Wat wil je in je leven nog meemaken?

[Universalia]

Wat wil je in je leven nog meemaken?

Hangt er volgens mij ook een beetje van af aan wat je de vraagstelling wil koppelen?

Moet dat iets met liefde te maken hebben?

Moet dat een reisje zijn naar ... ?

Moet dat veel geld zijn?

Moet dat: "Ik wil liever leven in een andere wereld dan die van op huidig ogenblik?"

p.s.

Vroeger was ik nooit fan van de opmerking: "Het zal mijn tijd wel duren"

Dat heeft te maken met de huidige tijden waar wij met zen allen in leven die niet echt een mooi beeld zijn en de nog met rasse schreden afkomende miserie die we nog te verwachten hebben.

In tegenwoordige tijden ben ik daar groot fan van geworden van die opmerking.

Een tijd geleden vroeg ik dat eens aan iemand die nogal goed thuis is in psychologie/psychiatrie en die persoon wist mij te vertellen dat we er nog middenin gaan zitten in de miserie.

Dan rijst de vraag: wil ik dat allemaal nog wel meemaken, ik heb al genoeg gezien in mijn leven.

U weet beste forumleden & lezers dat ik een groot fan ben van Nostradamus.

Nihilisme & negativisme zijn ook enkele van mijn kenmerken en dan vergat ik mijn alter ego, die Sarcasmus, nog bijna.

[The Paulus Experience]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Ernstige neuropathie, ernstige osteoporose (nog maar 57% dichtheid dus breek constant wel iets), diabetes, ruggewervels die gebroken zijn en niet meer aan elkaar groeien maar ze kunnen me er niet aan opereren doordat mijn botten zo sprok zijn. Dus dagelijks enorme pijnen waar niks tegen helpt. Ja morphine... maar dat weiger ik te nemen omdat ik helemaal alleen ben met nog 2 kindjes in huis heb rondlopen en niet compleet suf wil zijn. Er zal maar eens iets gebeuren en je ligt daar weg van de wereld.
Verder nog wat 'kleine' kwaaltjes die me wel het leven zuur maken maar waar ik mee heb 'leren leven' zoals lichtblindheid, enorm lage bloeddruk van gemiddeld 5/3 en al ene arm die niet meer omhoog kan. Alles tesamen maakt dat ik nog maximum 20 meter kan stappen zonder door mijn benen te zakken omdat ik geen spiermassa meer over heb dankzij het extreme afvallen van de voorbije jaren (van 127 naar 44 gegaan, nu alweer 11 kg bijgekomen op 1,5 jaar tijd maar nog veel te licht voor mijn lengte, er moeten er dus nog eens zeker 10 bij).
En dat is dan alleen het lichamelijke aspect.
Het emotionele waar ik dagelijks moet tegenop boksen is soms veel zwaarder. Mensen die mij aanspreken over mijn toestand op mijn leeftijd, of ik anorexia heb, hoe erg het wel ni is alleen te zijn met kinderen en blablablah al die dingen. Al de dingen bedenken die ik niet meer kan doen met mijn jongens, of voor mezelf. Mensen die u laten staan omdat je niet meer mee kan of omdat het voor hen moeilijk is mij te zien aftakelen. Of de geweldige vraag krijgen: waarom ben jij nog alleen, waarom zoek je niet terug een partner? Serieus. Ik zou het niemand aan willen doen met mij te moeten leven jong. Das een hel.
Jep, it's fun being me.

Maar ik besef wel dat er mensen zijn die het nog vele erger hebben dan ik. Voor mij is het stilaan niet meer draaglijk. Vandaag dan ook een professioneel gesprek gehad over euthanasie. Alleen die kinderen achterlaten kan ik nog niet mentaal. Of dat ooit kan, is maar de vraag. Ze hebben al niks aan hun vader. Als ik dan ook nog kom weg te vallen.

Nuja, voorlopig maak ik mezelf dagelijks in de spiegel wijs dat het ooit betert en terug gaat gaan allemaal. Alleen geloof ik het niet meer zo van mezelf. Ben gene leugenaar en te grote realist om mezelf dingen wijs te maken.

Het spijt mij dat te lezen.
Ik wens u van harte nog veel levensvreugde, laat dat dan ook iets zijn dat ik nog zou willen meemaken.

[Gipsy]

Een vrouw die niet zaagt over onnozelheden.

[kojak]

Oorspronkelijk geplaatst door Gipsy

Een vrouw die niet zaagt over onnozelheden.

