TOP 10 politieke blunders

[maddox]

Krizis , het Vlaams Belang is nog niet aan de macht geweest, dus geen kans gekregen om grootschalig te blunderen. De andere partijen hielden die oneer aan zichzelf, uit machtswellust en winstbejag.

[krizis]

een oppositie-partij kan ook blunders maken

[Esperanza]

Oorspronkelijk geplaatst door muys

misschien kunt u dan een voorbeeld aangeven van een blunder van het blok

Oorspronkelijk geplaatst door voicelesscharlie

Klopt.
Ik heb het haar uit mijn hoofd getrokken maar ik heb echt geen VB-blunders gevonden.

Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....

"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”

Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)

De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”

In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).

Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.

Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.

De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”

In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:

“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”

Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.

“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.

Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.

Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres (zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.

Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "

Bron : Blokwatch.[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by No Pasaran on 31-05-2005 at 17:07
Reason:
--------------------------------

Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....

"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”

Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)

De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”

In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).

Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.

Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.

De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”

In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:

“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”

Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.

“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.

Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.

Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres (zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.

Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "

Bron : Blokwatch.[/size]

[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by No Pasaran on 31-05-2005 at 16:57
Reason:
--------------------------------

Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....

"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”

Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)

De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”

In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).

Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.

Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.

De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”

In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:

“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”

Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.

“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.

Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.

Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres (zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.

Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "

Bron : Blokwatch.[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgeworen, integendeel. Van blunders gesproken....

"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”

Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)

De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”

In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).

Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.

Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.

De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”

In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:

“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”

Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.

“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.

Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.

Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres (zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.

Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "

Bron : Blokwatch.[/size]

[/edit]

[jehann]

Oorspronkelijk geplaatst door William

Simpele, heeft moeke dit ingefluisterd?
We zijn hier wel bezig over nationale blunders uitgaande van de heersende politieke leiders die de ene blunder in hun regering maken na de andere.
Dat wat jij hier opvoert zijn individuele stommiteiten van enkele debielen die al lang uit het Vlaams Belang zijn gegooid!
Op die manier kan je alles doortrekken hé.
-Die Spa'er die in dronken toestand een meisje omverreed in Limburg (verkeersgeweld!!)
-Die VLD'er die 'per ongeluk' een kind raakte met z'n geweerschot (misdaad!!)
-Die VLD'er (JM) die de één verkeersboete krijgt na de andere krijgt(verkeersonvolwassenheid!!)
-Die debiele groen!'er die ooit beweerde dat Dutroux een 2e kans verdiende (pedofilie!!!)
-CD&V Martens die geen zakgeld geeft aan z'n kinderen als ze niet braaf zijn (slechte opvoeding!!!)
-Een Spa'er die een dag z'n kat vergeet eten te geven (dierenverwaarlozing!!!)
-Een groen!'er die op de stoep een mier heeft doodgetrapt (moord!!!)
-Die SPa'er die z'n belastingaangift vergat te posten (fraude!!!)
-....

get your point.

kheb de verkeerde argumenten gezocht op mijn punt te halen, ik herprobeer.

het gaat me om de hypocrisie, het gebrek aan politieke consequentie:

- vrije menigsuiting:
Oorspronkelijk het EVRM niet erkennen, veroordeeld worden, en dan datzelfde recht de cornerstone van hun campagne maken. Wat ook al erg op zich is, daar zij het meest aantal vrijheidsbeperkende maatregelen hebben voorgesteld dusver.

- directe democratie:
de europese grondwet was een kans om aan een referendum te komen. VB maakte er geen geheim van de grondwet te koppelen aan de toetreding van Turkije ( wat een geheel ander onderwerp was) ==> geen referendum, en het VB weer aan't klagen dat de democratie zoek is.

- vlaamsgezindheid:
Als ze echt vlaamsgezind waren zouden ze toch een 'vlaamsgezind front' vormen zou menig man denken. Wat we echter zien is het VB dat zijn kruid mikt op CD&V/NVA.

