verkiezingsbelofte

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door driewerf

Hola.
Het is misschien verkeerd de vigerende procedures als onwettig te bestempelen, maar dat verandert nog niets aan hun (on)democratisch karakter.

Ik ben ook pro referenda. Als je al wat vaker op het forum hebt rondgeneusd, weet je dat wel. Maar dat wil niet zeggen dat de procedures zonder referenda ondemocratisch zouden zijn. Ze zijn minder democratisch, maar niet ondemocratisch.
Ik zie wel dat je 'on' tussen haakjes hebt geplaatst. Je spreekt je dus niet uit over het al dan niet democratisch zijn van de vigerende procedures. Maar ik wilde eventuele misinterpretaties voorkomen.

[willem1940NLD]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjaax

Ik ben ook pro referenda. Als je al wat vaker op het forum hebt rondgeneusd, weet je dat wel. Maar dat wil niet zeggen dat de procedures zonder referenda ondemocratisch zouden zijn. Ze zijn minder democratisch, maar niet ondemocratisch.
Ik zie wel dat je 'on' tussen haakjes hebt geplaatst. Je spreekt je dus niet uit over het al dan niet democratisch zijn van de vigerende procedures. Maar ik wilde eventuele misinterpretaties voorkomen.

Nee, iets is ja of nee democratisch; vergelijk met zwangerschappen enzo.

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door willem1940NLD

Nee, iets is ja of nee democratisch; vergelijk met zwangerschappen enzo.

Akkoord, je kan niet een beetje zwanger zijn.
Maar de meeste zaken verlopen via een continuüm. Bvb zien. Sommige mensen hebben een arendsoog, daartegenover staat blindheid. Daartussenin zit een hele range. Sommigen hebben een bril, anderen gebruiken contactlenzen, of er zijn mensen die nauwelijks iets zien, slechts vage contouren.
En er zijn mensen die ziende blind zijn.

[willem1940NLD]

Verkeerde vergelijking; slaat niet op de feiten maar op de beschouwers.

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

De crisis was in Europa onbestaande geweest als de EU ons geen privatiseringen en dereguleringen had opgedrongen.
Overigens, een socialistisch Europa sluit de EU per definitie uit want die EU is een unie van de kapitalistische lidstaten.

Hmm, een andere kameraad denkt er wat anders over:

Een basisstelling van het Manifest is dat een geloofwaardige kritiek van de huidige liberale Europese constructie concrete alternatieven moet voorstellen.
(…)
Salesse is echt begaan met duurzame ontwikkeling, zinvolle arbeid, andere verhoudingen met het Zuiden. Net op deze terreinen is het zonneklaar dat alleen een echt Europees project in staat zou zijn het tij te keren.

Bron:
http://www.yabasta.be/Een-manifest-v...n-ander-Europa

[Amaury Vanhooren]

http://www.stemlsp.be/index.php?opti...ngen&Itemid=44

Waarom socialisten zich verzetten tegen de EU

Linkse socialisten verzetten zich tegen de traditionele partijen en ook tegen de Europese Unie zoals we die vandaag kennen. Sommigen stellen zich de vraag of het niet nationalistisch of reactionair zou zijn om ons tegen de EU te keren. Wij denken van niet en staan voor een internationalistisch verzet tegen het Europa van het kapitaal.


Heel wat problemen waarmee we geconfronteerd worden, van de economische crisis tot de klimaatveranderingen, kunnen natuurlijk niet in één land op zich worden opgelost. Een verenigd Europa op basis van echte solidariteit waarbij de middelen en menselijke talenten uit de verschillende landen en culturen zouden samenkomen, zou een enorme stap vooruit kunnen betekenen in de strijd voor een andere wereld. Dat staat echter mijlenver af van het project waar de EU vandaag voor staat. De EU staat voor een kunstmatige eenheid die van bovenaf wordt opgelegd.


