+/- 8000 kinderen die één van hun ouders niet meer willen zien

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

ik wou zeggen dat ik het nogal ongenuanceerd vind om die ouders allemaal 'slachtoffer' te noemen. Sommigen hebben het gewoon zelf gezocht.

uiteraard

Ook als er geen enkele reden is mogen kinderen van mijn part beslissen om één van hun ouders niet meer te willen zien, trouwens.

dat is ook zo bij wet vastgelegd... uiteraard is er een minimum leeftijd aan gekoppeld ... terecht anders kan je bezwaarlijk speken over 'beslissen'

Bemiddeling kan volgens mij vaak voorkomen dat kinderen hun ouders niet meer willen zien om redenen die niet kloppen.

juist, laat dat nu precies zijn waaraan men volop probeert aandacht aan te besteden
bijkomend denk ik dat de de neiuwe wetgeving, welliswaar op termijn, mede zal voorkomen dat kinderen 'uitgespeeld' gaan worden
er valt immers juridisch met te winnen tenzij je al zéér ver wilt gaan

Maar om al die ouders ongenuanceerd 'slachtoffer' te noemen, dat gaat me toch te ver.

daar treed ik je bij... ik kreeg echter de indruk dat het net ongenuancerd de andere richting opging
maar bij nader inzien.... zo ken ik je niet

[praha]

Oorspronkelijk geplaatst door roderidder

Vraag je het aan mij?

Wel, mijn overtuiging is dat kinderen het best gediend zijn met vrede tussen hun ouders.

Men moet er dus alles (dus ook preventie ! ) al het mogelijke doen om die lieve vrede te goed als kan te bewaren.

Als beide ouders na een scheiding gelijke kansen krijgen (laat ons maar zeggen dat men geen scheve machtsverhoudingen mag implementeren - dit leid tot frustratie&geweld)

net wat ik zei... dat was vroeger zeker niet het geval

[roderidder]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Ook als er geen enkele reden is mogen kinderen van mijn part beslissen om één van hun ouders niet meer te willen zien, trouwens.

Even een andere invalshoek erin gooien...

Mogen kinderen van uw part ook kiezen of ze niet meer naar school willen gaan?

Natuurlijk is harmonie het beste, maar kinderen hebben nu eenmaal een recht om opgevoed te worden door twee ouders. Het klinkt wel dat een wegloper van 16 die zijn beide ouders niet meer wil zien omdat ze zijn GSM kosten niet willen betalen zelf maar oud genoeg is om zo een keuze te mogen maken.

Hier merk je de complexiteit toch neem ik aan, waarbij het zeker niet altijd even simpel is.

RR

[roderidder]

Oorspronkelijk geplaatst door praha

net wat ik zei... dat was vroeger zeker niet het geval

Nu nog niet !!!

De provincie Limburg geeft heeft hier wel een goed voorbeeld en toont aan dat het mogelijk is om bereidwilligheid te vinden om samen te overleggen wat de best mogelijke strategie is.

Eigenlijk is de situatie ronduit schreinend. De overheid die steeds één van de ouders (of beide) op de vingers tikt omdat ze er samen niet uitgeraken.

In deze materie geeft onze overheid het slechte voorbeeld omdat ze er niet in slagen om eens gezamelijke en opelijke debatten te voeren (EEN RONDE TAFEL DUS MET DE BELANGRIJKSTE ACTOREN) zijnde

parketmagistraat
deurwaarder
politie
notaris
hulpverlening
rechter
bezoekruimte
ouders&kinderen
advocaat
bemiddelaar
arts
onderwijs
...

RR

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

ik wou zeggen dat ik het nogal ongenuanceerd vind om die ouders allemaal 'slachtoffer' te noemen. Sommigen hebben het gewoon zelf gezocht.

