Wat een kloterij...

[Morduk]

enne...

bedankt voor alle reacties hier, het biedt toch wat troost

[filosoof]

Dat de eerste getrouwde man die nooit eens even goesting had in een ander schoon poepeke het ons komt zeggen, dan kennen we meteen de grootste leugenaar van politics.be

[Nelle]

Oorspronkelijk geplaatst door Dajjal

Ongeacht hoe mooi en lief ze lijkt, ergens is er iemand die haar gezaag kotsbeu is.

Als je dat beseft ben je al een pak verder.

Mja net als zijn vrouw waarschijnlijk zijn gezaag ook kotsbeu is?

[Nelle]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Het is al even aan de gang engisteren had ik even een culminatiepunt, en kwam dit er effe in één gulp uit. Ik ben IRL een man van uiterst weinig woorden, maar dit deed eigenaardig genoeg wel deugd. En de uiteenlopende reacties die ik hier lees,…dé oplossing bestaat duidelijk niet, enkel pijnlijke en minder pijnlijke keuzes.

Ach, le coup de foudre heb ik al eerder gehad, maar die verdwenen meestal sneller dan ze opkwamen. Altijd vrij gerust in geweest dat ze de vergelijking toch niet konden doorstaan, wat altijd ook bleek. Bring’em on, I couldn’t be bothered.

Maar dit…. is terra incognita, nog nooit meegemaakt. Het is niet zo maar een fantasietje, maar een soort ‘where were you my whole life’ ervaring. Nooit eerder meegemaakt dan…inderdaad… met mijn huidige vrouw.

Maar tot nu toe nog wel altijd de volledige neutraliteit kunnen bewaren. De inspanning die dat kost, man toch, thuiskomen met het afgeleefde gevoel dat je een dubbele triatlon met een zak bakstenen op je rug afgehaspeld hebt.

Ik was (en ben) ervan overtuigd dat de gevoelens voor mijn vrouw nog intact zijn. Maar als dergelijke verliefdheden toeslaan, begin je die gevoelens toch onder een microscoop te leggen. En schrik je van het resultaat. Bespeur ik daar twijfel?

Het is niet het onderdrukken van de verliefdheid op zich dat mij zo moeilijk valt. Wilskracht in het rood drijven en een uitlaatklep zoeken (in mijn geval furieus veel schrijven en Johnny Cash draaien). Ik ben al lang blij dat ik geen veroveringszuchtig generaaltje in mijn broek heb zitten die voortdurend het commando probeert over te nemen. Lijkt mij bijzonder vervelend.

De echte hel is de twijfel die het in je relatie doet sluipen. Een verliefdheid als deze roept de begindagen van je relatie op…de hele dag samen in bed blijven…uren over van alles en nog wat praten, zomaar in het wilde weg… heerlijk chaotisch-impulsieve dagen doorbrengen…samen ontbijt maken nazinderend van een heerlijk passionele nacht…die lichte tinteling die je diep vanbinnen voelt als je zachtjes tegen haar aankruipt nadat ze in slaap is gevallen, uitgeput van het lachen, praten, vrijen. Dat is voorbij en je mist het. Onvoorstelbaar hoe je dat mist.

Je zit daar al met een somtijds opflakkerend verlangen naar de oerbron van een prachtige relatie en dan kom je een vrouw tegen met wie je dat aloude gevoel terug zou kunnen herbeleven. Het lijkt alsof een nieuwe liefde zich aandient, maar deep down weet je dat het escapisme ten aanzien van de oude liefde betreft.

Maar nu moet je de grens trekken of je gaat deel uitmaken van het vandaag de dag veel te snel groeiend leger slapjanussen dat van piek naar piek wil hoppen, zonder door de dalletjes te moeten gaan. Het is nu eenmaal gemakkelijker al orerend over vrije keuze en lotsbestemmingen jezelf uit eender welke verantwoordelijkheid of plicht te lullen, dan je verlangens ondergeschikt te maken aan het geluk van iemand die zich jaren terug aan jou heeft gegeven en daarom nu eenmaal dat respect en fatsoen verdient.