Het onmogelijke verlangen is nu wel niet echt aan te raden.
Het moet haalbaar blijven hé.

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Ernstige neuropathie, ernstige osteoporose (nog maar 57% dichtheid dus breek constant wel iets), diabetes, ruggewervels die gebroken zijn en niet meer aan elkaar groeien maar ze kunnen me er niet aan opereren doordat mijn botten zo sprok zijn. Dus dagelijks enorme pijnen waar niks tegen helpt. Ja morphine... maar dat weiger ik te nemen omdat ik helemaal alleen ben met nog 2 kindjes in huis heb rondlopen en niet compleet suf wil zijn. Er zal maar eens iets gebeuren en je ligt daar weg van de wereld.
Verder nog wat 'kleine' kwaaltjes die me wel het leven zuur maken maar waar ik mee heb 'leren leven' zoals lichtblindheid, enorm lage bloeddruk van gemiddeld 5/3 en al ene arm die niet meer omhoog kan. Alles tesamen maakt dat ik nog maximum 20 meter kan stappen zonder door mijn benen te zakken omdat ik geen spiermassa meer over heb dankzij het extreme afvallen van de voorbije jaren (van 127 naar 44 gegaan, nu alweer 11 kg bijgekomen op 1,5 jaar tijd maar nog veel te licht voor mijn lengte, er moeten er dus nog eens zeker 10 bij).
En dat is dan alleen het lichamelijke aspect.
Het emotionele waar ik dagelijks moet tegenop boksen is soms veel zwaarder. Mensen die mij aanspreken over mijn toestand op mijn leeftijd, of ik anorexia heb, hoe erg het wel ni is alleen te zijn met kinderen en blablablah al die dingen. Al de dingen bedenken die ik niet meer kan doen met mijn jongens, of voor mezelf. Mensen die u laten staan omdat je niet meer mee kan of omdat het voor hen moeilijk is mij te zien aftakelen. Of de geweldige vraag krijgen: waarom ben jij nog alleen, waarom zoek je niet terug een partner? Serieus. Ik zou het niemand aan willen doen met mij te moeten leven jong. Das een hel.
Jep, it's fun being me.

Maar ik besef wel dat er mensen zijn die het nog vele erger hebben dan ik. Voor mij is het stilaan niet meer draaglijk. Vandaag dan ook een professioneel gesprek gehad over euthanasie. Alleen die kinderen achterlaten kan ik nog niet mentaal. Of dat ooit kan, is maar de vraag. Ze hebben al niks aan hun vader. Als ik dan ook nog kom weg te vallen.

Nuja, voorlopig maak ik mezelf dagelijks in de spiegel wijs dat het ooit betert en terug gaat gaan allemaal. Alleen geloof ik het niet meer zo van mezelf. Ben gene leugenaar en te grote realist om mezelf dingen wijs te maken.

Fuck zeg...

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Juist een gigantische reality check als je dat neerschrijft en herleest.
En erg, tja, voor mijn kinderen in de eerste plek. Dit is niet meer de mamski die ze vroeger hadden en die mee ging voetballen of wat dan ook.
Ze weten ook alles wat er is, zelfs de jongste van 8. Geen geheimen hier, ze weten dat ik met haken en ogen aan elkaar zit en dat ik geen tientallen jaren meer mee zal gaan. Maar ook dat is confronterend. De jongste wordt daar enorm mee gepest bvb, omdat ik in een rolstoel zit meestal. Dat maakt het mij verschrikkelijk lastig. En hem vragen stellen van 'is uw mama nu nog niet dood?'.

Op school gaan ze daar zwaar tegenin trouwens. Maar ondertussen zit hij er wel mee. En dat moet bij hem verschrikkelijk pijn doen. En eerlijk, ik kan me geen beter kinderen voorstellen om te hebben! Daar knok ik nog wel eventjes voor. Al ben ik letterlijk en figuurlijk opgeleefd.

Mag ik vragen hoe het kwam dat jij zoveel was vermagerd?
Was dat door ziekte, of omgekeerd?
Of speciale levensstijl zoals bv vegan of iets anders?

[bembem]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Mag ik vragen hoe het kwam dat jij zoveel was vermagerd?
Was dat door ziekte, of omgekeerd?
Of speciale levensstijl zoals bv vegan of iets anders?

ze zegt het toch, door ziekte....
kan jij nu echt niet begrijpend lezen ( )

[Duupje]

Oorspronkelijk geplaatst door Mambo

Mag ik vragen hoe het kwam dat jij zoveel was vermagerd?
Was dat door ziekte, of omgekeerd?
Of speciale levensstijl zoals bv vegan of iets anders?

