Autootjes

[Foundation]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

Solidariteit moet er zijn en mag inderdaad wat kosten. Maar veel van de geldstromen + het unitair beleid houden Wallonië precies vast in een zwakke positie (bijv. de unitaire loonvormen). Geen solidariteit zonder: 1. verantwoordelijkheid 2. verantwoording 3. redelijkheid.

Lees de Oeso-paper over the regional disparities of the labor market in Belgium, dan weet je genoeg.

In een unitair kader zouden perfecte regels kunnen bestaan die de duidelijkheid ten goede zouden komen, bijvoorbeeld afhandeling van alle gelijkaardige bevoegdheden en cijfermateriaal door eenzelfde instantie en dus op eenzelfde manier, wat vergelijken niet alleen gemakkelijker maar ook veel juister maakt.

De splitsingen van de laatste jaren hebben jammer genoeg de deur wagenwijd open laten staan voor onduidelijkheid, eigen voorstellingsmanieren, eigen beslissingen over wat gepubliceerd en wat onderzocht wordt... Jammer genoeg moet ik ook hier weer zeggen: splitsingen hebben onduidelijkheid in de hand gewerkt...

[Bruno*]

. Ik heb nog nooit een Blokker ontmoet met zo'n pathologische haat tegen vreemdelingen als jij koestert tegen Vlaamsgezinden. Ben je soms ooit overreden door een auto met een VL-sticker of zo?

Ik haat helemaal geen Vlaamsgezinden, ik ben zelfs nog méér Vlaamsgezind dan u omdat ik Vlaanderen - integraal onderdeel van mijn vaderland- een betere toekomst toewens dan een onafhankelijke staat te zijn en te verzuipen. Het zijn de Vlaams-nationalisten die het woord "Vlaming" een nare bijklank geven.

[Distel]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Ik haat helemaal geen Vlaamsgezinden, ik ben zelfs nog méér Vlaamsgezind dan u omdat ik Vlaanderen - integraal onderdeel van mijn vaderland- een betere toekomst toewens dan een onafhankelijke staat te zijn en te verzuipen. Het zijn de Vlaams-nationalisten die het woord "Vlaming" een nare bijklank geven.

Doet u ook optredens op feestjes?

[Bart De Wever]

OK, ik geef het toe, ik blijf je berichten lezen owv de hoge amusementswaarde. Is er geen dokter op het forum die deze mens iets kan voorschrijven? Allez, ik ga een nieuwe poging doen om je negeren, maar doe me dan niet meer zo hard lachen.

[Bruno*]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

OK, ik geef het toe, ik blijf je berichten lezen owv de hoge amusementswaarde. Is er geen dokter op het forum die deze mens iets kan voorschrijven? Allez, ik ga een nieuwe poging doen om je negeren, maar doe me dan niet meer zo hard lachen.

Kan u de moeite doen om dit bericht te beantwoorden:

Ook al waren de geldstromen van noord naar zuid hoog, wat niet onomstotelijk bewezen is, dan is dat nog geen reden om de solidariteit op te zeggen. Solidariteit wordt niet op een bepaald moment "te hoog", solidariteit is er of is er niet. Het is niet omdat de "transfers" 3 miljard zijn dat Vlaanderen, Wallonië en Brussel moeten samenblijven, en het is ook niet omdat ze 15 miljard bedragen dat ze moeten scheiden. Ofwel zijt ge voor solidariteit, ofwel niet. Ofwel alleen voor eigen-volk-eerst natuurlijk.

- De berekeningswijzen voor de noord-zuid transfers zijn éénzijdig en worden vaak berekend door organisaties met een Vlaams-nationalistische inslag (KBC). Wanneer men spreekt van transfers, heeft men het ook steevast over transfers van VLA naar WAL, de echte situatie is veel complexer

 (a). Het jongste KBC-rapport nuanceert de verschillen tussen noord en zuid en bevat géén pleidooi voor de splitsing van SZ:
“Volgens de theorie van het fiscale federalisme wordt de herverdelingsfunctie het best toevertrouwd aan het centrale overheidsniveau. Een herverdeling op regionaal niveau dreigt immers te worden doorkruist door de mobiliteit van personen. Een centralisatie van de sociale zekerheid biedt bovendien schaalvoordelen: hoe meer verzekerden, hoe breder de spreiding van de verzekerde risico’s” (p. 1)
Bovendien zegt datzelfde rapport dat berekeningen over transfers slechts een “benaderend beeld” geven (idem). Interessant is ook de manier waarop aangegeven wordt hoe de transfers vanuit het VL Gewest plaatsvinden: naar de Federale Overheid (22,7%)- wat uiteraard normaal is, naar de financiering van Gemeenschappen en Gewesten (23,8%)- eigen aan het federale systeem zelf NB!, en tenslotte naar de SZ (53,6%). Inderdaad is deze laatste de voornaamste bron van “transfers”, maar het aandeel neemt ervan sedert midden jaren ’90 af, terwijl die naar de geldverslindende gewesten/gemeenschappen stabiel blijft (p.6)
Hierbij dient nog opgemerkt te worden dat

