Wat een kloterij... - Pagina 5

Den Ardennees · 24 maart 2009, 21:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

Time to tell your wife...
Je zal zien dat het veel beter zal aanvoelen achteraf. Voor je het weet doe je weer speciale dingen samen. To fall in love again is de boodschap en je bent die nieuwe vlam vergeten.

Excuseer voor de directe toon en het beknopte, maar het is de enige uitweg.

hangt af van vrouw tot vrouw

- de ene zal eens meewarend lief lachen en haar man een dikke knuffel geven

- de andere zal ongerust en hyperwantrouwig worden, en wantrouwen is het begin van het einde voor iedere relatie...

Jazeker · 25 maart 2009, 05:42

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

Time to tell your wife...
Je zal zien dat het veel beter zal aanvoelen achteraf. Voor je het weet doe je weer speciale dingen samen. To fall in love again is de boodschap en je bent die nieuwe vlam vergeten.

Excuseer voor de directe toon en het beknopte, maar het is de enige uitweg.

Slechte raad. Geef eerder aan dat er misschien een haar in de boter is qua je gezinsleven. Zondermeer zeggen dat je verliefd bent op een andere (hoewel het een bevlieging kan zijn) lijkt me niet productief als je je vrouw nog steeds graag ziet.

Dus ik ben het eens met DA.

Morduk · 25 maart 2009, 11:16

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Jazeker

Ondanks het prachtige proza van Morduk, moet ik toch wel zeggen dat er hier vanuit verschillende meningen wordt geantwoord. Er zijn vele mogelijkheden:

1. Iemand houdt van zijn vrouw en gezin, maar de vlam is er een beetje uit (wie beweert dat hij zijn partner na 30 jaar nog even verliefd aankijkt als toen ze begonnen zijn met de relatie lijkt me een leugenaar. Werk, zorgen over huis en boompje en opvoeding van de kids brengt een zekere slijtage mee). Ik wil niet gezegd hebben dat partners noodzakelijk uit mekaar groeien, maar vaak zal er meer een routine komen in de plaats van de hevige verliefdheid van het begin. Een knap/uitdagend persoon kan op zulke momenten weer een gevoel van kalverliefde opwekken. Op dat moment kan je misschien maar best je gevoelens even op kant zetten en zeker als je een waar gezin hebt.

2. Je houdt ook van je gezin en je partner maar er is toch iets mis. Iets waar je niet over durft praten met je partner uit angst dat je partner gaat panikeren en dat het boeltje dan wel eens om zeep zou kunnen gaan. Je wil of zou toch moeten praten met je partner maar dan lijkt het me niet meteen aangewezen om te openen met het feit dat je dolverliefd bent op iemand anders. Misschien kan je een rustige sfeer scheppen om dan met je partner een gesprek aan te gaan over waarom je een slijtage in de relatie voelt en hoe je die kan verhelpen. Wil zij liever wat meer de bloemetjes buiten zetten terwijl jij een huisduif bent of is het omgekeerd? Te weinig samenwerking in het huishouden? Te weinig met elkaar praten omdat je te vaak met huishoudelijke taken bezig bent en door de routine vergeet om vooral met elkaar te leven?

3. Je beseft dat je thuis niet gelukkig meer bent. In zulks geval moet je ook praten. Zeker als er kinderen zijn. Zij zijn (o jee... de uitdrukking alleen al) het kind van de rekening bij een vriendelijke scheiding en regelrecht een slachtoffer bij een vechtscheiding.

Wel, je raakt hier verschillende punten aan die er allemaal wel ergens mee te maken hebben.

het voornaamste is het missen van de begindagen. En we slagen er niet in van ze terug op te roepen. Omdat onbezorgdheid een essentiële factor is. Omdat je niet louter meer met twee bent. Omdat wij in een periode van mentale vermoeidheid zitten. Dit betekent niet dat hét weg is, maar ook niet dat hét er nog is. Ligt de laatste piek achter ons? Ik durf er niet aan denken, maar over al die jaren beslis je niet in enkele weken.

