|
Parlementsvoorzitter
Geregistreerd: 5 december 2004
Berichten: 2.190
|
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door No Pasaran
Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....
"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”
Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)
De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”
In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).
Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.
Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.
De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”
In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:
“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”
Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.
“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.
Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.
Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres ( zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“ commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.
Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "
Bron : Blokwatch.
|
Wat heef dit in hemelsnaam met het topic te maken?   [edit]
[size=1] Edit:[/size] [size=1]After edit by phoebe on 18-06-2005 at 21:02
Reason:
--------------------------------
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door No Pasaran
Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....
"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”
Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)
De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”
In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).
Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.
Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.
De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”
In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:
“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”
Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.
“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.
Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.
Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres ( zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“ commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.
Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "
Bron : Blokwatch.
|
Wat heef dit in hemelsnaam met het topic te maken? [/size] |
[size=1]Before any edits, post was:
--------------------------------
Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door No Pasaran
Wat denk je van het zwarte verleden van het blok? Een verleden dat ze nooit hebben afgezworen, integendeel. En maar klagen dat ze nog steeds worden gelinkt aan het nazi-regime en niet als een democratische partij worden aanzien.. Van blunders gesproken....
"Van Karel Dillen komt de boutade dat hij nooit in een regering zou stappen zonder amnestie. Het is een uitspraak waarmee de Vlaams Blok-stichter een bijzondere betekenis aan het Eigen Volk Eerst gaf. In de Grondbeginselen van het Blok werd dat als volgt verwoord: “Wij eisen algehele en onvoorwaardelijke amnestie voor alle repressieslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog.”
Van dat radicale standpunt – algeheel, onvoorwaardelijk en voor alle – is ook het Vlaams Belang nog geen millimeter afgeweken. Al staat het in de eerste paragraaf van de nieuwe Grondslagen wel wat vager geformuleerd: ”De partij is de partijpolitieke tolk van de Vlaamse Beweging, zoals die historisch is gegroeid, en ze verdedigt op het politieke forum de eisen van die Vlaamse Beweging, zoals ondermeer (...) de amnestie-eis.”
Niet de collaboratie, wel de na-oorlogse bestraffing daarvan (repressie) vormt voor extreem-rechts een steen des aanstoots. Amnestie is “dé ethische kwestie nummer één”, stelt Gerolf Annemans, die op 30 november 1999 in de Kamer tevergeefs een wetsvoorstel terzake indiende. (Een gelijkaardig voorstel werd recenter, op 19 januari 2004, nog in de Senaat ingediend door Wim Verreycken, Frank Vanhecke en Yves Buysse, maar evenmin in overweging genomen.)
De ernst van de collaboratie met het nazisme, die aan de repressie voorafging, minimaliseert het VB. “De kern van het repressiedrama,” schrijft Annemans in zijn toelichting, is dat “duizenden mensen werden gedood, gevangengezet, mishandeld, benadeeld en gebroodroofd alleen omwille van een opinie. Niet omwille van iets dat ze hadden gedaan. [...] Welke fouten en politieke dwalingen men de slachtoffers van de repressie ook kan aanwrijven, op enkele heel schaarse uitzonderingen na waren zij geen oorlogsmisdadigers, geen kampbeulen, geen folteraars, geen verklikkers.”
In de ogen van extreem-rechts waren de Vlaamse politieke collaborateurs in de eerste plaats zuivere idealisten die het beste voorhadden met hun eigen volk. Over het kader waarin dat gebeurde, de door nazi-Duitsland gewapenderhand geleide Nieuwe Orde, vraagt het VB alle begrip. Zoals in deze tekst uit de nieuwsbrief voor VB-mandatarissen: “Deze staat en al wie ervan leeft en/of profiteert, is niet bij machte de grootmoedigheid op te brengen om begrip te tonen voor diegenen die haar meer dan vijftig jaar geleden bestreden, in de omstandigheden die eigen waren aan die tijd en in de ijdel gebleken hoop op een nieuwe en betere samenleving” (15.12.1996).