-Dit de kostprijs is inherent aan een uitmuntend systeem van SZ, opgebouwd door Belgen uit 3 taalgroepen (Anciaux: één van de beste ter wereld in zijn laatste boek)
-Bovendien gaan 50% van de transfers in de SZ naar Brussel (p. 3). De “geldstroom” naar het Waalse Gewest is dus in de grootste uitgavenpost éven groot als die naar Brussel... Of is Brussel enkel maar “Vlaams” wanneer het gaat om problemen (bv. Ziekenhuizen?)
-Tenslotte stelt het KBC-rapport: Er vindt inzake socialezekerheidsuitgaven m.a.w. een zekere convergentie tussen de gewesten plaats, die de regionale verschillen van het gemiddelde uitkeringsniveau in belangrijke mate heeft uitgevlakt. (p. 4)


=>(b) Waar de KBC de transfers op 5,3 miljard Euro berekende, kwam het VBO uit op 3 miljard Euro/jaar. Dat scheelt een slok op de borrel. Het VBO acht
- dat de transfers van West- naar Oost-Duitsland proportioneel groter zijn dan die van Noord- naar Zuid-België. Hetzelfde geldt voor de transfers van Ile de France naar de rest van Frankrijk en van Engeland naar Wales. Men kan daar ook de massale transfers van Noord- naar Zuid-Italië aan toevoegen en van de Amerikaanse Oost- en West-kust naar het binnenland
- dat de noord-zuid-transfers omkeerbaar zijn. Vooral op vlak van pensioenen doet zich een omgekeerde beweging voor. De vergrijzing slaat meer toe in het noorden van België zodat de kans groot is dat binnen een 20-tal jaar de Franstaligen de pensioenen van de Nederlandstaligen zullen betalen.

Dat laatste wordt ook door het recentste KBC-rapport bevestigd: De relatief snellere veroudering van de Vlaamse bevolking in vergelijking met de rest van het land weerspiegelde zich in een groeiend aandeel van Vlaanderen in de pensioenuitgaven (p.4). Dat geldt niet alleen voor de pensioenen: Zo lagen de uitgaven voor ziekte en invaliditeit (ZIV) in het jaar 1999 (KBC-rapport) in het Vlaams Gewest hoger dan het aandeel van dat gewest in de landsbevolking. Vandaag stelt de KBC: Ten slotte nam ook het Vlaamse aandeel in de grootste post van de sociale zekerheid, de uitgaven voor ziekte en invaliditeit (ZIV), verder toe. Dat aandeel ligt inmiddels al 3 procentpunten hoger dan het bevolkingsaandeel van Vlaanderen. De gemiddelde ZIV-uitkering per inwoner lag in 2002 5,2 % boven het landsgemiddelde (p.4)


=>(b) Er zijn ook transfers van arm naar rijk, tussen steden, tussen provincies, etc. Onderzoek (DS) toont aan dat m.n. Waals-Brabant het hoogste per capita inkomen heeft van België. (Brabant als economische eenheid) Omgekeerd is het zuiden van West-Vlaanderen even arm dan Henegouwen!
=>(c) Het aandeel van het Vlaamse Gewest in de federale begroting (p.5) zou inderdaad boven het landsgemiddelde liggen (maar maakt slechts 1/5 uit van de totale ‘transfers’, supra). Hiervoor, en voor eigenlijk alle “verschillen” tussen noord en zuid zijn allereerst enkele structurele problemen waarmee het Waalse Gewest kampt (sedert het einde van de jaren ’60) aan te duiden:
-de afwezigheid van havens en luchthavens (=polen werkgelegenheid), waarvoor door de unitaire Belgische Staat veel geld in het noorden werd gestoken
-het faillisement van de steenkoolmijnen en de diepe economische crisis tot op de dag van vandaag voelbaar
-de grotere agrarische/natuurkundige diversiteit/aanwezigheid die in dit gebied aanwezig zijn
=>(d) Bovendien zou het Vlaams Gewest moeten weten dat het zelf alle baat heeft bij een economisch sterk Waals Gewest (zgn. Marshall-effect). Hoe meer koopkracht de Zuid-Belgen hebben, hoe meer zij ook in het noorden van België producten zullen kopen. In dezelfde zin heeft ook de Europese Unie tot streefdoel de economische verschillen tussen de lidstaten weg te werken. Het is dan moeilijk verdedigbaar op Belgisch vlak het omgekeerde te willen doen. Ook J. Sauwens (!) (CD&V) onderschrijft deze stelling: De recente cijfers over de omvang van de transfers van Vlaanderen naar Wallonië en Brussel (DS 5 november) hebben veel reacties uitgelokt. Een opstoot van communautaire koorts die steeds terugkomt bij speciale gebeurtenissen: 11 juli-vieringen, nakende verkiezingen en regeringsonderhandelingen. Denk aan 'De Belgische ziekte' van Guy Verhofstadt (1997) en 'Ze leven op een andere planeet' van Karel De Gucht (2003). De vele reacties, ook de terechte, gaan voorbij aan de essentie. Het probleem ligt niet bij de (grote) transfers zelf, want zij zijn niet meer dan het symptoom van een ziekte. De kernvraag is: waarom zijn er grote transfers en wat maakt ze structureel? Ik beschuldig Wallonië niet van alle kwaad. Ik vertrek van objectieve vaststellingen. [...] De huidige transfers zijn louter inkomensondersteunend en kunnen het economisch zwakke Wallonië niet uit het slop halen. Het is een doodlopend straatje. De achterliggende oorzaak van de transfers is een ontwrichte Waalse arbeidsmarkt, het resultaat van een decennialang tekort aan economische dynamiek. [ ... ] Vlaanderen heeft alle belang bij een welvarend Wallonië. [...] Als Wallonië dezelfde werkgelegenheidsgraad als Vlaanderen kende, dan zouden ongeveer 150.000 mensen extra aan het werk zijn. Ze zouden mee sociale bijdragen betalen en er zouden minder uitkeringen moeten worden uitbetaald. [...]
(DS 21.11.03)

