Nieuw boek van prof Elchardus

[Vlad]

Oorspronkelijk geplaatst door dalibor

Men kan uit een verdrag stappen. Dat is de voorbije jaren door de VS onder Trump in de praktijk gebracht.

Wat dat betreft is het inderdaad eieren of jong. Nu hangt men er ergens tussen, met als exponent van die jammerzangen als van Elchardus.

Los van migratie zijn het wel dat soort verdragen die burgers nog een afweer brengen tegen willekeurige regeringen die de rechtsstaat uithollen, eerdere beslissingen terugdraaien enzovoort

Dat zien we met de al de crisissen hoe al die verdragen ons tegen de willekeur van onze regeringen beschermen ...

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door quercus

Gisteren naar “De Afspraak op Vrijdag” gekeken? Studiogasten waren Sammy Mahdi, Isabel Albers en Walter Zinzen. Zinzen was verontaardigd dat Polen troepen inzet aan zijn grens met Witrusland. Volgens hem moet de EU Polen bevelen de door Loekasjenko naar die grens gesleepte migranten binnen te laten. Hij was erg ontstemd dat de EU haar grenzen strenger zou bewaken. Sammy Mahdi (die gast laat zich niet zomaar vloeren) diende hem stevig van repliek.

Als ge hem laat doen, staat "morgen" de helft van het Midden-Oosten hier aan de deur.

[dalibor]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlad

Dat zien we met de al de crisissen hoe al die verdragen ons tegen de willekeur van onze regeringen beschermen ...

Ik denk dat je wat verwend reageert. Rusland, Oekraine, Turkije en dergelijke zijn meermaals door het EHRM veroordeeld voor het schenden van mensenrechten, omwille van schijnprocessen, willekeurige aanhoudingen, ...

De macht van het EHRM wordt dan ook nog eens overschat, want na decennia lidmaatschap en talloze veroordelingen is er niks veranderd in Rusland op dat vlak. Die betalen gewoon de opgelegde sommen (of misschien niet, dat weet ik niet) en doen verder zoals ze bezig waren. In dat opzicht is Elchardus zijn doorwrocht voorstel van een beroep in het parlement erg wereldvreemd. Als je als staat een veroordeling maar niks vindt betaal je gewoon de boete en doe je verder.

Ik weet niet wat je met crisissen precies bedoelt. Regeringen en parlementen moeten beleid maken. Rechtbanken kunnen alleen maar een geschil dat hen wordt voorgelegd beoordelen.

[Vlad]

Oorspronkelijk geplaatst door dalibor

Ik denk dat je wat verwend reageert. Rusland, Oekraine, Turkije en dergelijke zijn meermaals door het EHRM veroordeeld voor het schenden van mensenrechten, omwille van schijnprocessen, willekeurige aanhoudingen, ...

De macht van het EHRM wordt dan ook nog eens overschat, want na decennia lidmaatschap en talloze veroordelingen is er niks veranderd in Rusland op dat vlak. Die betalen gewoon de opgelegde sommen (of misschien niet, dat weet ik niet) en doen verder zoals ze bezig waren. In dat opzicht is Elchardus zijn doorwrocht voorstel van een beroep in het parlement erg wereldvreemd. Als je als staat een veroordeling maar niks vindt betaal je gewoon de boete en doe je verder.

Ik weet niet wat je met crisissen precies bedoelt. Regeringen en parlementen moeten beleid maken. Rechtbanken kunnen alleen maar een geschil dat hen wordt voorgelegd beoordelen.

Rusland, Oekraine, Turkije en dergelijke veroordelen voor het schenden van de mensenrechten dat gebeurt ja, maar in België kan je gewoon een half jaar gevangenisstraf krijgen voor het ontrollen van een spandoek met daarop Stop islamisering ... vrijheid van meningsuiting is nochtans een mensenrecht. Om nog maar te zwijgen over wat nu allemaal gebeurd rond corona. Vrouwe Justitia heeft haar blinddoek afgenomen, én een zonnebril met rode glazen opgezet.

