Gaza is een paradijs

[atmosphere]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Dat hoeft niet. Het is gewoon geschiedenis, het zijn feiten. Onze mening daarover doet niets ter zake.

Het enige dat belang heeft is wat we met die wetenschap doen.

Helaas zien anderen dat weer anders.

[atmosphere]

Ze mogen blij zijn dat ze in Israël worden geholpen, als de Gazaanse ziekenhuizen vol zitten of incompetent zijn.

En waarom zijn die ziekenhuizen in Gaza vol of niet in staat hun werk goed te doen ?

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

En waarom zijn die ziekenhuizen in Gaza vol of niet in staat hun werk goed te doen ?

Waarom heeft half Afrika datzelfde probleem?

[ministe van agitatie]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Denkt u nu werkelijk dat zo'n congres grote groepen mensen weet te mobiliseren? Zo zit de wereld niet in elkaar, Ministe.

Dat weet ik zo nog niet. Ik herinner me uit de geschiedenisboeken zoiets als het Eerste Internationale Arbeiderscongres. Dat weet sindsdien en tot op de dag van vandaag massa's mensen te mobiliseren en het vond nochtans plaats in 1864.

De grote migratiegolven kwamen op gang in aanloop naar, tijdens, en na de Tweede Wereldoorlog.

Als u met 'in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog' de hele 19de eeuw bedoelt, dan valt voor uw stelling iets te zeggen. Maar aldus zou men zelfs de Renaissance en wat kwade wil zelfs de Duistere Middeleeuwen kunnen omschrijven als 'de aanloop naar de Twee Wereldoorlog'.

Dat is natuurlijk allemaal onzin wat u schrijft. De feitelijke joodse emigratie naar Palestina begon in de 19e en vroege 20e eeuw. Lang voor de Eerste Wereldoorlog. Ze had ook geen enkel verband met de WOII, ze was de uitdrukking van een Europees nationalisme en de vorming van natie-staten. EN natuurlijk van het daaraan geliëerde kolonialisme.

Al is het natuurlijk waar en logisch dat die WOII en het feit dat bijna 1/3de van de totale Joodse bevolking werd uitgeroeid een belangrijke impuls gaf aan het zionisme en de migratie naar Israël.
Maar ze was dus al goed een eeuw bezig.

Er werd geen enkel land ingepikt totdat de Arabieren o.l.v. antisemiet en Hitler-handlanger Haj-amin-Husseini zich gingen roeren.

Het hele idee om daar een Joodse staat uit te roepen berust op niets anders dan het inpikken van land. Het was geen Joodse staat en men heeft dat er van gemaakt, tegen de meerderheid van de oorspronkelijke bevolking in. En men heeft dat gedaan met geweld en door geplande etnische zuiveringen. Lees er de hedendaagse Joodse historici maar op na, dat staat allemaal met zoveel woorden in de archieven van de staat Israël, de eerste leiders en premiers en de Joodse terroristen die mee de impuls hebben gegeven.

Kolonisatie en massa-immigratie, zoals nu in West-Europa gebeurt, zijn gewoon twee verschillende woorden voor hetzelfde. Het is niet omdat u blij met de immigratie van grote groepen moslims bent, dat de rest dat ook is. Ook bij de indianen zaten enkelingen die blij waren met de Europese kolonisten.

Als u het verschil tussen kolonisatie en economische migratie ontkent, bent u oerdom of kwaadwillig. En ik verdenk u ervan beiden te combineren.
U beledigt alvast mijn intelligentie met deze stelling.

Ik ben overigens geen voorstander van georganiseerde, collectieve migratie zoals ik hier al vaker heb uitgelegd (van moslims noch van andere groepen). Het is een vorm van social-engineering die gebeurt in functie van de economische belanghebbenden, niet het belang van de autochtonen noch dat van de allochtonen.

vrede is helemaal geen resultaat van rechtvaardigheid. Zeker niet in het Midden-Oosten. Je zit hier met twee religies die beide totaal het omgekeerde 'rechtvaardig' vinden. De Arabieren zien Israël als gestolen Dar-al-Islam, de Joden zien het als Eretz Yisrael.

Uw uitleg is zoveel waard als de duivenstront op het standbeeld van Paul Van Ostayen of de uitgekauwde bubblegum op mijn stoep. Religies hebben in heel dit conflict nauwelijks een rol gespeeld tot Israël meehielp met de oprichting en uitbouw van Hamas in 1987.

De zionistische kolonisten waren socialisten, progressief en seculier. Ze bouwden kiboetsim naar het model van de Sovjet kolhozen en wilden een seculiere staat.De orthodoxe joden waren grotendeels gekant tegen de oprichting van Israël tot de messiahs zou zijn teruggekomen. Dat is pas veranderd na WOII wat de orthodoxe joden betreft.

Aan de andere kant waren de sterkste Palestijnse groepen (Fatah, PFLP, PLP, ...) en dus eigenlijk heel de PLO socialistisch en seculier, zelfs Marxistisch. Daar zaten overigens nogal wat christenen tussen ook, zoals de oprichter van het PFLP, Dr. George Habash.

Religie heeft tot Hamas (met zeer veel dank aan Israël en de MOSSAD) aan macht en invloed won, nauwelijks een rol gespeeld. Of bent u al vergeten dat Arafat met Kerstmis naar de middernachtmis ging in Bethlehem? Dat was bepaald geen Jihadist. Zijn vrouw Suha was overigens christen.

vrede is de balans tussen het voordeel dat je bij een overeenkomst haalt, en de concessies die je daarvoor moet doen.

Wat een onzin. Als iemand een geweer tegen mijn hoofd houdt en me verplicht om de concessie te doen dat ik al mijn bezittingen en grond opgeef zodat ik als voordeel uit die overeenkomst haal dat ik mag blijven leven, is dat geen vrede. Dat is afpersing, dwingelandij en terreur. Dat is het soort vrede dat Israël wil afdwingen, met name dat de Palestijnen de strijd opgeven en daarmee hun land, hun rechten, hun geschiedenis. Je kan dat vanalles noemen maar geen vrede. Het is een overwinning voor Israël, ja. Maar dat is niet hetzelfde.

Als u mij iets ergs aan doet, klaag ik u aan en leg ik beslag op (een deel van) uw bezittingen. Dát is de legitimatie.

Bizarre stelling voor iemand die Israël verdedigt. Omdat het natuurlijk Israël is dat erge dingen heeft gedaan met de Palestijnen. U moet gewoon eens bekijken hoeveel Palestijnen er zijn vermoord door Israël sinds de uitroeping van die staat (en ja, zet daar gerust het aantal Israëlische slachtoffers naast), hoeveel Palestijnse kinderen er door Israëlische kogels zijn gesneuveld (en ja, zet daar gerust het aantal Israëlische slachtoffers door Palestijnse kogels of bommen naast), hoeveel Palestijnse kinderen en vrouwen er zonder vorm van proces door Israël worden opgesloten (en ja, zet daar gerust het aantal Israëlische gevangenen van Palestina naast), hoeveel Palestijnen er door Israël zijn verdreven (en ja, zet daar gerust het aantal Israëli die door Palestijnen zijn verdreven naast) en in welke mate Israël haar territorium blijvend uitbreidt (en ja, zet daar gerust de inkrimping van Palestina naast). U zal snel merken wie er veeleer dader en wie er veeleer slachtoffer is. (Alsof u dat nog niet weet natuurlijk).

Als Israël dan al eens wordt aangeklaagd (zoals bij de VN) gaat die klacht doorgaans recht de prullenmand in (bij gratie van de VS-veto's) en zo niet dan legt Israël de uitspraak gewoon naast zich neer en gaat verder met wat ze bezig waren.
Heel uw uitleg is een apologie voor een koloniaal regime dat haar eigen graf delft. Wat mij betreft kan het niet diep genoeg zijn zodat we het verder uit ons geheugen kunnen wissen en een humanitaire oplossing voor het probleem vinden waarbij wordt geageerd in het belang van alle mensen die er wonen en waarbij al die mensen gelijk behandeld worden: als mensen en als slachtoffers van een gruwelijke ideologie. Want dat is het zionisme geworden. Het heeft zelfs het islamisme gebaard.

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Waarom heeft half Afrika datzelfde probleem?

Mmmmm, even denken, wat zou de parallel kunnen zijn? Is half Afrika Arabisch? Neen, dus dat kan het niet zijn. Is half Afrika moslim? Nee, dus dat kan het ook niet zijn. Is half Afrika ook gekoloniseerd door blanken uit Europa? Bingo! Say no more.

[porpo]

Oorspronkelijk geplaatst door Albrecht

Bekijk hier de video...

2363359
aantal keren bekeken

[atmosphere]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Waarom heeft half Afrika datzelfde probleem?

Omdat er tekorten zijn aan vanalles.

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door Hoogmoed

Denken die nu echt dat de wereld deze leugens blijft slikken ???
De politieke leiders zullen dit wel pikken onder druk van de joodse lobby, maar de bevolkingen ???

Wélke leugens juist, hoogmoedige kerel ?

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Ik ben blij dat u dat nog eens vraagt, want vele mensen weten dat niet.

Er is een blokkade omdat Israël als staat gesticht is op grondgebied waar Arabieren casu quo Palestijnen de overgrote meerderheid vormden en dat al eeuwen, zo niet millennia lang. Die Palestijnen hebben zich van bij aanvang hevig verzet tegen de diefstal van hun land, de vernietiging van hun dorpen, het inpalmen van hun landbouwgronden en de aanval op hun cultuur en fysieke integriteit. Duizenden Palestijnen zijn daarbij door Israël gedood en die moordpartij gaat vandaag de dag verder.

Omdat die Palestijnen ondanks hun gebrek aan militaire slagkracht, gebrekkige bewapening en zwakkere positie toch heroisch volharden in dat verzet, heeft Israël er zoveel mogelijk verjaagd in een vooraf geplande etnische zuivering. Een groot deel van de Palestijnen is door die etnische zuivering terechtgekomen in vluchtelingenkampen in Gaza.

Bijvoorbeeld de bewoners van Palestijnse dorpjes als al-Majdal en Najd (die we vandaag kennen als de stadjes Ashkelon en Sderot) en meer dan 400 andere dorpen die door het Israëlisch leger met de grond gelijk gemaakt zijn.

De gevluchte Palestijnen die vandaag in vluchtelingenkampen in Gaza wonen, zien met lede ogen aan hoe hun voormalige dorpjes, hun landbouwgronden en alles wat ze gedurende generaties opgebouwd hebben, door Israëli wordt ingepalmd en naar hun hand gezet. Israëli die van haar noch pluim wat dan ook met hun dorp of grond te maken hebben, die bv. uit Rusland komen en vaak niet eens Joods zijn maar wel liefst alle Palestijnen zien verdwijnen.

Die Palestijnen leggen zich daar niet bij neer maar verzetten zich met alle middelen die ze ter beschikking hebben. Jammer genoeg zijn dat geen tanks, geen F16s, geen artillerie. Dus doen ze het met zelfgebouwde raketten die ze zo goed mogelijk richten op hun eigen oude dorpjes.

