Belgische economie torst zwaarlijvigste overheid van de EU.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door De_Laatste_Belg

Waarom vind u vragen in 't latijn gesteld belangrijker ?

Dat vnd ik niet, maar het geeft toch nen zekere flair, he. Niet?

En waarom schuilt gij u achter het smoesje van 'irrelevante vragen' ? Ge maakt het uzelf wel gemakkelijk.

Omdat het irrelevante vragen zijn, zolang je niet hebt geantwoord op de vraag: voor wie is het al dan niet nutteloos & wie betaald ervoor?

Is werken nutteloos ?

Dat hangt ervan af wat er gedaan wordt, wie er betaald & vanuit wiens perspectief je de vraag stelt.

Is onder toezicht staan via een bezigheid (werken) nutteloos ?
Is mensen uit hun eenzaamheid halen en opnemen in een sociaal gebeuren (werken) nutteloos ?
Is mensen de mogelijkheid geven om hun conditie een beetje op peil te houden (werken) nutteloos ?
Is bezig zijn (werken) nutteloos ?
Is mensen weerhouden van andere nutteloze bezigheden via werken nutteloos ?
Is mensen in groepen samen brengen via een bezigheid (werken) nutteloos ?

En deze vragen hebben allemaal het zelfde antwoord. Het hangt ervan af.
Dat is niet 'de vraag ontwijken', dat is 'precieseer eens'.

Werken is niet nutteloos als hij die werkt daar voordeel uithaalt (zoals een inkomen). Datzelfde werk is echter nutteloos voor degene die betaalt, als dit werk hem niets oplevert. Zo eenvoudig is dat toch?

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door De_Laatste_Belg

Waarom vind u vragen in 't latijn gesteld belangrijker ?

Omdat hij zijn gebrek aan argumenten graag verstopt achter dure woorden. Ga er niet op in. Je bespaart jezelf er tijd en energie mee.

[nun]

Oorspronkelijk geplaatst door De_Laatste_Belg

Waarom vind u vragen in 't latijn gesteld belangrijker ? En waarom schuilt gij u achter het smoesje van 'irrelevante vragen' ? Ge maakt het uzelf wel gemakkelijk.

Ik weet dat het geplogenheid is op dit forum om te vluchten van vragen door een beetje kinderlijk te stellen: Hier ik heb ook een vraag voor u, antwoord gij eerst maar eens.

Maar moet gij daar nu ook echt aan meedoen ? Meelopen ?

Dezelfde vragen opnieuw. Doe nu eens een gooike als ge 't niet kunt beredeneren.



Is werken nutteloos ?
Is onder toezicht staan via een bezigheid (werken) nutteloos ?
Is mensen uit hun eenzaamheid halen en opnemen in een sociaal gebeuren (werken) nutteloos ?
Is mensen de mogelijkheid geven om hun conditie een beetje op peil te houden (werken) nutteloos ?
Is bezig zijn (werken) nutteloos ?
Is mensen weerhouden van andere nutteloze bezigheden via werken nutteloos ?
Is mensen in groepen samen brengen via een bezigheid (werken) nutteloos ?

Het is een verkeerde voorstelling als je zegt dat het een keuze is tussen: nutteloos werk doen als ambtenaar en werkloosheid.

Ambtenaren zijn redelijk opgeleide mensen. Zij zullen echt werk vinden als ze er om moeten. Doordat al die ambtenaren betaald moeten worden met hetzelfde geld dat ook de echte armen van een uitkering en begeleiding moet voorzien, is er voor de echte armen minder geld. Meer sociale drama's.

Het is een keuze tussen een groot aantal mensen tot in de eeuwigheid belastinggeld laten consumeren ipv hen aan te wenden tot productieve taken zodat ze belastinggeld kunnen produceren.

[Erw]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Nee. Zèlfs ambtenaren hebben recht op bestaanszekerheid en moeten niet opdraaien voor de fouten van politici.

Zal ik even het bullshitgehalte van deze bewering aantonen?

Stel dat die politici 99% van de actieve bevolking weggehaald hadden uit de privé sector en ze tegen loon elke ochtend een put laat graven om hem 's avonds weer te dempen, en dat de overblijvende 1% in de privé sector zich 16-uren per dag 7/7 per week rotwerken om de economie overeind te houden zodat iedereen kan worden betaald.

Dat vind jij dan wel kunnen, volgens diezelfde 'redenering' die je hierboven maakt.

Dat die 'bestaanszekerheid' net komt door mensen die wèl nuttige arbeid verrichten, dat vergeet je voor je lompe gemak effe, eh?

En nog iets, je hebt het toch zo graag over 'fouten' van politici. Een fout is een vergissing. Een onbedoeld iets. Dit gaat niet over vergissingen. Dit gaat niet over onbedoelde zaken. Dat er zoveel volk bij de overheid werkt is politieke smeerlapperij-strategie.

[Erw]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Omdat hij zijn gebrek aan argumenten

Je bedoelt de argumenten die je niet kunt weerleggen.

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

graag verstopt achter dure woorden.

beter bekend als 'vaktermen'.

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Ga er niet op in.

want je verliest er toch maar je gezicht mee

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Je bespaart jezelf er tijd en energie mee.

