Het ego is de bron van kwaad, of niet?

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero:

Het was inderdaad een goed idee van je dat ik je post maar even moest laten liggen tot na mijn vakantie. Ik heb wat meer tijd genomen om mijn mening te vormen.

Da’s het grote voordeel van een forum, men kan er wat langer over doen om na te denken of iets te formuleren en hoeft dan niet zo onmiddellijk te antwoorden.

De bedoeling van jou met de heart-brain werkgroep lijkt mij, hoewel op zich sympathiek, volkomen onrealistisch en onpraktisch. Daarover volgt hieronder meer. .

Ok.

Hiermee ben ik het eens, met de aantekening dat een peuter een kind is van minstens twee jaar oud dat een aantal basale sociale vaardigheden beheerst.

Agree.

Dit lijkt mij onvolledig. Kinderen die thuis slecht behandeld worden kunnen alleen goede sociale eigenschappen ontwikkelen en mededogen tonen als zij deze eigenschappen in dat geval van andere personen leren, bijvoorbeeld de grootouders. Een kind dat door apen wordt grootgebracht wordt een (soort) aap en kan zich als tiener niet meer tot een beschaafd mens ontwikkelen.

Persoonlijk ken ik weinig mensen die rechtstreeks door apen zijn opgevoed, hoewel men dat wel eens in sommige gevallen zou kunnen vermoeden.
Uiteraard hebben de meeste kinderen contact met andere kinderen en volwassenen, zodat niet alleen de psychisch-fysische invloed van de ouders bepalend is voor hun gedrag, maar ook zoals je stelt, de invloed van het mededogen die uitgaat van grootouders, onderwijzers en al degenen met wie het kind omgaat.
De mate geweld of mededogen van die contacten, zal dan wsl ook wel van invloed zijn op z’n latere gedrag tov z’n medemensen.

Echter, er is ook een mate van zelfinzicht mogelijk, dat bepaalde gedragsnormen goedkeurt of afkeurt tov de omgang met anderen en dat een aangeleerd gedrag kan ombuigen naar een eigen keuzegedrag.

Hier moet ik je toch teleurstellen. Mijn nadruk op zintuiglijke conditionering is on-topic; jouw links naar Heartmath is off-topic en jouw bewering over de betekenis ervan maken zij niet waar. Hun boodschap is verpakt in een pseudo wetenschappelijk verhaal. Zij stellen o.a. dat zij bij hun cursisten 'liefde kunnen produceren'; iets dat niet gedefinieerd kan worden en niet kan worden gemeten. Hun centrale stelling “Cardiac Coherence Increases Heart-Brain Synchronization” is volkomen betekenisloos.

Wat zij menen te bereiken met hun cursus wordt ook gepraktiseerd in kerkdiensten waarbij de aanwezigen elkaar de hand reiken en als zij proberen om met bepaalde handelingen en symbolen een 'communie' met elkaar en God tot stand te brengen. Op bepaalde (reli)popconcerten wordt ook zo een sfeer gekweekt bij het licht van duizenden aanstekers. Ik geloof zonder meer dat dit bij de aanwezigen de stress en de bloeddruk zal doen dalen..

Als het ego in ‘communie’ vertoeft, overstijgt het mi de eigen persoonlijke beperkingen tov die anderen en is dan ook ontvankelijker voor de noden van die anderen.
In die mate kan het ego dus groeien van een ego-centrisch concept naar een ruimere visie, die een aanzet kan geven naar een meer wereld-centrische attitude.

Met het meten van neurologische effecten en 'het magnetische veld van het hart' (nonsens) schieten we niets op

Om nog eens terug te komen op de experimenten van Heartmath, waarvan de eerste link idd een niet zo beste keuze was, toch nog even het volgende:
http://www.asmi-ikben.nl/Hart&toekomst.html

En hier het origineel rapport daarvan: http://www.heartmath.org/research/re...e-process.html

Blijkbaar heeft ons hart intuïtief eerder weet van dingen die staan te gebeuren dan onze hersenen en stelt ‘beslissingen vanuit het hoofd’ in een heel ander daglicht.

Ook je link http://en.wikipedia.org/wiki/Dukkha lijkt mij niet relevant. Hij beschrijft stress veroorzakende situaties of ervaringen en die hebben inderdaad in heftige gevallen hartritmestoornis tot gevolg. Bij permanente ellendige toestanden kan die stoornis blijvend zijn en dodelijk. Stel dat de teleurstelling (dukkha) het welzijn van het gezin betreft, bijvoorbeeld als iemand zijn baan verliest, wat zegt dit dan van het ego? Moet de werkloze onverschillig zijn en moet hij maar gaan genieten van zijn vrije tijd als hij met vrouw en kinderen uit zijn huis gezet wordt? De negentiende eeuw heeft het Westen op dit gebied wel het een en ander geleerd over de mens als sociaal wezen en wij kunnen het nu nog via de media bij de vluchtelingen en verhongerende mensen elders in de wereld waarnemen.

