Het ‘ontstaan’ van Israël of hoe leugen ‘waarheid’ werd

[Drukazz]

Historicus Ilan Pappé, bekend om zijn zware kritiek op zijn land Israël, was op 20 september 2014 voor een lezing op Manifiesta, naar aanleiding van zijn boek ‘The idea of Israel: a history of power and knowledge’. Over dat boek en over zijn ideeën had DeWereldMorgen.be een gesprek met hem.



Uittreksel uit de lezing van Ilan Pappé op Manifiesta:

"Beeld je in dat je een handelaar in messen bent, op zoek naar potentiële klanten. Wat doe je om ze te overtuigen van je kwalitatief assortiment dat ook zij in huis horen te halen? Wel, je nodigt hen uit om een onthoofding bij te wonen." (een referentie naar de onthoofdingsvideo’s van Islamitische Staat)

"Zo’n gruwel is net nodig om uit te leggen aan mensen hoe grotesk en hypocriet we zijn. Dit is immers wat Israël doet met Gaza. Israël test nieuwe wapens uit in de Gazastrook bij dodelijke belegeringen, zoals deze zomer, en nodigt nadien internationale wapenhandelaars uit om te tonen hoe de wapens in realiteit werken."

"Gevolg: de militaire omzet van Israël gaat de hoogte in. Dit zal blijven escaleren. Ik ben geen profeet, maar ik ben bang dat als de wereld niet tussenbeide komt, er ieder anderhalf jaar een nieuwe militaire operatie zal komen. En iedere aanval zal telkens erger zijn dan de vorige. Uiteindelijk zal Israël een genocide aanrichten."

Democratisch gelijk en heilig militarisme
“Het idee van Israël ontstond in 1948 en werd wereldwijd verkocht als een product van moderniteit en menselijkheid. Dat is ‘het idee van Israël’. Mijn vertrekpunt voor het boek staat hier haaks op, Israël is immers een schurkenstaat. Die situatie wordt ieder jaar erger."

"De buitenwereld kijkt steeds kritischer naar het zionistisch project: zijn gewelddadige politiek kan niet verantwoord worden. Hiertegenover staat de meerderheid van de joodse bevolking van Israël die gelooft in het 'democratisch gelijk' van Israël. Israël vernielt een realiteit en de inwoners zien dat niet in!”

“Sinds dat begin is Israël een koloniale maatschappij, die zoveel mogelijk grondgebied van Palestina wil, met zo min mogelijk Palestijnen. Israël worstelt echter tegelijk met interne verdeeldheid, maar het gemeenschappelijk vijandsbeeld verenigt hen. Ook daarom is het militaire karakter van Israël heilig.”

“In normale omstandigheden zouden deze tegenstellingen binnen de joodse Israëlitische gemeenschap de samenleving verscheuren, zo diepgaand zijn ze. Ten eerste is er de etnische socio-economische tweespalt: joden uit Europese landen hebben een meer bevoorrechte positie dan joden uit Arabische landen. Ten tweede is er de culturele tegenstelling van religieuze joden tegenover seculiere. Tot slot is er de verarmde middenklasse, de meeste joden uit de middenklasse kunnen zich geen eigen woning meer veroorloven.”

“Deze spanningsvelden spelen geregeld op. Heel vaak zien we dat dan het conflict met de Palestijnen wordt aangescherpt. Voor de 'veiligheid’ vervalt dan al het overige.”

Fabricatie van ‘het idee Israël’
Hoe ontstond die dissonantie tussen idee en realiteit van Israël? Hoe komt het dat zoveel buitenstaanders de zogenaamde morele kwaliteit van Israël nog steeds kritiekloos aanvaarden? Hoe slaagt Israël erin om dat idee van een democratische rechtvaardige staat te verkopen, ondanks de realiteit, ondanks het bestaan van tv en internet?

"Ik identificeer twee groepen die de grootste invloed hadden ‘om leugen als waarheid te verkopen’: filmmakers en academici. Filmmakers spelen in op het gevoel en verkopen het idee van Israël zowel in binnen- als buitenland. Er wordt een beeld gecreëerd van heldhaftige Israëli’s, die na een lange lijdensweg eindelijk thuiskomen. Palestijnen verschijnen amper in die films."

