zelfdoding bij jongeren

[Bhairav]

Oorspronkelijk geplaatst door syadnez

Het geeft wat inzicht in de motieven van de doorsnee zelfmoordenaar.
Maar hoe verklaart dit alles waarom net België! op het allerhoogste schavotje staat?

Is genetisch.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Is genetisch.

larie, zo hielden ze eeuwenlang de zwarte voor dat hij genetisch minder waard was dan de blanke.

[Bhairav]

Is echt genetisch.

[Desiderius]

Vergelijk het gezinsleven anno 2006 met dat van pakweg dertig �* veertig jaar geleden. M.i. ligt de oorzaak daar... In de eerste plaats eist onze verzorgingsstaat van een modaal gezin de actieve inzet van beide ouders. Op één inkomen (of twee part-times) kom je er niet meer. Simpele rekenoefening leert je dat. Voor kinderen is steeds minder tijd; voor een stuk verklaart dat wellicht ook de demografische evolutie. De bijzonder hoge arbeidskost gaat ook hand-in-hand met bijzonder hoge productiviteitseisen en zoiets wreekt zich in het gezinsleven. Waar vroeger "vader" de kostwinner was en ook de grote "afwezige", zijn dat nu beide ouders geworden. Kinderen worden al op zeer jonge leeftijd gedumpt in de kindercrèche en moeten zo snel mogelijk "zelfredzaam" zijn. In mijn tijd keken we nog met enig medelijden naar die zgn. "sleutelkinderen"...

W�*�*r zijn die ouders dan, wanneer hun kind met zichzelf in de knoop ligt? Als ik het op mezelf betrek, dan bedenk ik vaak dat ik met m'n persoonlijke problemen altijd naar m'n moeder ging; die was er immers altijd en kon in één oogopslag zien wanneer er iets met één van haar kinderen niet in orde was. Weinig subtiele signalen ontgingen haar. Mijn pa was daar minder gevoelig voor; met de praktische problemen (enfin, geldzaken en zo) gingen we bij hem aankloppen. Mijn "thuis" was altijd m'n reddingsboei als ik het écht niet meer zag zitten. Ik vraag me af hoe sommige van die "assertieve en zelfredzame" jongeren vandaag de kop boven water kunnen houden. Misschien verklaart dit wel iets...

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Vergelijk het gezinsleven anno 2006 met dat van pakweg dertig �* veertig jaar geleden. M.i. ligt de oorzaak daar... In de eerste plaats eist onze verzorgingsstaat van een modaal gezin de actieve inzet van beide ouders. Op één inkomen (of twee part-times) kom je er niet meer. Simpele rekenoefening leert je dat. Voor kinderen is steeds minder tijd; voor een stuk verklaart dat wellicht ook de demografische evolutie. De bijzonder hoge arbeidskost gaat ook hand-in-hand met bijzonder hoge productiviteitseisen en zoiets wreekt zich in het gezinsleven. Waar vroeger "vader" de kostwinner was en ook de grote "afwezige", zijn dat nu beide ouders geworden. Kinderen worden al op zeer jonge leeftijd gedumpt in de kindercrèche en moeten zo snel mogelijk "zelfredzaam" zijn. In mijn tijd keken we nog met enig medelijden naar die zgn. "sleutelkinderen"...

W�*�*r zijn die ouders dan, wanneer hun kind met zichzelf in de knoop ligt? Als ik het op mezelf betrek, dan bedenk ik vaak dat ik met m'n persoonlijke problemen altijd naar m'n moeder ging; die was er immers altijd en kon in één oogopslag zien wanneer er iets met één van haar kinderen niet in orde was. Weinig subtiele signalen ontgingen haar. Mijn pa was daar minder gevoelig voor; met de praktische problemen (enfin, geldzaken en zo) gingen we bij hem aankloppen. Mijn "thuis" was altijd m'n reddingsboei als ik het écht niet meer zag zitten. Ik vraag me af hoe sommige van die "assertieve en zelfredzame" jongeren vandaag de kop boven water kunnen houden. Misschien verklaart dit wel iets...

Ja, mijn thuis was ook steeds mijn reddingboei maar dat verklaart nog steeds niet waarom het in Belgie zoveel hoger ligt dan in onze buurlanden.

[syadnez]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Is echt genetisch.

Ja, in sommige gevallen kun je wel zeggen dat "het" in de familie zit, dus genetisch bepaald. Maar dat is maar één van de categorieën van mensen die zelfmoord plegen of de neiging hebben tot.

