Steeds meer jongeren in de jeugdzorg

[Rudy]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Hardhandig optreden is Pavlov, en Pavlov is achterhaald. Wet van Crowley.

Ouders die hardhandig optreden begrijpen er niet veel van.

Aldus een wetenschapper.

Toch maar eens een onderzoek uitvoeren naar het aantal professionele pedagogen, leerkrachten, die het zo goed kunnen uitleggen aan de ouders van hun leerlingen maar zelf overhoop liggen met hun eigen kinderen.

Resultaten van wetenschappers zijn prima. Toch maar eens diverse wetenschappers consulteren, en niet louter wie politiek correct binnen het schoolboekje van de voogdijminister past.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Aldus een wetenschapper.

Toch maar eens een onderzoek uitvoeren naar het aantal professionele pedagogen, leerkrachten, die het zo goed kunnen uitleggen aan de ouders van hun leerlingen maar zelf overhoop liggen met hun eigen kinderen.

Resultaten van wetenschappers zijn prima. Toch maar eens diverse wetenschappers consulteren, en niet louter wie politiek correct binnen het schoolboekje van de voogdijminister past.

Veel blabla. Pedagogen zijn zelden intelligente mensen. Leerkrachten ook, daat het geen prestigeus beroep is.

De wet van Crowley staat in mijn onderschrift. Die impliceert dat de "harde aanpak" nooit werkt. Mensen die geloven in de harde aanpak begrijpen weinig van de realiteit, zijn vaak oudjes, kleinburgers, of dergelijk lijndenkend volk.

De vraag "waarom ontspoort een kind" is zeer complex, en weinig mensen, ook hoogopgeleiden (de opleidingen van tegenwoordig zijn weinig waard aangezien ze zoals je zegt doctrinair zijn), kunnen een eenduidig antwoord geven.
Geloven dat men kinderen in't gareel kan kloppen is even achterlijk als geloven dat men een rivier van richting kan doen veranderen door erop te slaan.

[Jennes]

Klassieke conditionering heeft helemaal niets van doen met 'hardhandig optreden'. Het gaat om een specifiek mechanisme dat zich in de hersenen afspeelt, maar dat heeft op zich weinig van doen met 'hardhandigheid' van prikkels die worden gegeven.

En zowel klassieke - als operante conditionering zijn als leermechanismes totaal niet achterhaald. Vermoedelijk worden ze dat ook nooit.
Deze spelen een ongelofelijke rol bij allerlei dagdagelijkse dingen.

Pedagogen noch psychologen zullen 'een hardhandige aanpak' (ik vraag me af wat daarmee wordt bedoeld: slaan?) toejuichen!
Men leert veel sneller en sterker wanneer men goed gedrag beloond (dat is operante conditionering), dan wanneer men negatief gedrag straft (=operante conditionering).

[Johan Bollen]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

En u?

Statistisch gezien is de kans hoger er geweldadig door te worden.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Vaak is het ook een schild van trots of angst die ervoor zorgt dat mensen niet bij hun vrienden terecht kunnen. Iedereen kent het wel, die situaties waarbij iemand alsof doet dat het allemaal in orde is, en dan kom je hem/haar op een dag tegen met de voeten los van de grond en een vluchtig geschreven briefje.

Men heeft ofwel het gevoel dat men niet wordt begrepen, ofwel dat men geen zwakte wil tonen, ofwel dat men wordt verstoten en weggelachen.

Ikzelf zou nooit hulp zoeken bij iemand die geld krijgt om anderen te helpen. Als iemand die dicht bij mij is mij al niet kan/wil helpen, waarom zou ik een wildvreemde die geld krijgt voor zulke zaken ermee vertrouwen?
Zo denken er meer mensen over. En je kunt ze nooit helpen met therapie. Want ze weten dat ookal "helpt" de therapeut, dat ze nooit in't midden van de nacht kunnen bellen gewoon om te horen dat er iemand aan de andere kant van de lijn is.

