Britse imam vindt het executeren van homo's gerechtvaardigt

[IlluSionS667]

Oorspronkelijk geplaatst door AyneRand

De staat moet zich bezig houden met de sexualiteit, of de sociale status van de mens????? Ben jij een nazi of een communist? De staat heeft geen enkel recht, maar dan ook geen enkel recht om zich met sexualiteit, of status bezig te houden. Punt aan de lijn. De staat moet volledig afgebouwd worden, enkel het individualisme kan en zal triomferen.

Dat dacht ik ook toen ik 17 was. En toen werd ik wijzer en besefte ik hoe vreselijk naief zo'n stelling is.

De laatste decennia is de maatschappij steeds individualistischer geworden. Met zich mee bracht dat egoïsme, decadentie, meer (en zwaardere) misdaad en heel wat meer van dat fraais.

[Chilles]

De staat moet helemaal niet afgebouwd worden. Het moet gewoon de privacy vaker respecteren. Als personen zich beter voelen bij hun eigen geslacht, so be it. Waarom zou je er op neerkijken? Discriminatie op gebied van Seksuele Geaardheid vind ik niet kunnen - onder andere omdat personen zo geboren worden en er niet zelf voor kiezen.

[ElFlamencoLoco]

Oorspronkelijk geplaatst door UFSIA

Ik blijf erbij dat de graad van kennis in de geneeskunde niet gebruikt mag worden om te bepalen wat een ziekte is.

In pakweg 1600 kende men van syffilis ook de oorzaken niet, maar men probeerde het wel te behandelen , door gloeiend heet ijzer en trachten zieke plekken weg te branden, sommige houtsoorten zoals stukken cederhout tegen zieke plekken te binden en nog wat vrij zieke methoden die niet echt effectieve manieren.

=> In 1600 had een wetenschapper kunnen zeggen : Van syfilis kent men nauwelijks de oorzaken, laat staan dat men er een behandeling tegen op poten kan zetten.

Hoewel , dat men er de oorzaken niet van kent wil niet zeggen dat het 1 niet geprobeerd kan worden of dat het 2 geen ziekte is.

Mag ik dit toch eventjes in een vollediger kader zetten, UFSIA?

Een vergelijking tussen de wetenschap anno 1600 en die anno 2006 zal moeiteloos duidelijk maken dat niet alleen termen als "ziekten" toen anders werden gedefinieerd, maar ook termen als "behandeling" en "genezing". Ik geef een voorbeeldje.

Werd één van je ledematen toen aangetast door gangreen, dan werd er niet eens meer over "genezing" gesproken. Je lidmaat werd gewoon geamputeerd en daarmee was je leven gered. Dat was geen "genezing", maar een "behandeling met het oog op het redden van je leven".

Vandaag krijg je barbituraten toegediend, en wanneer je jezelf goed verzorgt (en laat verzorgen) dan is de kans groot dat je je arm of been kan behouden. Dat heet een "behandeling met het oog op genezing".

Het verschil: vroeger kende men de oorzaak van gangreen nog niet echt. Vandaag wel.

Met homoseksualiteit nog altijd niks hoor... men weet nauwelijks in welke richting men moet zoeken. Men rommelt maar wat aan met zoektochten in ons genetisch materiaal, maar... men blijft, nu al na decennia zoeken, het antwoord schuldig.

Is het genetisch bepaald? Men wéét het niet. Zit het alleen maar tussen de oren? Men wéét het niet? Is het een gevolg van een opvoeding waarbij de moeder een té doorslaggevende rol speelde? Men wéét het niet! Is het een psychologisch trauma? Men wéét het niet? Is het een vorm van niet volledig opengebloeide, volwassen seksualiteit? Inderdaad... men wéét het... niet!!!

Als je nagaat op hoeveel verschillende wegen de wetenschap vandaag aan het zoeken is, en men heeft niet ééns een begin van een antwoord klaar... dit terwijl de psychologie toch al een kleine eeuw oud is.

Terwijl men een met gangreen aangetast lidmaat anno 1600 toch wél raad wist. Men kende weliswaar de oorzaak niet, maar men wist dat dit aangetaste lidmaat levensgevaarlijke gevolgen had. En men wist tenminste dan amputatie toen de enige redding was.

Oorspronkelijk geplaatst door UFSIA

Er zijn bijvoorbeeld in de VS van die radicale groepen die geloven dat homofilie een ziekte is en dat men enkel de medicijn nog niet gevonden heeft. Die zijn wel bezig met het "behandelen" van homofilie door praatgroepen (zoals in de AA) , het die mensen aanpraten dat ze ziek zijn maar dat door sex met vrouwen ze genezen kunnen worden. Die organiseren orgie-achtige toestanden voor homo's om te trachten hen te "behandelen" en "weer zin te doen krijgen in vrouwen" en dergelijke meer.