Het begon een punt te bereiken dat een neutrale houding moeilijker en moeilijker werd. Maar je bent geen puber meer die zijn liefdesverdriet uitschreeuwt naar de hele wereld of de hele dag kan gaan zitten kniezen. De boel moet draaien, weet je. Er hangen nu eenmaal mensen van je af.

Ik ben recent dan eens een therapeut gaan opzoeken. Ik heb die man onder tafel geluld. Hij is waarschijnlijk nu zelf op zoek naar een therapeut want ik denk dat ik zijn benaderingswijze heb gekraakt als een okkernoot met een sloophamer. De therapeut die denkt tot mij te kunnen doordringen moet verbaal bijzonder goed beslagen zijn, want ik ben bijzonder behendig in het langdurig en omstandig niet antwoorden en in het omdraaien en herformuleren van vraagstellingen zodat ik een antwoord kan geven op een zelfgekozen vraag. Ik ben geslotener dan een dichtgecementeerde oester.

Dat is dan ook meteen het probleem met therapeuten: als de ene je niet ligt of tot je kan doordringen, moet je een andere gaan zoeken. En ik heb geen zin in langdurige uitstapjes in therapeutenland. Je komt er wel heel veel van 'grote broer/grote zus' types tegen die het allemaal wel goed bedoelen, maar mij toch niet kunnen helpen.

Dus moest ik zelf wel iets doen om al die gevoelens te ventileren, professioneel konden we al goed opschieten en heb ik haar tijdens een middag gewoon eens aangesproken. Blijkt dat ze zelf serieus met familiale problemen te kampen heeft (man heeft ernstige ziekte), en heeft ze haar hart eens uitgestort.

En nu heb ik beslist al mijn gevoelens kanaliseren in 'morele steun'. Af en toe eens een luisterend oor geven. Iets positief van proberen te maken. Soms kan je jezelf helpen door een ander te helpen. Waar dit naartoe zal gaan? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Hopelijk een goede vriendschap. De moeilijke momenten van verlangen zullen nog wel komen, want het zit verbazingwekkend diep. Wat mij nog steeds ernstig verontrust.

Ach, het is alleszins beter zo dan een Harley, een leren vest en een paardestaartje. Er zijn al genoeg gênante foto's uit mijn jeugdjaren.

Citaat:

Morduk, ik wens je toe om na te denken over je situatie. Die is niet makkelijk. Maar je moet jezelf de vragen stellen of je blij bent met je gezin en of die vrouw die nu in gedachten naast je zit echt een vervanging kan zijn voor je vrouw en je kinderen. Neem daar je tijd voor. Het is heel belangrijk. Ik uit geen waarde-oordeel over jou want vanuit je startpost heb ik de indruk dat je jezelf eerder slachtoffer voelt van je gevoelens en zeker niet de macho die graag op het werk eens een secretaresse of zo wil "nemen". Het zit je diep en je moet jezelf die vragen stellen.

Tip: Ik ben zelf ooit korte tijd bij een therapeute geweest (maar het ging niet om zulks vraagstuk) en ze liet zich ontvallen dat ze mensen altijd afraadt om iets te beginnen met mensen van het werk. Veel problemen mee met nogal vaak ook ontslagen en gebroken harten.

Ik wens je alle sterkte toe om voor jezelf de scenario's te overschouwen en in je eigen hart te kijken.

mvg,
Jaz

Da's heel mooi. Zelfs een anoniem schouderklopje blijft nog altijd een schouderklopje.
En ik kom er wel uit, alleen de 'downs' zijn nu wel heel erg down.

Met oprechte dank.

Morduk · 25 maart 2009, 11:23

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Knipp

Bizar. Ik ben zo te zien de enige in deze thread die de mogelijkheid v e open huwelijk ziet.
De concrete voorbeelden die ik daarbij voor ogen heb, lijken me geenszins mensen die onbeheerste 'apeninstincten' hebben.