=>(e) In België is er sinds de creatie van de gewesten in 1980 en hun latere bevoegdheidsuitbreiding, ook op fiscaal vlak, veel minder economische solidariteit. De solidariteit op vlak van sociale zekerheid is slechts interpersoneel en lost de structurele economische problemen dus niet op. Zo riskeren de verschillen alleen maar groter te worden, wat trouwens de wens is van sommigen. De Staat moet m.a.w. in staat zijn niet alleen de macro-economische bevoegdheden te beheren, maar het gehele economische leven. Decentralisatie kan:
1) Territoriaal: naar de provincies (beter uitgerust om problemen op kleiner niveau aan te pakken, cf. FORD-Genk)
2) Decentralisatie locaal+sectorieel naar CAO-niveau

(f) Tenslotte: meer eenheid kadert ook in de Europese gedachte: harmonische economische ontwikkeling, Art. 2 Verdrag van Rome. The Community shall have as its task, by establishing a common market and an economic and monetary union and by implementing the common policies or activities referred to in Articles 3 and 3a, to promote throughout the Community a harmonious and balanced development of economic activities, sustainable and non-inflationary growth respecting the environment, a high degree of convergence of economic performance, a high level of employment and of social protection, the raising of the standard of living and quality of life, and economic and social cohesion and solidarity among Member States.

[Bart De Wever]

Ik kan nog niet de moeite doen om het te lezen, het ziet er niet grappig genoeg uit.

[stijnVL]

knippen en plakken kan iedereen, en uit meer dan een BUB-motie....

Vooraan op de Vlaamse agenda staat de splitsing van de sociale zekerheid. Ze wordt vaak gemotiveerd dor de onverantwoorde overdrachten, 'transfers' genoemd in de betere Vlaamse middens, die jaarlijks honderd miljard van ons zuur verdiende geld zomaar uitstrooien over Wallonië.
Mijn thesis is dat de centenkwestie slechts een marginaal, zijdelings en beperkt argument oplevert voor de splitsing. Sociale zekerheid in 't algemeen en gezondheidszorg in 't bijzonder zijn cultureel bepaald en behoren daarom tot het onvervreemdbaar recht van elk volk. Vanuit deze invalshoek is de eis tot splitsing veel beter onderbouwd en onafhankelijk van de wisselvallige en manipuleerbare statistische verschuivingen.

