Steeds meer jonge psychoten: gevolg van de "moderniteit"?

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Je kan ook de adoptieprocedure afschaffen. Maar daar ging het niet over. Trouwens, zou je de verplichte lessen opvoeding voor of na de conceptie organiseren? Wie slachtoffer is van een 'accident de parcours' heeft uiteraard weinig keus.

Neen serieus, die lessen opvoeding voor (aanstaande) ouders zie ik niet zitten, want dan word je opnieuw geconfronteerd met een bemoeizuchtige overheid die de normen vastlegt. Ik bedank ze voor de moeite. Het is zo al erg genoeg. Binnen de huidige context wil je trouwens aantonen dat je als ouder volledige geestestoestand van je kind onder controle zou hebben. Verre van waar.

Net daarom denk ik dat het geen kwaad kan om ouders te leren hoe je een kind het beste opvoedt, wat je in de hand hoort te hebben en wat niet, hoe je op een bepaalde situatie reageert en hoe best niet, ...
De opvoeding, en meer algemeen de gedragsstijlen die een gezin hanteert, heeft namelijk een niet te onderschatten invloed op het latere gedrag van het kind. Een kind dat een "goede" opvoeding (in de zin van: uit onderzoek is de pedagogische waarde van deze opvoeding gebleken in de zin dat het kind in de volwassenheid een hoge graad van welzijn heeft bereikt, goed om kan met problemen, in staat is tot het aangaan van goede relaties, contactvaardig is, weinig of zelden met psychische problemen kampt, ...)
heeft gekregen, staat (of de kans is veel groter dat dit zo is) pakken sterker in zijn schoenen om alles wat er later 'in de volwassenenwereld' op deze persoon af zal komen. Een kind dat een andere opvoeding heeft genoten, staat veel zwakker in de samenleving, terwijl het moet mee functioneren en opboksen met de andere 'beter "begoede"' vroegere kinderen.

[Groentje-18]

Wat betreft de paard-met oogkleppen / kind vergelijking: je kan een paard ook leren om niet meer te schrikken bij het zien van bepaalde stimuli.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Mee eens. In die zin dat wie ziek is moet worden geholpen. Wie ziek is heeft daar niet om gevraagd. En als de zieke geen hulp krijgt kunnen we onze pijlen richten op de hulpverlening.
Echter er bestaat ook zoiets als weerbaarheid en verantwoordelijkheid. Wie met wraakgevoelens zit, om wat voor reden ook, door onverwacht werkloos te worden bijvoorbeeld, of door een scheiding, wordt een potentiële misdadiger. Hulp ? kweetnie.

Een persoon die op zijn levensweg bepaalde problemen tegenkomt die hij of zij niet alleen kan verwerken en die hem met wraak of andere negatieve gevoelens opzadelen, moet mi zeker ook worden geholpen. In die gevallen zoekt men blijkbaar of de schuld bij zichzelf en men gaat aan zichzelf twijfelen (angststoornissen, depressies, zelfverwonding, ... ) of men zoekt de schuld bij de omgeving en de kans op agressie tegen die omgeving neemt toe. (Dit is maar één van de mogelijke oorzaken van de stoornissen die ik noemde.)
Zeggen 'zoek het zelf maar uit' als een persoon hier duidelijk niet in staat toe is, brengt voor niemand zoden aan de dijk als je het mij vraagt.

Los daarvan is een persoon mi altijd verantwoordelijk voor zijn eigen daden. Hoe je omgeving of genetische constitutie ook is, de gevallen waarin er echt maar één mogelijke reactiewijze is zijn slechts heel zeldzaam, om niet te zeggen onbestaande. Maar we mogen niet blind zijn voor het feit dat menselijk gedrag slechts voortkomt en bestaat uit interactie met zijn omgeving, het kan daarom nodig zijn om de omgeving ook te betrekken bij een 'behandeling' of 'zoektocht naar een oplossing'. Dat kan een klasgroep zijn, een school misschien, het gezin, of wie weet enkele wetten van de samenleving.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Professionalisering werd lang gepercipieerd als een evolutie die alleen maar verbetering kon brengen;

Maar nu blijkt het op zeer vele gebieden oorzaak van kwaliteitsverlies te zijn, zeker in de sectoren die met mensen "werken". Naast een grotere kennis, uitbreiding van de middelen en technologie, en een gestructureerde werkmethode, staat het ook voor een ongebreidelde burocratie, schrijnend je-m'en-foutisme, 9-to-5 zorg, medicalisering van de "patiënt", en een steeds eenzijdiger wordende aanpak van menselijke problemen.