Ja, dat is hét levensmotto van leeghangers.

[De_Laatste_Belg]

Werken is niet nutteloos als hij die werkt daar voordeel uithaalt (zoals een inkomen). Datzelfde werk is echter nutteloos voor degene die betaalt, als dit werk hem niets oplevert. Zo eenvoudig is dat toch?

In de vragen die ik stelde zat het 'nut' voor degene die 'werkt' ingesloten.

Namelijk: Bezig zijn, eenzaamheid breken, conditie op peil houden, onder toezicht zijn (werkstraf bv), sociaal 'in de maatschappij' bewegen, uit een criminele sfeer zijn (niet iets anders onnuttig doen).... enz.....

De vragen waren dus duidelijk suggestief. En de vragen suggereerden, geheel logisch, dat werk nooit geheel onnuttig kan genoemd worden. Ik kan verstaan dat het suggestieve jouw gestoord heeft. Althans onbewust. Vandaar het vluchtgedrag. Mocht je nu aandachtig gelezen hebben, en niet zo gehaast zijn geweest om mij in een hoekje te drummen, dan zou je dat gezien hebben.

De vragen beantwoorden dus aan de eerst voorwaarde die je stelt voordat je wil antwoorden. Namelijk: Werken is niet nutteloos als hij die werkt daar voordeel uithaalt

Blijft mij nog 't volgende te counteren: Datzelfde werk is echter nutteloos voor degene die betaalt, als dit werk hem niets oplevert. Zo eenvoudig is dat toch?

Je moet echt wel supergeilverslaafd kapitalist zijn om te ontkennen dat de staat en maatschappij enkel gediend is met geldelijk gewin.

Gelukkige mensen zijn een hele grote aanwinst voor zowel de staat als de maatschappij als de bedrijven als de arbeidsmarkt als de consumptie van goederen.

Ook dat zat voor een ongehaast lezer besloten in de vragen.

Nu ik dus aan al je voorwaarden voldaan heb, wil je nu zo vriendelijk zijn om de vragen te beantwoorden ?

Is werken nutteloos ?
Is onder toezicht staan via een bezigheid (werken) nutteloos ?
Is mensen uit hun eenzaamheid halen en opnemen in een sociaal gebeuren (werken) nutteloos ?
Is mensen de mogelijkheid geven om hun conditie een beetje op peil te houden (werken) nutteloos ?
Is bezig zijn (werken) nutteloos ?
Is mensen weerhouden van andere nutteloze bezigheden via werken nutteloos ?
Is mensen in groepen samen brengen via een bezigheid (werken) nutteloos ?

[AdrianHealey]

Ik vind het ook wel grappig dat ik verweten wordt 'moeilijke' woorden te gebruiken. Als ik eens terug kijk in dit topic, dan zie ik niet echt 'moeilijke' woorden, hoor.

Cui bono is een algemeen erkende uitspraak, die in het Nederlands ook aanvaard is. Quis solvit is een grapje van mezelf, maar ik wou gewoon de analogie een beetje bewaren. Als dat al een probleem is.

[De_Laatste_Belg]

Het is een verkeerde voorstelling als je zegt dat het een keuze is tussen: nutteloos werk doen als ambtenaar en werkloosheid.

Beste, wees zo vriendelijk om te verwijzen naar waar ik dat stel ? Ik ben namelijk een beetje verloren. Mijn geheugen is nochtans goed. Ik wil je graag van antwoord dienen, maar ik heb er geen idee van waar ik dat zeg, zodat ik de context terug kan herlezen. Kwestie van geen fouten maken.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door De_Laatste_Belg

De vragen waren dus duidelijk suggestief. En de vragen suggereerden, geheel logisch, dat werk nooit geheel onnuttig kan genoemd worden. Ik kan verstaan dat het suggestieve jouw gestoord heeft. Althans onbewust. Vandaar het vluchtgedrag. Mocht je nu aandachtig gelezen hebben, en niet zo gehaast zijn geweest om mij in een hoekje te drummen, dan zou je dat gezien hebben.

Ik had wel door - ofja, ik vermoede het - dat je het wou trekken op: 'maar werken kan je toch ook sociale contacten geven, dus het is niet geheel nutteloos!!!!'
Maar dat sterkt me gewoon harder in de vraag, hoor: voor wie is het goed & wie betaalt?

De vragen beantwoorden dus aan de eerst voorwaarde die je stelt voordat je wil antwoorden. Namelijk: Werken is niet nutteloos als hij die werkt daar voordeel uithaalt

Inderdaad.

Blijft mij nog 't volgende te counteren: Datzelfde werk is echter nutteloos voor degene die betaalt, als dit werk hem niets oplevert. Zo eenvoudig is dat toch?

Inderdaad.

Je moet echt wel supergeilverslaafd kapitalist zijn om te ontkennen dat de staat en maatschappij enkel gediend is met geldelijk gewin.

Lees dit nog eens goed. Volgens mij bedoel je iets anders.
Ik zou overigens nooit beweren dat de maatschappij enkel gebaat is bij 'geldelijk gewin'. Ik zou zeggen dat 'de maatschappij' gebaat is bij productie waar mensen vrijwillig 'iets' (zoals geld) voor geven. Dat is iets geheel anders.

