Euthanasie

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Vanavond heeft mijn schoonbroer het heft in eigen handen genomen en heeft de dokter gevraagd zich te laten inslapen ... voorgoed. Een ver gevorderde kanker heeft hem die knoop laten doorhakken.

Ondanks dat ik het volkomen begrijp laat het toch een eigenaardig gevoel achter. Soms denk ik dat het ergens beter is om (met de nodige pijnstillende morfine) de kaars langzaam vanzelf te laten uitdoven totdat de natuur je volledig tot zich terug roept. Eigen keuze dient echter gerespecteerd te worden.

Een hele vooruitgang dat dit probleemloos kan.
Deelneming.

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door duveltje382

Uit respect naar Karma toe stop ik deze discussie

Zwak. Ik dacht dat het juist ging om een debat met wie enerzijds opteert voor stervensbegeleiding, palliatieve zorgen, dus sterven op een natuurlijke manier maar dan zonder veel lijden, en anderzijds wie kiest of beslist abrubt een einde aan z'n leven te maken, wat de reden ook moge zijn. Dit heeft niets met respect te maken.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door duveltje382

Uit respect naar Karma toe stop ik deze discussie

In ieder geval toch wel bedankt aan iedereen voor de deelneming.
Duveltje ... er mag gerust over worden gediscussieerd hoor anders zou ik deze draad niet hebben geopend.
Eigenlijk vind ik het zelfs juist interessant om andere mensen hun mening te horen over dit, toch wel delicaat thema.

Ik hoorde vanmiddag bijvoorbeeld van onze schoonzus (zijn vrouw dus wel te verstaan) dat er dokters waren die hebben geweigerd om het uit te voeren. Verder hoorde ik dat de dokter die het wel heeft uitgevoerd eigenlijk hypergevoelig heeft gereageerd tijdens het proces. Eigenlijk staan we er niet zo zeer bij stil dat de uitvoerende arts toch wel heel wat wordt gevraagd eerlijk gezegd. Ik weet niet, mocht ik arts zijn, of ik het zelf zou kunnen uitvoeren.

[Hashiwokakero]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Eigenlijk staan we er niet zo zeer bij stil dat de uitvoerende arts toch wel heel wat wordt gevraagd eerlijk gezegd. Ik weet niet, mocht ik arts zijn, of ik het zelf zou kunnen uitvoeren.

Nog zo'n voorbeeldje van onze maatschappelijke indoctrinatie.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Hashiwokakero

Nog zo'n voorbeeldje van onze maatschappelijke indoctrinatie.

Verklaar je even nader aub want hier volg ik je niet. Onder maatschappelijke indoctrinatie versta ik namelijk "een" stelselmatige leer dat wordt ingeprent of als men het cru stelt eerder zeggen dat er een bepaalde vorm van hersenspoeling heeft plaatsgevonden.
Op één of andere manier worden we allemaal hersengespoeld (schrijfwijze zal wel niet correct zijn)... al was het maar via onze opvoeding. Die opvoeding is nefast voor het leven dat men verder leeft en voor de keuze's die men kiest. Ook jij bent dus eigenlijk gehersenspoeld veronderstel ik want anders zou je hier niet posten en zou je eerder leven als een plant.
Als ik dus zeg dat ik het moeilijk zou hebben met het uitvoeren van euthanasie (mocht ik arts zijn) dan kan men inderdaad ergens de link leggen dat dit op één of andere manier is ingelepeld via mijn opvoeding waar men me met de paplepel waarden en normen heeft ingeprent. Zal wel correct zijn maar als je iets anders bedoeld ... graag wat meer uitleg aub.

[Hashiwokakero]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Verklaar je even nader aub want hier volg ik je niet. Onder maatschappelijke indoctrinatie versta ik namelijk "een" stelselmatige leer dat wordt ingeprent of als men het cru stelt eerder zeggen dat er een bepaalde vorm van hersenspoeling heeft plaatsgevonden.
Op één of andere manier worden we allemaal hersengespoeld (schrijfwijze zal wel niet correct zijn)... al was het maar via onze opvoeding. Die opvoeding is nefast voor het leven dat men verder leeft en voor de keuze's die men kiest. Ook jij bent dus eigenlijk gehersenspoeld veronderstel ik want anders zou je hier niet posten en zou je eerder leven als een plant.
Als ik dus zeg dat ik het moeilijk zou hebben met het uitvoeren van euthanasie (mocht ik arts zijn) dan kan men inderdaad ergens de link leggen dat dit op één of andere manier is ingelepeld via mijn opvoeding waar men me met de paplepel waarden en normen heeft ingeprent. Zal wel correct zijn maar als je iets anders bedoeld ... graag wat meer uitleg aub.

