Een Nederlandse journalist getuigt: Vlaanderen en Nederland gaan niet samen.

[edwin2]

Wat ook als argument tegen de hereniging wordt gebruikt is de getalsmeerderheid van het noorden tegenover het zuiden.
Maar is die daadwerkelijk nog zo groot wanneer Brabant en Limburg zich herenigen aan weerszijde van de huidige grens?

Hieronder de berekening:

Totaal Vlaanderen (ex Brussel) 6.117.440
Totaal N.Brabant/Ned. Limburg 3.591.665 +/+

Totaal zuidelijke deel 9.709.105

Noordelijke Nederlanden 16.829.289
Totaal N.Brabant/Ned. Limburg 3.591.665 -/-

Totaal noordelijke deel 13.237.624


Antwerpen 1.715.707
Vlaams-Brabant 1.060.232
Noord-Brabant 2.479.274 +/+

Totaal Groot Brabant-Antwerpen 5.255.213
(zonder Brussel)

Totale aantal inwoners provincie Noord/Zuid Holland is 6.318.401

Dus is het verschil dan nog wel nog zo groot?

Met Oost- en West Vlaanderen erbij zou dit zelfs nog op 7.723.929 uitkomen.
Wat ik al eerder zei: een herenigd Brabant(-Antwerpen) zal dan spoedig het centrum van de macht worden der herenigde Nederlanden!

[Adam Smith]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Wat specifiek als katholiek gezien kan worden, is dat men sluitend werkt. Dat zie je ook aan de RK Katechismus. De wetgeving in België is hier op afgestemd.

Bij de protestanten zijn er meer ongeschreven regels, veel zal plaatsvinden binnen een ongeschreven codificatie. Zoals bijvoorbeeld dat men in een reformatorisch dorp niet z'n auto's wast op zondag. Dus bij ons neigt men sterker naar doelvoorschriften.

Dat wil niet zeggen dat er geen onzinnige regeltjes zijn in beide landen.

Voor een West Brabander is Zeeland op zondag, in de toeristengebieden buiten het hoogseizoen, bijna buitenland, wel lekker om er dan een rondje doorheen te rijden .

[TheFourHorsemen]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Wat ook als argument tegen de hereniging wordt gebruikt is de getalsmeerderheid van het noorden tegenover het zuiden.
Maar is die daadwerkelijk nog zo groot wanneer Brabant en Limburg zich herenigen aan weerszijde van de huidige grens?

Hieronder de berekening:

Totaal Vlaanderen (ex Brussel) 6.117.440
Totaal N.Brabant/Ned. Limburg 3.591.665 +/+

Totaal zuidelijke deel 9.709.105

Noordelijke Nederlanden 16.829.289
Totaal N.Brabant/Ned. Limburg 3.591.665 -/-

Totaal noordelijke deel 13.237.624


Antwerpen 1.715.707
Vlaams-Brabant 1.060.232
Noord-Brabant 2.479.274 +/+

Totaal Groot Brabant-Antwerpen 5.255.213
(zonder Brussel)

Totale aantal inwoners provincie Noord/Zuid Holland is 6.318.401

Dus is het verschil dan nog wel nog zo groot?

Met Oost- en West Vlaanderen erbij zou dit zelfs nog op 7.723.929 uitkomen.
Wat ik al eerder zei: een herenigd Brabant(-Antwerpen) zal dan spoedig het centrum van de macht worden der herenigde Nederlanden!

Een strategische indeling van de provincies lijkt me inderdaad een goed instrument om het denken in twee "machtsblokken" (VL <-> NL), zoals nu het geval is in België (VL <-> W), te vermijden.

Sterke provincies, die de huidige staatsgrenzen overschrijden. Zeeland zou eventueel ook kunnen samengevoegd worden met West- en Oost-Vlaanderen.

[TheFourHorsemen]

dubbel

[edwin2]

Oorspronkelijk geplaatst door TheFourHorsemen

Een strategische indeling van de provincies lijkt me inderdaad een goed instrument om het denken in twee "machtsblokken" (VL <-> NL), zoals nu het geval is in België (VL <-> W), te vermijden.

Sterke provincies, die de huidige staatsgrenzen overschrijden. Zeeland zou eventueel ook kunnen samengevoegd worden met West- en Oost-Vlaanderen.

Dat doet toch ook recht aan de historie van de nu gescheiden gebiedsdelen Brabant, Vlaanderen en Limburgse gebieden in beide huidige landen?!

En van dat Calimero effect zijn we dan ook gelijk af, lijkt mij!

[Henri1]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

En van dat Calimero effect zijn we dan ook gelijk af, lijkt mij!

Daar ben ik niet zo zeker van.
Sommige Nederlanders bezitten de kunst om aan vingerwijzend Calimero-gedrag te doen.

[edwin2]

Oorspronkelijk geplaatst door Henri1

Daar ben ik niet zo zeker van.
Sommige Nederlanders bezitten de kunst om aan vingerwijzend Calimero-gedrag te doen.

Zou wel saai worden zonder dat vingertje, toch?

[TheFourHorsemen]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Dat doet toch ook recht aan de historie van de nu gescheiden gebiedsdelen Brabant, Vlaanderen en Limburgse gebieden in beide huidige landen?!

Inderdaad!

[edwin2]

Oorspronkelijk geplaatst door Adam Smith

Voor een West Brabander is Zeeland op zondag, in de toeristengebieden buiten het hoogseizoen, bijna buitenland, wel lekker om er dan een rondje doorheen te rijden .

Als je iets met SM hebt, dan is de "het zwarte kousenkerk gebied" in Zeeland met al die knotjes en rokjes daar best wel interessant!

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Wat ook als argument tegen de hereniging wordt gebruikt is de getalsmeerderheid van het noorden tegenover het zuiden.
Maar is die daadwerkelijk nog zo groot wanneer Brabant en Limburg zich herenigen aan weerszijde van de huidige grens?

