Tanend links

[driewerf]

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

Ik beweer toch nergens dat er geen arbeid noodzakelijk is?

Mogelijk is er dan een misverstand in het spel. Hopleijk id die dan rechtgezet.

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

Ik zeg enkel dat toegang tot de natuurlijke bronnen een noodzakelijke voorwaarde is om te kunnen arbeiden.
En kapitaal onstaat uit arbeid, niet omgekeerd.

Maar dat schrijven marxisten net ook (met mogelijk iets minder nadruk op de natuurlijk grondtoffen). Lees bijvoorbeeld eens:
http://www.marxists.org/archive/marx...67-c1/ch24.htm
http://www.marxists.org/archive/marx...67-c1/ch26.htm
http://www.marxists.org/archive/marx...67-c1/ch31.htm

en een absolute aanrader:
http://www.marxists.org/archive/luxe...ital/index.htm

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

Het is een zware misvatting te veronderstellen dat er eerst kapitaal moet zijn alvorens te kunnen arbeiden.

Mijn verhaal over het huppelend hert en de speer makte toch duidelijk (hoop ik) dat je inderdaad kan arbeiden zonder kapitaal, maar dat een kapitall (gekristalliseerd als productiemiddelen) de arbeid veel efficienetr laat verlopen. Trouwens Marx beschrijft kapitaal als uitgekristalliseerde arbeid.

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

Dat is een neo-liberaal sprookje waar ook marxisten in schijnen in te geloven. Mijn punt is dat elk individu over zijn eigen productiemiddelen moet kunnen beschikken

uch, pleit je nu voor een terugkeer naar de ambachten??????
Ik hoop dat ik je hier verkeerd begrijp.

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

ipv dat deze exclusief toebehoren aan de kapitalist of toebehoren aan de staat want dat is ook een vorm van kapitalisme!
In geen van beide systemen krijgt de mens voldoende ontplooiingskansen en de vrije keuze zijn leven te leiden ( ipv lijden) zoals hij zelf verkiest.



Ik verdedig op geen enkele manier het kapitalistisch systeem, integendeel!
Ik heb wel een rotsvast vertrouwen in de vrije markt.

Maar de vrije markt is kapitalisme, de vrijheid om met je kapitaal te doen wat je wil, en dan vooral je medemens uit te buiten.

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

De voorwaarde is dat ze echt vrij is, alle deelnemers gelijkwaardig zijn en niet in staat zijn elkaar van de markt te verdrijven, en niet overheerst wordt door monopolies en dergelijke.

Hoe ga je, in een vrije markt beletten dat er zich monopolies vormen? Hoe ga je beletten dat een kapitaalkrachtige zijn concurrenten uitkoopt (zie Microsoft)?

[StevenNr1]

En nog iets, bedoel je met 'alle deelnemers gelijkwaardig zijn' dat ze dus van dezelfde uitgangspositie beginnen?

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

uch, pleit je nu voor een terugkeer naar de ambachten??????
Ik hoop dat ik je hier verkeerd begrijp.

En wat is de huidige diensteneconomie anders dan een moderne versie van de ambachten??
Bedrijven hoeven niet grootschalig te zijn, dat is enkel vereist wanneer er noodzaak is aan concentratie van middelen.
Ik zie bedrijven als vennootschappen van werkende vennoten. Die bedrijven kunnen op hun beurt weer samen werken. Een beetje in de stijl van Pelgrim's coorporatieven. Democratische bedrijven maar binnen een vrije markt systeem, geen van bovenaf opgelegde planeconomie, hoewel dat onderlinge samenwerking automatisch planning vereist.
Ik bedoel eigelijk kleinschalige planning binnen een vrije markt.

Maar de vrije markt is kapitalisme, de vrijheid om met je kapitaal te doen wat je wil, en dan vooral je medemens uit te buiten.

Zucht, de vrije markt is geen kapitalisme! net zomin als het liberalisme kapitalisme is.
Het kapitalisme overheerst wel de vrije markt.
In een georgisch model is het uitgesloten je medemens uit te buiten. Niemand heeft voldoende economische macht, niemand is geheel verstoken van economische macht. Het basisinkomen biedt de mens zijn rechtmatige souvereiniteit, de materiele mogelijkheid om zelf zijn leven te bepalen zonder afhankelijk te zijn van een broodheer, gelijke vrijheid voor iedereen.

Hoe ga je, in een vrije markt beletten dat er zich monopolies vormen? Hoe ga je beletten dat een kapitaalkrachtige zijn concurrenten uitkoopt (zie Microsoft)?