- economie:
dit is niet zozeer het gebrek aan consequentie maar het gebrek aan kleur bekennen. Daar waar SPA en VLD duidelijk obv economisch gedachtengoed tegenover elkaar staan, is het VB een gruize muis die van beide verhalen de beloftes overneemt, geen rekening houdend met de haalbaarheid.

(lees maar na, geen enkel andere partij belooft zoveel belastingsverlagingen en extra middelen als het belang, het gratis-idee van Steve leeft nog ergens)

[Rene Artois]

Men kan Jos Geysels veel verwijten maar niet dat hij de uitvinder van het cordon sanitaire zou zijn. Deze twijfelachtige eer valt te beurt aan wijlen Hugo Gijsels (van oa Humo en de morgen). De Jos Geysels is natuurlijk wel de hardnekkigste verdediger ervan geworden, uiteraard uit ethisch principe en niet omdat dit zijn partij mee aan de macht hielp.

De grootste blunder is natuurlijk het verlies van 5 jaren aan immobilisme en potverteren sinds het aantreden van de regering Verhofstadt I. Binnenkort ongetwijfeld Dehaene III met de nog vertrouwd in het oor liggende termen : bezuinigingen, lastenverhoging, belastingen, solidariteitsbijdrage, crisisbelasting, enz.

Ter herinnering : we hebben het al meegemaakt toen in 1987 Martens de PVV/PRL verving door de SP/PS ("retour du coeur") en een volledige periode van hoogconjunctuur gebruikt werd voor cadeautjes en potverteren.

[maarte]

hoogconjunctuur eind de jarentachtig, lijkt me niet juist
en dan nog een volledige

[Rene Artois]

Oorspronkelijk geplaatst door maarte

hoogconjunctuur eind de jarentachtig, lijkt me niet juist
en dan nog een volledige

U herinnert het zich misschien niet maar vanaf midden jaren '80 leefde de economie sterk op en tegen 1988 was er wel degelijk sprake van een hoogconjunctuur, oa gestimuleerd door de creatie van de beroemde FV-aandelen. In vergelijking met de VS en het VK zette de heropleving zich hier evenwel trager door. Tegen 1991 was het feest alweer voorbij. En net zoals nu zijn de extra inkomsten toen uitgedeeld ipv te gebruiken voor de aflossing van de staatsschuld of investeringen in infrastructuur.

[LulNietVB]

Oorspronkelijk geplaatst door muys

als we ver mogen teruggaan.... dan is belgie in het algemeen de grootste blunder

stel u een groot nederlands rijk voor waarin brussel nog nederlandstalig is en vlaanderen zich nog uitstrekt tot in moeskroen en dat bovendien 2 wereldhavens op zijn grondgebied telt.

maar ja, dromen zijn bedrog, je wordt steeds wakker in dat belgische wangedrocht

bent u nu eigenlijk vlaams belang of nederlands belang...sorry het is me niet helemaal duidelijk

[voicelesscharlie]

Oorspronkelijk geplaatst door Rene Artois

U herinnert het zich misschien niet maar vanaf midden jaren '80 leefde de economie sterk op en tegen 1988 was er wel degelijk sprake van een hoogconjunctuur, oa gestimuleerd door de creatie van de beroemde FV-aandelen. In vergelijking met de VS en het VK zette de heropleving zich hier evenwel trager door. Tegen 1991 was het feest alweer voorbij. En net zoals nu zijn de extra inkomsten toen uitgedeeld ipv te gebruiken voor de aflossing van de staatsschuld of investeringen in infrastructuur.

Deze enorme groei in de jaren tachtig had men vooral te danken aan de Reaganomics.[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by voicelesscharlie on 01-06-2005 at 01:34
Reason:
--------------------------------

Deze enorme groei in de jaren tachtig had men vooral te danken aan de Reaganomics.[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

Deze enorme groei in de jaren tachtig had men vooral te danken an de Reaganomics.[/size]

[/edit]

[muys]

Oorspronkelijk geplaatst door No Pasaran

Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....