Hieronder de berekening:

Totaal Vlaanderen (ex Brussel) 6.117.440
Totaal N.Brabant/Ned. Limburg 3.591.665 +/+

Totaal zuidelijke deel 9.709.105

Noordelijke Nederlanden 16.829.289
Totaal N.Brabant/Ned. Limburg 3.591.665 -/-

Totaal noordelijke deel 13.237.624


Antwerpen 1.715.707
Vlaams-Brabant 1.060.232
Noord-Brabant 2.479.274 +/+

Totaal Groot Brabant-Antwerpen 5.255.213
(zonder Brussel)

Totale aantal inwoners provincie Noord/Zuid Holland is 6.318.401

Dus is het verschil dan nog wel nog zo groot?

Met Oost- en West Vlaanderen erbij zou dit zelfs nog op 7.723.929 uitkomen.
Wat ik al eerder zei: een herenigd Brabant(-Antwerpen) zal dan spoedig het centrum van de macht worden der herenigde Nederlanden!

Denkt u dat Limburgers, Brabanders en Zeeuwen werkelijk er om staan te springen? Geloof daar niet zo in, volgens mij voelen ze zich veel meer Nederlander en bij Nederland horen dan u vanuit gaat.
In 1918 zagen Limburgers en al helemaal de Zeeuwen niets in aansluiting bij België. Daar Nederland met name de afgelopen 100 jaar sterk gegroeid is als nationale eenheid en, meer dan ooit tevoren, zich Nederlander zijn gaan voelen zou het tamelijk vreemd en tegenstrijdig zijn als het dit nu wel geval zou zijn.

Behalve tal van hypotheses en aannames van voorstanders heb ik tot nu toe geen enkel aantoonbaar bewijs geleverd gezien dat er (grote) animo zou bestaan onder de doorsnee van de bevolking aan beide zijden van de grens tot aansluiting. Het staat bovendien haaks op de ontwikkelingen van de afgelopen 200 jaar.

Voor 1830 bestond er niet iets als wat we nu als Nederlandse identiteit beschouwen (het huidige Nederland). Frappant is dat met name de val Brussel en 1831 dit proces in grote mate in gang heeft gezet in Nederland (wat Willem I nooit gelukt is)
De 20e eeuw vormde een volgende periode waarin dit verder tot stand kwam. De 21e eeuw, afgelopen 15 jaar, laat zien dat dit proces door blijkt te gaan in een zelfs vrij sterke mate.

Als Nederlander met Belgisch bloed toch niet benaderd door de Belgen, zoals destijds Math Kemp


Quote: Ook Math Kemp wilde niets van aansluiting van Limburg bij België weten. Op 14 december 1918 verwoordde hij in Het Zuiden zijn visie en die van de gewone Maastrichtenaren op de annexatiepogingen. Die kwam erop neer dat de dichter/journalist en de meeste van zijn stadgenoten niets voelden voor aansluiting bij België. Hoewel inlijving van Maastricht bij de zuidelijke buurstaat economisch positief zou uitpakken, de ligging van de stad was dan immers beter, waren de gevolgen vooral negatief, betoogde Kemp.

Van de economische opleving zouden de meeste inwoners bovendien niet profiteren. Ook zou de opbloei van de Limburgse cultuur teniet worden gedaan. ‘Nee’, concludeerde hij dan ook, ‘hoeveel de besten onzer ook van België houden, het is noch op sociaal gebied noch op politiek ons ideaal.

We wenschen niet te worden vervreemd van ons rijk verleden. We wenschen niet ons eerstgeboorterecht te verkoopen voor een bord linzensoep,... die eenige ondernemers voor ons zouden uitlepelen. Laten we toonen Nederlanders te willen blijven, doch op waardige belangelooze wijze’.15.

Dat de meeste Maastrichtenaren er inderdaad niets voor voelden om van nationaliteit te veranderen bleek diezelfde maand december. De Belgen bleven hun gebiedsaanspraken herhalen en maakten daarmee heftige reacties los. In Maastricht vonden enkele tegen de Belgen gerichte betogingen plaats en in de rest van de provincie werden enige anti-annexionistische comité's opgericht.

De irritatie over de houding van de zuiderburen bleef sluimeren en kwam op 13 februari 1919 tot een uitbarsting bij het bezoek van het Legia-koor uit Luik. Het koor zou samen met de Maastreechter Staar een verbroederingsconcert geven, een concert dat mede was bedoeld als dank voor de opvang van Belgische vluchtelingen in de oorlogsjaren.16.

Al 's morgens werd er stemming gemaakt tegen het bezoek van Legia. Het plaatselijk comité voor Anti-Annexionistische Actie had overal in de stad aanplakbiljetten opgehangen, waarop een bezoek aan het concert werd afgeraden. Ook werd het gerucht verspreid dat het gezamenlijk optreden van beide koren verboden was door de autoriteiten. 's Middags bleek dat er een heuse protestmanifestatie tegen de komst van het Luikse koor was opgezet. Toen de zangers aan het eind van de middag met de tram bij de Tongersche Poort arriveerden, werden ze daar opgewacht door een grote groep mensen, die hun al joelend verwelkomde. Ze konden echter zonder problemen naar de Staarzaal worden gebracht. Terwijl daar het concert aan de gang was, dromde buiten een steeds grotere menigte bijeen die anti-Belgische leuzen riep.

Alleen door optreden van de politie kon voorkomen worden, dat de betogers de zaal binnendrongen. Na afloop van het optreden verdween het koor via de achteruitgang om met de tram huiswaarts te keren. Eenmaal in de tram werden de zangers toch weer door de manifestanten ontdekt en vervolgens bekogeld met stenen. Daarbij raakten twee leden van het koor en een tramconducteur gewond.17.

