Schrijfsels van een dertienjarige

[Munglik]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Het is er allemaal over. Flauw, bombastisch en onorigineel. Waarom denk je anders dat ik dit op Politics plaats?

Ik lees dit trouwens ook terug voor de eerste keer in vele jaren. Schaamte. Volgens hoofdstuk is ietsjes beter, allez, toch al iets minder cliché door het oogpunt van de vijand te nemen.

Ik kan niet eens beginnen schrijven...

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Ik ben al eventjes geen dertienjarige, hoor. De ondeugende knaap in mij dolde maar wat. Ik zat trouwens op mijn dertiende op Engelstalige fora, waar ik feitelijk voor het eerst in contact kwam met politiek.

Who cares, ge hebt als 13-jarige uw fantasie gebruikt. 't Is dat wat telt.

[Nietzsche]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Ik ben al eventjes geen dertienjarige, hoor. De ondeugende knaap in mij dolde maar wat. Ik zat trouwens op mijn dertiende op Engelstalige fora, waar ik feitelijk voor het eerst in contact kwam met politiek.

13 jaar en dan al geïnteresseerd in politiek , pffff.

[Koenraad Noël]

“ WAT?! “
Een man verscholen in een oude mantel was woedend op een klein aardmannetje, ook zo'n Zarnak, die hem bericht gaf over de verdwijning van Siegfried en Hendrik.
“Fyres en Arsol waren op eenzelfde plek, omsingeld door een leger van Zarnak, en je liet ze ontsnappen? Lapzwanzen! Nietsnutten! ”
Zamos, zo heette de man, was al een lange tijd op zoek naar de verloren artefacten.

Hij was een van de oudste mensen op Aros. Zijn lichaam was vervallen. Hij was noch levend, noch dood. Hij was ‘ondood’. Zijn hart klopte nog, vergiftigd door hetzelfde gif als de Zarnakplaag. Aan zijn verdorde hand pronkte een gifgroene ring.

“Ik heb de artefacten nodig, ik heb weinig tijd. Maar toch slagen jullie uilskuikens erin om elke keer te falen! Verdwijn uit mijn zicht.” snauwde Zamos tegen het kleine schepsel, dat langzaam weg kroop. Zamos, hij die de Zarnak opriep, voerde lang oorlog tegen zij die nog steeds in gerechtigheid geloofden.

“Mijn ring verlengt mijn levensduur, maar zonder andere krachtige artefacten zal ik spoedig sterven”, vertelde Zamos zijn wachter.
Zamos zat op een troon, ooit vervaardigd uit waarzilver, maar nu dof en bedekt met een laag van mos.

Hij had zich teruggetrokken in de vervallen troonzaal van het tweede kasteel van Aros, vroeger in handen van zuidelijke koningshuis, maar die tijden waren al lang vervlogen. Het eens levendige land rond het kasteel was verdord en kil, primitieve machines werden gemaakt aan de hand van materialen geput uit de bodem. Met deze rare experimenten had het leger van Zamos vaak gewonnen tegen zijn vijanden. Buiten deze metalen gevallen had het leger ook nog exotische wezens om de vijand af te schrikken.

Zamos stond op, leunend op zijn staf en keek door een klein raam naar buiten. Door de zwarte rook van de werkplaatsen was in de verte een ander kasteel te zien, bijna identiek aan het kasteel van Zamos, niet vervallen maar in goede staat en mooi verzorgd.

” Het zwarte land van Aros…zo noemen ze mijn rijk. Die wijsneuzen hebben nog nooit het echte zwarte land gezien. Ver hier vandaan heb je de Nadach bergen waar de goden zich ooit bevonden. Daarachter is het rijk van de zwarte heer, de god der duisternis “, zuchtte Zamos. Een kraai vloog naar Zamos en landde op Zamos’ hand. “Bondgenoot, wat voor nieuws heeft u te vertellen?” vroeg hij aan de kraai. De kraai sprak in een luid gekras dat Zamos vloeiend leek te verstaan.

