De bochten van de N-VA

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

De enige macht om grote natiestaten in toom te houden is om zelf groot te zijn, bv. door een politieke en economische Benelux-Unie na te streven.

Dat doen wij, zie www.baarlewerkgroep.org.

Maar jij weet zo goed als ik dat Benelux er nooit zal komen zolang de separatistische Belgische staat bestaat.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Vito

U bent een "smeerlapke".

U weet wat u ook zal zeggen dat het zal worden afgebroken en dus zegt u niets. Weet wel dat er daardoor op dit oudjaar heel wat hout de slokdarm zal passeren bij een bepaalde forummer, recht uit het bureau gebeten.

Heb medelijden met deze brave mens en licht eens een tip van de sluier...

Heu Vito, op de eerste regel na begrijp ik bijzonder weinig van wat u hierboven schrijft.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door schaduwpremier

in hun arrogantie dan toch

Ach, de enen noemen het democratie, de anderen arrogantie.

Eén punt staat vast: N-VA of geen N-VA, meerderheid of geen meerderheid, de afbraak van de historische franstalige dominantie en daarmee van de Belgische staat zal verder gaan.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door EddyBal

Hoe ga je gezamelijk iets besturen dat niet meer bestaat? Je zal dit een beetje anders moeten uitdrukken denk ik

Dat co-bestuur is een tussenstap zolang de Walen (ik heb het hier dus niet over de franstaligen) nog niet bereid zijn Brussel helemaal los te laten. Maar we gaan natuurlijk naar een fusie van het Vlaams en het zgn. Brussels gewest.

Dit scenario wordt op een heldere en aantrekkelijke manier uiteengezet in de tekst van Brecht Arnaert, waarvan ik eerder al eens een uitreksel publiceerde. Hier is de kern van zjin voorstel:

Judo

Het wordt dus tijd om aan beide kanten een aantal dingen te herbekijken. Aan Vlaamse kant is het vasthouden aan het etno-culturele natieconcept bijvoorbeeld zeer functioneel geweest voor onze ontvoogding, maar vandaag moeten we echter vaststellen dat deze negatief is voor onze verdere politieke ontplooiing. Willen we een oplossing vinden voor een betere samenwerking tussen Vlaanderen en Brussel, dan moeten we enkele toleranties op on natieconcept toestaan. Kunnen wij Franstaligen niet toelaten in onze Vlaamse ruimte, dan kan er geen oplossing komen voor Brussel, dan zijn zij per definitie indringers in onze gemeenschap. Dat deze houding contraproductief is hoeft geen verdediging. Houden we vast aan ons starre etno-culturele natieconcept, dan brengt niet enkel de toekomst van Vlaanderen in gevaar. Door onze analyse spelen we de Franstaligen dan zelfs in de kaart, omdat we symptomen bestrijden in plaats van oorzaken. Ik verklaar me nader.

Als de Brusselse Franstaligen één talent hebben, dan is het wel het soepel combineren van strategische concepten met tactische voordelen van het terrein. Hét strategische concept van de Brusselse francofonie bij uitstek is het verdedigen van het personaliteitsbeginsel, ongemerkt gevolgd door het verdedigen van het territorialiteitsbeginsel. Franstaligen die zich in de rand komen vestigen beroepen zich op hun persoonlijk recht om Frans te mogen spreken, net zo lang tot zij zelf in de meerderheid zijn. Vanaf dan wordt overgegaan op het verdedigen van het territorialiteitsbeginsel, dat streeft naar homogeen afgebakende gebieden voor culturele groepen en wordt datzelfde personaliteitsbeginsel, dat dan ter verdediging van de Vlaamse minderheid ingeroepen zou kunnen worden, in alle toonaarden ontkend. Onze etno-culturele analyse weet hier geen raad mee: het is onze houding dat men zich moet aanpassen aan het gebied waar men gaat wonen. Op het moment dat de Vlamingen in die gemeenten dus in de minderheid geraken, wordt net dát argument tegen hen gebruikt: “Tachtig procent van deze gemeente is Franstalig. Een aanhechting bij het BHG is logisch toch?”.