Klinische biologie
Bij de supporters van de overhevelingsthematiek heeft het dossier van de klinische biologie een overwegende rol gespeeld, als model voor een onverantwoord voorschrijfgedrag in Wallonië. Kijk eens aan, zeggen de voorstanders: per inwoner wordt in Wallonië tot 2,5 keer meer uitgegeven aan klinische biologie. Geen enkele objectieve sociale omstandigheid kan dit verklaren. Het gaat dus om roofbouw op de sociale verzekering, door de Vlamingen betaald.
De tegenstanders van de splitsing hebben daarop een standaardredenering ontwikkeld. Laat ons voorafgaandelijk zeggen dat die tegenstanders zich meestal bevinden in de omgeving van de Vlaamse sociaal-democratie, en vaak intellectuelen zijn die hun minachting voor Vlaanderen combineren met hun conservatieve trouw aan het unitair beleid.
Hoofdzaak van de verschillen tussen Noord en Zuid, zo beweren zij, ligt in objectieve factoren: meer bejaarden in Wallonië, meer arbeiders die lijden onder de gevolgen van hun industrieel verleden. Houdt men daarmee rekening, dan blijft er hoogstens een klein percent over als misbruiken, en de regering heeft maatregelen genomen om die misbruiken geleidelijk weg te werken. Bovendien is sociale zekerheid gegroeid uit solidariteit. Wie meer heeft moet bijdragen voor wie minder heeft. Dat is toch socialistisch, nietwaar! In vroegere jaren, toen Wallonië rijker was dan Vlaanderen, vloeide de geldstroom in de andere richting, en pas op: binnen weinige jaren dreigt het weer zover te zijn en zullen de overdrachten weer van zuid naar noord gaan.
Nu kan het gekibbel tussen voor- en tegenstanders pas goed van start gaan. Hoezo, de grotere industriële ontwikkeling eertijds van de Walen? Wat doet ge dan met de bijdragen van de Vlamingen die met treinladingen vol met hun slavenwerk bijdroegen tot de Waalse meerwaarde? Vanwaar zijn de Coolsen en de Van Cauwenberghes afkomstig, denkt ge? Bovendien kan men moeilijk van transfers spreken in een België dat uitsluitend unitair gestructureerd was. Demografische verschillen? Statistisch is aangetoond dat er geen relevant verband te vinden is tussen het aantal bejaarden en de uitgaven voor klinische biologie...
Waarop de tegenstanders dan met overtuiging kunnen stellen dat met statistieken alles bewezen kan worden, en dit dan ook doen.

Artsen
De Vlaamse geneesheren hebben zich met overtuiging in het dispuut gestort. Als groep zijn zij over heel het politieke kleurenpalet quasi unaniem gewonnen voor de splitsing. Zij hebben met verwondering gekeken naar de maatregelen van de Belgische regering om de kosten van de klinische biologie te drukken in de hoop op die manier de escalatie van de gezondheidsuitgaven in bedwang te houden. Zij hebben vastgesteld hoe de verschillende besparingsplannen tussen 1979 en 1989 telkens een drastische lineaire tariefvermindering voorschreven. Wat betekent dat de verhouding van misbruiken tot normaal voorschrijfgedrag onveranderd bleef. Zij hebben het meegemaakt dat die terugbetalingstarieven door die lineaire maatregelen in ons land lager werden dan waar ook ter wereld, maar amper de totale uitgaven beïnvloedden omdat het aantal voorschriften verhoudingsgewijs toenam. Vooral dan de voorschriften van de specialisten.
Na de mislukking van de lineaire maatregelen werden in de ziekenhuissector forfaitaire vergoedingen ingevoerd en werden budgetten vastgelegd in hospitaal- en ambulante sector. Sinds 1990 ontvangen de laboratoria terugvorderingsfacturen wanneer zij het hun toegekende budget overschrijden. Hierdoor zou het verschil tussen Wallonië en Vlaanderen iets teruggelopen zijn.

Solidariteit
Overvloed aan onderzoeken in de klinische biologie moet vermeden worden, niet alleen wegens de kosten, maar ook om gezondheidsredenen. Deze originele stelling werd grondig toegelicht door dr. Leroux-Roels, professor klinische biologie aan de Universiteit Gent.
Laboratoriumanalysen hebben altijd een inherente fout. Bovendien vergelijken ze de geobserveerde waarde bij een patiënt met een referentie-interval dat op statistische basis werd vastgelegd. Maar 5% van de referentiepopulatie heeft per definitie waarden die afwijken van die van een gezond individu. Een waarde binnen het referentie-interval, theoretisch dus een aanduiding van gezond zijn, sluit ziekte niet met zekerheid uit. Hoe meer tests worden aangevraagd, hoe groter de kans wordt dat de analyse een 'abnormaal' resultaat oplevert. "Te veel tests aanvragen is daarom niet alleen verspillend maar zelfs gevaarlijk omdat irrelevante resultaten tot ongepaste maatregelen of nodeloze verdere onderzoeken kunnen leiden", besluit de professor.
Hier zitten we dan met onze solidariteit. In naam van de zogenaamde solidariteit moet Vlaanderen bijdragen tot praktijken die gevaarlijk zijn voor de gezondheid van de Walen... Als noch Vlamingen, noch Walen belang hebben bij de overdreven voorschriften voor klinische biologie, wie heeft het dan wel? Deze hamvraag is alleen te beantwoorden wanneer men zich bewust is van het overwicht op de nationale besluitvorming van een uiterst beperkte en niet-representatieve lobby van vooral Brusselse specialisten en van de belangen die zij vertegenwoordigen.

In wat voorafgaat heb ik menen duidelijk te maken in welk slop de discussie over splitsing geraakt, wanneer men uitsluitend uitgaat van de problematiek van overdrachten. In wat volgt zal ik pogen aan te tonen dat het standpunt voor de splitsing veel sterker wordt wanneer men vertrekt van de culturele dimensie van de gezondheidszorg. Voor de andere takken van de sociale zekerheid geldt eenzelfde beginsel.

