Moeten rechters demokratisch worden verkozen ?

[Desiderius]

@ Jos Verhulst

Het grote probleem dat ik heb met de hele Rothbardiaanse benadering is dat die zich volslagen kreupel rijdt in het onderscheid tussen privaatrechtelijke en publiekrechtelijke materies. Voor Rothbard is dat allemaal één pot nat. (hij ontkent immers principieel de notie van "publiek" recht) Strafrechtelijke materie is echter van een héél andere orde dan het "herstellen van schade" aan een individu. Ondanks alle kunstgreepjes die Rothbard terzake uit z'n mouw schudt, blijft deze problematiek overeind.

Concreet: het aanduiden van rechters in privaatrechtelijke zaken bestaat reeds. Dat is de arbitrage, die overigens een toenemend succes kent. Vooral in professionele middens wordt er steeds meer gebruik van gemaakt. Zélfs in strafrechtelijke materie bestaat dit systeem in de juryrechtspraak van het Hof van Assisen [met alle voor- en nadelen vandien trouwens]. Uiteraard kunnen de procedures nog een heel eind verfijnd worden, en het geheel gemoderniseerd, maar het principe bestaat en werkt vrij efficiënt.

Een ander probleem met heel die aanduiding ad hoc van rechters door de partijen is de theorie van het zgn. exequatur: de tenuitvoerlegging van vonnissen en arresten. Want net d�*�*r moet je manu militari gaan optreden. Rothbards visie is daar ronduit absurd te noemen: naast conflicten tussen individuen steven je in zijn verregaand geprivatiseerd systeem ook nog eens af op conflicten tussen uitvoerende agentschappen. Het proces wordt op die manier op meer dan één niveau gevoerd.

Bovendien zie ik in al die theorieën vooral een voortgezet denken vanuit de Angelsaxische Common Law; een rechtssysteem dat vooral gebaseerd is op het precedent. D�*t is iets waar we in continentaal Europa niet mee vertrouwd zijn. Er valt veel voor te zeggen, maar het is ook een systeem dat regelmatig een "grote kuis" nodig heeft. In de Common Law bestaan bijzonder complexe regels inzake overruling en zelfs prospective overruling (dan zijn er ook nog de finesses van de zgn. "mistake of law" etc... véél te technisch om dat hier uit de doeken te doen). Eén en ander tast in privaatrechtelijke materies de rechtszekerheid in niet onbelangrijke mate aan; in strafrechtelijke materies ga je zelfs in de Angelsaksische landen terug de veilige have van het legalisme aantreffen. Het is dus een nogal schizofreen systeem.

Het zogenaamde "goddelijke" rechterschap wordt aanzienlijk getemperd door de dubbele aanleg én de wettelijkheidscontrole door hooggerechtshoven. In wezen kan je dus stellen dat een uitspraak van een rechtscollege nooit de uitspraak is van één "goddelijk" rechter, maar er ééntje is van de "rechterlijke macht" in z'n totaliteit. De feitelijkheid kan al op minstens twee niveau's in al z'n volledigheid worden onderzocht en afgewogen, terwijl de wettelijkheid (incl. de bewaking van de procedure) in theorie tot 5x toe kan worden bekeken (gesteld dat Cassatie twee maal zou moeten tussenkomen). Ik heb het dan nog geeneens over de techniek van de prejudiciële vraagstelling. Je kan dus bezwaarlijk stellen dat die rechter "goddelijke" aspiraties moet hebben om een gefundeerde uitspraak te kunnen doen.

In privaatrechtelijke materies zou de mogelijkheid van arbitrage nog sterker mogen uitgewerkt worden; dit maakt de rechtsbedeling immers laagdrempelig. Maar achter en boven heel dit systeem (en zéker voor publiekrechtelijke aangelegenheden zoals het strafrecht), lijkt me dat een benoemd rechterskorps de beste garanties biedt voor een correcte en onpartijdige rechtspraak. (ik wil vooral geen debat opstarten over de juryrechtspraak, want daar rijden we ons gegarandeerd vast) En zoals ik hoopte aangetoond te hebben in m'n vorige replieken, kan je in de benoemings- en evaluatieprocedures zéker een grote objectiviteit inbouwen. Een grotere objectiviteit dan je kan voorzien in de periodieke "rechtersverkiezingen"; tenzij je die ook weer zodanig gaat reguleren dat er van "vrije democratische keuze" ook al niet veel meer in huis komt (of kan komen).