Gelukkige mensen zijn een hele grote aanwinst voor zowel de staat als de maatschappij als de bedrijven als de arbeidsmarkt als de consumptie van goederen.

Gelukkige mensen zijn een heel grote aanwinst voor de consumptie van goederen? Grapjas?
Ik weet niet wat ik met deze zin aanmoet. Het is wat goedbedoeld zweverig, maar zegt niets duidelijk. Ik heb bijvoorbeeld niets tegen gelukkige mensen - het zou mara erg zijn. Ik heb wel iets tegen mensen die gelukkig worden door te parasiteren op anderen, zoals slavenhandelaars & ambtenaren. (Lang leve ongenuanceerdheid!)

Nu ik dus aan al je voorwaarden voldaan heb, wil je nu zo vriendelijk zijn om de vragen te beantwoorden ?

Dat heb je helemaal niet gedaan, hoor.
Gelieve eerst te antwoorden op mijn vragen.

[Patsy Stone]

Gelukkig ben ik niet iemand die gauw op het driehoekje drukt. Ik ben anderzijds ook niet iemand die platvloers gescheld zoals dat van Erw welgevallig is. Ik laat deze 'discussie' dan ook graag over aan de verheven heren. Met het platvloerse gescheld en de dure woorden zal het ongetwijfeld een boeiend debat worden... Maar niet voor mij.

[AdrianHealey]

Is werken nutteloos ?

Dat hangt ervan af voor wie.
Als een slaaf wat putten graaft en die weer dichtsmijt, is dat nutteloos? Neen, want de slavenhouder heeft hem dat gezegd. Als een werknemer arbeidt, is dat nutteloos? Neen, want zijn werkgever geeft daar vrijwillig geld voor. Als ik de tuin in orde breng, is dat dan nutteloos? Neen, want ik vind in de tuin werken leuk of ik vind een mooie tuin hebben leuk. Is het werk van een ambtenaar nutteloos? Neen, want hij krijgt daar geld voor. Is het werk van een ambtenaar echter nutteloos voor hij die daarvoor betaalt (de belastingsbetaler)? Daarop is het antwoord: ja, soms is dat compleet nutteloos. En tóch zal de belastingsbetaler betalen.

Is onder toezicht staan via een bezigheid (werken) nutteloos ?
Is mensen uit hun eenzaamheid halen en opnemen in een sociaal gebeuren (werken) nutteloos ?
Is mensen de mogelijkheid geven om hun conditie een beetje op peil te houden (werken) nutteloos ?
Is bezig zijn (werken) nutteloos ?
Is mensen weerhouden van andere nutteloze bezigheden via werken nutteloos ?
Is mensen in groepen samen brengen via een bezigheid (werken) nutteloos ?

En al deze zaken hebben gelijkaardige opmerkingen. Als ambtenaren zo graag 'samen' werken en als ze dat zo 'leuk' vinden, dan mogen zij dat, hoor.
Maar niet opde kosten van de onschuldige belastingsbetaler, die hun 'bezigheden' moet financieren, zonder daar zelf iets van terug te krijgen. Ik ben tegen het feit dat mensen zaken moeten financieren, zonder daar iets van terug te krijgen. Dat heet 'diefstal'.

[AdrianHealey]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Gelukkig ben ik niet iemand die gauw op het driehoekje drukt. Ik ben anderzijds ook niet iemand die platvloers gescheld zoals dat van Erw welgevallig is. Ik laat deze 'discussie' dan ook graag over aan de verheven heren. Met het platvloerse gescheld en de dure woorden zal het ongetwijfeld een boeiend debat worden... Maar niet voor mij.

Geef maar gewoon toe dat je nauwelijks economische kennis hebt & dat je daardoor eigenlijk niet veel nuttigs kan zeggen.
Ik bemoei mij toch ook niet met uw vakgebied? Ik zeg u toch ook niet hoe je moet schoonmaken?

[Erw]

Oorspronkelijk geplaatst door nun

Het is een verkeerde voorstelling als je zegt dat het een keuze is tussen: nutteloos werk doen als ambtenaar en werkloosheid.

Ambtenaren zijn redelijk opgeleide mensen. Zij zullen echt werk vinden als ze er om moeten. Doordat al die ambtenaren betaald moeten worden met hetzelfde geld dat ook de echte armen van een uitkering en begeleiding moet voorzien, is er voor de echte armen minder geld. Meer sociale drama's.

Het is een keuze tussen een groot aantal mensen tot in de eeuwigheid belastinggeld laten consumeren ipv hen aan te wenden tot productieve taken zodat ze belastinggeld kunnen produceren.

Dat je nog de moeite doet om dit uit te leggen.
Sommigen willen het gewoon niet weten
Oogskes toe, vodden in de oren en een knijper op de neus.

Hoeveel is de Belgische bevolking gestegen in de laatste 40 jaar?
10% zal veel zijn zeker?
Wel, in 1970 waren er 550000 ambtenaren. In 2004 zo een 1.150.000. Dubbel zoveel.
En dat is dan nog maar één kant van dit dubbelargument.
Want doorheen die periode is er een enorme technische ontwikkeling geweest, notabene speciaal op gebied van administratie (computers, printers, netwerken, communicatie).
De tweede kant van dit dubbelargument is dus dat ze het net met véél minder zouden moeten kunnen doen.