Dit soepel wisselen tussen personaliteits- en territorialiteitsbeginsel combineren ze feilloos met een tactisch voordeel waar de Vlaamse Rand niet tegenop kan: Brussel breidt uit, of we dat nu willen of niet. Steden leven nu eenmaal het meest, net als wilgen, niet in hun kern, maar aan hun buitenkant. Aan de rand van de stad is het beter leven. Mensen zoeken de groene en rustige Rand op, waardoor een demografische verschuiving plaats vindt. Dit proces is onvermijdelijk, maar hoeft geen drama te zijn als we het goed inplannen. Het roept meteen heel wat beleidsvragen op. De problemen stellen zich nu al. Hoe gaan we de mobiliteit organiseren? Wat met de ruimtelijke ordening en de groene ruimte? Laten we hoogbouw toe? Waar komen bedrijven? Hoe houden we de huurprijzen onder controle? Hoe vermijden we dat de Rand een parkeerplaats, autosnelweg of shoppingcenter wordt? Hier moet een geïntegreerd antwoord op komen van de beleidsniveaus die er het meest toe doen: het Vlaams Gewest en het BHG. De Gewestgrens staat echter als een muur tussen de twee belangrijkste beleidsruimtes die dit moeten aanpakken. Net daarom is de vraag naar uitbreiding van de Brusselse bevoegdheden zo verdedigbaar. De Franstalige Brusselaars surfen als het ware op het natuurlijke proces van de uitdijende bevolking naar de Rand.

Het antwoord van de Vlaamse Bewegers in de Rand is cultureel begrijpelijk (zij vrezen verfransing), maar urbanistisch al op voorhand achterhaald. De problemen stellen zich nu al. Het GEN kan niet aangelegd worden zonder medewerking van Brussel, Brussel kan haar metrolijnen niet doortrekken zonder medewerking van Vlaanderen. Terwijl de Vlaamse Beweging zich focust op het culturele aspect, dreigt zij de strijd te verliezen aan het groeiende belang van deze stedelijke thema’s. Door het vasthouden aan een groene en Vlaamse rand – een nobele strijd overigens - worden zij opnieuw gebrandmerkt als klootjesvolk met een kerktorenmentaliteit, die de noden van de grote stad niet snappen. De Vlaamse Beweging wordt aldus in het defensief geduwd en krijgt nog maar eens een conservatieve stempel opgedrukt.

Gebruik de kracht van je tegenstander is een bekend adagium in elke gevechtssport. Het wordt dus tijd om onze analyse over Brussel fundamenteel om te keren: de uitbreiding van het BHG niet langer bestrijden, maar ze fundamenteel steunen. Maar dan wel een uitbreiding tot heel Vlaanderen. Dit komt neer op een fusie van het Vlaams met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De argumenten van de Franstaligen voor zo’n uitbreiding verworden op deze manier tot argumenten pro Vlaanderen. In alle toonaarden ontkent men immers dat een uitbreiding van Brussel als hoofddoel heeft de verfransing beter te gaan organiseren, maar dat het zou gaan om de bezorgdheid om het betere beheer van de hoofdstad. Dat kan blijkbaar enkel via een uitbreiding, zowel qua bevoegdheden als qua territoriaal bereik. Als dat zo is, dan kan men er ook niet tegen zijn als Brussel het grootst mogelijke kader gegeven wordt om dat stedelijk beleid uit te tekenen, namelijk Vlaanderen zelf.

Dan kan één mobiliteitsbeleid gevoerd worden, één economisch beleid, één beleid rond de armoedebestrijding, één beleid rond ruimtelijke ordening, alles wat de Franstaligen vragen. Het volstaat gelijk welke internationale stedebouwkundige barometers te hanteren om hen te wijzen op het feit dat eigenlijk de hele driehoek Gent-Brussel-Antwerpen verstedelijkt gebied is, waarvoor één beleid moet uitgetekend worden. Hanteren we dit principe, dan zijn het de Franstaligen zelf die in het verweer gedrongen worden. Dan zijn z�*j het die het grotere verhaal niet zien, en Brussel slechts met enkele kleine gemeenten willen uitbreiden. Dan lijken hún aanspraken op de faciliteitengemeenten en enkele gemeenten daarrond pas futiel. Welke rechtgeaarde Franstalige politicus, die naar eigen zeggen de verfransing van de Rand helemaal niet op het oog had, maar net dat betere, geïntegreerde beleid, kan daartegen zijn?

The resistance

De weerstanden aan Vlaamse kant zijn op voorhand al bekend. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest was dan misschien wel een stoorzender maar het bakende wel een duidelijk gebied af, waar Franstaligen hun taal konden spreken. Mogen zij bij een fusie dan overal in Vlaanderen hun taal gaan spreken? En wat met de Franstaligen? Hoe kunnen zij ooit akkoord gaan een minderheid te worden, terwijl ze nu een meerderheid zijn in eigen gewest? Welke offers zullen dit keer weer moeten gebracht worden? De oplossing van de Brusselse kwestie is als een mikadospel: kun je het juiste stokje uit het kluwen halen, dan stort heel de kwestie ineen. De afschaffing van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest heeft zoveel beleidsvoordelen, dat het behoud ervan hoe langer hoe absurder lijkt.