[Desiderius]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

Ja, mijn thuis was ook steeds mijn reddingboei maar dat verklaart nog steeds niet waarom het in Belgie zoveel hoger ligt dan in onze buurlanden.

Zou het kunnen zijn dat we in België een véél hogere fiscaliteit --> arbeidskost --> productiviteitsvereiste hebben dan in andere landen? In die mate dat dit sterker doorwerkt in het gezin? En ook veel hogere prestatiedruk legt op de jeugd? Echte vrije tijd is ontzettend kostbaar geworden en veel ouders willen die tijd voor zichzelf voorbehouden (en je moet er idd. "de riem" kunnen afleggen, zoniet ga je aan stress tenonder) en besteden hun kinderen systematisch uit in een hele waaier aan hobbies en activiteiten. Er zijn kinderen die nauwelijks nog thuis zijn: sportclub, muziek, theater, gym, dans etc...

Andere verklaringen zou je ook kunnen zoeken in de fameuze werkloosheidsval (of uitkeringsval); jonge mensen die schrik hebben om erin terecht te komen en op die manier vast komen te zitten? Het sociaal-economisch klimaat determineert in zeer belangrijke mate ook de cultuur: tegenwoordig is "loser" zowat het ergste scheldwoord dat je als jongere naar de kop geslingerd kan krijgen...

Vinden die "zelfredzame" hyperactieve jongeren de weg naar huis wanneer ze in een "dip" zitten? Of is het hen zodanig ingeprent dat ze hun problemen zelf maar moeten zien op te lossen?

Het blijft een hyper-delicaat onderwerp; maar een paar jaar geleden heb ik een gesprek gehad met een vader wiens zoon zelfmoord had gepleegd. Een zgn. goed functionerend gezin waar je zoiets nooit zou verwacht hebben. En toch... Als buitenstaander merkte ik op dat vader en moeder weliswaar altijd open stonden voor hun kinderen en hen heel veel aandacht schonken, maar beiden hadden een veeleisende job en waren er effectief vrij weinig. De hele idee van "quality time" is puur zelfbedrog: één halve dag per week compenseert nooit! Die jongen had ook een hele rist van "activiteiten"; zo'n typisch drukke agenda. Het verwondert me niet dat die ouders nooit een signaal hadden "opgevangen"; ondanks het feit dat ze zich terecht "goede" ouders mochten noemen.

[Starkan]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

tegenwoordig is "loser" zowat het ergste scheldwoord dat je als jongere naar de kop geslingerd kan krijgen...

Vinden die "zelfredzame" hyperactieve jongeren de weg naar huis wanneer ze in een "dip" zitten? Of is het hen zodanig ingeprent dat ze hun problemen zelf maar moeten zien op te lossen?

Hier heb je een punt denk ik.
Hetgeen je ervoor schrijft heb ik echter sterk m'n twijfels.

Ik denk dat het streven naar 'eer' ook niet te onderschatten is, en als je dat niet kan bereiken, de 'teleurstelling' niet te overzien.
Onze maatschappij is niet echt voorzien voor mensen die het wat 'rustiger' aan willen doen. Neem een gemiddeld interimmer krijgt serieus wat stress te verduren. Met de lonen in de sectoren die interims bieden, moet je ook niet hopen. En ben je gearriveerd, als je niet tegen je 60 een eigen huis hebt? Ok, op 20 geen probleem, 30, 40, ja dan is het nu of nooit. Maar kan je het permitteren, kan je dan nog eens op vakantie als je er voor gaat?
En dan de contrasten met de anderen landen. Hier gaat alles goed, en toch voel ik me niet goed... Is er iets mis met me??
Zo'n dingen..

[syadnez]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Vergelijk het gezinsleven anno 2006 met dat van pakweg dertig �* veertig jaar geleden. M.i. ligt de oorzaak daar... In de eerste plaats eist onze verzorgingsstaat van een modaal gezin de actieve inzet van beide ouders. Op één inkomen (of twee part-times) kom je er niet meer. Simpele rekenoefening leert je dat. Voor kinderen is steeds minder tijd; voor een stuk verklaart dat wellicht ook de demografische evolutie.