“De dubbelbijl die u zocht, werd gevonden door een bende dieven. Ze ontdekten de ruïnes van een oude begraafplaats, en in het graf van Marcus II, die als laatste de dubbel bijl bezat, vonden ze de dubbelbijl. De dieven hebben elkaar er voor uitgemoord”, kraste de kraai.
“ En de bijl, waar is die nu? “ vroeg een plots weer opgewekte Zamos.
” Een bende wilde Orken, onafhankelijk van de uwe, heeft de bijl gestolen, en ze hebben de bijl meegenomen naar hun stam in het Moiramoeras “, kraste de kraai terug.

Zamos tikte hard met zijn staf op de grond en al zijn onderdanen stopten met hun werk. ” De dubbelbijl, het duistere artefact, is gevonden! Verzamel jullie troepen en doorzoek het Moiramoeras! Laat geen enkele wilde Ork leven! Neem geen gevangenen! Toon geen genade! Ga nu, mijn leger, trekt uit maar vermijd de mensen! “ riep hij.

Hij sprak weer tegen de kraai.
” Mijn vriend, zoek de ridder Hendrik. Hij is nu samen met de drager van Fyres. “
De kraai vloog weg van het balkon, weg van het zwarte land, weg van de duisternis.

Na een lange tocht spotte hij Hendrik en Siegfried in het bos en bleef rondjes cirkelen over hen. Hendrik fluisterde tegen Siegfried en zijn familie dat ze moesten stoppen met doorwandelen en floot een scherp deuntje.

Een valk vloog uit de bomen en begon de kraai aan te vallen.
“ Die kraai komt van de kwaadaardige Zamos, heer der duisternis “, fluisterde Hendrik.
De valk vocht dapper, maar de kraai was te sterk. De kraai groeide en werd steeds angstaanjagender. Hij was nu van dezelfde grote als een gemiddelde mens en versloeg de valk zonder al te veel moeite.
De kraai landde voor Hendrik, Siegfried en de rest.
Hendrik draaide zich naar Siegfrieds familie.
” Ga naar het dichtstbijzijnde dorpje en blijf daar. De kraai wilt ons en ik wil jullie niet in gevaar brengen. Ik beloof dat ik goed zal zorgen voor Siegfried.“
Siegfrieds moeder knikte, omhelsde haar zoon en liep weg samen met de rest van de familie.
Hendrik trok zijn zwaard.
“ Dit is ook een Zarnak, Siegfried. Dit is één van Zamos’ verkenners. “
Hij liep naar het gruwelijke beest en prevelde enkele woordjes die Siegfried amper verstaan kon. Uit zijn zwaard kwam een kleurige windvlaag, maar het beest ondervond geen last. Dan maar op de oude manier, en Hendrik boorde zijn zwaard door het hart van het beest (of waar het hart zou moeten zijn). Het creatuur schreeuwde van de pijn en werd weer kleiner. Met een dof geluid plofte het, met slechts een zwarte rookwolkje dat restte. Siegfried keek naar het overgebleven stof dat wegwaaide met de wind.
” Kunt u mij meer vertellen over Zamos? “ vroeg de nieuwsgierige Siegfried.
“ Nu niet, de hoge tovenaar zal alles uitleggen “, antwoordde Hendrik snel toen hij zijn zwaar weer in een doek bond.

Hij nam Siegfrieds arm vast en begon te rennen, want ze konden geen andere aanvallen riskeren. Het pad waar ze op liepen was van oude zwakke stenen, overgroeid met mos en ander onkruid. Ooit was dit een belangrijke handelsweg, maar dat was heel lang geleden, voordat de bossen van de hoge tovenaar werden aangevallen door Orken, Giganten, Dal’iren later zelfs Zarnak. Na en dan stopte Hendrik een tijdje en spitste zijn oren.

Zamos, de duistere heer, was nu alleen. Zwaar leunend op zijn staf verliet hij zijn verwaarloosde troonzaal. Na vele schijnbaar eindeloze stoffige gangen, opende hij een kamer met een gouden sleutel.