Math Kemp, die bij het concert aanwezig was, schreef in Het Zuiden uitvoerig over de rellen. Hij was er zeer verontwaardigd over en noemde de demonstranten ‘Oranje-bolchewieken’. Vooral daardoor werd hij een mikpunt van de antiannexionisten, al zijn eerdere verklaringen dat hij niks zag in aansluiting bij België ten spijt. Doordat de zuiderburen zich na de rellen wat voorzichtiger gingen opstellen, ebde de grootste verontwaardiging in Limburg echter weer weg.18.

‘Ondergronds’ werd wel doorgewerkt aan verwezenlijking van het streven. De Belgen wisten enkele van hun sympathisanten in Limburg, waaronder J. Schaepkens van Riemst en Cl. Goffin, ertoe te bewegen de geallieerden een referendum-voorstel te gaan voorleggen. De Limburgers zouden zelf moeten beslissen of ze bij Nederland of België wilden horen. Dat voorstel werd inderdaad overgebracht, echter pas midden juni 1919, terwijl de geallieerden al op 4 juni hadden besloten België slechts het Duitse gebied rond Eupen en Malmédy toe te wijzen. De reis naar Parijs had dus weinig zin.19.

Nadat dit plan mislukte, moesten de Belgen andere manieren zoeken om hun doel te bereiken. Het optreden van de Italiaanse dichter Gabrielle d'Annunzio bracht hen op een idee.
D'Annunzio rukte, om de Italiaanse aanspraken op het voorma- lige Oostenrijkse gebiedsdeel Fiume te benadrukken, in september 1919 aan het hoofd van een legertje op naar de hoofdstad Triëst.
Daarna hield hij Fiume een tijdlang bezet.20. Datzelfde zou, zo redeneerden de Belgen, ook een Limburgse dichter kunnen doen. Via hun contactpersonen in Maastricht benaderden ze Math Kemp, die zich immers bij de Legia-rellen tegen de betogers had uitgesproken en zich ook daarvoor in zijn artikelen al een vriend van de Belgen had getoond. Vergeten werder zijn duidelijke stellingname tegen aansluiting van Limburg bij België en zijn eerdere weigeringen om aan Belgische projecten in Limburg mee te werken. Hij bedankte dan ook voor de eer.

Die weigering verwoordde hij later als volgt: ‘Nu laat ik buiten beschouwing wie of wat er stond achter degenen die mij poogden te bekoren, het is me ook onbekend. Deden ze 't eigenmachtig of in overleg met anderen? Ik weet het evenmin. Persoonlijk waren het menschen, die het goed met Limburg meenden. Ze waren evenwel met hun geest nog in 1830-1839 en konden maar niet inzien, dat de tijden veranderd waren, en dat alleen reeds 't feit, dat Limburg door een Nederlandsch gewest te zijn geworden, buiten de oorlogshel was gebleven, ieder Limburger afkeerig maakte van nationaliteitswisseling.

Mij werd de glorie van d'Annunzio voor oogen getooverd, betoogd, dat ik nu eens in de geschiedenis kon meetellen, met als hoogste lokmiddel: ‘Vous passerez ?* la postérité!! (U blijft voortleven voor het nageslacht! A.G.) Op dit gezegde leek me maar een antwoord ad rem, al klonk het niet weinig verwaand: ‘J'y passerai quand-même!. (Ik leef toch wel voort. A.G.)

Ook na het mislukken van het d'Annunzio-plan, er was blijkbaar geen dichter te vinden die deze rol op zich wilde nemen, gaven de Belgen niet op. Ze probeerden nu in Maastricht een krant op te zetten die België gunstig gezind was en op de voordelen van economische samenwerking tussen Limburg en de zuiderburen zou wijzen. Hoewel enkele Limburgse industriëlen die financieel voordeel van samenwerking verwachtten aanvan- kelijk bereid waren geld voor het project ter beschikking te stellen, werd de financiering later toch een probleem.

Toen de Belgen zelf zich niet zo scheutig toonden, trokken de Limburgers een deel van hun toezeggingen ook weer in. Dat was waarschijnlijk de reden waarom slechts een weekblad werd uitgegeven en geen krant. Het eerste nummer van dat weekblad, genaamd Limburgs Leven, verscheen op 24 april 1920.22.

Hoofdredacteur van Limburgs Leven was Math Kemp. Of hij uiteindelijk toch gezwicht was voor de Belgen of dat hij eenvoudig niet wist wie de financiers van zijn blad waren, is niet duidelijk. Het lijkt er echter op dat hij inderdaad van niets wist. Vele malen maakte hij namelijk in Limburgs Leven duidelijk dat de Limburgers absoluut geen Belgen wilden worden. Ook reageerde hij meteen op elke mogelijke insinuatie aan het adres van zijn blad.

Toen de Limburger Koerier op 4 augustus 1920 sprak over een ‘weekblaadje dat met annexionistische bedoeling hier zou worden verspreid’ stuurde hij direct een ingezonden brief. Daarin vroeg hij het Maastrichter dagblad de naam van het bedoelde weekblad te noemen. De Limburger Koerier deed dat echter niet. In een naschrift bij de brief zei de redactie te willen waarschuwen dat de Limburgse bevolking ‘niet vatbaar is voor een hetze tegen de Nederlandsche regeering en de bij tusschenpoozen doordruppelende pro-Belgische tendenz-artikeltjes’. De naam van het ‘gewraakte geschrift’ zou op het goede moment worden onthuld.23.

Weer reageerde Kemp, omdat hij het naschrift als een nieuwe aantijging beschouwde. ‘Wie “Limburgs Leven” objectief heeft gelezen, zal het onware van dergelijke beweringen terstond inzien. Ook in “Limburgs Leven” hebben herhaaldelijk uitingen gestaan van trouw aan Nederland, al achtten we 't niet noodig mede te doen aan het sinds November 1918 hier in sommige kringen heerschende hoera-nationalisme.