Dit is mijn belofte geweest 15 jaren terug. Ik breek geen beloftes. Niet op die manier. Hoe kan je ooit nog iemand vertrouwen die zoiets doet? Wat voorbeeld geef je je kinderen?

Rationeel doorzie ik dus wel de val waar ik kan intrappen. Maar het is niet omdat je dergelijke rationaliteit tot het sluitstuk van je emoties maakt, dat het geen gat in je hart brandt, every f**king single day.

Dus ‘slaap’ ik ‘s nachts met een gebalde vuist onder mijn kussen, soms stil schreeuwend en wachtend tot de tijd heeft weg geschaafd wat ik zelf niet weg kan denken.

Het is dat of verraad plegen. Mijn keuze.

jongens jongens...als je eerste boek er is laat het mij weten

[IronChef]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

wat wil je daarmee zeggen???

Haar ventje zal net 3 weken op survivaltocht zijn zeker.

[Zwartengeel]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

enne...

bedankt voor alle reacties hier, het biedt toch wat troost

Troost je, ik hou van alle vrouwen, maar zij houden niet van mij...

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door Nelle

jongens jongens...als je eerste boek er is laat het mij weten

Met alle respect voor de gevoelens van Morduk, maar ik moet me hierbij aansluiten en zeggen dat zijn problematiek naar de achtergrond verschuift als je de kwaliteit van zijn proza leest. Recht uit het hart maar toch door een literaire filter gegaan.

[Knipp]

Vind het maar een raar verhaal.
Dat het om een keuze zou gaan ?

Ik ken redelijk wat mensen die een sterke huwelijksband perfect weten te verzoenen met passionele escapades om de zoveel tijd.

Is het dan zo eervol naast iemand te slapen 'met een gebalde vuist onder het kussen' ?

[Steben]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Maar dit…. is terra incognita, nog nooit meegemaakt. Het is niet zo maar een fantasietje, maar een soort ‘where were you my whole life’ ervaring. Nooit eerder meegemaakt dan…inderdaad… met mijn huidige vrouw.

Nochtans beschrijf je exact wat ik dag in dag uit voelde tussen mijn 12de en 16de levensjaar, weet je...

De echte hel is de twijfel die het in je relatie doet sluipen. Een verliefdheid als deze roept de begindagen van je relatie op…de hele dag samen in bed blijven…uren over van alles en nog wat praten, zomaar in het wilde weg… heerlijk chaotisch-impulsieve dagen doorbrengen…samen ontbijt maken nazinderend van een heerlijk passionele nacht…die lichte tinteling die je diep vanbinnen voelt als je zachtjes tegen haar aankruipt nadat ze in slaap is gevallen, uitgeput van het lachen, praten, vrijen. Dat is voorbij en je mist het. Onvoorstelbaar hoe je dat mist.
Je zit daar al met een somtijds opflakkerend verlangen naar de oerbron van een prachtige relatie en dan kom je een vrouw tegen met wie je dat aloude gevoel terug zou kunnen herbeleven. Het lijkt alsof een nieuwe liefde zich aandient, maar deep down weet je dat het escapisme ten aanzien van de oude liefde betreft.

Ah, ge begint het zelf ook zo te zien. Dat is vlug. Beter nu dan te laat.

Maar nu moet je de grens trekken of je gaat deel uitmaken van het vandaag de dag veel te snel groeiend leger slapjanussen dat van piek naar piek wil hoppen, zonder door de dalletjes te moeten gaan. Het is nu eenmaal gemakkelijker al orerend over vrije keuze en lotsbestemmingen jezelf uit eender welke verantwoordelijkheid of plicht te lullen, dan je verlangens ondergeschikt te maken aan het geluk van iemand die zich jaren terug aan jou heeft gegeven en daarom nu eenmaal dat respect en fatsoen verdient.