“Films zijn fictie, academici wenden daarentegen academische waarheid voor, waardoor westerse academici overtuigd worden. Die academische collaboratie met de politiek gaat terug tot het begin van Israël en zelfs vroeger. Eind jaren 1930 werd de Britse Peel Commissie belast met de taak een oplossing te vinden voor de spanningen tussen lokale bevolking en joodse kolonisten.”

“Ben-Gurion, later de eerste premier van Israël, benaderde een academicus met de vraag 'Was er altijd een joodse aanwezigheid van de Romeinse tijd tot nu?' Die academicus was zeer enthousiast, aan zo’n lijvig onderzoeksthema zou hij immers de komende tien jaar een stevige kluif hebben. Ben-Gurion antwoordde echter: 'Je hebt twee weken om het te bewijzen aan de Peel Commissie: begin dus maar met de conclusie!' ”

“Er is hier dus sprake van een ingebeelde band met een plaats, die dateert van 2000 jaar terug. Het idee van Israël is niet dat men deze plek wil bezoeken of wil delen met haar bewoners. Neen, men wil het in zijn geheel onttrekken aan het volk dat er al woont!”

“Beeld je in dat er iemand op je deur klopt, die vastberaden zegt: 'Excuseer, 2000 jaar geleden woonde ik hier al.' Een beetje eigenaardig, maar kom, je bent gastvrij en nodigt de man uit op de koffie. Maar de dag erna staat hij er weer: 'Excuseer, 2000 jaar geleden woonde IK hier.' De man wil deze keer niet enkel koffie, maar ook een plaats om te overnachten. Je bent gastvrij, dus je geeft de man onderdak.”

“De volgende dag verschijnt hij echter met de politie: '2000 jaar geleden woonde ik hier, dit is mijn huis.' En je wordt prompt uit je huis gezet! Dat is de realiteit van Israël. Eender waar zou dit doorprikt worden voor de waanzin die het is, maar wanneer het over Palestina gaat, nemen academici dit serieus.”

Nieuwe historici waren kortstondige revolutie in academische wereld
“Eind jaren 1980 ontstond een kritische beweging in de Israëlische academische wereld. Enkele historici stelden de zionistische geschiedschrijving van 1948 in vraag. Deze zogenaamde ‘nieuwe historici’ waren beïnvloed door de sociale en politieke realiteit van het ogenblik.”

“De oorlog van 1982 tegen Libanon was nog niet verteerd maar ook de brutale repressie van de (eerste) Palestijnse Intifada in 1987 zorgde ervoor dat deze academici documenten uit 1948, die net gedeclassificeerd werden, met een kritische geest opnieuw gingen interpreteren. Plots werden de gebeurtenissen van 1948 ontdaan van hun heroïsch elan. De Palestijnse slachtoffers kwamen voor het eerst in beeld.”

“De mythe dat de Palestijnen vrijwillig vluchtten werd doorprikt. De Palestijnen waren verjaagd. Deze ‘nieuwe historici’ zorgden voor een revisie van de officiële Israëlische geschiedschrijving, die evenwel niet hartelijk onthaald werd. Vele van de net vrijgegeven militaire documenten over de toenmalige wandaden van soldaten en de uitdrijvingen van Palestijnen werden opnieuw verzegeld voor het publiek.”

“De betrokken academici zelf werden gebrandmerkt als verraders. Hun ideeën zorgden voor opschudding maar werden niet aanvaard door het Israëlische publiek. We wilden de waarheid vertellen, maar werden beschouwd als verraders. We beïnvloedden wel de buitenwereld: voor het eerst kwam het idee van de hele fabricatie van het ontstaan naar buiten.”

“De beweging stierf snel een stille dood in de jaren 1990. De publieke opinie zweeg hen dood en hun positie binnen de Israëlische academische wereld werd onhoudbaar. Zelf werd ik onder druk gezet om ontslag te nemen.”

(Sindsdien werkt Pappé aan de universiteit van Exeter en pendelt hij tussen Groot-Brittannië en Israël, waar zijn familie nog steeds woont.)

“De grote meerderheid van kritische stemmen censureerde zichzelf of verliet Israël. De restricties aan de Israëlische universiteiten zijn zo beperkend, dat de individuele criticus er onhoorbaar is. Slechts als er een fundamentele verandering komt in de ideologie van de staat, zal de academische wereld hier vrij zijn. Nu zijn ze opnieuw helemaal ingekapseld in de zionistische ideologie van de staat. Op dit ogenblik is dat een hopeloze zaak."