Het zonder pose innemen van het nationaal standpunt, sluit verschil van mening betreffende sommige handelingen der regering ten opzichte van Limburg niet uit. We zijn toch nog vrije Nederlanders, die als Nederlanders vrij zijn om een meening te hebben omtrent economische kwesties, vrij ook om sympathie te voelen voor een of ander volk (ondanks de algemeen-menschelijke fouten ervan, hetzij voor Franschen, Belgen of Duitschers’.24.

Opnieuw volgde een vervelend naschrift, waarin onder meer werd gezegd ‘dat hij die zich boos maakt, in den regel ongelijk heeft en dat, wie zich verontschuldigt, zich beschuldigt’. Kemp was des duivels. Om alle verdachtmakingen te bezweren, herhaalde hij nog eens zijn standpunt over het annexionisme.25. Het mocht echter allemaal niet baten. Doordat hij steeds op bleef komen voor de Limburgse belangen en daardoor vaak de Nederlandse regering kapittelde, bleef hij bij de antiannexionisten verdacht. Wie tegen Nederland was, om welke reden dan ook, was naar hun mening automatisch voor de Belgen. Opmerkingen zijnerzijds over een ‘kunstmatige verwijdering van twee verwante volken’ versterkten zijn tegenstanders in hun mening.26.

Het opkomen voor de Limburgse belangen was een van de hoofddoelstellingen van het blad, zo maakte Kemp bekend in een inleiding in het eerste nummer. Een ander doel was bescherming van het ‘Limburgse leven’. Uitgebreid maakte hij duidelijk dat als gevolg van de economische opleving van Limburg (de mijnen zijn vanwege de geïsoleerde positie van Nederland in de eerste wereldoorlog erg belangrijk geworden voor het land) een grote hoeveelheid arbeidskrachten naar het gewest was getrokken. Daardoor kwam volgens hem het ‘Limburgsche element’ in de verdrukking.

Dat er zo'n grote stroom arbeidskrachten op gang was gekomen, vond hij op zich niet vreemd. ‘De voor de exploitatie der Limburgsche bodemschatten benoodigde intellectueele krachten, werden maar niet zoo ineens in voldoende mate hier gevonden. Toch brengt deze toestand een gevaar mee: de al te snelle aanwas der aan het gewest vreemde bevolking bedreigt - zooals we reeds aanstipten - het eigenlijke Limburgsche leven. Het Limburgsche leven is een apart facet van den Nederlandschen volksaard. We rekenen ons niet beter of slechter dan Hollanders, Vlamingen of Friezen, maar we zijn anders.

http://www.dbnl.org/tekst/gori024mat...h01_01_0004.ph

[Adam Smith]

Uiteraard voelen de meeste Zeeuwen, Brabanders en Limburgers zich Nederlander, dat sluit niet uit dat ze meer dan gemiddeld een warme interesse hebben voor hun buren, zoals Twentenaren dat met Duitsland hebben. Immers zij zijn de daadwerkelijke buren met die landen en hebben een grotere kans er ook frequent te (kunnen) komen. Anderzijds schreef ik niet voor niets ooit schertsend 'halve Belg in Nederland en 'ollander in België', dus we zullen wel wat dingen met allebei gemeen hebben (zeker met diegenen direct aan de andere kant van de grens).

Historisch gezien was de scheiding van Zeeuws Vlaanderen, Noord Brabant en Limburg gedwongen, maar niet iedereen houdt van geschiedenis en er is ook een hoop historie er nog na die scheiding(-en).

[edwin2]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Denkt u dat Limburgers, Brabanders en Zeeuwen werkelijk er om staan te springen? Geloof daar niet zo in, volgens mij voelen ze zich veel meer Nederlander en bij Nederland horen dan u vanuit gaat.
In 1918 zagen Limburgers en al helemaal de Zeeuwen niets in aansluiting bij België. Daar Nederland met name de afgelopen 100 jaar sterk gegroeid is als nationale eenheid en, meer dan ooit tevoren, zich Nederlander zijn gaan voelen zou het tamelijk vreemd en tegenstrijdig zijn als het dit nu wel geval zou zijn.

Behalve tal van hypotheses en aannames van voorstanders heb ik tot nu toe geen enkel aantoonbaar bewijs geleverd gezien dat er (grote) animo zou bestaan onder de doorsnee van de bevolking aan beide zijden van de grens tot aansluiting. Het staat bovendien haaks op de ontwikkelingen van de afgelopen 200 jaar.

Voor 1830 bestond er niet iets als wat we nu als Nederlandse identiteit beschouwen (het huidige Nederland). Frappant is dat met name de val Brussel en 1831 dit proces in grote mate in gang heeft gezet in Nederland (wat Willem I nooit gelukt is)
De 20e eeuw vormde een volgende periode waarin dit verder tot stand kwam. De 21e eeuw, afgelopen 15 jaar, laat zien dat dit proces door blijkt te gaan in een zelfs vrij sterke mate.

Als Nederlander met Belgisch bloed toch niet benaderd door de Belgen, zoals destijds Math Kemp


Quote: Ook Math Kemp wilde niets van aansluiting van Limburg bij België weten. Op 14 december 1918 verwoordde hij in Het Zuiden zijn visie en die van de gewone Maastrichtenaren op de annexatiepogingen. Die kwam erop neer dat de dichter/journalist en de meeste van zijn stadgenoten niets voelden voor aansluiting bij België. Hoewel inlijving van Maastricht bij de zuidelijke buurstaat economisch positief zou uitpakken, de ligging van de stad was dan immers beter, waren de gevolgen vooral negatief, betoogde Kemp.