Er is maar één verklaring voor deze dubbele tegenstrijdigheid: de Overheid is een massaal georganiseerde bezigheidstherapie met als primair doel het kweken van afhankelijke politiek-correcte stemmetjes.

Dat ze de èchte economie, die voor onze welvaart zorgt, tot een ratrace hebben gemaakt, om daarop eronderdoor te gaan, zal hen worst wezen.
Dat is alleen maar nog meer excuus om alles te nationaliseren en ons allemaal afhankelijk te maken van hun 'goodwill'.

België is het ergste geval van de EU, maar dat betekent niet dat vele andere politieke kastes niet krak dezelfde weg opgegaan zijn.
Het is de basisoorzaak van deze crisis en het zal enkel nog verergeren.
Een crisis op de geldmarkt is nog maar een lachertje vergeleken met een crisis op de markten van producten die meer zijn dan een symbool zoals geld.

Al sinds 2004 is de Belgische industrie bezig aan een snelle afbouw. Is onze concurrentiepositie verder aan het verslechteren. Een economie kan niet leven van dienstensector. De dienstensector en de openbare sector brengen geen eten op tafel en bouwen geen huizen. Als we niet snel de politieke kastes buitengooien met de restanten democratie die we nog over hebben is het gepasseerd.
Dit gaat op voor de hele EU zone.
De industriële activiteit valt fors terug.
Het aantal faillissementen blijft toenemen en was al op recordniveau.
Voor het eerst in haar geschiedenis is de EU in een recessie.
Dit alles is geen toekomstmuziek. Het is het nieuws van vandaag.
Dit gebeurt niet zomaar. Een recessie komt niet uit de lucht vallen als een meteoriet waar niemand iets kan aan doen. Ze heeft oorzaken en die zijn niet algemene schaarste van grondstoffen, maar te weinig mensen die nog meewerken om ze op te delven en om te zetten tot wat bruikbaar is in ons dagelijks leven, en dat komt door de politieke kastes en hun honger naar macht. Macht om ongestraft te stelen.

[AdrianHealey]

Het getuigt van redelijke grootsheid om toe te geven dat je niet geschoold bent in iets & dus ook geen fatsoenlijke mening kan neerplanten.

[Erw]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Gelukkig ben ik niet iemand die gauw op het driehoekje drukt. Ik ben anderzijds ook niet iemand die platvloers gescheld zoals dat van Erw welgevallig is. Ik laat deze 'discussie' dan ook graag over aan de verheven heren. Met het platvloerse gescheld en de dure woorden zal het ongetwijfeld een boeiend debat worden... Maar niet voor mij.

Veel blabla in de rand van de marge.
Zero argumentatie voor gegeven beweringen.
Discussie over de discussie.

Ik denk niet dat ik een dergelijk 'boeiend' debat zal missen.

Buhbye!

[nun]

Oorspronkelijk geplaatst door Erw

Dat je nog de moeite doet om dit uit te leggen.
Sommigen willen het gewoon niet weten
Oogskes toe, vodden in de oren en een knijper op de neus.

Ik heb toch een kleine overwinning behaalt. Patsy is namelijk overgestapt van de kritiek 'het is niet gewenst' naar 'het is niet mogelijk, het is moeilijk, het moet gebeuren maar onder voorwaarden'. Nog altijd een kritiek, maar minder fundamenteel.

[Patsy Stone]

Oorspronkelijk geplaatst door nun

Ik heb toch een kleine overwinning behaalt. Patsy is namelijk overgestapt van de kritiek 'het is niet gewenst' naar 'het is niet mogelijk, het is moeilijk, het moet gebeuren maar onder voorwaarden'. Nog altijd een kritiek, maar minder fundamenteel.

Met argumenten en debat boek je over het algemeen ook meer en betere resultaten dan met hoogmoed en/of platvloers gescheld. Ik ben best voor rede vatbaar, maar ik ben allergisch aan zelfingenomenheid en aan scheldproza.

[De_Laatste_Belg]

Oorspronkelijk geplaatst door AdrianHealey

Inderdaad.

Inderdaad.

Waarom hebben we nu al die omweg moeten maken ? Je had van 't begin kunnen aanvaarden dat 't relevante vragen zijn. Keer eens terug en kijk eens op wat ik exact reageer. Aub? Plz ?

Ik zou overigens nooit beweren dat de maatschappij enkel gebaat is bij 'geldelijk gewin'. Ik zou zeggen dat 'de maatschappij' gebaat is bij productie waar mensen vrijwillig 'iets' (zoals geld) voor geven. Dat is iets geheel anders.

In de basis ben je dus akkoord.

Gelukkige mensen zijn een heel grote aanwinst voor de consumptie van goederen? Grapjas?

Uuhh. Je bent zo zeker om mij een grapjas te noemen. Zie hier een willekeurig citaat. Geschreven voor wijsneuzen.

Groei van geluk
door Rens van Tilburg

We weten steeds meer over wat ons gelukkig maakt. Dat biedt betere aanknopingspunten voor beleid dan een discussie over de hoogte van de economische groei.

