Ongesplitst BHV = schuld flaminganten

[Menapius]

Oorspronkelijk geplaatst door Judge

Ik heb een mail gestuurd waar ik het proberen uit te leggen. Maar god hoe begint ge daaraan.
Daar een presentatie over maken.
Liever zij dan ik hoor.

En liever jij dan ik om het aan BEC uit te leggen!

[Gauss]

Oorspronkelijk geplaatst door Yann

Beste,

Zie dat je naast de feiten ook een persoonlijke visie aan uw bespreking geeft. Wanneer u verkondigt dat het ongesplitste BHV voor het grootste deel te wijten is aan de flaminganten, dan zal u uw docent van uw inzicht en kennis kunnen overtuigen.

Meer antwoorden op BHV vind je op de neutrale website: www.belgischeunie.be

Veel succes.

Groeten

Yann

Een zeldzame keer dat ik eens in lachen uitbarst voor de computer.

[Yossarian]

Uit pure liefdadigheid laat ik u graag meelezen:


Hoe probleem 177 naar oplossing 63 kon leiden

SP.A en VLD keken elkaar diep in de ogen en zagen dat ze geen andere keuze hebben

Liesbeth Van Impe
De Morgen 23/04/2005

Brussel-Halle-Vilvoorde wordt niet gesplitst. Een prijs om de Franstaligen over de streep te trekken werd niet gevonden en dus zullen de Franstaligen betalen om de kieskring niet te splitsen. Daarmee lijkt het surrealisme opnieuw het belangrijkste Belgische exportproduct. En moeten de Vlamingen zich afvragen of hun strategie eigenlijk ooit slaagkansen gehad heeft. Of hoe de angst om een slechte Vlaming te zijn ons niet noodzakelijk tot slimme Vlamingen maakt.


De saga Brussel-Halle-Vilvoorde moderne versie begint eigenlijk bij de beslissing in 2002 om voortaan met provinciale kieskringen te werken. Omdat de 'tweetalige' kieskring B-H-V, een anomalie van eerdere staatshervormingen, nog altijd bestaat, kan niet zomaar een kieskring Vlaams-Brabant opgericht worden. Na juridisch getouwtrek voor het Arbitragehof wordt beslist voor de verkiezingen van 2003 alles bij het oude te laten. Voor de volgende federale verkiezingen in 2007 moet er een oplossing gevonden worden. De deadline is niet van dien aard om veel druk op de ketel te zetten en de regeringsonderhandelaars voor Verhofstadt II laten het probleem grotendeels links liggen. B-H-V wordt een 'probleem voor later'.

Van een handvol Dorpsstraten naar de Wetstraat


Dat is buiten een handvol burgemeesters uit de Vlaamse rand gerekend. Ook bij de Europese verkiezingen van 2004 kunnen Franstaligen in B-H-V op Waalse lijsten stemmen, wat nadelig is voor de Vlamingen. De burgemeesters eisen dan ook de onmiddellijke splitsing en dreigen zelfs even de verkiezingen te boycotten. Veel meer dan wat gerommel in de marge hoeft dat echter niet te betekenen: ex-minister Leo Peeters (SP.A) is de enige naam onder de pleitbezorgers met enige weerklank buiten de grenzen van Halle-Vilvoorde.

Maar dan gebeurt er iets vreemds. Iedereen verklaart dat 'de mensen' niet wakker liggen van B-H-V, maar de regio krijgt plots opvallend veel politici over de vloer. CD&V ziet in het thema een uitgelezen kans om te bewijzen dat het kartel met N-VA meer dan pure berekening is en dat de CD&V, in tegenstelling tot de in N-VA-kringen verguisde CVP, wel degelijk de Vlaamse kaart durft te trekken. In de bitse kiesstrijd tussen het Vlaams kartel en paars kunnen SP.A en VLD niet achterblijven. Tegen de verkiezingsdag liggen de kaarten vast: iedereen heeft de splitsingseis plechtig onderschreven, er zijn dure eden gezworen om niet in een coalitie te stappen zonder splitsing en CD&V-boegbeeld Yves Leterme laat optekenen dat het zelfs "maar vijf minuten" moet duren. En toen kwam 13 juni.

De kiezer schudt de kaarten

Voor de verkiezingen van 13 juni hield iedereen rekening met twee grote scenario's, waarbij telkens twee partijen zouden volstaan voor een meerderheid. Ofwel kon paars zijn succes van 2003 herhalen en de coalitie verder zetten. In die context kon B-H-V opnieuw snel "een probleem voor later" worden. Is dat trouwens geen federale bevoegdheid? En is de kritiek van CD&V-N-VA in die context toch niet vooral oppositieretoriek?