[netslet]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Het is heel goed mogelijk om die commissies zodanig samen te stellen én hun werking zodanig te regelen dat de invloed van de partijpolitiek miniem is. In de eerste plaats zou je kunnen uitgaan van een "school voor de magistratuur" waar kandidaat-rechters na hun basisopleiding een soort stagesysteem doorlopen dat vergelijkbaar is met wat artsen voorgeschoteld krijgen vooraleer ze zich mogen vestigen. Hierbij kan een stagecommissie, gerecruteerd uit de verschillende rechtscolleges waar ze dienst hebben gedaan, de nodige aanbevelingen doen. Zo'n commissie kan dan bestaan uit rechters, advocaten, griffier & academici. Op basis van die aanbevelingen kunnen kandidaten op de benoemingslijst geplaatst worden voor een rechtscollege. etc... Je kan de politiek zelfs volslagen uitschakelen in dat proces, mocht je dat wenselijk vinden.

De opvolgingscommissies zouden opnieuw werken volgens duidelijke en objectief meetbare criteria: het presteren van het rechtscollege, het aantal uitspraken dat in beroep of cassatie wordt verbroken (systematiek?), klachtendossiers tegen de persoon van de magistraat zelf, etc... Voorts kan een bevraging gedaan worden bij zowel de advocatuur als de staande magistratuur over het functioneren van de magistraat in kwestie. Dit leidt dan tot een tegensprekelijke evaluatie. Wanneer die evaluatie gevaarlijk negatief wordt, k�*n de magistratuur beslissen om een lid eventueel te ontheffen van z'n taak. Opnieuw, de politiek heeft hier niks te zoeken.

Ik zie niet in waarom een burger zich daarin zou moeten uitspreken. Als je de opkomstplicht voor dergelijke "verkiezingen" afschaft, dan is de kans groot dat zo'n verkiezingsronde een maat voor niks is. Een opkomst van 5-10% is niet uitgesloten. En wie gaan er dan concreet stemmen? Mensen die om de één of de andere reden betrokken zijn (geweest) bij de werking van het gerecht. Gevaarlijk boeltje lijkt me dat. En in het onwaarschijnlijke geval dat de opkomst dan toch een stuk hoger zou liggen, dan wordt het weer interessant voor politieke partijen om zich ermee te gaan moeien.

Ik begrijp niet waarom capitulatiemiddel nummer 1 -de "democratische meerderheid"- zo snel uit de kast gehaald wordt. Met een beetje doorzicht kan je systemen behoorlijk sluitend maken.

Zo'n systeem zou zeker te verkiezen zijn boven het huidige mits er voldoende transparantie en openbaarheid van die commissies gegarandeerd kan worden.

Principieel heb ik het echter vrij lastig met deze vorm van de jure discriminatie. Er is nu immers een groep van mensen die het recht krijgt om rechters aan te stellen, terwijl een ander dat recht niet krijgt. Hetzelfde gevoel heb ik ook bij de financiëring van het gerechterlijk apparaat via belastingen. Ook daar is er een groep van individuen die het recht krijgt om op coërcieve wijze eigendom op te eisen alsook krijgt een andere beperkte groep individuen het recht om te bepalen hoeveel eigendom er mag opgeëist worden.

Ik snap ook wel hoe moeilijk het in de praktijk is om de jure discriminatie te vermijden, toch vind ik dat er steeds gestreefd moet worden om dit tot het absolute minimum (liefst zelfs helemaal geen de jure discriminatie) te beperken.

[ggolsteyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Eternity

Misschien moeten we democratisch eerst eens leren schrijven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Volgens de vijf laatste wijzigingen van dit jaar wordt rechtsstaat geschreven met twee s-en. SS dus.

[ggolsteyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Eternity

Misschien moeten we democratisch eerst eens leren schrijven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Volgens de vijf laatste wijzigingen van dit jaar wordt rechtsstaat geschreven met twee s-en. SS dus.
Ik blijf nochtans steeds schrijven: rechtsestaat.(maar dat ben IK)

Dit bericht is enkel geldig voor de Hollanders, die ook schrijven:
Suderans voor Jus d'orange
sacherijnig voor chagrijnig,
Sjalon voor Jalon (met twee onderscheiden betekenissen!!)
en dies meer.

Ze spreken hun koninklijke spreuk (Romeinen XIII) uit als
Je Majn10draj in plaats van "Je maintiendrai"
Zij bepalen tenslotte wat er juist is in de Van Dale (XIV). Daarom winnen de Vlamingen natuurlijk steeds het (Hollands) dictee, ze moeten enkel de grootste fouten onthouden)

Te Flamingen kunne de potj op.

Nu, volgens Ruud van de spelling wordt MENDELJÉJEV ook geschreven en uitgesproken al MENDELJEV. Even fout als de de Fransen (maar dat zijn dan ook Fransen) zeggen en schrijven ELTSIN in plaat van JELTSIN! (In het Russisch wordt de E meestal uitgesporoken als JE).

Zijn er nog vragen?