Van de economische opleving zouden de meeste inwoners bovendien niet profiteren. Ook zou de opbloei van de Limburgse cultuur teniet worden gedaan. ‘Nee’, concludeerde hij dan ook, ‘hoeveel de besten onzer ook van België houden, het is noch op sociaal gebied noch op politiek ons ideaal.

We wenschen niet te worden vervreemd van ons rijk verleden. We wenschen niet ons eerstgeboorterecht te verkoopen voor een bord linzensoep,... die eenige ondernemers voor ons zouden uitlepelen. Laten we toonen Nederlanders te willen blijven, doch op waardige belangelooze wijze’.15.

Dat de meeste Maastrichtenaren er inderdaad niets voor voelden om van nationaliteit te veranderen bleek diezelfde maand december. De Belgen bleven hun gebiedsaanspraken herhalen en maakten daarmee heftige reacties los. In Maastricht vonden enkele tegen de Belgen gerichte betogingen plaats en in de rest van de provincie werden enige anti-annexionistische comité's opgericht.

De irritatie over de houding van de zuiderburen bleef sluimeren en kwam op 13 februari 1919 tot een uitbarsting bij het bezoek van het Legia-koor uit Luik. Het koor zou samen met de Maastreechter Staar een verbroederingsconcert geven, een concert dat mede was bedoeld als dank voor de opvang van Belgische vluchtelingen in de oorlogsjaren.16.

Al 's morgens werd er stemming gemaakt tegen het bezoek van Legia. Het plaatselijk comité voor Anti-Annexionistische Actie had overal in de stad aanplakbiljetten opgehangen, waarop een bezoek aan het concert werd afgeraden. Ook werd het gerucht verspreid dat het gezamenlijk optreden van beide koren verboden was door de autoriteiten. 's Middags bleek dat er een heuse protestmanifestatie tegen de komst van het Luikse koor was opgezet. Toen de zangers aan het eind van de middag met de tram bij de Tongersche Poort arriveerden, werden ze daar opgewacht door een grote groep mensen, die hun al joelend verwelkomde. Ze konden echter zonder problemen naar de Staarzaal worden gebracht. Terwijl daar het concert aan de gang was, dromde buiten een steeds grotere menigte bijeen die anti-Belgische leuzen riep.

Alleen door optreden van de politie kon voorkomen worden, dat de betogers de zaal binnendrongen. Na afloop van het optreden verdween het koor via de achteruitgang om met de tram huiswaarts te keren. Eenmaal in de tram werden de zangers toch weer door de manifestanten ontdekt en vervolgens bekogeld met stenen. Daarbij raakten twee leden van het koor en een tramconducteur gewond.17.

Math Kemp, die bij het concert aanwezig was, schreef in Het Zuiden uitvoerig over de rellen. Hij was er zeer verontwaardigd over en noemde de demonstranten ‘Oranje-bolchewieken’. Vooral daardoor werd hij een mikpunt van de antiannexionisten, al zijn eerdere verklaringen dat hij niks zag in aansluiting bij België ten spijt. Doordat de zuiderburen zich na de rellen wat voorzichtiger gingen opstellen, ebde de grootste verontwaardiging in Limburg echter weer weg.18.

‘Ondergronds’ werd wel doorgewerkt aan verwezenlijking van het streven. De Belgen wisten enkele van hun sympathisanten in Limburg, waaronder J. Schaepkens van Riemst en Cl. Goffin, ertoe te bewegen de geallieerden een referendum-voorstel te gaan voorleggen. De Limburgers zouden zelf moeten beslissen of ze bij Nederland of België wilden horen. Dat voorstel werd inderdaad overgebracht, echter pas midden juni 1919, terwijl de geallieerden al op 4 juni hadden besloten België slechts het Duitse gebied rond Eupen en Malmédy toe te wijzen. De reis naar Parijs had dus weinig zin.19.

Nadat dit plan mislukte, moesten de Belgen andere manieren zoeken om hun doel te bereiken. Het optreden van de Italiaanse dichter Gabrielle d'Annunzio bracht hen op een idee.
D'Annunzio rukte, om de Italiaanse aanspraken op het voorma- lige Oostenrijkse gebiedsdeel Fiume te benadrukken, in september 1919 aan het hoofd van een legertje op naar de hoofdstad Triëst.
Daarna hield hij Fiume een tijdlang bezet.20. Datzelfde zou, zo redeneerden de Belgen, ook een Limburgse dichter kunnen doen. Via hun contactpersonen in Maastricht benaderden ze Math Kemp, die zich immers bij de Legia-rellen tegen de betogers had uitgesproken en zich ook daarvoor in zijn artikelen al een vriend van de Belgen had getoond. Vergeten werder zijn duidelijke stellingname tegen aansluiting van Limburg bij België en zijn eerdere weigeringen om aan Belgische projecten in Limburg mee te werken. Hij bedankte dan ook voor de eer.

Die weigering verwoordde hij later als volgt: ‘Nu laat ik buiten beschouwing wie of wat er stond achter degenen die mij poogden te bekoren, het is me ook onbekend. Deden ze 't eigenmachtig of in overleg met anderen? Ik weet het evenmin. Persoonlijk waren het menschen, die het goed met Limburg meenden. Ze waren evenwel met hun geest nog in 1830-1839 en konden maar niet inzien, dat de tijden veranderd waren, en dat alleen reeds 't feit, dat Limburg door een Nederlandsch gewest te zijn geworden, buiten de oorlogshel was gebleven, ieder Limburger afkeerig maakte van nationaliteitswisseling.