Ten eerste zijn er de onmiddellijke gunstige effecten: indien de Gewestmateries door één bestuursniveau kunnen uitgetekend worden, dan zal de planning, uitvoering en handhaving veel eenvoudiger verlopen. Nu heeft elk bestuursniveau wel een eigen prioriteitenlijstje, waardoor de middelen hopeloos versnipperd en vaak contraproductief aangewend worden. La Région voert een beleid waarvan de fundamentele analyse eigenlijk niet overeen komt met die van het Vlaams Gewest. Of wat te denken van de inflatie aan armoedeplannen? Elk bestuursniveau heeft er wel eentje, en tegen dat die afgestemd zijn op elkaar, is de realiteit alweer veranderd. De versnippering van bevoegdheden over verschillende bestuursniveaus laat geen krachtig, soepel en snel beleid toe.

Bij een fusie van het BHG en het Vlaams Gewest is dat even anders. Meteen kunnen eigenlijk drie bestuursniveaus afgeschaft worden, zonder te moeten inboeten aan kwaliteitsverlies. Ten eerste is er het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, dat zijn bevoegdheden verenigt in één pakket met het Vlaamse. Maar dat is niet het enige. Ook de werkzaamheden van de Vlaamse Gemeenschapscommissie, die dient als Brussels tussenschot ter bescherming van de Vlamingen, kunnen worden overgenomen door de Vlaamse administratie, waardoor Vlaanderen rechtstreeks in zijn hoofdstad kan investeren. Tot slot is er nog de GGC, de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie die nu te klein is om echt slagkracht te kunnen hebben, en bovendien tussen de COCOF en de VGC geprangd zit. Haar samenstelling weerspiegelt eigenlijk de samenstelling van de federale regering, waardoor zij eigenlijk een anomalie is in de motivatie van de opdeling van ons land in Gemeenschappen en Gewesten. Blijkbaar zijn er toch een aantal bevoegdheden die zich niet laten opdelen. De GGC is in wezen dus een dubbelinstantie. Haar werking zou kunnen omgevormd worden tot een overlegplaats voor Vlamingen en Franstaligen en als paritair begeleidingscomité voor de aanpak van de stadsvernieuwing (waarover later meer). Door de afschaffing van BHG, VGC en GGC krijg je niet alleen drie instituties minder, maar ook zoveel minder beleidsplannen, administratie en juridisch getouwtrek over de taalwetten. Bedenk eens hoeveel middelen, die nu besteed worden aan politici die elkaar in feite enkel tegenwerken, zouden kunnen ingezet worden voor de ontwikkeling van de stad. Het is toch absurd dat wij voor een stad van nog geen miljoen inwoners zoveel bestuursniveaus hanteren?

Et pour les francophones? La même chose ?

Maar wat met de Franstaligen dan? Zij werden tot nog toe beschermd voor al te grote overmacht vanuit Vlaanderen door de Gewestgrens. En nu worden zij een minderheid in een eengemaakte Vlaamse ruimte. Hoe kunnen zij garanties krijgen dat ze hun taal mogen blijven spreken? Hun eigen scholen mogen blijven uitbaten? Hun cultuurbeleid, hun welzijnsbeleid, hun eigen media? Hét beleidsniveau bij uitstek hiervoor is de COCOF, die dan in één Vlaamse ruimte opereert en in dit model beter de naam verdient van Franstalige Gemeenschap van Vlaanderen of La Communauté Francophone de Flandre. (CFF). De COCOF moet in tegenstelling tot de andere beleidsniveaus dus niet afgeschaft worden, maar integendeel versterkt worden. Bij een nieuwe staatshervorming moet de CFF niet alleen constitutionele garanties krijgen voor haar voortbestaan, maar eventueel ook een uitbreiding van haar bereik.

Bij sommige Vlaamse Bewegers staan de nekharen al recht. Vanuit het etno-culturele natieconcept is dit onmogelijk te vatten. Brussel Vlaams. Maar hoeveel spierballen er ook gerold worden, de Franstalige Gemeenschap van Brussel is er en zal ook niet verdwijnen bij de fusie van de Gewesten. Bovendien zou een vervlaamsingsbeleid voor de hoofdstad betekenen dat wij ons verlagen tot het niveau van onze vroegere culturele agressors. Het is dan misschien wel waar dat Brussel een Brabantse stad was die verfranst is geweest, en men zou er historische rechten uit kunnen putten om te stellen dat nu maar de omgekeerde beweging moet gemaakt worden. Maar het is mijn mening dat de Franstaligen van Brussel het recht hebben om hun eigen taal te blijven spreken, ook al begeven ze zich in één en de zelfde constitutionele ruimte.