Er zijn ook heel wat kinderen die veel ruzie hebben meegemaakt in het gezin. Ruzie over de opvoeding van de kinderen. Kinderen kunnen partij kiezen tijdens dergelijke ruzies, nogal dikwijls voor de partner die het tolerantst (minder streng) is in de opvoeding.

[roderidder]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

...

Een neefje en nichtje van mij wil hun vader sinds hun adolescentie niet meer zien omdat hij iets te smerig heeft gedaan tegen hun moeder toen ze uit elkaar gingen. Het verspreiden van roddels over dat hun moeder een prostituee zou zijn (waar ze heel erg mee gepest zijn geweest) was er voor hen iets teveel aan.
Verwacht je nu dat ik die vent zie als een slachtoffer??

Succes hoor.

Speciaal voor Nynorsk

Vanzelfsprekend zal geen succes geboekt kunnen worden tegen onwil, maar het belet niet dat ik mijn kans wil wagen en uitgebreid te reageren ...


Wat te denken van je twee eigen kinderen die op een gegeven moment zoveel ruzie maken door elkaar de huid vol te schelden dat ze elkaar nooit niet meer willen zien.
Gaan ze dit recht krijgen van U ?

Een anekdote uit "Gelukkig getrouwd gelukkig gescheiden van iemand die voor mij wel een held is , namelijk Emeritus Prof. Hoefnagels. (meer dan 1000 echtscheidingsbemiddelingen waarvan 5 niet met een convenant zijn afgesloten). Als dat op je CV staat, dan is er daadwerkelijk sprake van onpartijdigheid !

Stront als misverstand:
Hoefnagels begreep het één en het ander niet bij een ruzie tussen een scheidend, minvermogend en zwakbegaafd boerengezin. Na heel wat uren geluisterd te hebben viel zijn eurocentje wat het sleutelmoment bleek te zijn om opbouwend tot oplossing te komen. De strontsmijterij was eigenlijk maar "gewoon" ruziemaken gelet de boer/boerin dagelijks in de kippenstront werkte en dus voor betrokkenen niet eens zo erg. Wat voor betrokkenen wel als affronterend ervaren werd is dat op een gegeven moment met mensenstront gegooid werd.

Wat ik er mee wil zeggen dat het moeilijk in te leven is hoe kwetsend een belediging van een spaaklopende (huwelijks)relatie voor de betrokkenen die jij bedoeld wel kan zijn. Met de weinige gegevens voorhanden neem je stelling in dat “DIE VENT” terecht geen slachtoffer is.

In de hoop niet heiliger te gaan worden dan de paus: Laten we het even bekijken vanuit het oogpunt van de (toekomstige) kinderen van het neefje en nichtje. Gaan die kunnen genieten van de wijsheden van alle vier hun grootouders? Juist ze worden tijdens hun opvoedingsproces tot volwassenheid al geconfronteerd hoe men binnen in de familie omgaat met familierelaties. Zijn zij hier slachtoffer? Uiteraard, meer eens dan dat zullen we nooit geraken. Deze (nog ongeboren) kinderen hebben helemaal geen schuld en moeten wel de gevolgen dragen die bovendien, zo blijkt van generatie tot generatie wordt doorgegeven. (een kind geconfronteerd met gescheiden ouders heeft zelfs dubbel zoveel kans om zelf met een echtscheiding geconfronteerd te worden)

Eigenlijk om een nog lang verhaal ff kort te maken… iedereen is hier toch slachtoffer!
In de eerste plaats de kinderen laat dat duidelijk zijn, maar ook diegene die levenslang verder ruziet en blijft steken in gevoelens van rancune (en het zou mooi zijn als de wonden zouden kunnen dichtgroeien en de (levenslange) ruzie kan bijgelegd worden.
Het verspreiden van die roddels heeft zelfs mogelijk een oorzaak (een speld in een hooiberg om die oorzaak om die te vinden – alles zal toch aan alles vasthangen- )