Mij werd de glorie van d'Annunzio voor oogen getooverd, betoogd, dat ik nu eens in de geschiedenis kon meetellen, met als hoogste lokmiddel: ‘Vous passerez ?* la postérité!! (U blijft voortleven voor het nageslacht! A.G.) Op dit gezegde leek me maar een antwoord ad rem, al klonk het niet weinig verwaand: ‘J'y passerai quand-même!. (Ik leef toch wel voort. A.G.)

Ook na het mislukken van het d'Annunzio-plan, er was blijkbaar geen dichter te vinden die deze rol op zich wilde nemen, gaven de Belgen niet op. Ze probeerden nu in Maastricht een krant op te zetten die België gunstig gezind was en op de voordelen van economische samenwerking tussen Limburg en de zuiderburen zou wijzen. Hoewel enkele Limburgse industriëlen die financieel voordeel van samenwerking verwachtten aanvan- kelijk bereid waren geld voor het project ter beschikking te stellen, werd de financiering later toch een probleem.

Toen de Belgen zelf zich niet zo scheutig toonden, trokken de Limburgers een deel van hun toezeggingen ook weer in. Dat was waarschijnlijk de reden waarom slechts een weekblad werd uitgegeven en geen krant. Het eerste nummer van dat weekblad, genaamd Limburgs Leven, verscheen op 24 april 1920.22.

Hoofdredacteur van Limburgs Leven was Math Kemp. Of hij uiteindelijk toch gezwicht was voor de Belgen of dat hij eenvoudig niet wist wie de financiers van zijn blad waren, is niet duidelijk. Het lijkt er echter op dat hij inderdaad van niets wist. Vele malen maakte hij namelijk in Limburgs Leven duidelijk dat de Limburgers absoluut geen Belgen wilden worden. Ook reageerde hij meteen op elke mogelijke insinuatie aan het adres van zijn blad.

Toen de Limburger Koerier op 4 augustus 1920 sprak over een ‘weekblaadje dat met annexionistische bedoeling hier zou worden verspreid’ stuurde hij direct een ingezonden brief. Daarin vroeg hij het Maastrichter dagblad de naam van het bedoelde weekblad te noemen. De Limburger Koerier deed dat echter niet. In een naschrift bij de brief zei de redactie te willen waarschuwen dat de Limburgse bevolking ‘niet vatbaar is voor een hetze tegen de Nederlandsche regeering en de bij tusschenpoozen doordruppelende pro-Belgische tendenz-artikeltjes’. De naam van het ‘gewraakte geschrift’ zou op het goede moment worden onthuld.23.

Weer reageerde Kemp, omdat hij het naschrift als een nieuwe aantijging beschouwde. ‘Wie “Limburgs Leven” objectief heeft gelezen, zal het onware van dergelijke beweringen terstond inzien. Ook in “Limburgs Leven” hebben herhaaldelijk uitingen gestaan van trouw aan Nederland, al achtten we 't niet noodig mede te doen aan het sinds November 1918 hier in sommige kringen heerschende hoera-nationalisme.

Het zonder pose innemen van het nationaal standpunt, sluit verschil van mening betreffende sommige handelingen der regering ten opzichte van Limburg niet uit. We zijn toch nog vrije Nederlanders, die als Nederlanders vrij zijn om een meening te hebben omtrent economische kwesties, vrij ook om sympathie te voelen voor een of ander volk (ondanks de algemeen-menschelijke fouten ervan, hetzij voor Franschen, Belgen of Duitschers’.24.

Opnieuw volgde een vervelend naschrift, waarin onder meer werd gezegd ‘dat hij die zich boos maakt, in den regel ongelijk heeft en dat, wie zich verontschuldigt, zich beschuldigt’. Kemp was des duivels. Om alle verdachtmakingen te bezweren, herhaalde hij nog eens zijn standpunt over het annexionisme.25. Het mocht echter allemaal niet baten. Doordat hij steeds op bleef komen voor de Limburgse belangen en daardoor vaak de Nederlandse regering kapittelde, bleef hij bij de antiannexionisten verdacht. Wie tegen Nederland was, om welke reden dan ook, was naar hun mening automatisch voor de Belgen. Opmerkingen zijnerzijds over een ‘kunstmatige verwijdering van twee verwante volken’ versterkten zijn tegenstanders in hun mening.26.

Het opkomen voor de Limburgse belangen was een van de hoofddoelstellingen van het blad, zo maakte Kemp bekend in een inleiding in het eerste nummer. Een ander doel was bescherming van het ‘Limburgse leven’. Uitgebreid maakte hij duidelijk dat als gevolg van de economische opleving van Limburg (de mijnen zijn vanwege de geïsoleerde positie van Nederland in de eerste wereldoorlog erg belangrijk geworden voor het land) een grote hoeveelheid arbeidskrachten naar het gewest was getrokken. Daardoor kwam volgens hem het ‘Limburgsche element’ in de verdrukking.

Dat er zo'n grote stroom arbeidskrachten op gang was gekomen, vond hij op zich niet vreemd. ‘De voor de exploitatie der Limburgsche bodemschatten benoodigde intellectueele krachten, werden maar niet zoo ineens in voldoende mate hier gevonden. Toch brengt deze toestand een gevaar mee: de al te snelle aanwas der aan het gewest vreemde bevolking bedreigt - zooals we reeds aanstipten - het eigenlijke Limburgsche leven. Het Limburgsche leven is een apart facet van den Nederlandschen volksaard. We rekenen ons niet beter of slechter dan Hollanders, Vlamingen of Friezen, maar we zijn anders.

http://www.dbnl.org/tekst/gori024mat...h01_01_0004.ph

Vlamingen zijn vanuit de historie bezien gewoon ook Nederlanders, tot 1790 noemde men zichzelf ook Nederlander.

Daarnaast is het niet vreemd dat de scheiding van Brabant en Limburg onnatuurlijk is binnen die Nederlandse context.