Noord is noord en zuid is zuid
Vlaamse huisartsen hebben de laatste tijd gewezen op verschillen in aanpak tussen Wallonië en Vlaanderen.
De bekende Aalsterse huisarts Jef De Loof ziet twee redenen voor de splitsing van het gezondheidsbeleid. Eén: het gaat hier om een bij uitstek persoonsgebonden materie die makkelijk uit te splitsen is, en twee: er bestaat in het zuiden en in het noorden een andere ingesteldheid bij de artsen en bij de gezondheidswerkers in 't algemeen. "Wij denken soms dat het zuiden socialer is dan het noorden, maar zeker de artsen zijn in het zuiden niet socialer dan in Vlaanderen. Wij zitten voortdurend met problemen. Als Vlaanderen zelf een gezondheidsbeleid zou kunnen ontwikkelen, zou het veel progressiever zijn dan dat van Wallonië. Niet dat er in Wallonië geen sociale artsen zijn, maar de polarisatie tussen de sociale artsen en de grote groep anderen is er zo enorm dat zij niet vooruit kunnen. Al een hele tijd zijn wij met het Vlaams eerstelijnsoverleg op zoek naar een partner in Franstalig België, omdat je machteloos bent als er ook niet daar iets beweegt, maar we vinden geen partners... men kijkt er anders aan tegen samenwerking. Er blijkt een groot verschil te zijn tussen de meer Latijnse en de meer Angelsaksische mentaliteit... Het zou eenvoudiger zijn een eigen systeem op te bouwen. Ons systeem zou zeker niet minder progressief zijn, wel integendeel." (1)
Ook de Gentse professor in de huisartsgeneeskunde, dr. Jan De Maeseneer, ziet geen heil in gelijkvormige regels voor beide landsgedeelten: "Nochtans leren de observaties van de laatste jaren dat de ontwikkelingen in Vlaanderen op het vlak van de eerstelijnszorg en de huisartsgeneeskunde in vrij belangrijke mate verschillen van de ontwikkelingen in Wallonië: het is duidelijk dat Vlaanderen zich meer laat inspireren door ervaringen uit Nederland, het Verenigd Koninkrijk, de Scandinavische landen, terwijl Wallonië eerder op Frankrijk gericht blijft. Het blijven miskennen van deze fundamenteel cultureel verschillende gerichtheid legt een hypotheek op het voortbestaan van een federale ziekteverzekering. Men kan zich de vraag stellen of het binnen een federale solidariteit, gebaseerd op transparante objectiveerbare gegevens, mogelijk kan zijn de uitwerking van de eerstelijnsgezondheidszorg en de regelgeving, verschillend te ontwikkelen in Vlaanderen en Wallonië. We willen er terloops op wijzen dat in de meeste gefederaliseerde staten (bv. Canada, Zwitserland...) er binnen de verschillende gemeenschappen aangepaste regels wat betreft huisartsgeneeskunde en eerstelijnsgezondheidszorg bestaan. Een inhoudelijke benadering vanuit een cultureel perspectief van de verschillen tussen Vlaanderen en Wallonië staat ons wellicht toe om de patstelling rond de 'transferten' om te buigen in een stimulerende keuzemogelijkheid met behoud van de federale solidariteit." (2)
De Gentse huisarts Rie De Ridder heeft de nadruk gelegd op de culturele dimensie van het gezondheidsbegrip. "Gezondheid is onlosmakelijk verbonden met cultuur", zegt hij in een opmerkelijke analyse van de bestaande gezondheidszorg (3). Wanneer men dit ontkent, zoals in het huidige gezondheidsbeleid, en wanneer men integendeel zweert bij een puur natuurwetenschappelijke benadering van gezondheid, komt men terecht bij de medicalisering van de gezondheid, waarbij alle heil verwacht wordt van voortdurend meer geperfectioneerde en omvangrijke technologische medische verstrekkingen.
Eén van de gevolgen van dit beleid is dat van de geneeskunde gevraagd wordt alles wat maatschappelijk verkeerd loopt medisch te herstellen. Veroorzaakt de milieuvervuiling kwalen van de luchtwegen? Veroorzaakt de voeding kanker? Veroorzaakt het jachtige leven stress en psychiatrische problemen? Slechts één enkel adres: de wachtkamer van de dokter! Dit is voor het beleid alvast gemakkelijker dan de maatschappelijke oorzaken aan te pakken.
Alle fundamentele opties inzake gezondheidszorg gebeuren boven de hoofden van de betrokken bevolking, die nooit gevraagd wordt wat haar verwachtingen zijn, wat ze belangrijk vinden, wat de mensen bereid zijn zelf te doen. In plaats daarvan worden ze overspoeld door allerhande programma's voor gezondheidspromotie, met grote nadruk op het individuele gedrag, de lifestyle, en op zelfverantwoordelijkheid. Zij hebben nauwelijks enige inspraak, maar worden zelf verantwoordelijk gesteld voor hun gezondheid.
Dat alles wordt geleid door een bureaucratisch apparaat dat de gezondheidszorg regelt buiten elke democratische controle, en buiten elke inspraak, niet alleen van de bevolking, maar ook van de huisartsen. De opgekropte woede van de Vlaamse huisartsen om de miskenning van hun elementaire eisen door de overheid, heeft in december 1994 geleid tot een explosie van de Staten- Generaal van de Vlaamse huisartsen. Maar de lobby van de - vooral Brusselse - specialisten en de belangen die zij dienen, heeft de storm laten overwaaien, heeft zijn rechtse arrogantie herwonnen en deelt opnieuw de lakens uit in alle unitaire instanties, zonder daartoe op enige manier gemandateerd te zijn.