Hij zette zijn zwarte helm af, die verborgen was onder zijn mantel. Het gezicht van Zamos was gerimpeld, vol littekens en vrij van enige kleur, alsof die onttrokken was door duistere magie. De vormen van zijn schedel waren goed zichtbaar.

De kamer leek ouder dan de andere kamers. Het leek op een soort kapel, maar was veel akeliger. Geketend lag op de grond een oude man. Achter zijn warrige haar en vuil gezicht zat ooit een wijs en machtig man, maar nu was die vermoeid en gebroken. Hij keek op, recht in de ogen van Zamos.

“ Alsjeblieft, vriend, laat me vrij. Koester toch geen haat “, stotterde de man. Zijn lippen waren verdroogd, alsof hij in geen jaren water had gehad. Krampachtig reikte Zamos zijn skeletale hand uit, en streelde het hoofd van de man.
“Ik koester geen haat jegens jou, maar ik kan je niet vrijlaten. Het spijt me, maar ik kan die beslissing niet nemen”, antwoordde hij.

Hij nam een kom met water, en liet de man ervan drinken. Brood, of toch iets dat er op leek, voedde hij de man ook. Hij verliet de kamer, en zette zijn helm weer op. De man was weer alleen, en Zamos ook.

[Nietzsche]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

“ WAT?! “
Een man verscholen in een oude mantel was woedend op een klein aardmannetje, ook zo'n Zarnak, die hem bericht gaf over de verdwijning van Siegfried en Hendrik.
“Fyres en Arsol waren op eenzelfde plek, omsingeld door een leger van Zarnak, en je liet ze ontsnappen? Lapzwanzen! Nietsnutten! ”
Zamos, zo heette de man, was al een lange tijd op zoek naar de verloren artefacten.

Hij was een van de oudste mensen op Aros. Zijn lichaam was vervallen. Hij was noch levend, noch dood. Hij was ‘ondood’. Zijn hart klopte nog, vergiftigd door hetzelfde gif als de Zarnakplaag. Aan zijn verdorde hand pronkte een gifgroene ring.

“Ik heb de artefacten nodig, ik heb weinig tijd. Maar toch slagen jullie uilskuikens erin om elke keer te falen! Verdwijn uit mijn zicht.” snauwde Zamos tegen het kleine schepsel, dat langzaam weg kroop. Zamos, hij die de Zarnak opriep, voerde lang oorlog tegen zij die nog steeds in gerechtigheid geloofden.

“Mijn ring verlengt mijn levensduur, maar zonder andere krachtige artefacten zal ik spoedig sterven”, vertelde Zamos zijn wachter.
Zamos zat op een troon, ooit vervaardigd uit waarzilver, maar nu dof en bedekt met een laag van mos.

Hij had zich teruggetrokken in de vervallen troonzaal van het tweede kasteel van Aros, vroeger in handen van zuidelijke koningshuis, maar die tijden waren al lang vervlogen. Het eens levendige land rond het kasteel was verdord en kil, primitieve machines werden gemaakt aan de hand van materialen geput uit de bodem. Met deze rare experimenten had het leger van Zamos vaak gewonnen tegen zijn vijanden. Buiten deze metalen gevallen had het leger ook nog exotische wezens om de vijand af te schrikken.

Zamos stond op, leunend op zijn staf en keek door een klein raam naar buiten. Door de zwarte rook van de werkplaatsen was in de verte een ander kasteel te zien, bijna identiek aan het kasteel van Zamos, niet vervallen maar in goede staat en mooi verzorgd.

” Het zwarte land van Aros…zo noemen ze mijn rijk. Die wijsneuzen hebben nog nooit het echte zwarte land gezien. Ver hier vandaan heb je de Nadach bergen waar de goden zich ooit bevonden. Daarachter is het rijk van de zwarte heer, de god der duisternis “, zuchtte Zamos. Een kraai vloog naar Zamos en landde op Zamos’ hand. “Bondgenoot, wat voor nieuws heeft u te vertellen?” vroeg hij aan de kraai. De kraai sprak in een luid gekras dat Zamos vloeiend leek te verstaan.