Monopolies zijn theoretisch mogelijk maar dan is het geen monopolie van een kleine kliek kapitaalkrachtigen maarwel van duizenden samenwerkende vennoten en eventueel duizenden kleine spaarders.
En wat is er mis wanneer een grote organisatie een klein bedrijfje voorstelt om samen te werken? Dat bedrijf bestaat uit mensen. Zonder die mensen is het bedrijf onbestaande.
Je mag niet uit het oog verliezen hoe het groot-kapitaal haar kapitaal verwerft in het huidige systeem. In het georgisme is dat volledig uitgesloten.
Het georgisme is hoegenaamd niet te vergelijken met het kapitalisme. Het kapitalisme zal dood en begraven zijn!
Het georgisme is het fundament waarop communistische samenwerkings/samenlevings verbanden kunnen gebouwd worden. Communisme is gebasseerd op vrijheid en zelfbestuur, op zelfbeschikking. Dat is zowel liberaal als communistisch!
De gemakelijkste manier om die toestand te bereiken is dus via het georgisme en niet via de socialistische dwaling.

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

En nog iets, bedoel je met 'alle deelnemers gelijkwaardig zijn' dat ze dus van dezelfde uitgangspositie beginnen?

Dat ze aan elkaar gewaagd zijn, dat geen enkele deelnemer in staat is de andere van de markt te verdrijven. Te vergelijken met de marktkramers op openbare markt. De ene boert beter dan de andere maar niemand is sterk genoeg om iemand weg te concureren. Bovendien zien zij elkaar niet als concurent maar als collega's.
Van gezonde competitie wordt uiteindelijk ook de ganse maatschappij beter. Dat is de beste garantie dat aan zoveel mogelijk uiteenlopende behoeften wordt voldaan.

[Pelgrim]

Als je honderd procent interest op natuurlijke grondstoffen zou innen, worden de prijzen dan niet dubbel zo hoog?

[FallenByTheHand]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

Als je honderd procent interest op natuurlijke grondstoffen zou innen, worden de prijzen dan niet dubbel zo hoog?

en ben je op die manier niet terug naar af ???

je kunt dan zeggen "dan stijgt de intrest nog meer" maar eigenlijk ben je dan in een vicueuce cirkel van prijsstijgingen terechtgekomen

[FallenByTheHand]

Oorspronkelijk geplaatst door @lpha

Ik zie bedrijven als vennootschappen van werkende vennoten. Die bedrijven kunnen op hun beurt weer samen werken. Een beetje in de stijl van Pelgrim's coorporatieven. Democratische bedrijven maar binnen een vrije markt systeem, geen van bovenaf opgelegde planeconomie, hoewel dat onderlinge samenwerking automatisch planning vereist.
Ik bedoel eigelijk kleinschalige planning binnen een vrije markt.

dus eigenlijk pleit ge voor kommunisme in de bedrijven. Eigenlijk zijt ge dus een kommunist maar ipv plan-economie dan vrije markt. Alhoewel ge wel voor planning op klein niveau: ge zijt dus voor planeconomie zolang het niet te groot wordt.

geen van bovenaf opgelegde planeconomie,

en ja, die typische planeconomieën zoals ge ze vanaf de jaren '30 in de soviet-unie zag, vanbovenuit door de bureaucratie, daar ben ik ook niet. Tis wel zo dat zelfs bureaucratisch het in het begin het boerenland Rusland echt vooruithielp, maar naargelang de productie complexer verliep het een absolute rem werd op de verdere ontwikkeling. De West-Europese economie is nu te complex om baat te hebben bij een bureaucratische plan-economie, volledig mee eens.


Echter, zoals jij een democratische organisatie van enkelvoudige bedrijven zag, met beperkte planafspraken tussen zulke organisaties, zo zie ik de gehele maatschappij: een algehele, globale planeconomie, niet van bovenuitopgelegd, maar van bedenenuit geregeld. De eerste die zien dat in een bepaald fabriek product A altijd uitverkocht is, product B een eeuwige uitbreidendere stockvoorraad vertoont, en product C telkens opnieuw en opnieuw terugkeert voor reparatie en dergelijke, zijn de mensen die daar op de werkvloer zelf werken.


Alhoewel het me wel een goed idee lijkt om met pakweg 4 of 5-jarneplanningen te werken, moet men dan de jaren erna niet star vasthouden aan die planning: een plan-economie moet de nodige flexibiliteit vertonen.

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door FallenByTheHand

dus eigenlijk pleit ge voor kommunisme in de bedrijven. Eigenlijk zijt ge dus een kommunist maar ipv plan-economie dan vrije markt. Alhoewel ge wel voor planning op klein niveau: ge zijt dus voor planeconomie zolang het niet te groot wordt.