Dat de huidige staat België een ontkenning is van het Nederlands verleden moge duidelijk zijn,

Daarom ook dat enkelzijdige aansluiting enkel en alleen aan deze staat door velen niet gewenst is, is ook logisch.

U bevestigd dit dus ook en dat is ook correct.

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Dat doet toch ook recht aan de historie van de nu gescheiden gebiedsdelen Brabant, Vlaanderen en Limburgse gebieden in beide huidige landen?!

Waarbij echter de vraag rijst wat die oude vorstendommen socio-ekonomisch en zelfs kultureel nog voorstellen.

[edwin2]

Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde

Waarbij echter de vraag rijst wat die oude vorstendommen socio-ekonomisch en zelfs kultureel nog voorstellen.

Zowel binnen het huidige Nederland als binnen de Groot Nederlandse gedachte zie ik graag dat na de eventuele hereniging veel meer gewicht zal worden toegekend aan de afzonderlijke provinciën, met een diepgaand respect voor de eigenheid en cultuur van die provinciën.
Wat is daar mis mee?

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Zowel binnen het huidige Nederland als binnen de Groot Nederlandse gedachte zie ik graag dat na de eventuele hereniging veel meer gewicht zal worden toegekend aan de afzonderlijke provinciën, met een diepgaand respect voor de eigenheid en cultuur van die provinciën.
Wat is daar mis mee?

Daar is op zich niets mis mee. Alleen stel ik mij de vraag wat van die eigenheid en kultuur nog overblijft. Ik heb zo de indruk dat enkel nog 50-plussers Brabants spreken in Brabant. En de taal is uiteraard gans het volk.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Vlamingen zijn vanuit de historie bezien gewoon ook Nederlanders, tot 1790 noemde men zichzelf ook Nederlander.

Anderzijds staat de geschiedenis niet stil.

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door edwin2

Vlamingen zijn vanuit de historie bezien gewoon ook Nederlanders, tot 1790 noemde men zichzelf ook Nederlander.

Daarnaast is het niet vreemd dat de scheiding van Brabant en Limburg onnatuurlijk is binnen die Nederlandse context.

Dat de huidige staat België een ontkenning is van het Nederlands verleden moge duidelijk zijn,

Daarom ook dat enkelzijdige aansluiting enkel en alleen aan deze staat door velen niet gewenst is, is ook logisch.

U bevestigd dit dus ook en dat is ook correct.

Zeker, maar weinig Nederlanders zullen in de huidige tijd nog een link leggen tussen wat voorheen de Nederlanden waren. Met name niet daar het identiteitsbesef wat een Nederlander nu is en het gebied wat voor hem Nederland inhoudt, pas gegroeid is in de afgelopen 200 jaar.
De voorheen Zuidelijke Nederlanden, wat nu België is, komt niet in zijn -/of haar beleving voor als Nederland. Het gaat niet verder dan wat nu het grondgebied is van de huidige staat Nederland. Als dit al ooit bestaan heeft.

Het huidige identiteitsgevoel heeft in Nederland een periode van 200 jaar doorgemaakt om te komen tot wat het nu is. Inwoners van de vroegere zuidelijk Nederlanden hebben part nog deel uitgemaakt van dit proces. Aan beide zijden van de grens werd, los van elkaar, door beide landen elk een eigen ontwikkeling doorgemaakt

De vroegere Nederlanden zijn dan ook niet meer dan een historisch gegeven.
Daar er sprake is van de staat Nederland en de staat België bestaan de zuidelijke Nederlanden niet. Dit is geen ontkenning, maar een onweerlegbaar feit.
Bijgevolg kunnen alleen de inwoners van het huidige Nederland in het zuiden van Nederland, tot aan de grens van België, als Zuidelijke Nederlanders betiteld worden. Voorbij de grens is men Belg, dan wel Vlaming, Waal etc. Aanspraak maken op Nederlander zijn kan alleen wanneer het Nederlanderschap wordt aangevraagd (en inburgeringscursus)

Dat de huidige staat België een ontkenning zou zijn van het Nederlands verleden berust op niet meer dan 15 jaar gezamenlijke ellende in pakweg 400 jaar. Halverwege de 19e eeuw had Nederland z'n buik er geheel en al van vol en sloot het verleden definitief en voor goed af
Het was aan Willem 1 z'n streven naar macht en grootheidswaanzin te danken dat er een VKN kon ontstaan. Zonder hem zou zeer waarschijnlijk er nooit een VKN geweest zijn. De toenmalige Noordelijk Nederlanden hadden er weinig of niets mee.


Willem 1 ambieerde een teweeg brengen van een nationale eenheid en identiteitsgevoel.
Dit is hem niet gelukt. Frappant was dat de scheiding dit wel teweeg heeft gebracht en de aanzet daartoe is geweest. In feite aan beide kanten van de grens. Waarbij de Noordelijke Nederlanders een voorsprong hadden op de Belgen vanwege een basis welke in 200 jaar daarvoor gelegd was.

Overigens is er altijd een onzichtbare scheiding gebleven tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden (1815-1830).
Bijvoorbeeld de handel en de industrie bleven beiden elk gericht op het Noorden, dan wel het Zuiden. Met name de handel in het Noorden heeft nooit veel op gehad met het VKN. In 1830 waren zowel het Noorden als wel het Zuiden op dat vlak blij van elkaar verlost te zijn.


Identiteitsbewustzijn en het ontstaan daarvan heeft in zekere tot soms zeer sterke mate te maken met de plaats welke een krijgsmacht in de geschiedenis van een volk heeft, als wel successen en nederlagen (bijv. slag in de Java Zee)
Met name bij martiale landen als de UK, Frankrijk en de US is dit duidelijk aantoonbaar.
De slag bij Waterloo, ondanks succes, droeg bij ons weinig hieraan bij. Een oorzaak was dat er geen werkelijke eenheid en een nationaal gevoel bestond. Ook in de Noordelijke Nederlanden niet, feitelijk waren de Noordelijke Nederlanden nog min of meer gebaseerd op een verzameling aan republieken.