Het ego is een conglomeraat van allerlei ervaringen die het als gewenst en ongewenst beschouwt en het zich als dusdanig ook hecht aan die concepten, is het lijden niet meer dan de mentale reactie daarop, als een van beide concepten verdwijnt of zich manifesteert, wat in vele gevallen zelfs ziekten en aandoeningen tot gevolg heeft.

Elke gedachte aan een negatieve ervaring of een niet-vervulde wens, doet het ego dus lijden en ‘bevriest’ ahw zijn momentale potentie, waardoor het individu ‘blokkeert’ en mist daardoor tegelijkertijd ook de mogelijkheid tot verandering/aanpassing, waarin het ego door een nieuwe situatie gedwongen wordt te evolueren.

Maar gezien het ego-stadium niet de mentale eindfase is in het geestelijk-evolutionaire groeiproces, kan dat beperkte zelfbeeld ook overstegen worden, net als het lijden ervan.

Daarnaast dunkt mij dat de mens zijn vele tegenstrijdige emoties en eigenschappen allemaal nodig heeft om te evolueren en te overleven.

Tegenstrijdige emoties ? Me dunkt dat juist het tegengestelde nodig is, om de juiste beslissingen te nemen in veranderende omstandigheden, zeker vandaag de dag.
Als alleen ‘het hoofd’ beslist, zullen er idd vele tegenstrijdigheden ontstaan.
Het westen heeft in de laatste 200 jaar het ‘rationele’ ego vooruitgeschoven als zaligmakend in alle omstandigheden en intuïtie als irrationeel afgedaan.
Even rondkijken zegt anders wel een en ander, over het schizofrene karakter van deze gratuite aanname.

De mens met een te sympathiek ego is gedoemd uit te sterven.

Integendeel, de zgn ‘ego-lozen’ staan de hele menselijke geschiedenis te boek, ook vandaag nog.
Dus dat ‘gedoemd zijn tot uitsterven’, lijkt me wat overdreven.

Tenslotte, de literatuur heeft ons enkele voorbeelden van vrijwel egoloze figuren opgeleverd. Ze zijn zonder uitzondering beklagenswaardig. Enkele voorbeelden zijn bij Flaubert, Dussardier in L'Éducation sentimentale, Cathérine Leroux in Madame Bovary en Félicité in Un coeur simple. Mensen die hun lasten dragen in anonieme dienstbaarheid (de tienduizenden werknemers die de cursus bij de Heart-Brain idealisten hebben gevolgd), zullen de wereld niet verbeteren. Ik citeer hier overigens Linda Nochlin in 'Realism – Style and civilization', een zeer aanbevelenswaardig boek om onszelf en onze cultuur te leren begrijpen en waarderen.

Dat boek van Linda Nochlin lijkt me wel wat, hoop dat het reeds vertaald is.(?)

Het ‘lijden’ van de figuren die je aanhaalt, doet me echter iets teveel aan het ‘christelijke lijden’ denken, een vorm van kwellende lastdragerij die gesublimeerd werd en in stand gehouden door het vaticaan, mi eerder om wereldse redenen, dan om een daadwerkelijke individuele verlossing te beogen.
Maar elk van die ‘anonieme dienstbaren’ zijn wel een dankbare verschijning, voor hen die psychisch of materieel te lijden hebben.
In die zin ‘verbeteren’ ze de wereld mss niet, maar door hun altruïstische houding voorkomen ze wel dat de wereld er slechter op word of het lijden onverdraaglijk zou toenemen.

Het idee dat zulke mensen beklagenswaardig zijn, hangt dus meer af van ons eigen (ego-) perspectief over ‘dienstbaarheid’, eerder dan het idee van die mensen zelf dat hen daartoe drijft.

[Diego Raga]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero:

Dit kan ik niet helemaal volgen. Bedoel je dat de menselijke natuur een interne en externe ruimte bezit? Waar zou dan het waarnemen plaatsvinden, vanuit de intern of externe ruimte? Dat uiteindelijk het (zuiver?) bewustzijn resulteert lijkt mij juist. Ons bestaan dat wij kennen is alleen het bewust bestaan. Dit bewuste bestaan noem ik het ego dat zichzelf waarneemt als onderscheiden van het externe.