[TREBRON]

Oorspronkelijk geplaatst door Zipper

Als ge hem laat doen, staat "morgen" de helft van het Midden-Oosten hier aan de deur.

Hoeveel heeft Zinzen er al geadopteerd?????

[Vlad]

Van August Vermeylens gemeenschapskunst tot de reset van Mark Elchardus

[Vlad]

Uit een interview met Elchardus:

“We zullen veel meer op integratie moeten inzetten. We zullen ons ook meer moeten verzetten tegen het neerhalen van onze eigen cultuur als kolonialistisch en racistisch, maar we moeten ons ook hoeden voor een discours waarbij we allochtonen onophoudelijk stigmatiseren. Een deel van de moslims heeft opvattingen die niet passen in onze cultuur, maar dat betekent niet dat alle moslims voortdurend in het verdomhoekje moeten zitten. Evenmin zijn ze altijd slachtoffer. Die drie vertogen, het neerhalen van onze beschaving, het neerhalen van moslims en hen ontslaan van verantwoordelijkheid met een slachtoffercultuur, moeten we bestrijden. Anderzijds moeten we een islambeleving meer kansen geven op een manier die compatibel is met onze seculiere samenleving.”

“Van de neoliberale onzin zijn we sinds de bankencrisis in 2008 toch wel teruggekomen. Ook met de huidige pandemie is het duidelijk dat er nood is aan een goed functionerende overheid. Dit kan pas als de overheid kan steunen op een gemeenschap. Als je naar België kijkt, dan kan je vaststellen dat Vlaanderen een gemeenschap vormt, terwijl dat voor Brussel niet het geval is. Brussel is eerder een verzameling van kleine groepen. Waarom doen bijvoorbeeld de Scandinavische landen het goed? Deze landen hebben een gemeenschapsgevoel. Mensen voelen zich verbonden met en verantwoordelijk voor elkaar. Dat gevoel is in Brussel compleet afwezig. Brussel bestaat uit een verzameling individuen en minderheden. De onzin zoals ‘Onze identiteit is diversiteit’ heeft daartoe bijgedragen. Brussel is een regio met een groot probleem.”

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Svennies

Ze krijgen dus terug wat ze hebben gezaaid sinds het ontstaan van den belziek hé Bruno...

Hoe zeggen wij dat ook alweer ,juist ja " boontje komt om zijn loontje"...

Zo is dat, maar daar zijn Bruno en co stekeblind voor.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlad

Uit een interview met Elchardus:

“We zullen veel meer op integratie moeten inzetten. We zullen ons ook meer moeten verzetten tegen het neerhalen van onze eigen cultuur als kolonialistisch en racistisch, maar we moeten ons ook hoeden voor een discours waarbij we allochtonen onophoudelijk stigmatiseren. Een deel van de moslims heeft opvattingen die niet passen in onze cultuur, maar dat betekent niet dat alle moslims voortdurend in het verdomhoekje moeten zitten. Evenmin zijn ze altijd slachtoffer. Die drie vertogen, het neerhalen van onze beschaving, het neerhalen van moslims en hen ontslaan van verantwoordelijkheid met een slachtoffercultuur, moeten we bestrijden. Anderzijds moeten we een islambeleving meer kansen geven op een manier die compatibel is met onze seculiere samenleving.”

“Van de neoliberale onzin zijn we sinds de bankencrisis in 2008 toch wel teruggekomen. Ook met de huidige pandemie is het duidelijk dat er nood is aan een goed functionerende overheid. Dit kan pas als de overheid kan steunen op een gemeenschap. Als je naar België kijkt, dan kan je vaststellen dat Vlaanderen een gemeenschap vormt, terwijl dat voor Brussel niet het geval is. Brussel is eerder een verzameling van kleine groepen. Waarom doen bijvoorbeeld de Scandinavische landen het goed? Deze landen hebben een gemeenschapsgevoel. Mensen voelen zich verbonden met en verantwoordelijk voor elkaar. Dat gevoel is in Brussel compleet afwezig. Brussel bestaat uit een verzameling individuen en minderheden. De onzin zoals ‘Onze identiteit is diversiteit’ heeft daartoe bijgedragen. Brussel is een regio met een groot probleem.”