Tot waar geldt dat recht dan? Van Halle tot in La Panne? De la Gantoise tot in Comines? Van in Knokke jusqu’�* Fourons? Nee. Het werkingsgebied van de COCOF blijft in beginsel beperkt tot de 19 gemeenten waar zij nu bevoegdheid heeft. Maar die moet ook verder kunnen gaan. Dit is werkelijk vloeken in de kerk van de Vlaamse Beweging, en dat weet ik. De lezers uit faciliteitengemeenten voelen ook meteen al nattigheid. In het Brussel-debat werd met hun lot tot nog toe ook altijd heel cynisch omgesprongen. Bijna altijd waren de faciliteitengemeenten pasmunt voor deze of gene communautaire regeling. In dit model niet, hoewel dat op het eerste zicht wel zo lijkt.

Een uitbreiding van de COCOF tot een aantal faciliteitengemeenten kan gezien worden als een feitelijke uitbreiding van Brussel, maar niets is minder waar: het is een uitbreiding van de Franstalige Gemeenschap binnen de Vlaamse ruimte, en dat is helemaal nieuw. De uitbreiding van een Gemeenschap is ten eerste stukken minder nefast dan een uitbreiding van het Gewest. Bij een eventuele uitbreiding van het Brussels Gewest met de faciliteitengemeenten, worden de Vlamingen in die gemeenten geregeerd door een overwegend Franstalige Gewestregering en dus aan hun lot overgelaten. Bij een uitbreiding van de Franstalige Gemeenschap tot die gemeenten echter, blijven zij echter in de Vlaamse ruimte aanwezig en kan de Vlaamse Regering rechtstreeks interveniëren bij eventuele moeilijkheden. Bovendien zou een wissel van de bevoegdheden van de COCOF in ruil voor de afschaffing van de faciliteiten in de gemeenten waar zij naar uitbreidt, de verfransing beperken binnen een duidelijk juridisch kader. Daar waar nu via de poort van de faciliteiten de strijd tegen gelijk welke verfransing rechtsonzekerheid kent omdat die faciliteiten eigenlijk gelden voor elk beleidsveld, zou de Franstaligheid duidelijk te kaderen vallen binnen de bevoegdheden van de CCF.

Dit voorstel lijkt werkelijk heiligschennis en het lijkt alsof al het werk van de Vlaamse Bewegers in de Rand nu op de helling gezet wordt. Maar wie even afstand neemt, ziet misschien ook één fundamenteel verschil. Nu sluipt de verfransing binnen via de demografie, waarna de politieke verhoudingen zodanig verschuiven dat men aanhechting vraagt bij het Gewest. Na de uitbreiding van hun rechten op persoonsgebonden gebied, worden hun aanspraken op territoriaal gebied steeds sterker. De persoonsgebonden verworvenheden lijken wel de voorbode van erger. Vlaanderen heeft op dit mechanisme nooit enig weerwerk kunnen bieden. Maar wat als het Gewest, dat de territoriale aspiraties kan consolideren in het voordeel van de Franstaligen, er eenvoudigweg niet meer is? Welke dynamiek krijg je dan? Dan haal je de motor uit de verfransing, en dat is het Brussels Gewest zelf.

Wat hebben de faciliteitengemeenten erbij te verliezen? De Franstaligen zijn er, en zullen nu ook niet meer verdwijnen. Hun scholen zijn er, hun verenigingen ook. In plaats van die te bestrijden moeten we die een plaats geven. Het lijkt ironisch en zelfs cynisch dat we de bevolkingsgroep die vanuit een BHG net vaak de autonome groei van Vlaanderen geblokkeerd heeft, nu nog meer rechten moeten geven, om onze eigen toekomst zeker te stellen. Scenario’s als deze liggen dan ook moeilijk in Vlaamsgezinde kringen, maar de status quo is onhoudbaar. De Rand verfranst in sneltempo en we hebben daar geen afdoend antwoord op. Als het Brussels Hoofdstedelijk Gewest verdwijnt is er ook geen Brussels tussenschot meer, van waaruit de verfransing van de Rand haar bron vindt. Dan kunnen de oorzaken van de exodus naar de Rand bij de wortel aangepakt worden, waardoor Brussel weer een leefbare stad kan worden. Dan kan Vlaanderen voor het eerst in de geschiedenis van België beschikken over zijn eigen hoofdstad, er zijn internationale uithangbord van maken, er rechtstreeks in investeren, en ze zo leefbaar maken dat Vlamingen er graag weer gaan wonen.