Een Vlaams project
Indien men de noodzaak tot splitsing niet langer tracht te rechtvaardigen op basis van apothekersrekeningen, maar op grond van de culturele eigenheid van het Vlaamse volk, dan moet die eigenheid ook programmatisch ingevuld worden. Daartoe zou een uitgebreid programma van sociaal onderzoek in Vlaanderen opgezet moeten worden. Er werden daartoe reeds enkele aanzetten gegeven.
Daarmee bedoel ik niet de producten die tot hiertoe uit het denkwerk van de Vlaamse regering zijn voortgesproten. Zo besprak de Vlaamse Raad in 1985 een beleidsnota Een vernieuwd Vlaams gezondheidsbeleid van de toenmalige gemeenschapsminister voor Gezondheidsbeleid,
Roger De Wulf. Naast de aaneenrijging van nietszeggende algemeenheden, noteren we dat de minister 16 jaar geleden reeds van mening was dat "de eerste lijn moest uitgebouwd worden tot de eerste toegangspoort van een beleid dat dichter bij de patiënt staat en dat verder trapsgewijs moet worden georganiseerd". De Vlaamse minister wikt, de Brusselse lobby beschikt. Vandaag staat men nog geen millimeter verder.
Momenteel is een ontwerp-decreet in voorbereiding door Gemeenschapsminister Wivina Demeester "betreffende de kwaliteitszorg in de voorzieningen voor gezondheidszorg", een decreet dat de hefboom zou moeten worden voor een eigen Vlaams gezondheidsbeleid. Terzelfder tijd is een decreet op komst waarbij een Vlaamse Gezondheidsraad wordt opgericht. Ook hier is algemeenheid troef, waarbij men zich kan afvragen of dit 'Vlaams gezondheidsbeleid' wel iets anders wordt dan een doorslag van het Belgisch beleid. In geen geval kan er sprake zijn van een volwaardig Vlaams beleid wanneer esssentiële bevoegdheden in handen van de federale regering blijven.
De echte aanzetten tot een nieuw Vlaams beleid vindt men vooralsnog uitsluitend in de middens van de Vlaamse artsen.
Zo heeft de Huisartsenvereniging van Groot Sint-Niklaas, zonder te wachten op een decreet, zelf het initiatief genomen tot een wetenschappelijk verantwoorde anonieme enquête bij de inwoners van Sint-Niklaas en deelgemeenten, om te peilen naar de mening en de wensen van de bevolking inzake gezondheidszorg. Opvallend daarbij is dat de centrale rol van de huisarts amper in vraag wordt gesteld in het kader van een stapsgewijze uitoefening van de geneeskunde, en vooral dat de quasi-totaliteit van de bevolking gewonnen is voor een vaste maar soepele inschrijving bij een huisarts, die per patiënt een medisch dossier bijhoudt dat de patiënt gedurende zijn levensloop volgt. Elementaire zaken, zal men denken. Inderdaad, maar door de Brusselse lobby totaal geblokkeerd.

De belangrijkste poging tot het herdenken van de gezondheidszorg in Vlaanderen komt vanuit het midden van de huisartsen. Met zijn verhandeling Haalt de huisartsgeneeskunde het jaar 2000? poogde dr. Jan De Maeseneer de discussie open te breken, met een relatief succes trouwens. In zijn programmatisch opstel verwerkte hij heel wat gegevens vanuit andere Westeuropese landen. Naast een beperking van het aantal huisartsen en een behoorlijke echelonnering pleit De Maeseneer voor een wijziging in het financieringsmechanisme. De betaling per prestatie staat haaks op de complexiteit van de taken en de functies van de huisarts. Daarom is tenminste een gedeeltelijke betaling per ingeschreven patiënt noodzakelijk. Ook beantwoorden associaties van huisartsen in vele gevallen beter aan de vereisten van de hedendaagse geneeskunde. Tenslotte pleit hij voor een stevigere wetenschappelijke onderbouw van de uitoefening van de geneeskunde.