Arme belgicistjes. Daar GAAN de 11 miljoen eendrachtige Belgen van de dweil.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door Vlad

Uit een interview met Elchardus:

Ik zag Elchardus gisteren in debat met Walter Weyns en Tineke Beeckman aan de UA (beide om verschillende redenen enigszins miscast, maar dit terzijde).

Elchardus had het onder meer over wat hij noemde "incompatibele diversiteit". De vraag is natuurlijk of we dienaangaande al niet the point of no return voorbij zijn. Dat was alleszins 20 jaar geleden al de stelling van Nathan Glazer in de VS, een socioloog die toch eerder tot het conservatieve kamp moet worden gerekend, maar tot ergernis van datzelfde kamp verzuchtte dat het multiculturalisme een onomkeerbaar feit was geworden - iets wat je niet meer kunt terugdraaien zonder je toevlucht te nemen tot autoritarisme.

Ik weet niet hoe Elchardus dat ziet. De vraag viel me ook pas later in. Hij erkende wel dat de demografische ontwikkelingen van de voorbije 25 jaar, het individualisme en het identitaire groepsdenken de gemeenschapsvorming waarvan hij zoveel verwacht niet bepaald dichterbij hebben gebracht. Ik denk niet dat hij het zelf nog gaat meemaken.

[DucDEnghien]

Oorspronkelijk geplaatst door Den Duisteren Duikboot

Ik zag Elchardus gisteren in debat met Walter Weyns en Tineke Beeckman aan de UA (beide om verschillende redenen enigszins miscast, maar dit terzijde).

Elchardus had het onder meer over wat hij noemde "incompatibele diversiteit". De vraag is natuurlijk of we dienaangaande al niet the point of no return voorbij zijn. Dat was alleszins 20 jaar geleden al de stelling van Nathan Glazer in de VS, een socioloog die toch eerder tot het conservatieve kamp moet worden gerekend, maar tot ergernis van datzelfde kamp verzuchtte dat het multiculturalisme een onomkeerbaar feit was geworden - iets wat je niet meer kunt terugdraaien zonder je toevlucht te nemen tot autoritarisme.

Ik weet niet hoe Elchardus dat ziet. De vraag viel me ook pas later in. Hij erkende wel dat de demografische ontwikkelingen van de voorbije 25 jaar, het individualisme en het identitaire groepsdenken de gemeenschapsvorming waarvan hij zoveel verwacht niet bepaald dichterbij hebben gebracht. Ik denk niet dat hij het zelf nog gaat meemaken.

Misschien moet iemand ooit eens aan Elchardus vertellen dat de gouden eeuw van Antwerpen te danken was vooral aan de multiculturele aanwezigheid van individuen uit den "vreemde" in deze stad. Idem voor Brugge trouwens. Maar ik ben akkoord, men mag vandaag best selectiever zijn.

[De gemuilkorfde]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Anderzijds moeten we een islambeleving meer kansen geven op een manier die compatibel is met onze seculiere samenleving.”

Klinkt goed, maar hoeveel procent van de moslims passen echt in deze maatschappij?
Daarmee bedoel ik : willen hun godsdienst niet opdringen, vinden vrouwen en LGTBQ's niet minderwaardig, zitten niet vol jodenhaat, enz.

[Zipper]

Oorspronkelijk geplaatst door De gemuilkorfde

Klinkt goed, maar hoeveel procent van de moslims passen echt in deze maatschappij?
Daarmee bedoel ik : willen hun godsdienst niet opdringen, vinden vrouwen en LGTBQ's niet minderwaardig, zitten niet vol jodenhaat, enz.

15% maximum, en die worden dan maximaal door "onze media" via alle mogelijke kanalen dermate opgevoerd om de bevolking de illusie te geven dat dit voor alle islamieten geldt.

[Vlad]

Oorspronkelijk geplaatst door DucDEnghien

Misschien moet iemand ooit eens aan Elchardus vertellen dat de gouden eeuw van Antwerpen te danken was vooral aan de multiculturele aanwezigheid van individuen uit den "vreemde" in deze stad. Idem voor Brugge trouwens. Maar ik ben akkoord, men mag vandaag best selectiever zijn.