"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”

Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)

De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”

In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).

Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.

Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.

De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”

In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:

“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”

Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.

“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.

Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.

Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres (zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.

Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "

Bron : Blokwatch.

wat heeft dit nu met de zaak te maken, het is niet omdat u met bepaalde standpunten van een partij niet akkoord gaat dat dat een politieke blunder is. tenzij u denkt de wijsheid in pacht te hebben.

ik kan dan evengoed zeggen dat het een politieke blunder is van groen! dat zij drugs willen legaliseren, het is immers een punt waar ik niet mee eens ben.

gelieve een beetje on topic te discussieren

[stanislaus]

Oorspronkelijk geplaatst door muys

als we ver mogen teruggaan.... dan is belgie in het algemeen de grootste blunder

stel u een groot nederlands rijk voor waarin brussel nog nederlandstalig is en vlaanderen zich nog uitstrekt tot in moeskroen en dat bovendien 2 wereldhavens op zijn grondgebied telt.

maar ja, dromen zijn bedrog, je wordt steeds wakker in dat belgische wangedrocht

En u wil dan nog die ruimte aan de Noordzee verder versplinteren, i.p.v. te streven naar een sterke Benelux?

[William]

Ik ga proberen uw "analyses" objectief te beantwoorden:

Oorspronkelijk geplaatst door jehann

get your point.
- vrije menigsuiting:
Oorspronkelijk het EVRM niet erkennen, veroordeeld worden, en dan datzelfde recht de cornerstone van hun campagne maken. Wat ook al erg op zich is, daar zij het meest aantal vrijheidsbeperkende maatregelen hebben voorgesteld dusver.

Wel ik ga even eerlijk zijn, ik heb nooit begrepen waarom ze precies -wss om diverse redenen- het EVRM niet hebben herkent. Ik zou dit na kunnen gaan, maar hebben bijzonder weinig tijd vandaag dus op dit punt kan ik u gelijk geven. Wat niet uitsluit dat ze nu grote voortrekken zijn van de freedom of speech -mss beetje laat, maar beter laat dan ....- in tegenstelling tot onze democratische liberalen die nu zelfs hun mandatarissen het zwijgen opleggen anders worden ze buiten gesmeten...(lees: De waele)

- directe democratie:
de europese grondwet was een kans om aan een referendum te komen. VB maakte er geen geheim van de grondwet te koppelen aan de toetreding van Turkije ( wat een geheel ander onderwerp was) ==> geen referendum, en het VB weer aan't klagen dat de democratie zoek is.

Sow? Ik begrijp uw punt niet, heeft een politieke partij niet het recht om dit te doen? Is toch hun probleem, of is het uw persoonlijk probleem??
En dan nog, mag er over de toetreding van Turkije geen referendum worden gehouden om de mening van het volk te kennen, of is dit een ondemocratische manier?
Als de mensen weten dat er bijna geen referendum komt over Turkije maar weten dat een eventuele referendum over de EU-grondwet er wel komt, zouden deze mensen deze gelegenheid dan niet gebruiken om hun ongenoegen te laten blijken over de huidige gang van zaken in de Europese top?
Is dit volgens u verboden?
Wanneer er vandaag een referendum komt over een regeling waarbij migranten méér rechten krijgen, zou u dit referndum niet gebruiken om de regering af te straffen door meer bepaald de goedkeuring van de snel-belg-wet, migrantenstemrecht, enz.?

- vlaamsgezindheid:
Als ze echt vlaamsgezind waren zouden ze toch een 'vlaamsgezind front' vormen zou menig man denken. Wat we echter zien is het VB dat zijn kruid mikt op CD&V/NVA.