Van bij het begin was de EU een akkoord tussen verschillende nationale kapitalistische klassen in Europa met als doel om een zo groot mogelijke markt te creëren voor de grote Europese multinationals. Ieder verdrag van het Verdrag van Rome in 1957 dat de Europese Economische Gemeenschap oprichtte tot het Verdrag van Lissabon is er op gericht om het idee van een Europese markt te versterken.


Het laatste verdrag, de Europese Grondwet die na een tegenstem in referenda in Frankrijk en Nederland werd omgedoopt tot het Verdrag van Lissabon, staat ook voor een versterking van de markt. In essentie is het een verderzetting van vorige verdragen, onder meer het verdrag over de eengemaakte Europese markt uit 1986 en dat over de Economische en Monetaire unie uit 1992.


Het verwerpen van het Verdrag van Lissabon is dan ook een belangrijke eis voor ons. Als dit verdrag wordt doorgevoerd, zal het leiden tot een reeks nieuwe neoliberale maatregelen. Die politiek heeft het wereldkapitalisme de afgelopen drie decennia gedomineerd met aanvallen op de sociale zekerheid en arbeidersrechten, privatiseringen en deregulering, de afbouw van de pensioenen, gratis onderwijs en openbare gezondheidszorg. Dat is op zich een goede reden om tegen het Verdrag van Lissabon te zijn, maar we moeten ook een stap verder gaan.


De Europese groenen stellen dat het verdrag van Lissabon “op veel vlakken ontoereikend” is, maar dat het beter is om het te steunen dan om het te bestrijden. Ze stellen dat de EU beter van binnenuit kan worden veranderd, dan dat we het van buitenaf bestrijden. Indien er geen overeenstemming komt over nieuwe regels voor de EU, zou dit volgens de Groenen kunnen leiden tot een desintegratie van de EU. Een verzet tegen het verdrag van Lissabon zou volgens de Groenen enkel leiden tot een heropdeling van Europa in machtsblokken en concurrerende natiestaten. Veel vakbondsleiders staan ook op dat standpunt.


We moeten een antwoord formuleren op dat argument. Een toename van nationalistische spanningen en grotere rivaliteit tussen Europese landen zal immers leiden tot meer aanvallen op de belangen van de arbeiders. Jammer genoeg is een toename van conflicten tussen natiestaten in Europa evenwel onvermijdelijk als resultaat van de poging om een steeds grotere Europese unie te creëren op kapitalistische basis. Zeker op een ogenblik van economische achteruitgang of stagnatie in de wereldeconomie is dat het geval.


Deze economische situatie kan ertoe leiden dat landen afstappen van de eenheidsmunt of zelfs tot het opbreken van de EU zelf. De arbeidersklasse moet een eigen onafhankelijke positie innemen: tegen het Europa van het kapitaal, maar tegelijk ook voor een socialistisch Europa.


Natiestaten


Waarom is het niet mogelijk om Europa te verenigen onder het kapitalisme? In essentie omwille van twee fundamenten van het kapitalistische systeem. Ten eerste is er het private bezit van de productiemiddelen met een steeds grotere concentratie in handen van een klein aantal bedrijven dat alle goederen en diensten controleert. “De onzichtbare hand” van de vrije markt, noemen sommigen dat in navolging van Adam Smith.


Daarnaast is er de natiestaat, het terrein waarop het kapitalisme ontwikkelde. De natiestaat is niet enkel een economische entiteit, maar ook een sociale en politieke formatie met veelal historisch gegroeide kenmerken en territoriale grenzen, taal, cultuur,… Dat soort elementen wordt niet mechanisch gecreëerd of veranderd vanuit puur economische belangen.


De EU is vrij ver gegaan in het creëren van een pan-Europese markt. Bij de 500 grootste bedrijven op wereldvlak zijn er 170 uit de EU. Die bedrijven halen momenteel bijna twee derden van hun inkomsten van buiten hun land van oorsprong, in 1997 was dat nog 50%. West-Europese landen besteden nog steeds 86% van alle inkomsten aan goederen en diensten die in eigen land werden geproduceerd en slechts 10% aan goederen die elders in de EU werden geproduceerd. Minder dan 2% van de Europeanen werkt in een ander EU-land. Dat is onder meer het resultaat van culturele en ook wettelijke verschillen, waardoor er geen even groot verloop tussen de staten is als in bijvoorbeeld de VS.