Dat waren indertijd handelaars, intellectuelen en kunstenaars van over heel de wereld, geen steuntrekkers zoals tegenwoordig. En individuen, geen grote blijvende groepen op misschien wat religieuze groepen uit de buurlanden niet te na. In wat we vandaag over ons heen krijgen zit weinig verrijkend. Het valt totáál niet te vergelijken. Wat we nu meemaken is pure kolonisatie.

[Den Duisteren Duikboot]

Oorspronkelijk geplaatst door DucDEnghien

Misschien moet iemand ooit eens aan Elchardus vertellen dat de gouden eeuw van Antwerpen te danken was vooral aan de multiculturele aanwezigheid van individuen uit den "vreemde" in deze stad. Idem voor Brugge trouwens. Maar ik ben akkoord, men mag vandaag best selectiever zijn.

Elchardus' gemeenschapsdenken kan niet los gezien worden van de idee van de moderne natiestaat, als vehikel van solidariteit en sociale zekerheid: onze baker van de wieg tot het graf bij wijze van spreken. In de zogenaamde gouden eeuw van Antwerpen was zo'n moderne natiestaat nog niet aan de orde. En vandaag zie ik ze ook niet zo gauw verdwijnen.

[De gemuilkorfde]

Oorspronkelijk geplaatst door Zipper

15% maximum, en die worden dan maximaal door "onze media" via alle mogelijke kanalen dermate opgevoerd om de bevolking de illusie te geven dat dit voor alle islamieten geldt.

En dan moet je eens kijken hoeveel je er nodig hebt om de boel op stelten te zetten.
1 die een aanslag pleegt is al voldoende om duizenden mensen te terroriseren.
Een aantal "jongeren" die vindt dat zij zeden(niet onze zeden)politie mag spelen en alle vrouwen die niet 'deftig' gekleed zijn voor hoer mogen uitmaken, enz.

Men onderschat de macht die zelfs nog maar een kleine minderheid heeft.

[N-Vb]

In de zomer van 2021 jaar stelde een bezorgd parlementslid de minister van Justitie de vraag of hij niet vreesde voor “un gouvernement des juges”, gelet op de ruime toepassing van de Antigoon-leer (Parl. Vr. nr. 55-2-000514). De minister had oor naar de bekommernis van het parlementslid, doch verwees naar de lopende hervormingen waarbij deze materie herzien zou worden.

In de praktijk lijkt de rechtspraak in tussentijd verder te evolueren waarbij de magistratuur steeds meer de taak van wetgever op zich neemt. Het hof van beroep te Antwerpen – bakermat van de Antigoon-leer – lijkt hierin opnieuw een voortrekkersrol te spelen. Deze verder uitdijende evolutie is echter hoogst onwenselijk.

De verhouding tussen de staatsmachten
De scheiding der machten vormt een heilig principe in onze Westerse democratie. Maar heilig en principieel hoeven niet synoniem te staan voor rigide. De scheiding der machten werd in de praktijk steeds soepeler ingevuld dan een vluchtige lezing van de trias politica aanvankelijk zou kunnen doen vermoeden. Een zekere samenwerking en wisselwerking tussen de staatsmachten valt inderdaad te verkiezen boven een strikt gescheiden werking waarbij de ene staatsmacht blind zou zijn voor de werking van de andere.

In de ontwikkeling van regelgeving komt het dan ook vaker voor dat de rechtspraak eerst verkennende stappen zet, die in een later stadium gevolgd worden door de wetgever. Het gebeurt evenzeer dat de rechtspraak de wetgever voor zijn verantwoordelijkheid plaatst door te wijzen op leemtes in de wetgeving. Zo heeft het Hof van Cassatie – onder impuls van het EHRM – de wetgever begin jaren ’90 geregeld een duwtje in de rug gegeven inzake telefonie. Daar waar er aanvankelijk geen enkele wettelijke regeling voorhanden was, heeft het Hof van Cassatie door haar rechtspraak de wetgever de juiste richting getoond. Ook nadien is het Hof van Cassatie een katalyserende rol blijven spelen in de verdere ontwikkeling van de regelgeving inzake telefonie.