De toename van het Bruto Nationaal Product als maatstaf voor vooruitgang heeft altijd ter discussie gestaan. Een discussie die de laatste jaren weer opleeft. Hoogleraar economie Van den Bergh schreef in 2005 een artikel in het economenblad ESB met de titel BNP weg ermee! en de OESO stelde onlangs (in de publicatie Going for Growth) dat naast het BNP andere indicatoren geplaatst moeten worden, bijvoorbeeld om de baten van vrije tijd en de inkomensverdeling in beeld te krijgen. Het Innovatieplatform van premier Balkenende droomde in haar toekomstvisie over een land waar “Geluk naast economische groei een belangrijke graadmeter is voor de ontwikkeling van de samenleving” (2005). In het Verenigd Koninkrijk is het de conservatieve leider David Cameron die de politieke discussie leidt: “We should be thinking not just what is good for putting money in people's pockets but what is good for putting joy in people's hearts”. En in het vorige nummer van de Helling (3-2006) stelde Bram van der Lek, oud-PSP parlementariër, dat die groei ons niets oplevert maar wel ons milieu verziekt. Hij pleitte daarom voor een economie zonder groei.
Het BNP is wel eens vergeleken met een rekenmachine die kan optellen maar niet kan aftrekken. Een milieuramp wordt niet afgetrokken, het opruimen ervan wel opgeteld. Hetzelfde geldt voor het onderhouden van een omvangrijke gevangenispopulatie. Er zijn de afgelopen decennia tal van alternatieve indicatoren ontwikkeld die rekening houden met de duurzaamheid en/of sociale aspecten van de groei en meer recentelijk is er ook aandacht voor de welzijns- of geluksbeleving van mensen.
Critici van groei als Van der Lek vallen in dezelfde valkuil als de mensen die economische groei heilig verklaren. Beiden stellen namelijk een getal centraal en dat is niet waar het eigenlijk om moet gaan. Het zou moeten gaan over duurzaamheid en welzijn. Juist duurzame economische activiteiten hebben een mooie toekomst en kunnen een bijdrage leveren aan groei. Een groeiende economie kan goed samen gaan met tevreden werknemers en consumenten, en zo bijdragen aan het welzijn. In plaats van te pleiten voor nulgroei is het daarom zinvoller om na te denken over de manier waarop we duurzaam en geluksverhogend economisch handelen kunnen stimuleren. Wat daarvan de gevolgen op korte of lange termijn zullen zijn voor de economische groei valt met weinig zekerheid te zeggen, het maakt de groei als streefcijfer gewoonweg minder relevant. Niet de kwantiteit, maar de kwaliteit telt.

Masseur
Ons milieugebruik is verre van duurzaam. Volgens de maat van de ecologische voetafdruk staat Nederland voor de uitdaging haar milieubeslag met 60 procent te verkleinen. Dat kan, ook in combinatie met een toename van het BNP. Steeds meer economische waarde wordt gegenereerd met een fractie van het energie- en materiaalgebruik van voorheen. Dat zien we terug in de stormachtige groei van de dienstensector. Onze economie bestaat voor 70 procent uit dergelijke producten ‘die je niet op je voet kan laten vallen’. Dat zijn de bekende conducteurs en plantsoenmedewerkers, maar ook de whizzkids die op basis van ondoorgrondelijke algoritmes ons financieel risico spreiden, de ontwerpers van websites, de begeleiders in de crèche, de masseur, de mental coach en alle nu nog onvoorstelbare vormen van dienstverlening, tot de in Hollywood voor velen al onmisbare personal shopping assistant aan toe.
Maar ook de industrie is niet meer de rokende en materiaal verslindende fabriek. Deze verdient bijvoorbeeld geld door de dingen alsmaar kleiner te maken. Neem de nieuwste iPod, zo groot als een knoop, maar wel ruimte voor 250 nummers. Denk ook aan nieuwe en betere medicijnen voor de groeimarkt van gezondheid. Het Leidse biotechbedrijf Crucell richt zich op het ontwikkelen van vaccins tegen onder meer tuberculose, griep, hiv, malaria, ebola en miltvuur. IBM verdient elk jaar meer dan 1 miljard dollar aan de verkoop van haar ‘intellectueel kapitaal’, het recht op gebruik van de kennis die de onderzoekers van het bedrijf jaarlijks genereren. In de kenniseconomie wordt geld verdiend met de kennis en creativiteit van de werknemers.