Door ziekte ja. 'k Wist in het begin niet dat ik diabetes had. Dat is pas later naar boven gekomen. Toen zeiden de specialisten dat het daardoor kwam. Maar ik bleef vermageren. Nu komt dat door stress blijkbaar. Ik mag gene stress hebben, zeggen ze.

[Duupje]

Nu, om dan toch een positieve noot te brengen nog. Een jaar of 2-3 terug kreeg ik te horen dat ik nog 6 maanden ongeveer zou leven.
Die zijn al gepasseerd en ben er nog. Elke dag is er ene gewonnen he.
Et Dieu merci (hebdem Anna?)

[Tavek]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Ernstige neuropathie, ernstige osteoporose (nog maar 57% dichtheid dus breek constant wel iets), diabetes, ruggewervels die gebroken zijn en niet meer aan elkaar groeien maar ze kunnen me er niet aan opereren doordat mijn botten zo sprok zijn. Dus dagelijks enorme pijnen waar niks tegen helpt. Ja morphine... maar dat weiger ik te nemen omdat ik helemaal alleen ben met nog 2 kindjes in huis heb rondlopen en niet compleet suf wil zijn. Er zal maar eens iets gebeuren en je ligt daar weg van de wereld.
Verder nog wat 'kleine' kwaaltjes die me wel het leven zuur maken maar waar ik mee heb 'leren leven' zoals lichtblindheid, enorm lage bloeddruk van gemiddeld 5/3 en al ene arm die niet meer omhoog kan. Alles tesamen maakt dat ik nog maximum 20 meter kan stappen zonder door mijn benen te zakken omdat ik geen spiermassa meer over heb dankzij het extreme afvallen van de voorbije jaren (van 127 naar 44 gegaan, nu alweer 11 kg bijgekomen op 1,5 jaar tijd maar nog veel te licht voor mijn lengte, er moeten er dus nog eens zeker 10 bij).
En dat is dan alleen het lichamelijke aspect.
Het emotionele waar ik dagelijks moet tegenop boksen is soms veel zwaarder. Mensen die mij aanspreken over mijn toestand op mijn leeftijd, of ik anorexia heb, hoe erg het wel ni is alleen te zijn met kinderen en blablablah al die dingen. Al de dingen bedenken die ik niet meer kan doen met mijn jongens, of voor mezelf. Mensen die u laten staan omdat je niet meer mee kan of omdat het voor hen moeilijk is mij te zien aftakelen. Of de geweldige vraag krijgen: waarom ben jij nog alleen, waarom zoek je niet terug een partner? Serieus. Ik zou het niemand aan willen doen met mij te moeten leven jong. Das een hel.
Jep, it's fun being me.

Maar ik besef wel dat er mensen zijn die het nog vele erger hebben dan ik. Voor mij is het stilaan niet meer draaglijk. Vandaag dan ook een professioneel gesprek gehad over euthanasie. Alleen die kinderen achterlaten kan ik nog niet mentaal. Of dat ooit kan, is maar de vraag. Ze hebben al niks aan hun vader. Als ik dan ook nog kom weg te vallen.

Nuja, voorlopig maak ik mezelf dagelijks in de spiegel wijs dat het ooit betert en terug gaat gaan allemaal. Alleen geloof ik het niet meer zo van mezelf. Ben gene leugenaar en te grote realist om mezelf dingen wijs te maken.

wtf ?????

[Boduo]

Oorspronkelijk geplaatst door Wapper

Caroline Gennez (aka de Neus van Mechelen) die Paulus vol op de mond kust

Ze mag mij ook kussen hoor !
Ik wil zelfs met haar eens gaan eten in een gezellig restaurant.

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door bembem

ze zegt het toch, door ziekte....
kan jij nu echt niet begrijpend lezen ( )

Had jij niet begrepen dat ik het niet aan u vroeg?