Tja, wat ben ik nu?
Laat ons zeggen dat ik een pragmatische anarchist ben. Het georgisme wordt ook wel geo-anarchisme genoemt. Persoonlijk vind ik dit geen correcte term vermits het georgisme pleit voor een staat, zij het een bescheiden staat.
Het liberalisme en anarchisme zijn zeer nauw aan elkaar verwant. Het communisme is een vorm van anarchie.
Beiden ( liberalisme en anarchisme) nemen als moreel uitgangspunt de natuurlijke rechten, het zelfbeschikkingsrecht van het individu.
Integenstellen tot het anarchisme, dat de staat volledig afwijst, erkent het liberalisme de noodzaak van de staat. De primaire taak van de staat, volgens sommigen de enige taak, bestaat erin de natuurlijke rechten van het indvidu te beschermen om te vermijden dat de samenleving een oorlog wordt van allen tegen allen. Immers, erkenning van het zelfbeschikkingsrecht houdt automatisch ook in dat het indvidu handeld uit eigenbelang. De rechtstaat moet er dus op toezien dat het nastreven van het eigenbelang niet ontspoord in schending van de rechten van anderen.
De liberale rechtstaat heeft nooit zijn volwassenheid bereikt en is uitgegroeid tot een gedrocht van positief recht. Dat positief recht is enkel positief in naam. In werkelijkheid is het een zachte vorm van dictatuur dat gekenmerkt wordt door een wetgeving die bol staat van voorwaarden, uitzonderingen,
uitsluitingen,... Bepaalde groepen worden bevoorrecht, andere benadeeld. Een gedrocht ook waar men van goede huize moet zijn om er zijn weg in te vinden, om zijn recht te doen gelden. Dat terwijl de wet voor iedereen gelijk en bijgevolg ook voor iedereen duidelijk dient te zijn.

Het georgisme is de praktische invulling van de volledige liberale grondbeginselen, een tot volwassenheid gekomen rechtstaat.
Het georgisme schept de noodzakelijk materiele voorwaarde om het individueel zelfbeschikkingsrecht in al zijn aspecten te waarborgen.
Het georgisme is geen individualistische ideologie, het legt wel het fundament om een vrije samenleving op te bouwen. Het georgisme stelt tevens duidelijk wat collectief bezit is.Naast de Natuur zijn ook natuurlijke monopolies, zoals ondermeer de wegeninfrastructuur, collectief bezit.
De mens is een sociaal wezen en zoekt spontaan samenwerkings/samenlevingsverbanden, doet een maatschappij ontstaan. Die samenlevingen kunnen allerlei vormen aannemen en vredig naast elkaar bestaan en desgewenst samenwerken. Dit is het anarchistisch/communistisch aspect dat mogelijk wordt gemaakt door het georgisme.

De West-Europese economie is nu te complex om baat te hebben bij een bureaucratische plan-economie, volledig mee eens.

Echter, zoals jij een democratische organisatie van enkelvoudige bedrijven zag, met beperkte planafspraken tussen zulke organisaties, zo zie ik de gehele maatschappij: een algehele, globale planeconomie, niet van bovenuitopgelegd, maar van bedenenuit geregeld. De eerste die zien dat in een bepaald fabriek product A altijd uitverkocht is, product B een eeuwige uitbreidendere stockvoorraad vertoont, en product C telkens opnieuw en opnieuw terugkeert voor reparatie en dergelijke, zijn de mensen die daar op de werkvloer zelf werken.

Ik heb absoluut geen moeite met planning. Planning is een natuurlijke zaak dat spontaan ontstaat wanneer 2 of meer mensen samenwerken en is net zo natuurlijk als de vrije markt wanneer mensen diensten of goederen met elkaar ruilen.
Eigelijk zou je kunnen spreken van vrije planning

Voor de van beneden uit geregelde planeconomie, zoals jij beschrijft in dat voorbeeld, ken ik een veel betere naam: Vrije markt. De consument beslist wat hij koopt. Democratischer kan niet!

Als er aan A een tekort bestaat dan is dit een goede reden om de productie op te drijven ten einde winst te maken waarmee ondermeer ook de noodzakelijke investering gefinanciert wordt. Echter door het spel van vraag en aanbod stijgen de prijzen wat anderen er toe aanzet om een deel van die productie voor hun rekening te nemen. Hierdoor stijgt het aanbod en daalt de prijs. Die prijs stabiliseert zich tot de optimale prijs waarbij de producent een billijke en leefbare vergoeding krijgt voor zijn arbeid. Zakt die prijs beneden de optimale prijs ( voorbeeld B ) haken een aantal producenten af waardoor het aanbod verkleint en de prijs opnieuw stijgt tot de optimale prijs.
Wat voorbeeld C betreft: Wanneer er geen monopolie is zal de klant andere producten van andere producenten zoeken waardoor producent C zich genoodzaakt ziet om een degelijk product te produceren.