Vriendschapsrelaties zijn ook heel anders dan psychotherapeutische relaties.
Als vriend werkelijk de therapeut gaan uithangen (en de echte technieken gebruiken die daarvoor gebruikt worden) kan wel eens voor flinke krassen op de relatie zorgen.
Daarnaast moet zoals Nynorsk zei die vriend het dan ook maar willen en vooral kunnen.Iedereen heeft een eigen leven. Continu(?) klaarstaan voor iemand met een problematiek is daarom echt niet vanzelfsprekend. Daarbij is het ook nog eens moeilijk om een vriend te zien lijden. Het probleem is dat je ook niet altijd kan helpen (zelfs meestal niet als het een echte psychiatrische problematiek betreft), en als dat niet gaat ontstaat bij beide op den duur ergernis, radeloosheid, wanhoop, ... Een mooi recept om beide ten onder te gaan dus.

Sociale relaties voor vrouwen en vooral partners voor mannen - omdat die nu eenmaal doorgaans minder over problemen spreken met hun mannelijke vrienden - zijn énorm bufferend voor psychologische en zelfs medische problemen. Het effect daarvan is niet te onderschatten. Maar eenmaal dat stadium voorbij is en er echt sprake is van een probleem, kan een vriend vaak niet veel meer doen vrees ik. Een vriend kan nu eenmaal geen psychotherapeut zijn en is het ook niet. Een vriend kan ook geen medicijnen voorschrijven of geven als die nodig blijken te zijn.

En dan hebben we het nog niet eens over de vele psychische problematieken die heel sterk interfereren met goede persoonlijke relaties. Te weten dat de afwezigheid van die goede persoonlijke relaties dan ook weer het negatieve gevoel van een persoon met een probleem versterkt, en zo is de cirkel rond.

Natuurlijk kan je mensen wel helpen met psychotherapie. Anders bestond het al lang niet meer.

Het gaat er ook net om dat mensen zodanig veel vertrouwen krijgen in de wereld en zichzelf dat ze nooit meer op het punt komen dat ze om drie uur 's nachts iemand nodig hebben om op te bellen om te weten dat hij of zij er is.

Psychotherapeuten hebben bovendien beroepsgeheim, dus daarover hoeft u zich geen zorgen te maken.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Vriendschapsrelaties zijn ook heel anders dan psychotherapeutische relaties.
Als vriend werkelijk de therapeut gaan uithangen (en de echte technieken gebruiken die daarvoor gebruikt worden) kan wel eens voor flinke krassen op de relatie zorgen.
Daarnaast moet zoals Nynorsk zei die vriend het dan ook maar willen en vooral kunnen.Iedereen heeft een eigen leven. Continu(?) klaarstaan voor iemand met een problematiek is daarom echt niet vanzelfsprekend. Daarbij is het ook nog eens moeilijk om een vriend te zien lijden. Het probleem is dat je ook niet altijd kan helpen (zelfs meestal niet als het een echte psychiatrische problematiek betreft), en als dat niet gaat ontstaat bij beide op den duur ergernis, radeloosheid, wanhoop, ... Een mooi recept om beide ten onder te gaan dus.

Sociale relaties voor vrouwen en vooral partners voor mannen - omdat die nu eenmaal doorgaans minder over problemen spreken met hun mannelijke vrienden - zijn énorm bufferend voor psychologische en zelfs medische problemen. Het effect daarvan is niet te onderschatten. Maar eenmaal dat stadium voorbij is en er echt sprake is van een probleem, kan een vriend vaak niet veel meer doen vrees ik. Een vriend kan nu eenmaal geen psychotherapeut zijn en is het ook niet. Een vriend kan ook geen medicijnen voorschrijven of geven als die nodig blijken te zijn.

En dan hebben we het nog niet eens over de vele psychische problematieken die heel sterk interfereren met goede persoonlijke relaties. Te weten dat de afwezigheid van die goede persoonlijke relaties dan ook weer het negatieve gevoel van een persoon met een probleem versterkt, en zo is de cirkel rond.