Vrije keuze is inderdaad relatief en de illusie erover trekt je in twijfel en depressie. Het is zelfs zo dat uw conflict met uw "vrije keuze" een fenomeen is dat bij de meeste vrouwen in onze maatschappij leeft.

Dit is mijn belofte geweest 15 jaren terug. Ik breek geen beloftes. Niet op die manier.

Inderdaad, omdat je die keuze niet hebt.

Rationeel doorzie ik dus wel de val waar ik kan intrappen. Maar het is niet omdat je dergelijke rationaliteit tot het sluitstuk van je emoties maakt, dat het geen gat in je hart brandt, every f**king single day.

Dus ‘slaap’ ik ‘s nachts met een gebalde vuist onder mijn kussen, soms stil schreeuwend en wachtend tot de tijd heeft weg geschaafd wat ik zelf niet weg kan denken.

Het is dat of verraad plegen. Mijn keuze.

Je ziet af, maar als een volwassene als ik het zo lees.
Besef dat maar goed en wordt er gelukkig door.

[Steben]

Oorspronkelijk geplaatst door Nelle

jongens jongens...als je eerste boek er is laat het mij weten

tsss, nelle, .....

[Txiki]

Wat is daar nu kloterij aan?

[Nelle]

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

tsss, nelle, .....

wat?

[Steben]

Oorspronkelijk geplaatst door Nelle

wat?

zo scherp...

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

zo scherp...

Ik twijfel er sterk aan of het zo bedoeld is. Het lijkt me eerder jouw interpretatie hoor.

[Steben]

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Ik twijfel er sterk aan of het zo bedoeld is. Het lijkt me eerder jouw interpretatie hoor.

/rewind/ oef /rewind/

[Txiki]

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

/rewind/ oef /rewind/

Alé, je kent Nelle nu toch al lang genoeg om te weten dat...

[berre]

amai ik ben blij nog niet al te volwassen te zijn!

maar aan alle mensen die dergelijke problemen hebben: doorbijten, laat niet iets dat ge al zoveel jaren lang hebt opgebouwd met een persoon verknallen door een vluchtige en oppervlakkige bevlieging!

[longhorn]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Dat de eerste getrouwde man die nooit eens even goesting had in een ander schoon poepeke het ons komt zeggen, dan kennen we meteen de grootste leugenaar van politics.be

Ik zie dagelijks schone poepkes. (in 't echt...ter verduidelijking)

[Jazeker]

Ondanks het prachtige proza van Morduk, moet ik toch wel zeggen dat er hier vanuit verschillende meningen wordt geantwoord. Er zijn vele mogelijkheden:

1. Iemand houdt van zijn vrouw en gezin, maar de vlam is er een beetje uit (wie beweert dat hij zijn partner na 30 jaar nog even verliefd aankijkt als toen ze begonnen zijn met de relatie lijkt me een leugenaar. Werk, zorgen over huis en boompje en opvoeding van de kids brengt een zekere slijtage mee). Ik wil niet gezegd hebben dat partners noodzakelijk uit mekaar groeien, maar vaak zal er meer een routine komen in de plaats van de hevige verliefdheid van het begin. Een knap/uitdagend persoon kan op zulke momenten weer een gevoel van kalverliefde opwekken. Op dat moment kan je misschien maar best je gevoelens even op kant zetten en zeker als je een waar gezin hebt.

2. Je houdt ook van je gezin en je partner maar er is toch iets mis. Iets waar je niet over durft praten met je partner uit angst dat je partner gaat panikeren en dat het boeltje dan wel eens om zeep zou kunnen gaan. Je wil of zou toch moeten praten met je partner maar dan lijkt het me niet meteen aangewezen om te openen met het feit dat je dolverliefd bent op iemand anders. Misschien kan je een rustige sfeer scheppen om dan met je partner een gesprek aan te gaan over waarom je een slijtage in de relatie voelt en hoe je die kan verhelpen. Wil zij liever wat meer de bloemetjes buiten zetten terwijl jij een huisduif bent of is het omgekeerd? Te weinig samenwerking in het huishouden? Te weinig met elkaar praten omdat je te vaak met huishoudelijke taken bezig bent en door de routine vergeet om vooral met elkaar te leven?