Dit is weer zoiets typisch, wij van het Vlaams Belang zijn weer de stoute geweest omdat we critisch zijn over het beleid van de christenen...
Maar zij mogen voordurend onze uitstekende hand afbijten, vermorselen, enz. maar owee als we onze andere hand gebruiken om hun een rammeling te geven, dan zijn we onmiddellijk de apolitieke racisten...

- economie:
dit is niet zozeer het gebrek aan consequentie maar het gebrek aan kleur bekennen. Daar waar SPA en VLD duidelijk obv economisch gedachtengoed tegenover elkaar staan, is het VB een gruize muis die van beide verhalen de beloftes overneemt, geen rekening houdend met de haalbaarheid.

Een grijze muis, die onredelijke beloftes maakt en geen kleur bekent??
Wel met véél genoegen geef ik u een link door waarbij er binnenkort een Congres wordt geplant door het Vlaams Belang -idd die partij die geen kleur bekent- over de economie in Vlaanderen.
Ze hebben zelfs over hun eisen een manifest geschreven met een bijhorende wekstek: http://www.ondernemendvlaanderen.org/
Manifest: http://www.ondernemendvlaanderen.org/files/omov.pdf

(lees maar na, geen enkel andere partij belooft zoveel belastingsverlagingen en extra middelen als het belang, het gratis-idee van Steve leeft nog ergens)

LOL, dat ik dit nog meemaak -ook al zit ik nog maar in m'n jonge levensjaren maar ik vond de zin gepast- dat het Vlaams Belang wordt vergeleken met de rode sossen... de wonderen zijn de wereld nog niet uit, dat moet ik me elke dag blijven bekennen

[jehann]

Oorspronkelijk geplaatst door William

Ik ga proberen uw "analyses" objectief te beantwoorden:


Wel ik ga even eerlijk zijn, ik heb nooit begrepen waarom ze precies -wss om diverse redenen- het EVRM niet hebben herkent. Ik zou dit na kunnen gaan, maar hebben bijzonder weinig tijd vandaag dus op dit punt kan ik u gelijk geven. Wat niet uitsluit dat ze nu grote voortrekken zijn van de freedom of speech -mss beetje laat, maar beter laat dan ....- in tegenstelling tot onze democratische liberalen die nu zelfs hun mandatarissen het zwijgen opleggen anders worden ze buiten gesmeten...(lees: De waele)

liberalen zijn niet aan de orde. (die zijn tegenwoordig ook compleet ontspoort, en het is een tijdelijke interne maatregel, geen wetsvoorstel)
enkele VB-voorstellen/ programmapunten
- verbod op hoofddoek
- verbod op rapmuziek
- avondklok
- voorstel tot intrekken van de erkenning van de islam
- vestigingsverbod van moskeeen (enkel buiten dorpskernen
- Migranten mogen enkel nog politieke organisaties oprichten mits nadrukkelijke toelating van de overheid
- Organisaties van moslimstrekking of met politieke wortels in het buitenland, maar ook organisaties die ijveren voor de integratie van migranten zullen niet worden toegelaten.
deze laatsten kwamen rechtstreeks uit het niet-afgezworen 70-puntenplan. Heb echter niet de tijd om exhaustief te zijn. zal binnenkort updaten.

Sow? Ik begrijp uw punt niet, heeft een politieke partij niet het recht om dit te doen? Is toch hun probleem, of is het uw persoonlijk probleem??
En dan nog, mag er over de toetreding van Turkije geen referendum worden gehouden om de mening van het volk te kennen, of is dit een ondemocratische manier?
Als de mensen weten dat er bijna geen referendum komt over Turkije maar weten dat een eventuele referendum over de EU-grondwet er wel komt, zouden deze mensen deze gelegenheid dan niet gebruiken om hun ongenoegen te laten blijken over de huidige gang van zaken in de Europese top?
Is dit volgens u verboden?
Wanneer er vandaag een referendum komt over een regeling waarbij migranten méér rechten krijgen, zou u dit referndum niet gebruiken om de regering af te straffen door meer bepaald de goedkeuring van de snel-belg-wet, migrantenstemrecht, enz.?