Ofwel zou er een rooms-rode of rooms-blauwe coalitie komen. Die kon dan weer makkelijk de verantwoordelijkheid voor het uitblijven van de splitsing in de schoenen schuiven van de partij die Vlaams in de oppositie, maar federaal in de meerderheid zat. Asymmetrische regeringen werden voor 13 juni trouwens nog als 'absoluut te vermijden' gezien.

In de verkiezingsnacht verwees de monsterscore van het VB, zoals gewoonlijk nog groter dan verwacht, alle voor de hand liggende scenario's naar de prullenmand. Er zouden minstens drie partijen of kartels nodig zijn voor een meerderheid en na de weigering van Groen! om in de regering te stappen bleef er maar één mogelijkheid over. CD&V-N-VA, SP.A-Spirit en VLD waren tot elkaar veroordeeld. Niemand kon inzake B-H-V terugkrabbelen, alleen over punten en komma's kon worden gediscussieerd. Er kwam een archaïsch juristenwoordenboek aan te pas om de bonte coalitie rond het woord 'onverwijld' te scharen.

Daarmee schreef de Vlaamse regering een opdracht in haar regeerakkoord, die de federale regering zou moeten uitvoeren. Die absurde situatie werd goedgepraat met twee argumenten: SP.A en VLD, de federale coalitiepartners, zouden aan hun woord gehouden worden en moesten de splitsing gewoon loyaal uitvoeren. En het arrest van het Arbitragehof maakt dat de splitsing er toch moet komen. Dat was twee keer fout. In de federale coalitie zitten nu eenmaal ook Franstaligen en die zorgen er al veertig jaar voor dat de splitsing van B-H-V een Vlaamse eis en geen Vlaamse verworvenheid is. Die Franstaligen hadden ook snel door dat het arrest van het Arbitragehof wel degelijk andere opties openliet. De Vlaamse eis werd daarmee eerder provocerend dan bedreigend. 'Non', is een jaar lang het voorspelbare antwoord geweest.

Iedereen billen bloot

Na het paasreces werd duidelijk dat een splitsing er echt niet inzit. De Franstaligen willen gewoon niet. Dus moest er een zondebok gezocht worden, de goede Vlamingen moesten van de slechte gescheiden worden. "Verhofstadt en de VLD hebben de splitsing nooit echt gewild", was de stelling die het leek te gaan halen. Zo wordt van de premier een idioot gemaakt die nooit beseft heeft dat het dossier hem wel eens fataal had kunnen worden.

Zijn er dan geen spelletjes gespeeld? Tuurlijk wel. N-VA zo kwaad maken dat die het kartel met CD&V opblaast, is een scenario dat zowel Stevaert als Somers al eens gekoesterd hebben. De paarse coalitie zo opjagen tot ze barst, zal wel eens door het hoofd van Leterme gespeeld hebben. Toen bleek dat het allemaal niet werkte (paars overleefde DHL, CD&V-N-VA overleefde maanden van gefilibuster), kon er eindelijk ernstig gewerkt worden. Het bleef echter 'non'.

Niemand hoefde de Franstaligen te vertellen dat Vlaanderen niet op verkiezingen zit te wachten. Behalve het VB. En dat de Vlamingen hun problemen wel zouden oplossen, ze hebben nu eenmaal geen keuze. Dus zouden de Vlaamse partijen oplossing 63 moeten aanvaarden: geen splitsing, een wijziging van artikel 63 in de grondwet en wat extra bevoegdheden als troostprijs.

De Vlaamse commentatoren scherpen nu al de pennen om de oplossing af te branden. Daarom doen partijvoorzitters nu wat hun job hen voorschrijft: in een hopeloze situatie de schade voor hun eigen partij beperken. Op iemand anders afwentelen, dus. Vandaar dat SP.A, Spirit, CD&V en N-VA in het geheim rond de tafel zaten. De afwezige VLD zou het gelag betalen. Een ding was intussen duidelijk: voor de federale regering bestaat er nog een makkelijke uitweg, maar B-H-V is inderdaad in de eerste plaats het probleem van de Vlaamse regering.

