Staatsvlaanderen

[Supe®Staaf]

@Staatsvlaming,

Fieselers glazen bol is weer beslagen.
Hij meent weer zelfstandige republiekjes Vlaanderen te zien.
Hij ontwaart weer stoute Belgen in een parallel universum.

Niet teveel aandacht aan besteden.
't Is maar literatuur, zwaar beïnvloed door de cultuurloos-anti-Marxistische stroming.

[Fieseler]

[quote]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

@Staatsvlaming,

Fieselers glazen bol is weer beslagen.
Hij meent weer zelfstandige republiekjes Vlaanderen te zien.
Hij ontwaart weer stoute Belgen in een parallel universum.

Res publica: hoe getormenteerd moet uw ziel zijn te weten dat U als fundamenteel democraat een republiek met directe democratie moet afzweren...

Niet teveel aandacht aan besteden.
't Is maar literatuur, zwaar beïnvloed door de cultuurloos-anti-Marxistische stroming.

U weet dat ik U als één van de intelligentste forummers beschouw.
Des te geflateerder ben ik als mijn hartsoeuvre door een kanjer als jij als literatuur wordt beschouwd.

Of zit er hier een Belgicistisch complot achter teneinde mij langs mijn schoenen te doen lopen?

[Staatsvlaming]

Oorspronkelijk geplaatst door Fieseler

Wees welkom op dit forum, Staatsvlaming.
Als geharde Vlaams-Nationalist betreft de groot-Nederlandse gedachte voor mij eerder een strikt socio economisch samenwerkingsmodel dan een unitaire staatsstruktuur.
Maar voor we daarover kunnen praten zijn er, zoals U reeds heeft gemerkt,
een paar hindernissen die moeten worden opgeruimd.

Om kort te gaan het volgende.
Heeft U al notie genomen van de weliswaar gedecideerde doch mededogende wijze waarom Vlaams-Nationalisten over Wallonië spreken?
Heeft U daarentegen de blinde haat en onbeschoftheid al gemerkt waarmede een gast, zoals U, die niet van Unitaristische, Belgicistische of cultureel-Marxistische gedachte is door deze Royalisten wordt bejegend?

Snapt U de teneur waarop onze strijd zal moeten worden gevoerd?

Maar maak U vooral geen illusies.
Vijf minuten na de Vlaamse onafhankelijkheidsverklaring zullen het deze laatsten zijn die, in analogie van hun ouders en voorouders bij de bevrijding, met een leeuwenvlag de boer zullen opgaan om de zogenaamde door hunzelf beschuldigde belgicisten te gaan verkrachten, beroven ja zelfs vermoorden.

Hopelijk zullen de Vlaamse milities dan goed genoeg georganiseerd zijn om de geschiedenis zich niet te laten herhalen.

Dank U Fieseler voor deze verhelderende woorden.
Dan wil ik graag een stukje geschiedenis presenteren;

Er was niets dappers aan dat 'kleine België' bij het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, zegt Paul Belien.
Op de ochtend van 4 Augustus 1914 verklaarde het Britse Kabinet, met 15 stemmen voor, 2 tegen stemmen en vier onthoudingen, de oorlog aan Duitsland. Het voelde zich gedwongen om dit te doen door het Verdrag van Londen (1831), dat Groot-Brittannië verplichtte om de territoriale integriteit van de toen gestichte staat België te waarborgen.

Op weg naar Franse grens hadden Duitse troepen eerder die morgen de Belgische grens overschreden. Na de moord in Sarajevo, op 28 Juni 1914, van de Oostenrijkse troonopvolger, Aartshertog Frans Ferdinand, had Oostenrijk Servië de oorlog verklaard. Duitsland, een bondgenoot van Oostenrijk, en Frankrijk, een bondgenoot van Servië, stonden opnieuw in een oorlog tegenover elkaar. Zonder bemoeienis van Groot-Brittannië, zou het een herhaling van Frans-Pruisische oorlog van 1870 kunnen zijn geweest. De beslissing om het 'arme kleine België' te redden, heeft 'Albion' echter een groot mensenoffer gekost. Vier oorlogsjaren later, waren 700.000 jonge Britse mannen afgeslacht (1,7% van de volledige bevolking), en het 'arme kleine België' had 41.000 mannen verloren (0,6%).