nogmaals. ik zie totaal niet in wat het desinformeren van de bevolking te maken heeft met falingen vanwege het huidig beleid. Ik vind het hypocriet om te ijveren voor een referendum, de eerste mogelijkheid zo te misbruiken, en daarna verwondert zijn dat er geen referendum komt.
Dat is als een bedelaar die juist als een voorbijganger zijn portefeuille bovenhaalt, aan een fles whiskey zwaddert, en daarna verwondert is waarom hij geen geld krijgt van de voorbijganger.

Dit is weer zoiets typisch, wij van het Vlaams Belang zijn weer de stoute geweest omdat we critisch zijn over het beleid van de christenen...
Maar zij mogen voordurend onze uitstekende hand afbijten, vermorselen, enz. maar owee als we onze andere hand gebruiken om hun een rammeling te geven, dan zijn we onmiddellijk de apolitieke racisten...

uw uitgestoken hand is niet aan de orde. politiek is ook het aangrijpen van opportuniteiten. Als je een vlaams front wil vormen, ga je niet uw best mogelijke coalitiepartner aanvallen (toch niet op dat vlak). Jaren van antipolitiek verhinderen misschien enige vorm van samenwerking?

Een grijze muis, die onredelijke beloftes maakt en geen kleur bekent??
Wel met véél genoegen geef ik u een link door waarbij er binnenkort een Congres wordt geplant door het Vlaams Belang -idd die partij die geen kleur bekent- over de economie in Vlaanderen.
Ze hebben zelfs over hun eisen een manifest geschreven met een bijhorende wekstek: http://www.ondernemendvlaanderen.org/
Manifest: http://www.ondernemendvlaanderen.org/files/omov.pdf

1) ik betwijfel of u het manifest gelezen hebt. Het is een aanhoudend lijstje van vragen en bemerkingen bij het huidige beleid, waar overal wordt geijverd voor meer middelen. Op zich niets mis mee, daarvoor dient ook de eerste aanzet voor een Congres. Want daar moeten de keuzes gemaakt worden.
2) Ofwel moet ik obv dat manifest oordelen, en ben ik nog sterker dan voorheen overtuigd van mijn gelijk, ofwel aanvaard ik dat het een aanzet is, en kan ik obv het huidig econ. plan enkel oordelen dat het VB tenminste tot hun econ. congres een economieloze partij is, dat cruciale vragen ontwijkt.

[edit]
[size=1]Edit:[/size]

[size=1]After edit by jehann on 01-06-2005 at 18:39
Reason:
--------------------------------

[/size]

[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------

[/size]

[/edit]

[Guderian]

Oorspronkelijk geplaatst door krizis

een oppositie-partij kan ook blunders maken

Als je intelligent genoeg bent, dan zal je die zogenaamde blunders van het VB zelf wel kunnen aangeven zeker?

[Guderian]

Oorspronkelijk geplaatst door la_Principessa

het cordon: heeft het blok mee groot gemaakt

Inderdaad.

Maar ik betreur deze blunder uiteraard niet. 8)

[Pol]

Oorspronkelijk geplaatst door maarte

Andere: namelijk de belgische kiezer die zich door een snel opgepompte dioxine-crisis heeft laten verleiden om een open debat cultuur op te starten die al het opgespaarde geld gebruikte voor 400000 nieuwe oningevulde jobs, het verbod op chocolade sigarette en een begroting die geen overschot vertoonde maar een door boekhoudkundige zilverfonds trucjes tekort, om na vier jaar de open debat cultuur weer af te blazen, sabena op te blazen en het hoogtepunt te bereiken in politieke benoemingen en geheim achterkasteelkamergezwets.

Dat is een hele tros, maar akkoord: de leugens van Paars(groen).