Ook voor Franstalige politici is dit voorstel bijna niet af te slaan, want zij kunnen er een groot stuk van hun programma mee uitvoeren, namelijk het ondersteunen van de Franstaligen in de Rand. De Franstalige burgers in de Rand kunnen voortaan rekenen dus op ondersteuning door de CFF en door een ééngemaakt gewest kunnen ook de grootstedelijke problematieken voor het eerst geïntegreerd aangepakt worden. Als de budgettering van de CFF dan ook nog via federale weg geregeld wordt, waardoor de afhankelijkheid tegenover Vlaanderen niet totaal is, maar paritair geregeld met Wallonië, dan wordt het hard zoeken naar Franstaligen die toch nog tegen kunnen zijn. Diegenen kan met recht en reden een enge, kleinburgerlijke attitude verweten worden.

Secundaire effecten en weerstanden

Bovendien brengt een fusie van het BHG met het Vlaams Gewest nog enkele secundaire dynamieken op gang die niet enkel Brussel bestuurbaarder maken, maar het Belgisch bestuursmodel ook aanzienlijk kunnen vereenvoudigen. Niet enkel Vlaanderen zou door de eenmaking van haar territorium nu voor het eerst een échte deelstaat van België worden, ook Wallonië kan dat nu eindelijk zijn. Tot nog toe is Brussel immers een van de hoofdredenen geweest voor de Waalse Gewestregering om niet te fuseren met de Franse Gemeenschapsregering. Dit gebeurde in hoofdzaak niet omdat het Franstalige klimaat in Brussel traditioneel liberaler is dan in Wallonië zelf, dat traditioneel een socialistisch substraat heeft, en er aldus gevreesd werd voor een te grote liberale invloed in Wallonië. Het was dus voor Wallonië steeds balanceren tussen de communautaire en sociaal-economische breuklijn: men kon de Brusselse Franstaligen als communautaire bondgenoten niet laten vallen, maar tegelijk kon men de banden ook niet te sterk aanhalen, uit vrees voor hun sociaal-economische invloed op het Waalse beleid.

Nu de Franstalige gemeenschap echter haar constitutionele rechten in de Vlaamse ruimte heeft, is ook deze schizofrenie opgelost: men kan communautair op zijn twee oren slapen en men hoeft ook de inmenging van Brussel niet meer te vrezen bij het Waalse beleid. Op deze manier is er dan ook geen enkele reden meer voor de Waalse politieke structuren om nog te wachten met een fusie, waardoor zij eindelijk een tweede volwaardige deelstaat van het federale België kunnen worden. De facto komen we dan tot een België met een volledige symmetrie: voortaan bestaat zij uit twee deelstaten, die elk een anderssprekende minderheid hebben met grondwettelijke rechten. De bijkomende weerstanden zijn vooral systeemweerstanden, in eerste instantie van de Brusselse instellingen, en in tweede instantie ook van de Belgische. Veranderen brengt immers niet alleen onrust, het brengt ook vooral carrières in het gedrang. Niet zelden reageren prominenten uit de politieke wereld vanuit zelfbehoud, eerder dan vanuit het algemeen belang. Bij de vereenvoudiging van Brussel komt onvermijdelijk heel wat politiek personeel op straat te staan. De afschaffing van het Gewest, de integratie van de VGC in de Vlaamse administratie, de omvorming van de GGC – we hebben het nog niet eens over de rationalisering van de 19 baronieën die Brussel nog steeds rijk is – het zal niet zonder gevolgen zijn, ook niet voor de respectievelijke administraties. In 2009 zijn deze structuren al 20 jaar oud, sommigen ouder, die veeg je niet weg met een paar pennentrekken op papier. Het debat met deze instanties moet dan ook publiekelijk gevoerd worden. Er moet gewezen worden op de onhoudbaarheid van het status quo en op de voordelen die Vlaanderen Brussel kan bieden.