[@lpha]

In onderstaande tekst kan ik me grotendeels terug vinden.
Maar om een duurzame oplossing te bieden dient het georgisme ingevoerd te worden.

http://www.waterlandstichting.nl/manifest.php


Links moet zichzelf heruitvinden. Oude linkse antwoorden op de problemen van vandaag voldoen niet meer. En het halfhartig overnemen van rechtse oplossingen biedt evenmin soelaas. Links is niet alleen de macht kwijt. Ook in het intellectuele debat hangt links in de touwen.

Intussen is de Nederlander een ontheemde in eigen land. Hij heeft te lijden van ondoordachte liberaliseringen, hardvochtig beleid en een groot gevoel van onveiligheid. Daar komt bij dat de politieke keuzes van vandaag zware wissels trekken op de toekomst. Hoog tijd dat links de aanval kiest.

Daartoe moet links zijn klassieke idealen van vrijheid, gelijkheid en solidariteit opnieuw definiëren. Links moet de verhouding tussen individualisme en gemeenschapsvorming herijken, en de spanning tussen culturele diversiteit en collectieve identiteit transformeren tot een positieve kracht.

Met dat doel hebben wij de Stichting Waterland opgericht. Waterland is een onafhankelijke denktank, genoemd naar de plek waar de initiatiefnemers elkaar voor het eerst troffen. Waterland wil een nieuwe doorbraak bewerkstelligen in het spectrum van de progressieve politiek, middels een verzoening tussen socialisme en liberalisme die past bij de problemen van onze tijd. W ij laten ons daarbij evenzeer inspireren door de individualistische tradities binnen het democratisch socialisme als door de sociale tradities binnen het liberalisme. Deze signatuur, die wij als sociaal-individualistisch aanduiden, kiezen we op een losse en open manier, nieuwsgierig naar nieuwe verhalen en denkmogelijkheden en naar uitdagingen en weerleggingen die onze ideeënvorming scherpen.

Het sociaal-individualisme is een linkse aanscherping van het sociaal-liberalisme waarin de idealen van vrijzinnigheid, democratie en solidariteit stuk voor stuk worden geradicaliseerd. Voor deze ideeënmix is een markt. Jan Marijnissen denkt dat sociaal-liberalisme een contradictio in terminis is. Wij willen aantonen dat het liberalisme kan en moet worden gesocialiseerd, en dat het marktdenken niet alleen maar rechts is. Op hun beurt menen Van Aartsen en Dittrich dat het liberalisme van zichzelf al sociaal is, en dus niet naar links hoeft af te buigen. Wij willen het liberalisme daarentegen juist redden van rechts, omdat het ‘van zichzelf' gemakkelijk asociale trekken ontwikkelt. Die ambitie plaatst ons ook lijnrecht tegenover ‘stevig rechts': het conservatieve liberalisme en cultuurnationalisme van Wilders, de Burke Stichting en de Fortuynisten.

‘Socialisme terwille van het individualisme', volgens de klassieke slogan van Jacques de Kadt. Dat lijkt op het eerste gezicht een onmogelijke paradox. Maar juist de combinatie van de idealen van individuele keuzevrijheid en sociale rechtvaardigheid schept een balans die ook hun schaduwkanten neutraliseert. Anders dan Bos, die zichzelf nog steeds geen sociaal-liberaal wil noemen, houden wij vol dat het individualisme heel goed kan worden gecombineerd met stevig-linkse herverdelingsambities, en die in feite ook veronderstelt. Halsema's verdediging van een vrijzinnig links-liberalisme is interessant, maar mist nog teveel een institutionele uitwerking. Zowel GroenLinks als de PvdA worden bovendien achtervolgd door een CDA-achtig gemeenschapsdenken dat zich slecht verhoudt tot de ‘lichte' gemeenschappen waarin sociaal-individualisten graag willen investeren.

Links kan zichzelf alleen heruitvinden door niet alleen vooruit maar ook achterom te kijken. De linkse erfenis is zowel positief als negatief. Het sociaal-democratische project van de twintigste eeuw boekte grootse resultaten. Sociale wetgeving en algemeen kiesrecht maakten de loonslaaf tot een mondige burger. Voor ieder toegankelijk, goed onderwijs maakte emancipatie en verheffing mogelijk. De klassieke, linkse idealen van gelijkheid en democratisering werden in de praktijk gebracht. Links moet daar trots op zijn.