Ik herken de teksten van Hollanders aan de eerste twee zinnen. Massa's fouten!
~~~~~~~~~~~~~~~~
Quousque tandem.....
Gerard Golsteyn.

[ggolsteyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Eternity

Misschien moeten we democratisch eerst eens leren schrijven.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Volgens de vijf laatste wijzigingen van dit jaar wordt rechtsstaat geschreven met twee s-en. SS dus.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door ggolsteyn

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Volgens de vijf laatste wijzigingen van dit jaar wordt rechtsstaat geschreven met twee s-en. SS dus.

Ja want om met één s 'rechtstaat' te kunnen schrijven, , daar heb jij viagra voor nodig.

[Jos Verhulst]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Het zogenaamde "goddelijke" rechterschap wordt aanzienlijk getemperd door de dubbele aanleg én de wettelijkheidscontrole door hooggerechtshoven. In wezen kan je dus stellen dat een uitspraak van een rechtscollege nooit de uitspraak is van één "goddelijk" rechter, maar er ééntje is van de "rechterlijke macht" in z'n totaliteit. De feitelijkheid kan al op minstens twee niveau's in al z'n volledigheid worden onderzocht en afgewogen, terwijl de wettelijkheid (incl. de bewaking van de procedure) in theorie tot 5x toe kan worden bekeken (gesteld dat Cassatie twee maal zou moeten tussenkomen). Ik heb het dan nog geeneens over de techniek van de prejudiciële vraagstelling. Je kan dus bezwaarlijk stellen dat die rechter "goddelijke" aspiraties moet hebben om een gefundeerde uitspraak te kunnen doen.

Het blijft een probleem dat je geconfronteerd wordt met een rechter, of met een groep van rechters, waarin je vertrouwen moet hebben. Dat wordt ook altijd als een soort burgerdeugd voorgesteld: men 'heeft vertrouwen in het gerecht'. In werkelijkheid is er geen enkele reden om een rechter meer of minder te vertrouwen dan bv een loodgieter: ’t zijn geen goden, maar ook maar mensen. Die vertrouwenseis is een onmogelijkheid: vertrouwen is iets dat door zijn aard zelf alleen in vrijheid kan geschonken worden en vertrouwen dat je moét hebben is geen vertrouwen. Er dient dus een gelegenheid te worden ingebouwd, waarbij de aangeklaagde in tempore non suspecto zijn vertrouwen in de rechter heeft uitgesproken. Het voorstel van Steiner lijkt mij in de goede richting te gaan; Rothbard ontspoort op een bepaald moment, denk ik.

Het nieuwe proces tegen het VB illustreert mijn punt. Deze partij wordt geconfronteerd met een loge, die naar verluid stevig zit ingeplant in het gerechtelijk apparaat, en waarvan de leden vanuit hun professionele situatie geacht worden het VB te bekampen. Het VB heeft dus volledig gelijk wanneer het weigert zijn vertrouwen te geven aan een rechter die lid is van zo’n loge. Maar het VB wéét niet welke rechters dat precies zijn. Wie in de RvS is bijvoorbeeld bij het grootoosten? Dat is niet bekend, naar het schijnt. En gezien de vrijheid van vereniging kan je een rechter ook niet het recht ontzeggen om lid te zijn van zo’n grootoosten én zijn lidmaatschap geheim te houden.

Om zowel de rechten van de rechters als de rechten van het VB te vrijwaren, dien je dus een systeem te hebben waarbij het VB in positieve zin kan uitspreken welke rechters het vertrouwen van die partij hebben. Het is onmenselijk om hier een vertrouwen in het gerecht in algemene zin te eisen.

[C uit W]

http://openorthodoxie.literatesoluti...539033316/view

Eens lezen met deze discussie in je achterhoofd.

[Desiderius]

@ Jos Verhulst

Ik kan je perfect volgen, maar je moet mijn bedenkingen ook binnen de context plaatsen van een véél bredere visie op politiek en overheid. Het is immers nogal onzinnig om enkel over het gerechtelijk apparaat te keuvelen los van de context. (overigens, de scheiding der machten is al een aantal keer ter sprake gekomen) In mijn overtuiging dient de "overheid" in z'n totaliteit verregaand ontmanteld te worden en moet dan ook de rol van de politiek teruggedrongen worden tot in de "marginaliteit" (als economisch concept welteverstaan). Binnen die context zou er al helemaal geen sprake kunnen zijn dat politieke partijen of drukkingsgroepen het gerecht kunnen misbruiken om het vuile werk op te knappen.

Meer nog: doordat een effectieve ontmanteling van de overheid zou leiden tot een reductie van de wetgeving (dejuridificering / deregulering) met een factor 1.000 (voorzichtige schatting die we in een studiegroep zo'n vijftiental jaar geleden al maakten), valt meteen ook heel wat druk weg van de gerechtelijke instanties. De access to justice zal er zeer fors op vooruitgaan.