Ook vanuit Belgische hoek vallen een aantal kritieken te verwachten, deze op kop: “Wat bindt Vlaanderen in dit model nog aan het Belgische kader nu het niet meer met handen en voeten gebonden is aan Brussel?”. Hoezeer de Vlaamse Beweging deze denktrant ook veracht, de aanvaardbaarheid van dit model staat of valt ook met het feit of men aan de Franstaligen en Walen in dit land de garantie kan geven dat Vlaanderen niet zomaar uit het Belgische ouderlijk huis kan vertrekken. Die verzekering was vroeger Brussel zelf. Was Brussel er niet geweest, dan had België al lang het Tjechoslovaaks scenario gevolgd. Belgicistisch België weet dat. Wat is dan die nieuwe maatregel die het voortbestaan van België kan verzekeren, nu Brussel geen issue meer is? Opnieuw spelen de minderheden een rol. De garantie voor België dat Vlaanderen niet zomaar weg kan is meteen ook de levensverzekering van de minderheden. Door de rechten van de Duitstalige minderheid in Wallonië en de Franstalige minderheid in Vlaanderen aan elkaar te koppelen en hén de sleutel in handen te geven tot verdere staatshervormingen, is de toekomst van België veilig gesteld.

Maar is dit volledig terug naar af? Helemaal niet. Deze constructie levert dezelfde status-quo als vandaag op, zij het dat één van de twee factoren voor een verdere Vlaamse natievorming, namelijk Brussel, uit zijn blokkering geraakt. Min één min één plus twee is nul. Min één plus één ook. Maar de laatste bewerking is eenvoudiger. En eenvoud is kracht.

Bron: Brussels: part of the solution? van Brecht Arnaert

[Zwartengeel]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Dat co-bestuur is een tussenstap zolang de Walen (ik heb het hier dus niet over de franstaligen) nog niet bereid zijn Brussel helemaal los te laten. Maar we gaan natuurlijk naar een fusie van het Vlaams en het zgn. Brussels gewest.

Dit scenario wordt op een heldere en aantrekkelijke manier uiteengezet in de tekst van Brecht Arnaert, waarvan ik eerder al eens een uitreksel publiceerde. Hier is de kern van zjin voorstel:



Bron: Brussels: part of the solution? van Brecht Arnaert

Zeer interessant voorstel, zeker in overweging te nemen.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwartengeel

Zeer interessant voorstel, zeker in overweging te nemen.

Ik denk dat we er onze schouders zullen moeten onderzetten, anders komt er niets van. Dat is trouwens ook de boodschap van Arnaert zelf.

[djimi]

Oorspronkelijk geplaatst door solidarnosc

Aangezien het gaat om een waanbeeld dat alleen bestaat in de hoofden van sommige Vlamingen vind ik dat groepstherapie een betere oplossing zou zijn dan de huidige onderhandelingen.

Is er in België een Goelag-archipel voorhanden die groot genoeg is om die 'sommige Vlamingen' in onder te brengen?

Of zullen de Ministers van Binnenlandse Zaken, Justitie en Volksgezondheid éérst de nodige budgetten moeten weten los te peuteren vooraleer ze aan de bouw ervan kunnen beginnen?

Zal het werk op tijd klaar zijn?

Zal er voldoende personeel worden gevonden om 'de patiënten' te 'behandelen'?

Vergeet niet dat zowel de bouwsector als de sector van de gezondheidszorg nogal wat 'knelpunt-beroepen' kennen.

Wie zal die invullen?

[azert]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Dat co-bestuur is een tussenstap zolang de Walen (ik heb het hier dus niet over de franstaligen) nog niet bereid zijn Brussel helemaal los te laten. Maar we gaan natuurlijk naar een fusie van het Vlaams en het zgn. Brussels gewest.

Dit scenario wordt op een heldere en aantrekkelijke manier uiteengezet in de tekst van Brecht Arnaert, waarvan ik eerder al eens een uitreksel publiceerde. Hier is de kern van zjin voorstel:



Bron: Brussels: part of the solution? van Brecht Arnaert

Brussel uitbreiden; is een interessante denkpist.
In eerste instantie met heel VL-Brabant en Waals-Brabant en eenmaal dat gebied echt tweetalig is;
zullen de randgebeiden = de rest van VL en WAL wel willen aansluiten en een nieuw tweetalig BE vomen.

Jullie voorstel is veel te complex: je hebt er veel te veel blz. voor nodig om het uit te leggen;
er is veel te veel kans op tegenstand vanuit allerlei hoeken
en je vergeet dat ook Waals-Brabant nu al helemaal op Brussel gericht is.

[vrijevlaming]

Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius

Brecht Arnaert

ha den brecht. Clevere en toffe mens

[vrijevlaming]

Oorspronkelijk geplaatst door azert

Brussel uitbreiden; is een interessante denkpist.
In eerste instantie met heel VL-Brabant en Waals-Brabant en eenmaal dat gebied echt tweetalig is;
zullen de randgebeiden = de rest van VL en WAL wel willen aansluiten en een nieuw tweetalig BE vomen.