Bijna juist, gaat over de dood, in andere culturen en maatschappijen aanbidden ze de dood, hier is het het laatste taboe.

[Esperanza]

Oorspronkelijk geplaatst door duveltje382

Tja zou er toch moeten zijn,maar ik als bejaardenverzorger weet echt wel beter hoor

O, maar ik wil best aannemen dat er zich al dan niet regelmatig problemen voordoen bij de "uitvoering" (excusez le mot). Het tegendeel zou me namelijk méér verwonderen.

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Hashiwokakero

Waarom? Familiale band (sorry om het zo te zeggen) is crap.

Onze banden kiezen wij zelf, tijdens ons leven, dat wordt niet voor ons gekozen.

Familie is zever, moeder vader en broer/zus ok, maar familie... Is gewoon de traditie, de maatschappij, de omgeving die u vormt en manipuleert waardoor je niet meer helder kan nadenken. Met die eerst genoemden leef je jaren samen, met de andere niet, of toch amper.

Maak ZELF vrienden en KOESTER die banden. Emigreren is heel goed om die bullshit van familie achter te laten, een lichtpunt in je leven als je het zou doen.

Ik verwacht van niemand dat hij zijn familie belangrijk vindt, maar het gegeven familie afdoen als zever vind ik dan weer zever.

Mijn partner heeft jaren samengeleefd met zijn zus, zoals je zelf stelt. Zijn zus is belangrijk voor hem, en hij heeft er bijna iedere dag contact mee. Bijgevolg is die zus ook belangrijk voor mij, omdat ze voor een deel in onze relatie zit. Ik heb haar niet zelf 'gekozen', maar ik heb gekozen voor iemand die houdt van dat mens. Wat haar overkomt raakt mij, rechtstreeks (omdat ik het mens graag zie) en onrechtstreeks (omdat het mijn partner raakt en zo dus ook mij). Zelfs als ikzelf geen contact met haar had, werd ik nog door haar geraakt. Je moet al een behoorlijk ongevoelig mens zijn om dat niet in te zien.
Hetzelfde met ooms, tantes, neven, nichten,... Ik ben nogal close met mijn ouders, en die ooms en tantes zijn nu eenmaal hun broers en zussen. Ik heb zelf weinig met die mensen, ik zie de meesten daarvan maar 1x / jaar, maar aangezien mijn ouders praten tegen mij over hen kan ik hen moeilijk afdoen als 'zever'. Ze zijn belangrijk voor de mensen van wie ik houd, dus zijn ze ook belangrijk voor mij, willen of niet.
En daarnaast zijn er de herinneringen, natuurlijk. Uiteindelijk maken die deel uit van wie je bent.
Zelfs familie die je nooit gekend hebt kan belangrijk zijn. In mijn geval denk ik daarbij aan de ouders van mijn vader. De opvoeding die mijn vader heeft gehad heeft hem serieus beinvloed, en heeft ook de wijze waarop hij mij heeft opgevoed beïnvloed. Dat proces gaat nog steeds door, alleen begrijp ik nu veel beter waarom mijn vader soms reageert hoe hij reageert, en op welke wijze die reacties beïnvloed zijn door de dingen die hij heeft meegemaakt thuis. Ik kan dan onmogelijk tot de conclusie komen dat mijn grootouders 'crap' en 'zever' zijn.

[Nynorsk]

innige deelneming, karma.

[Hashiwokakero]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Ik verwacht van niemand dat hij zijn familie belangrijk vindt, maar het gegeven familie afdoen als zever vind ik dan weer zever.