Terwijl De Maeseneer de krachtlijnen van een hervormingsprogramma voor huisartsgeneeskunde in Vlaanderen op korte termijn voorstelt, heeft dr. De Ridder de krijtlijnen getrokken voor een meer fundamentele hervorming.

Vooreerst pleit hij voor de eenheid van beleid (wat noodzakelijkerwijze de splitsing inhoudt. J.T.). Als tweede principe wil hij dat de autoriteit van de democratie gevestigd wordt over het gezondheidszorgsysteem. Daarbij denkt hij aan een hoge gezondheidsautoriteit, rechtstreeks verantwoording verschuldigd aan het parlement, die eenzelfde onafhankelijkheid bezit als de magistratuur, die waakt over de kwaliteit van en de gelijkheid van toegang tot zorg, en die direct toegankelijk is voor klachten van gebruikers. Als derde belangrijk principe wil hij de democratische controle zo groot mogelijk maken door decentralisering van de zorg naar het laagst bestuurlijk niveau waarop efficiënte uitvoering mogelijk is: b.v. de eerste lijn organiseren vanuit een gemeentelijk niveau, de tweede lijn vanuit een regionaal niveau, de derde lijn op gemeenschapsniveau. Financiering, sturing en planning moeten gecentraliseerd worden op het hoogste niveau in functie van het solidariteitsbeginsel.

Ook De Ridder wil dat het gezondheidszorgsysteem beter wetenschappelijk wordt onderbouwd en getoetst aan de actuele kennis omtrent gezondheid, wat onvermijdelijk een zekere beperking van de huidige therapeutische vrijheid inhoudt. Gebruikerscontrole moet ontwikkeld worden tot een structureel gegeven, waarbij de huisarts vooral denkt aan de rol van het sociaal middenveld met vakbonden en ziekenfondsen, op voorwaarde dat deze zelf niet aan zorgverstrekking doen. Voor de financiering ziet hij zowel de sociale verzekering als fiscale bronnen mogelijk. Wel moet het financieringsdebat principieel een gevolg zijn van het gezondheidsdebat, en niet omgekeerd. (zoals in het geval van de federale regering, die eerst beslist dat gezondheidszorg zoveel miljarden moet inleveren en nadien maatregelen improviseert ten koste van de zorg, J.T.).

Zeker gaat het hier nog slechts om een denkkader, voorgesteld tot discussie. Het is weinig waarschijnlijk dat alle betrokkenen, de verbruikers en de zorgverstrekkers, het geheel van deze ideeën zonder meer zouden onderschrijven. Wat echter wel mogelijk is, is dat vanuit dit voedsel voor een debat ten gronde, gewerkt wordt naar de kantlijnen van een origineel Vlaams programma inzake gezondheidszorg dat beantwoordt aan de reële verlangens en behoeften van alle betrokkenen.
Het groeien van zulk een programma zou een sterke stimulans vormen voor het afdwingen van de splitsing.


(1) Verslag colloquium Wie betaalt de rekening? Brugge 22/5/1993 -IMAVO
(2) Jan De Maeseneer, Haalt de huisartsgeneeskunde het jaar 2.000? univ.Gent
(3) Rie De Ridder, Naar welke gezondheidszorg in het Vlaanderen van nu?

[Distel]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

Ik kan nog niet de moeite doen om het te lezen, het ziet er niet grappig genoeg uit.

Zaaaaaalig!

This settles it! U krijgt mijn stem!

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

Ik kan nog niet de moeite doen om het te lezen, het ziet er niet grappig genoeg uit.

Waarlijk een groot politicus, die Bart de Wever van den N-VA.

[stijnVL]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Waarlijk een groot politicus, die Bart de Wever van den N-VA.

Zo groot nu ook weer niet hoor, ne meter tachtig of iets daaromtrent.

Maar als Bart zijn gewicht in de schaal gooit, dan er geen enkele vaderlandslievende zot tegenop

[Bruno*]

Kijk eens aan, zeggen de voorstanders: per inwoner wordt in Wallonië tot 2,5 keer meer uitgegeven aan klinische biologie. Geen enkele objectieve sociale omstandigheid kan dit verklaren. Het gaat dus om roofbouw op de sociale verzekering, door de Vlamingen betaald.

Ja, maar waarom wordt er of zou er meer worden uitgegeven in het noorden dan in het zuiden en waarom worden deze verschillen als enige in het licht gesteld en gedramatiseerd?

[Distel]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Waarlijk een groot politicus, die Bart de Wever van den N-VA.

De gave om te communiceren op het niveau van andere mensen (i.c. Tacitus) mag inderdaad niet onderschat worden.