Maar daar staat tegenover dat links veel te weinig oog heeft gehad voor de duistere zelfkant en de perverse effecten van zijn eigen idealen van keuzevrijheid, zelfontplooiing en nonconformisme. Te lang heeft links een optimistisch en utopisch mensbeeld omarmd, waarin het kwaad in de wereld teveel werd ontkend en onderschat. Het geheel aan collectieve voorzieningen van de verzorgingsstaat bracht individuele welvaart, emancipatie en ontplooiing, maar schiep ook een afhankelijke, consumentistische en egocentrische opstelling. Het geëmancipeerde individu kreeg een Januskop. Hij dacht zichzelf te kunnen redden en de gemeenschap niet langer nodig te hebben. Graaigedrag, hufterigheid, onfatsoen en ‘zinloze' gewelddadigheid zijn enkele gevolgen van dit doorgeschoten individualisme. Maar dat betekent niet het failliet van het individualisme zelf. Het geeft juist aan waarom het moet worden gesocialiseerd.

Alleen door zich rekenschap te geven van die dubbelzinnige erfenis, kan links werken aan een nieuw groot verhaal. Links moet zijn oude idealen van vrijheid, gelijkheid en solidariteit niet opgeven, maar in een nieuwe verhouding tot elkaar definiëren. Keuzevrijheid en ontplooiingsmogelijkheden staan voorop. Maar dat veronderstelt wel gelijkheid in keuzevrijheid : de vrijheid van de een mag niet ten koste gaan van de vrijheid van de ander. Solidariteit maakt dit mogelijk. Anders gezegd: het gaat om gelijke vrijheden, en om de gemeenschappen die nodig zijn om dit te realiseren.

Gelijke vrijheden realiseren vraagt van kansrijken dat zij iets van hun materiële vrijheid afstaan ten behoeve van kansarmen. Hier geldt nog steeds de slogan van Den Uyl over een meer rechtvaardige spreiding van kennis, inkomen en macht. De onbeschaafde zelfverrijking aan de toppen van het bedrijfsleven, de overheidsdienst en de media moet scherper worden bekritiseerd. Waarom zou iemand meer moeten verdienen dan tien maal het minimumloon?

Anderzijds moet ieder individu ervan doordrongen raken dat zijn vrijheid bestaat bij de gratie van de gemeenschap. Ook de meest getalenteerde burger heeft de gemeenschap nodig om zich te beschermen tegen diefstal van zijn materieel of geestelijk eigendom (denk aan patenten en auteursrechten), tegen contractbreuk en tegen milieurampen – om slechts enkele van de vele bedreigingen in een moderne samenleving te noemen. De vrijheid van het individu vindt haar grenzen dan ook waar ze het gemeenschapsbelang schaadt. Samengevat: vrijheid is het doel, maar vrijheid voor iedereen vraagt gelijkheid van keuzemogelijkheden, en dat valt alleen te bewerkstelligen door een solidaire herverdeling van materiële, politieke en culturele hulpbronnen.



Eigen verantwoordelijkheid voor allen

Solidariteit is het voertuig om gelijke vrijheid voor iedereen te realiseren. Een progressieve vernieuwing van dit ideaal dwingt links tot duidelijkheid over de relatie tussen de verantwoordelijkheid van individuen voor de maatschappij, de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven, en de verantwoordelijkheid van het collectief voor het goede leven van allen.

‘Eigen verantwoordelijkheid' is geen rechts begrip. Links moet dit begrip op een nieuwe manier invullen. Inderdaad schept de huidige verzorgingsstaat vormen van afhankelijkheid, apathie en claimgedrag die niet passen bij het ideaal van individuele zelfstandigheid. Maar rechts misbruikt de verwijzing naar eigen verantwoordelijkheid om elke vorm van collectieve solidariteit de nek om te draaien. Zwakkeren wekken irritatie. Ze lijken niet meer te bestaan, ze worden weggedefinieerd. Ieders lot is zijn eigen verdienste, en als het tegenzit, zijn eigen schuld. Maar wat precies kan worden toegeschreven aan het lot, en wat resultaat is van eigen wil, keuze of verdienste, is afhankelijk van definities, en dus inzet van debat en politieke strijd.

Mensen moeten serieus worden genomen en worden aangesproken op hun eigen mogelijkheden. Binnen het bereik van hun mogelijkheden ligt hun eigen verantwoordelijkheid. Progressieven bepleiten dat iedereen - niet alleen sterke, rijke en beroemde mensen -* in staat wordt gesteld om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn leven. Voor ieder mens is zelfrespect essentieel voor een ‘goed leven', en dus moet de samenleving de zelfredzaamheid van mensen vergroten. De huidige maatschappij is nog teveel een wrede loterij die wordt voorgesteld als zijn tegendeel: als een rechtvaardige meritocratie. Wie niet voor zichzelf kan zorgen, moet ervan op aan kunnen dat de samenleving voor hem zorgt.