Deze werkwijze valt toe te juichen: de dagdagelijkse debatten die gevoerd worden voor de hoven en rechtbanken voorzien in een enorme rijkdom aan casuïstiek. Deze variëteit aan toepassingsgevallen en probleemsituaties mag zeker niet onbenut blijven aangezien zij een onvervangbare bron aan praktische kennis uitmaakt. Hoe verstandig de wetgever ook moge zijn, hij zal nooit tot in detail al de mogelijke complicaties kunnen voorspellen, noch kan hij voorzien welke (technologische) ontwikkelingen nog zullen volgen. Een zeker samenspel tussen wetgeving en rechtspraak valt aldus niet uit te sluiten, noch af te keuren, wel integendeel.

Hoe een soepele interpretatie van de wet kan leiden tot de facto wetgeving
Zoals reeds eerder geschetst is de rechtspraak de wet steeds minder formalistisch gaan interpreteren (zie: Antigoon: een noodzakelijk keerpunt, een onmogelijk eindpunt). Enkele archetypes hiervan vinden we terug in de regelgeving inzake telefonie. Gelet op de privacygevoeligheid van deze materie is vaak een machtiging van een onderzoeksmagistraat vereist vooraleer politiediensten bepaalde onderzoekshandelingen mogen stellen. Zo is er een machtiging vereist om een telefoon af te luisteren of om een woning te betreden om afluisterapparatuur te plaatsen. Dit is uiteraard de logica zelve. Doch ingevolge de uitermate uitgebreide toepassing van allerhande telefonieonderzoeken en de hoogdringendheid waarmee één en ander vaak gepaard gaat, doen zich geregeld vergissingen en onnauwkeurigheden voor.

De rechtspraak heeft zich gaandeweg uitermate mild opgesteld. Formele vereisten worden soepel geïnterpreteerd, en zelfs de benaming die de onderzoeksmagistraat zelf aan zijn machtiging geeft, is niet langer bepalend voor de toepasselijke regelgeving. Zo is het reeds geruime tijd vaste rechtspraak dat de aard van een machtiging niet afhangt van de titel die de onderzoeksmagistraat er zelf aan geeft of van de wetsartikelen waarnaar in die machtiging wordt verwezen, maar wel van de inhoud van de machtiging zelf. Zo zal een machtiging om een woning te betreden met als titel “Inkijkoperatie” en waarbij – terecht – verwezen wordt naar artikel 89terSv. welwillend geïnterpreteerd worden als een toelating conform artikel 90ter, lid 3 Sv. indien uit de tekst van de machtiging zelf blijkt dat het de bedoeling van de onderzoeksrechter was om toelating te verlenen om afluisterapparatuur in de betreffende woning te plaatsen. Het is van belang aan te stippen dat het plaatsen van afluisterapparatuur wettelijk gezien onmogelijk is in het kader van een inkijkoperatie conform artikel 89terSv., doch de rechtspraak herinterpreteert de machtiging dus als een machtiging conform artikel 90ter Sv. op basis van de inhoud van de machtiging zelf. De rechter ten gronde kijkt aldus over de schouder van de onderzoekmagistraat mee en stelt dat deze laatste eigenlijk een andere bedoeling had dan blijkt uit de formele bewoordingen.

Hoewel begrip kan opgebracht worden voor het feit dat een al te formalistische toepassing van rechtsregels ongewenste maatschappelijke gevolgen zou kunnen hebben, moet hier opgemerkt worden dat van professionele onderzoeksmagistraten verwacht mag worden dat zij zelf kennis hebben van de juiste benaming van de onderzoeksmaatregel die zij bevelen en van de juiste wetsartikelen op basis waarvan zij zulks vermogen te doen. De vraag moet hardop gesteld worden of het aanvaardbaar is dat onderzoeksmagistraten niet uitermate nauwkeurig bepalen welke onderzoeksmaatregel zij bevelen en welke wetsartikelen dienvolgens door henzelf nageleefd zouden moeten worden. Mais passons encore… Vanuit de logica dat de inhoud belangrijker is dan de vorm, valt voorgaande te verdedigen in drukke tijden en wanneer zulks uitzonderlijk gebeurt.