Natuurlijk kan je mensen wel helpen met psychotherapie. Anders bestond het al lang niet meer.

Het gaat er ook net om dat mensen zodanig veel vertrouwen krijgen in de wereld en zichzelf dat ze nooit meer op het punt komen dat ze om drie uur 's nachts iemand nodig hebben om op te bellen om te weten dat hij of zij er is.

Psychotherapeuten hebben bovendien beroepsgeheim, dus daarover hoeft u zich geen zorgen te maken.

Veel mensen willen gewoon begrepen worden door iemand die een beetje moeite wilt doen en er daarna zijn voor die persoon.
Begrepen worden, daar draait het vaak om.

De notie van therapie, zeker wanneer geneesmiddelen erbij betrokken zijn, schrikt veel mensen af om de redenen die ik reeds gaf. Je bekijkt het vanuit het perspectief van een therapeut, ik geef je het beeld van de andere kant.

Moest ik mij zo voelen, en zou niemand van mijn vrienden mij begrijpen, of zou ik het gevoel hebben dat ze mij niet kunnen begrijpen, schiet ik mijzelf door mijn hoofd en zoek ik zeker geen therapeut op.

Duizenden mensen waren het met mij eens. En elk jaar komen er nog aantallen die dezelfde conclusies delen.

[kameleon]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy

Als ik je goed begrijp ligt de oorzaak bij de maatschappij, de ouders, die niet in staat is de behoeften van de jongeren in te vullen.

Neem morgen alle mensen hun gsm af. Hoeveel gaan er zich de eerste dagen miserabel voelen ? Alsof hun leven overhoop ligt. De lijst onmisbare dingen groeit steeds verder aan.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door kameleon

Neem morgen alle mensen hun gsm af. Hoeveel gaan er zich de eerste dagen miserabel voelen ? Alsof hun leven overhoop ligt. De lijst onmisbare dingen groeit steeds verder aan.

Dit is de kern.

[Flanelcondoom]

Moest er iemand mij benaderen met een hopeloze situatie, zou mijn antwoord zijn:


Pleeg zelfmoord. Maar doe het op een manier waarbij je op het laatste nippertje toch nog kunt terugtrekken.

[hurricane]

Oorspronkelijk geplaatst door Tavek

De intelligentie van veel jongeren stijgt uit boven dat van hun ouders.

Als ge opgescheept zit met tokkie ma en pa, dan zijt ge wel dik genegerd....

Waar haal je die info vandaan ?
Want dit zou wel héél strijdig zijn met de gen-theorie.

Ik denk eerder dat jongeren dénken dat ze intelligenter zijn dan hun ouders.
Maar da's een tijdelijke ziekte. Eens rond de dertig snappen ze het wel

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door hurricane

Waar haal je die info vandaan ?
Want dit zou wel héél strijdig zijn met de gen-theorie.

Ik denk eerder dat jongeren dénken dat ze intelligenter zijn dan hun ouders.
Maar da's een tijdelijke ziekte. Eens rond de dertig snappen ze het wel

Rond de dertig blust de vlam uit en worden het stijve, kleinburgerlijke type II-liberalen die op VB stemmen en vooral geven om de oprit.


Intelligentie wordt niet enkel bepaald door genen. Zo kunnen jouw ouders even goed goede genen hebben, maar is het bij jou een andere reden.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Veel mensen willen gewoon begrepen worden door iemand die een beetje moeite wilt doen en er daarna zijn voor die persoon.
Begrepen worden, daar draait het vaak om.

De notie van therapie, zeker wanneer geneesmiddelen erbij betrokken zijn, schrikt veel mensen af om de redenen die ik reeds gaf. Je bekijkt het vanuit het perspectief van een therapeut, ik geef je het beeld van de andere kant.

Moest ik mij zo voelen, en zou niemand van mijn vrienden mij begrijpen, of zou ik het gevoel hebben dat ze mij niet kunnen begrijpen, schiet ik mijzelf door mijn hoofd en zoek ik zeker geen therapeut op.