Ergens heb je helemaal gelijk maar toen ging ik even googlen en kwam ik onderstaande tekst tegen. (http://www.ethesis.net/borstvoeding/...ng_besluit.htm)
Het ligt voor de hand dat de socio-economische situatie waarin men opgroeit, leeft en werkt het handelen van elk individu bepaalt. Volgens de bronnen bestond er inderdaad een verschil in de houding van de vrouwen (tegenover borstvoeding), afhankelijk van de klasse en beroepsactiviteiten. Men ging er vanuit dat moeders ongeacht hun afkomst zelden zelf borstvoeding gaven, maar de oorzaken achterliggend aan deze houding en de gevolgen voor het kindje waren sterk afhankelijk van de klasse en rang waartoe men behoorde. Volgens de medici ging men er in de burgerlijke kringen van uit dat vrouwen van hun stand te teer waren om hun kindje fatsoenlijk te zogen. Kindjes, in deze kringen geboren, hadden echter het geluk dat hun ouders de middelen hadden om hen een goed alternatief voor de moederborst te bieden. Zo hadden vrouwen uit de burgerij vaak een min waardoor hun kindje toch borstvoeding kreeg. Met de opkomst van de melkpoeders hadden zij als eerste toegang tot deze aanvankelijk nog dure alternatieven voor de onaangepaste koemelk die men gaf als men geen min had. Door deze nieuwe ontwikkeling werd het huren van een min geleidelijk overbodig in deze kringen. Daarenboven drong de medische kennis het eerst door in deze kringen waardoor de elementaire regels van de hygiëne en gezondheid er een grotere verspreiding kenden dan in de kringen van analfabete arbeidsters. Deze arbeidsters hadden niet alleen het minste kennis, zij hadden bovendien enkel beschikking over de goedkoopste en daardoor kwalitatief slechtste melk. Op het platteland vond op het eind van de negentiende eeuw een kentering plaats waardoor ook daar borstvoeding in onbruik raakte. Daar de mannen zich steeds meer inlieten met seizoensarbeid, moesten de vrouwen al maar meer taken op het land van de man overnemen. Net zoals bij de arbeidsters uit de steden werd de lange uithuizigheid een hinderpaal die het zogen van de kindjes sterk bemoeilijkte. Het grote verschil met de steden lag hem in de moeilijkheid om de moeders uit landelijke gebieden te sensibiliseren en bij te staan in de kinderzorg.

We hebben dus een europese richtlijn nodig om Poolse minnen in te voeren...

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

België, één van de koplopers in Europa omtrent zelfdoding bij jongeren. Ik vraag me af waarom. De prestatiedruk? De televisie? Wat is de aanleiding? Graag jullie mening.

Volgens mij is Vlaanderen en België zo klein, dat ze geen uitweg meer zien en claustrofobie krijgen, en dan is de enige ontsnapping nog de dood.

[Fozzie]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Ik dacht dat her "maar" 1 op de 7 was.

Ik denk dat er een verschil is tussen zelfmoordgedachten en concrete zelfmoordplannen, waarschijnlijk slaat die 1 op 7 op de concrete plannen (of zelfs pogingen).

Naast de prestatiedruk en de isolatie kan "onverdraagzaamheid" een grote rol spelen bij zelfmoordgedachten. In het recente verleden hoorde je vaak over zelfmoord na pestgedrag van de omgeving, ook dat zou moeten aangepakt worden, dat jongeren (en volwassenen) degenen die een beetje "anders" zijn proberen te aanvaarden i.p.v. ze letterlijk dood te pesten...

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Karma

België, één van de koplopers in Europa omtrent zelfdoding bij jongeren. Ik vraag me af waarom. De prestatiedruk? De televisie? Wat is de aanleiding? Graag jullie mening.

Als ik terug jong moest zijn, zou ik ook zelfmoord plegen.
Stel je voor dat ik daar allemaal nog eens doorheen moet...

Fuik Nietsche met zijn acceptatie van de herhaling van eeuwig hetzelfde

[debbie]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Als ik terug jong moest zijn, zou ik ook zelfmoord plegen.
Stel je voor dat ik daar allemaal nog eens doorheen moet...

Fuik Nietsche met zijn acceptatie van de herhaling van eeuwig hetzelfde

Fuik Nietsche of bedoel je fuck Nietsche?

Dat zou pas een nachtmerrie zijn, een eeuwige herhaling van altijd weer hetzelfde, brrrrr

[StevenNr1]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Als ik terug jong moest zijn, zou ik ook zelfmoord plegen.
Stel je voor dat ik daar allemaal nog eens doorheen moet...

Ik vind een tweede leven wel een leuk idee, als je weet hebt van je keuzes in je vorige leven, kan je anders handelen, zoals u zich bijv. van het leven zou beroven.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door debbie

Fuik Nietsche of bedoel je fuck Nietsche?