Het wordt met de dag duidelijker dat we er met een verder voortschrijdende professionalisering niet gaan komen, en dat er steeds meer ongeleide projectielen gaan opduiken. De drift om het menselijk probleem te controleren en te structureren zorgt voor een ongeziene vergroting van het probleem.

Ook zeer touché.
Als je bv omwille van medische problemen naar een dokter wil moet je èn naar een reumato-, argelo-, gynaeco-, cardio-, ...
Daardoor mist men volgens mij een enorm groot wetenschappelijk gebied. Het zou me namelijk verbazen moesten al deze stoornissen in al die mogelijke verschillende gebieden die samen voorkomen in één lichaam volledig los staan van mekaar... God weet hoeveel verbanden we bv eens kijken hoeveel van de mensen met hartprobleem x, hiervoor ook last hebben van psychologisch probleem y e.d.
Gelukkig is er momenteel meer een tendens naar eclecticisme in de humane wetenschappen. Een biopsychosociaal perspectief op het menselijk functioneren.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Hertog van Gelre

Dat pleit dus tegen oogkleppen. Het is ook in tegenspraak met wat je zei over beschermde en verwende kinderen.

Ik ben tegen oogkleppen. We leren onze kinderen zwemmen zodat ze weten wat te doen als ze in het water vallen. Je kunt je kinderen proberen af te schermen van kwalijke invloeden maar die komen toch wel binnen. En als ze niet binnenkomen krijgen ze er op latere leeftijd mee te maken. Onvoorbereid, omdat ze niet weten wat ermee te doen.

Tegenwoordig zijn we bezig alles wat maar enigzins gevaarlijk en risicovol kan zijn uit het dagelijkse leven te bannen. Seks, drank, roken, etc. Maar het �*s er. Leer kinderen onder begeleiding hoe ze hiermee om moeten gaan en ze staan sterker als het er op aankomt. Leer ze werken, leer ze zelfstandig te zijn.

Wat je zegt over hulpverlening en zorg klopt. Omdat alles keurig een plaatsje heeft gekregen is het hart eruit. Het is dit aan de ene kant, en de onverschilligheid aan de andere kant, die de problemen misschien niet veroorzaken maar wel in stand houden.

We hebben nood aan mensen die tot hun knieën in de modder durven staan als nodig is. Het gaat om passie en vuur.

Dit doet me denken aan een wijze uitspraak die iemand die ik ken ooit maakte
"je kan je kind zijn beentjes niet gaan afkappen, omdat je bang bent dat het ooit onder een auto zal lopen".

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door MonaLisaOverDrive

Het ligt toch wel wat genuanceerder. Het behandelen en verzorgen van psychiatrische patiënten is vaak zeer zwaar en het personeel dient een zekere vorm van emotionele afstandelijkheid te bewaren ten einde zelf niet psychisch kopje onder te gaan. Praat eens met een psychiatrisch verpleegkundige over de druk waaronder deze mensen staan...

²
Wie zich volledig aan zijn cliënten overgeeft, is binnen een jaar terug te vinden in zijn zetel met een fikse burn-out... In het beste geval.

We moeten ook het kind niet met het badwater weggooien. Onze psychiatrie staat op een hoog niveau, maar er zijn zeker dingen die misgaan en voor verbetering vatbaar zijn. Ik heb het uit eerste hand meegemaakt met een zus en het is een lange en harde weg geweest, toch ben ik nu zeker dat zonder de psychiatrie mijn zus niet in leven was gebleven.

Oef, ben ik even blij hier nog een positieve ervaring te lezen.
Ik ken ook een jongen die zich jarenlang volledig op- en afsloot. Computerverslaving. Het heeft jaren geduwd, maar hij heeft zich weer volledig in het leven gesmeten: studeert nu verder, heeft een uitgebreide vriendenkringt, onderneemt regelmatig dingen, ... Zijn situatie is plots helemaal veranderd toen hij van psychiater veranderd en medicijnen kreeg die blijkbaar wel voor hem werkten. Hij bouwt deze nu zelfs af.