Israël weet dat de Palestijnen hun verzet nooit zullen opgeven en daarom hebben ze van de hele Gazastrook een soort openluchtgevangenis gemaakt die ze economisch proberen te wurgen. Daarom hebben ze - tegen elke internationale wetgeving in - een blokkade tegen Gaza ingesteld.


Ik hoop dat uw vraag hiermee beantwoord is.

Mooi verhaal...Er zijn echter andere versies :
http://www.israel-palestina.info/zionisme.htmlAfgezien van de tijd van de kruistochten leefden de meeste Palestijnse joden in Jeruzalem. Daarnaast zijn er ook relatief grote gemeenschappen geweest in Tiberias, Safed en Hebron. Zij werden meermaals vernietigd door ziekten, aardbevingen of vijandigheid van de moslimbevolking, en weer opnieuw opgebouwd, maar hebben elk nooit meer dan enkele duizenden inwoners geteld.
Vanaf 1700 zijn verschillende rabbijnen met hun volgelingen naar Palestina getrokken.
In het begin van de 19e eeuw ondernamen Joden voor het eerst pogingen zich op grotere schaal in Palestina te vestigen, en ook stukken land te kopen en te bewerken, en werd gesproken over terugkeer naar het land van Israël als voorwaarde voor 'herstel' van het Joodse volk.
Bij de eerste moderne volkstelling in 1844 telde Jeruzalem 7120 joden, 5760 moslims en 3390 christenen. In heel Palestina leefden zo'n 17.000 joden.


Opkomst van het Zionisme
De Franse Revolutie had formeel een einde gemaakt aan de rechtsongelijkheid tussen rangen en standen en tussen religieuze en etnische groepen in de door Frankrijk beheerste gebieden, en ook elders hadden verlichte vorsten in mindere of meerdere mate de Joden vrijgelaten uit hun Middeleeuwse getto's en meer gelijke rechten toegekend. In 1871 (gelijkstelling in Duitsland) hadden alle Europese staten op Rusland na de Joden geëmancipeerd.
De keerzijde van deze emancipatie was dat oude groepsrechten (zoals een eigen intern rechtssysteem) niet meer werden toegestaan, en Joden alleen nog als individuele burgers werden beschouwd. In het 19de eeuwse Nederland was het regeringsbeleid gericht op assimilatie, en gingen de Joden zelf ook steeds meer over op het gebruik van de Nederlandse taal in plaats van het Jiddisch en het aanpassen aan de lokale cultuur en gewoonten. Secularisering en gemengde huwelijken namen toe. Veel Joden gingen zich meer loyaal voelen aan het land waar zij woonden dan aan hun Joodse afkomst.
De emancipatie van de Europese Joden stelde hen bloot aan moderne ideeën van liberalisme en nationalisme, die zich vermengden met het traditionele Joodse verlangen naar terugkeer naar "Zion" (Jeruzalem), zoals dit bijvoorbeeld in de Joodse gebeden tot uitdrukking komt. Bij de Sefardische Joodse gemeenschappen in Oost-Europa leefde dit verlangen het meest. Zij waren minder geassimileerd dan de Joden in West-Europa en hielden de Hebreeuwse taal en cultuur meer in ere. Zij werden ook het meest onderdrukt en namen al vroeg initiatieven om terug te keren naar Palestina.
Het opkomende nationalisme in Europa leidde tot nieuwe vormen van antisemitisme (de term zelf stamt ook uit deze tijd), die minder religieus en meer politiek en sociaal geïnspireerd waren. De emancipatie en integratie van de joden werd door antisemieten afgewezen, waardoor ook een aantal meer geassimileerde West-Europese Joden tot de conclusie kwam dat het Zionisme uiteindelijk de enige oplossing was voor de Joden.
Door de emancipatie uit de getto's wendden sommige Joden zich af van de traditionele religie, en merkten dat zij zowel door de buitenwereld als binnen de eigen gemeenschap nog steeds als Jood werden beschouwd. Hoewel sommigen hierdoor makkelijker assimileerden of zich zelfs bekeerden, leidde dit ook tot een nieuw besef van identiteit, dat de religie oversteeg. Hoewel dit in het Bijbelse 'Am Yisrael' (het volk van Israël), de notie van Joden als volk impliciet besloten ligt, werd dit nu voor het eerst van de religie gescheiden. Ze waren echter een volk zonder land, overal te gast en nergens thuis. De Joods-Duitse socialist Moses Hess verwoordde deze ideeën voor het eerst expliciet in 1862 in zijn boek "Rom und Jerusalem", en riep op tot het vormen van een Joodse nationale beweging.
Door het nieuwe antisemitisme groeide de notie dat het nooit mogelijk zou zijn om als minderheid volkomen geaccepteerd ter worden. De zionisten wijtten het antisemitisme dan ook niet aan het feit dat men zich niet genoeg aanpaste, maar aan de -in hun ogen- onnatuurlijke situatie dat de joden als volk geen eigen land hadden, waardoor zij politiek machteloos waren. Met name de socialistisch georiënteerde Zionisten benadrukten het feit dat de joden vanwege de vele beperkingen in het aankopen van land en uitoefenen van beroepen een onnatuurlijke bevolkingsopbouw hadden: zij waren oververtegenwoordigd in beroepen die met geld en handel te maken hadden, alsmede intellectuele beroepen. Pas als zij een normale bevolkingsopbouw kenden, met boeren en arbeiders, zouden zij ook een vrij volk kunnen worden. Met name de religieus georiënteerde Zionisten benadrukten de band die de joden door de eeuwen heen met Palestina hadden gehad, vooral met Jeruzalem. De zogenaamde culturele zionisten legden de nadruk op herleving van taal en het bewaren van het eigen culturele erfgoed.
De eerste zionisten trokken vanaf eind jaren '70 van de 19e eeuw naar Palestina (de eerste 'Aliyah') om er nederzettingen te stichten en land aan te kopen. Zowel in Palestina als daarbuiten werden allerlei groepen opgericht die zich met de practische kant van het opbouwen van een gemeenschap en een Joods thuis in Palestina bezighielden. Deze eerste zionistische nederzettingen hadden soms een wat koloniaal karakter, met plantages die door de Arabieren werden bewerkt. Zij waren lang niet allemaal succesvol, en circa de helft van de ongeveer 35.000 immigranten die tussen 1882 en 1903 naar Palestina kwam, vertrok na enige tijd gedesillusioneerd vanwege ziekte, armoede of werkloosheid. De Ottomaanse machthebbers waren niet erg enthousiast over het Zionisme, en maakten het de immigranten steeds moeilijker om aan land te komen en een bestaan op te bouwen.
In reactie op het antisemitische geweld dat in Rusland uitbrak schreef de Russisch-Joodse arts Leon Pinsker in 1882 het pamflet Autoemanzipation (Zelf-Emancipatie, lees Duitse of Engelse tekst), waarin hij de Joden opriep zichzelf te bevrijden door vestiging in een eigen land. Zijn ideeën vonden veel aanhang, en korte tijd later richtte Pinsker 'Hovevei Tzyion' in Rusland op, waarin vele kleine zionistische groepen werden verenigd. Pinsker probeerde zijn ideeen in eerste instantie te realiseren door de medewerking van machtige landen te verkrijgen, maar toen pogingen daartoe op niets uitliepen richtte hij zich op het concrete werk in Palestina. De Oostenrijkse journalist Nathan Birnbaum introduceerde in 1890 het woord 'Zionisme' in zijn tijdschrift met de titel Selbstemanzipation.





De Zionistische Beweging
In 1897 werd de officiële Zionistische beweging opgericht door de Oostenrijkse journalist Theodor Herzl, nadat hij in 1896 zijn beroemde boek 'Der Judenstaat' (The Jewish State) had geschreven. Hij was een geassimileerde Jood die aanvankelijk weinig met het Jodendom te maken wilde hebben, maar toen hij als journalist de Dreyfus-Affaire van dichtbij meemaakte, raakte hij overtuigd van de noodzaak van een eigen thuis voor de Joden.
Hiervoor had hij niet alleen Palestina in gedachten, alhoewel hier zijn voorkeur naar uitging: in principe voldeed ieder land waar de Joden veilig konden zijn. Op haar oprichtingscongres in Bazel koos de Zionistische beweging echter in ruime meerderheid voor Palestina als beoogd thuisland. Herzl wilde een Joods thuisland realiseren door -evenals Pinsker- hiervoor goedkeuring en medewerking te verkrijgen bij de wereldmachten. Hij lobbyde bij de Sultan van Turkije, de Duitse keizer en de Russische regering. Dit alles leidde tot niets. Hij stelde een Brits aanbod van Oeganda als thuisland voor als 'tijdelijk noodonderkomen', maar dit werd door het Zionistische congres afgewezen. Hij sprak zelfs met de Paus, maar die was tegen het Zionisme.
Terwijl de pogingen om belangrijke leiders voor het Zionisme te winnen faalden, groeide de Joodse bevolking in Palestina van ca. 25.000 in 1882 tot rond de 90.000 voor WWI. De Arabische bevolking groeide echter ook, van ca. 425.000 naar 600.000 in 1914.
Rond 1905 leidden met name de pogroms in Rusland tot een nieuwe golf van immigratie naar Palestina. Deze immigranten waren beïnvloed door het socialisme en hadden socialistische idealen, en benadrukten het belang van productieve arbeid voor de Joden. De 'plantage-achtige' nederzettingen van de eerste golf van immigranten was hun dan ook een doorn in het oog. Sommigen eisten dat deze mensen alleen nog joden in dienst zouden nemen (dit wordt ook wel conquest of labor -Kibbush Haavoda- genoemd), wat echter op protest van anderen stuitte omdat het Arabieren zou discrimineren.
De Zionistische leider David Ben-Goerion zei in 1934 tegen Palestijns leider Musa Alami: "We do not want to create a situation like that which exists in South Africa, where the whites are the owners and rulers, and the blacks are the workers. If we do not do all kinds of work, easy and hard, skilled and unskilled, if we become merely landlords, then this will not be our homeland" (Shabtai Teveth, Ben-Gurion and the Palestinian Arabs: From Peace to War, London: Oxford University Press, 1985, p. 140).
Hoewel deze 'conquest of labor' tot woede onder de Arabieren leidde, ging het in totaal om niet meer dan een paar duizend mensen, en had het weinig invloed op de economische situatie van de Arabieren. Op de meeste plaatsen behielden zij hun baan.
Een grote verdienste van de socialistisch georiënteerde Zionisten was de Kibboetsbeweging. De eerste kibboets (collectieve boerderij) werd in 1909 gebouwd in Sejera, en was eigenlijk slechts als tijdelijk gedacht. Het concept sloeg echter aan, en bleek socialistische idealen en praktische organisatie goed te combineren. Zij gingen een cruciale rol in de ontwikkeling van het land spelen, zowel wat betreft de bewerking van de grond alswel het leveren van politieke en militaire leiders. Ze speelden een grote rol in de verdediging van het land in 1948 en bleken een excellente plek om wapens voor de Britten te verbergen en in het geheim soldaten te trainen.
Ondertussen bleef de Zionistische beweging proberen om politieke steun voor haar project te krijgen, en in 1917 wist de beweging onder leiding van Chaim Weizmann, (die later de eerste president van Israël zou worden) van de Britten, die Palestina op de Ottomanen veroverden, een officiële toezegging los te krijgen, de zogenaamde Balfour Declaration uit 1917, waarin Groot-Brittannië zijn steun voor een Joods thuis ('Jewish Homeland') in Palestina uitsprak, echter zonder dat dit de rechten van de Arabische bevolking aldaar mocht schenden. Naast oprechte steun voor een Joods thuis, was dit ook ingegeven door machtspolitiek: Groot-Brittannië wilde Palestina graag hebben om strategische redenen (nabijheid van Suez Kanaal) en kon dit zo legitimeren. Daarnaast speelden, paradoxaal genoeg, antisemitische sentimenten een rol: men dichtte de Zionistische beweging en het internationale Jodendom veel macht toe en het was dus wel zo strategisch die aan zijn kant te hebben.
In 1922 kreeg Groot-Brittannië officiëel het Mandaat over Palestina toegewezen van de Volkerenbond, die de Balfour Declaration bekrachtigde. Dit mandaat omvatte niet alleen het huidige Israël en de bezette gebieden, maar ook geheel Jordanië. De Britten splitsten het mandaat echter al snel in twee aparte mandaatgebieden, en verboden Joodse immigratie naar Trans-Jordanië, dat in 1923 zijn onafhankelijkheid verkreeg.
Onder Brits bestuur nam de immigratie verder toe, hoewel er onder het mandaat quota werden vastgesteld en immigranten een zeker kapitaal moesten bezitten om te worden toegelaten. Tussen 1917 en 1930 kwamen ca. 100.000 Joden, vooral uit Oost-Europa, naar Palestina. Vanaf de jaren '30 kwamen ook veel Duitse Joden.