De menselijke natuur vult wel degelijk tegelijk de interne en externe ruimte, gezien elk wezen in een electro-magnetisch veld existeert dat intern gevoelig is voor invloeden van buitenaf, alsook de mogelijkheid heeft tot extrene beïnvloeding van de omgeving.
In die zin kun je dus moeilijk blijven stellen, dat het ego beperkt is tot het geconditioneerde denkvermogen als ons ‘bewust bestaan', wat uiteindelijk slechts bestaat bij de gratie van het zuivere bewustzijn dat aan alle denken en concepten daarover voorafgaat.

Het ego is bijzonder geïnteresseerd in ten eerste zijn interne behoeften en ten tweede in zijn relatie met de externe wereld. Het ego breidt zich uit tot een selectief deel van de externe wereld, namelijk tot zijn gelijken; dat wil zeggen tot mensen waarmee hij bepaalde belangen deelt. Het is zich dan bewust van zichzelf in relatie tot een selectief gezelschap van anderen. Feitelijk zijn er in de maatschappij diverse groepen waarmee wij specifieke belangen delen. Het belang van deze groepen is soms belangrijker voor ons dan ons directe eigen belang. Wij zijn bereid om onszelf geheel of gedeeltelijk voor een gedeeld belang op te offeren. Deze bereidheid zie ik als een dualiteit in het ego. In theorie zou het ego volkomen bepaald kunnen worden door de relatie met een belangengroep. Het individu of ego is dan, afgezien van de primaire zintuiglijke waarnemingen en lichamelijke behoeften, verdwenen.

Wat je hier beschrijft is idd een (gedeeltelijke) verdwijning van het ego-centrisme, maar dat groepsbelang een vorm van etno-centrisme cultiveert. Wij en zij, dus.
Wiki meldt daarover het volgende: “Primair is het positieve zelfbeeld gebaseerd op positieve vooroordelen over de eigen groep en negatieve vooroordelen over anderen."

Etno-centrisme biedt mss wel meer overlevingskansen voor het individu, maar er zijn voldoende voorbeelden in de wereldgeschiedenis te vinden en ook vandaag nog, waarin het adagium ‘eigen volk eerst’ voor de nodige shit heeft gezorgd en het denken vernauwd tot de belangen van de eigen groep.
God bless America en Inch Allah zijn enkele van die voorbeelden, waartoe etno-centrisch denken kan leiden, terwijl hiermee ook het individuele lijden niet wordt opgelost.

Degenen die ook dit beperkte keurslijf te eng en te kortzichtig vinden, rest nog weinig anders dan te evolueren naar een wereld-centrische houding, die alle levende wezens omvat.

De bereidheid ons belang ondergeschikt te maken aan een algemeen belang is soms een intellectuele bereidheid, het effect is dan berekend. Het is nooit een intrinsieke bereidheid of eigenschap van het hart. Het is altijd een emotie die voortkomt uit ons zelfbeeld ofwel ons ego. Als wij onszelf herkennen in de persoon die dreigt te verdrinken, of de soldaat die gewond is, of iemand die niet te eten heeft, dan zijn wij geneigd ons lot te verbinden aan het lot van deze ander.

Getuigenissen van mensen die anderen in levensnood hebben gered en dit op gevaar van hun eigen leven te verliezen, hebben het nooit over een intellectuele afweging, maar gingen steeds uit van een impulsieve en onweerstaanbare drang om de ander te redden.
Pas daarna realiseren ze zich dan het gevaar, waaraan ze zich vrijwillig hebben blootgesteld.
Blijkbaar zijn we dus toch socialer, dan we soms zelf geloven.

Dat wij in staat zijn onszelf te herkennen in de ander is onbewust aangeleerd. Wij zijn geconditioneerd, mede door de keuzes die we al gemaakt hebben. Deze neiging beperkt onze vrijheid en onze vrije wil. Hetzelfde gebeurt als wij de normen en waarden van een gemeenschap tot onze normen en waarden maken. Wij zien onszelf dan primair subjectief en secundair objectief door de ogen van de gemeenschap, dus dualistisch. Dit is volgens mij niet het resultaat van een autonome subtiele werking van ons hart of onze ziel.

Je schrijft het zelf: ‘we zijn geconditioneerd’, inbegrepen de oorzaak daarvan.
De westerse manier van denken heeft vooral de empirische zienswijze bevoordeeld, en dit ten nadele van de tijdloze subtiel-intuïtieve kennis, die in wel degelijk in ons hart aanwezig is.
Derhalve blijven we steken in formalistisch-geconditioneerde gedachtepatronen en net daardoor ontzeggen we onszelf een daadwerkelijke mentaal-spirituele groei, die ego- en etno-centrisme kan differentiëren, omvatten en overstijgen naar een ruimer paradigma.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

De mate geweld of mededogen van die contacten, zal dan wsl ook wel van invloed zijn op z’n latere gedrag tov z’n medemensen.