Open relaties? Of draaideur-relaties?

Nee, dank u. Een relatie of huwelijk zonder een bepaalde vorm van intieme en emotionele exclusiviteit is geen relatie of huwelijk, maar een betrekking. En met meerdere partners worden het voor mij zelfs 'grensoverschrijdende' betrekkingen.

En ja, je kunt ongetwijfeld voorbeelden aanhalen waar het werkt. Maar ik kan het miljoenvoudige aantal voorbeelden geven waar het niet werkt. Omdat veel mensen nu eenmaal hetzelfde daarover voelen als ik, welke rationele redenen je ook bedenkt om anders te handelen dan wat je instinctmatig voelt.

Er is seks en er is geilheid. Voor mij is seks een fysieke manier om van iemand te houden. Al de rest is geilheid. Als je dat binnen een relatie niet intoomt, groeit het alleen maar tot het een leiband rond je nek knoopt.

It's convenience. Hoe je het ook keert of draait, het is en blijft wezenlijk effe lekker buiten-de-deur gaan neuken en hopen dat je preventief nadelige fall-out al kunt vermijden. Willen bungee-jumpen op de begane grond.

Morduk · 25 maart 2009, 11:30

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

is dat niet zoiets dat alleen in theorie werkt?

nu ja, wie het eens proberen wil die mag natuurlijk.

nee.
ze volgen gewoon de jeuk daar beneden.
ze moeten hébben hébben hébben.
hier en nu. instant bevrediging.
gelijk ne kleuter die langs de snoeprekken in de winkel passeert zeurend en bleitend zijn handje uitstrekt.

en als ze dan hebben wat ze zo hard verlangen, zijn ze het even snel weer beu.
en dan moeten ze weer wat anders.

omdat ze enkel verliefdheid kennen, maar geen benul hebben van wat liefde is.

In zijn eigen onnavolgbare en directe stijl, heeft Mitgard de essentie effe fantastisch compact samengevat

.

Morduk · 25 maart 2009, 11:33

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Steben

Zo verwateren huwelijken soms in een vorm van broer-en-zus-relatie.

Of 'the best of friends' relatie.

Dat gaat allemaal goed tot bij één partij de passie voor een andere ontbrandt als een ontploffende kerosinetank.

Dan kan de schade soms niet te overzien zijn.

Morduk · 25 maart 2009, 11:48

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Txiki

Liefde is een werkwoord, schreef Alfons Vansteenwegen toch al lang geleden.

Ja, maar dat ik vind ik te esoterisch als gedachte.

Je kan niet werken aan liefde. Het is er of het is er niet meer. Je moet werken aan de relatie die door de liefde wordt ondersteund. Als je dat niet doet, kan de relatie verdwijnen ondanks de liefde. En anderzijds kan de liefde verdwijnen, ondanks al het werk dat je in de relatie hebt gestoken.

Liefde is temperatuursgevoelig: wordt het koud, krimpt het, wordt het warm zet het uit. Als de temperatuur plots heel sterk daalt, raakt ze onderkoeld en sterft ze af, als de temperatuur te sterk stijgt, erupteert ze met soms hevige collateral damage tot gevolg.

Een huwelijk, dat is een werkwoord. Vooral wanneer het eigenlijk niets met liefde heeft te maken.

Morduk · 25 maart 2009, 11:55

Tja, het erge is dat je het gevoel krijgt een alles-of-niets situatie te hebben.

Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker opnieuw te beginnen.

Onderschat het aantal mensen niet die voorbij hun pakweg veertigste niet meer opnieuw kunnen beginnen. Hun verleden hangt aan hun enkels als '2 balls & chain' en verhinderen elk nieuw manoeuver dan niet reeds ingeslepen zit in hun gewoontes.

Denken dat iets voor het leven is, is iets waarmee je best pas begint op je zeventigste.

Steben · 25 maart 2009, 12:06

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Een huwelijk, dat is een werkwoord. Vooral wanneer het eigenlijk niets met liefde heeft te maken.