Geheim bleef niet geheim, SP.A en VLD keken elkaar diep in de ogen en zagen daar dat ze eigenlijk geen andere keuze hebben. Met de kaarten op tafel is het tijd voor de Vlaamse partijen om door de zure appel te bijten. Naar de weinig elegante oplossing 63 hebben ze allemaal samen een jaar lang onverwijld toegewerkt.

[Jozef Ostyn]

Oorspronkelijk geplaatst door Yossarian

Uit pure liefdadigheid laat ik u graag meelezen:


Hoe probleem 177 naar oplossing 63 kon leiden

SP.A en VLD keken elkaar diep in de ogen en zagen dat ze geen andere keuze hebben

Liesbeth Van Impe
De Morgen 23/04/2005

Brussel-Halle-Vilvoorde wordt niet gesplitst. Een prijs om de Franstaligen over de streep te trekken werd niet gevonden en dus zullen de Franstaligen betalen om de kieskring niet te splitsen. Daarmee lijkt het surrealisme opnieuw het belangrijkste Belgische exportproduct. En moeten de Vlamingen zich afvragen of hun strategie eigenlijk ooit slaagkansen gehad heeft. Of hoe de angst om een slechte Vlaming te zijn ons niet noodzakelijk tot slimme Vlamingen maakt.


De saga Brussel-Halle-Vilvoorde moderne versie begint eigenlijk bij de beslissing in 2002 om voortaan met provinciale kieskringen te werken. Omdat de 'tweetalige' kieskring B-H-V, een anomalie van eerdere staatshervormingen, nog altijd bestaat, kan niet zomaar een kieskring Vlaams-Brabant opgericht worden. Na juridisch getouwtrek voor het Arbitragehof wordt beslist voor de verkiezingen van 2003 alles bij het oude te laten. Voor de volgende federale verkiezingen in 2007 moet er een oplossing gevonden worden. De deadline is niet van dien aard om veel druk op de ketel te zetten en de regeringsonderhandelaars voor Verhofstadt II laten het probleem grotendeels links liggen. B-H-V wordt een 'probleem voor later'.

Van een handvol Dorpsstraten naar de Wetstraat


Dat is buiten een handvol burgemeesters uit de Vlaamse rand gerekend. Ook bij de Europese verkiezingen van 2004 kunnen Franstaligen in B-H-V op Waalse lijsten stemmen, wat nadelig is voor de Vlamingen. De burgemeesters eisen dan ook de onmiddellijke splitsing en dreigen zelfs even de verkiezingen te boycotten. Veel meer dan wat gerommel in de marge hoeft dat echter niet te betekenen: ex-minister Leo Peeters (SP.A) is de enige naam onder de pleitbezorgers met enige weerklank buiten de grenzen van Halle-Vilvoorde.

Maar dan gebeurt er iets vreemds. Iedereen verklaart dat 'de mensen' niet wakker liggen van B-H-V, maar de regio krijgt plots opvallend veel politici over de vloer. CD&V ziet in het thema een uitgelezen kans om te bewijzen dat het kartel met N-VA meer dan pure berekening is en dat de CD&V, in tegenstelling tot de in N-VA-kringen verguisde CVP, wel degelijk de Vlaamse kaart durft te trekken. In de bitse kiesstrijd tussen het Vlaams kartel en paars kunnen SP.A en VLD niet achterblijven. Tegen de verkiezingsdag liggen de kaarten vast: iedereen heeft de splitsingseis plechtig onderschreven, er zijn dure eden gezworen om niet in een coalitie te stappen zonder splitsing en CD&V-boegbeeld Yves Leterme laat optekenen dat het zelfs "maar vijf minuten" moet duren. En toen kwam 13 juni.

De kiezer schudt de kaarten

Voor de verkiezingen van 13 juni hield iedereen rekening met twee grote scenario's, waarbij telkens twee partijen zouden volstaan voor een meerderheid. Ofwel kon paars zijn succes van 2003 herhalen en de coalitie verder zetten. In die context kon B-H-V opnieuw snel "een probleem voor later" worden. Is dat trouwens geen federale bevoegdheid? En is de kritiek van CD&V-N-VA in die context toch niet vooral oppositieretoriek?

Ofwel zou er een rooms-rode of rooms-blauwe coalitie komen. Die kon dan weer makkelijk de verantwoordelijkheid voor het uitblijven van de splitsing in de schoenen schuiven van de partij die Vlaams in de oppositie, maar federaal in de meerderheid zat. Asymmetrische regeringen werden voor 13 juni trouwens nog als 'absoluut te vermijden' gezien.