De man die de Belgen nog steeds eren voor het redden van hun grootvaders van de dood in de Vlaamse loopgraven is Koning Albert I, grootvader van de huidige Koning Albert II. Toen de Duitse Keizer op 2 Augustus 1914 aan België een ultimatum had gesteld waarin hij voor het Duitse leger vrije doorgang eiste naar de Franse grens, werd dit door de Belgen geweigerd. De Belgische Generale Staf was van mening dat het Duitse leger enorm inferieur aan de Belgische en Franse legers was. Sommigen hoopten zelfs op een Duitse aanval op België, omdat dit hen dan het argument in handen gaf een tegenaanval uit te voeren om op te trekken tegen Keulen en Trier en dit hen zo de mogelijkheid zou bieden om het Rijnland te bezetten. "Een dergelijk offensief ligt binnen onze mogelijkheden en capaciteiten", aldus een geheim rapport van het Belgische Generale Staf in de zomer van 1913.

Koning Albert en zijn generaals ontdekten echter spoedig dat de militaire sterkte van de Duitsers enorm superieur aan de hunne was. Toen de Duitse veldmaarschalk Erich von Ludendorff op 7 Augustus 1914 bij de poort van de citadel in Luik stond, opende men de deuren en gaf het garnizoen zich over. Het Belgische leger bevond zich in staat van totale chaos. De officieren waren allemaal Franstalige Walen, terwijl de lagere rangen Nederlandstalig Vlamingen waren. Aangezien Vlamingen in het Frans werd bevolen, kwamen het frequent tot misverstanden. Zo vernietigden Vlaamse artilleristen na de order ;Visez la meule; (richt naast de hooiberg) plichtsgetrouw een nabijgelegen molen. (zij veronderstelden dat met 'meulen' de molen bedoeld werd)

De Belgische defensie stortte volledig ineen. Brussel viel zonder strijd op 20 augustus. Koning Albert ging naar het kleine kustdorp De Panne, het laatste dorp vóór de Franse grens. Hij vestigde zich met zijn vrouw Elizabeth in 'Villa Maskens', letterlijk ook het laatste huis op Belgisch grondgebied. De Koning was vastbesloten om op de komst van de Duitsers te wachten en zich over te geven. Hij verbood Belgische militairen om de Franse grens te overschrijden om dan van daaruit de Duitsers te blijven bestoken. Volgens Koning Albert, had België slechts zijn eigen grondgebied verdedigd, een legitiem recht in het kader van internationale wetten; maar had het zich niet aan de Geallieerde zijde geschaard, omdat het geen vijand van Duitsland was. Hij hoopte dat dit argument voor de Duitse Keizer voldoende zou zijn om hem toe te staan om zijn koninkrijk te houden.

Het was echter aan twee eenvoudige Belgische burgers te danken dat de militaire kansen zich keerden. Charles Cogge, een ambtenaar verantwoordelijk voor het bewaken van de dijken die de stad van Nieuwpoort omringen bij de mond van de rivier de IJzer, en Hendrik Geeraert, een bejaarde alcoholist, stelden voor de dijken van de IJzer door te steken. Door de uiterwaarden te laten onderlopen ontstond een grens van zo'n 1,5 kilometer breed die de Duitsers troepen tegen zou houden. De dijken werden op 27 oktober doorgestoken, en werden de Vlaamse weiden overstroomd. De Duitsers zijn nooit in staat geweest deze barrière te nemen.