In de wereldeconomie is er een druk om de nationale kapitalistische klassen in Europa bijeen te brengen op economisch en politiek vlak. Er is vooral een druk om een economische ruimte te creëren waarmee de concurrentie kan worden aangegaan met de VS en Japan (en ook China). Maar zelfs het Verdrag van Lissabon zal het fundamentele karakter van de EU niet veranderen, het blijft een overeenkomst tussen de verschillende kapitalistische klassen van 27 natiestaten in Europa.


Het globale kapitalisme, ook in de EU, is nog steeds georganiseerd op basis van de natiestaat als economische en politieke entiteit. Dat creëert ook een tegendruk tegenover de Europese eenmaking. Zelfs multinationals die de volledige wereld bestrijken, hebben nog steeds een band met hun nationale oorsprong en zijn vaak afhankelijk van de markt in dat land.


De financiële ineenstorting heeft de beperkingen getoond van het internationale bankieren. Nationale regeringen moesten tussenkomen om de eigen banken te redden ten koste van hun concurrenten uit andere landen. De Britse regering dreigde zelfs even om anti-terreurwetten te gebruiken om de IJslandse banken het spaargeld van Britse spaarders te laten garanderen.


Het economisch overwicht van de natiestaat is verbonden met haar politieke rol. Als kapitalistische regeringen geen controle hebben over hun economisch lot – als de “onzichtbare hand” van de markt bijvoorbeeld leidt tot massale ontslagen – zijn er andere methoden nodig om de sociale en politieke basis in de respectieve natiestaten te behouden.


De onderhandelingen in de EU over een “gelijke concurrentiepositie” doorheen de EU hebben er soms toe geleid dat de belangen van een deel van de kapitalistische klasse in een bepaald land niet werden gediend. Het resultaat hiervan was dat een aantal burgerlijke politici zich uitspraken tegen “Europa”. Dat was minder het geval in een periode van economische groei, maar het zal moeilijker liggen op een ogenblik van recessie.


Het bestaan van natiestaten zal er steeds toe leiden dat een aantal burgerlijke politici beroep doen op nationalistische argumenten tegen de EU om steun te zoeken onder bedrijven die beroep willen doen op “hun” regering om hen te beschermen tegen buitenlandse concurrenten.


Als arbeiders en kiezers uit de middenklasse zich machteloos voelen tegenover de krachten van de markt die zij niet controleren, kan er een zekere openheid zijn voor ideeën als “eigen volk eerst” of slogans als “Britse jobs voor Britse arbeiders”. Dat is mogelijk als er geen grote kracht vanuit de arbeidersbeweging naar voor komt met een socialistisch antwoord dat gebaseerd is op solidariteit en internationalisme. Dat antwoord moet bestaan uit een programma dat opkomt voor het nationaliseren van onder meer de bedrijven die met afdankingen dreigen, waarbij wordt genationaliseerd onder arbeiderscontrole en beheer.


Indien de gemeenschap grote delen van de economie in handen zou krijgen, zou dit tegen de achtergrond van een vijandig klimaat van de kapitalistische wereldeconomie, slechts een eerste stap zijn om de macht van de multinationals te breken.


Er zal nood zijn aan internationale solidariteit en planning. Dat betekent echter niet dat we steun moeten geven aan de EU. Internationalisme betekent voor ons niet dat de arbeiders steun moeten geven aan “hun” heersende klasse bij gelijk welke akkoorden deze maakt met de kapitalistische klassen van andere landen. Het is toch ook niet bepaald internationalistisch om een instelling als de NAVO (Noordatlantische Verdragsorganisatie) te steunen.


Er is een onafhankelijke klassenbenadering nodig. Zeker in de periode die voor ons ligt, met een zware economische ineenstorting en mogelijk de langste periode van economische achteruitgang sinds de Tweede Wereldoorlog, is dat het geval.