Wij moeten zelf ook de hand in eigen boezen durven steken. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad om mijn zus te laten opnemen, niet in de laatste plaats omdat de familie zich ertegen verzette (wat gaan de mensen wel denken, dit probleem gaat wel over, er is geen oorzaak dus ook geen probleem en tal van andere drogredenen).

Stigmatisering en vooroordelen zorgen dat de drempel extra hoog is. Mensen verwachten instant oplossingen terwijl de realiteit vaak is dat slechts een jarenlange behandeling effectief kan zijn.

Ook in de maatschappij is meer betrokkenheid nodig. Belgen hebben vaak zoiets van "ik mag me niet met een ander zijn gezin of opvoeding bemoeien" en zullen dus vaak ernstige signalen negeren. Dit gebeurde o.a. in Oostende waar ouders hun licht mentaal gestoorde zoon doodmartelden, omdat "hij zo slecht luisterde". Heel wat mensen hadden hier weet van, zelfs de politie was al op bezoek geweest wegens mishandeling, toch kon het zo ver komen...

Het was enkel omdat Kim geen aggressief gedrag vertoonde dat niemand zag dat er problemen waren. Wie weet hoe gewelddadig intussen zijn inwendige wereld niet was geworden ?

We hebben ook in de zaak Lhermitte gezien dat mensen soms duidelijke signalen uitsturen en toch nog steeds het lang duurt eer er ingegrepen wordt. In sommige gevallen is het dan al te laat.

Als de ouders van Kim niet hadden gewacht tot hij 18 was, hadden zij hem als ouders kunnen laten opnemen zonder tussenkomst van de rechter.
Alleen door vroege detectie en goede steun door gezin, school en omgeving kunnen we proberen dit soort drama's in de toekomst te verminderen.

Maar om nu terug OT te komen, daardoor zullen er ook nog meer "jonge psychoten" ontdekt worden. Niet door de moderniteit, maar doordat een vroege detectie de kans op een behandeling en enig menswaardig leven vergroot en hopelijk zullen de meeste ouders die kans met beide handen aangrijpen.

Zeer mooie post, ik kan enkel beamen wat je hier allemaal zegt!

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Dit doet me denken aan een wijze uitspraak die iemand die ik ken ooit maakte
"je kan je kind zijn beentjes niet gaan afkappen, omdat je bang bent dat het ooit onder een auto zal lopen".

Maar in naam van de Norm mag je hem wel - liefst zo vroeg mogelijk al - een hoedje opzetten van een bepaalde kleur, omdat je bang bent dat ie zonder het pilletje en zonder de schouderklopjes van de juiste kleur z'n universitair diploma niet zal halen ?

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Akkoord Filo. Kennismaking met pedagogie binnen het onderwijs zou geen slecht idee zijn.

Vraag is of je hiermee het aantal psychoten in de samenleving doet dalen. Is er een verband tussen psychotisch gedrag van de kinderen enerzijds, en de bagage tussen de oren van ouders anderzijds ?

Neen, je zal het aantal psychoten daar waarschijnlijk niet mee doen dalen.

Voor het uitbreken van een stoornis moeten anderzijds wel een aantal factoren aanwezig zijn, die maken dat een ziekte er beter gedijt.

Veel onderzoek heeft bv? bevestigd dat de reacties van de familie op de ziekte erg belangrijk is, zeker bij schizofrenie is dit volledig bestendigd, men kan zo het aantal psychotische aanvallen en het aantal dagen dat de persoon moet worden opgenomen terugdringen.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Sommige mensen kregen pedagogie ahw van hun ouders mee, anderen moeten 't leren. Veel problemen vinden hun oorzaak in de (al dan niet vroege) jeugd, tgv vergissingen bij de opvoeding en verkeerde aanpak. Uiteraard niet alle problemen, maar alle beetjes helpen.

Het cynische daarvan is dat de zaak zich over generaties heen herhaalt. Hoezeer we het ook niet willen: onbewust herhalen mensen bij hun eigen kinderen de opvoedingsstijl die ze via hun opvoeder hebben meegekregen, of ze doen net het tegenovergestelde. Maar of dat dan zo goed is ...