Jullie voorstel is veel te complex: je hebt er veel te veel blz. voor nodig om het uit te leggen;
er is veel te veel kans op tegenstand vanuit allerlei hoeken
en je vergeet dat ook Waals-Brabant nu al helemaal op Brussel gericht is.

tweetalig België? my ass. Ooit wilde men van België een volledig tweetalig land maken. Weet je nog wie er daar tegen was en daarom de taalgrens deed ontstaan?

[fcal]

E. Gidius hartelijk dank voor de verwijzing naar het essay van Brecht Arnaert. Er bestaat inderdaad een behoefte aan diepgaander strategisch en tactisch denken en laten we hopen handelen.

Deze analyse is gepubliceerd in 2008 en mag dus beschouwd worden als een gevolg van de politieke perikelen bij de regeringsvorming van 2007.
Veel van de inzichten van de auteur had ik ook. Het is wel goed, dat die zo gevat verwoord zijn geworden.

Me dunkt, dat er nog wat scheelt aan de praktische uitvoering ervan door het Vlaamse politieke personeel. Ik denk hierbij vooral aan de V-partijen.
Mocht het tot verkiezingen komen, dan kan hierrond wellicht een allesomvattende oplossing geformuleerd worden. Uiteraard dient in de strijd zelf een en ander eenvoudig, krachtig en bondig voorgesteld te worden, hetgeen imo een omvangrijk wervend effect zou hebben op de meer traditionele kiezers.

In elk geval is het huidige sukkelstraatje doodlopend. Het Belgische valse compromismodel is aan zijn eind. De NVA moet inzien, dat meegaan in een nep-hervorming enkel de vernietiging van de partij betekent. De verantwoordelijkheid van deze partij strekt verder dan het partijpolitieke. Zij kan door haar houding en actie Vlaanderen en België eindelijk voor een echte verantwoordelijke democratie zorgen. Lukt het deze keer niet door verraders, dan worden deze laatste bij de volgende verkiezingen de grond ingeboord.
De aanstaande gemeenteraadsverkiezingen worden dan een voorproefje. En mochten hernieuwde onderhandelingen (art 35) dan toch tot resultaat leiden, dan zullen de komende verkiezingen de helderdenkenden belonen. Voor de NVA is dit een win-win situatie.

[azert]

Oorspronkelijk geplaatst door vrijevlaming

tweetalig België? my ass. Ooit wilde men van België een volledig tweetalig land maken. Weet je nog wie er daar tegen was en daarom de taalgrens deed ontstaan?

de mens die dat gestemd hebben zijn politiek niet meer actief.
mensen kunnen van gedacht veranderen.
de walen hebben ooit de taalgrens gewild;
hun kleinkinderen weten nu dat dat een dom idee was.
hun grootouders wisten niet dat het FR ooit geen wereldtaal meer zou zijn en dat de Walen wel NL zouden willen leren.

[stab]

Oorspronkelijk geplaatst door Zwartengeel

Zeer interessant voorstel, zeker in overweging te nemen.

²
Het is wachten op de actueel grootste partij vh land om , als Waalse / Franstalige politici het idee v Wallobrux in de media brengen als stelling in hun psychologische oorlogsvoering om onmiddelijk lik op stuk te geven met een soort van Vlabruxs.
Waarom niet?

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door djimi

Is er in België een Goelag-archipel voorhanden die groot genoeg is om die 'sommige Vlamingen' in onder te brengen?

Of zullen de Ministers van Binnenlandse Zaken, Justitie en Volksgezondheid éérst de nodige budgetten moeten weten los te peuteren vooraleer ze aan de bouw ervan kunnen beginnen?

Zal het werk op tijd klaar zijn?

Zal er voldoende personeel worden gevonden om 'de patiënten' te 'behandelen'?

Vergeet niet dat zowel de bouwsector als de sector van de gezondheidszorg nogal wat 'knelpunt-beroepen' kennen.

Wie zal die invullen?

Het zou ironisch zijn dat de belgique staat Groot-Nederlanders e.d. zou gaan heropvoeden in de gevangenissen van Nederland.

[Jazeker]

Oorspronkelijk geplaatst door azert

de mens die dat gestemd hebben zijn politiek niet meer actief.
mensen kunnen van gedacht veranderen.
de walen hebben ooit de taalgrens gewild;
hun kleinkinderen weten nu dat dat een dom idee was.
hun grootouders wisten niet dat het FR ooit geen wereldtaal meer zou zijn en dat de Walen wel NL zouden willen leren.