Het verband tussen kansen en maatschappelijke omstandigheden is onbetwist: opvoeding, school, buurt en arbeidsmarkt zijn relevante factoren voor iemands kansen. Maar naast sociale omstandigheden zijn ook karaktereigenschappen als eerlijkheid, integriteit, zorgzaamheid, trouw, moed en humor succesverhogende factoren. Rechts brengt karaktervorming vooral in verband met tucht en negeert het verband tussen karakter en sociale omstandigheden. Links staat dan ook voor de taak om de solidariteit op zo'n manier in te vullen dat iedereen de mogelijkheid wordt geboden om die burgerschapsdeugden en gemeenschapszin ook daadwerkelijk te ontwikkelen en in praktijk te brengen.



Links kapitalisme: duurzame welvaart

De neoliberale zelfgenoegzaamheid wil dat de geschiedenis is geëindigd en dat het kapitalisme de eindoverwinning heeft behaald. Maar die eindzege van het liberale kapitalisme is schijn. Het liberalisme en het kapitalisme zijn immers zelf verdeeld tussen linkse en rechtse of sociale en asociale varianten. Er is dan ook veel meer ruimte voor politieke keuzen en een alternatief beleid dan ook ter linkerzijde vaak wordt gedacht. Het is in dit verband rampzalig dat links geen eigen sociaal-economisch verhaal meer heeft. Er is een gapend gat op de plaats waar men een kritische analyse van de hedendaagse politiek-economische verhoudingen zou verwachten. Het failliet van de traditionele socialistische kritiek heeft geleid tot een vrijwel volledige acceptatie van dit systeem, dat ter wille van de economische efficiëntie alleen marginale correcties zou toelaten. Maar e r is wel degelijk ruimte voor een ingrijpende hervorming en democratisering van het bestaande kapitalistische stelsel.

De twee kerncomponenten ervan, particulier kapitaalbezit en het marktmechanisme, hangen lang niet zo onmiddellijk samen als ook door linkse critici vaak wordt gedacht. Zo is het mogelijk om het kapitaalbezit verder te socialiseren (bijvoorbeeld via winstdeling en/of aandelenbezit door werknemers), terwijl de dynamiek van de marktwerking en de concurrentie niet worden aangetast of zelfs worden aangezwengeld. Marktwerking is niet hetzelfde als privatisering. Dynamische markten zijn veel belangrijker voor het innoverend vermogen van het kapitalistisch systeem en dus voor de welvaartsgroei dan het korte-termijn-winstbejag dat kenmerkend is voor de huidige aandelenmarkten. Het zachte Europese ondernemingsmodel, dat meer op vertrouwen en samenwerking is gebaseerd, biedt in dit opzicht meer perspectieven dan het harde Angelsaksische model dat door neoliberale politici en managers als alleen zaligmakend wordt gezien.

Het eenzijdig streven naar privatisering ondergraaft ordeningsprincipes als collectief kapitaalbezit, samenwerking en vertrouwen, die vaak geschikter zijn om maatschappelijke coördinatieproblemen te ondervangen. Daarbij moet preciezer worden onderscheiden waar marktwerking geschikt is en waar het schadelijke effecten sorteert. De ongestuurde krachten van vraag en aanbod mogen goed functioneren op de markt van brood, computerspelletjes of stofzuigers, maar dat geldt niet voor de ‘markt' van gezondheidszorg, veiligheid en onderwijs. Een vrije markt die aan zichzelf wordt overgelaten, ontaardt gemakkelijk in een jungle waarin alleen de sterken overleven. Afhankelijk van het onderhavige terrein, dient zij te worden ingeperkt, bijgestuurd of buiten werking gesteld.

Links onderscheidt zich intussen nauwelijks meer van rechts als het gaat om het streven naar economische groei. Ook links verwacht door meer groei maatschappelijke problemen op te lossen. Behoud van natuur en milieu is op zijn best een randvoorwaarde voor economische ontwikkeling. Links moet het uitgangspunt van economische groei vervangen door dat van duurzame welvaart.

Allereerst is ongebreidelde economische groei niet te verantwoorden tegenover onze kinderen en niet tegenover huidige generaties in kwetsbare gebieden. We putten de natuurlijke hulpbronnen uit. Door vervuiling van onze planeet brengen we de kwaliteit van het leven in gevaar en soms het leven zelf. Als iedereen de leefwijze van de gemiddelde Amerikaan overneemt, zou het leven op aarde snel onmogelijk worden. In de tweede plaats draagt materiële welvaartsgroei weinig meer bij aan welzijn en geluk – de meeropbrengsten van een extra euro worden steeds geringer. Herstel van de economische groei zal de files niet verminderen, zal de tekorten in de zorg en het onderwijs niet oplossen, zal de schaarste aan goede woningen niet opheffen. Maar door de verwachting te wekken dat inkomensgroei deze zaken voor iedereen binnen bereik brengt, draagt links bij aan een rat race en aan stress; aan gefrustreerde ambities en vermindering van levensvreugde.