Zionisme en de Arabieren
In het begin van de 19e eeuw waren er ca. 250.000 Arabieren in Palestina, groeiend naar ca. 500.000 rond 1900 en ca. 1.200.000 in 1945. Zij voelden zich veelal verbonden met hun familieclan en de streek of stad waar zij woonden, en begonnen pas in het begin van de 20e eeuw nationale sentimenten te ontwikkelen, aanvankelijk in de vorm van Arabisch protest tegen de Ottomaanse machthebbers. In die tijd beschouwden de Arabieren in Palestina zichzelf vooral als Syrische Arabieren. Pas nadat Syrië als mandaatgebied aan Frankrijk werd toegewezen en het Britse mandaatgebied onder de naam Palestina werd gesticht om een joods thuisland te vestigen, ontwikkelde zich geleidelijk een Palestijns nationaal bewustzijn, dat sterk beinvloed werd door de bezorgdheid over en het verzet tegen de joodse immigratie naar het gebied (het Zionisme). [Voor Arabisch nationalisme in het algemeen zie op Wikipedia.]

In Westerse ogen was Palestina in de 19e eeuw een 'land zonder volk' zoals Lord Shaftesbury schreef (volk is hier gebruikt in de zin van 'natie', niet 'bevolking'). De ideeën van vroege zionisten waren veelal utopisch van aard en men maakten zich geen zorgen over eventuele problemen met de Arabische bevolking. Men voorzag een land waar alles perfect georganiseerd zou zijn, en iedereen welvarend en gelijk was. Herzl's boek Altneuland is een goed voorbeeld van deze utopische ideeën. Toch waren er ook toen al Zionisten die problemen voorzagen, zoals de schrijver Ahad Ha'am (Asher Ginsberg), die in 1891 schreef: "From abroad we are accustomed to believing that the Arabs are all desert savages, like donkeys, who neither see nor understand what goes on around them. But this is a big mistake... The Arabs, and especially those in the cities, understand our deeds and our desires in Eretz Israël, but they keep quiet and pretend not to understand, since they do not see our present activities as a threat to their future... However, if the time comes when the life of our people in Eretz Israel develops to the point of encroaching upon the native population, they will not easily yield their place."
Na 1900 groeide het verzet tegen de Zionisten in Palestina. Men was bang dat de Zionisten Palestina van de Arabieren af wilden pakken en hen zouden onteigenen en verdrijven. In zijn boek 'Reveil de la nation Arab' uit 1905, schreef Najib Azuri dat de joden een staat in geheel Palestina inclusief delen van Syrië en Egypte wilden stichten:
"Two important phenomena of the same nature but opposed, are emerging... They are the awakening of the Arab nation and the latent effort of the Jews to reconstitute on a very large scale the ancient kingdom of Israël. These movements are destined to fight each other continually until one of them wins." (Uit: Mandel, Neville, The Arabs and Palestine, UCLA, 1976.)
Er begonnen zich conflicten voor te doen tussen Zionisten die land kochten van grootgrondbezitters en Arabische boeren die het land pachtten. Hoewel het, net als bij de 'conquest of labor' uiteindelijk maar om kleine groepen boeren en arbeiders ging (blijkens een onderzoek uit 1936 1% van de Palestijnse boerenfamilies) die op deze manier door de Zionisten werden benadeeld, bevestigde dit de angsten die men toch al had. Dergelijke conflicten leidden tot toenemende gewelddadige confrontaties tussen Zionisten en Arabische boeren.
Door de Balfour verklaring en de toenemende joodse immigratie nam het verzet en het geweld verder toe. In 1920, 1921 en 1929 vonden bloedige opstanden plaats waarbij o.a. joodse wijken in Jeruzalem en de joodse gemeenschap in Hebron door woedende menigten werden aangevallen. Als reactie hierop legden de Britten joodse immigratie en landaankopen aan banden ('Passfield White Paper'), wat later, onder druk van de Zionisten, grotendeels werd teruggedraaid. Naast voornoemde zaken waren de rellen van 1929 ook ingegeven door valse geruchten dat de joden hun verwoeste tempel op de Tempelberg wilde herbouwen ten koste van de Al Aqsa Moskee. De joden reageerden op het Arabische geweld door een eigen zelfverdedigingsorganisatie, de Haganah, op te richten, die zich later zou ontwikkelen tot een ondergronds leger.
In de jaren '20 zagen de meeste Zionisten de onvermijdelijkheid van conflict met de Arabieren in. In 1919 zei Ben-Goerion, leider van de joodse gemeenschap in Palestina: "But not everybody sees that there is no solution to this question. No solution! There is a gulf, and nothing can bridge it.... I do not know what Arab will agree that Palestine should belong to the Jews....We, as a nation, want this country to be ours; the Arabs, as a nation, want this country to be theirs." (Benny Morris, Righteous Victims, 1999, P. 91)
Beide bevolkingsgroepen beschouwden zichzelf als slachtoffer van de (vermeende) macht en wreedheid van de ander. De militante leider Jabotinski schreef in 1918: "The matter is not ... an issue between the Jewish people and the Arab inhabitants of Palestine, but between the Jewish people and the Arab people. The latter, numbering 25 million, has [territory equivalent to] half of Europe, while the Jewish people, numbering ten million and wandering the earth, hasn't got a stone...Will the Arab people stand opposed? Will it resist? [Will it insist] that...they...shall have it [all] for ever and ever, while he who has nothing shall forever have nothing?" (Neil Caplan, Palestine Jewry and the Palestine Question 1917-1925, 1978)
Het Arabische verzet tegen het Zionisme was echter niet alleen door voornoemde angsten en conflicten ingegeven, maar ook door de traditionele blik op joden als zwakke en tweederangs burgers. Dit vermengde zich vanaf de jaren '20 met geïmporteerd westers antisemitisme. Zo zei ex-burgemeester van Jeruzalem Musa Kazim El Husseini, die een actieve rol had in de rellen in 1920, in datzelfde jaar tegen Winston Churchill: "The Jews have been amongst the most active advocates of destruction in many lands... It is well known that the disintegration of Russia was wholly or in great part brought about by the Jews, and a large proportion of the defeat of Germany and Austria must also be put at their door." (Benny Morris, Righteous Victims, 1999, P. 99)

Het mandaat voorzag in de oprichting van organen voor zelfbestuur in Palestina, waarin zowel joden als Arabieren zouden deelnemen. De joden zagen instituties met een Arabische meerderheid niet zitten; de Arabieren wilden helemaal niet in instituties participeren waarin ook joden zaten. Er werden daardoor geen gemeenschappelijke instituties opgericht.
De Arabieren wilden zo min mogelijk met het mandaat te maken hebben en ontwikkelden nauwelijks eigen instituties. De Joodse gemeenschap zette wel tal van instituties op, zoals eigen scholen, medische zorg, openbare werken, een vakbond etc. en ging steeds meer als een 'staat in een staat' functioneren.
In 1936 braken er opnieuw rellen uit, dit maal op zeer grote schaal, die werden geleid door de Mufti van Jeruzalem, Haj Amin Al Husseini en zijn clan, en hoogstwaarschijnlijk mede werden gefinancierd door fascistisch Italië. Behalve honderden Joden vermoordde de Mufti ook veel Arabische tegenstanders. De Britten reageerden dit keer zeer hard op de rellen, en de Irgun, een radikale guerrillagroep onder leiding van Jabotinski en later Menachem Begin, voerde bloedige wraakacties uit. De Mufti vluchtte naar Irak, waar hij in 1941 een mislukte couppoging tegen de Britten leidde, en vluchtte daarna naar Nazi-Duitsland, waar hij een enthousiaste promotor van de jodenhaat was, onder andere via radio-toespraken. De Nazi's lieten hem een speciale moslimdivisie van de Waffen-SS oprichten, die actief was in Joegoslavië en de meeste Bosnische joden uitmoordde. Na de oorlog wist hij de Neurenberg processen te ontvluchten, en stelde hij de Britten voor om Hitlers 'oplossing van het Joodse vraagstuk' ook in Palestina toe te passen. In de burgeroorlog van 1947/1948 leidde hij een legertje dat Joodse gemeenschappen in Palestina aanviel.



