst een bepaalde periode werken, en ik kan niet werken omdat ik te ziek ben.

Je hebt op dit forum al meerdere malen over Graves-Blasedow gesproken, alsook over je problemen met narcolepsie, autisme en asperger. Ook heb ik al eens eerder op Wikipedia de symptonen van Graves-Blasedow opgezocht, en daar staat niks bij over gewrichtsproblemen, wel over problemen met de schildklier, waar je toen over repte omdat circe het eerst als symptoom aangaf.
Ik dacht dat je hier ook al meermaals hebt aangegeven met niks in orde te zijn omdat je nogal langdurig in de gevangenis hebt gezeten.

Veel pijn in de kniegewrichten wijst misschien op de ziekte van Bichterift, of hoe je dat ook spelt.

Verde heb ik zelf ook erg veel last van ontstekingen, vooral in de onderrug, bovenbenen en ellebogen, in die mate dat ik soms bijna niet uit bed raak of al bijna van mijn stokje ga door met mijn elleboog tegen een deurlijst te tikken. Ik kan gerust een week aan een stuk lopen hinken. Zit in de genen.

Ik zou gerust wel wat meer kunnen thuis blijven, ziektebriefjes krijgen, wat meer profiteren.

Maar dan verspeel ik het recht, mijn heilig privilege om me op te boeien over de ongelofelijke luiheid van veel mensen.

En dus ga ik liever werken, en dat meen ik.

De profiteur lacht mij vierkant uit.

Ik heb medelijden met de profiteur, die mutatie, dat flauw afkooksel van het origineel, de mislukte kopie dat leeft bij de solidariteit van zijn werkende medemens, bij wie solidariteit in tegenstelling tot het werkschuw tuig, in de genen ingebakken zit.