Individualisering van het multiculturalisme

De individuele vrijheid die centraal staat in onze visie op linkse politiek, wordt gedragen én beperkt door de gemeenschappen waar we deel van uitmaken. De vrijheid van de een eindigt waar het gelijke recht op vrijheid van de ander wordt aangetast. Dit uitgangspunt stuurt ook een linkse visie op integratie. Nieuwkomers moeten als autonoom individu kunnen leven in de Nederlandse samenleving. Dit vereist niet alleen de kennis en vaardigheden die nodig zijn voor een volwaardige baan, de nieuwkomer moet zich ook de grondbeginselen van de rechtsstaat eigen maken. Wat niet betekent dat maatschappelijke codes onveranderlijk zijn.

Dit uitgangspunt leidt niet tot een modieuze verwerping van het multiculturele ideaal, maar juist tot een sociaal-individualistische aanscherping ervan. Het oude multiculturalisme en cultuurrelativisme gingen teveel uit van de essentialistische geslotenheid, eigenwaarde en onverenigbaarheid van culturele gemeenschappen. Het nieuwe multiculturalisme gelooft niet langer in deze opvatting van ‘integratie met behoud van eigen identiteit'. Het wil individuen juist middelen aanreiken om zich van hun ‘zware' cultuur- en geloofsgemeenschappen los te maken. Dat zal in veel gevallen betekenen: integratie met behoud van eigen identiteits crisis . Er moet meer respect komen voor de moeilijke spagaat waarin migrantenkinderen verkeren, voor hun schipperen met verschillende loyaliteiten, en voor de dubbele, hybride identiteiten die uit dit pijnlijke proces tevoorschijn komen.

Zoals bij andere vraagstukken zijn ook hier culturele en sociaal-economische factoren onscheidbaar. Juist de moord op Van Gogh door een geïntegreerde godsdienstfanaticus onderstreept het failliet van de harde culturalistische eis tot assimilatie die nu overal opklinkt. Pas op basis van voldoende materiële zekerheid en maatschappelijke kansen kunnen nieuwkomers leren om de culturele onzekerheden ‘uit te houden' die horen bij een open, pluriforme en tolerante maatschappij. In die zin moet ook worden geijverd voor een personalistische, liberale en Europese islam die breekt met het zware fundamentalistische gemeenschapsdenken en de archaïsche verhouding tussen man en vrouw die daarin opgeld doet.

Wie ervoor kiest om naar Nederland te komen, is in de eerste plaats zelf verantwoordelijk voor het verwerven van de basale kennis en vaardigheden die nodig zijn voor een zelfstandig bestaan. Is een immigrant eenmaal toegelaten, dan dient de gemeenschap hem alle kansen te bieden om een volwaardige positie in onze samenleving te verwerven. Dat betekent het serieus nemen en aanpakken van discriminatie en uitsluiting. Cruciaal is het besef dat integratie van twee kanten moet komen: een migrant kan onmogelijk integreren als de samenleving hem niet als gelijke wil opnemen. Dat betekent macht en ruimte delen, in het publieke domein, in de politiek en in de cultuur, en accepteren dat ‘de' Nederlandse identiteit niet vaststaat maar aan verandering onderhevig is.

Waterland biedt geen sluitend antwoord op alle maatschappelijke vragen. Een hermetisch wereldbeeld is zelfs voor conservatieven niet meer leverbaar in een wereld die in alle gelederen en op alle niveaus onderhevig is aan een proces van ontgrenzing. Wat eerst buiten was is nu binnen. Wat vroeger vreemd was is nu van onszelf. Die ontgrenzing plaatst links voor grote uitdagingen. Links moet op zoek naar moderne antwoorden die individuele keuzevrijheid op inspirerende wijze verbinden met collectieve verantwoordelijkheid. Voor die nieuwe ideeën en dat nieuwe linkse verhaal wil Waterland een podium, een broeinest en een landingsbaan zijn.

Paul de Beer, Farhad Golyardi, Menno Hurenkamp, Marcia Luyten, Jelle van der Meer, Pieter Pekelharing, Dick Pels, Dylan van Rijsbergen en Ellen Walraven.

[StevenNr1]

Ik heb nog altijd geen idee van hoe jij het georgisme wil invoeren...

[StevenNr1]

?