Het VB wil automatisch een streep trekken door alle veroordelingen wegens collaboratie, zonder dat er individuele processen moeten worden overgedaan. Toch vervulde de heropening van het dossier Laplasse in 1995 de partij met verse hoop. De West-Vlaamse boerin Irma Laplasse (eigenlijk Swertvaeger) werd op 30 mei 1945 terechtgesteld wegens verraad en verklikking. Ze zou onrechtstreeks verantwoordelijk zijn geweest voor de dood van zeven verzetslieden.
Op 7 december 1995 heropende het Militair Gerechtshof in Brussel het proces Laplasse, nadat het vonnis van 1945 vernietigd werd. Extreem-rechts hoopte op een symbolische overwinning. In haar ogen stond niet Laplasse, maar wel de Belgische staat in het beklaagdenbankje. Annemans hoefde de uitspraak van de rechtbank niet af te wachten om Laplasse wit te wassen. “Een herneming van het proces zal eerstdaags aantonen dat zij onschuldig was,” schreef hij overtuigd in het VB-maandblad van december 1995.
De rechtbank deelde die mening niet. Op 14 februari 1996 viel het vonnis: levenslang wegens verraad en verklikking. VB-senator Joris van Hauthem, die het proces samen met Wim Verreycken bijwoonde, wist niet wat hij hoorde. “Een oorlogsverklaring,” schreef hij woedend in het partijblad van maart 1996. “Is dit dan het einde van het amnestiedebat? Het is integendeel het begin ervan. Amnestie moet nu in zijn globaliteit aan de orde gesteld worden en niet meer via individuele dossiers. Gedaan dus met ‘stamelend bidden en bedelen bij de poort’, maar met volle geweld de poort inbeuken. Gedaan met beleefd vragen, maar eisen. Gedaan ook met de verzoening die men niet wil, maar op naar de compromisloze confrontatie. Indien de bedoeling van dit hele politiek maneuver was de wrok van de nabestaanden van de repressieslachtoffers tegenover deze staat te laten overslaan op nog een generatie, dan is deze staat daar wonderwel in geslaagd. De boodschap van onverzoenlijkheid die de Belgische staat vandaag de wereld heeft ingestuurd, zal morgen als een boemerang in het gezicht van diezelfde Belgische staat ontploffen.”
In de Kamer van Volksvertegenwoordigers betwiste jurist Bart Laeremans de onafhankelijkheid van de rechtbank. Hij weigerde het vonnis te aanvaarden. “Vlaanderen werd gisteren verbijsterd door de uitspraak van het Krijgshof van Brussel in de zaak Laplasse,” meende hij zelfs namens alle Vlamingen te kunnen spreken (15.02.1996).
Vlamingen met een afwijkende mening terzake verklaart het VB net niet rijp voor de psychiatrie. Dat is het lot dat Johan Anthierens te beurt valt, die in 1995 in zijn boek Zonder vlagvertoon een andere klok laat luiden over de zaak Laplasse. In het partijblad van het VB noemt Luk van Nieuwenhuysen in december 1995 Anthierens een geestesgestoorde:
“Anthierens is een kind van een ‘zwarte’ familie en heeft dat duidelijk niet verwerkt. Dat is menselijk en het lijkt evident dat een psychiater daaromtrent zonder al te veel moeilijkheden een aanneembare uitleg zou kunnen verstrekken. Ver van ons om te suggereren dat deze overjaarse puber beter in een instelling zou worden ondergebracht. Hij is immers ongevaarlijk. Maar hij zou wel tegen zichzelf moeten worden beschermd. Eigenlijk moet niet de geestesgestoorde houder van de pen met de vinger worden gewezen, maar wel diegenen die hem de kans bieden zijn ziekelijke hersenspinsels te verspreiden in boekvorm, diegenen ook die hem een forum bieden om dat boek bovendien uitvoerig aan te prijzen.”
Niet alleen de kleine garnalen, ook de grote vissen krijgen zonder pardon amnestie van het VB. Meer dan een halve eeuw na het einde van de tweede wereldoorlog ontvangen de Vlaams-nationale collaboratieleiders nog steeds de nodige huldeblijken in het VB-maandblad. Hun niet te ontkennen nazistische Nieuwe Orde-ideologie vormt daarvoor geen beletsel. De Vlaamse voormannen worden daarbij zonder uitzondering voorgesteld als grote idealisten in dienst van hun volk.