[bembem]

o_0

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Ernstige neuropathie, ernstige osteoporose (nog maar 57% dichtheid dus breek constant wel iets), diabetes, ruggewervels die gebroken zijn en niet meer aan elkaar groeien maar ze kunnen me er niet aan opereren doordat mijn botten zo sprok zijn. Dus dagelijks enorme pijnen waar niks tegen helpt. Ja morphine... maar dat weiger ik te nemen omdat ik helemaal alleen ben met nog 2 kindjes in huis heb rondlopen en niet compleet suf wil zijn. Er zal maar eens iets gebeuren en je ligt daar weg van de wereld.
Verder nog wat 'kleine' kwaaltjes die me wel het leven zuur maken maar waar ik mee heb 'leren leven' zoals lichtblindheid, enorm lage bloeddruk van gemiddeld 5/3 en al ene arm die niet meer omhoog kan. Alles tesamen maakt dat ik nog maximum 20 meter kan stappen zonder door mijn benen te zakken omdat ik geen spiermassa meer over heb dankzij het extreme afvallen van de voorbije jaren (van 127 naar 44 gegaan, nu alweer 11 kg bijgekomen op 1,5 jaar tijd maar nog veel te licht voor mijn lengte, er moeten er dus nog eens zeker 10 bij).
En dat is dan alleen het lichamelijke aspect.
Het emotionele waar ik dagelijks moet tegenop boksen is soms veel zwaarder. Mensen die mij aanspreken over mijn toestand op mijn leeftijd, of ik anorexia heb, hoe erg het wel ni is alleen te zijn met kinderen en blablablah al die dingen. Al de dingen bedenken die ik niet meer kan doen met mijn jongens, of voor mezelf. Mensen die u laten staan omdat je niet meer mee kan of omdat het voor hen moeilijk is mij te zien aftakelen. Of de geweldige vraag krijgen: waarom ben jij nog alleen, waarom zoek je niet terug een partner? Serieus. Ik zou het niemand aan willen doen met mij te moeten leven jong. Das een hel.
Jep, it's fun being me.

Maar ik besef wel dat er mensen zijn die het nog vele erger hebben dan ik. Voor mij is het stilaan niet meer draaglijk. Vandaag dan ook een professioneel gesprek gehad over euthanasie. Alleen die kinderen achterlaten kan ik nog niet mentaal. Of dat ooit kan, is maar de vraag. Ze hebben al niks aan hun vader. Als ik dan ook nog kom weg te vallen.

Nuja, voorlopig maak ik mezelf dagelijks in de spiegel wijs dat het ooit betert en terug gaat gaan allemaal. Alleen geloof ik het niet meer zo van mezelf. Ben gene leugenaar en te grote realist om mezelf dingen wijs te maken.

Het overkomt mij niet dikwijls, met mijn groot bakkes dat ik even sprakeloos ben maar nu in elk geval wel...

[Duupje]

Mja, sorry. Toen ik de vraag van Mambo las, schoot mijn gemoed even vol en heb ik dat van mij afgeschreven. Ik loop daar normaal niet mee te koop. 't Is te zeggen, ik wil geen medelijden en ik gebruik mijn toestand ook niet.

Dus aub, ok, het is misschien schrikken als je dat leest. Maar weet ge, in den tijd toen het hier verscheen dat Jazeker zelfmoord gepleegd had. Iedereen was daar serieus van aangedaan. Bijna niemand wist hoe hij eraan toe was. Ik wel. Ik heb urenlang, dagen, weken, maanden met hem gepraat. Ik heb daaruit geleerd, gezien mijn eigen situatie nu, dat je zo'n dingen allemaal niet moet verzwijgen, dat je het echt wel kan vertellen. Lost het iets op? Nope, nope en nog eens nope. Maar idd, het lucht wel op.

Enige dat ik geleerd heb dankzij hem, is dat je alles moet relativeren. Sommige zaken overstijgen het links-rechts debat.

En of ge mij nu kunt verdragen of niet. Ik geef daar niet om.
Ik zal altijd mezelf blijven en onnozel doen. Het leven is al serieus genoeg.
Kunde da ni verdragen? PECH!!

[Anna List]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Nu, om dan toch een positieve noot te brengen nog. Een jaar of 2-3 terug kreeg ik te horen dat ik nog 6 maanden ongeveer zou leven.
Die zijn al gepasseerd en ben er nog. Elke dag is er ene gewonnen he.
Et Dieu merci (hebdem Anna?)

Sterke madame, doe er nog maar een aantal bij.