In verband met dioxinecrisis kan nog bijgevoegd de dioxine-commissie die vertikte om Verhofstadt-Slangen te ontmaskeren. Ze wisten al met de jaarwisseling 1998-1999 van het probleem, dat ondermeer werd vastgesteld in het kiekekot van een VLD-gemeenteraadslid in de streek van Roeselare. De veearts seinde toen Verhofstadt, die met Mieke Vogels het complot sloot om Verhofstadt zijn droom waar te maken : eerste minister in België. Dat VLD-raadslid was voordien niet opgezet met de groenen, maar als Verhofstadt-getrouwe had hij toen plots geen bezwaar meer. Na vijf maand waren de dioxine-kiekens natuurlijk al opgegeten door de brave burger, maar bij Verhofstadt en Vogels kwamen er het eerste trimester van 1999 geen kiekens meer in huis.

[despeRRado]

Oorspronkelijk geplaatst door Pol

bij Verhofstadt en Vogels kwamen er het eerste trimester van 1999 geen kiekens meer in huis.

Dus Vogels is maandenlang haar eigen huis niet meer in geweest ?

[Jakke racing]

De eerste grote blunder van het VB komt eraan, wacht maar tot hun eerste 'economisch congres'
In de ontwerptekst , die ultraliberaal is , staat onder andere dat de macht van de vakbonden moet verkleind worden , en laat nu net het grootste deel van hun kiezers arbeiders zijn, ipv hun eigen kiezers te beschermen geven ze alle macht terug aan het patronaat....
Even hypocriet en fout als de rest
let op mijn woorden !

[Pol]

Oorspronkelijk geplaatst door Jakke racing

De eerste grote blunder van het VB komt eraan, wacht maar tot hun eerste 'economisch congres'
In de ontwerptekst , die ultraliberaal is , staat onder andere dat de macht van de vakbonden moet verkleind worden , en laat nu net het grootste deel van hun kiezers arbeiders zijn, ipv hun eigen kiezers te beschermen geven ze alle macht terug aan het patronaat.... Even hypocriet en fout als de rest
let op mijn woorden !

Denk dat VB altijd voor de afschaffing van de vakbonden was of als echte rechtse partij achter het principe stond van "alle macht aan het patronaat". De ultraliberale (of hoe je dat ook kunt noemen) ontwerptekst is gewoon een bestendiging van dat standpunt. Ook voor de goed geïnformeerde kiezers mag dat dus geen geheim geweest zijn, maar dat was duidelijk geen bezwaar. VB staat trouwens ook niet achter het bevorderen van het gewone socio-culturele verenigingsleven als democratische krachten in onze maatschappij. Wat betreft de vakbonden, zijn zij een doorn in het oog van rechtse krachten (ook liberale) omdat ze het opnemen voor de rechten van de arbeiders. Al betekent dit zeker niet dat de rechten van het ook georganiseerd patronaat daardoor zou geschaad worden, toch zijn er engdenkende 'liberale' patroons die willen beletten dat werknemers zich kunnen laten verdedigen door eigen organisaties.

[Diego Raga]

Oorspronkelijk bericht door muys
[size=3]als we ver mogen teruggaan.... dan is belgie in het algemeen de grootste blunder[/size]

In het essay 'Over de uitweg uit het Belgisch surrealisme' schrijft Prof. Matthias E. Storme het volgende: "Ook werd de onafhankelijkheid in het geheel niet uitgeroepen na een volksraadpleging, maar door een negenkoppig zelfbenoemd 'voorlopig bewind', dar eigenmachtig een kieswetgeving opstelde waarin slechts aan 46.099 inwoners stemrecht werd verleend. De grondwetgevende vergadering was verkozen door slechts 30.000 kiezers, d.i. 0.075 % van de Belgische bevolking." http://www.storme.be/belgischsurrealisme.pdf

Échte democratie in België ?? J'amais vu.

Ciao.