Voor de Zuidelijke Nederlanders was het zelfs moeilijker om iets als identiteitsgevoel aan te kunnen ontlenen. De overgrote meerderheid bestond uit Noordelijke Nederlanders. Slechts 7 bataljons bestonden uit zuidelijke Nederlanders. Tamelijk logisch dat er weinig of geen affiniteit met een beeldhouwwerk van Willem 1 op het slagterrein zal bestaan.

Een zekere mate van trots op de Krijgsmacht is er door eeuwen wel altijd geweest, in golven op en neer, maar niet in de context van wat nu Nederland is wat betreft identiteit. Dit veranderde zeer plotseling in 1830 en daarna (1831 en 1834)

Er lijkt in de huidige tijd een vrij groot verschil te bestaan hoe de Nederlandse bevolking het Leger ervaart en hoe het Belgische Leger onder de bevolking leeft.
Ook al stelt Nederlandse Leger niet bijster veel meer voor, 80% is trots op z'n militairen en het leger. Ondanks dat de steun tijdens Afghanistan tamelijk laag was, bleef de waardering voor de militair zeer hoog.
Opvallend was dat tijdens de slag om Chora, steun plotseling steeg in plaats van, wat men zou verwachten, naar een dieptepunt zakken. Demonstraties bleven uit, zelfs bodybags en zwaar gewonden bleven de gehele missie door geaccepteerd worden door bevolking.

Een martiale traditie zullen we in Nederland niet zien ontstaan. Daarentegen lijkt er wel een verschuiving op te treden. De krijgsmacht speelt daarin een tamelijk flinke grote rol en stimuleert dit sinds ruwweg 2005 in vrij grote mate.
Ook veteranen worden nu gewaardeerd, wat aangeeft dat er een verschuiving is opgetreden.
Opmerkelijk is tevens het grote aantal boeken welke de afgelopen 10 jaar gepubliceerd zijn door militairen en ex militairen over hun ervaringen tijdens missies. Tamelijk gewoon in martiale landen, maar in deze mate in Nederland niet werkelijk kenden
Opvallend werd in België in deze tijdspanne geen enkel boek in deze gepubliceerd over o.a. de periode Afghanistan. Niet duidelijk is wat de reden daarvan is. (bron: een onderzoek naar publicaties door militairen)

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Anderzijds staat de geschiedenis niet stil.

Ja, en de mode ook niet. Moet men daarom steeds op de laatste nieuwe modetrein springen ? Of komt het erop aan zijn eigen identiteit te vinden en zichzelf trouw te blijven ?
Romantici als ik (en Edwin ?) zouden het liefst de tijd stilzetten. En wat mij betreft ten tijde van de 17 provinciën. We hadden toen nog een mooie Franstalige buffer tegen het Franse imperialisme. In het noorden van Artesië sprak men nog Vlaams. Brussel was nog niet verfranst en Frans-Vlaanderen was nog niet ten prooi van Lowie Kators gevallen.

Mogen wij in onze diepste staatkundige gedachten niet heerlijk irredentistisch filosoferen ? Mogen wij ons niet beklagen over de ontsporingen van de tijd en weemoedig terugdenken aan het land en taal der vaderen ?

De tijd staat niet stil, maar dat betekent niet dat wij moeten akkoord gaan met de ontsporende gebeurtenissen van de nieuwe tijden. Voorschrijding is niet noodzakelijk verbetering of vooruitgang.

Mogen wij niet hopen op een weerwraak van de geschiedenis nadat 1830 de direkte aanleiding vormde van de verfransing van Brussel ?

[Adrian M]

Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde

Daar is op zich niets mis mee. Alleen stel ik mij de vraag wat van die eigenheid en kultuur nog overblijft. Ik heb zo de indruk dat enkel nog 50-plussers Brabants spreken in Brabant. En de taal is uiteraard gans het volk.

Wijst een onderzoek uit, jongere Brabanders zijn vernederlandst en spreken vaak nauwelijks of geen Brabants meer.
De tongval doet nog wel Brabants aan, maar met name meisjes lijken zich meer en meer tevens die hopeloze R aan te meten.
Doet soms vreemd aan, spreekt een broertje met een zachte G en de zus met die Hollandse R

[Jacob Van Artevelde]

Oorspronkelijk geplaatst door Adrian M

Zeker, maar weinig Nederlanders zullen in de huidige tijd nog een link leggen tussen wat voorheen de Nederlanden waren. Met name niet daar het identiteitsbesef wat een Nederlander nu is en het gebied wat voor hem Nederland inhoudt, pas gegroeid is in de afgelopen 200 jaar.

Welneen, want niemand wordt 200 jaar...

En identiteit is kneedbaar door de machthebbers. Mits een goede PR-kampagne is binnen enkele jaren iedereen Grootnederlander of eender wat dan ook.
Niets is zo bespeelbaar en manipuleerbaar dan de Vox Populi.

Voor de rest, mijn beste Adrian, loopt uw post over van boute, zeer betwistbare beweringen. Nu dat nog allemaal onderbouwen en aantonen. Want zoals het er nu staat is het allemaal onovertuigend.
Bijvb. dit: In 1830 waren zowel het Noorden als wel het Zuiden op dat vlak blij van elkaar verlost te zijn.
Vraag dat maar eens aan bijvb. Lowie Depotter, de volksheld en ideoloog van de Belgische opstand die echter zeer vroeg inzag dat diezelfde opstand een fatale vergissing was.
De synergetische effecten van de beiden ekonomieën gingen verloren. En de scheiding vormde zowel voor het noorden als het zuiden een malussituatie.