“De dubbelbijl die u zocht, werd gevonden door een bende dieven. Ze ontdekten de ruïnes van een oude begraafplaats, en in het graf van Marcus II, die als laatste de dubbel bijl bezat, vonden ze de dubbelbijl. De dieven hebben elkaar er voor uitgemoord”, kraste de kraai.
“ En de bijl, waar is die nu? “ vroeg een plots weer opgewekte Zamos.
” Een bende wilde Orken, onafhankelijk van de uwe, heeft de bijl gestolen, en ze hebben de bijl meegenomen naar hun stam in het Moiramoeras “, kraste de kraai terug.

Zamos tikte hard met zijn staf op de grond en al zijn onderdanen stopten met hun werk. ” De dubbelbijl, het duistere artefact, is gevonden! Verzamel jullie troepen en doorzoek het Moiramoeras! Laat geen enkele wilde Ork leven! Neem geen gevangenen! Toon geen genade! Ga nu, mijn leger, trekt uit maar vermijd de mensen! “ riep hij.

Hij sprak weer tegen de kraai.
” Mijn vriend, zoek de ridder Hendrik. Hij is nu samen met de drager van Fyres. “
De kraai vloog weg van het balkon, weg van het zwarte land, weg van de duisternis.

Na een lange tocht spotte hij Hendrik en Siegfried in het bos en bleef rondjes cirkelen over hen. Hendrik fluisterde tegen Siegfried en zijn familie dat ze moesten stoppen met doorwandelen en floot een scherp deuntje.

Een valk vloog uit de bomen en begon de kraai aan te vallen.
“ Die kraai komt van de kwaadaardige Zamos, heer der duisternis “, fluisterde Hendrik.
De valk vocht dapper, maar de kraai was te sterk. De kraai groeide en werd steeds angstaanjagender. Hij was nu van dezelfde grote als een gemiddelde mens en versloeg de valk zonder al te veel moeite.
De kraai landde voor Hendrik, Siegfried en de rest.
Hendrik draaide zich naar Siegfrieds familie.
” Ga naar het dichtstbijzijnde dorpje en blijf daar. De kraai wilt ons en ik wil jullie niet in gevaar brengen. Ik beloof dat ik goed zal zorgen voor Siegfried.“
Siegfrieds moeder knikte, omhelsde haar zoon en liep weg samen met de rest van de familie.
Hendrik trok zijn zwaard.
“ Dit is ook een Zarnak, Siegfried. Dit is één van Zamos’ verkenners. “
Hij liep naar het gruwelijke beest en prevelde enkele woordjes die Siegfried amper verstaan kon. Uit zijn zwaard kwam een kleurige windvlaag, maar het beest ondervond geen last. Dan maar op de oude manier, en Hendrik boorde zijn zwaard door het hart van het beest (of waar het hart zou moeten zijn). Het creatuur schreeuwde van de pijn en werd weer kleiner. Met een dof geluid plofte het, met slechts een zwarte rookwolkje dat restte. Siegfried keek naar het overgebleven stof dat wegwaaide met de wind.
” Kunt u mij meer vertellen over Zamos? “ vroeg de nieuwsgierige Siegfried.
“ Nu niet, de hoge tovenaar zal alles uitleggen “, antwoordde Hendrik snel toen hij zijn zwaar weer in een doek bond.

Hij nam Siegfrieds arm vast en begon te rennen, want ze konden geen andere aanvallen riskeren. Het pad waar ze op liepen was van oude zwakke stenen, overgroeid met mos en ander onkruid. Ooit was dit een belangrijke handelsweg, maar dat was heel lang geleden, voordat de bossen van de hoge tovenaar werden aangevallen door Orken, Giganten, Dal’iren later zelfs Zarnak. Na en dan stopte Hendrik een tijdje en spitste zijn oren.

