zelfdoding bij jongeren

[Karma]

Oorspronkelijk geplaatst door Zyp

Ik wil zeker niets in de schoenen schuiven of iets kwaad zeggen over de mensen die daar vrijwillig helpen, maar ik stel enkel de vraag of hulp door de telefoon echt helpen is. Natuurlijk zullen die vrijwilligers al goeie zaken hebben gedaan, en mensenlevens hebben gered. Ik vraag me enkel af of het wel een blijvend goede oplossing is voor het zelfmoord probleem waarmee mensen bellen. Ik stel me daar -al dan niet terecht- een gesprek bij voor tussen 2 mensen die elkaar van haar noch pluim kennen en die dus echt 0,0 van elkaar afweten. Dan mag de bedoeling goed zijn, maar zijn de problemen weg als het gesprek is gedaan, of enkel de hoogste nood? Het is natuurlijk goed dat bij extreme stress situaties waarbij iemand zegt," NU doe ik het !!", er iemand aan de andere kant die persoon van dat gedacht kan afbrengen. Maar een blijvende oplossing is het niet imho...

Waar worden mensen verondersteld naartoe te gaan als het een aanslepend en hardnekkig probleem word dat steeds terugkeert? Laten opnemen in een "instelling"?


Waarheid is dat, zoals iemand al zei, iedereen die zelfmoord wil plegen daar wel zijn eigen reden voor zal hebben. Het is een gemeenschappelijk probleem, maar de oorzaken liggen dus ver uit elkaar, en een éénduidige sluitende oplossing zal er dan ook niet voor gevonden worden...


Een paar jaar geleden zag ik op tv een serie genaamd "futurama", van de maker van de simpsons. Een serie in het jaar 3000, waar de mensen als ze geen zin meer hebben om te leven, op straat, in een soort telefooncel stappen (die eigenlijk een zelfmoord cel is) En de keuze kunnen maken : gore dood, of snel en pijnloos... Als er vandaag in het centrum van brussel zulks toestel zou worden geplaatst, hoeveel denk je dat er dan in de rij zouden staan wachten? Zou men zoiets moeten toelaten (misschien in het licht van de dreigende overbevoking), of net niet (life is holy)?

Je hebt wel een punt door te zeggen dat mensen die met die gedachten zitten eigenlijk bij eigen vrienden en familie terecht zouden moeten kunnen, beter dan een telefoontje naar een wildvreemde. Toch denk ik dat het net die telefoontjes zijn die de ultieme gedachte misschien net kunnen tegen houden. Men moet er eigenlijk van uit gaan dat die mensen die gedachte niet plots krijgen maar daar vaak al jaren mee rondlopen. Als ze in al die tijd nog niet terecht konden bij kennissen dan wil dat zeggen dat dit gewoon niet lukt en dan kan een doodvreemde misschien een beter luisterend oor zijn dan een kennis die de persoon goed kent en die het verhaal al verschillende malen heeft gehoord. Feit is dat iedereen die, al is het maar voor de grap zegt dat hij er een eind wil aan maken, serieus moet worden genomen. Die "grap" zou wel eens een verdoken signaal kunnen zijn.

[StevenNr1]

@Zyp: Ik vind uw vraag omtrent de 'zelfmoordtelefooncel' zeer 'leuk', ik vind persoonlijk bijv. dat euthanasie veralgemeend moest worden, en dat dus iedereen er beroep op zou moeten kunnen doen (met of zonder voorafgaande gesprekken.) (Want nu gaat het eigenlijk alleen om mensen met enorme fysieke pijnen, dacht ik toch?)

@Duupje: 'Kinds' blijven en zelf leren mag inderdaad blijkbaar niet, triestig want het is wel 'gezond', denk ik.

[Duupje]

Oorspronkelijk geplaatst door Zyp

Eerlijke vraag : Is het de taak van de ouders om hun kind te beschermen tegen de jachtige stroom van vandaag? Of is het net slecht en onrechtvaardig tegenover dat kind omdat het dan misschien "achterop" geraakt?

We willen allemaal wel het beste, en dat blijkt vandaag meer dan ooit te betekenen "succes, geld, carriere"... Ligt het aan mij, ik dacht dat het vroeger "gelukkig zijn, toekomen, vakmanschap en werkvreugde" was...

1. Ik probeer als ouder toch mijn zonen op zo'n manier groot te brengen dat zij nog genieten van hun jonge tijd, ik ben één van die ouders die graag tijd maakt voor haar kinderen. Het gevolg daarvan is, dat mijn oudste zoon ook met zijn problemen tot bij mij komt. Hij weet dat ik luister, echt luister en dat ik geen antwoord zal geven in den aard van 'das normaal op uwe leeftijd, daar moet ge mee leren leven/omgaan/gewoon worden'.

Ik denk dat daar één van de grootste problemen ligt, in tijd willen maken voor uw kinderen. Al te veel ouders droppen hun kinderen heel de week in de opvang. Daarna gaan ze naar school, na de schooluren weer in de opvang, in het weekend winkelen en zondag rusten ze uit. Kinderen worden overspoelt met nieuwe speeltjes, hoe duurder hoe liever, en zijn braaf dan. Dingen samen doen met hun kinderen zit er hoe langer hoe minder in.
Volwassenen worden (vaak financieel) gedwongen om te gaan werken, om de grote luxe te kunnen blijven betalen. Langs de andere kant, ik ben thuis, ik heb niet die overgrote luxe, maar 2 heel gelukkige kinderen... Ik weet wat voor mij het belangrijkste is. Was mijn ma vroeger maar minder gaan werken, meer er geweest voor mij, ik had er gerust al de nieuwe spulletjes voor willen inruilen, om toch maar meer tijd met mijn ma te kunnen doorbrengen. En trust me, al die jaren terug als kind, dacht ik er net zo hetzelfste over. En mijn kinderen raken heus niet achterop, ze doen net het zeer goed op school, ik ben nog één van die antieke ouders die zich bezig houden met het huiswerk van de oudste.
2. Het beste willen voor uw kinderen, tjah, wil niet elke ouder dat ?
De vraag blijft of wat ik het beste vind voor mijn jongens, of dat voor hen ook wel het beste zal zijn ? Een mens moet keuzes maken in zijn/haar leven. Ik denk dat je als ouder gerust eens mag luisteren naar wat de kinderen zelf aangeven. Als hij perfect is in creatieve dingen, tekenen, ontwerpen etc, en hij dat ook graag doet, zal ik hem later niet dwingen in richting van school waar hij wegkwijnt bij wijze van spreken, zoals met mij wel gebeurd is.

Ik ben geen perfecte moeder, ik maak ook mijn fouten, ben dan ook maar mens, maar uit eigen ervaring kan ik bepaalde zaken heel anders bekijken dan mijn moeder, of veel andere ouders doen. En dat maakt het mij net iets makkelijker, om mezelf eens in iemand anders schoenen te zetten.