Echter, er is ook een mate van zelfinzicht mogelijk, dat bepaalde gedragsnormen goedkeurt of afkeurt tov de omgang met anderen en dat een aangeleerd gedrag kan ombuigen naar een eigen keuzegedrag.

Dit zelfinzicht is toch altijd een reflectie op wat wij ervaren en waarnemen. Wij hebben geen enkel inzicht van onszelf. Wij bootsen na en corrigeren onze inzichten en opvattingen voortdurend.

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Als het ego in ‘communie’ vertoeft, overstijgt het mi de eigen persoonlijke beperkingen tov die anderen en is dan ook ontvankelijker voor de noden van die anderen.
In die mate kan het ego dus groeien van een ego-centrisch concept naar een ruimere visie, die een aanzet kan geven naar een meer wereld-centrische attitude.

Het overstijgt de eigen beperkingen niet, het vergroot zijn beperkingen zelfs door de druk van commune. Groepsgedrag is tegen pluralisme, het bant individualisme en is geen garantie voor humaan gedrag. In een uniforme samenleving nemen de regels en de beperkingen toe; in een pluriforme samenleving is ontwikkeling mogelijk.

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Blijkbaar heeft ons hart intuïtief eerder weet van dingen die staan te gebeuren dan onze hersenen en stelt ‘beslissingen vanuit het hoofd’ in een heel ander daglicht.

Hersenneurologie heeft inderdaad zoiets aangetoond. Wij beslissen iets voordat het bewuste deel van de hersenen iets registreren. Maar dat speelt zich allemaal af in de hersenen, niet in het hart.

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Elke gedachte aan een negatieve ervaring of een niet-vervulde wens, doet het ego dus lijden en ‘bevriest’ ahw zijn momentale potentie, waardoor het individu ‘blokkeert’ en mist daardoor tegelijkertijd ook de mogelijkheid tot verandering/aanpassing, waarin het ego door een nieuwe situatie gedwongen wordt te evolueren.

De negatieve ervaring hoeft het ego niet te blokkeren. Het is meestal een reden om te reageren en creatief of nog meer creatief te worden. Veel uitvindingen zijn ontstaan na onbehagen. Veel vijanden zijn verslagen na een eerste nederlaag.

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Tegenstrijdige emoties ? Me dunkt dat juist het tegengestelde nodig is, om de juiste beslissingen te nemen in veranderende omstandigheden, zeker vandaag de dag.
Als alleen ‘het hoofd’ beslist, zullen er idd vele tegenstrijdigheden ontstaan.
Het westen heeft in de laatste 200 jaar het ‘rationele’ ego vooruitgeschoven als zaligmakend in alle omstandigheden en intuïtie als irrationeel afgedaan.
Even rondkijken zegt anders wel een en ander, over het schizofrene karakter van deze gratuite aanname.

Wij kunnen natuurlijk alleen iets kiezen als wij meerdere opties hebben. De vrije wil is gebaseerd op de idee van tegenstrijdige of concurrerende emoties. Daar draait het om in het verhaal over Adam en Eva en de slang.

Zoals hierboven al gesteld, het verstand beslist niet, dat doet altijd het onderbewuste of intuïtieve denken of weten. Het verstand registreert en brengt onder woorden wat het ego doet.

Het ego is niet rationeel, het is emotioneel en werkt met gevoelswaarden. Die zijn moeilijk of geheel niet onder woorden te brengen. Je doet bijvoorbeeld aankopen vooral met je gevoel (in beeldspraak met je hart).

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Dat boek van Linda Nochlin lijkt me wel wat, hoop dat het reeds vertaald is.(?)

Het boek is vooral interessant omdat het de visie van schrijvers en beeldende kunstenaars op 'realisme' onderzoekt in de negentiende eeuw. En dat waren toch de meest originele en vrije geesten. Het is een uitgave van Pinguin van ca 1970 en het zal in een goede grote bibliotheek aanwezig zijn.

[nihao]

Doordenkertje?

Nee, een koan.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Om nog eens terug te komen op de experimenten van Heartmath, waarvan de eerste link idd een niet zo beste keuze was, toch nog even het volgende:
http://www.asmi-ikben.nl/Hart&toekomst.html

En hier het origineel rapport daarvan: http://www.heartmath.org/research/re...e-process.html

Blijkbaar heeft ons hart intuïtief eerder weet van dingen die staan te gebeuren dan onze hersenen en stelt ‘beslissingen vanuit het hoofd’ in een heel ander daglicht.