[FallenByTheHand]

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

?

van de arbeidersbeweging is geweten dat ze in staat is het socialisme in te voeren, maar welke kracht het georgisme zal implementeren is me ook niet helemaal duidelijk. Voorlopig hou ik het op: een vorm van utopisch socialisme !!

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door FallenByTheHand

van de arbeidersbeweging is geweten dat ze in staat is het socialisme in te voeren, maar welke kracht het georgisme zal implementeren is me ook niet helemaal duidelijk. Voorlopig hou ik het op: een vorm van utopisch socialisme !!

Ik beschouw het georgisme niet als iets utopisch maar als iets heel werkbaars en zelfs als noodzakelijk willen we een vrije én sociale maatschappij doen ontstaan. De zéér nabije toekomst zal dit wel verder uitwijzen nu dat steeds meer duidelijk wordt dat de energie en natuurlijke bronnen verslinde materialistische maatschappij op sterven na dood is. Het kapitalisme loopt zich te pletter op een eindige planeet, daar hoeven we zelfs niets voor te doen!
In de hoofden van de grote meerderheid is het georgisme (voorlopig) utopisch omdat zij het als volkomen normaal en moreel juist beschouwen dat de Natuur koopwaar is waarop "eigendomsrechten" kunnen geclaimt worden.
Als je het dan absoluut een utopisch stempeltje wil geven noem het dan utopisch liberalisme.
Ik blijf erbij dat het via democratische weg moet ingevoerd worden.
Maar aangezien dat de arbeiders de grootste groep vormen en ook het meeste belang hebben bij gelijke machtverhoudingen en gelijke vrijheid vind ik dat zij van deze eis een prioriteit moeten maken. Alle andere sociale eisen zijn immers het gevolg van ongelijke vrijheid en scheefgetrokken machtsverhoudingen.

[StevenNr1]

Dus jij wacht tot het kapitalisme de aarde vernietigt, en/of andersom?
En je wil dat de arbeiders dit naar voorschuiven? Hoe zie jij die strijd en de invoering ervan dan?

[@lpha]

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

Dus jij wacht tot het kapitalisme de aarde vernietigt, en/of andersom?

Andersom!
Een beetje bescheidenheid van wege onze soort is wel gepast vind ik.
Deze aardkloot draait heus wel verder zijn rondjes zelfs al hebben we onze eigen biotoop grondig om zeep geholpen.
Maar ik wil het niet zover laten komen, anders zou ik al de moeite niet doen om te pogen het tij te doen keren

En je wil dat de arbeiders dit naar voorschuiven? Hoe zie jij die strijd en de invoering ervan dan?

Strijden voor meer democratie! Zowel in de samenleving als het bedrijfsleven.
Een mogelijke denkpiste waar ik volledig achter zou staan is bv looneisen vervangen door medebeheer van de bedrijven middels uitgifte van aandelen in het bedrijf waar men werkt. Ik vind dat de arbeid van een arbeider recht geeft op aandelen in zijn bedrijf wat hem ook materieel het recht geeft op inspraak. De uiteindelijke bedoeling is dat elk werknemer een werkende vennoot wordt in zijn bedrijf.
Democratie is iets waar moet aangewerkt worden, net zoals aan de liefde
Zonder inzet sterft het!

[FallenByTheHand]

dus eigenlijk door middel van strijd een verdere democratisering bekomen en alle arbeiders een gelijkwaardig deel van de aandelen hebben - en wat met de huidige eigenaars dan ?? volledig het hele bedrijf via aandelen in handen van de arbeiders plaatsen, of slechts een deel van die arbeiders ??


Op dat moment doet ge een beroep op strijd. En één op duizend aandelen wil dien patroon misschien nog net afstaan aan de arbeiders, maar als hij ze allemaal moet afstaan gaart hij "tot de dood" vechten. Wat dus betekent: algemene staking, bedrijfsvezetting, revolutie, heropstyarten van de economie onder arbeidersbeheer. Volgens de materiële realiteit zoals de geschiedenis ons leert zal dat dus gaan via stakingscommittees en hun afgevaardigheden in committees die meerdere bedrijven/sectoren ooverspannen. Via arbeidersraden of sovjets dus.

Op het moment dat ze daar staan zal hun bewustzijn eerder zijn "kommunisme" schat ik. Je zult een serieuze inspanning moeten leveren om de oriëntatie dan nog op "iedereen zijn/haar aandeel" te plaatsen.

[Pelgrim]

Ik vrees dat zulke reformistische ideeën - hoewel goed bedoeld - inderdaad weinig slaagkans gaan hebben. Ik betwijfel het dat de klasse van managers en aandeelhouders en andere heersers plots het licht gaan zien en vrijwillig gaan helpen meebouwen aan een nieuw utopia.