BDS is noodzakelijke druk op de ketel
“Je kan niet verwachten dat Israël uit zichzelf zal veranderen. Deze samenleving is een gesloten cirkel. Ik denk dat de BDS-beweging (Boycott, Divestment and Sanctions Movement; Boycot, Desinvestering en Sanctie-Beweging) essentiële druk levert van buitenaf om aan verandering te sleutelen. Dat is een kritische massa die organisaties kan helpen in hun strijd. In het maatschappelijk middenveld zitten namelijk de eigen kritische stemmen van Israël.”

“Ze zijn nog klein in aantal, maar zouden kunnen evolueren tot een kracht van verandering, met die druk van buitenaf. Ik denk bijvoorbeeld aan organisaties zoals New Profile, die dienstplichtweigeraars ondersteunt. Ook organisaties zoals Anarchists Against the Wall en Breaking the Silence zijn heel erg relevant.”

“Zij doen het werk dat de academische wereld had moeten doen. Niet alle organisaties staan daarin even ver. Sommige hebben moeite om de bezetting van Gaza en de Westelijke Jordaanoever te koppelen aan de zionistische ideologie. Ze denken dat de bezetting een beleid is, terwijl het om één en dezelfde ideologie gaat."

"Je kan geen zionist zijn en tegelijkertijd de bezetting bekritiseren, dat is alsof je het beleid in Zuid-Afrika ten tijde van de apartheid bekritiseert zonder dat beleid te linken aan de ideologie van Apartheid!”

“Veel organisaties in het Westen hebben overigens hetzelfde probleem: ze kaarten enkel de Israëlische bezetting aan van de Westelijke Jordaanoever en Gaza en laten de geschiedenis verder links liggen. Er is dus nog een lange weg te gaan voor we aan een rechtvaardige oplossing toe zijn. We moeten daarom geduldig zijn. Voor mij heeft die rechtvaardigheid de vorm van één staat met gelijke rechten voor iedereen die er woont en voor iedereen die er ooit uit verdreven werd.”

http://www.dewereldmorgen.be/artikel...-waarheid-werd

[Eliyahu]

Oorspronkelijk geplaatst door Drukazz

[b]Historicus Ilan Pappé, bekend om zijn zware kritiek op zijn land Israël, was op 20 september 2014 voor een lezing op Manifiesta, naar aanleiding van zijn boek ‘The idea of Israel: a history of power and knowledge’.

Bs'd

Ilan Pappe is een leugenaar en oplichter die dat zelf ook onbekommerd toegeeft:
Bs'd

Benny Morris: The liar as hero

http://www.newrepublic.com/article/b...nest-historian

http://www.ee.bgu.ac.il/~censor/katz...nny-morris.pdf

At best, Ilan Pappe must be one of the world’s sloppiest historians; at worst, one ofthe most
dishonest. In truth, he probably merits a place somewhere between the two. Here is a clear and typical example-in detail, which is where the devilresides-of Pappe’s handiwork. Itake this example fromThe Ethnic Cleansing of Palestine. On February 2, 1948, a young Jewish scientist named Aharo
n Katzir came .....


The faux Zionist history of Ilan Pappé
http://cifwatch.com/2011/11/12/the-f...of-ilan-pappe/

By now, it’s reasonable to conclude that famed revisionist historian Ilan Pappé has transgressed the sacred ground between quotation marks by inventing a quote and attributing it to Israel’s first prime minister David Ben-Gurion. It’s also reasonable to conclude that his publisher, Oneworld Publications and his colleagues at the University of Exeter will fail to hold him account for his actions.

The quote in question appeared in an article Pappé wrote for the Autumn 2006 issue of the Journal of Palestine Studies and in his book The Ethnic Cleansing of Palestine (Oneworld Publications) that came out a few weeks later. In these texts, Pappé reported that in a 1937 letter to his son, Ben-Gurion declared:

“The Arabs will have to go, but one needs an opportune moment for making it happen, such as war.”

Historian Benny Morris declared that the quote was an invention in December 2006. He did not challenge Pappé directly, but journalist Johan Hari used the quote to assail Israel in a commentary that appeared in The Independent soon after it appeared in print twice under Pappé’s name.