De Mufti in Bosnië



Zionisme en de Britten
Gedurende het Mandaat kwamen de Zionisten en de Britten steeds meer tegenover elkaar te staan. De Britten zagen in dat hun steun aan het Joodse thuis hen in toenemende mate met de Arabieren in conflict bracht, en splitsten dan ook al snel een groot deel van het oorspronkelijke mandaatgebied af, dat de semi-autonome staat Trans-Jordanië werd (vanaf 1946 onafhankelijk en vanaf 1950 Jordanië geheten), en stelde na Arabische rellen telkens beperkende wetten in voor Joodse immigratie en landaankopen. Na de rellen van 1936 hadden deze een zeer restrictief karakter en bleven van kracht tot het vertrek van de Britten in 1948.
Deze Britse politiek leidde tot verdeeldheid onder de Zionisten. De meesten wilden de Britse machthebbers zoveel mogelijk te vriend houden en hun maatregelen verzachten door diplomatie. Een kleine groep, geleid door Jabotinski, stelde een hardere anti-Britse lijn voor en splitste zich af van de Zionistische beweging, om de revisionistische factie te vormen. Zij legde zich ook niet neer bij de afsplitsing van Trans-Jordanië en vond dat de joden recht hadden op het oorspronkelijke Mandaatgebied.
Toen in 1942 berichten over de gruwelijkheden en massamoord van de nazi's begonnen door te dringen, maar de poorten van Palestina gesloten bleven voor joodse immigranten, besloot ook de Zionistische beweging tot een hardere lijn. In mei 1942 eiste de Zionistische beweging in het Biltmore Programma onmiddelijke controle over de Joodse immigratie naar Palestina, en de oprichting na de oorlog van een Joodse staat in plaats van een Joods thuis onder Britse patronage, wat tot dan toe de officiële lijn was geweest. De Britten werden nu als een potentiële vijand beschouwd. Dit was een nederlaag voor Chaim Weiszmann en tevens voor de voorstanders van een bi-nationale staat. Als gevolg hiervan voegden de revisionisten zich weer bij de beweging, al bleven zij onafhankelijk opereren met een eigen ondergronds leger. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef de Zionistische beweging nochtans met de Britten samenwerken, zowel uit noodzaak alsook omdat Churchill zinspeelde op het toekennen van onafhankelijkheid na de oorlog.
In 1944 vermoordde de Irgun een hooggeplaatste Britse functionaris, Lord Moyne (een fervent anti-Zionist die belast was met het uitvoeren van de White Paper), waardoor Churchill zich tegen de Zionisten keerde. De Haganah begon daarop een actieve campagne tegen de Irgun en leverde ca. 1000 terroristen uit aan de Britten, met name uit angst alle steun van hen en de wereldopinie te verliezen. Pas toen de Britten ook na de oorlog de poorten van Palestina gesloten hielden voor de overlevenden van de Holocaust, en verschillende schepen met illegale immigranten waren teruggestuurd, begon men samen met de revisionisten een soort guerillaoorlog tegen de Britse machthebbers in Palestina.



Posters om het Zionisme te promoten



De oprichting van Israël*
[* Deze paragraaf is identiek aan de gelijknamige paragraaf in "Geschiedenis van het Israëlisch-Arabische conflict"!]

In 1947 besloot Groot-Brittannië het mandaat terug te geven aan de VN, en stelde de VN een commissie in die een oplossing moest zoeken voor de toekomst van het gebied. Zij stelde deling voor in twee ongeveer even grote delen, en dit plan werd op 29 november aangenomen door de Algemene Vergadering. Jeruzalem zou onder internationaal toezicht komen. De Joden accepteerden het plan, maar de Arabieren verwierpen het, en dreigden met oorlog en de verdrijving van joden uit Arabische landen. Direct nadat het plan was aangenomen braken er onlusten uit in Palestina, die uitmondden in een burgeroorlog. Aanvankelijk waren de Palestijnse Arabieren in de aanval en overvielen joodse konvooien en blokkeerden Jeruzalem, waar zo'n 100.000 joden woonden, die gedurende meerdere maanden van de buitenwereld afgesloten werden. De mufti, Al Husseini, die tijdens de oorlog met de Nazi's had gecollaboreerd en de Neurenberg processen was ontvlucht, leidde een legertje dat joodse gemeenschappen aanviel. Hij vertelde de Britten dat hij voor de joden in Palestina dezelfde 'oplossing' voorzag als die van de Nazi's in Europa. Na aanvankelijk in het defensief te zijn geweest, sloegen de Hagana en Irgun in april 1948 hard terug en veroverden verschillende Arabische dorpen, waarmee ze tijdelijk de blokkade van Jeruzalem wisten open te breken. Vanwege betere organisatie en inlichtingen behaalden zij een overtuigende overwinning op de Arabieren, die uitmondde in massale vlucht van de Palestijnse Arabieren en vernietiging van vele dorpen. Door beide kanten werden bloedige slachtpartijen aangericht, zoals in Gush Etzion (door Arabieren) en Deir Yassin (door joden van de Irgun). In totaal zijn tijdens de burgeroorlog en de daaropvolgende oorlog met de buurlanden ca. 700.000 Palestijnse Arabieren weggevlucht uit het gebied dat de staat Israël werd.
Op de dag dat de Britten officieel Palestina verlieten, 14 mei 1948, riep Israël de onafhankelijkheid uit. De nieuwe staat werd prompt aangevallen door Egypte, Jordanië, Irak en Syrië. Interne druk en de vrees dat de andere landen teveel invloed zouden krijgen speelde een rol bij het besluit aan te vallen, en hoewel zij officieel volgens een gemeenschappelijk plan vochten, wilden zij in feite allen zelf een zo groot mogelijk deel van Palestina veroveren.
Het Jordaanse leger was het sterkst, omdat het was getraind door de Britten en voor een deel onder het commando van Britse officieren stond. Jordanië had een geheime afspraak met zowel Groot-Brittannië als Israël dat het geen gebied zou aanvallen dat aan de joden was toebedeeld. Aangezien Jeruzalem daar niet onder viel, werkte Jordanië mee aan de blokkade en trok haar leger de Oude Stad binnen, waar het de oude joodse wijk -verdedigd door de Hagana- na felle gevechten op 28 mei veroverde en etnisch zuiverde; de eeuwenoude, orthodox-Joodse gemeenschap van oost-Jeruzalem werd naar west-Jeruzalem geëvacueerd. De blokkade van west-Jeruzalem werd vanaf 11 juni door de Israëli's omzeild via een sluiproute waarlangs de bevolking weer van voedsel en andere voorraden kon worden voorzien. Ook Syrië en met name Egypte boekten aanvankelijk succes. Hoewel zij op felle tegenstand stuitten, sneed Egypte de Negev woestijn af en rukte langs de kust op richting Tel Aviv.
Het aanvankelijke succes van de aanvallers veranderde na het eerste staakt-het-vuren op 11 juni. Tijdens dit staakt-het-vuren hergroepeerden de Israëli's zich en trainden soldaten. Ook wisten ze clandestien wapens te bemachtigen (met name uit Tsjechoslowakije), en werden de Haganah, Irgun en andere ondergrondse legers samengevoegd tot de Israel Defence Force (IDF). Toen de Irgun zich hiernaar weigerde te voegen, werd een schip met wapens bestemd voor de Irgun (de Altalena) op 21 juni in opdracht van Ben-Goerion tot zinken gebracht. Op 8 juli vielen de Egyptenaren weer aan, maar vonden nu een beter georganiseerd en bewapend Israëlisch leger tegenover zich.
Egypte en Syrië werden uiteindelijk vernietigend verslagen. De IDF wist de kuststrook in het midden en de Negev woestijn in het zuiden te veroveren, alsmede het hele noorden van het land. Ook het Jordaanse leger werd teruggedrongen en een strook land richting west-Jeruzalem kwam onder Israël's controle. Jordanië wist echter oost-Jeruzalem en de Westoever te behouden. In 1949 sloten Israël en haar Arabische tegenstanders onder leiding van de VN overeenkomsten waarin wapenstilstandsgrenzen (de zogenaamde Groene Lijn) werden vastgesteld. Israël bezat nu 78% van het gebied ten westen van de Jordaan. De Arabische landen weigerden echter om Israël en dus deze grenzen te erkennen, en daarom hebben deze grenzen nooit wettelijke internationale erkenning gekregen. Vredesonderhandelingen kwamen dan ook niet van de grond, en bovendien weigerde Israël meer dan 100.000 Palestijnse vluchtelingen op te nemen, en eiste Egypte een stuk van de Negev woestijn in ruil voor vrede, wat voor Israël onbespreekbaar was. De Arabische staten begonnen zich met door de Sovjet-Unie geleverde wapens te bewapenen en stelden een boycot tegen Israël in, die door de meeste westerse bedrijven (op zijn minst gedeeltelijk) werd nageleefd, en tot in de jaren '90 voortduurde.


Zionisme sedert de oprichting van Israël
Met de oprichting van -en het met succes verdedigen van- de staat Israël was het primaire doel van de Zionistische beweging bereikt. De staat kon na haar oprichting op brede steun van de joodse gemeenschappen in de diaspora rekenen, en werd door de meeste landen erkend en toegelaten tot de Verenigde Naties. Naast verzet van de Arabische en andere islamitische landen keerde zich echter ook het Sovjetblok al snel tegen Israël. Onder invloed van de toenmalige Egyptische president Nasser gingen een aantal nieuwe, na de dekolonisatie onafhankelijk geworden Afrikaanse landen, mee in de anti-Israël koers van de Arabische en communistische landen, waardoor er in de Algemene Vergadering van de VN een meerderheid kwam voor talloze anti-Israël resoluties. (De meest befaamde was de "Zionisme=racisme" resolutie uit 1975, die in 1991 werd herroepen.)
Dat en de voortdurende staat van vijandschap en boycots door de Arabische buurlanden maakte dat de steun voor het Zionisme vanuit de diaspora van groot belang bleef voor Israël.
Daarnaast bleef binnen het Zionisme een kleine stroming bestaan die vond dat de staat recht had op tenminste het mandaatgebied van na de afsplitsing van Jordanië (en volgens sommigen zelfs op de oostoever van de Jordaan), en zich dus niet wilde neerleggen bij de wapenstilstandsgrenzen van 1949. Deze stroming werd vooral vertegenwoordigd door de revisionisten van Menachem Begin, de voorlopers van de huidige Likoed partij, die in 1977 voor het eerst aan de macht kwamen, maar in 1967 ook deel uitmaakten van de regering van nationale eenheid. De verovering van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in de Zesdaagse Oorlog had het nationalisme in Israël aangewakkerd. Bovendien zagen de orthodox-religieuzen, die voordien niet zoveel met het Zionisme op hadden, hierin de hand van God, en werden zij voorstanders van kolonisering van de bezette gebieden. Met name onder leiding van de diverse Likoed-regeringen werd een aktieve nederzettingenpolitiek gevoerd, ondanks verzet van linkse Israëli's die waarschuwden dat de veroverde gebieden in een toekomstig vredesakkoord zouden moeten worden afgestaan. De kolonistenbeweging presenteerde zich als de ware erfgenaam van het Zionisme, en bracht daarmee veel schade toe aan de reputatie van het Zionisme.

[Enkele commentaren van linkse Zionisten: Not in My Name, The True Meaning of Zionism, Zionism and Peace - A Zionist Credo]


© Dit artikel is copyright Israël-Palestina Informatie, afgezien van onderdelen waarvoor andere bronnen worden vermeld. Voor overname gelieve kontakt met ons op te nemen via het e-mail adres. Beperkte citaten voorzien van een link naar deze webpagina zijn toegestaan.