Ik denk dat ik u argument wel snap, maar ik ben het er niet echt eens mee het voelt fishy aan. Als jij nu zegt "wat niet behandelbaar maar wel geneesbaar is, is ook een ziekte" dan vrees ik dat homofilie er wel weer zou onder vallen, er zijn immers groepen mensen die trachten het te "behandelen"

Het criterium "behandelbaar" , ik ben niet echt overtuigd.

Ik begrijp je natuurlijk, wanneer je stelt dat mijn argument enigszins wazig ("fishy") klinkt. Zeker wanneer je er zélf een groep bijsleurt, waarvan je bovendien (overigens volledig terecht) stelt dat het om "radicale groepen" gaat. Om minderheden dus.

Je weet toch dat dergelijke groepen doorgaans niet hoog oplopen met wetenschap tout court. Het is bvb. ook in dergelijke middens dat de evolutieleer ten stelligste wordt in discrediet gebracht ten faveure van een opgesmukte genesis.

Nieuwe wijn in oude zakken dus... Voor mij voldoende reden om hun benadering van homoseksualiteit gewoonweg te negeren.

Maar ik wil sportief blijven tegenover jou en toch enige woorden aan hun benadering trachten "vuil" te maken. Net als de geneeskunde anno 1600, die vandaag totaal achterhaald is, in bepaalde gevallen haar toevlucht moest nemen tot een "behandeling zonder oog op genezing, doch enkel als levensreddend middel" (zie hierboven mijn voorbeeld met het door gangreen aangetaste lidmaat), nemen ook deze "radicalen" hun toevlucht tot dergelijke methodes.

Je bent het ongetwijfeld met me eens dat zij zomin als de moderne psychologie erin slagen mensen van hun homoseksualiteit te genezen. Hoogstens brengen zij mensen ertoe om hun seksualiteit te sublimeren; een fenomeen dat al afdoend onderzocht is van tijdens de begindagen van de psychologie - Freudiaans dus, doch nog steeds actueel.

Je zou het kunnen vergelijken met hetvolgende. Ik ken nogal wat katholieke priesters erg persoonlijk - ik ben er zélf géén. Sommigen van hen houden er een (min of meer geheime) relatie op na, hetzij hetero, hetzij homo. Anderen trachten door het leven te gaan zonder seks. Sommigen van hen lukt dit jammer genoeg niet, en bij hen speelt de verleiding om zich aan minderjarigen te vergrijpen. Maar over hen is al zoveel gepraat, en daarover wil ik het nu even niét hebben.

Ik wil het hebben over die groep katholieke priesters en kloosterlingen die erin slagen om hun seksualiteit te sublimeren. Ze zijn talrijker dan je op het eerste gezicht zou denken. Zij doen dit, niet omdat ze ertoe verplicht zijn, maar omdat hun priesterroeping zo zwaar doorweegt op hun levenskeuze, dat zij de celibaatsplicht a.h.w. "van binnenuit" pratikeren, en niet aanvoelen als "van buitenuit" opgelegd.

Toegegeven, het is een keuze die zij maken, waarvoor je uit speciaal hout moet gesneden zijn. Lang niet iedereen kan dit aan.

Maar géén van hen, met wie ik soms over seksualiteit mag praten, ziet dit als een "genezing". Zij ervaren hun seksualiteit als héél normaal, want ze zien zichzelf wel degelijk als mens. Wat dat betreft staan ze écht wel met beide voeten op de grond - hoe wereldvreemd ze ons ook lijken. Hun roeping motiveert hen voldoende om van de "geneugten" van de seksualiteit af te zien, omdat de "geneugten" van het volbrengen van hun levensroeping nóg groter is.

Het verschil tussen hen en die "radicalen" waarover jij het hebt, is dat ook die radicalen er op één of andere wijze in slagen hun homoseksualiteit te sublimeren, maar dit uitleggen als een "genezing". Want nooit zullen die lui toegeven dat het elke dag opnieuw "vechten" is tegen de verleidingen.

Die katholieke geestelijken daarentegen geven dit wél toe, zonder de minste gène. Waarom zouden ze zich generen? Ze zien hun seksualiteit immers als iets doodnormaals. (Ze oefenen ze alleen niet uit.) En van iets dat doodnormaal is, daarvan hoef je toch niet genezen te worden...