Arbeiderspartijen


Tegenover de pogingen om Europa van bovenaf te verenigen in het belang van de kapitalisten, is het belangrijk dat de arbeidersbeweging zich verzet tegen de Europese grondwet en het Europa van het kapitaal. Tegelijk moeten we opkomen voor een echte samenwerking van de werkenden en hun gezinnen in Europa op basis van een socialistisch alternatief.


Op een ogenblik van economische en politieke crisis neemt de afkeer tegenover de EU toe. Diegenen die de EU steeds hebben verdedigd, zullen op een groeiend verzet kunnen rekenen. De stem om een verzet tegen de EU te eisen, zal groeien naarmate de tegenkantingen groeien tegenover de gevolgen van de neoliberale beleid dat door de EU wordt opgelegd. Het “liberaliseren” van de postdiensten bijvoorbeeld, leiden tot het sluiten van kantoren en het afbouwen van de dienstverlening. Waarom zouden Europese richtlijnen niet kunnen worden verworpen waardoor het Britse spoorvervoer bijvoorbeeld opnieuw zou genationaliseerd kunnen worden? Waarom zouden we langer blijven instemmen met de neerwaartse spiraal op het vlak van lonen en arbeidscondities, ook al is die spiraal mee het gevolg van Europese regels?


In de plaats van een neerwaartse spiraal, is er nood aan een arbeidsduurvermindering zonder loonsverlies en een verhoging van de minimumlonen. Bedrijven die dreigen om te sluiten of af te danken als gevolg van dat soort maatregelen, moeten meteen in gemeenschapsbezit worden genomen.


Dit soort strijd gaat in tegen de kapitalistische controle over de economie en de samenleving. Om zo ver te raken, zullen we nood hebben aan massale arbeiderspartijen in heel Europa. De afgelopen decennia zijn de sociaal-democratische partijen steeds meer en fundamenteel omgevormd tot burgerlijke partijen.


We steunen in Groot-Brittannië de campagne No2EU-Yes to Democracy. Dat is een alliantie van verschillende formaties met het oog op de Europese verkiezingen. Het programma ervan is beperkt, maar het verenigt de meest strijdbare arbeiders uit de strijd bij Lindsey Oil Refinery en Visteon, naast de vakbond RMT. Het is een interessante poging om het idee van een onafhankelijke arbeidersvertegenwoordiging naar voor te brengen, ook al staat het nog niet zo ver als pakweg Die Linke in Duitsland, de NPA in Frankrijk of Syriza in Griekenland.


Met de Socialist Party voeren we campagne om van de No2EU campagne een succes te maken, het kan een eerste stap zijn in het uitbouwen van een kracht die zich baseert op echte internationale solidariteit om met arbeiders doorheen Europa op te komen voor een betere toekomst.

[Sjaax]

Oorspronkelijk geplaatst door Amaury Vanhooren

http://www.stemlsp.be/index.php?opti...ngen&Itemid=44

Waarom socialisten zich verzetten tegen de EU

Linkse socialisten verzetten zich tegen de traditionele partijen en ook tegen de Europese Unie zoals we die vandaag kennen. Sommigen stellen zich de vraag of het niet nationalistisch of reactionair zou zijn om ons tegen de EU te keren. Wij denken van niet en staan voor een internationalistisch verzet tegen het Europa van het kapitaal.

Heel wat problemen waarmee we geconfronteerd worden, van de economische crisis tot de klimaatveranderingen, kunnen natuurlijk niet in één land op zich worden opgelost. Een verenigd Europa op basis van echte solidariteit waarbij de middelen en menselijke talenten uit de verschillende landen en culturen zouden samenkomen, zou een enorme stap vooruit kunnen betekenen in de strijd voor een andere wereld. Dat staat echter mijlenver af van het project waar de EU vandaag voor staat. De EU staat voor een kunstmatige eenheid die van bovenaf wordt opgelegd.