In de verkiezingsnacht verwees de monsterscore van het VB, zoals gewoonlijk nog groter dan verwacht, alle voor de hand liggende scenario's naar de prullenmand. Er zouden minstens drie partijen of kartels nodig zijn voor een meerderheid en na de weigering van Groen! om in de regering te stappen bleef er maar één mogelijkheid over. CD&V-N-VA, SP.A-Spirit en VLD waren tot elkaar veroordeeld. Niemand kon inzake B-H-V terugkrabbelen, alleen over punten en komma's kon worden gediscussieerd. Er kwam een archaïsch juristenwoordenboek aan te pas om de bonte coalitie rond het woord 'onverwijld' te scharen.

Daarmee schreef de Vlaamse regering een opdracht in haar regeerakkoord, die de federale regering zou moeten uitvoeren. Die absurde situatie werd goedgepraat met twee argumenten: SP.A en VLD, de federale coalitiepartners, zouden aan hun woord gehouden worden en moesten de splitsing gewoon loyaal uitvoeren. En het arrest van het Arbitragehof maakt dat de splitsing er toch moet komen. Dat was twee keer fout. In de federale coalitie zitten nu eenmaal ook Franstaligen en die zorgen er al veertig jaar voor dat de splitsing van B-H-V een Vlaamse eis en geen Vlaamse verworvenheid is. Die Franstaligen hadden ook snel door dat het arrest van het Arbitragehof wel degelijk andere opties openliet. De Vlaamse eis werd daarmee eerder provocerend dan bedreigend. 'Non', is een jaar lang het voorspelbare antwoord geweest.

Iedereen billen bloot

Na het paasreces werd duidelijk dat een splitsing er echt niet inzit. De Franstaligen willen gewoon niet. Dus moest er een zondebok gezocht worden, de goede Vlamingen moesten van de slechte gescheiden worden. "Verhofstadt en de VLD hebben de splitsing nooit echt gewild", was de stelling die het leek te gaan halen. Zo wordt van de premier een idioot gemaakt die nooit beseft heeft dat het dossier hem wel eens fataal had kunnen worden.

Zijn er dan geen spelletjes gespeeld? Tuurlijk wel. N-VA zo kwaad maken dat die het kartel met CD&V opblaast, is een scenario dat zowel Stevaert als Somers al eens gekoesterd hebben. De paarse coalitie zo opjagen tot ze barst, zal wel eens door het hoofd van Leterme gespeeld hebben. Toen bleek dat het allemaal niet werkte (paars overleefde DHL, CD&V-N-VA overleefde maanden van gefilibuster), kon er eindelijk ernstig gewerkt worden. Het bleef echter 'non'.

Niemand hoefde de Franstaligen te vertellen dat Vlaanderen niet op verkiezingen zit te wachten. Behalve het VB. En dat de Vlamingen hun problemen wel zouden oplossen, ze hebben nu eenmaal geen keuze. Dus zouden de Vlaamse partijen oplossing 63 moeten aanvaarden: geen splitsing, een wijziging van artikel 63 in de grondwet en wat extra bevoegdheden als troostprijs.

De Vlaamse commentatoren scherpen nu al de pennen om de oplossing af te branden. Daarom doen partijvoorzitters nu wat hun job hen voorschrijft: in een hopeloze situatie de schade voor hun eigen partij beperken. Op iemand anders afwentelen, dus. Vandaar dat SP.A, Spirit, CD&V en N-VA in het geheim rond de tafel zaten. De afwezige VLD zou het gelag betalen. Een ding was intussen duidelijk: voor de federale regering bestaat er nog een makkelijke uitweg, maar B-H-V is inderdaad in de eerste plaats het probleem van de Vlaamse regering.

Geheim bleef niet geheim, SP.A en VLD keken elkaar diep in de ogen en zagen daar dat ze eigenlijk geen andere keuze hebben. Met de kaarten op tafel is het tijd voor de Vlaamse partijen om door de zure appel te bijten. Naar de weinig elegante oplossing 63 hebben ze allemaal samen een jaar lang onverwijld toegewerkt.

Dit is uiteraard belachelijk. De voorgestelde wijziging van art. 63 van de Grondwet is geen "oplossing" voor B-H-V maar wel een grondwettelijke betonnering van het bestaande probleem. Hier zijn eigenlijk geen woorden voor.

[BEC]

Waarom Noemen Ze Het Probleem 177?