Een huwelijk is pas geslaagd als alles vasthangt met liefde.

Uh-Huh · 25 maart 2009, 12:08

Op de plaats waar ik nu stage loop, werken man en vrouw gewoon samen op kantoor. Stel je eens voor...

Die kunnen allebei niet links of rechts kijken.

Alez, da's overdreven maar volgens mij is dat hét middel om (potentieel) ontluikende liefdes in the workplace meteen de kiem in te smoren. Of misschien wordt dat stadium zelfs nooit bereikt.

Langs de andere kant begrijp ik niet hoe die erin slagen om constant op elkaars kop te zitten. Maar [Talibanstijl]gemengde arbeid is natuurlijk onzin: mannen en vrouwen moeten apart.[/Talibanstijl]

Nelle · 25 maart 2009, 12:29

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Op de plaats waar ik nu stage loop, werken man en vrouw gewoon samen op kantoor. Stel je eens voor...

Die kunnen allebei niet links of rechts kijken.

Alez, da's overdreven maar volgens mij is dat hét middel om (potentieel) ontluikende liefdes in the workplace meteen de kiem in te smoren. Of misschien wordt dat stadium zelfs nooit bereikt.

Langs de andere kant begrijp ik niet hoe die erin slagen om constant op elkaars kop te zitten. Maar [Talibanstijl]gemengde arbeid is natuurlijk onzin: mannen en vrouwen moeten apart.[/Talibanstijl]

Mijn ouders hebben nogtans heel hun leven ook samen gewerkt en dat heeft nooit echt problemen opgeleverd, ik denk trouwens dat dat de sterkste relatie is dat ik ooit al gezien heb...

Maar ik zou het niet kunnen...ik heb mijn eigen leven nodig, andere mensen nodig, hoe graag ik mijn vriend ook zie.

Uh-Huh · 25 maart 2009, 19:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nelle

Mijn ouders hebben nogtans heel hun leven ook samen gewerkt en dat heeft nooit echt problemen opgeleverd, ik denk trouwens dat dat de sterkste relatie is dat ik ooit al gezien heb...

Maar ik zou het niet kunnen...ik heb mijn eigen leven nodig, andere mensen nodig, hoe graag ik mijn vriend ook zie.

Same here. Zo'n relatie kan wel sterk zijn maar ze lijkt me tamelijk saai, voorspelbaar en niet opwindend.

vlijmscherp · 26 maart 2009, 08:19

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Same here. Zo'n relatie kan wel sterk zijn maar ze lijkt me tamelijk saai, voorspelbaar en niet opwindend.

moet een relatie steeds spannend, niet-voorspelbaar zijn?

Nelle · 26 maart 2009, 08:42

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Same here. Zo'n relatie kan wel sterk zijn maar ze lijkt me tamelijk saai, voorspelbaar en niet opwindend.

Daar ben ik het niet mee eens. Opwinding en avontuur of dergelijke creeër je zelf, ook al is dat heel je leven met dezelfde persoon...

Knipp · 26 maart 2009, 09:59

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Omdat veel mensen nu eenmaal hetzelfde daarover voelen als ik, welke rationele redenen je ook bedenkt om anders te handelen dan wat je instinctmatig voelt.

Iedereen is vrij.

Maar in mijn ogen ben jij toch wel de gevangene van je eigen elkaar uitsluitende categorieën : instinct & ratio.

Ik geloof dat ik noch door het ene noch door het andere wordt gedreven.
En ik herken me al helemaal niet in Mitgard's Jeuk.

Je dilemma herken ik wel.
De categorie 'liefdesperikelen'.
Maar elk individueel geval ervan is een roman waard.
En anders zit je in no time in een goed-kwaad discours.
Instinct, foei. Ratio en eer : moet zijn.
Schoon op papier.
Maar drama's regent het, hoe dan ook.

Derde weg, één in een miljoen ?
Misschien.
Maar extra reden voor mij om die weg in te slaan dan.