Mijn partner heeft jaren samengeleefd met zijn zus, zoals je zelf stelt. Zijn zus is belangrijk voor hem, en hij heeft er bijna iedere dag contact mee. Bijgevolg is die zus ook belangrijk voor mij, omdat ze voor een deel in onze relatie zit. Ik heb haar niet zelf 'gekozen', maar ik heb gekozen voor iemand die houdt van dat mens. Wat haar overkomt raakt mij, rechtstreeks (omdat ik het mens graag zie) en onrechtstreeks (omdat het mijn partner raakt en zo dus ook mij). Zelfs als ikzelf geen contact met haar had, werd ik nog door haar geraakt. Je moet al een behoorlijk ongevoelig mens zijn om dat niet in te zien.
Hetzelfde met ooms, tantes, neven, nichten,... Ik ben nogal close met mijn ouders, en die ooms en tantes zijn nu eenmaal hun broers en zussen. Ik heb zelf weinig met die mensen, ik zie de meesten daarvan maar 1x / jaar, maar aangezien mijn ouders praten tegen mij over hen kan ik hen moeilijk afdoen als 'zever'. Ze zijn belangrijk voor de mensen van wie ik houd, dus zijn ze ook belangrijk voor mij, willen of niet.
En daarnaast zijn er de herinneringen, natuurlijk. Uiteindelijk maken die deel uit van wie je bent.
Zelfs familie die je nooit gekend hebt kan belangrijk zijn. In mijn geval denk ik daarbij aan de ouders van mijn vader. De opvoeding die mijn vader heeft gehad heeft hem serieus beinvloed, en heeft ook de wijze waarop hij mij heeft opgevoed beïnvloed. Dat proces gaat nog steeds door, alleen begrijp ik nu veel beter waarom mijn vader soms reageert hoe hij reageert, en op welke wijze die reacties beïnvloed zijn door de dingen die hij heeft meegemaakt thuis. Ik kan dan onmogelijk tot de conclusie komen dat mijn grootouders 'crap' en 'zever' zijn.

Het is best mogelijk dat je met familie vrienden wordt en dan verandert alles natuurlijk maar familie die je amper ziet, daar houdt ik evenveel van als mijn kat, nee dat is nog te veel.

btw: alles is relatief eh, wij houden toch allemaal van elkaar?

[Nynorsk]

*zucht*
het was te denken dat je met zo'n onnozel antwoord ging komen aanzetten.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Hashiwokakero

Bijna juist, gaat over de dood, in andere culturen en maatschappijen aanbidden ze de dood, hier is het het laatste taboe.

En ... denk je nu dat deze stelling echt klopt?
In onze maatschappij zijn de meeste mensen Christelijk, althans volgens de Christelijke waarden opgevoed.
De bijbel staat vol van aanbiddingen van sterfgevallen en eigenlijk is heel het geloof voor een groot deel gebaseerd op "sterven", immers ... spreekt men niet van het hiernamaals misschien? Is Jezus niet al een hele poos dood en toch wordt hij nog vereerd?
Stellen dat we de dood dus niet aanbidden klopt eigenlijk niet maar als je stelt dat men hier (in onze maatschappij) eerder "schrik" heeft van de dood kan wel kloppen. Ik ben er echter nog helemaal niet van overtuigd dat dit in andere culturen anders zou zijn.

[Edina]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Vanavond heeft mijn schoonbroer het heft in eigen handen genomen en heeft de dokter gevraagd zich te laten inslapen ... voorgoed. Een ver gevorderde kanker heeft hem die knoop laten doorhakken.

Ondanks dat ik het volkomen begrijp laat het toch een eigenaardig gevoel achter. Soms denk ik dat het ergens beter is om (met de nodige pijnstillende morfine) de kaars langzaam vanzelf te laten uitdoven totdat de natuur je volledig tot zich terug roept. Eigen keuze dient echter gerespecteerd te worden.

Het meest eigenaardige gevoel dat ik al gehad heb bij iemands overlijden, was toen de betrokkene in feite al veel langer dood was dan haar feitelijk overlijden. En dan heb ik het niet over iemand die hersendood was, maar wel over iemand die niet meer wou leven. Verdriet en opluchting tegelijkertijd... En niet weten wanneer je nu eigenlijk afscheid hebt genomen.