Beleving
Ondertussen lijkt de diensten- en kenniseconomie overigens alweer een gepasseerd station. De echte winsten vallen te behalen in de belevingseconomie. Daarin concurreren bedrijven door te voorzien in de behoefte aan verhalen, door de waarden die ze uitdragen of de gemeenschap om het bedrijf heen. Dat gaat van het biologische streekkaasje tot de Olympische idealen die Nike uitdraagt. De economie wordt daarmee persoonlijker dan ooit tevoren. Sommigen spreken van de zingevingseconomie. Bedrijven moeten ergens voor staan, en daar bovendien ook echt naar leven.
Mensen zijn bereid te betalen voor beleving en zingeving zoals blijkt uit het prijsverschil van een factor 10 tussen een jurk van H&M en een jurk van Gucci. In feite een vertienvoudiging van de economie, met een milieubeslag van evenveel stof en slechts een hippe ontwerper en een slimme marketeer in een Florentijns kantoor erbij. Illustratief is ook de uitspraak van voormalig Coca Cola baas Goizueta dat als “morgen alle fabrieken en faciliteiten” van zijn bedrijf zouden verbranden, dit de waarde van zijn bedrijf nauwelijks zou raken. Die bestaat namelijk uit de merken en de kennis van de medewerkers.
De toename van de ‘immateriële waarde’ wordt ook zichtbaar bij overnames. Waar het overnamebedrag vroeger vooral een optelsom was van de waarde van machines en gebouwen met een kleine opslag onder de noemer goodwill, wordt dit laatste steeds dominanter. Zo is van de 57 miljard dollar die Procter & Gamble in 2005 op tafel legde voor de overname van Gillette naar schatting 97 procent voor de goodwill.

Toyota
Na de landbouw en industriële economie zien we een economie opkomen waar de belangrijkste ‘grondstof’ niet land of kapitaal is, maar de mens zelf, zijn arbeid, netwerk, kennis, creativiteit en denkkracht. Zie ook de ontwikkeling van Philips: van een industriële lampenfabriek naar een divers technologieconcern naar een gezondheids- en lifestyle concern.
Economische groei met een kleiner beslag op de leefomgeving lijkt goed mogelijk. Het gebeurt, en steeds meer. De Milieubalans 2006 van het NMP laat een ontkoppeling zien van de economische groei en de milieudruk. Maar duurzame groei zien we niet op alle terreinen. In de mobiliteit is de sky heel letterlijk the limit. Amerikanen maken inmiddels meer kilometers per vliegtuig dan per auto. Naast de Toyota Prius die 1 op 23 rijdt, staat de Hummer met een verbruik van 1 op 7. En dan hebben we het nog niet over de droom van menigeen om een eigen privéjet te hebben of om op vakantie te gaan naar het ruimtestation MIR.
Duurzaamheid is dan ook zeker niet vanzelfsprekend. Dat neemt niet weg dat er mogelijkheden te over zijn voor schone groei. Nulgroei is dus niet de kwestie. Het terugdringen van de milieubelasting is dat wel. Omdat de noodzaak hiertoe al snel op vele plaatsen in de wereld gevoeld zal worden is dit ook een geweldige kans voor ons land. Een snelle omschakeling naar een duurzame kenniseconomie zal zich vertalen in extra (schone) groei in de toekomst. Veel geld verdienen en tegelijkertijd het milieu ontlasten, kan dus samengaan. Dan blijft de vraag: moet je veel geld willen verdienen?
Ook die vraag leidt tot heftige discussies. Voor een antwoord kunnen we profiteren van inzichten uit het explosief toenemende onderzoek naar geluk. In de afgelopen decennia zijn over heel de wereld metingen verricht naar de geluksbeleving. Simpelweg door er naar te vragen. De verkregen antwoorden blijken consistent en in hoge mate voorspelbaar.
Uit deze gegevens blijkt dat er in rijke, westerse landen niet of nauwelijks nog een relatie bestaat tussen het inkomen en het geluk. De volkswijsheid dat ‘geld niet gelukkig maakt’ vindt zo steeds meer empirische onderbouwing, meer geld draagt in ieder geval steeds minder bij aan ons geluk. De Engelse econoom Layard wijst er in zijn boek Happiness op dat de tevredenheid van mensen over het eigen inkomen sterk afhangt van het inkomen van de buurman. Het is daardoor vooral het relatieve inkomen dat telt. We bevinden ons volgens Layard in een ‘hedonistische tredmolen’, harder groeien brengt ons nergens omdat het inkomen van de buurman net zo hard groeit. Het is zelfs nog erger, want het blijkt dat achterop raken ons geluk erger aantast dan dat het toeneemt door voorop te lopen. Bovendien gaat de lange werkweek ten koste van ons gezin en onze vrienden, terwijl juist dat de voornaamste bron van geluk blijkt te zijn. De beleidsaanbeveling van Layard laat zich raden: stop die molen, strooi zand in de groeimachine, bijvoorbeeld door hoge en zeer progressieve belastingen. Een recept dat dicht in de buurt komt van een pleidooi voor nulgroei.