[Knuppel]

Omdat Stevaert dat 'elegant' vond?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Jozef Ostyn

Dit is uiteraard belachelijk. De voorgestelde wijziging van art. 63 van de Grondwet is geen "oplossing" voor B-H-V maar wel een grondwettelijke betonnering van het bestaande probleem. Hier zijn eigenlijk geen woorden voor.

Voor Rosarian en co daarentegen lijken grondwettelijke betonneringen van bestaande problemen in Belgique nog altijd de normaalste zaak van de wereld.

[BEC]

is het het dossier nummer 177

[Knuppel]

Ik denk dat het een willekeurig cijfer is dat hoog genoeg was voor Stevaert om het probleem zelf tot piepklein te reduceren.

[BEC]

knuppel zou je me kunnen uitleggen wat er mis is met dat artikel 63????

WAS HET ARBRITAGEHOF TEGEN PROVINCIALE KIESKRINGEN (zie arrest)

amaiiiiiii ik ben zot aant worden

[driewerf]

Oorspronkelijk geplaatst door Yann

Er is geen feit of staving nodig, inzake een non-probleem. De flaminganten zijn de oorzaak van alles wat fout loopt in dit land. Men zegge het voort.

toch maar even overlopen:
-het staat als een paal boven water dat de mijnramp in Marcinelle de schuld was van flaminganten
-iedereen weet dat het Heizeldrama veroorzaakt is door flaminganten
-uitgebreid onderzoek heeft aangetoond dat de watersnood van 1956 zijn oorsprong vindt bij de flaminganten
-Marc Dutroux handelde onder invloed van flamingatische literatuur
-Alle veroordeelden in de Agusta-affaire waren flaminganten
-André Cools werd vermoord door flamiganten
-André Cools zelf was een flamingant
-de para's in Somalie hielden verdoken flaminganten boven een vuurtje
-de para's in Rwanda werden vermoord door flaminganten
-Lumumba was een flamingant (net als Moise Tshombé overigens)

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

-de para's in Somalie hielden verdoken flaminganten boven een vuurtje

Nope: de roosterende para's zelf waren flaminganten

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door BEC

knuppel zou je me kunnen uitleggen wat er mis is met dat artikel 63????

WAS HET ARBRITAGEHOF TEGEN PROVINCIALE KIESKRINGEN (zie arrest)

amaiiiiiii ik ben zot aant worden

Judge verwoordde dit zo:

De discriminatie ligt hem niet in een verschillende behandeling van Leuven en BHV maar in een verschillende behandeling tussen de burgers van de kieskring Leuven en die van de andere kieskringen (Antwerpen, W-Vlaanderen, Luik...).

Het verschil is zeer duidelijk...
kieskring leuven: #zetels wordt vastgesteld op grond van het stemgedrag in kieskring BHV (overigens een schending van artikel 63 GW)

kieskring Antwerpen, W-Vlaanderen, Luik...: # zetels wordt vastgesteld op grond van stemgedrag bevolkingscijfer (in overeenstemming met artikel 63 GW)

De ongrondwettelijkheid ligt hem dus in het feit dat de burgers van alle andere kieskringen wel van art. 63 kunnen genieten en de burgers van Leuven niet.



Egidius zegt het nog korter als volgt:

Halle-Vilvoorde behoort nu wat verkiezingen en justitie betreft nog niet tot Vlaanderen. Na de splitsing zal dat wel het geval zijn en zal Vlaanderen bevoegd zijn over zijn hele grondgebied. De taalgrens zal eindelijk ononderbroken zijn.
De splitsing van BHV is dus de sluitsteen van de Vlaamse staatsvorming, en het is precies daarom dat de Belgicisten en de franstaligen zich er zo hard tegen verzetten.

[sfbtkm2]

Arbitragehof: Er is een discrimatie (schending van art 10,11 grondwet) tussen de kieskring BHV en de andere kieskringen.
Terwijl in andere kieskringen de verkozen zetels in verhouding staan met het bevolkingscijfer (conform art 63 GW) zijn er in BHV gemeenschappelijke Nederlandse kandidatenlijsten voor BHV en Leuven zodat er geen waarborg is dat de verkozen kandidaten in verhouding staan met het bevolkingcijfer (niet conform met art 63 GW)

Omdat het Arbitragehof niet rechtstreeks kan toetsen aan art 63, gebruikt het art 10,11 in samenhang gelezen met art 63 GW.