Van bij het begin was de EU een akkoord tussen verschillende nationale kapitalistische klassen in Europa met als doel om een zo groot mogelijke markt te creëren voor de grote Europese multinationals. Ieder verdrag van het Verdrag van Rome in 1957 dat de Europese Economische Gemeenschap oprichtte tot het Verdrag van Lissabon is er op gericht om het idee van een Europese markt te versterken.

Het laatste verdrag, de Europese Grondwet die na een tegenstem in referenda in Frankrijk en Nederland werd omgedoopt tot het Verdrag van Lissabon, staat ook voor een versterking van de markt. In essentie is het een verderzetting van vorige verdragen, onder meer het verdrag over de eengemaakte Europese markt uit 1986 en dat over de Economische en Monetaire unie uit 1992.

Het verwerpen van het Verdrag van Lissabon is dan ook een belangrijke eis voor ons. Als dit verdrag wordt doorgevoerd, zal het leiden tot een reeks nieuwe neoliberale maatregelen. Die politiek heeft het wereldkapitalisme de afgelopen drie decennia gedomineerd met aanvallen op de sociale zekerheid en arbeidersrechten, privatiseringen en deregulering, de afbouw van de pensioenen, gratis onderwijs en openbare gezondheidszorg. Dat is op zich een goede reden om tegen het Verdrag van Lissabon te zijn, maar we moeten ook een stap verder gaan.

De Europese groenen stellen dat het verdrag van Lissabon “op veel vlakken ontoereikend” is, maar dat het beter is om het te steunen dan om het te bestrijden. Ze stellen dat de EU beter van binnenuit kan worden veranderd, dan dat we het van buitenaf bestrijden. Indien er geen overeenstemming komt over nieuwe regels voor de EU, zou dit volgens de Groenen kunnen leiden tot een desintegratie van de EU. Een verzet tegen het verdrag van Lissabon zou volgens de Groenen enkel leiden tot een heropdeling van Europa in machtsblokken en concurrerende natiestaten. Veel vakbondsleiders staan ook op dat standpunt.

We moeten een antwoord formuleren op dat argument. Een toename van nationalistische spanningen en grotere rivaliteit tussen Europese landen zal immers leiden tot meer aanvallen op de belangen van de arbeiders. Jammer genoeg is een toename van conflicten tussen natiestaten in Europa evenwel onvermijdelijk als resultaat van de poging om een steeds grotere Europese unie te creëren op kapitalistische basis. Zeker op een ogenblik van economische achteruitgang of stagnatie in de wereldeconomie is dat het geval.

Deze economische situatie kan ertoe leiden dat landen afstappen van de eenheidsmunt of zelfs tot het opbreken van de EU zelf. De arbeidersklasse moet een eigen onafhankelijke positie innemen: tegen het Europa van het kapitaal, maar tegelijk ook voor een socialistisch Europa.


Natiestaten

Waarom is het niet mogelijk om Europa te verenigen onder het kapitalisme? In essentie omwille van twee fundamenten van het kapitalistische systeem. Ten eerste is er het private bezit van de productiemiddelen met een steeds grotere concentratie in handen van een klein aantal bedrijven dat alle goederen en diensten controleert. “De onzichtbare hand” van de vrije markt, noemen sommigen dat in navolging van Adam Smith.

Daarnaast is er de natiestaat, het terrein waarop het kapitalisme ontwikkelde. De natiestaat is niet enkel een economische entiteit, maar ook een sociale en politieke formatie met veelal historisch gegroeide kenmerken en territoriale grenzen, taal, cultuur,… Dat soort elementen wordt niet mechanisch gecreëerd of veranderd vanuit puur economische belangen.

De EU is vrij ver gegaan in het creëren van een pan-Europese markt. Bij de 500 grootste bedrijven op wereldvlak zijn er 170 uit de EU. Die bedrijven halen momenteel bijna twee derden van hun inkomsten van buiten hun land van oorsprong, in 1997 was dat nog 50%. West-Europese landen besteden nog steeds 86% van alle inkomsten aan goederen en diensten die in eigen land werden geproduceerd en slechts 10% aan goederen die elders in de EU werden geproduceerd. Minder dan 2% van de Europeanen werkt in een ander EU-land. Dat is onder meer het resultaat van culturele en ook wettelijke verschillen, waardoor er geen even groot verloop tussen de staten is als in bijvoorbeeld de VS.