Enkele bronnen op internet over Zionisme:
The Story of Zionism (The Jewish Agency for Israel)
Zionism op Wikipedia
Zionism op Jewish Virtual Library
World Zionist Organisation (WZO) - Departement for Zionist Activities
The Peace Encyclopedia (citaten over Zionisme)
A History of Zionism and the Creation of Israel, Zionism and its Impact, Encyclopedia of Zionism and Israel, Zionism: historical documents, Christian Zionism, and other articles on Zionism and Israel Information Center
Zionism - Definition and History, Labor Zionism and Socialist Zionism and British Zionism on MidEastWeb
The Zionism and Israel Pages
Brave Zionism
Zionism and Israel on the Web
The Zionist Library
Why do the Jews need a land of their own? - Sholom Aleichem (1898)
What is Zionism? (ADL)
Zionism (InfoPlease)

Websites over Israël-Palestina en het Midden-Oosten Conflict
/ Other websites for further reading:
* A Brief History of Israel and Palestine and the Conflict,
The Early History of Zionism and the Creation of Israel, and many other articles on
MidEastWeb for Coexistence - Middle East news & background, history, maps and opinions
* Wikipedia categories Israel and Zionism, Palestine and Middle East
* Council for Peace and Security (Israel) * One Voice Movement
* Ariga's PeaceWatch - on the Israeli-Palestinian conflict and Middle East peace
* Middle East Analysis * Israel News * Israel: Like This, As If (blog)
* Zionism and Israel Information Center
* ZioNation - Progressive Zionism and Israel Web Log
* IMO - Israël & Midden-Oosten Blog (Nederlandstalig)
* Virtuele Encyclopedie van het Conflict Israël-Palestina (Nederlandstalig)
* Israël Informatie Linkpagina (Nederlands / Engels)
* Israël & Palestijnen Nieuwsblog (Nederlands / Engels)

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door ministe van agitatie

Ik ben blij dat u dat nog eens vraagt, want vele mensen weten dat niet.

Er is een blokkade omdat Israël als staat gesticht is op grondgebied waar Arabieren casu quo Palestijnen de overgrote meerderheid vormden en dat al eeuwen, zo niet millennia lang. Die Palestijnen hebben zich van bij aanvang hevig verzet tegen de diefstal van hun land, de vernietiging van hun dorpen, het inpalmen van hun landbouwgronden en de aanval op hun cultuur en fysieke integriteit. Duizenden Palestijnen zijn daarbij door Israël gedood en die moordpartij gaat vandaag de dag verder.

Omdat die Palestijnen ondanks hun gebrek aan militaire slagkracht, gebrekkige bewapening en zwakkere positie toch heroisch volharden in dat verzet, heeft Israël er zoveel mogelijk verjaagd in een vooraf geplande etnische zuivering. Een groot deel van de Palestijnen is door die etnische zuivering terechtgekomen in vluchtelingenkampen in Gaza.

Bijvoorbeeld de bewoners van Palestijnse dorpjes als al-Majdal en Najd (die we vandaag kennen als de stadjes Ashkelon en Sderot) en meer dan 400 andere dorpen die door het Israëlisch leger met de grond gelijk gemaakt zijn.

De gevluchte Palestijnen die vandaag in vluchtelingenkampen in Gaza wonen, zien met lede ogen aan hoe hun voormalige dorpjes, hun landbouwgronden en alles wat ze gedurende generaties opgebouwd hebben, door Israëli wordt ingepalmd en naar hun hand gezet. Israëli die van haar noch pluim wat dan ook met hun dorp of grond te maken hebben, die bv. uit Rusland komen en vaak niet eens Joods zijn maar wel liefst alle Palestijnen zien verdwijnen.

Die Palestijnen leggen zich daar niet bij neer maar verzetten zich met alle middelen die ze ter beschikking hebben. Jammer genoeg zijn dat geen tanks, geen F16s, geen artillerie. Dus doen ze het met zelfgebouwde raketten die ze zo goed mogelijk richten op hun eigen oude dorpjes.

Israël weet dat de Palestijnen hun verzet nooit zullen opgeven en daarom hebben ze van de hele Gazastrook een soort openluchtgevangenis gemaakt die ze economisch proberen te wurgen. Daarom hebben ze - tegen elke internationale wetgeving in - een blokkade tegen Gaza ingesteld.


Ik hoop dat uw vraag hiermee beantwoord is.

Mooi verhaal...Er zijn echter andere versies :
http://www.israel-palestina.info/zionisme.htmlAfgezien van de tijd van de kruistochten leefden de meeste Palestijnse joden in Jeruzalem. Daarnaast zijn er ook relatief grote gemeenschappen geweest in Tiberias, Safed en Hebron. Zij werden meermaals vernietigd door ziekten, aardbevingen of vijandigheid van de moslimbevolking, en weer opnieuw opgebouwd, maar hebben elk nooit meer dan enkele duizenden inwoners geteld.
Vanaf 1700 zijn verschillende rabbijnen met hun volgelingen naar Palestina getrokken.
In het begin van de 19e eeuw ondernamen Joden voor het eerst pogingen zich op grotere schaal in Palestina te vestigen, en ook stukken land te kopen en te bewerken, en werd gesproken over terugkeer naar het land van Israël als voorwaarde voor 'herstel' van het Joodse volk.
Bij de eerste moderne volkstelling in 1844 telde Jeruzalem 7120 joden, 5760 moslims en 3390 christenen. In heel Palestina leefden zo'n 17.000 joden.


Opkomst van het Zionisme
De Franse Revolutie had formeel een einde gemaakt aan de rechtsongelijkheid tussen rangen en standen en tussen religieuze en etnische groepen in de door Frankrijk beheerste gebieden, en ook elders hadden verlichte vorsten in mindere of meerdere mate de Joden vrijgelaten uit hun Middeleeuwse getto's en meer gelijke rechten toegekend. In 1871 (gelijkstelling in Duitsland) hadden alle Europese staten op Rusland na de Joden geëmancipeerd.
De keerzijde van deze emancipatie was dat oude groepsrechten (zoals een eigen intern rechtssysteem) niet meer werden toegestaan, en Joden alleen nog als individuele burgers werden beschouwd. In het 19de eeuwse Nederland was het regeringsbeleid gericht op assimilatie, en gingen de Joden zelf ook steeds meer over op het gebruik van de Nederlandse taal in plaats van het Jiddisch en het aanpassen aan de lokale cultuur en gewoonten. Secularisering en gemengde huwelijken namen toe. Veel Joden gingen zich meer loyaal voelen aan het land waar zij woonden dan aan hun Joodse afkomst.
De emancipatie van de Europese Joden stelde hen bloot aan moderne ideeën van liberalisme en nationalisme, die zich vermengden met het traditionele Joodse verlangen naar terugkeer naar "Zion" (Jeruzalem), zoals dit bijvoorbeeld in de Joodse gebeden tot uitdrukking komt. Bij de Sefardische Joodse gemeenschappen in Oost-Europa leefde dit verlangen het meest. Zij waren minder geassimileerd dan de Joden in West-Europa en hielden de Hebreeuwse taal en cultuur meer in ere. Zij werden ook het meest onderdrukt en namen al vroeg initiatieven om terug te keren naar Palestina.
Het opkomende nationalisme in Europa leidde tot nieuwe vormen van antisemitisme (de term zelf stamt ook uit deze tijd), die minder religieus en meer politiek en sociaal geïnspireerd waren. De emancipatie en integratie van de joden werd door antisemieten afgewezen, waardoor ook een aantal meer geassimileerde West-Europese Joden tot de conclusie kwam dat het Zionisme uiteindelijk de enige oplossing was voor de Joden.
Door de emancipatie uit de getto's wendden sommige Joden zich af van de traditionele religie, en merkten dat zij zowel door de buitenwereld als binnen de eigen gemeenschap nog steeds als Jood werden beschouwd. Hoewel sommigen hierdoor makkelijker assimileerden of zich zelfs bekeerden, leidde dit ook tot een nieuw besef van identiteit, dat de religie oversteeg. Hoewel dit in het Bijbelse 'Am Yisrael' (het volk van Israël), de notie van Joden als volk impliciet besloten ligt, werd dit nu voor het eerst van de religie gescheiden. Ze waren echter een volk zonder land, overal te gast en nergens thuis. De Joods-Duitse socialist Moses Hess verwoordde deze ideeën voor het eerst expliciet in 1862 in zijn boek "Rom und Jerusalem", en riep op tot het vormen van een Joodse nationale beweging.
Door het nieuwe antisemitisme groeide de notie dat het nooit mogelijk zou zijn om als minderheid volkomen geaccepteerd ter worden. De zionisten wijtten het antisemitisme dan ook niet aan het feit dat men zich niet genoeg aanpaste, maar aan de -in hun ogen- onnatuurlijke situatie dat de joden als volk geen eigen land hadden, waardoor zij politiek machteloos waren. Met name de socialistisch georiënteerde Zionisten benadrukten het feit dat de joden vanwege de vele beperkingen in het aankopen van land en uitoefenen van beroepen een onnatuurlijke bevolkingsopbouw hadden: zij waren oververtegenwoordigd in beroepen die met geld en handel te maken hadden, alsmede intellectuele beroepen. Pas als zij een normale bevolkingsopbouw kenden, met boeren en arbeiders, zouden zij ook een vrij volk kunnen worden. Met name de religieus georiënteerde Zionisten benadrukten de band die de joden door de eeuwen heen met Palestina hadden gehad, vooral met Jeruzalem. De zogenaamde culturele zionisten legden de nadruk op herleving van taal en het bewaren van het eigen culturele erfgoed.
De eerste zionisten trokken vanaf eind jaren '70 van de 19e eeuw naar Palestina (de eerste 'Aliyah') om er nederzettingen te stichten en land aan te kopen. Zowel in Palestina als daarbuiten werden allerlei groepen opgericht die zich met de practische kant van het opbouwen van een gemeenschap en een Joods thuis in Palestina bezighielden. Deze eerste zionistische nederzettingen hadden soms een wat koloniaal karakter, met plantages die door de Arabieren werden bewerkt. Zij waren lang niet allemaal succesvol, en circa de helft van de ongeveer 35.000 immigranten die tussen 1882 en 1903 naar Palestina kwam, vertrok na enige tijd gedesillusioneerd vanwege ziekte, armoede of werkloosheid. De Ottomaanse machthebbers waren niet erg enthousiast over het Zionisme, en maakten het de immigranten steeds moeilijker om aan land te komen en een bestaan op te bouwen.
In reactie op het antisemitische geweld dat in Rusland uitbrak schreef de Russisch-Joodse arts Leon Pinsker in 1882 het pamflet Autoemanzipation (Zelf-Emancipatie, lees Duitse of Engelse tekst), waarin hij de Joden opriep zichzelf te bevrijden door vestiging in een eigen land. Zijn ideeën vonden veel aanhang, en korte tijd later richtte Pinsker 'Hovevei Tzyion' in Rusland op, waarin vele kleine zionistische groepen werden verenigd. Pinsker probeerde zijn ideeen in eerste instantie te realiseren door de medewerking van machtige landen te verkrijgen, maar toen pogingen daartoe op niets uitliepen richtte hij zich op het concrete werk in Palestina. De Oostenrijkse journalist Nathan Birnbaum introduceerde in 1890 het woord 'Zionisme' in zijn tijdschrift met de titel Selbstemanzipation.