Het wordt een heel ander verhaal wanneer de rechter ten gronde bepaalde machtigingen gaat herinterpreteren op een manier die duidelijk niet bedoeld werd door de onderzoeksmagistraat. Hier bestaat het gevaar dat de rechter ten gronde zijn boekje te buiten gaat en al te veel de rol van wetgever op zich neemt.

De balans is – ook hier – doorgeslagen
Eén en ander wordt uitermate problematisch wanneer de rechtspraak gaat trachten om wetgeving – die op zich duidelijk is – te omzeilen teneinde het gevoerde onderzoek te “redden”. Op dat moment neem de magistratuur een rol op die niet de hare is. Een voorbeeld van zulk een duidelijk wetsartikel betreft artikel 90quinquiesSv. waarbij de maximumtermijn voor een telefoontap op zes maanden wordt gesteld. Wanneer de rechtspraak een machtiging tot verlenging van de telefoontap na het verstrijken van zes maanden – en bijgevolg duidelijk in strijd met de bij wet voorziene maximumtermijn – gaat herinterpreteren als een nieuwe telefoontap in plaats van de onregelmatigheid van de verlenging vast te stellen, wordt een gevaarlijke brug overschreden, die niet meer verzoenbaar is met het principe van de scheiding der machten.

Het hof van beroep was hierbij zo ver gegaan om te stellen dat in de toenmalige stand van het onderzoek wel degelijk een nieuwe telefoontap bevolen had kunnen worden, hetgeen naar haar mening schijnbaar dan ook had moeten gebeuren. Het hof beslist vervolgens om de onregelmatige verlenging in die zin te herinterpreteren als de start van een nieuwe tapmaatregel conform artikel 90quinquies, lid 3 Sv.

Het spreekt voor zich dat men kan argumenteren dat de maximumtermijn van zes maanden in bepaalde gevallen te kort is of dat er uitzonderingen moeten voorzien worden op de maximumtermijn indien aan bepaalde voorwaarden is voldaan, doch deze discussie en dit debat komt in wezen aan het parlement toe. Het komt zeer zeker niet de magistratuur toe om hierin zo’n actieve rol op te nemen. Zij beschikt daarvoor ook niet over de noodzakelijke democratische legitimiteit, iets waarover het parlement wel beschikt.

Bovendien staat voorgaande haaks op de taak van de rechter ten gronde om te controleren of het onderzoek regelmatig is verlopen. Er bestaat een onderscheid tussen enerzijds controle uitoefenen op een onderzoek en anderzijds bepalen hoe een onderzoek had moeten verlopen, hetgeen dan weer de bevoegdheid van de onderzoeksmagistraat is.

Samenvattend kan gesteld worden dat de rechter ten gronde hier op een dubbele manier zijn bevoegdheid te buiten is gegaan. Vooreerst wordt het onderscheid tussen de onderzoeksfase en de vonnisfase miskend. Daarnaast wordt onmiskenbaar de grens tussen wetgeving en rechtspraak op een onaanvaardbare wijze overschreden.

Conclusie
De drie staatsmachten moeten uiteraard met elkaar samenwerken, dit met wederzijds respect voor eenieders taak. Geen der staatsmachten mag zich evenwel in de plaats stellen van de andere, zelfs indien één van hen van oordeel zou zijn dat de andere in gebreke blijft. In de hierboven besproken materie bestaat de juiste weg hierin dat de rechtspraak de wetgever desgevallend voor haar verantwoordelijkheid plaatst, ook wanneer dit verregaande maatschappelijke gevolgen kan hebben.