Uh-Huh · 26 maart 2009, 10:25

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Nelle

Daar ben ik het niet mee eens. Opwinding en avontuur of dergelijke creeër je zelf, ook al is dat heel je leven met dezelfde persoon...

Het ging mij niet om het principe om je hele leven met dezelfde persoon te delen maar om de gedachte daarbij zowat 24/24 en 7/7 bij elkaar te zijn. En natuurlijk creëer je zelf de opwinding en het avontuur maar de partners mogen toch nog wat ruimte hebben? Trouwens, afstand schept het lijfgenot.

Txiki · 26 maart 2009, 10:31

Wie blijft er tegenwoordig nog een heel leven lang bij één en dezelfde persoon?

Nelle · 26 maart 2009, 10:34

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Uh-Huh

Het ging mij niet om het principe om je hele leven met dezelfde persoon te delen maar om de gedachte daarbij zowat 24/24 en 7/7 bij elkaar te zijn. En natuurlijk creëer je zelf de opwinding en het avontuur maar de partners mogen toch nog wat ruimte hebben? Trouwens, afstand schept het lijfgenot.

Daar ben ik mee akkoord dat parnters ruimte mogen hebben, liefst zelf want ik kan mij ook nie inbeelden dat ik dat anders zou "overleven" maar sommige koppels kunnen dat wel en willen dat ook...is elk zijn eigen keuze zeker? En daarin ook elk zijn genot? Maar ik denk nie dat het saaier is bij hen

Steben · 26 maart 2009, 12:27

Vaste relatie < ---- > losse relatie(s)
-------------------------------------------

door en door kennen / afstand
wat vrijheid mogelijk / wat binding moeilijk
diepteevolutie / breedteevolutie
evoluerende seksuele r / wisselende seksuele r
koppelsituatie / sologevoel
druk van verplichtingen / vrijheid
vrijheid door gedeelde plichten / druk van alle plichten
minder vrije tijd maar ten volle / meer vrije tijd maar onrustig

filosoof · 26 maart 2009, 12:34

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

moet een relatie steeds spannend, niet-voorspelbaar zijn?

Op Huhuh's leeftijd mogelijk wel?

25 maart 2009, 11:55	#88
Morduk Parlementsvoorzitter Geregistreerd: 17 februari 2005 Berichten: 2.114	Tja, het erge is dat je het gevoel krijgt een alles-of-niets situatie te hebben. Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker opnieuw te beginnen. Onderschat het aantal mensen niet die voorbij hun pakweg veertigste niet meer opnieuw kunnen beginnen. Hun verleden hangt aan hun enkels als '2 balls & chain' en verhinderen elk nieuw manoeuver dan niet reeds ingeslepen zit in hun gewoontes. Denken dat iets voor het leven is, is iets waarmee je best pas begint op je zeventigste. __________________ 'T

26 maart 2009, 10:31	#97
Txiki Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 11 september 2007 Locatie: Killucan Berichten: 57.743	Wie blijft er tegenwoordig nog een heel leven lang bij één en dezelfde persoon? __________________ I have a total irreverence for anything connected with society except that which makes the roads safer, the beer stronger, the food cheaper and the old men and old women warmer in the winter and happier in the summer.

25 maart 2009, 12:08	#90
Uh-Huh Banneling Geregistreerd: 8 juli 2006 Locatie: "A" Berichten: 7.491	Op de plaats waar ik nu stage loop, werken man en vrouw gewoon samen op kantoor. Stel je eens voor... Die kunnen allebei niet links of rechts kijken. Alez, da's overdreven maar volgens mij is dat hét middel om (potentieel) ontluikende liefdes in the workplace meteen de kiem in te smoren. Of misschien wordt dat stadium zelfs nooit bereikt. Langs de andere kant begrijp ik niet hoe die erin slagen om constant op elkaars kop te zitten. Maar [Talibanstijl]gemengde arbeid is natuurlijk onzin: mannen en vrouwen moeten apart.[/Talibanstijl]