Zamos, de duistere heer, was nu alleen. Zwaar leunend op zijn staf verliet hij zijn verwaarloosde troonzaal. Na vele schijnbaar eindeloze stoffige gangen, opende hij een kamer met een gouden sleutel.

Hij zette zijn zwarte helm af, die verborgen was onder zijn mantel. Het gezicht van Zamos was gerimpeld, vol littekens en vrij van enige kleur, alsof die onttrokken was door duistere magie. De vormen van zijn schedel waren goed zichtbaar.

De kamer leek ouder dan de andere kamers. Het leek op een soort kapel, maar was veel akeliger. Geketend lag op de grond een oude man. Achter zijn warrige haar en vuil gezicht zat ooit een wijs en machtig man, maar nu was die vermoeid en gebroken. Hij keek op, recht in de ogen van Zamos.

“ Alsjeblieft, vriend, laat me vrij. Koester toch geen haat “, stotterde de man. Zijn lippen waren verdroogd, alsof hij in geen jaren water had gehad. Krampachtig reikte Zamos zijn skeletale hand uit, en streelde het hoofd van de man.
“Ik koester geen haat jegens jou, maar ik kan je niet vrijlaten. Het spijt me, maar ik kan die beslissing niet nemen”, antwoordde hij.

Hij nam een kom met water, en liet de man ervan drinken. Brood, of toch iets dat er op leek, voedde hij de man ook. Hij verliet de kamer, en zette zijn helm weer op. De man was weer alleen, en Zamos ook.

Wat is hier nu mis mee? Dit is toch hartstikke knap geschreven voor een 13 jarige?

[Koenraad Noël]

Oorspronkelijk geplaatst door Munglik

Ik kan niet eens beginnen schrijven...

Ik heb sindsdien niet meer geschreven, eigenlijk. Op de schrijfopdrachten voor school na, natuurlijk.

Jammer dat ik die teksten niet meer terug vind.

[Koenraad Noël]

Oorspronkelijk geplaatst door Nietzsche

Wat is hier nu mis mee? Dit is toch hartstikke knap geschreven voor een 13 jarige?

Dialoog, dat vond (en vind) ik het moeilijkste. Beschrijven is fijn, maar dialoog...

Actie is trouwens ook moeilijk in tekst weer te geven.

[Nietzsche]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Dialoog, dat vond (en vind) ik het moeilijkste. Beschrijven is fijn, maar dialoog...

Actie is trouwens ook moeilijk in tekst weer te geven.

Aha, dat is inderdaad moeilijk, maar toch vind ik jou een erg intelligent iemand.

Ik mocht willen dat ik op 13 jarige leeftijd, zulke dingen kon schrijven, , meestal toen ik iets moest schrijven voor school op die leeftijd. Stond er op het papiertje: Er was eens, en dan hield het zo ongeveer al op.

[Koenraad Noël]

Oorspronkelijk geplaatst door Nietzsche

Aha, dat is inderdaad moeilijk, maar toch vind ik jou een erg intelligent iemand.

Ik mocht willen dat ik op 13 jarige leeftijd, zulke dingen kon schrijven, , meestal toen ik iets moest schrijven voor school op die leeftijd. Stond er op het papiertje: Er was eens, en dan hield het zo ongeveer al op.

Voor school moest ik meestal kortverhalen schrijven. Dat is fijner, die krijg ik tenminste af. Langere werken maak ik nooit af, zoals ook dit verhaal.

Zo heb ik lange tijd ook gepruld met zo'n programma om rollenspelletjes te maken, maar nooit iets afgemaakt.

[Koenraad Noël]

Aangezien de twee volgende hoofdstukken blijkbaar niet op deze pc staan, zal ik het wat aanvullen met kortverhalen die ik schreef voor de "appendix". Haha, hoe origineel was ik toch.