In de wereldeconomie is er een druk om de nationale kapitalistische klassen in Europa bijeen te brengen op economisch en politiek vlak. Er is vooral een druk om een economische ruimte te creëren waarmee de concurrentie kan worden aangegaan met de VS en Japan (en ook China). Maar zelfs het Verdrag van Lissabon zal het fundamentele karakter van de EU niet veranderen, het blijft een overeenkomst tussen de verschillende kapitalistische klassen van 27 natiestaten in Europa.

Het globale kapitalisme, ook in de EU, is nog steeds georganiseerd op basis van de natiestaat als economische en politieke entiteit. Dat creëert ook een tegendruk tegenover de Europese eenmaking. Zelfs multinationals die de volledige wereld bestrijken, hebben nog steeds een band met hun nationale oorsprong en zijn vaak afhankelijk van de markt in dat land.

De financiële ineenstorting heeft de beperkingen getoond van het internationale bankieren. Nationale regeringen moesten tussenkomen om de eigen banken te redden ten koste van hun concurrenten uit andere landen. De Britse regering dreigde zelfs even om anti-terreurwetten te gebruiken om de IJslandse banken het spaargeld van Britse spaarders te laten garanderen.

Het economisch overwicht van de natiestaat is verbonden met haar politieke rol. Als kapitalistische regeringen geen controle hebben over hun economisch lot – als de “onzichtbare hand” van de markt bijvoorbeeld leidt tot massale ontslagen – zijn er andere methoden nodig om de sociale en politieke basis in de respectieve natiestaten te behouden.

De onderhandelingen in de EU over een “gelijke concurrentiepositie” doorheen de EU hebben er soms toe geleid dat de belangen van een deel van de kapitalistische klasse in een bepaald land niet werden gediend. Het resultaat hiervan was dat een aantal burgerlijke politici zich uitspraken tegen “Europa”. Dat was minder het geval in een periode van economische groei, maar het zal moeilijker liggen op een ogenblik van recessie.

Het bestaan van natiestaten zal er steeds toe leiden dat een aantal burgerlijke politici beroep doen op nationalistische argumenten tegen de EU om steun te zoeken onder bedrijven die beroep willen doen op “hun” regering om hen te beschermen tegen buitenlandse concurrenten.

Als arbeiders en kiezers uit de middenklasse zich machteloos voelen tegenover de krachten van de markt die zij niet controleren, kan er een zekere openheid zijn voor ideeën als “eigen volk eerst” of slogans als “Britse jobs voor Britse arbeiders”. Dat is mogelijk als er geen grote kracht vanuit de arbeidersbeweging naar voor komt met een socialistisch antwoord dat gebaseerd is op solidariteit en internationalisme. Dat antwoord moet bestaan uit een programma dat opkomt voor het nationaliseren van onder meer de bedrijven die met afdankingen dreigen, waarbij wordt genationaliseerd onder arbeiderscontrole en beheer.

Indien de gemeenschap grote delen van de economie in handen zou krijgen, zou dit tegen de achtergrond van een vijandig klimaat van de kapitalistische wereldeconomie, slechts een eerste stap zijn om de macht van de multinationals te breken.

Er zal nood zijn aan internationale solidariteit en planning. Dat betekent echter niet dat we steun moeten geven aan de EU. Internationalisme betekent voor ons niet dat de arbeiders steun moeten geven aan “hun” heersende klasse bij gelijk welke akkoorden deze maakt met de kapitalistische klassen van andere landen. Het is toch ook niet bepaald internationalistisch om een instelling als de NAVO (Noordatlantische Verdragsorganisatie) te steunen.

