Roofdieren

[Rob Roy]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

Er is iets helemaal fout in uw redenatie, rechten hebben betekend toch juist dat? Het kan niet dat iemand zijn rechten mider waard zijn dan de rechten van iemand anders. Men zou om te beginnen allemaal al dezelfde rechten moeten hebben, hoe kunnen dan de rechten van die of die ondergeschikt zijn?

Ik wil de discussie graag voeren, als je essentiële onderdelen van mijn stelling niet weglaat. Hierboven staat duidelijk (tweemaal) dat de rechten van de (individuen van de) gemeenschap moeten voorgaan op die van de crimineel als er een conflict tussen die twee zou bestaan.

Verder sla je m.i. nog iets belangrijks over: dat is de misdaad zelve. Rechten zijn een menselijke uitvinding, het is iets wat de gemeenschap ingesteld heeft om een menswaardig leven voor elk van zijn leden mogelijk te maken. Ze zijn geen natuurlijk gegeven, en diezelfde gemeenschap kan dus een deel van die rechten intrekken als ze dat nodig acht. Dat doet ze bijvoorbeeld met het recht op vrijheid van criminelen. In het geval van de roofdiercriminaliteit tegenover personen waar we het hier over hebben, pleegt de misdadiger door zijn misdaad een aanval op de rechten van de gemeenschap die zo verregaand is dat hij geen aanspraak meer kan maken op alle evidente rechten die die gemeenschap garandeert. Hij geeft met andere woorden zelf een deel van zijn rechten op.

[Rob Roy]

Oorspronkelijk geplaatst door Doki

Terzijde vind ik de term "roofdier" (or "predator") eigenlijk maar heel oppervlakkig van toepassing zijn, eigenlijk alleen in het aspect van het doelbewust bejagen van prooien. Een roofdier moet doden om te kunnen leven, dat kan van een moordenaar niet gezegd worden. Een roofdier kan je ook niet ten laste leggen dat het jaagt of doodt, het denkt immers niet en handelt puur automatisch. In die zin is de term "roofdier" misschien eigenlijk veel te mild voor een moordenaar, omdat het hem lijkt te ontslaan van enige verantwoordelijkheid voor het eigen handelen.

Nogal wat posters hier reageren op de beginstelling door te zeggen dat de parallel met het roofdier niet opgaat omdat een roofdier doodt voor zijn overleving, omdat het alleen maar doet wat het van nature uit doet etc.

Ze hebben natuurlijk gelijk. Dat is het zwakke punt van het gebruik van de term "roofdier" voor dit specifieke type criminelen: het roofdier begaat helemaal geen misdaad door te roven, het volgt daarmee integendeel gewoon zijn natuurlijke inborst en het is aan de mens om zichzelf daar adequaat tegen te beschermen.

Maar het gebruik van de term roofdier is dan ook niet bedoeld om iets te vertellen over de roofdieren, wel over een bepaald soort van gemeenschapsvernietigend gedrag door mensen. Hij probeert enerzijds te beschrijven hoe mensen dit soort gedrag van andere mensen ervaren, nl. als onvoorspelbaar, onvermijdbaar, zinloos en ontredderend. Het zou iets juister zijn om te vergelijken met een razende hond dan met een roofdier. Anderzijds is het een puur politioneel en juridisch begrip, dat als functie heeft een heel specifieke soort van criminaliteit te omschrijven en beter te bestrijden. In die zin doet de term wat hij moet doen, imho.

[Doki]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Roy

Ik wil de discussie graag voeren, als je essentiële onderdelen van mijn stelling niet weglaat. Hierboven staat duidelijk (tweemaal) dat de rechten van de (individuen van de) gemeenschap moeten voorgaan op die van de crimineel als er een conflict tussen die twee zou bestaan.

Verder sla je m.i. nog iets belangrijks over: dat is de misdaad zelve. Rechten zijn een menselijke uitvinding, het is iets wat de gemeenschap ingesteld heeft om een menswaardig leven voor elk van zijn leden mogelijk te maken. Ze zijn geen natuurlijk gegeven, en diezelfde gemeenschap kan dus een deel van die rechten intrekken als ze dat nodig acht. Dat doet ze bijvoorbeeld met het recht op vrijheid van criminelen. In het geval van de roofdiercriminaliteit tegenover personen waar we het hier over hebben, pleegt de misdadiger door zijn misdaad een aanval op de rechten van de gemeenschap die zo verregaand is dat hij geen aanspraak meer kan maken op alle evidente rechten die die gemeenschap garandeert. Hij geeft met andere woorden zelf een deel van zijn rechten op.

Hiermee geef je zelf een belangrijk punt aan Rob: door bepaalde daden te stellen geeft een crimineel inderdaad zelf een aantal van zijn rechten op. Maar de beginstelling blijft dus wel dat alle mensen starten met dezelfde rechten, en dat de maatschappij pas kan beslissen tot het afpakken van bepaalde rechten wanneer bewezen is dat iemand schuldig is aan een misdaad. De bewezen schuld is daarin een vitaal punt, en het gaat hier in dit geval tot nader order over een verdachte, niet over een veroordeelde crimineel. Natuurlijk kan ik ook wel begrijpen dat in dit geval de verdachte zo goed als zeker de dader is, en dat de term "roofdier" hier eerder als beeld wordt gebruikt, maar ik blijf bij mijn punt dat de politie in zijn terminologie zo neutraal mogelijk moet blijven.

Laat ons hopen dat ze die man snel vinden zodat hij geen verdere schade kan aanrichten.