[NieuwNoors]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Ernstige neuropathie, ernstige osteoporose (nog maar 57% dichtheid dus breek constant wel iets), diabetes, ruggewervels die gebroken zijn en niet meer aan elkaar groeien maar ze kunnen me er niet aan opereren doordat mijn botten zo sprok zijn. Dus dagelijks enorme pijnen waar niks tegen helpt. Ja morphine... maar dat weiger ik te nemen omdat ik helemaal alleen ben met nog 2 kindjes in huis heb rondlopen en niet compleet suf wil zijn. Er zal maar eens iets gebeuren en je ligt daar weg van de wereld.
Verder nog wat 'kleine' kwaaltjes die me wel het leven zuur maken maar waar ik mee heb 'leren leven' zoals lichtblindheid, enorm lage bloeddruk van gemiddeld 5/3 en al ene arm die niet meer omhoog kan. Alles tesamen maakt dat ik nog maximum 20 meter kan stappen zonder door mijn benen te zakken omdat ik geen spiermassa meer over heb dankzij het extreme afvallen van de voorbije jaren (van 127 naar 44 gegaan, nu alweer 11 kg bijgekomen op 1,5 jaar tijd maar nog veel te licht voor mijn lengte, er moeten er dus nog eens zeker 10 bij).
En dat is dan alleen het lichamelijke aspect.
Het emotionele waar ik dagelijks moet tegenop boksen is soms veel zwaarder. Mensen die mij aanspreken over mijn toestand op mijn leeftijd, of ik anorexia heb, hoe erg het wel ni is alleen te zijn met kinderen en blablablah al die dingen. Al de dingen bedenken die ik niet meer kan doen met mijn jongens, of voor mezelf. Mensen die u laten staan omdat je niet meer mee kan of omdat het voor hen moeilijk is mij te zien aftakelen. Of de geweldige vraag krijgen: waarom ben jij nog alleen, waarom zoek je niet terug een partner? Serieus. Ik zou het niemand aan willen doen met mij te moeten leven jong. Das een hel.
Jep, it's fun being me.

Maar ik besef wel dat er mensen zijn die het nog vele erger hebben dan ik. Voor mij is het stilaan niet meer draaglijk. Vandaag dan ook een professioneel gesprek gehad over euthanasie. Alleen die kinderen achterlaten kan ik nog niet mentaal. Of dat ooit kan, is maar de vraag. Ze hebben al niks aan hun vader. Als ik dan ook nog kom weg te vallen.

Nuja, voorlopig maak ik mezelf dagelijks in de spiegel wijs dat het ooit betert en terug gaat gaan allemaal. Alleen geloof ik het niet meer zo van mezelf. Ben gene leugenaar en te grote realist om mezelf dingen wijs te maken.

Ooww Duupje toch.....ik had echt geen idee . Wat ben jij een sterke vrouw zeg!
Hele dikke knuffel

[Mambo]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Mja, sorry. Toen ik de vraag van Mambo las, schoot mijn gemoed even vol en heb ik dat van mij afgeschreven. Ik loop daar normaal niet mee te koop. 't Is te zeggen, ik wil geen medelijden en ik gebruik mijn toestand ook niet.

Dus aub, ok, het is misschien schrikken als je dat leest. Maar weet ge, in den tijd toen het hier verscheen dat Jazeker zelfmoord gepleegd had. Iedereen was daar serieus van aangedaan. Bijna niemand wist hoe hij eraan toe was. Ik wel. Ik heb urenlang, dagen, weken, maanden met hem gepraat. Ik heb daaruit geleerd, gezien mijn eigen situatie nu, dat je zo'n dingen allemaal niet moet verzwijgen, dat je het echt wel kan vertellen. Lost het iets op? Nope, nope en nog eens nope. Maar idd, het lucht wel op.

Enige dat ik geleerd heb dankzij hem, is dat je alles moet relativeren. Sommige zaken overstijgen het links-rechts debat.

En of ge mij nu kunt verdragen of niet. Ik geef daar niet om.
Ik zal altijd mezelf blijven en onnozel doen. Het leven is al serieus genoeg.
Kunde da ni verdragen? PECH!!

Dat siert u.

Een jaar geleden was ik ook afgeschreven, mager en zwak.
Nu een jaar later ben ik terug wat te dik, zeker niet zwak en niet langer meer afgeschreven....voorlopig toch nog niet.

Vandaar dat ik soms wat lastige vragen stel die anderen niet begrijpen uiteraard.

[Wapper]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Ik zal altijd mezelf blijven en onnozel doen. Het leven is al serieus genoeg.

Inderdaad. Geef er maar een lap op!

[The Paulus Experience]

Oorspronkelijk geplaatst door Duupje

Jazeker zelfmoord gepleegd had

Ik dacht dat die aan een hartstilstand gestorven was ?