Opvoeden is trouwens niet makkelijk, zeker niet in een samenleving die zo dynamisch is en anders is dan een jaar of 20 geleden en er wordt heden ten dage veel te licht over gegaan als je het mij vraagt.

[Mambo]

Hoe meer amateur psychologen er bijkomen (en tegenwoordig leggen ze er de straten mee) hoe meer probleem kinderen er zullen zijn waar die halfgare einsteins met hun gezever er de stoppen zullen mee doen doorslaan.

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Gelukkig is er momenteel meer een tendens naar eclecticisme in de humane wetenschappen. Een biopsychosociaal perspectief op het menselijk functioneren.

Sorry voor m'n hardnekkige wanklanken bij al die triomfmuziek.

Voor mij klinkt dat als :
Hoera ! De 'bevoegde' politieke 'visies' kunnen nu �* la carte het Ultieme Menu van Menselijk Functioneren samenstellen, alles kan dienen. Ergens in de breedst denkbare waaier van humane wetenschappen
vinden ze wel het nodige voor het Ideale Beeld ...

Bio - psycho - sociaal.
Geen speld tussen te krijgen.
De cocacola van de toekomst.
De smeerolie die iedereen zal toelaten zonder piepen of kraken te Functioneren in de Grote Vlucht Vooruit.

Excuse me.
Mag ik vragen ? Functioneren in wat ?
Tot meerdere glorie van wie ?

En ben je wel zeker dat je met het badwater van al die 'dysfuncties' niks anders weggooit ?

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Het is dan ook vaak zo dat cliënten gemiddeld vier therapeuten moeten zien voordat ze 'een goede' vinden. Lees: iemand die qua persoonlijkheid en stijl met zijn behoeftes overeenstemt. Want ieder mens, zowel psycholoog als cliënt, heeft een specifiek karakter en neemt dat bewust of onbewust mee in de therapiekamer. Dit moet sowieso wel klikken, anders zijn de kansen op een goede outcome veel kleiner.

Ik kan mij moeilijk voorstellen dat iets ofwat psycholoog zijn eigen psychologisch type niet zou kunnen relativeren tenopzichte van het psychologisch type van zijn "patient".

Tenzij natuurlijk de psycholoog op Freud stoelt, dan neem ik aan dat er brutweg een 1/4 slaagkans is.

[filosoof]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Het cynische daarvan is dat de zaak zich over generaties heen herhaalt. Hoezeer we het ook niet willen: onbewust herhalen mensen bij hun eigen kinderen de opvoedingsstijl die ze via hun opvoeder hebben meegekregen, of ze doen net het tegenovergestelde. Maar of dat dan zo goed is ...

Opvoeden is trouwens niet makkelijk, zeker niet in een samenleving die zo dynamisch is en anders is dan een jaar of 20 geleden en er wordt heden ten dage veel te licht over gegaan als je het mij vraagt.

Het weinige dat iemand "van huis uit" leert aan pedagogie is wat geldig was voor de maatschappij toen hijzelf klein was, toen zijn ouders jonge mensen waren: de maatschappij van minstens een kwart eeuw geleden dus -mogelijk zelfs de maatschappij van zijn grootouders- (of de reactie op die maatschappij) Het vraagt dan relativeringsvermogen en inzicht om dat te actualizeren.

[Dope]

ik ben met knipp

*KNIP*

Gelieve niet persoonlijk te worden.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

De resultaten van alle behandelingen zijn wat ze zijn:
30% verbetert, 30% stagneert, 30% verslechterd (maar het is geen sinecure om uit te maken of de therapie daar de oorzaak van is).
Voor medicijnen gelden trouwens dezelfde cijfers... Voor zowat �*lle medicijnen.
Doch denk ik dat u wel graag een antibiotica hier of pilletje daar neemt tegen de ziekte waarmee u kampt?

Anderzijds is het bij de werking van therapie (ik heb het over bonafide, evidence based therapie en niet over wat x of y die zich psyhotherapeut noemt tussen vier muren allemaal uitsteekt, want iedereen mag zich psychotherapeut noemen...) ongeveer hetzelfde als met lichamelijke ziekten:
hoe langer de stoornis of het probleem aansleept en hoe erger de gevolgen ervan zijn, of hoe erger de stoornis is, hoe moeilijker te behandelen uiteraard.