Duizenden mensen waren het met mij eens. En elk jaar komen er nog aantallen die dezelfde conclusies delen.

Dit is de reden die je hiervoor gaf:

Ikzelf zou nooit hulp zoeken bij iemand die geld krijgt om anderen te helpen. Als iemand die dicht bij mij is mij al niet kan/wil helpen, waarom zou ik een wildvreemde die geld krijgt voor zulke zaken ermee vertrouwen?

Ik heb toch geschreven waarom die reden geen reden is?


De reden dat er mensen zijn die eerder geneigd zijn om zichzelf iets aan te doen dan professionele hulp te gaan zoeken is denk ik angst. Angst voor wat een therapeut zal doen, angst voor wat komen zal, het gevoel dat de situatie toch uitzichtloos en niet meer te redden is, angst voor stigmatisering ('wat zullen de mensen denken') misschien nog het meest, angst omdat men niet meer weet hoe men over zichzelf moet denken misschien (oei, ik ben hulp gaan zoeken: ik zal toch niet zot zijn zeker? hoe erg is het met mij gesteld?, vrezen dat het toch niet zal helpen, de trots die in de weg zit, het idee dat ze vinden dat ze het zelf moeten doen, of misschien is er gewoon geen ziekte-inzicht,...
Kortom, ik denk dat er (nog meer) nood is aan betere voor-en inlichting en de drempels nog moeten verlaagd en de vooroordelen weggewerkt.


Terwijl het gewoon zo is dat iedereen in zijn leven wel eens op een punt kan komen waarbij de problemen (al dan niet door levensomstandigheden, al dan niet zelf-grecreëerde problemen) hem overspoelen en het moeilijk om dragen wordt. Het is geen schande om hulp te zoeken. Als je ziek bent, ga je toch ook naar een dokter. Waarom krijgt 'de geest' niet diezelfde behandeling, die even delicaat of zelfs nog delicater is dan een lichaam. (Het antwoord is allicht omdat men zijn geest veel meer als 'het ik' beschouwt.)

[hurricane]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Rond de dertig blust de vlam uit en worden het stijve, kleinburgerlijke type II-liberalen die op VB stemmen en vooral geven om de oprit.


Intelligentie wordt niet enkel bepaald door genen. Zo kunnen jouw ouders even goed goede genen hebben, maar is het bij jou een andere reden.

Intelligentie is aangeboren.
Wetenschap door ervaring niet.
Klein nuanceverschil.

[Jennes]

Oorspronkelijk geplaatst door hurricane

Waar haal je die info vandaan ?
Want dit zou wel héél strijdig zijn met de gen-theorie.

Ik denk eerder dat jongeren dénken dat ze intelligenter zijn dan hun ouders.
Maar da's een tijdelijke ziekte. Eens rond de dertig snappen ze het wel

Neen hoor, het is werkelijk zo dat iedere generatie 'slimmer' wordt. Hiervoor zijn nog geen sluitende wetenschappelijke verklaringen gevonden.

Maar ergens is het logisch: kennis is cumulatief. Alles waar wetenschappers momenteel bv 10 jaar aan werkten om het te kunnen ontdekken of ontrafelen, kan bij de volgende generatie alweer gewoon mee in de boeken biologie/aardrijkskunde/... van het middelbaar/hoger onderwijs.

Google eens naar het Flynn-effect.

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door Jennes

Ik heb toch geschreven waarom die reden geen reden is?


De reden dat er mensen zijn die eerder geneigd zijn om zichzelf iets aan te doen dan professionele hulp te gaan zoeken is denk ik angst. Angst voor wat een therapeut zal doen, angst voor wat komen zal, het gevoel dat de situatie toch uitzichtloos en niet meer te redden is, angst voor stigmatisering ('wat zullen de mensen denken') misschien nog het meest, angst omdat men niet meer weet hoe men over zichzelf moet denken misschien (oei, ik ben hulp gaan zoeken: ik zal toch niet zot zijn zeker? hoe erg is het met mij gesteld?, vrezen dat het toch niet zal helpen, de trots die in de weg zit, het idee dat ze vinden dat ze het zelf moeten doen, of misschien is er gewoon geen ziekte-inzicht,...
Kortom, ik denk dat er (nog meer) nood is aan betere voor-en inlichting en de drempels nog moeten verlaagd en de vooroordelen weggewerkt.