[Nietzsche]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Voor school moest ik meestal kortverhalen schrijven. Dat is fijner, die krijg ik tenminste af. Langere werken maak ik nooit af, zoals ook dit verhaal.

Zo heb ik lange tijd ook gepruld met zo'n programma om rollenspelletjes te maken, maar nooit iets afgemaakt.

Tja, leeftijd hé.

[Munglik]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Aangezien de twee volgende hoofdstukken blijkbaar niet op deze pc staan, zal ik het wat aanvullen met kortverhalen die ik schreef voor de "appendix". Haha, hoe origineel was ik toch.

[Xenophon]

En wat schrijf je tegenwoordig?

[Koenraad Noël]

Alle kortverhalen zijn prequels, denk ik.

De val van Amon
Eeuwen geleden was alles anders. Er was een tijd van vrede, maar toen de Zarnak kwamen, kwam die tijd aan een abrupt einde. Zarnak, verloren zielen gebonden in levenloze lichamen door een pact van duistere magiërs en necromancers. Zamos-Ra, een lagere godheid, leidde een leger naar deze landen. Weinigen durfden het tegen Hem op te nemen, maar toch waren er drie wezens die het deden. Amon, prins van het tweede kasteel van Aros, hopend de eer van zijn dynastie te herstellen. Algroth, een verbannen elfenmagiër die trachtte weer naar zijn stam terug te mogen keren. Nyra, bastaardkind van een koning en een Nimf, wou worden geaccepteerd in haar vaders rijk.

Ze kwamen samen aan de grens van Noord- en Zuid-Aros, en hadden elk een klein legertje volgelingen bij. Amon had ridders bij die nog weigerden naar zijn bange vader te luisteren en de Dwergen die zich uit hun grotten waagden, andere verbannen elfen volgden Algroth, inclusief zijn zoon, Nimroth. Nyra had de steun van talloze nimfen, die hun leven riskeerden door van hun woonplaatsen weg te gaan.
“ Ik ben verheugd dat jullie zijn gekomen, vrienden, “ zei Amon, “ vandaag is een dag van glorie, en dag dat wij geschiedenis zullen schrijven! “
De legers bogen voor Amon, een eenheid die zelden gezien was.
“ Vandaag maakt het niet uit wie je bent, wat je bent, of er onenigheid is tussen je rassen. Vandaag maakt het uit dat wij samen vechten, als één! Één verbond dat onze landen zal ontdoen van de heumige snoodaard!“, riep Amon.
Hij had trots en eer, dat zijn land niet had gekend met de huidige dynastie.
Zamos-Ra's leger naderde. Amon hief zijn zwaard in de lucht, de rest volgde zijn voorbeeld.
Elfen spanden hun bogen of mompelden hun bezwering net als de dwergen die naar hun loodzware hamers grepen. De prins liep voorop en leidde de ruiters.
Er werd hevig gevochten, en velen sneuvelden. Uiteindelijk waren de legers zo verkleind, dat Amon zijn kans zag om Zamos-Ra aan te vallen. Eenmaal dichterbij besefte hij hoe groot Zamos-Ra wel was. Amon hakte en sloeg met zijn zwaard op Zamos-Ra, maar die kreeggeeneens een schrammetje. Algroth offerde wat van zijn levensenergie op om het zwaard te betoveren, het te doen vlammen met helder licht. Het tij was nu gekeerd. Amon had de opperhand met zijn schitterende zwaard, feller dan menig mens ooit had aanschouwd. Velen bleven sneuvelen, maar ze hadden gewonnen.
Zamos-Ra lachte, en begon te spreken, in een taal die niemand verstond. Het leek een beetje op één van de vele dialecten van de elfentaal. De lucht werd donker en het werd koud, ijskoud.

Toen sprak hij in de taal van de zonen van Aros: “Amon, uw vader kan elk moment sterven. Uw koninkrijk heeft verloren. U had uw koninkrijk moeten verdedigen, indien u eer zocht. Algroth, de elfen zullen u nooit meer accepteren, en Nyra, uw vader pleegde zelfmoord toen de Zarnak hem aanvielen. Waarom wil je geaccepteerd worden door zo'n laf iemand?”