Voor welke manier men ook kiest, het overlijden blijft toch altijd moeilijk voor nabestaanden. Het enige dat je dus kan doen is het lijden van de betrokkene zelf beperken. En dat kan alleen door die keuze te respecteren.

Veel sterkte nog!

[Edina]

Oorspronkelijk geplaatst door Esperanza

O, maar ik wil best aannemen dat er zich al dan niet regelmatig problemen voordoen bij de "uitvoering" (excusez le mot). Het tegendeel zou me namelijk méér verwonderen.

Waardoor in de praktijk dat recht er nog altijd niet is. Je kan niet altijd kiezen in welk ziekenhuis je terecht komt bijvoorbeeld... en in sommige katholieke ziekenhuizen is er van dat recht niet veel sprake.

[the outlaw torn]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Een hele vooruitgang dat dit probleemloos kan.
Deelneming.

idd, vind ik ook.

mijn deelneming

sterkte

mvg

The Outlaw torn

[maddox]

Sterkte voor de familie, en Karma, wees blij dat je schoonbroer die keuze met redelijk heldere geest heeft kunnen nemen.

Want uiteindelijk is morfine een serieuze drug, die alleen door ondragelijk lijden verword tot de ultime pijnstiller.

Ikzelf ben blij dat zowat alle kankerpatienten in mijn leven die keuze hebben kunnen maken, zelfs na het bizarre verloop tijdens hun chemotherapie.
(wat mij wel in de keuze sterkt, dezelfde keuze als je schoonbroer, beter palliatieve zorgen en dan dan uiteindelijk de eigen keuze, dan het afzien door de vergiftiging van je eigen lichaam.)

[Doki]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Tja ... het was nu eenmaal zijn eigen wens om ... niet meer te leven en er was inderdaad geen weg meer terug toen ze hem meldden dat hij kanker had. Toch staan we er ergens niet genoeg bij stil zolang we zelf maar gezond zijn of zolang we zelf niet iemand in onze naaste kennissenkring kent die er zo erg aan toe is.

We hebben allemaal onze mond over van hoe we de wereld kunnen of zouden moeten verbeteren maar zo'n gevallen laat ons toch maar weer terug vallen op onszelf en op onze naaste kennissenkring.

Mijn schoonbroer was een hevig verdediger van het sociaal leven, hij noemde het een sociaal drama dat we steeds meer op onszelf zijn aangewezen ... voor alles eigenlijk. Hij noemde het een catastrofe dat zich steeds verder aan het afspelen is. En eigenlijk had hij voor een groot deel gelijk dat we steeds meer op onszelf zijn aangewezen. We verloochenen steeds meer onze familiale band die we eigenlijk zouden moeten koesteren ... boven alles.

Het spijt me voor je broer. Het moet een moeilijke tijd zijn die je nu doormaakt. Hopelijk heb je mensen rond je op wie je kan steunen.

Volgens mij had je broer gelijk als hij het verval van onze sociale structuren een catastrofe noemde. Ik was twee weken geleden in Calcutta om het huwelijk van een vriend bij te wonen, een traditioneel huwelijk waar heel de familie deel aan nam. Voor de mensen daar is de hechte band met de familie, maar ook met vrienden, zo fundamenteel dat ze zich gewoon niet kunnen voorstellen hoe het er hier aan toe gaat. Ik vertelde bijvoorbeeld aan iemand dat we hier steeds meer de gewoonte hebben om oude mensen in tehuizen onder te brengen als ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen, in plaats van dat ze bij de kinderen komen inwonen. En dat vele van die oude mensen weinig of geen bezoek meer krijgen na een tijdje. Dat was voor die man onbegrijpelijk.

Ook hun relatie met de dood is totaal anders, en zoals alles in hun leven doordrongen van religie. Het probleem van euthanasie of niet stelt zich er niet, omdat de ritus voor het sterven en de uitvaart op voorhand vastligt, net zoals bij geboorte of huwelijk. In zekere zin kan je dus stellen dat wij "verder staan" omdat wij aan mensen die stervende zijn de keuze kunnen bieden om hun lijden te verkorten, maar aan de andere kant weegt die vrije keuze loodzwaar en rest er steeds een vreemd gevoel van "dat het niet zo hoort te zijn" wanneer iemand ervoor kiest om zelf uit het leven te stappen.