In privaatrechtelijke materies biedt de arbitrage de beste voorwaarden voor zo'n "vrij gekozen vertrouwen" én zal in de praktijk ook de voorkeur wegdragen als we de gerechtskosten voortaan voor het volle pond laten meespelen. Arbitrage is nl. een heel stuk goedkoper. Als we bovendien de verliezende partij laten opdraaien voor de effectieve kost, dan zullen partijen enkel nog hun toevlucht zoeken tot die formele "rechterlijke macht" wanneer ze het écht niet eens kunnen worden over de keuze van hun arbiter. [ik kort schaamteloos een heel lange en complexe theorie even kort in]

In publiekrechtelijke materies kan je via de juryrechtspraak of het toevoegen van lekenrechters (gekozen door de partijen) het vertrouwen ook opkrikken. De rechter kan zich dan concentreren op de meer technisch-juridische knooppunten, terwijl de lekenrechters zich vooral buigen over de feitelijkheid. Iets wat we ook in onze assisenprocedure zien. Door die mix te verfijnen ga je ook de rol van het charisma van de advocaat een stuk terugdringen. [ik heb het niet zo begrepen op de Vermassens van deze wereld]

Maar centraal blijft in alle gevallen het heikele punt van het exequatur: de tenuitvoerlegging van gerechtelijke beslissingen (evt. na toetsing). D�*�*r kan je m.i. geen deals over afsluiten en dat kan je ook niet overlaten aan (semi-)private instellingen. Het is overigens ook een louter technische kwestie die geen "goddelijke" input vereist. Het is net op dat punt dat de overheid (zo marginaal als ik die zie) formeel de beslissingen van de gerechten (buitengerechtelijke akkoorden, arbitragecommissies en andere) gaat bekrachtigen en uitvoeren: manu militari. Het houdt de ultieme erkenning in van de rechtsmacht. Dit is m.i. bij uitstek publiekrechtelijke materie; hoe schril dat begrip ook moge klinken in de oren van consequente libertariërs.

Ik heb het zelf niet zo moeilijk met dat "moeten vertrouwen hebben in". Voor zolang het systeem redelijke waarborgen kan bieden voor de onpartijdigheid en bekwaamheid van de rechters, kan ik daar mee leven. Immers, wanneer ik met een zware hartaandoening word overgebracht naar een ziekenhuis, dan heb ik hoogstwaarschijnlijk ook niet de mogelijkheid om mijn dokter te kiezen. Ik moet er vertrouwen in hebben dat die arts bekwaam en ervaren genoeg is om met mijn leven te spelen. Anders gesteld: dit soort van gedwongen vertrouwen komt wel vaker voor... Het is voor mij alleszins geen fetisj.

[Desiderius]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

http://openorthodoxie.literatesoluti...539033316/view

Eens lezen met deze discussie in je achterhoofd.

Dit is op zich een hele topic waard.
Ik zal de tekst nog eens goed laten bezinken en er dan een draadje aan wijden, want de problematiek die daar wordt opgeworpen is essentieel in mijn politieke overtuigingen.

[Jos Verhulst]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

@ Jos Verhulst

Ik kan je perfect volgen, maar je moet mijn bedenkingen ook binnen de context plaatsen van een véél bredere visie op politiek en overheid. Het is immers nogal onzinnig om enkel over het gerechtelijk apparaat te keuvelen los van de context. (overigens, de scheiding der machten is al een aantal keer ter sprake gekomen) In mijn overtuiging dient de "overheid" in z'n totaliteit verregaand ontmanteld te worden en moet dan ook de rol van de politiek teruggedrongen worden tot in de "marginaliteit" (als economisch concept welteverstaan). Binnen die context zou er al helemaal geen sprake kunnen zijn dat politieke partijen of drukkingsgroepen het gerecht kunnen misbruiken om het vuile werk op te knappen.

Meer nog: doordat een effectieve ontmanteling van de overheid zou leiden tot een reductie van de wetgeving (dejuridificering / deregulering) met een factor 1.000 (voorzichtige schatting die we in een studiegroep zo'n vijftiental jaar geleden al maakten), valt meteen ook heel wat druk weg van de gerechtelijke instanties. De access to justice zal er zeer fors op vooruitgaan.

Een factor duizend! Zijn de resultaten van die studiegroep ergens te bekomen?

Maar centraal blijft in alle gevallen het heikele punt van het exequatur: de tenuitvoerlegging van gerechtelijke beslissingen (evt. na toetsing). D�*�*r kan je m.i. geen deals over afsluiten en dat kan je ook niet overlaten aan (semi-)private instellingen.

