De Achilles-hiel van het Geloof

[Ploertendoder]

Oorspronkelijk geplaatst door ElFlamencoLoco

Als ik jouw bijdrage zo lees, dan meen ik een onderscheid te mogen maken tussen twee categorieën van menen:

1. Degeen die zich op sleeptouw laat nemen.
2. Degeen die anderen op sleeptouw neemt.

Zelf onderscheid ik er maar liefst vier:

• De twee hierboven vernoemde.
• Lui die zich niet op sleeptouw laten nemen.
• Lui die niemand op sleeptouw willen nemen, doch zich al tevreden stellen wanneer er naar ze geluisterd wordt.

Ik vind jou de zaken ietwat te simplistisch voorstellen, Ploertendoder. Je lijkt voortdurend te suggereren dat gelovigen per definitie tot de twee eerstgenoemde categorieën behoren, en aan die volstrekt verkeerde voorstelling lijk je het failliet van het geloof te ontlenen.

Zelf ben ik gelovig. Nochtans laat ik me niet makkelijk op sleeptouw nemen, idolisatie is me zo goed als vreemd. Ambities om anderen op sleeptouw te nemen koester ik evenmin. Ik ben al blij wanneer er naar me geluisterd wordt, zelfs al is mijn toehoorder het helemaal niet met me eens.

Het is niet omdat ik daar iets zeg over op sleeptouw nemen dat dat voor alle gelovigen het geval is. Dat is enkel zo in het geval van de wisselwerking tussen de zogenaamde 'profeten' en 'leiders' enerzijds en hun 'aanhagers' of 'volgelingen' anderzijds.

Zo kon iemand als Hitler bvb zijn Volk betoveren door zijn woorden. De ene doet het met heldhaftige retoriek, de ander met geraffineerde verhaaltjes. Bedoeling is steeds om de rede van de ander te bespelen, tot die het begeeft en doet wat jij wil.

Jij bent tenslotte ook maar gelovig omdat je dat uit je omgeving hebt gehaald. Als je in een omgeving was opgegroeid die geen behoefte had aan een godsidee was je waarschijnlijk nooit gelovig geworden.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

Ik ben het daar niet mee eens. Marxisme of communisme heeft niets dogmatisch, en heeft niets van geloven.

Ahum, moet je toch eens de geschiedenis van de Volksrepubliek China erop nalezen: Mao's Grote Sprong Voorwaarts, zijn gevleugelde uitspraak Laat Honderd Bloemen Bloeien en tot slot zijn Culturele Revolutie, waar hij tot drie keer toe een ontzagwekkende hoeveelheid energie ontketende die ik zonder meer dogmatisch durf te noemen.

De Rode Garde die de eerste dagen - uiteraard - zeer gelijkgezind optrad tegen (al dan niet vermeende) subversievelingen splitste al gauw in ontelbare bendes die mekaar naar het leven stonden en die onderling wedijverden in hun "liefde voor de Voorzitter".

Hoe is het mogelijk dat studenten - want in die rangen recruteerde de Rode Garde massaal - de eersten waren om intellectuelen uit de weg te ruimen? Hoe is het mogelijk dat zij de laatsten waren die inzagen dat China die intellectuelen juist broodnodig had, net omdát er in voorgaande episodes (vooral de Honderd Bloemen) al teveel van waren "gesneuveld"?

Zal ik je vertellen waarom? Omdat het onderwijs in China onder Mao bijzonder dogmatisch was. In tegenstelling tot westerse universiteiten, waar studenten juist zin voor kritiek wordt bijgebracht, stampte Mao er de dogma's bij wijze van spreken met de paplepel in.

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

In tegenstelling tot het marxisme beweren de verschillende openbaringsgodsdiensten dat hun heilige boeken (Bijble, Torah, Koran) gods onfeilbaren en letterlijke woorden zijn, en ontkennen ze het menselijke karakter ervan.

Je loopt achter, en nog geen klein beetje. Ook de katholieke Kerk (tenslotte de omvangrijkste groep christenen) voert al heel wat jaartjes historisch bijbelonderzoek uit, erkent de conclusies (ook als die door niet-gelovige experten worden getrokken) en erkent de bijbel als zijnde geschreven door mensen (weliswaar geïnspireerd door de Geest).

Maar zeker niet als het letterlijke woord Gods. Daarin verschillen christenen juist van moslims, die de lat voor de koran - inderdaad - heel wat hoger leggen. (Volgens mij overigens ongeloofwaardig hoog, want die stelling valt me dunkt gewoon niet te verdedigen, zelfs niet vanuit gelovig standpunt. Maar goed, dat is een andere discussie.)

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

De marxistische teksten zijn (tromgeroffel!) werk van mensenhanden, en dus absoluut aan kritiek onderhevig, vatbaar voor fouten etc. Het loutere feit van te erkennen dat een boek (hoe subliem ook) mensenwerk is geeft het dat extra cachet dat het niet als onfeilbaar wordt gepresenteerd, en dus de toets der kritiek kan (en het in het geval van Marx' werken, ook heeft) doorstaan.

Tja, een buitenstaander kon gerust kritiek leveren op Mao, maar binnenslands werd je voor kritiek stante pede gefusilleerd. Net zoals niet-gelovigen gerust kritiek kunnen leveren, terwijl gelovigen - in sommige milieus dan toch - veel voorzichtiger (moeten) zijn. Dus is er niet zoveel verschil, nietwaar.

En wat je stelling m.b.t. de menselijke oorsprong van teksten betreft: die geldt dus niet alleen voor marxistische geschriften, maar evengoed voor de bijbel; dat heb ik zojuist pogen uit te leggen.