Nochtans is de kans waar het echt, maar dan echt fout heeft gelopen vrij groot dat het bij de scheidingsmelding moet geweest zijn…. Juist geraden, komt van >>> Hoefnagels
Zie video van 2min20
Het Adieugesprek deel 1 Prof Hoefnagels


De methodes zijn dus gekend en de succesformule noemt “bemiddeling” meer specifiek “bemiddeling in familiale zaken”

RR

[mtiadj]

Ik heb het alleen over een kleine minderheid want ten slotte gaat het redelijk goed met de ouders, of het met het kind goed gaat dat is wat anders.
Wat ouders allemaal vertellen over elkaar na een scheiding daar houdt een serieus rechter toch geen rekening mee.

IK heb me misschien niet duidelijk genoeg uitgedrukt : het gaat om kinderen die zelf een beschuldiging uiten en waarvan de moeder (of de vader) dat gelooft en het kind wil beschermen om terug in dezelfde situatie te keren. Een moeder of een vader die een kind zonder reden weghoudt noem ik geen beschermende ouder, maar vooraleer te oordelen moet men toch het dossier kennen. Een ouder die zijn kind iets misdaan heeft gaat het niet komen zeggen. Jammer dat ik zoiets moet specifieren. Dat is dus bij deze gebeurd.

Er zijn mishandelingen die je niet met harde bewijzen kan waarmaken en dan moet je als beschermende ouder het kind toch meegeven of je vliegt zelf in de gevangenis..Dat is ook een mogeljk gevolg van de vernieuwde maatregelen van de "specialisten van familierecht". Bij seksueel misbruik is dat schering en inslag.
Men denkt verkeerdelijk aan penetratie, wat niet zo vaak gebeurt.

Maar ik stel opnieuw de vraag : wat hebben bonafide vaders aan een theorie die ook pedofilie normaal vindt? En die miljarden komen niet van mtiadj maar van Sir Gardner himself. Het zouden slechts miljoenenn zijn is dat dan goed te praten?

Ik had een oplossing in gedachten : de minste twijfel die gehanteerd wordt in het voordeel van de beschuldigde ook hanteren ter bescherming van het kind. Is dat te veel gevraagd? Men kan dan een vermoedlijke dader niet veroordelen maar men heeft toch aandacht voor het kind. Twijfel langs een kant is ook twijfel langs de andere kant.
Ik had gehoopt dat er meer begrip zou zijn geweest voor de situatie van het kind in dergelijke pijnlijke gevallen. Ik wilde aanklagen hoe moeilijk een aanklacht waar gemaakt kan worden en hoe weinig dergelijke zaken vervolgd worden. Slachtoffers wensen dat soms zelf niet, wnat ze krijgen dan de schuld van de scheiding van de ouders, zo gaan ze dan denken. Dat alles versterkt de opinie dat vele aanklachten vals zijn terwijl er alleen onmacht is om de feiten te bewijzen. Het kind dat spreekt is onnoemelijk moedig en dan wordt het teruggefloten! Het zal geen tweede maal meer spreken. De dader zal ontkennen en de schuld op het kind steken zodat het nog eens slachtoffer wordt. Men mag hier niet licht overgaan.
Deze kinderen hebben recht op hulp, niet op spotternij.

Het spijt me dat ik dat hier uiteen heb willen zetten. Maar ja, we zijn dat al gewoon geworden...Verbazend dat slachtoffers niet spreken is het dus niet.