Dat ben ik met je eens. Het feit dat de uitvoering een staatstaak is impliceert evenwel niet, dat de totstandkoming van het uit te voeren vonnis òòk een staatstaak is.

Ik heb het zelf niet zo moeilijk met dat "moeten vertrouwen hebben in". Voor zolang het systeem redelijke waarborgen kan bieden voor de onpartijdigheid en bekwaamheid van de rechters, kan ik daar mee leven. Immers, wanneer ik met een zware hartaandoening word overgebracht naar een ziekenhuis, dan heb ik hoogstwaarschijnlijk ook niet de mogelijkheid om mijn dokter te kiezen. Ik moet er vertrouwen in hebben dat die arts bekwaam en ervaren genoeg is om met mijn leven te spelen. Anders gesteld: dit soort van gedwongen vertrouwen komt wel vaker voor... Het is voor mij alleszins geen fetisj.

De vergelijking mankt toch principieel, dunk me. Je dient de mogelijkheid te hebben om een vertrouwensarts te kiezen, in de mate dat je tot keuze in staat bent. Dat geldt ook voor de rechter. Het kan zijn dat een rechter een vonnis moet vellen waarbij je partij bent, en tegelijk niet meer je wil kan uiten (je hebt bv een verkeersongeval veroorzaakt, waardoor je zelf in de coma terecht bent gekomen). Maar die uitzonderingssituaties inzake vijre wilsmanifestatie kan je niet gebruiken om een algemene norm strekkende tot onvrijheid af te leiden.

[Kaffer]

Volgens mij leidt een kleine groep van mensen die magistraten moeten verkiezen of het nu politici , magistraten , advocaten of rechtsspecialisten zijn altijd tot een bewuste of onbewuste vorm van vriendjespolitiek .
Waarom zouden B.V.B. de leden van De Hoge Raad Van Justitie niet democratisch verkozen kunnen worden ?
Daarom niet van dag op dag , maar wel na een voorbereiding van enkele maanden waardoor de burger kennis kan maken met de " persoon " van de kandidaten .
Om de job aantrekkelijk te maken mogen die leden voor mijn part een heus managersloon krijgen , het gerecht leiden is niet minder verantwoordelijk dan een multinational leiden .

[Jos Verhulst]

Oorspronkelijk geplaatst door Kaffer

Volgens mij leidt een kleine groep van mensen die magistraten moeten verkiezen of het nu politici , magistraten , advocaten of rechtsspecialisten zijn altijd tot een bewuste of onbewuste vorm van vriendjespolitiek .
Waarom zouden B.V.B. de leden van De Hoge Raad Van Justitie niet democratisch verkozen kunnen worden ?
Daarom niet van dag op dag , maar wel na een voorbereiding van enkele maanden waardoor de burger kennis kan maken met de " persoon " van de kandidaten .
Om de job aantrekkelijk te maken mogen die leden voor mijn part een heus managersloon krijgen , het gerecht leiden is niet minder verantwoordelijk dan een multinational leiden .

Een rechter spreekt recht over jou als individu, en bijgevolg is het primordiaal dat jijzelf, en niet het burgerschap in het algemeen, vertrouwen hebt in die rechter. Daarom lijkt een systeem van zelfstandige rechters mij het best. Zelfstandig rechter worden kan je, indien (a) voldoende burgers in jou als rechter hun vertrouwen hebben uitgesproken (en dan ook bij jou terechtkomen indien ze worden aangeklaagd) en tegelijk (b) de autonome gemeenschap van rechters zijn vertrouwen in je uitspreekt door je te accrediteren. Die zelfstandige rechters hoeven niet zelf rechtsgeleerden te zijn, maar kunnen juridische bijstand krijgen van juridisch geschoolde staatsambtenaren. Ook de uitvoering dient in handen te zijn van de rechtsstaat. De rechtspraak zelf dient echter van de staat te zijn gescheiden. De rechtsstaat dient zich bezig te houden met de algemene productie, de algemene bewaring en de algemene uitvoering van het recht. Het is niet de taak van de staat om in te gaan op de particulariteiten van een individu, en dat moet een rechter juist wel doen. Daarom best de rechter, net zoals de leraar, de priester, de kunstenaar enz. buiten de staat houden.

[Kaffer]

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

Een rechter spreekt recht over jou als individu, en bijgevolg is het primordiaal dat jijzelf, en niet het burgerschap in het algemeen, vertrouwen hebt in die rechter. Daarom lijkt een systeem van zelfstandige rechters mij het best. Zelfstandig rechter worden kan je, indien (a) voldoende burgers in jou als rechter hun vertrouwen hebben uitgesproken (en dan ook bij jou terechtkomen indien ze worden aangeklaagd) en tegelijk (b) de autonome gemeenschap van rechters zijn vertrouwen in je uitspreekt door je te accrediteren. Die zelfstandige rechters hoeven niet zelf rechtsgeleerden te zijn, maar kunnen juridische bijstand krijgen van juridisch geschoolde staatsambtenaren. Ook de uitvoering dient in handen te zijn van de rechtsstaat. De rechtspraak zelf dient echter van de staat te zijn gescheiden. De rechtsstaat dient zich bezig te houden met de algemene productie, de algemene bewaring en de algemene uitvoering van het recht. Het is niet de taak van de staat om in te gaan op de particulariteiten van een individu, en dat moet een rechter juist wel doen. Daarom best de rechter, net zoals de leraar, de priester, de kunstenaar enz. buiten de staat houden.