Passie
Ruut Veenhoven, de Rotterdamse professor in de ‘sociale condities voor het menselijk geluk’, komt tot een andere conclusie. Hij benadrukt weliswaar ook dat zaken als gezondheid, huwelijk, goede overheid, werk, vrienden, directe democratie, tolerantie en vertrouwen voor het menselijk geluk van minstens zo veel belang zijn als het inkomen; en hij legt bovendien veel nadruk op de vrijheid: persoonlijk, politiek en economisch. Maar deze zaken hangen wel positief samen met economische groei. Zo stelt economisch historicus Benjamin Friedman dat tolerantie, zorg voor zwakkeren, democratie en persoonlijke vrijheid in een samenleving vooral opbloeien in tijden van economische voorspoed. Ook aan de snel voortschrijdende ontwikkelingen in de gezondheidszorg hangt een prijskaartje. Veenhoven stelt dan ook dat in een welvarende economie als de onze, deelname aan het economisch verkeer naast een bron van inkomsten ook een manier is om deel te nemen aan het sociale verkeer, om nieuwe dingen uit te proberen en grenzen te verleggen. Economie als een spel waarin mensen zich kunnen ontplooien. Hij wordt in deze visie gesteund door het feit dat hij geen invloed vindt van sociale zekerheid en inkomensgelijkheid op het geluk.
Dit mensbeeld sluit goed aan bij het beeld van de nieuwe generatie hoogopgeleide werknemers, ook wel aangeduid als de creative class of hackers cultuur. Auteurs als Florida, Leadbeater en Himanen benadrukken dat het voor deze jonge professionals, naast de noodzakelijke survival, toch vooral draait om passie, gedrevenheid en een stimulerende sociale omgeving. Tegelijkertijd zijn deze hoogopgeleide en creatieve jongeren wel de goudhaantjes van de kennis- en belevingseconomie die elke zichzelf respecterende gemeente probeert binnen haar grenzen te krijgen. In zijn invloedrijke boek the Creative Class stelt Florida namelijk dat de bedrijven dan vanzelf volgen.

Verlangens
Als mensen hun geluk in het werk vinden is economische groei niet meer dan een bijproduct van het streven naar geluk. Om het nog ingewikkelder te maken, het blijkt dat positieve en gelukkige mensen ook een hoger inkomen hebben (en dus meer bijdragen aan de economische groei) in plaats van andersom. Bovendien is in een kenniseconomie de geestelijke gezondheid van deze kenniswerkers, de toestand van het ‘mentaal kapitaal’, van doorslaggevend belang. Ongelukkige mensen blijken weinig productief. Meer aandacht voor hun geestelijke gezondheid kan dus ook tot meer economische groei leiden. Al kunnen maatregelen om dit te vergroten juist liggen in een lagere werkdruk.
Natuurlijk is dit maar een deel van het verhaal. Naast de gedreven workaholic staat een grote groep die liever kiest voor meer vrije tijd. Sterker nog, dat doet de gemiddelde Europeaan allang. Waar de gemiddelde Nederlandse werknemer per uur meer verdient dan de Amerikaanse, ligt het gemiddelde inkomen in de VS ruim een kwart hoger. Simpelweg doordat ze fors meer uren werken.
Als mensen gelukkig worden van vrije tijd dan is dat natuurlijk prima. Maar als een gelukkigere beroepsbevolking leidt tot meer (schone) groei dan is daar ook niks mis mee. Ook hier is dus de conclusie dat nulgroei niet noodzakelijkerwijze zal leiden tot meer welzijn. En ook hier blijkt een betere indicator beschikbaar, namelijk de daadwerkelijke, subjectieve geluksbeleving van mensen.
Nulgroei zal het milieuprobleem niet oplossen en de gevolgen voor het geluk in de samenleving zijn onduidelijk. Dat laat onverlet dat Bram van der Lek de twee misschien wel meest heikele kwesties van deze tijd adresseert: de onhoudbare milieubelasting en het feit dat al die economische groei ons de afgelopen decennia niet veel heeft opgeleverd in termen van geluk. Deze combinatie roept het beeld op van een ongekende verspilling van grondstoffen, energie, tijd, inspanning en creativiteit.
Dit is echter geen onontkoombare gang van zaken. Een schone economie is mogelijk. En ook deze schone economie kan groeien, juist door in te spelen op de verlangens naar beleving, zingeving en ontplooiing van werknemers en consumenten. Dat biedt volop mogelijkheden om ook het geluk in de samenleving te doen toenemen.

Uitweg
Voor het antwoord op de vraag ‘Hoe de economie te vergroenen?’ kan ik volstaan met te verwijzen naar het GroenLinks-verkiezingsprogramma. Helaas is een dergelijke verwijzing nog niet mogelijk voor het beleid dat het best bijdraagt aan het geluk in de samenleving. Enerzijds begrijpelijk omdat er nog veel te ontdekken valt binnen deze jonge, multidisciplinaire ‘wetenschap van geluk’. Wat vooral mist is een programma waarmee de kennis de kans krijgt zich verder te ontwikkelen en ook in beleid kan worden toegepast. Er is langdurig panelonderzoek nodig om causaliteiten vast te kunnen stellen en op dit moment ontbreekt vrijwel geheel de dialoog tussen onderzoek en beleid. Om de intellectuele kracht en kwaliteit te mobiliseren, is het voor alles nodig dat beleidsmakers het terrein serieus nemen en betrekken bij de beleidsvoorbereiding.
Dit gebeurt nu heel voorzichtig, rondom bijvoorbeeld het ‘gevoel van veiligheid’ door het ministerie van Justitie. Maar vrijwel alle beleidsterreinen lenen zich hiervoor. Denk aan het beoordelen van de kwaliteit in de zorg, beslissingen over infrastructuur, sociale zekerheid enz. Een zorginstelling voor ouderen kwam er bijvoorbeeld achter dat voor het geluk van de ouderen niet zozeer de zorg zelf bepalend is als wel dat de ouderen het gevoel hebben gewaardeerd te worden en een zinvol bestaan te leiden. Daarmee verbreed je het speelveld van de zorginstelling, de manier waarop ze aan het geluk van haar patiënten kan werken. Wat kunnen we bijvoorbeeld leren van geluksonderzoek voor de discussie over de versoepeling van het ontslagrecht? Waar de een behoefte heeft aan zekerheid is de ander juist gediend bij meer uitdaging. Hier ligt een enorm kennisterrein braak. En wie weet, een uitweg uit de impasse. Niet omdat er dan geen lastige politieke keuzes meer gemaakt hoeven te worden, maar wel omdat deze dan op basis van betere informatie gemaakt kunnen worden.
Nederland zou een voorbeeld kunnen nemen de Engelse overheid die zojuist het project ‘mental capital and wellbeing’ is gestart. Dit heeft als doel om op een wetenschappelijke manier tot beleid te komen dat het mentale kapitaal en welzijn kan vergroten. Alleen door dergelijk onderzoek komen we erachter welke activiteiten van overheid en bedrijfsleven echt bijdragen aan ons geluk. De overheid kan mensen niet gelukkig maken, maar is net als het bedrijfsleven wel een belangrijke factor. Dat schept verplichtingen.