Er is een onafhankelijke klassenbenadering nodig. Zeker in de periode die voor ons ligt, met een zware economische ineenstorting en mogelijk de langste periode van economische achteruitgang sinds de Tweede Wereldoorlog, is dat het geval.


Arbeiderspartijen

Tegenover de pogingen om Europa van bovenaf te verenigen in het belang van de kapitalisten, is het belangrijk dat de arbeidersbeweging zich verzet tegen de Europese grondwet en het Europa van het kapitaal. Tegelijk moeten we opkomen voor een echte samenwerking van de werkenden en hun gezinnen in Europa op basis van een socialistisch alternatief.

Op een ogenblik van economische en politieke crisis neemt de afkeer tegenover de EU toe. Diegenen die de EU steeds hebben verdedigd, zullen op een groeiend verzet kunnen rekenen. De stem om een verzet tegen de EU te eisen, zal groeien naarmate de tegenkantingen groeien tegenover de gevolgen van de neoliberale beleid dat door de EU wordt opgelegd. Het “liberaliseren” van de postdiensten bijvoorbeeld, leiden tot het sluiten van kantoren en het afbouwen van de dienstverlening. Waarom zouden Europese richtlijnen niet kunnen worden verworpen waardoor het Britse spoorvervoer bijvoorbeeld opnieuw zou genationaliseerd kunnen worden? Waarom zouden we langer blijven instemmen met de neerwaartse spiraal op het vlak van lonen en arbeidscondities, ook al is die spiraal mee het gevolg van Europese regels?

In de plaats van een neerwaartse spiraal, is er nood aan een arbeidsduurvermindering zonder loonsverlies en een verhoging van de minimumlonen. Bedrijven die dreigen om te sluiten of af te danken als gevolg van dat soort maatregelen, moeten meteen in gemeenschapsbezit worden genomen.

Dit soort strijd gaat in tegen de kapitalistische controle over de economie en de samenleving. Om zo ver te raken, zullen we nood hebben aan massale arbeiderspartijen in heel Europa. De afgelopen decennia zijn de sociaal-democratische partijen steeds meer en fundamenteel omgevormd tot burgerlijke partijen.

We steunen in Groot-Brittannië de campagne No2EU-Yes to Democracy. Dat is een alliantie van verschillende formaties met het oog op de Europese verkiezingen. Het programma ervan is beperkt, maar het verenigt de meest strijdbare arbeiders uit de strijd bij Lindsey Oil Refinery en Visteon, naast de vakbond RMT. Het is een interessante poging om het idee van een onafhankelijke arbeidersvertegenwoordiging naar voor te brengen, ook al staat het nog niet zo ver als pakweg Die Linke in Duitsland, de NPA in Frankrijk of Syriza in Griekenland.

Met de Socialist Party voeren we campagne om van de No2EU campagne een succes te maken, het kan een eerste stap zijn in het uitbouwen van een kracht die zich baseert op echte internationale solidariteit om met arbeiders doorheen Europa op te komen voor een betere toekomst.

Sorry, Amaury, maar je aanzetten (vet) tot een alternatief vind ik weinig overtuigend. Een socialistische mantra (spreuk met magisch effect die vaak gebruikt wordt als continue recitatie) lost de problematiek niet op.

Een basisstelling van het Manifest is dat een geloofwaardige kritiek van de huidige liberale Europese constructie concrete alternatieven moet voorstellen.

[willem1940NLD]

"Links" heeft wel allemachtig veel woorden nodig om zijn bezwaren tegen de EU te formuleren, bijna zo veel als een "grondwettelijk verdrag".

Die formuleringen moeten echt wel bondiger want geen Werkende Mens neemt zich de tijd om al die wolligheid tot het einde toe te lezen.

Wellicht typisch, dat de argumenten van De Groenen mij het meeste aanspreken; misschien toch niet echt verwonderlijk want "Groen Rechts" als ideologie bestaat, zij het nog hoegenaamd niet in georganiseerde vorm.

[liberalist_NL]

Oorspronkelijk geplaatst door willem1940NLD

Gemke Wildersma.