Als ik het goed begrijp meen je dat de magistraten ergens een groep van mensen moeten zijn die losstaan van de maatschappij .
En stel dat de situatie aldaar misgroeid , is daar geen democratische kontrole voor nodig .
Het voorbeeld van die rechter Bloch is , alhoewel sommigen het daar moeilijk mee hebben , wel degelijk een waar gebeurd voorbeeld van hoe het aldaar kompleet kan misgaan .

[Desiderius]

Oorspronkelijk geplaatst door Jos Verhulst

Een factor duizend! Zijn de resultaten van die studiegroep ergens te bekomen?

In voorbereiding op een bijdrage aan een colloquium aan de Erasmus Universiteit te Rotterdam over "Dejuridificatie & deregulering" een vijftiental jaar geleden, hebben we met de toenmalige (helaas vrij ontoereikende) computersystemen van een aantal universiteitsbibliotheken een conservatieve schatting gemaakt van het aantal bijzondere strafwetten die in ons rechtssysteem zijn opgedoken sedert 1950. De precieze data kan ik desgevallend nog wel opduikelen uit mijn archief, maar we spreken daar reeds over ruim 55.000 strafrechtelijke bepalingen. D�*t is het gevolg van de nare gewoonte die onze wetgever heeft om zowat elke wet langs strafrechtelijke weg af te dwingen. Het behoeft niet veel verbeelding om in te zien dat dit ronduit gekkenwerk is. Wij hebben onze studie dan nog beperkt tot de wetteksten en koninklijke besluiten die we via de registers van het Staatsblad konden terugspeuren. In de eerste plaats was het er ons om te doen aan te tonen dat de overcriminalisering een kanker is in ons rechtssysteem. Er is dan nog geen sprake van de immense stroom van administratieve verordeningen op tal van bestuursniveau's die eveneens aanleiding (kunnen) geven tot litige.

Het zou interessant zijn om die oefening vandaag nog eens over te doen met de meer geavanceerde software; immers, in die relatief korte tijd zijn de rechtsbronnen aan een razend tempo geïnformatiseerd en zouden we een véél preciezer beeld krijgen van de omvang van de kwaal.

U kent ongetwijfeld wel het adagium "nemo censetur ignorare legem" (niemand kan er zich op beroepen de wet niet te kennen); in het licht van een aantal objectieve cijfers wordt pas écht duidelijk hoe illusoir dat gegeven wel is. En meer nog: hoe fijnmazig het web van reglementering is dat onze zogenaamde individuele vrijheid gevangen houdt. Ik maak me sterk dat zowat élke burger in dit land op elk moment wel op één of ander punt kan "gepakt" worden. Al was het maar omdat het remlicht van z'n wagen 2 cm te laag is gemonteerd. [authentiek: mijn auto is zo eens "onder handen" genomen door een koppel pissige "zwaantjes" gewapend met o.a. lintmeter en ik heb toen een boete gekregen wegens het ontbreken van een paar items in de verbandtrommel. http://www.wegcode.be/wet.php?wet=22&node=art71 Ha, je dacht dat je de wegcode kende, nietwaar?]

U kent ook de fameuze Kafka-meter tegen de voorgevel van het kabinet van ons aller staatssecretaris Q ? Wel, als hij de échte Kafka-maatstaf zou hanteren, dan zou dat ding ruim zo hoog moeten zijn als de Eiffeltoren. Hebben we er meteen een toeristische trekpleister bij in de hoofdstad.

[Jos Verhulst]

Oorspronkelijk geplaatst door Kaffer

Als ik het goed begrijp meen je dat de magistraten ergens een groep van mensen moeten zijn die losstaan van de maatschappij .
En stel dat de situatie aldaar misgroeid , is daar geen democratische kontrole voor nodig .
Het voorbeeld van die rechter Bloch is , alhoewel sommigen het daar moeilijk mee hebben , wel degelijk een waar gebeurd voorbeeld van hoe het aldaar kompleet kan misgaan .

Zoals ik in mijn eerste posting op deze draad vermeld heb, kan men dit probleem ondervangen met een recall-procedure.

Overigens is 'los staan van de staat' absoluut niet hetzelfde als 'los staan van de maatschappij'. Aangezien men enkel rechter zou kunnen zijn indien er voldoende burgers zijn die u als rechter zien zitten, staat een rechter in dit alternatieve systeem eigenlijk dichter bij de 'maatschappij', maar tegelijk ook verder van de 'staat'.