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Rob Roy

Ik wil de discussie graag voeren, als je essentiële onderdelen van mijn stelling niet weglaat. Hierboven staat duidelijk (tweemaal) dat de rechten van de (individuen van de) gemeenschap moeten voorgaan op die van de crimineel als er een conflict tussen die twee zou bestaan.

Verder sla je m.i. nog iets belangrijks over: dat is de misdaad zelve. Rechten zijn een menselijke uitvinding, het is iets wat de gemeenschap ingesteld heeft om een menswaardig leven voor elk van zijn leden mogelijk te maken. Ze zijn geen natuurlijk gegeven, en diezelfde gemeenschap kan dus een deel van die rechten intrekken als ze dat nodig acht. Dat doet ze bijvoorbeeld met het recht op vrijheid van criminelen. In het geval van de roofdiercriminaliteit tegenover personen waar we het hier over hebben, pleegt de misdadiger door zijn misdaad een aanval op de rechten van de gemeenschap die zo verregaand is dat hij geen aanspraak meer kan maken op alle evidente rechten die die gemeenschap garandeert. Hij geeft met andere woorden zelf een deel van zijn rechten op.

Neen, ik ben een andere mening toegedaan, vrijheidsberoving om een misdaad die gepleegd is neemt niets weg van de rechten die gevangenen hebben. Uiteraard veegt Belgie zijn pan daaraan, maar daar wordt Belgie dan ook voor veroordeeld.

Mensenrechten zijn absoluut, met andere woorden, de "gemeenschap" kan die niet afschaffen als haar dat zo uitkomt.

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Bob Roy

Graag, maar nadat we de nodige veiligheidsmaatregelen genomen en met succes toegepast hebben.

Het is mijn mening dat de overgang van welvaartsstaat naar politiestaat in België/europa de eerste twintig jaar zal verder gaan. Ik stel voor dat als u na die tijd merkt dat er meer en gevaarlijker roofdieren dan ooit zijn, tesamen met meer jagers, meer gevoel van onveiligheid ondanks meer veiligheidsmaatregelen, en minder persoonlijke vrijheden, zich afvraagt of de ingeslagen weg wel de correcte is. Bij afwezigheid van resultaten kan de neiging bestaan te roepen om juist nog meer politiestaat. 'Mannetjesputtersgedrag' tegenover misdadigers kan nogal eens een averrechts effect hebben. Laten we zorgen dat we door onze 'oplossingen' niet 'part of the problem' worden.

Ik stel het falen vast van wetenschappen zoals sociologie en psychologie om het publiek deelachtig te maken van hun verworven kennis in verband met misdaadbestrijding.

[illwill]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

Dat is waar, die hebben geen winkels enzo, die moeten hun niet inschrijven in de RVA als ze van school komen.

Zoals ik al zei, een belachelijke vergelijking die gewoonweg niet opgaat.

[The_fat_bloke]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Is de kuur die je hier voorschrijft niet erger dan de kwaal?
Ik wil niet weten waar het toe leidt als pedofilie geen taboe meer is hoor.
Je kan wel proberen te zorgen voor een soort preventie- en behandelingscircuit dat deze mensen actief aanzet om met hun probleem voor de dag te komen en hulp te gaan zoeken bij de bevoegde instanties. Maar iets bespreekbaar maken met het oog op behandeling is m.i. nog iets heel anders dan aanvaardbaar maken. Dat zou willen zeggen dat we het normaal moeten vinden en dat dit norm nummer zoveel is die vervaagt. Als je dit normaal vindt, vind je overigens ook verkrachting normaal. Want een kind van die leeftijd heeft niet de mentale bekwaamheid om toestemming te geven aan zulke handelingen en te weten wat dat allemaal betekent en impliceert. Er kan dus niet gesproken worden van een vrije keuze. Dat is het grote probleem bij pedofilie. Anders kan je zeggen dat het een gewone andere seksuele voorkeur is, zoals sommige mensen dat hebben voor iemand van hetzelfde geslacht, voor leder, voor pijn of god weet wat nog allemaal. (Die laatsten behoren weliswaar tot de parafiliën.) Ik moet wel zeggen dat ik niet weet of het geneesbaar is ... ik ben bang dat officieel genezen zijn hiervan gelijk staat aan het onzichtbaar maken van...

Sorry, ik had geen tijd om mijn opmerking verder uit te werken (nu zou ik feitelijk ook aan het werk moeten zijn, ma soit ) Effe snel wezen; let niet op mijn zinsbouw
Wat ik eigenlijk bedoelde: Wanneer men pedofilie terdege (ie unbiased) zou kunnen onderzoeken, dan zou er misschien een genetische basis aan het licht kunnen komen. Anderzijds zou er uit psychologisch onderzoek naar voren kunnen komen dat het om psychisch 'beschadigde' mensen gaat. In elk geval mensen die er niet voor 'kiezen' om pedofiel te zijn. En wat dan?
Wanneer een pedofiel effectief de stap zet en een kinderverkrachter wordt, moet hij (of zij) gestraft worden: er is immers een inbreuk gepleegd op de waardigheid en de soevereiniteit van het kind en zijn lichaam.
Maar indien het debat niet zoals vaak gevoerd zou worden alsof het hier om onmensen, duivels of beesten gaat, maar wel degelijk om mensen (die er misschien niks aan kunnen doen dat ze zich aangetrokken voelen tot kinderen, hoe ziekelijk wij dat ook mogen vinden), dan zouden deze mensen misschien sneller de stap naar de gespecialiseerde hulpverlening durven zetten ipv schuw te wachten, angstig voor repressie wanneer zij voor hun geaardheid uitkomen tot de bom uiteindelijk barst en ze zich vergrijpen aan een kind.
Just my 2 cents