Wat ik aan Gardner verwijt is juist dit, als er erge feiten zijn dan zou dat volgens hem meestal uitgevonden zijn. Wil het kind zelf niet bij een ouder op bezoek, dan is dat door de fout van de beschermende ouder rmeestal de moeder, zegt hij. Dat lijkt me redelijk zeker omdat de meeste misbruikers mannen zijn en en de aanklaagsters zullen dus in grotere getale zijn. Het omkeren van het bewaarrecht als sanctie is volgens mij geen specialisatie, -er zijn vele specialisten die anders redeneren -maar wraak omdat de moeder deze feiten uit wil brengen. Ze kan ook niet anders als ze het kind veilig wil stellen. Meestal lukt haar dat niet. Ook niet met een aanklacht, men mag zich daar geen illusies in maken. Wij hebben geen Gardner nodig om ons le leren dat een echtscheiding niet goed is voor het kind, daarom is dat nog geen syndroom, hoe pijnlijk soms ook, er zijn meer deskundigen die schrijven hoe weinig wetenschapelijk PAS is dan die ene Richard Gardner en zijn discipel Van Gijsegem. De wetgeving is in Amerika totaal verschillend en ze hebben daar de Conventie van de Rechten van het Kind niet ondertekend, dat mag men zeker niet verwaarlozen.

Het is triestig dat ik nog eens moet uitleggen dat ik de eerste ben om te zeggen hoe broodnodig beide ouders zijn voor het kind, jammer genoeg zijn het juist de ouders die dat vergeten zijn, ze denken aan zichzelf, niet aan het kind. Ze hebben rechten, alles moet wijken daarvoor. Als ik dit hier nog maar eens neerpen dan is het omdat er toch een rechtzetting zou zijn als goeddenkende personen het voor de kinderen zouden opnemen, niet om hun eigen recht op te eisen maar om die van de kinderen te respecteren. Mtiadj

[roderidder]

Oorspronkelijk geplaatst door mtiadj

Het is triestig dat ik nog eens moet uitleggen dat ik de eerste ben om te zeggen hoe broodnodig beide ouders zijn voor het kind, jammer genoeg zijn het juist de ouders die dat vergeten zijn, ze denken aan zichzelf, niet aan het kind. Ze hebben rechten, alles moet wijken daarvoor. Als ik dit hier nog maar eens neerpen dan is het omdat er toch een rechtzetting zou zijn als goeddenkende personen het voor de kinderen zouden opnemen, niet om hun eigen recht op te eisen maar om die van de kinderen te respecteren. Mtiadj

Wat een kind met gescheiden ouders nodig heeft om zich evenwichtig te ontwikkelen zijn ouders die goede en consistente afspraken kunnen maken waar ze beiden (kunnen) achterstaan.

Op het moment dat ouders uit elkaar gaan dient er zo snel mogelijk een zeker kader te komen waar beide ouders in staat zijn om er samen uit te geraken.

De slechts mogelijke sitiuatie voor het kind is één ouder in een almachtspositie plaatsen. Deze zal deze positie van "ik heb gelijk (gekregen)" verdedigen waardoor goede en faire afspraken maken omtrent de kinderen moeilijker zal worden wat niet zelden snel verrot. Het verrot vaak sneller dan justitiele molen kan draaien.


RR



bijlage:
Wil U cijfers, gendertabellen, bronnen?
Op onderstaande links kan U er alvast vinden

1)
http://www.f4j.be/doc/doc06/060726_o...minerende.html

2) Uit het meest recente onderzoek (24 april 2007) in Nederland, het rapport “Scheidingskinderen” van de Utrechtse scheidingsonderzoeker Ed Spruijt, geschreven in opdracht van de Raad voor de Kinderbescherming.

Sinds de wetswijziging van 1998 is het contact tussen kind en uitwonende ouder (nog altijd meestal de vader) toegenomen. Het percentage “helemaal geen contact” is gedaald van 25% naar minder dan 20%. Hoe jonger het kind is tijdens de scheiding, hoe groter de kans op geen contact. Een groep van ongeveer 15% heeft weliswaar contact met de uitwonende ouder, maar minder dan 1 keer per maand. Dat betekent dat het contact met de uitwonende ouder voor eenderde van de scheidingskinderen nog altijd problematisch is.

http://www.f4j.be/doc/doc07/070424_S...skinderen.html