De Zionistische Beweging
In 1897 werd de officiële Zionistische beweging opgericht door de Oostenrijkse journalist Theodor Herzl, nadat hij in 1896 zijn beroemde boek 'Der Judenstaat' (The Jewish State) had geschreven. Hij was een geassimileerde Jood die aanvankelijk weinig met het Jodendom te maken wilde hebben, maar toen hij als journalist de Dreyfus-Affaire van dichtbij meemaakte, raakte hij overtuigd van de noodzaak van een eigen thuis voor de Joden.
Hiervoor had hij niet alleen Palestina in gedachten, alhoewel hier zijn voorkeur naar uitging: in principe voldeed ieder land waar de Joden veilig konden zijn. Op haar oprichtingscongres in Bazel koos de Zionistische beweging echter in ruime meerderheid voor Palestina als beoogd thuisland. Herzl wilde een Joods thuisland realiseren door -evenals Pinsker- hiervoor goedkeuring en medewerking te verkrijgen bij de wereldmachten. Hij lobbyde bij de Sultan van Turkije, de Duitse keizer en de Russische regering. Dit alles leidde tot niets. Hij stelde een Brits aanbod van Oeganda als thuisland voor als 'tijdelijk noodonderkomen', maar dit werd door het Zionistische congres afgewezen. Hij sprak zelfs met de Paus, maar die was tegen het Zionisme.
Terwijl de pogingen om belangrijke leiders voor het Zionisme te winnen faalden, groeide de Joodse bevolking in Palestina van ca. 25.000 in 1882 tot rond de 90.000 voor WWI. De Arabische bevolking groeide echter ook, van ca. 425.000 naar 600.000 in 1914.
Rond 1905 leidden met name de pogroms in Rusland tot een nieuwe golf van immigratie naar Palestina. Deze immigranten waren beïnvloed door het socialisme en hadden socialistische idealen, en benadrukten het belang van productieve arbeid voor de Joden. De 'plantage-achtige' nederzettingen van de eerste golf van immigranten was hun dan ook een doorn in het oog. Sommigen eisten dat deze mensen alleen nog joden in dienst zouden nemen (dit wordt ook wel conquest of labor -Kibbush Haavoda- genoemd), wat echter op protest van anderen stuitte omdat het Arabieren zou discrimineren.
De Zionistische leider David Ben-Goerion zei in 1934 tegen Palestijns leider Musa Alami: "We do not want to create a situation like that which exists in South Africa, where the whites are the owners and rulers, and the blacks are the workers. If we do not do all kinds of work, easy and hard, skilled and unskilled, if we become merely landlords, then this will not be our homeland" (Shabtai Teveth, Ben-Gurion and the Palestinian Arabs: From Peace to War, London: Oxford University Press, 1985, p. 140).
Hoewel deze 'conquest of labor' tot woede onder de Arabieren leidde, ging het in totaal om niet meer dan een paar duizend mensen, en had het weinig invloed op de economische situatie van de Arabieren. Op de meeste plaatsen behielden zij hun baan.
Een grote verdienste van de socialistisch georiënteerde Zionisten was de Kibboetsbeweging. De eerste kibboets (collectieve boerderij) werd in 1909 gebouwd in Sejera, en was eigenlijk slechts als tijdelijk gedacht. Het concept sloeg echter aan, en bleek socialistische idealen en praktische organisatie goed te combineren. Zij gingen een cruciale rol in de ontwikkeling van het land spelen, zowel wat betreft de bewerking van de grond alswel het leveren van politieke en militaire leiders. Ze speelden een grote rol in de verdediging van het land in 1948 en bleken een excellente plek om wapens voor de Britten te verbergen en in het geheim soldaten te trainen.
Ondertussen bleef de Zionistische beweging proberen om politieke steun voor haar project te krijgen, en in 1917 wist de beweging onder leiding van Chaim Weizmann, (die later de eerste president van Israël zou worden) van de Britten, die Palestina op de Ottomanen veroverden, een officiële toezegging los te krijgen, de zogenaamde Balfour Declaration uit 1917, waarin Groot-Brittannië zijn steun voor een Joods thuis ('Jewish Homeland') in Palestina uitsprak, echter zonder dat dit de rechten van de Arabische bevolking aldaar mocht schenden. Naast oprechte steun voor een Joods thuis, was dit ook ingegeven door machtspolitiek: Groot-Brittannië wilde Palestina graag hebben om strategische redenen (nabijheid van Suez Kanaal) en kon dit zo legitimeren. Daarnaast speelden, paradoxaal genoeg, antisemitische sentimenten een rol: men dichtte de Zionistische beweging en het internationale Jodendom veel macht toe en het was dus wel zo strategisch die aan zijn kant te hebben.
In 1922 kreeg Groot-Brittannië officiëel het Mandaat over Palestina toegewezen van de Volkerenbond, die de Balfour Declaration bekrachtigde. Dit mandaat omvatte niet alleen het huidige Israël en de bezette gebieden, maar ook geheel Jordanië. De Britten splitsten het mandaat echter al snel in twee aparte mandaatgebieden, en verboden Joodse immigratie naar Trans-Jordanië, dat in 1923 zijn onafhankelijkheid verkreeg.
Onder Brits bestuur nam de immigratie verder toe, hoewel er onder het mandaat quota werden vastgesteld en immigranten een zeker kapitaal moesten bezitten om te worden toegelaten. Tussen 1917 en 1930 kwamen ca. 100.000 Joden, vooral uit Oost-Europa, naar Palestina. Vanaf de jaren '30 kwamen ook veel Duitse Joden.


Zionisme en de Arabieren
In het begin van de 19e eeuw waren er ca. 250.000 Arabieren in Palestina, groeiend naar ca. 500.000 rond 1900 en ca. 1.200.000 in 1945. Zij voelden zich veelal verbonden met hun familieclan en de streek of stad waar zij woonden, en begonnen pas in het begin van de 20e eeuw nationale sentimenten te ontwikkelen, aanvankelijk in de vorm van Arabisch protest tegen de Ottomaanse machthebbers. In die tijd beschouwden de Arabieren in Palestina zichzelf vooral als Syrische Arabieren. Pas nadat Syrië als mandaatgebied aan Frankrijk werd toegewezen en het Britse mandaatgebied onder de naam Palestina werd gesticht om een joods thuisland te vestigen, ontwikkelde zich geleidelijk een Palestijns nationaal bewustzijn, dat sterk beinvloed werd door de bezorgdheid over en het verzet tegen de joodse immigratie naar het gebied (het Zionisme). [Voor Arabisch nationalisme in het algemeen zie op Wikipedia.]

In Westerse ogen was Palestina in de 19e eeuw een 'land zonder volk' zoals Lord Shaftesbury schreef (volk is hier gebruikt in de zin van 'natie', niet 'bevolking'). De ideeën van vroege zionisten waren veelal utopisch van aard en men maakten zich geen zorgen over eventuele problemen met de Arabische bevolking. Men voorzag een land waar alles perfect georganiseerd zou zijn, en iedereen welvarend en gelijk was. Herzl's boek Altneuland is een goed voorbeeld van deze utopische ideeën. Toch waren er ook toen al Zionisten die problemen voorzagen, zoals de schrijver Ahad Ha'am (Asher Ginsberg), die in 1891 schreef: "From abroad we are accustomed to believing that the Arabs are all desert savages, like donkeys, who neither see nor understand what goes on around them. But this is a big mistake... The Arabs, and especially those in the cities, understand our deeds and our desires in Eretz Israël, but they keep quiet and pretend not to understand, since they do not see our present activities as a threat to their future... However, if the time comes when the life of our people in Eretz Israel develops to the point of encroaching upon the native population, they will not easily yield their place."
Na 1900 groeide het verzet tegen de Zionisten in Palestina. Men was bang dat de Zionisten Palestina van de Arabieren af wilden pakken en hen zouden onteigenen en verdrijven. In zijn boek 'Reveil de la nation Arab' uit 1905, schreef Najib Azuri dat de joden een staat in geheel Palestina inclusief delen van Syrië en Egypte wilden stichten:
"Two important phenomena of the same nature but opposed, are emerging... They are the awakening of the Arab nation and the latent effort of the Jews to reconstitute on a very large scale the ancient kingdom of Israël. These movements are destined to fight each other continually until one of them wins." (Uit: Mandel, Neville, The Arabs and Palestine, UCLA, 1976.)
Er begonnen zich conflicten voor te doen tussen Zionisten die land kochten van grootgrondbezitters en Arabische boeren die het land pachtten. Hoewel het, net als bij de 'conquest of labor' uiteindelijk maar om kleine groepen boeren en arbeiders ging (blijkens een onderzoek uit 1936 1% van de Palestijnse boerenfamilies) die op deze manier door de Zionisten werden benadeeld, bevestigde dit de angsten die men toch al had. Dergelijke conflicten leidden tot toenemende gewelddadige confrontaties tussen Zionisten en Arabische boeren.
Door de Balfour verklaring en de toenemende joodse immigratie nam het verzet en het geweld verder toe. In 1920, 1921 en 1929 vonden bloedige opstanden plaats waarbij o.a. joodse wijken in Jeruzalem en de joodse gemeenschap in Hebron door woedende menigten werden aangevallen. Als reactie hierop legden de Britten joodse immigratie en landaankopen aan banden ('Passfield White Paper'), wat later, onder druk van de Zionisten, grotendeels werd teruggedraaid. Naast voornoemde zaken waren de rellen van 1929 ook ingegeven door valse geruchten dat de joden hun verwoeste tempel op de Tempelberg wilde herbouwen ten koste van de Al Aqsa Moskee. De joden reageerden op het Arabische geweld door een eigen zelfverdedigingsorganisatie, de Haganah, op te richten, die zich later zou ontwikkelen tot een ondergronds leger.
In de jaren '20 zagen de meeste Zionisten de onvermijdelijkheid van conflict met de Arabieren in. In 1919 zei Ben-Goerion, leider van de joodse gemeenschap in Palestina: "But not everybody sees that there is no solution to this question. No solution! There is a gulf, and nothing can bridge it.... I do not know what Arab will agree that Palestine should belong to the Jews....We, as a nation, want this country to be ours; the Arabs, as a nation, want this country to be theirs." (Benny Morris, Righteous Victims, 1999, P. 91)
Beide bevolkingsgroepen beschouwden zichzelf als slachtoffer van de (vermeende) macht en wreedheid van de ander. De militante leider Jabotinski schreef in 1918: "The matter is not ... an issue between the Jewish people and the Arab inhabitants of Palestine, but between the Jewish people and the Arab people. The latter, numbering 25 million, has [territory equivalent to] half of Europe, while the Jewish people, numbering ten million and wandering the earth, hasn't got a stone...Will the Arab people stand opposed? Will it resist? [Will it insist] that...they...shall have it [all] for ever and ever, while he who has nothing shall forever have nothing?" (Neil Caplan, Palestine Jewry and the Palestine Question 1917-1925, 1978)
Het Arabische verzet tegen het Zionisme was echter niet alleen door voornoemde angsten en conflicten ingegeven, maar ook door de traditionele blik op joden als zwakke en tweederangs burgers. Dit vermengde zich vanaf de jaren '20 met geïmporteerd westers antisemitisme. Zo zei ex-burgemeester van Jeruzalem Musa Kazim El Husseini, die een actieve rol had in de rellen in 1920, in datzelfde jaar tegen Winston Churchill: "The Jews have been amongst the most active advocates of destruction in many lands... It is well known that the disintegration of Russia was wholly or in great part brought about by the Jews, and a large proportion of the defeat of Germany and Austria must also be put at their door." (Benny Morris, Righteous Victims, 1999, P. 99)