Het blijkt ook zo te zijn dat er vooral heel goede therapeuten zijn die heel veel cliënten kunnen helpen, en slechte therapeuten die heel weinig cliënten daadwerkelijk helpen.
Het is dan ook vaak zo dat cliënten gemiddeld vier therapeuten moeten zien voordat ze 'een goede' vinden. Lees: iemand die qua persoonlijkheid en stijl met zijn behoeftes overeenstemt. Want ieder mens, zowel psycholoog als cliënt, heeft een specifiek karakter en neemt dat bewust of onbewust mee in de therapiekamer. Dit moet sowieso wel klikken, anders zijn de kansen op een goede outcome veel kleiner.

Sommige patiënten hebben medicijnen nodig om weer geactiveerd te worden en het ergste achter zich te laten. De bedoeling is meestal dat deze zo snel mogelijk worden afgebouwd.
Mensen met psychosen (of andere zware stoornissen) moeten natuurlijk hun hele leven medicijnen blijven nemen.

Maar het beeld dat u hier ophangt klopt globaal genomen niet. Er zijn heel veel cliënten die baat hebben bij therapie, zelfs al gaat het om zwaardere stoornissen.

Los daarvan betreur ik uw negatieve ervaringen... (net als in een ziekenhuis moet je ook geluk hebben bij welke dokter je terechtkomt, en het geluk hebben dat deze man hier al ervaringen mee heeft en je stoornis niet te zwaar is vrees ik)... Ik hoop het beste voor je broers.

Nu je het toch over medicijnen en therapie hebt.

Het enige wat medicijnen binnen de psychiatrie doen is negatieve emoties onderdrukken die de positieve emoties overschaduwen, dit om je de kans te geven je te 'herpakken'. Eenmaal de psychiater vindt dat je ondertussen sterk genoeg bent om weerstand te bieden wordt het medicijnengebruik afgebouwd. In tegenstelling tot wat je beweert wordt het gebruik niet zo snel mogelijk afgebouwd, integendeel, het effect van een te snel afbouwen kan erger zijn dan de toestand voor de behandeling;.
Mijn mening is echter steeds geweest dat wie ooit medicijnen heeft moeten nemen voor een of andere geestesstoornis ook steeds vatbaarder zal zijn om te hervallen en dus steeds beter zal moeten opletten (of de omgeving). Sommigen hebben hun leven lang medicijnen nodig om normaal te functioneren.
In tegenstelling tot de psycholoog die eerst luistert en daarna adviezen geeft, luistert de psychiater vooral om nadien het juiste medicijn voor te schrijven. De therapie bij de psycholoog bestaat uit gesprekken, bij de psychiater bestaat die uit het nemen van medicijnen en de opvolging ervan.

Ik geloof niet in goeie of slechte psychiaters, of ze zouden zich moeten vergissen van voorschrift. Psychologen daarentegen, moeten beschikken over levenswijsheid en moeten vertrouwen kunnen winnen, goeie praters zijn, therapeutisch. Cliënten van psycholoog-therapeut zijn niet ziek, wel de patiënten van de psychiater.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

(...)

En het onderlijnt het episodisch karakter.

Waarom ik ook 'ziek' moet zijn in de periodes tussenin ontgaat me.

Nuances.

Dat episodisch karakter neemt niet weg dat iemand op onvoorspelbare momenten een gevaar kan zijn voor zichzelf en de omgeving. Je kan het de omgeving dan ook niet kwalijk nemen in te grijpen als de persoon in kwestie tijdens een 'periode tussenin' er zelf niets wenst aan te doen. Of wel ?

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door Dope

ik ben met knipp

*KNIP*

Gelieve niet persoonlijk te worden.

Moet dat niet met groene inkt ???

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Wat de norm is wordt idd continu getoetst en bijgesteld waar nodig, een norm is per definitie tijd-en contextgebonden. Er zijn allerlei clausules ingebouwd om te voorkomen dat het morgen mogelijk is om iemand met respectievelijk links, rechts, neonazistisch, ... gedachtengoed te laten colloqueren. De enige plaats waar dit vroeger een populaire bezigheid was, was in de voormalige Sovjet-Unie.