In declaring the quote an invention, Morris was on solid ground. The quote does not appear in any of the references that Pappé cited for it. In Ethnic Cleansing, Pappé cites the July 12, 1937 entry in Ben-Gurion’s journal and page 220 of the August-September issue of New Judea, a newsletter published by the World Zionist Organization. The quote appears nowhere in these texts, nor does it appear in the source he references in the article appearing in the Journal of Palestine Studies, a book by Charles D. Smith.



Saturday, April 20, 2013
Ilan Pappe's dishonesty shines through

http://elderofziyon.blogspot.co.il/2...l#.VFMLAY93Qjg

In Electronic Intifada, anti-Israel historian Ilan Pappe - who has been proven a liar and a fraud more than once - gets hot and bothered by a quote by Shimon Peres:

In a regal interview he gave the Israeli press on the eve of the state’s ” Independence Day,” Shimon Peres, the current president of Israel, said the following:

“I remember how it all began. The whole state of Israel is a millimeter of the whole Middle East. A statistical error, barren and disappointing land, swamps in the north, desert in the south, two lakes, one dead and an overrated river. No natural resource apart from malaria. There was nothing here. And we now have the best agriculture in the world? This is a miracle: a land built by people” (Maariv, 14 April 2013).

This fabricated narrative, voiced by Israel’s number one citizen and spokesman, highlights how much the historical narrative is part of the present reality. ...Peres’ denial of the native Palestinians and his reselling in 2013 of the landless people mythology exposes the cognitive dissonance in which he lives: he denies the existence of approximately twelve million people living in and near to the country to which they belong.

The entire rest of the article rails against Peres' supposed denial of the existence of Arabs in British Mandate Palestine.

Is Peres denying the existence of Arabs in Palestine before 1948?

Of course not. He was talking about natural resources, nothing else. After all, would anyone interpret Peres' statement "There was nothing" to mean that Jerusalem or Jaffa didn't exist? Isn't that what "nothing here" means - if you are a narrow-minded idiot who chooses to interpret the words without context?

This is the state of the art in Israel criticism today. A celebrated author and historian, writing in the premiere showcase for anti-Israel literature, makes stuff up - and no one in the anti-Israel community has a trace of integrity to call him on it, or to demand that EI pull the article based on a lie. There is no pushback in the "progressive" community against this transparent falsehood.

Nothing.

Because hating Israel is a religion to these fanatics, and far more important than mere honesty.



http://sundial.csun.edu/2012/02/cont...nian-conflict/

The flier quoted Historian Yoav Gelber, and said Pappé “has totally abandoned the academic disguise…and has enlisted the service of Palestinian propaganda in Israel and abroad.”

“He’s not a good historian, he distorts quotes and he has an agenda to destroy the Jewish state. He’s dangerous,” said Dr. Roberta Seid, historian and adjunct UC Irvine professor.



http://www.meforum.org/897/a-history...nd-two-peoples

Pappé is the odd man out among the so-called New Historians. Unlike his colleagues, who pretend to base their anti-Israel writings on recently declassified documents from the British Mandate period and the first years of Israeli independence, Pappé is an unabashed "relativist" for whom historical research is a backward-looking projection of political attitudes and agendas regardless of actual facts. Aside from his doctoral dissertation, subsequently published as Britain and the Arab-Israeli Conflict, 1948-51,[1] Pappé's books are not based on archival documentation, preferring secondary (and deeply prejudiced) sources that aim at vindicating the Palestinian "narrative" of the conflict. He himself explains this in the introduction to A History of Modern Palestine:

My bias is apparent despite the desire of my peers that I stick to facts and the "truth" when reconstructing past realities. I view any such construction as vain and presumptuous. This book is written by one who admits compassion for the colonized not the colonizer; who sympathizes with the occupied not the occupiers.

This unabashed acknowledgment of personal bias and open political partisanship comes from a diehard ideologue who views Zionist and Israeli history as "more than a century of colonization, occupation, and dispossession of Palestinians." The equation of Zionism with colonialism, the cornerstone of Pappé's historical narrative, has been a staple of Arab propaganda since the early 1920s. Almost as predictable is the portrayal of Arabs and Palestinians as the hapless victims of this alleged foreign invasion.