“Voor Vlaanderen was niets hem teveel,” stelt Luk Dieudonné over August Borms (1878-1946), die zowel tijdens de Eerste als de Tweede Wereldoorlog met de Duitsers collaboreerde en daarvoor op 12 april 1946 werd terechtgesteld. Borms was een enthousiast verdediger van het nationaal-socialisme, maar dat stoort Dieudonné niet. “De enige misdaad van Dr. August Borms was zijn liefde voor zijn volk en zijn land,” schrijft hij in een paginagroot artikel in juni 1996, vijftig jaar na Borms’ executie. Elk jaar herdenkt het VB, samen met een schare gelijkgezinden, de inzet van Borms.
Ook voor Reimond Tollenaere wordt de rode loper uitgelegd. “Een bezieler van velen” en “beslist een grote persoonlijkheid uit ons Vlaams-nationaal verleden,” luidt Roeland Raes’ sympathieke eindoordeel over Tollenaere (1909-1942), de eerste commandant-generaal van de Dietsche Militie / Zwarte Brigade, zowat het partijleger van het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Dat Tollenaere een uitgesproken anti-democraat en nationaal-socialist was, beseft Raes wel – hij wijst er zelfs even op dat Tollenaere “de negatieve kanten van het nationaal-socialisme en het Duits imperialisme van toen niet heeft ingezien” – maar “even onbetwistbaar is echter zijn idealisme, zijn onverschilligheid voor geld en gewin,” aldus Raes in december 1996. Tollenaere sneuvelde op 22 januari 1942 aan het Oostfront als SS-Untersturmführer van het Vlaamsch Legioen.
Tollenaeres wapenbroeder Jef François (1901-1996) keert in 1942 wel levend van het Oostfront terug. François is na Tollenaere de hoogste in rang bij de Dietsche Militie / Zwarte Brigade. Dat is een samenvoeging van de Zwarte Brigade van het VNV en de Dinaso Militanten Orde (DMO) van het Verbond van Dietsche Nationaal Solidaristen (Verdinaso), waarvan François de commandant was. Deze DMO spiegelde zich aan de Duitse Sturmabteiling (SA). Later kreeg François de leiding in handen van de tot Germaansche-SS omgevormde Algemene SS-Vlaanderen. Na de oorlog werd François tweemaal ter dood veroordeeld. In 1952 komt hij vrij. François was in 1988 nog eregast op het VB-congres ( zie foto) en tot aan zijn dood raadgever achter de schermen. “Zijn voorbeeld, zijn onverbiddelijke trouw aan zijn beginselen, is ook nu nog actueel,” schrijft Roeland Raes naar aanleiding van het verscheiden van François op 30 juni 1996 in zijn “In memoriam commandant Jef François” (“ commandant voor de goede vrienden”, aldus Raes), gepubliceerd in het VB-ledenblad van september 1996.
Ook de minder fortuinlijke Verdinaso-leider Joris van Severen (1894-1940) kan nog steeds op een levendige belangstelling rekenen. De jaarlijkse bedevaart – in 2005 voor de 55ste maal – naar Van Severens graf in het Franse stadje Abbeville, waar hij op 20 mei 1940 door Franse soldaten werd omgebracht, wordt door het VB traditiegetrouw in een opvallend kadertje in het partijblad aangekondigd. Het Jaarboek Joris van Severen wordt er eveneens uitvoerig besproken. “Een verdienstelijke poging om een markant man uit de Vlaamse en Heelnederlandse Beweging blijvend actueel en relevant te houden,” luidde het bijvoorbeeld in juli 1998. Op de IJzerwake van 2003 werd Van Severen nog geëerd als behorende tot "de besten van ons volk". In het VB-Magazine van februari 2005 noemde parlementslid Ortwin Depoortere hem nog "de grootste visionair die de Vlaamse Beweging ooit heeft gekend". "
Bron : Blokwatch.
|
Wat heef dit in hemelsnaam met het topic te maken? :oftopic:[/size] |
[/edit]
__________________
cogitationis poenam nemo patitur men straft geen gedachten daar het enkel gedachten zijn 
Laatst gewijzigd door phoebe : 18 juni 2005 om 20:02.
|
5 juni 2005, 01:27
[edit]