U komt anders ook vaak aandraven met gedachtebeelden van Nederlandstaligen van generaties terug. En ja... mensen kunnen van gedacht veranderen. Een VL-nationalistische partij die van muisje tot grootste dier kan uitgroeien doet inderdaad vermoeden dat de Vlaming zijn gedachten aan het ordenen is.

En de groep waarover je het hebt in je laatste zin is voorlopig nog marginaal in aantal. Voor mij moet een franstalige overigens geen perfect Nederlands leren als ie niet in Vlaanderen gaat wonen.

Welke staatshervorming ook, het is steeds een draak geweest en dat zal in de toekomst niet veranderen zonder een confederatie of splitsing. En ik ga niet van gedacht veranderen.

[Zwartengeel]

Oorspronkelijk geplaatst door azert

de mens die dat gestemd hebben zijn politiek niet meer actief.
mensen kunnen van gedacht veranderen.
de walen hebben ooit de taalgrens gewild;
hun kleinkinderen weten nu dat dat een dom idee was.
hun grootouders wisten niet dat het FR ooit geen wereldtaal meer zou zijn en dat de Walen wel NL zouden willen leren.

Haha, geinponem.

Oorspronkelijk geplaatst door azert

Het Frans heeft veel prestige in WAL en (helaas voor veel flaminganten) ook BRUX en de rest van de wereld.
Enkel in VL daalt het prestige pijlsnel; terwijl Nederlanders het wel nog leuk vinden wanneer iemand FR kan spreken.

[E. Gidius]

Oorspronkelijk geplaatst door azert

Brussel uitbreiden; is een interessante denkpist.
In eerste instantie met heel VL-Brabant en Waals-Brabant en eenmaal dat gebied echt tweetalig is;
zullen de randgebeiden = de rest van VL en WAL wel willen aansluiten en een nieuw tweetalig BE vomen.

Jullie voorstel is veel te complex: je hebt er veel te veel blz. voor nodig om het uit te leggen;

Nee, het is niet te complex, het is niet Belgicistisch genoeg: het breekt namelijk de historische machtsusurpatie van de Frans-Brusselse bourgeoisie binnen de Belgische staat. Terwijl jouw voorstel de scheve machtsverhoudingen niet alleen bestendigt maar nog versterkt. Daarom zal het nooit realiteit worden, het gaat tegen de loop van de geschiedenis in.

er is veel te veel kans op tegenstand vanuit allerlei hoeken
en je vergeet dat ook Waals-Brabant nu al helemaal op Brussel gericht is.

Welke richting Brussel uitgaat, zal eenvoudigweg van de krachtsverhoudingen afhangen, en niets anders.

[solidarnosc]

Oorspronkelijk geplaatst door stab

²
Het is wachten op de actueel grootste partij vh land om , als Waalse / Franstalige politici het idee v Wallobrux in de media brengen als stelling in hun psychologische oorlogsvoering om onmiddelijk lik op stuk te geven met een soort van Vlabruxs.
Waarom niet?

Vlabrux. bestaat al aangezien Brussel de hoofdstad is van Vlaanderen, niet van de Vlaamse gemeenschap, niet van het Vlaams gewest maar van "Vlaanderen". U verwijt de Franstaligen dat ze mischien iets zullen doen wat Vlaanderen al decennia doet.

Wallobrux wordt ironisch genoeg steeds meer een feit, onder Vlaamse druk. Door de klemtoon te willen leggen op de gemeenschappen creëer je in feite een Wallobruxelles aangezien de Franse gemeenschap de overgrote meerderheid van de Brusselaars bedient. De Franstaligen willen net een grotere kloof tussen Brussel en Wallonië door de accenten bij de gewesten te leggen. Want goed door de macht bij de gemeenschappen te leggen leg je de macht over Brussel én Wallonië bij de Franse gemeenschap....

[schaduwpremier]

Oorspronkelijk geplaatst door guido 007

Hoe gaat dat? Slalommen in hun arrogantie?

groeien in arrogantie gaat goed

[guido 007]

Oorspronkelijk geplaatst door azert

de mens die dat gestemd hebben zijn politiek niet meer actief.
mensen kunnen van gedacht veranderen.
de walen hebben ooit de taalgrens gewild;
hun kleinkinderen weten nu dat dat een dom idee was.
hun grootouders wisten niet dat het FR ooit geen wereldtaal meer zou zijn en dat de Walen wel NL zouden willen leren.

Alsof taal het enige probleem zou zijn tussen Vlaanderen en Wallonië.