Het mandaat voorzag in de oprichting van organen voor zelfbestuur in Palestina, waarin zowel joden als Arabieren zouden deelnemen. De joden zagen instituties met een Arabische meerderheid niet zitten; de Arabieren wilden helemaal niet in instituties participeren waarin ook joden zaten. Er werden daardoor geen gemeenschappelijke instituties opgericht.
De Arabieren wilden zo min mogelijk met het mandaat te maken hebben en ontwikkelden nauwelijks eigen instituties. De Joodse gemeenschap zette wel tal van instituties op, zoals eigen scholen, medische zorg, openbare werken, een vakbond etc. en ging steeds meer als een 'staat in een staat' functioneren.
In 1936 braken er opnieuw rellen uit, dit maal op zeer grote schaal, die werden geleid door de Mufti van Jeruzalem, Haj Amin Al Husseini en zijn clan, en hoogstwaarschijnlijk mede werden gefinancierd door fascistisch Italië. Behalve honderden Joden vermoordde de Mufti ook veel Arabische tegenstanders. De Britten reageerden dit keer zeer hard op de rellen, en de Irgun, een radikale guerrillagroep onder leiding van Jabotinski en later Menachem Begin, voerde bloedige wraakacties uit. De Mufti vluchtte naar Irak, waar hij in 1941 een mislukte couppoging tegen de Britten leidde, en vluchtte daarna naar Nazi-Duitsland, waar hij een enthousiaste promotor van de jodenhaat was, onder andere via radio-toespraken. De Nazi's lieten hem een speciale moslimdivisie van de Waffen-SS oprichten, die actief was in Joegoslavië en de meeste Bosnische joden uitmoordde. Na de oorlog wist hij de Neurenberg processen te ontvluchten, en stelde hij de Britten voor om Hitlers 'oplossing van het Joodse vraagstuk' ook in Palestina toe te passen. In de burgeroorlog van 1947/1948 leidde hij een legertje dat Joodse gemeenschappen in Palestina aanviel.



De Mufti in Bosnië



Zionisme en de Britten
Gedurende het Mandaat kwamen de Zionisten en de Britten steeds meer tegenover elkaar te staan. De Britten zagen in dat hun steun aan het Joodse thuis hen in toenemende mate met de Arabieren in conflict bracht, en splitsten dan ook al snel een groot deel van het oorspronkelijke mandaatgebied af, dat de semi-autonome staat Trans-Jordanië werd (vanaf 1946 onafhankelijk en vanaf 1950 Jordanië geheten), en stelde na Arabische rellen telkens beperkende wetten in voor Joodse immigratie en landaankopen. Na de rellen van 1936 hadden deze een zeer restrictief karakter en bleven van kracht tot het vertrek van de Britten in 1948.
Deze Britse politiek leidde tot verdeeldheid onder de Zionisten. De meesten wilden de Britse machthebbers zoveel mogelijk te vriend houden en hun maatregelen verzachten door diplomatie. Een kleine groep, geleid door Jabotinski, stelde een hardere anti-Britse lijn voor en splitste zich af van de Zionistische beweging, om de revisionistische factie te vormen. Zij legde zich ook niet neer bij de afsplitsing van Trans-Jordanië en vond dat de joden recht hadden op het oorspronkelijke Mandaatgebied.
Toen in 1942 berichten over de gruwelijkheden en massamoord van de nazi's begonnen door te dringen, maar de poorten van Palestina gesloten bleven voor joodse immigranten, besloot ook de Zionistische beweging tot een hardere lijn. In mei 1942 eiste de Zionistische beweging in het Biltmore Programma onmiddelijke controle over de Joodse immigratie naar Palestina, en de oprichting na de oorlog van een Joodse staat in plaats van een Joods thuis onder Britse patronage, wat tot dan toe de officiële lijn was geweest. De Britten werden nu als een potentiële vijand beschouwd. Dit was een nederlaag voor Chaim Weiszmann en tevens voor de voorstanders van een bi-nationale staat. Als gevolg hiervan voegden de revisionisten zich weer bij de beweging, al bleven zij onafhankelijk opereren met een eigen ondergronds leger. Tijdens de Tweede Wereldoorlog bleef de Zionistische beweging nochtans met de Britten samenwerken, zowel uit noodzaak alsook omdat Churchill zinspeelde op het toekennen van onafhankelijkheid na de oorlog.
In 1944 vermoordde de Irgun een hooggeplaatste Britse functionaris, Lord Moyne (een fervent anti-Zionist die belast was met het uitvoeren van de White Paper), waardoor Churchill zich tegen de Zionisten keerde. De Haganah begon daarop een actieve campagne tegen de Irgun en leverde ca. 1000 terroristen uit aan de Britten, met name uit angst alle steun van hen en de wereldopinie te verliezen. Pas toen de Britten ook na de oorlog de poorten van Palestina gesloten hielden voor de overlevenden van de Holocaust, en verschillende schepen met illegale immigranten waren teruggestuurd, begon men samen met de revisionisten een soort guerillaoorlog tegen de Britse machthebbers in Palestina.



Posters om het Zionisme te promoten



De oprichting van Israël*
[* Deze paragraaf is identiek aan de gelijknamige paragraaf in "Geschiedenis van het Israëlisch-Arabische conflict"!]

In 1947 besloot Groot-Brittannië het mandaat terug te geven aan de VN, en stelde de VN een commissie in die een oplossing moest zoeken voor de toekomst van het gebied. Zij stelde deling voor in twee ongeveer even grote delen, en dit plan werd op 29 november aangenomen door de Algemene Vergadering. Jeruzalem zou onder internationaal toezicht komen. De Joden accepteerden het plan, maar de Arabieren verwierpen het, en dreigden met oorlog en de verdrijving van joden uit Arabische landen. Direct nadat het plan was aangenomen braken er onlusten uit in Palestina, die uitmondden in een burgeroorlog. Aanvankelijk waren de Palestijnse Arabieren in de aanval en overvielen joodse konvooien en blokkeerden Jeruzalem, waar zo'n 100.000 joden woonden, die gedurende meerdere maanden van de buitenwereld afgesloten werden. De mufti, Al Husseini, die tijdens de oorlog met de Nazi's had gecollaboreerd en de Neurenberg processen was ontvlucht, leidde een legertje dat joodse gemeenschappen aanviel. Hij vertelde de Britten dat hij voor de joden in Palestina dezelfde 'oplossing' voorzag als die van de Nazi's in Europa. Na aanvankelijk in het defensief te zijn geweest, sloegen de Hagana en Irgun in april 1948 hard terug en veroverden verschillende Arabische dorpen, waarmee ze tijdelijk de blokkade van Jeruzalem wisten open te breken. Vanwege betere organisatie en inlichtingen behaalden zij een overtuigende overwinning op de Arabieren, die uitmondde in massale vlucht van de Palestijnse Arabieren en vernietiging van vele dorpen. Door beide kanten werden bloedige slachtpartijen aangericht, zoals in Gush Etzion (door Arabieren) en Deir Yassin (door joden van de Irgun). In totaal zijn tijdens de burgeroorlog en de daaropvolgende oorlog met de buurlanden ca. 700.000 Palestijnse Arabieren weggevlucht uit het gebied dat de staat Israël werd.
Op de dag dat de Britten officieel Palestina verlieten, 14 mei 1948, riep Israël de onafhankelijkheid uit. De nieuwe staat werd prompt aangevallen door Egypte, Jordanië, Irak en Syrië. Interne druk en de vrees dat de andere landen teveel invloed zouden krijgen speelde een rol bij het besluit aan te vallen, en hoewel zij officieel volgens een gemeenschappelijk plan vochten, wilden zij in feite allen zelf een zo groot mogelijk deel van Palestina veroveren.
Het Jordaanse leger was het sterkst, omdat het was getraind door de Britten en voor een deel onder het commando van Britse officieren stond. Jordanië had een geheime afspraak met zowel Groot-Brittannië als Israël dat het geen gebied zou aanvallen dat aan de joden was toebedeeld. Aangezien Jeruzalem daar niet onder viel, werkte Jordanië mee aan de blokkade en trok haar leger de Oude Stad binnen, waar het de oude joodse wijk -verdedigd door de Hagana- na felle gevechten op 28 mei veroverde en etnisch zuiverde; de eeuwenoude, orthodox-Joodse gemeenschap van oost-Jeruzalem werd naar west-Jeruzalem geëvacueerd. De blokkade van west-Jeruzalem werd vanaf 11 juni door de Israëli's omzeild via een sluiproute waarlangs de bevolking weer van voedsel en andere voorraden kon worden voorzien. Ook Syrië en met name Egypte boekten aanvankelijk succes. Hoewel zij op felle tegenstand stuitten, sneed Egypte de Negev woestijn af en rukte langs de kust op richting Tel Aviv.
Het aanvankelijke succes van de aanvallers veranderde na het eerste staakt-het-vuren op 11 juni. Tijdens dit staakt-het-vuren hergroepeerden de Israëli's zich en trainden soldaten. Ook wisten ze clandestien wapens te bemachtigen (met name uit Tsjechoslowakije), en werden de Haganah, Irgun en andere ondergrondse legers samengevoegd tot de Israel Defence Force (IDF). Toen de Irgun zich hiernaar weigerde te voegen, werd een schip met wapens bestemd voor de Irgun (de Altalena) op 21 juni in opdracht van Ben-Goerion tot zinken gebracht. Op 8 juli vielen de Egyptenaren weer aan, maar vonden nu een beter georganiseerd en bewapend Israëlisch leger tegenover zich.
Egypte en Syrië werden uiteindelijk vernietigend verslagen. De IDF wist de kuststrook in het midden en de Negev woestijn in het zuiden te veroveren, alsmede het hele noorden van het land. Ook het Jordaanse leger werd teruggedrongen en een strook land richting west-Jeruzalem kwam onder Israël's controle. Jordanië wist echter oost-Jeruzalem en de Westoever te behouden. In 1949 sloten Israël en haar Arabische tegenstanders onder leiding van de VN overeenkomsten waarin wapenstilstandsgrenzen (de zogenaamde Groene Lijn) werden vastgesteld. Israël bezat nu 78% van het gebied ten westen van de Jordaan. De Arabische landen weigerden echter om Israël en dus deze grenzen te erkennen, en daarom hebben deze grenzen nooit wettelijke internationale erkenning gekregen. Vredesonderhandelingen kwamen dan ook niet van de grond, en bovendien weigerde Israël meer dan 100.000 Palestijnse vluchtelingen op te nemen, en eiste Egypte een stuk van de Negev woestijn in ruil voor vrede, wat voor Israël onbespreekbaar was. De Arabische staten begonnen zich met door de Sovjet-Unie geleverde wapens te bewapenen en stelden een boycot tegen Israël in, die door de meeste westerse bedrijven (op zijn minst gedeeltelijk) werd nageleefd, en tot in de jaren '90 voortduurde.