Om deze ellenlange boterham heb je dus gevraagd. Ik zeg nooit iets dat ik niet kan concretiseren.

Ik weet niet wat ik met deze zin aanmoet. Het is wat goedbedoeld zweverig, maar zegt niets duidelijk. Ik heb bijvoorbeeld niets tegen gelukkige mensen - het zou mara erg zijn.

Het citaat zou het zweverige moeten elimineren. Zo niet. Er zijn nog wel verhandelingen en boeken waar ik je mee kan bestoken. Weer heb je geen reden om mij weg te wuiven en uit te lachen.

Ik heb wel iets tegen mensen die gelukkig worden door te parasiteren op anderen, zoals slavenhandelaars & ambtenaren. (Lang leve ongenuanceerdheid!)

Parasiteren is arbitrair. Iets afdoen als parasiteren zou wel eens kunnen betekenen dat je niet over alle relevante informatie beschikt om de 'handel' juist te taxeren. Graag concrete voorbeelden. En geen zweverige algemeenheden aub. Dank u wel.

Dat heb je helemaal niet gedaan, hoor.
Gelieve eerst te antwoorden op mijn vragen.

voor wie is het goed & wie betaalt?

Wij allemaal betalen, en 't is goed voor ons allemaal.

Ga je nu eindelijk de vragen beantwoorden ? Dank u.

edit: oh never mind, je hebt 't al gedaan. Kinda sorta, close enuff.

[nun]

Oorspronkelijk geplaatst door De_Laatste_Belg

voor wie is het goed & wie betaalt?

Wij allemaal betalen, en 't is goed voor ons allemaal.

Ga je nu eindelijk de vragen beantwoorden ? Dank u.

Dan zouden we allemaal ambtenaar moeten worden. Maar dan kan er niemand betalen. Waarom een onproductieve ambtenarenklasse in stand houden als je aar een productieve werkende klasse van kan maken?

[Erw]

Oorspronkelijk geplaatst door Patsy Stone

Met argumenten en debat boek je over het algemeen ook meer en betere resultaten dan met hoogmoed en/of platvloers gescheld. Ik ben best voor rede vatbaar, maar ik ben allergisch aan zelfingenomenheid en aan scheldproza.

Een slachtofferrolletje, dat speel je.
In werkelijkheid doe jij zelf wat je een andere onterecht verwijt:
http://forum.politics.be/showpost.ph...8&postcount=43

Daar noemde je me 'laag'.
De argumenten staan nochtans opgesomd.
Maar op die reageerde je niet.
Je vond het enkel 'laag'.

Jij bent dus niet 'voor rede vatbaar'.

Net zoals je flutargument over recht op bestaanszekerheid voor ambtenaren.
Ik heb dat doorgetrokken om je duidelijk te maken dat niemands recht andermans onrecht mag betekenen (met die 99% en 1%). Maar zoals gewoonlijk: argumentatie negeer je. Blablabla in de rand van de marge en discussie over de discussie. Nee, dat vind ik geen boeiend debat. Het is zelfs geen debat. Het is iemand die zijn stellingen niet kan onderbouwen. Hoe kom je tot een stelling: door gegevens te verzamelen en ze samen te leggen. Dat doe jij niet. Jij vertrekt van een stelling en gaat (vruchteloos) op zoek naar een manier om ze te verkopen. Enkel mensen die niet zeggen wat ze denken doen dat: mensen met vooroordelen. Vooroordelen hebben op hun beurt ook een oorzaak. Eén oorzaak is eigenbelang. Het is logisch dat een ambtenaar wiens gemak is dankzij dit systeem reeds bij voorbaat tegen elke aantasting van dit systeem is. Dat is dan het 'motief'. En dat is ook waarom debat onmogelijk is. Debat gaat niet tussen mensen die beweringen maken op basis van andere dingen dan die die ze beweren. Meestal zijn die andere dingen stukken minder fraai. Zoals bvb 'eigenbelang' in plaats van 'recht op ditjes en datjes'.