Het spijt mij, maar wat ik hieronder in het citaat 1 vet heb gemaakt geloof ik niet.

Wat blijkt? Steeds vijf tot zeven seconden voordat een 'wreed' beeld op het scherm verschijnt, slaat de grafiek die het hartritme aangeeft, uit - terwijl de verschijning van een 'lief' beeld zo'n uitslag n�*et laat zien.

Maar ook: het hartritme laat eerst zien dat een negatief beeld op komst is; de hersengolven reageren een paar seconden later - maar nog steeds voordat het beeld daadwerkelijk op het scherm verschijnt.

Rollin McCraty, directeur reserach van HeartMath, spreekt van één van de meest baanbrekende onderzoeken van zijn instituut: 'Dit onderzoek bewijst dat mensen zich kennelijk intuïtief bewust zijn van toekomstige negatieve gebeurtenissen. Het bewijst dat het menselijk hart toegang heeft tot een informatieveld.'

Dit onderzoek is volkomen ongeloofwaardig klopt niet met mijn ervaring. Als waar zou zijn dan zouden willekeurige mensen bij kansspelen hoog scoren. Bij dit onderzoek was de kans op een slecht beeld minder dan 50%. Dus een 100% score in de verwachting van een slecht beeld is beslist uitgesloten. Welke universiteit heeft dit onderzoek gereproduceerd?

Bij een onderzoek met de leugendetector is deze voorzienigheid nog nooit aangetoond en ziet men de lichamelijke reacties pas ná het stellen van de vraag of het tonen van een voorwerp.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

De menselijke natuur vult wel degelijk tegelijk de interne en externe ruimte, gezien elk wezen in een electro-magnetisch veld existeert dat intern gevoelig is voor invloeden van buitenaf, alsook de mogelijkheid heeft tot extrene beïnvloeding van de omgeving.
In die zin kun je dus moeilijk blijven stellen, dat het ego beperkt is tot het geconditioneerde denkvermogen als ons ‘bewust bestaan', wat uiteindelijk slechts bestaat bij de gratie van het zuivere bewustzijn dat aan alle denken en concepten daarover voorafgaat.

Je beschrijft 'een electro-machtnetisch veld' van de mens dat communiceert met de omgeving als een zesde zintuig. Ik heb daar geen ervaring mee en je verklaart niet precies hoe dit werkt.

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Wat je hier beschrijft is idd een (gedeeltelijke) verdwijning van het ego-centrisme, maar dat groepsbelang een vorm van etno-centrisme cultiveert. Wij en zij, dus. [...]

Degenen die ook dit beperkte keurslijf te eng en te kortzichtig vinden, rest nog weinig anders dan te evolueren naar een wereld-centrische houding, die alle levende wezens omvat.

Evolueren is hier niet het juiste woord. Een houding die alle levende wezens omvat lijkt mij wel wat buiten proportioneel, zelfs als je de flora buitensluit. Er zijn ook mensen die bomen omhelzen. Waar ik in mee kan gaan is dat veel mensen zich in plaats van nationalist graag wereldburger noemen. Maar als je in je leven al een aantal keren bestolen bent, bedreigd, beledigd, aangevallen door mensen en dieren, gezien hebt wat anderen wordt aangedaan, ook door insekten en parasieten en bacteriën, als je je verzekert tegen zulke dingen, preventief medicijnen slikt tegen malaria en geen water drinkt uit een plas langs de weg, wordt het volgens mij moeilijk om dit vol te houden. Het is iets voor dromers die een compleet verzorgde reis boeken zoals een cruise, en die huizen bezitten in verschillende landen en werelddelen, of die Boedist zijn oid.

Oorspronkelijk geplaatst door Diego Raga

Je schrijft het zelf: ‘we zijn geconditioneerd’, inbegrepen de oorzaak daarvan.
De westerse manier van denken heeft vooral de empirische zienswijze bevoordeeld, en dit ten nadele van de tijdloze subtiel-intuïtieve kennis, die in wel degelijk in ons hart aanwezig is.
Derhalve blijven we steken in formalistisch-geconditioneerde gedachtepatronen en net daardoor ontzeggen we onszelf een daadwerkelijke mentaal-spirituele groei, die ego- en etno-centrisme kan differentiëren, omvatten en overstijgen naar een ruimer paradigma.

De gevoelens die jij beschrijft worden ook opgeroepen door goede muziek, literatuur, beeldende kunst, lekker eten, nieuwe vriendschappen e.d. Ze zijn echter grotendeels projecties van ons ego en dus grotendeels illusior.