[Bruno*]

Laat ons voorafgaandelijk zeggen dat die tegenstanders zich meestal bevinden in de omgeving van de Vlaamse sociaal-democratie, en vaak intellectuelen zijn die hun minachting voor Vlaanderen combineren met hun conservatieve trouw aan het unitair beleid.
Hoofdzaak van de verschillen tussen Noord en Zuid, zo beweren zij, ligt in objectieve factoren: meer bejaarden in Wallonië, meer arbeiders die lijden onder de gevolgen van hun industrieel verleden. Houdt men daarmee rekening, dan blijft er hoogstens een klein percent over als misbruiken, en de regering heeft maatregelen genomen om die misbruiken geleidelijk weg te werken. Bovendien is sociale zekerheid gegroeid uit solidariteit. Wie meer heeft moet bijdragen voor wie minder heeft. Dat is toch socialistisch, nietwaar! In vroegere jaren, toen Wallonië rijker was dan Vlaanderen, vloeide de geldstroom in de andere richting, en pas op: binnen weinige jaren dreigt het weer zover te zijn en zullen de overdrachten weer van zuid naar noord gaan.
Nu kan het gekibbel tussen voor- en tegenstanders pas goed van start gaan. Hoezo, de grotere industriële ontwikkeling eertijds van de Walen? Wat doet ge dan met de bijdragen van de Vlamingen die met treinladingen vol met hun slavenwerk bijdroegen tot de Waalse meerwaarde? Vanwaar zijn de Coolsen en de Van Cauwenberghes afkomstig, denkt ge? Bovendien kan men moeilijk van transfers spreken in een België dat uitsluitend unitair gestructureerd was. Demografische verschillen? Statistisch is aangetoond dat er geen relevant verband te vinden is tussen het aantal bejaarden en de uitgaven voor klinische biologie...
Waarop de tegenstanders dan met overtuiging kunnen stellen dat met statistieken alles bewezen kan worden, en dit dan ook doen.

Voor beschouwingen over de transfers of over mogelijke meeruitgaven in het zuiden: zie mijn vorig, onbeantwoord bericht.

[stijnVL]

Oorspronkelijk geplaatst door Tacitus

Voor beschouwingen over de transfers of over mogelijke meeruitgaven in het zuiden: zie mijn vorig, onbeantwoord bericht.

Voor beschouwing over blablabla...

Ga slapen jongen, er is hier niemand die naar u luistert en degenen die het wel doen hoef je niet te overtuigen

[Bart De Wever]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Waarlijk een groot politicus, die Bart de Wever van den N-VA.

Oh die heilige verontwaardiging.
Vorm misschien een zelfhulpgroep met Yaminne. Nog twee man en je kan kaarten of nog eens een partij opstarten.
Prozac, temesta,... Er moet toch iets zijn dat helpt!

He, he, wat een feest, lang genoeg beleefd geweest 8)

[Rudy Van Nespen]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

Oh die heilige verontwaardiging.
Vorm misschien een zelfhulpgroep met Yaminne. Nog twee man en je kan kaarten of nog eens een partij opstarten.
Prozac, temesta,... Er moet toch iets zijn dat helpt!

He, he, wat een feest, lang genoeg beleefd geweest 8)

Nou valt ie toch niet even uit zijn rol zekers!
meneer De Wever krijgt de smaak van het forum te pakken!

[Bruno*]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

Oh die heilige verontwaardiging.
Vorm misschien een zelfhulpgroep met Yaminne. Nog twee man en je kan kaarten of nog eens een partij opstarten.
Prozac, temesta,... Er moet toch iets zijn dat helpt!

He, he, wat een feest, lang genoeg beleefd geweest 8)

Kan u nu proberen waardig en kalm te antwoorden op mijn wetenschappelijke opmerkingen aangaande de transfers?

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Bart De Wever

Oh die heilige verontwaardiging.
Vorm misschien een zelfhulpgroep met Yaminne. Nog twee man en je kan kaarten of nog eens een partij opstarten.
Prozac, temesta,... Er moet toch iets zijn dat helpt!

He, he, wat een feest, lang genoeg beleefd geweest 8)

Ik was vanavond op een Bplus-vergadering, dus ik heb de discussie niet gevolgd, maar het feit dat U antwoord dat het nog niet grappig genoeg is om te lezen, op een twee pagina's lange repliek toont enkel uw onwil tot debat en uw incompetentie als politicus aan.

[Patriot!]

Oorspronkelijk geplaatst door Rudy Van Nespen

Nou valt ie toch niet even uit zijn rol zekers!
meneer De Wever krijgt de smaak van het forum te pakken!

Ik vind het best grappig, maar morgen wordt meneer De Wever wakker met een kater.

[Distel]

De vragen van Tacitus, u weet wel, de man die naar eigen zeggen Vlaamsgezinder is dan Bart De Wever, zijn op deze fora al tot vervelens toe beantwoord. Alleen bestaat er zoiets als traagheid en relaps ( zie ook http://forum.politics.be/viewtopic.php?t=9218 ), wat hem ertoe noopt in herhaling te vallen. Vastgeroest noemen ze zoiets.