Het gevaar kwam nu uit het zuiden: 40 kilometer van De Panne, niet door een waterlinie beschermd, lag de middeleeuwse stad Ieper. De Belgen waren de stad op 7 ontvlucht, en kon de vijand de stad zonder tegenstand innemen. De Britten, echter, heroverden het op 13 oktober. Zij bezetten het ten koste van de zware tol van 58.000 soldaten gedurende vier weken. In het voorjaar van 1915, lanceerden de Duitsers een nieuw offensief tegen Ieper. Deze slag kostte het Britse leger nog eens 59.000 soldaten. De Belgen speelden geen rol in deze veldslagen. Zij verdedigden de hoofdzakelijk de geïnundeerde grens van 40 kilometer tussen de zee en Diksmuide, tien kilometer ten noorden van Ieper.

Tijdens de volgende vier jaar, bleven de Belgen passieve toeschouwers in de oorlog. Desondanks werd het Belgische koninklijke paar immens populair in de geallieerde pers. Het beeld van de moedige ridder die, letterlijk vanuit het laatste huis van zijn koninkrijk, elke centimeter van zijn land verdedigde, sprak velen erg aan. De Graaf van Rosebery schreef dat Koning Albert bewees dat "Koningschap niet dood was, en dat heldendom nog steeds aanwezig was". De Graaf was één van meer dan 100 prinsen, staatsmannen, geestelijken, schrijvers en kunstenaars die in december 1914 meewerkten aan het boek over Koning Albert.
Een boek dat bijdroeg aan de legendevorming over Albert de Grote Koning van 'het kleine Koninkrijk', de natie van martelaren, dat zich heftig verzette en zijn vrijheid tot de laatste man verdedigde,

In de herfst van 1915, echter, schreef de lieveling van de Britten en de Fransen in zijn dagboek dat de geallieerden voor de totale nederlaag stonden. "Bij de Centrale Rijken heerst er discipline en eenheid, terwijl aan de Geallieerde kant alles afhangt van de politici" De heersers van Engeland en Rusland zijn incapabel en staan haar parlementen toe - dat in vredestijd al ongeschikt is om de juiste beslissingen te nemen - besluiten te nemen van vergaande en ingrijpende aard, zonder dat er sprake is van enig inzicht en het haar totaal ontbreekt aan visie. Koning Albert was bijzonder verbolgen over de "ongelooflijke ijdelheid" van de Engelsen. "Als Frankrijk nou maar kon begrijpen dat het niet in haar eigen belang was om het bloed van haar soldaten te vergieten voor de egocentrische doelen en het eigenbelang van de Engelsen" België deed er het beste aan om zich van hen los te maken.

Koning Albert zocht daarop contact met zijn zwager, de Duitse diplomaat Graf Hans von Törring zu Jettenbach. 'De contacten tussen Londen en Brussel waren de laatste 20 jaar wat bekoeld en wantrouwend geweest' schreef de Koning aan Törring op 30 Oktober 1915. Törring deelde Koning Albert mee dat Duitsland eiste dat België zijn neutraliteit zou opgeven en haar militaire bondgenoot moest worden. Duitsland eiste ook van België dat na afloop van de oorlog voor het Nederlandstalige Vlaanderen en Franstalige Wallonië elk een apart bestuur ingesteld werd. De Koning kon met de eerste eis wél instemmen maar met de tweede niet akkoord gaan. In een brief aan Törring op 10 December 1915, schreef Koning Albert dat hij met Duitsland weigerde te onderhandelen over de binnenlandse aangelegenheden van zijn Koningrijk. Duitsland liet daarop zijn eis voor een aparte Vlaamse/Waalse opdeling vallen, maar eiste wel dat België zich aansloot bij de 'Centralen.' Als reactie op het aansluiten bij het Duitse kamp zou Engeland er toe kunnen overgaan om de Belgische kolonie Kongo te annexeren, en dat risico wilde Koning Albert uiteindelijk niet aangaan.

