Gentrificatie in Vlaanderen (ofte de loftsocialisten)

[De schoofzak]

Nieuw fenomeen dat wordt beschreven.
Interessant. Moet je zeker weten.

Lees mee en geef commentaar.
De mijne is: loftsocialisten, ze hebben het goed voor, maar ze leven in een andere wereld.

Maar dat het vorig sossenbestuur in Antwerpen zo kon discrimineren (zie ongeveer laatste paragraaf, daar verschiet zelfs de Schoof van !!

titel: Gentrificatie zorgt voor spanning
‘Hipsters denken de stad te bezitten’
link: http://www.standaard.be/plus/20151003/ochtend/8

De hipster en zijn dure koffiezaak, een vloek of een zegen voor een stad of een verpauperde buitenwijk? In Londen leidt het tot relletjes met de locals, in Vlaanderen tot kattenkwaad. ‘De rijke inwijkeling gedraagt zich vaak als de redder van de buurt.’
‘Hipsters denken de stad te bezitten’

Maarten Goethals

Getrimde baarden. Fleurige hemdjes vol tekeningen. En zelfverzekerde blik. De tweeling Alan en Gary Keery opende vorig jaar in het snel veranderde Oost-Londen een superhip en superduur ontbijtcafeetje, gespecialiseerd in ontbijtgranen. Makkelijk vijf euro per kom, maar wel keuze uit 150 soorten dozen en varianten. Het interieur ademt nostalgisch naar de jaren tachtig, hun kindertijd.

‘Een beetje arrogant, maar nieuwe en gefortuneerde inwijkelingen geloven nogal vaak en snel dat het redden van de samenleving op hun schouders rust’

Maar vorige week beleefden de broers de schrik van hun leven. Tijdens een manifestatie zondag werd hun winkeltje besmeurd met verf en bier en spuugsel. De betogers, met maskers van varkenskoppen op en zwaaiend met toortsen, richtten plots hun woede op de zaak omdat die volgens hen symbool stond voor de teloorgang van de buurt en de groeiende ongelijkheid tussen enerzijds the locals die amper rondkomen en werkloos hun dagen slijten en anderzijds de jonge, stedelijke inwijkeling (de tweeling dus) die koketteert met luxueuze prullen.

Volgens de Engelse pers uitte de menigte, zowel blank als gekleurd, haar frustratie over de ‘gentrificatie’ van de buurt – de instroom van hoogopgeleide, competente en (meestal) welgestelde nieuwe inwoners. In de ogen van de lokale bevolking: de bedreigende andere.

Krassen in dure auto’s

Ook Vlaanderen en Brussel kennen het fenomeen waarbij een vervallen buurt in enkele jaren tijd grondig van uitzicht en populatie verandert. En ook Vlaanderen en Brussel kennen gevallen van botsing tussen de verschillende groepen inwoners. ‘Maar het blijft vooral bij onschuldige incidenten’, zegt de Leuvense sociaal geograaf Maarten Loopmans, gespecialiseerd in het onderwerp. ‘Tijdens een hip feestje in Molenbeek werden eens alle dure wagens bekrast, in Borgerhout lieten voetballende jongeren een tent ineenzakken. Maar een opstoot van gerichte woede zie ik hier niet meteen gebeuren.’

Loopmans wijst als verzachtende factor naar de huisvestingssituatie in België, die grondig verschilt van Londen. ‘Daar kopen projectontwikkelaars hele blokken op in achtergestelde wijken, met enkel de ambitie te verkopen aan de gegoede middenklasse. Oorspronkelijke inwoners worden van de ene op de andere dag hun woning uitgezet, waarna de buurt in het verzet schiet. Dat weekt hevige emoties los. Ons land kent daarentegen veel meer particuliere, individuele eigenaars. Daardoor verandert een bepaalde buurt maar druppelsgewijs, huis per huis. Wat de wind uit de zeilen haalt van het georganiseerde verzet.’

Zelfs in Brussel, waar het fenomeen voor het eerst in ons land de kop op stak, blijft ‘gentrificatie relatief beperkt in vergelijking met andere Europese grootsteden’, weet ook VUB-onderzoekster Sofie Vermeulen.

Maar het is niet omdat grove incidenten (voorlopig) uitblijven, dat gentrificatie, perfect belichaamd door de hipster mat Apple-computer in de veel te dure koffiezaak, zonder zonden blijft. ‘Een beetje arrogant, maar nieuwe en gefortuneerde inwijkelingen geloven nogal vaak en snel dat het redden van de samenleving op hun schouders rust’, zegt Maarten Loopmans. ‘En dat zij de stad bezitten, en dat de publieke ruimte best naar hun evenbeeld ingericht wordt. Een opgedrongen norm die lokalen niet kunnen permitteren of appreciëren.’

‘De influx van pioniers gaat bovendien niet altijd gepaard met veel dialoog met buurtbewoners’, vult Sofie Vermeulen aan.

Twee soorten burgers

Nochtans: mensen die koffiebars uit de grond stampen, die een kleine galerij openen of een (tweedehands)modezaak starten, doen dat met goede bedoelingen, uit liefde en echt engagement voor de omgeving (zie de twee getuigenissen hiernaast).

‘En toch worden dergelijke initiatieven met argusogen bekeken’, zegt Loopmans. ‘Niet eens altijd door hun eigen schuld, maar omdat die vaak kunnen genieten van overheidssteun, terwijl andere projecten het zelf moeten rooien. Een mooi voorbeeldje: op het Antwerpse De Coninckplein wilden lange tijd enkele Afrikaanse kroegen een terras zetten, maar dat mocht niet van het toenmalig socialistische stadsbestuur. Een ander café, uitgebaat door blanke middenklassers, kreeg die toestemming meteen. Die tweeledige houding van de overheid maakt daardoor een onderscheid in burgers, een belangrijke en begrijpelijke bron van frustratie.’

[quercus]

Och, in al die herrie, zowel in Londen als elders, speelt platte en hatelijke afgunst een doorslaggevende rol. Het socialistische gelijkheidsideaal is doodeenvoudig nep. De mensen zijn niet gelijk, de talenten, de wilskracht en de intelligentiegraad is ongelijk over de mensen gespreid. Het enige waar we wat aan kunnen doen is pogen er voor te zorgen dat mensen met ongeveer dezelfde capaciteiten ook gelijke kansen krijgen.

[De schoofzak]

Ik vind het toch interessant dat slimme mensen er in slagen om die processen klaarder te zien, en te kunnen beschrijven.

.