Zoals reeds eerder betoogd, heeft de magistratuur een zeer belangrijke maatschappelijke taak die zij nog niet ten volle uitoefent (zie: Meester, gij begint weer: over verhouding magistratuur en advocatuur). Op een ogenblik dat maatschappelijke beroering te vrezen valt en dat probleempunten scherp gesteld worden, zal het cruciaal zijn dat de magistratuur de gepaste toelichting verschaft, ook aan de bevolking zelf. Toelichten hoe het strafrecht werkt kan een belangrijke taak zijn voor de magistratuur, zeker wanneer minder gekende – en bijgevolg vaak ook minder aanvaarde – strafrechtelijke principes in het geding zijn.

Het spel der scheiding der machten is een complex spel voor gevorderden, waarbij de spelregels flexibel en evolutief moeten nageleefd worden. Maar bepaalde grenzen mogen niet overschreden worden. In lang vervlogen tijden gold de regel “dura lex, sed lex”. Deze regel mag thans dan al evolutief geïnterpreteerd worden, het kan niet zo zijn dat de magistratuur de taak van de wetgever overneemt, zo niet vervallen we toch nog in het zo gevreesde “gouvernement des juges”. Bron= JUBEL

[CLAESSENS Joris]

Oorspronkelijk geplaatst door Dadeemelee

Er is niet voor niets scheiding der machten.

Scheiding der machten houdt in dat de andere machten het gerecht niet kunnen beïnvloeden over hun uitspraken.
En dat de rechterlijke macht omgekeerd dus ook geen invloed mag uitoefenen over de wetten die het moet toepassen, dat is voorbehouden aan de wetgevende macht.
Ergo, elke keer dat een rechter de wet miskent of toepast op een oneigenlijke wijze, is het net de rechter die de scheiding der machten overtreedt...

[CLAESSENS Joris]

Oorspronkelijk geplaatst door patrickve

En eigenlijk is het normaal dat de rechterlijke macht, eens zij het beseft, gewoon totalitair kan zijn en zich niks moet aantrekken van de wetgevende en uitvoerende macht. Zij mag immers zeggen wat de wet wil zeggen, en zij is de enige die daadwerkelijk beslist wie staatgeweld op zijn kop krijgt.
Eens ze dat door heeft, en niet aan interne conflicten verdeeld is, is die macht gewoon almachtig, en kan alle wetgevende brol naast zich neerleggen: het is immers zij die beslist wat ze daarvan gebruikt en wat ze vindt dat het wil zeggen.

Nee dus, bij elke wetgeving hoort ook een omvangrijke documentatie over hoe de wet ontstaan is, wat zijn bedoeling, inhoud en toepassingsgebied zijn.
En de Rechterlijke macht dient de wet toe te passen zoals die daar beschreven is.
Het is NOOIT aan de rechter, bij uitzondering van de Raad Van State, om een wet naar eigen inzicht toe te passen.
De RVS dan weer dient enkel de wet op inhoudelijke basis af te wegen en dient de wet NIET toe te passen maar enkel te BEOORDELEN.
Zijn er daar afwijzingen, bemerkingen of aanmerkingen dan dienen die wederom door de wetgevende macht bekeken te worden, NIET door eender welke rechterlijke macht.

[CLAESSENS Joris]

Oorspronkelijk geplaatst door Herr Flick

omdat die gasten die mogen interpreteren, ... en in deze zo goed als vrij zijn.

Daarom zou het ook veel beter met gekozen rechters gaan. Elke 5 jaar in elk arrondisement een lijst voor de burgers met kandidaten voor krommer van dienst. Ze zullen dan wel recht spreken.

Nee, geen enkele rechter heeft het recht een wet te interpreteren. Dat is het unieke voorrecht van de wetgevende macht.
Moest dat wel zo zijn verstoot zou dit tegen alle waarden van het land ingaan.
Gaande van het EVRM, de grondwet die bepaalt op welke 'democratische' wijze de wetgevende macht wordt samengesteld en hoe die te werk moet gaan, en dan zwijgen we nog over de democratie zelf...
Wat voor nut heeft een verkiezing indien een rechter al wat daar uit voortkomt gewoon aan zijn laars kan lappen?...
Een rechter is geen keizer of zo wel?