3. Je beseft dat je thuis niet gelukkig meer bent. In zulks geval moet je ook praten. Zeker als er kinderen zijn. Zij zijn (o jee... de uitdrukking alleen al) het kind van de rekening bij een vriendelijke scheiding en regelrecht een slachtoffer bij een vechtscheiding.


Morduk, ik wens je toe om na te denken over je situatie. Die is niet makkelijk. Maar je moet jezelf de vragen stellen of je blij bent met je gezin en of die vrouw die nu in gedachten naast je zit echt een vervanging kan zijn voor je vrouw en je kinderen. Neem daar je tijd voor. Het is heel belangrijk. Ik uit geen waarde-oordeel over jou want vanuit je startpost heb ik de indruk dat je jezelf eerder slachtoffer voelt van je gevoelens en zeker niet de macho die graag op het werk eens een secretaresse of zo wil "nemen". Het zit je diep en je moet jezelf die vragen stellen.

Tip: Ik ben zelf ooit korte tijd bij een therapeute geweest (maar het ging niet om zulks vraagstuk) en ze liet zich ontvallen dat ze mensen altijd afraadt om iets te beginnen met mensen van het werk. Veel problemen mee met nogal vaak ook ontslagen en gebroken harten.

Ik wens je alle sterkte toe om voor jezelf de scenario's te overschouwen en in je eigen hart te kijken.

mvg,
Jaz

[Geertje]

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Wat een kloterij.

Je bent jarenlang samen met iemand en je settelt lekker in. Alles loopt op wieltjes, en dan gebeurt het. In the workplace. Opeens verliefd op een ander. Out of the blue.

Begon onschuldig. Goh, wat een leuke vrouw. Aangenaam om in de buurt te hebben. Mooi, lief, intelligent, elegant en aardig. Een kleine parel.

Dan begint er zich iets vast te zetten. Na verloop van tijd begin je te merken dat je haar nastaart als ze voorbij komt. Begin je dingen zo te plannen dat je ‘toevallig’ in haar buurt moet zijn. Dat je onrustig wordt als ze er een dag niet is. Dat je elke glimlach van haar koestert als een geschenk. Jarenlange zorgvuldig ontwikkelde volwassenheid d-evolueert in geen tijd terug tot puberale richtingloosheid.

Maar je kan en mag niets laten merken. Je hebt een gezin. Zij heeft ook een gezin, en wie zich zonder scrupules tussen een vrouw en haar gezin wil wurmen, toont zich meteen haar liefde onwaardig. Liefde is geen synoniem voor egoïsme. Je bouwt geen feesttent op een kerkhof.

En het begint uit te hand te lopen. Je neemt haar mee naar huis in je hoofd. Ze zit overal naast je zonder dat iemand haar kan zien. Alsof je nu samenleeft met twee vrouwen maar jij bent de enige die het weet. Je slaapt slechter en slechter, je kan je hoofd nergens meer bijhouden. Je bent geïrriteerd, afwezig, kortaangebonden. Je vermijdt de blik van je vrouw, je pretendeert veel werk te hebben. Een verrader, dat ben je.

Zelfmedelijden, de springader van de vreselijkste aanstellerij, dreigt zijn intrek te nemen bij jou. Dus op de tanden bijten, tot ze kraken. En ze kraken. God, ze kraken. Maar neen, ik geef niet toe. Nooit. Sommige keuzes zijn voor het leven. Gevoelens kies je niet, maar je kiest wel wie je kwetst.

Stil en onopvallend rouwen om een relatie die nooit heeft plaatsgehad. Wat een kloterij.

Life sucks.

Dat is het leven.

... het vervolg ...

je verbrandt je vorige leven
je begint een nieuw leven met haar
...
zij wordt verliefd op een ander
jullie relatie strandt
je blijft verbitterd achter

...