Publication of A History of Modern Palestine by a prestigious academic press is a sad testament to the pervasive politicization of Middle Eastern studies where the dividing line between academic scholarship and unadulterated propaganda has been blurred, if not erased.

Even by the skewed standards of this field of studies, Pappé's latest book ranks in a class of its own. Not only does it add no new facts or ideas to the anti-Israel literature, but the sloppiness of its research astounds. It contains countless factual errors and inaccuracies. Yasir Arafat's birthplace is Cairo and not Jerusalem. The U.N. Special Commission on Palestine (UNSCOP) presented its report on August 31, 1947, not on November 29. Deir Yasin is a village near Jerusalem, and not in Haifa. Lawrence of Arabia had nothing to do with the Anglo-Hashemite correspondence that led to the "Great Arab Revolt" of World War I. Further, this correspondence was initiated by the Hashemites not by the British. Pappé even misspells the official English transliteration of President Weizmann's first name (Chaim, not Haim).

More serious is the book's consistent resort to factual misrepresentation, distortion, and outright falsehood. Readers are told of events that never happened, such as the nonexistent May 1948 Tantura "massacre" or the expulsion of Arabs within twelve days of the partition resolution. They learn of political decisions that were never made, such as the Anglo-French 1912 plan for the occupation of Palestine or the contriving of "a master plan to rid the future Jewish state of as many Palestinians as possible." And they are misinformed about military and political developments, such as the rationale for the Balfour declaration:

Without Russia, there was very little hope of successfully surrounding Germany with a ring of enemy states, a strategy it was hoped would cause Germany to surrender. The British government expected that Russian Jews would become the agents of pro-British propaganda that would persuade the tsarist government to come out clearly in support of the Allies' effort to subjugate Germany.

But Russia was a member of the Triple Entente coalition with Britain and France from the time of the outbreak of hostilities in 1914 and so needed no encouragement to join the war three years later, least of all by its despised and persecuted Jewish minority. In fact, it was hoped that the Zionist movement, by virtue of its perceived connections to the Bolshevik movement, would help keep communist Russia in the war.

Pappé claims that Theodor Herzl "attempted to enlist British help in installing a temporary Jewish state (i.e., one that would eventually be moved to Palestine) in British Uganda, an offer which was seriously considered by some in Whitehall," only to have his plan foiled by Weizmann. In fact, it was British Colonial Secretary Joseph Chamberlain, not Herzl, who conceived of the East Africa idea. Nor was the "Uganda plan" foiled by Herzl's opponents, least of all Weizmann. Herzl narrowly got the plan passed by his last Zionist Congress in 1903, overriding the opposition of such Zionist leaders as Menahem Ussishkin and Yehiel Chlenov; it was only after Herzl's death in July 1904 that the idea was unceremoniously buried.

A final example of Pappé's distortion concerns the tidal wave of Arab violence that immediately followed the U.N. partition vote in November 1947. On the day after the vote, a spate of Arab attacks left seven Jews dead and scores more wounded. Shooting, stoning, and rioting continued apace in the following days. The consulates of Poland and Sweden, both of whose governments had voted for partition, were attacked. Bombs were thrown into cafes, Molotov cocktails were hurled at shops, a synagogue was set on fire. On December 3, at the instigation of the Palestinian leadership, a large mob ransacked the new Jewish commercial center in Jerusalem, looting and burning shops and stabbing and stoning whomever they happened upon. The next day, some 120-150 armed Arabs attacked Kibbutz Efal, on the outskirts of Tel Aviv, in the first large-scale attempt to storm a Jewish village.

Ignoring this heavily documented historical record, Pappé whitewashes this violence as intra-communal clashes "activated by hotheaded youth on both sides." He even makes the mind-boggling claim that this violence had been triggered by the Haganah. Like so much else in A History of Modern Palestine, this is a falsehood.

Does Pappé count on the ignorance of the general reader to accept it? Does he expect his peers to give him a pass? That Cambridge University Press purveys this disgraceful work suggests that they just might. It also symbolizes the crisis in Middle East studies.

Efraim Karsh is director of the Mediterranean Studies Programme at King's College, University of London, and editor of the quarterly journal Israel Affairs. He is the author of Arafat's War: the Man and His Battle for Israeli Conquest (Grove Press, 2003).