Dat zou pas een nachtmerrie zijn, een eeuwige herhaling van altijd weer hetzelfde, brrrrr

Ik zeg altijd fuik als ik fuck bedoel.
Nietsche bedoelde dat lust altijd eeuwigheid zoekt.
Dat kan wel zijn, maar blijkbaar hebben de zelfmoordjongeren dat niet zo begrepen.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

Ik vind een tweede leven wel een leuk idee, als je weet hebt van je keuzes in je vorige leven, kan je anders handelen, zoals u zich bijv. van het leven zou beroven.

Ik zou liever, om te beginnen, niet terug geboren worden, maar je hebt niet altijd de keus, hé...

[StevenNr1]

Ook een mooie optie

[Tavek]

Het gegeven dat gewoon "leven" nu al zo complex is geworden, is de oorzaak van al de miserie.

[TomB]

Ik ben al een tijdje weg uit Belgie. Waar ik woon groeperen dat zootje levenshaters zich. Ze noemen zichzelf emo kids.

Hier een linkje dat illustreert hoe ze hun weg proberen te vinden:
http://www.i-am-bored.com/bored_link.cfm?link_id=14388
(grappige video trouwens)

Ik vind dat het een verwezenlijking is van de maatschappij dat we ons eindelijk kunnen gaan bezighouden met psychologische problemen. Vroeger lag het aantal zelfmoorden misschien lager, maar was de dag ook meer gevuld met noodzakelijkheden.

Meer vrije tijd om u psychisch te ontwikkelen en u bezig te houden met levensvragen. Het onderzoek hiernaar staat nog in de kinderschoenen. Interessante discussie.

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Desiderius

Zou het kunnen zijn dat we in België een véél hogere fiscaliteit --> arbeidskost --> productiviteitsvereiste hebben dan in andere landen? In die mate dat dit sterker doorwerkt in het gezin? En ook veel hogere prestatiedruk legt op de jeugd? Echte vrije tijd is ontzettend kostbaar geworden en veel ouders willen die tijd voor zichzelf voorbehouden (en je moet er idd. "de riem" kunnen afleggen, zoniet ga je aan stress tenonder) en besteden hun kinderen systematisch uit in een hele waaier aan hobbies en activiteiten. Er zijn kinderen die nauwelijks nog thuis zijn: sportclub, muziek, theater, gym, dans etc...

Andere verklaringen zou je ook kunnen zoeken in de fameuze werkloosheidsval (of uitkeringsval); jonge mensen die schrik hebben om erin terecht te komen en op die manier vast komen te zitten? Het sociaal-economisch klimaat determineert in zeer belangrijke mate ook de cultuur: tegenwoordig is "loser" zowat het ergste scheldwoord dat je als jongere naar de kop geslingerd kan krijgen...

Vinden die "zelfredzame" hyperactieve jongeren de weg naar huis wanneer ze in een "dip" zitten? Of is het hen zodanig ingeprent dat ze hun problemen zelf maar moeten zien op te lossen?

Het blijft een hyper-delicaat onderwerp; maar een paar jaar geleden heb ik een gesprek gehad met een vader wiens zoon zelfmoord had gepleegd. Een zgn. goed functionerend gezin waar je zoiets nooit zou verwacht hebben. En toch... Als buitenstaander merkte ik op dat vader en moeder weliswaar altijd open stonden voor hun kinderen en hen heel veel aandacht schonken, maar beiden hadden een veeleisende job en waren er effectief vrij weinig. De hele idee van "quality time" is puur zelfbedrog: één halve dag per week compenseert nooit! Die jongen had ook een hele rist van "activiteiten"; zo'n typisch drukke agenda. Het verwondert me niet dat die ouders nooit een signaal hadden "opgevangen"; ondanks het feit dat ze zich terecht "goede" ouders mochten noemen.

Kan een mogelijke rol spelen natuurlijk. Ik ben werkzaam in een setting van kansarmoeden. Daar zie je vaak het omgekeerde, vader en moeder zijn ontzettend veel thuis maar meestal in een nogal kleine behuizing. De jongeren lopen doelloos rond op straat omdat ze thuis elkaar verstikken. Echte invulling van vrije tijd (zoals wij kennen) is er eigenlijk niet, het inkomen is eerder aan de schaarse kant met alle gevolgen vandien. Hun tijd vullen met het roken van jointjes is eigenlijk hun belangrijkste bezigheid. Toekomstperspectieven zijn te hoog gegrepen. En dan laten ze na een tijd hun koppeke hangen, zoeken niet meer naar alternatieven en zo van die dingen. Ik hoorde al vaak van die gasten dat ze het eigenlijk niet meer zien zitten. Sommigen vechten terug en maken er soms nog wat van maar die "roots" cijferen ze niet weg. En af en toe hoort men enkele jaren nadien wel dat er een einde aan gekomen is.