Terwijl het gewoon zo is dat iedereen in zijn leven wel eens op een punt kan komen waarbij de problemen (al dan niet door levensomstandigheden, al dan niet zelf-grecreëerde problemen) hem overspoelen en het moeilijk om dragen wordt. Het is geen schande om hulp te zoeken. Als je ziek bent, ga je toch ook naar een dokter. Waarom krijgt 'de geest' niet diezelfde behandeling, die even delicaat of zelfs nog delicater is dan een lichaam. (Het antwoord is allicht omdat men zijn geest veel meer als 'het ik' beschouwt.)

Angst is niet zo'n belangrijk reden. Zoals ik reeds schreef, maar misschien niet helder genoeg was: mensen willen begrepen worden en het gevoel krijgen dat iemand om hen geeft. Therapie lijkt (is?) erg kil. Ze denken: ja, misschien kan die therapeut iets doen, maar daarna zit ik hier toch weer zonder vrienden, zonder een liefje, zonder een doel om naartoe te gaan.

Het is het gevoel dat een situatie uitzichtsloos is die ervoor zorgt dat men zich niet kan inbeelden hoe het weer is om zich beter te voelen. Vooral indien men misantropische inzichten begint te verkrijgen. Dan is er vaak geen weg terug.

Dit mag misschien geen reden zijn voor jou, maar er zijn gevallen waarbij het zo is. Je moet niet geloven dat het in veel gevallen zo is, maar ik durf te beweren dat dit zo is in de meerderheid van de gevallen.

[Flanelcondoom]

Enneuh: mensen die nog denken aan hun imago waardoor ze geen hulp zoeken, zijn nog niet zo ver. Dat zou je moeten weten. Eens je zo ver bent, is er nog weinig dat je kan schelen.

Mensen die klaar zijn om te vertrekken hebben vaak reeds aanvaard dat ze zot zijn. Ze weten dat ze in een afgrond zitten, een afgrond waar ze nooit alleen uit kunnen geraken en een afgrond waartoe de mensen nooit de weg zullen vinden.


En ze gaan niet naar een therapeut. Ze denken: ik heb dit reeds gezien. Het is onmogelijk dat het ooit beter wordt.

[kameleon]

Het gaat hier ook meestal om intelligentere mensen. Die veel situaties kunnen oplossen, maar sommige situaties begrijpen ze gewoon niet bv. dik meisje dat door iedereen gepest wordt. Waarom wordt ze al om zo een stomme reden gepest ? Hoe lost ze dit in godsnaam op ? Gaat een psychotherapeut haar beschermen op school ? Die maakt misschien alles nog erger als ze op school weten waar ze naartoe gaat

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door kameleon

Het gaat hier ook meestal om intelligentere mensen. Die veel situaties kunnen oplossen, maar sommige situaties begrijpen ze gewoon niet bv. dik meisje dat door iedereen gepest wordt. Waarom wordt ze al om zo een stomme reden gepest ? Hoe lost ze dit in godsnaam op ? Gaat een psychotherapeut haar beschermen op school ? Die maakt misschien alles nog erger als ze op school weten waar ze naartoe gaat

Ik ken mensen die zo in de psychiatrie zijn beland. En daaruit is er geen weg meer terug.

[globalmedia]

Oorspronkelijk geplaatst door Flanelcondoom

Ik ken mensen die zo in de psychiatrie zijn beland. En daaruit is er geen weg meer terug.

bad trip?

[Flanelcondoom]

Oorspronkelijk geplaatst door globalmedia

bad trip?

Deze keer faalt je oneliner.