Zionisme sedert de oprichting van Israël
Met de oprichting van -en het met succes verdedigen van- de staat Israël was het primaire doel van de Zionistische beweging bereikt. De staat kon na haar oprichting op brede steun van de joodse gemeenschappen in de diaspora rekenen, en werd door de meeste landen erkend en toegelaten tot de Verenigde Naties. Naast verzet van de Arabische en andere islamitische landen keerde zich echter ook het Sovjetblok al snel tegen Israël. Onder invloed van de toenmalige Egyptische president Nasser gingen een aantal nieuwe, na de dekolonisatie onafhankelijk geworden Afrikaanse landen, mee in de anti-Israël koers van de Arabische en communistische landen, waardoor er in de Algemene Vergadering van de VN een meerderheid kwam voor talloze anti-Israël resoluties. (De meest befaamde was de "Zionisme=racisme" resolutie uit 1975, die in 1991 werd herroepen.)
Dat en de voortdurende staat van vijandschap en boycots door de Arabische buurlanden maakte dat de steun voor het Zionisme vanuit de diaspora van groot belang bleef voor Israël.
Daarnaast bleef binnen het Zionisme een kleine stroming bestaan die vond dat de staat recht had op tenminste het mandaatgebied van na de afsplitsing van Jordanië (en volgens sommigen zelfs op de oostoever van de Jordaan), en zich dus niet wilde neerleggen bij de wapenstilstandsgrenzen van 1949. Deze stroming werd vooral vertegenwoordigd door de revisionisten van Menachem Begin, de voorlopers van de huidige Likoed partij, die in 1977 voor het eerst aan de macht kwamen, maar in 1967 ook deel uitmaakten van de regering van nationale eenheid. De verovering van de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook in de Zesdaagse Oorlog had het nationalisme in Israël aangewakkerd. Bovendien zagen de orthodox-religieuzen, die voordien niet zoveel met het Zionisme op hadden, hierin de hand van God, en werden zij voorstanders van kolonisering van de bezette gebieden. Met name onder leiding van de diverse Likoed-regeringen werd een aktieve nederzettingenpolitiek gevoerd, ondanks verzet van linkse Israëli's die waarschuwden dat de veroverde gebieden in een toekomstig vredesakkoord zouden moeten worden afgestaan. De kolonistenbeweging presenteerde zich als de ware erfgenaam van het Zionisme, en bracht daarmee veel schade toe aan de reputatie van het Zionisme.

[Enkele commentaren van linkse Zionisten: Not in My Name, The True Meaning of Zionism, Zionism and Peace - A Zionist Credo]


© Dit artikel is copyright Israël-Palestina Informatie, afgezien van onderdelen waarvoor andere bronnen worden vermeld. Voor overname gelieve kontakt met ons op te nemen via het e-mail adres. Beperkte citaten voorzien van een link naar deze webpagina zijn toegestaan.


Enkele bronnen op internet over Zionisme:
The Story of Zionism (The Jewish Agency for Israel)
Zionism op Wikipedia
Zionism op Jewish Virtual Library
World Zionist Organisation (WZO) - Departement for Zionist Activities
The Peace Encyclopedia (citaten over Zionisme)
A History of Zionism and the Creation of Israel, Zionism and its Impact, Encyclopedia of Zionism and Israel, Zionism: historical documents, Christian Zionism, and other articles on Zionism and Israel Information Center
Zionism - Definition and History, Labor Zionism and Socialist Zionism and British Zionism on MidEastWeb
The Zionism and Israel Pages
Brave Zionism
Zionism and Israel on the Web
The Zionist Library
Why do the Jews need a land of their own? - Sholom Aleichem (1898)
What is Zionism? (ADL)
Zionism (InfoPlease)

Websites over Israël-Palestina en het Midden-Oosten Conflict
/ Other websites for further reading:
* A Brief History of Israel and Palestine and the Conflict,
The Early History of Zionism and the Creation of Israel, and many other articles on
MidEastWeb for Coexistence - Middle East news & background, history, maps and opinions
* Wikipedia categories Israel and Zionism, Palestine and Middle East
* Council for Peace and Security (Israel) * One Voice Movement
* Ariga's PeaceWatch - on the Israeli-Palestinian conflict and Middle East peace
* Middle East Analysis * Israel News * Israel: Like This, As If (blog)
* Zionism and Israel Information Center
* ZioNation - Progressive Zionism and Israel Web Log
* IMO - Israël & Midden-Oosten Blog (Nederlandstalig)
* Virtuele Encyclopedie van het Conflict Israël-Palestina (Nederlandstalig)
* Israël Informatie Linkpagina (Nederlands / Engels)
* Israël & Palestijnen Nieuwsblog (Nederlands / Engels)

[atmosphere]

Helemaal niets van dat alles rechtvaardigd wat Isreal doet !

De realiteit die de westerse media nooit laat zien :

http://www.youtube.com/watch?v=w4HC8...eature=related

Dit is waarom de haat jegens isreal zo volhardend en intens is . De Palestijnse bevolking heeft heel andere dingen aan het hoofd dan dat wat er lang geleden allemaal aan de hand was tussen verschillende bevolkingsgroepen.

Dat verleden is allemaal veel minder relevant dan hier vaak wordt voorgesteld

[roodhaar]

Oorspronkelijk geplaatst door den dinges

Mooi verhaal...Er zijn echter andere versies :
http://www.israel-palestina.info/zionisme.html[u])

idd, als je dergelijke NIET NEUTRALE "bronnen" wil gebruiken !
hasbara hebben ondertussen door dat het staalhard ontkennen van de walgelijke misdaden en diefstal begaan door de Israelieten, geen aarde meer aan de dijk zet.
dus lanceren ze dergelijke websites die halve waarheden verkopen, doch zich niet volledig kunnen maskeren qua hun werkelijk opzet : israel verrechtvaardigen

van dezelfde site : waarom die site ? om te corrigeren dat in de media :

De Israëli's worden regelmatig afgeschilderd als wrede, racistische bezetters, die een zo groot mogelijk gebied willen annexeren, aan etnische zuiveringen doen en een Apartheidsbeleid voeren; ze zouden arrogant zijn, zich verheven voelen boven het internationaal recht en alle kritiek afdoen als antisemitisme. Zij worden ook afgeschilderd als getraumatiseerde slachtoffers van millennia van vervolging, culminerend in de Holocaust, die zich nu verschansen achter torenhoge muren in een modern Joods getto, en anderen aandoen wat henzelf werd aangedaan.

De Palestijnen worden vaak beschouwd als zielige, weerloze slachtoffers van onteigening en verdrijving, die de prijs voor de Holocaust moeten betalen, en uit wanhoop hun laatste middel tot verzet in het geweld zoeken; ze worden anderzijds gezien als achterlijke godsdienstfanaten met een doodscultus, die zichzelf opblazen voor 72 maagden en het martelaarschap; ze zouden er allerlei middeleeuwse ideeën op nahouden en niet in staat zijn ook maar iets productiefs voort te brengen.

De realiteit is dat beiden zowel slachtoffer als dader zijn, soms wreed, soms humaan, en beiden tonen zich vaak uitermate ongevoelig voor het lijden aan de andere kant. Dit geldt voor Arabieren en hun westerse sympathisanten die Israël met de Nazi's vergelijken en de Holocaust ontkennen of Joods nationalisme als een vorm van racisme bestempelen

,

[atmosphere]

De realiteit is dat beiden zowel slachtoffer als dader zijn, soms wreed, soms humaan, en beiden tonen zich vaak uitermate ongevoelig voor het lijden aan de andere kant.

Welk lijden vind er dan precies in Israel plaats ?

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

Welk lijden vind er dan precies in Israel plaats ?

Neem dat een buurland van ons ( Wallonië, Nederland of Duitsland ) regelmatig raketten naar ons afschiet, en dat er zo ééntje in jouw huiskamer terecht komt en je familie opblaast...Zien of je daar niet zal onder lijdden ...
Of dat die buurlanden regelmatig kamikaze's naar ons sturen die zich dan laten ontploffen in drukbezochte café's, op de markt of in de metro...Zien of jij dan niet anders gaat piepen...

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door roodhaar

idd, als je dergelijke NIET NEUTRALE "bronnen" wil gebruiken !
hasbara hebben ondertussen door dat het staalhard ontkennen van de walgelijke misdaden en diefstal begaan door de Israelieten, geen aarde meer aan de dijk zet.
dus lanceren ze dergelijke websites die halve waarheden verkopen, doch zich niet volledig kunnen maskeren qua hun werkelijk opzet : israel verrechtvaardigen

van dezelfde site : waarom die site ? om te corrigeren dat in de media :

,

Jaja, roodhaat, informatie afdoen als " niet neutrale bronnen " , dan heb je natuurlijk altijd gelijk ( in je dromen )...
Met mensen zoals jij stopt de oorlog daar toch nooit...

[Hoogmoed]

Oorspronkelijk geplaatst door den dinges

Neem dat een buurland van ons ( Wallonië, Nederland of Duitsland ) regelmatig raketten naar ons afschiet, en dat er zo ééntje in jouw huiskamer terecht komt en je familie opblaast...Zien of je daar niet zal onder lijdden ...
Of dat die buurlanden regelmatig kamikaze's naar ons sturen die zich dan laten ontploffen in drukbezochte café's, op de markt of in de metro...Zien of jij dan niet anders gaat piepen...

Tja als je dan wel weet dat je buur leuk weg in je tuin begint te bouwen
En als je protesteert het leger in je nek krijgt, je uit je huis stampt en het met de grond gelijk maakt ....

[Francientje]

Oorspronkelijk geplaatst door atmosphere

Welk lijden vind er dan precies in Israel plaats ?

Een interessante vraag. Kijk, in Israel is niemand op lijden uit. De mensen daar
willen gewoon fatsoenlijk leven. Zonder dat de wereld hun straks tot martelaar
of held benoemt omdat ze in naam van een godsdienst, een filosofie of wat dan
ook hun hoofd op het blok legden.
Dus in Israel wordt geleden door mensen die absoluut hun manier van leven
en alles wat ze als 'hun rechten' beschouwen aan anderen willen opleggen.

[Hoogmoed]

Oorspronkelijk geplaatst door Francientje

Een interessante vraag. Kijk, in Israel is niemand op lijden uit. De mensen daar
willen gewoon fatsoenlijk leven. Zonder dat de wereld hun straks tot martelaar
of held benoemt omdat ze in naam van een godsdienst, een filosofie of wat dan
ook hun hoofd op het blok legden.
Dus in Israel wordt geleden door mensen die absoluut hun manier van leven
en alles wat ze als 'hun rechten' beschouwen aan anderen willen opleggen.

het is juist in naam van een godsdienst dat ze er aanspraak op maken

[Francientje]

Nee hoor. Heeft weinig of niks met godsdienst te maken. Wel met afstamming en het behoren tot een bepaald volk.

[Cdude]

Oorspronkelijk geplaatst door Francientje

Nee hoor. Heeft weinig of niks met godsdienst te maken. Wel met afstamming en het behoren tot een bepaald volk.

de aarde is één volk : de mens

[den dinges]

Oorspronkelijk geplaatst door Cdude

de aarde is één volk : de mens

Waarom zaag je dan altijd over de allochtonen die hier komen wonen ? Als wij toch allen één volk zijn ?