Hmmm. Er is toch een subtiel verschil. Enerzijds mensen (ver)bannen die je mening niet delen of die een machtspositie ondermijnen, wat zelfs in de virtuele wereld kan , en anderzijds geesteszieken genezen. Bewoners van heropvoedingskampen zijn niet per definitie geestesziek hé . Er is een verschil tussen opportunisme en bezorgdheid over de geestestoestand.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Geloof me vrij: op het moment dat een ouder zal vragen om zijn kind gedwongen te laten opnemen, zal er al heel wat de revue gepasseerd zijn.
Daar kunnen we best van uit gaan.
Mensen maken beslissingen op basis van enkele gronden en we moeten er op vertrouwen dat ze dat in eer en geweten doen.
Indien dat niet het geval is, is er een veiligheidsclausule uitgebouwd die niet van de poes is...
Bij een collocatie komt er echt heel wat kijken. Je krijgt echt niet zomaar iemand een instelling binnengedraaid hoor.
Integendeel... de geesteszieke wordt erger beschermd dan jijzelf, ook al blijkt dat nodig. Indien na onderzoeken de persoon zichzelf waarlijk prijsgeeft en de vrederechter oordeelt dat een opname noodzakelijk is, wordt de patiënt enkele dagen geobserveerd in een instelling. Dit kan dan drie dagen zijn. Dan wordt de persoon opnieuw onderzocht. Als hij dan voet bij stuk houdt dat hij geen suïcide wil plegen en/of geen enkel gevaar vormt voor zijn omgeving, mag de persoon naar huis ...

Ok. Ben overtuigd dat dit de juiste actuele gang van zaken is. Persoonlijk heb ik er geen ervaring mee.
Maar zou het ook niet kunnen dat de overheid verplicht is selectief te zijn, wegens plaatsgebrek ? Een onderwerp dat trouwens vrij actueel is. Er wordt tegenwoordig nogal wat geïnvesteerd in gesloten instellingen, ook in gevangenissen. Ik vrees dat het plaatsaanbod omgekeerd evenredig is met de selectiviteit.

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Dat episodisch karakter neemt niet weg dat iemand op onvoorspelbare momenten een gevaar kan zijn voor zichzelf en de omgeving. Je kan het de omgeving dan ook niet kwalijk nemen in te grijpen als de persoon in kwestie tijdens een 'periode tussenin' er zelf niets wenst aan te doen. Of wel ?

Concreet ?

Wie precies is die omgeving ?

Wie bepaalt wat gevaarlijk is ?
Gedrag dat jou de stuipen op het lijf jaagt is daarom nog niet intrinsiek gevaarlijk.

En wat precies ga je me verplichten te doen ?

En wat ga je doen als de 'ingreep' slecht afloopt ?
Enig idee hoeveel zelfmoordpogingen gebeuren IN de psychiatrie ?
Hoe groot de kans is dat je iemands zelfbeeld voor eeuwig en altijd beschadigd door hem onnodig of half nodig de psychiatrie in te duwen ?

Het element 'gevaar' in de discussie brengen is wel terecht.
Een beter criterium in elk geval dan 'functioneren', of 'levenskwaliteit' , zoals bepaald door 'bevoegden'.

Probleem is denk ik dat er een zeer groot spectrum is van 'psychoot'.
Van een lichte neiging tot, erg af en toe, tot met de regelmaat van een klok wekenlang 'total loss'.
Waar ga je de lijn trekken ?

Vergroot je niet net het gevaar door 'de psychoot' in z'n rustige momenten continu te belagen met je wens er iets aan te doen. Mij zou het danig op de zenuwen werken in elk geval.

...

In de mate dat er gevaar mee gemoeid is, komt die mogelijk van een andere component.
Druggebruik bvb, of een kick krijgen van geweld.

Of er een relatie is tss 'psychoot' en geweld is overigens betwistbaar.
Iemand heeft hier cijfers gepost, de kans op geweld zou pakweg 5x groter zijn dan gemiddeld.
Maar dat leek te gaan over alle vormen van geweld,
van bloedneus tot 'fabeltjesland'
Is daarin bvb meegerekend het occasionele blauwe oog van verpleger of agent die manu militari 'de patiënt'
de ambulance in werkt ?
En is in die cijfers voldoende abstractie gemaakt van andere componenten ?