Na drie jaar van dubben over het probleem van Kongo, werden in maart 1918 nieuwe onderhandelingen geopend met Törring en vielen de besprekingen toevalligerwijze samen met een groot Duits offensief dat de geallieerden troepen achter de rivier de Somme dwong. De kracht van het Duitse offensief was voor de Franse en Engelse militaire bevelhebbers, Veldmaarschalk Foch en Veldmaarschalk Haig, aanleiding om de Belgen opnieuw te vragen om hun leger onder een gezamenlijk geallieerd commando te plaatsen. Opnieuw weigerde Koning Albert aan dit verzoek gehoor te geven. Daarop kwamen de Franse president Raymond Poincaré, de Franse Eerste Minister Georges Clemenceau en de Britse Minister David Lloyd George naar De Panne om Koning Albert alsnog proberen hiertoe over te halen, maar moesten ze onverrichter zaken terugkeren.

Op 10 Juli 1918 besliste Koning Albert definitief ten gunste van een afzonderlijke Belgisch-Duitse vrede. Generaal Galet, zijn belangrijkste militaire adviseur, formuleerde dit als volgt: "Wij zijn er van overtuigd dat Duitsland ons ons land terug zal geven. Frankrijk zal de oorlog willen blijven voortzetten om Elzas-Lotharingen te veroveren, en Engeland om zijn wereldheerschappij te verzekeren. Dit zijn de oorlogsdoelstellingen van de Grote Naties waarvoor wij niet bereid zijn om één druppel Belgisch bloed te offeren.'

Echter een week later was de situatie aan het front dramatisch gewijzigd. De Britten en de Fransen lanceerden op 18 juli een tegenaanval en slaagden erin de Duitse opmars tot staan te brengen. Koning Albert besliste om een afwachtende houding aan te nemen om te zien hoe de situatie zich zou ontwikkelen. Op 8 augustus brachten vers aangevoerde Amerikaanse troepen een forse slag toe aan de Duitse strijdkrachten bij Amiens: 15.000 uitgeputte Duitsers legden hun wapens neer. Voor 25 augustus hadden nog eens 140.000 Duitse soldaten zich overgegeven, terwijl een half miljoen Duitse soldaten deserteerden. Snel stortte de Duitse weerstand op alle fronten ineen. Op 26 september 1918 zette Koning Albert tenslotte het Belgische leger onder geallieerd bevel. België was niet langer neutraal. Het grote geallieerde offensief van de oorlog begon op 29 september 1918 en was tevens het eerste offensief waaraan Belgische troepen deelnamen.

Als bij toverslag was Koning Albert de meest enthousiaste strijder in Europa. Toen de Duitsers in november 1918 om een wapenstilstand voegen, was hij zeer teleurgesteld. De Franse President Poincaré, die hem op 9 November ontmoette, schreef in zijn dagboek dat Koning Albert "door het nieuws van de wapenstilstand bedroefd was, omdat, zoals hij dat zij, dit hem van zijn overwinning beroofde."

De waarheid over het beleid van Koning Albert tijdens de Eerste Wereldoorlog is zo goed als onbekend in Groot-Brittannië. Velen geloven nog steeds de mythe dat de Belgische Koning één van de grootste geallieerde helden was. Tijdens de eerste wereldoorlog, echter, waren de Belgen reeds wat Winston Churchill hen tijdens de tweede oorlog voor uitmaakte, "de verachtelijksten van alle neutralen" en hun Koning "een zwak voorbeeld, volledig representatief voor de Belgische natie die wanhopig probeert buiten de oorlog te blijven, onverschillig wat zij verschuldigd is aan hen die hen in de voorgaande oorlog gered hebben."

Britse uitgevers die benaderd werden met een manuscript over de geschiedenis van België en zijn frequente verraad aan Groot-Brittannië - het land waaraan België zijn (voort-)bestaan te danken heeft - hadden geen interesse. Zij zeggen dat het Britse publiek niet in dit verhaal geïnteresseerd zal zijn. Ik denk dat ik deze tegenzin wel kan begrijpen, het is pijnlijk om met de waarheid geconfronteerd te worden dat honderdduizenden Britse militairen voor een land stierven dat hun offer niet verdiende. Als Vlaming , kan ik niet door de ontelbare Britse oorlogsbegraafplaatsen rond Ieper lopen zonder diepe melancholie bij dergelijk onnodig en groot mensenoffer..

Paul Belien is een Vlaamse historicus en een journalist