Voor Zamos-Ra zijn cynisch betoog kon voortzetten, hakte Amon nog een keer met zijn zwaard, de laatste keer. Een krachtige schok signaleerde de verstuiving van het lichaam van de godheid, het einde van zijn incarnatie. Alleen zijn harnas bleef over. Amon bukte en raakte het aan. Hij voelde een machtig iets in het harnas. Het waarzilver was van de hoogste kwaliteit. Hij moest het aandoen, maar, waarom? Hij deed het aan, tegen zijn eigen wil in, en hij had meer uithoudingsvermogen. Hij hief het zwaard op, en hij werd sterker. Hij zette de helm op, en werd krankzinnig.
Zamos-Ra wou hem als pion in Aros, en had gewonnen. Altijd al. Amon aarzelde, hij keek naar Algroth. Vermoordt hen! Amon probeerde er tegen te vechten, zijn zicht werd waziger. Vermoordt hen! Iedereen en alles leek duivels. Vermoordt hen! Hij hoorde schreeuwen, steeds werden ze luider. Vermoordt hen! Hij kreeg de helm niet meer af. Hij raakte in paniek. Uiteindelijk gaf hij het op, en stapte af op Nyra. “Amon...Wat ben je aan het doen? “, vroeg Nyra. Hij zwaaide zijn zwaard tegen en door de nek van Nyra, krachtig ondanks zijn mentaal verzet. Hij hoorde haar niet eens meer inzakken. Even had hij terug controle over zichzelf, en liet een enkele traan. Maak het af. Algroth echter was allang gevlucht, maar zijn staf was in de chaos blijven liggen. Amon, of toch, Amons hand nam deze op. Een bezwering kwam uit zijn lippen, maar met schorre stem. Achter hem rees het leger langzaam en moeizaam weer op. Necromantie. Zarnak en On-Doden volgden hem op zijn weg terug naar het kasteel van zijn vader. Hij riep tot de burgers die nog leefden: “Ik ben Zamos, erfgenaam, en kom mijn rijk opeisen. “
Een gifgroene ring, gekregen van de zoon van Algroth, pronkte aan zijn hand.
Hij greep naar zijn hart. Zamos-Ra had het vergiftigd met hetzelfde gif dat Zarnak schiep. Zijn geest was verwrongen. Het harnas was verroest. Zijn lichaam begon langzaam te rotten. Hij leunde op Algroth's staf, nu herladen met duistere magie.
In de Nadach bergen klonk de stem van Zamos-Ra. Hij sprak tot iemand: “Heer, Aros zal spoedig in uw macht zijn. Wij zijn aan zet, de pionnen staan klaar.”

[Koenraad Noël]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

En wat schrijf je tegenwoordig?

Flauwe replieken op een zeker politiek forum.

[Nietzsche]

Koenraad Noel, ken jij toevallig nog goede boeken over filosofie?

[Koenraad Noël]

Oorspronkelijk geplaatst door Nietzsche

Koenraad Noel, ken jij toevallig nog goede boeken over filosofie?

Algemeen niet, maar wel voor specifieke filosofen.

[Nietzsche]

Oorspronkelijk geplaatst door Koenraad Noël

Algemeen niet, maar wel voor specifieke filosofen.

Noem eens wat, want ik ben een beetje begonnen om mij daarin te gaan verdiepen, maar weet niet goed waar te beginnen.

[Koenraad Noël]

Ik denk dat ik het hier bij ga laten, de volgende kliekjes vormen geen sluitend geheel. Ik denk dat het eerder notities waren.

[Munglik]

Oorspronkelijk geplaatst door Nietzsche

Noem eens wat, want ik ben een beetje begonnen om mij daarin te gaan verdiepen, maar weet niet goed waar te beginnen.

Bertrand Russell heeft een goede geschiedenis van de Westerse filosofie geschreven.