Wat is uw levensovertuiging?

[CyberpunX]

Oorspronkelijk geplaatst door okedan1

Religieuzen ben ik deels mee eens, spirituelen daarintegen niet hoor.

Spiritualiteit inderdaad niet altijd zolang het voor een gezonde balans in het leven zorgt. Ik ken er echter wel een paar die niet religieus zijn, enkel zelfverklaard spiritueel en ze zijn wel bevestigde psychiatrische gevallen.

[Piero]

5) Ik heb het nu gehad over een God en Schepper van de wereld als enig persoon, of als eenheid van goden. De vraag waarom deze God of Goden, na eeuwig genoten te hebben van respectievelijk de eenzaamheid ofwel het gezelschap van andere goden, tenslotte besloot/besloten om een kosmos te scheppen met een aarde en biologisch leven hebben we niet beantwoord. We komen op dit onderwerp echter terug als we het zullen hebben over de bron van het kwaad.

Tegenover de theorie van een persoonlijke God en Schepper stelde Anaxagoras (500 – 428 vGT) een theorie van een kosmos, ontworpen en voortgebracht door het rationeel vermogen van een redelijke maar onpersoonlijke geest, de Nous. Hij onderwees dat alle substanties in het universum ontstaan zijn uit verschillende elementen die oorspronkelijk in een chaos verkeerden. Deze elementen hebben altijd bestaan en ze zullen niet vergaan. Ze gaan van de ene toestand of stof in de andere over en uit samenstelling van de deeltjes kunnen alle stoffen en objecten worden gevormd. Anaxagoras bedacht de eerste complete natuurfilosofie. Plato en andere filosofen sloten zich grotendeels aan bij deze leer maar erg consequent waren ze niet. Want Plato bijvoorbeeld stelde in de Timaeus en de Wetten dat de wereld God is en de hemel en hij sprak over God als een 'wereldziel'. Maar hij adviseerde tevens om de Staatsgodsdienst verplicht te stellen, alhoewel alleen maar om de burgers van de Staat te verenigen. Meer rechtgeaard was de filosoof Zeno die de natuurwet goddelijk verklaarde; ze gebiedt wat juist is en verbiedt wat slecht is en niemand zal haar ongestraft overtreden. Zo een onpersoonlijke God en schepper van de wereld lijkt mij heel wat aangenamer dan de Schepper en gebieder van de monotheïstische godsdiensten.

6) Kunnen we een beeld van God vormen? Epicurus schijnt de eerste te zijn geweest die opmerkte dat in het verstand van ieder mens een bepaald concept van God aanwezig is. Hij noemt deze aangeboren kennis prolepsis. Momenteel wordt dit woord zo niet meer gebruikt. Het idee van God is volgens Epicurus dus niet aangeleerd. Tot op heden menen de meeste mensen dat dit inderdaad zo is, al heb ik de indruk dat deze mening sterk afhankelijk is van de plaats waar iemand geboren wordt. Zelf ben ik niet met een idee van God geboren en daarom heb ik het bestaan van God alleen maar rationeel kunnen vatten. Tot het 'aangeboren' besef van God of de goden behoort dat Zij gelukkig en onsterfelijk zijn. Epicurus maakte vervolgens de logische gevolgtrekking dat de goden geen problemen kennen en dat ze die ook niet aan een ander bezorgen. Ze worden dus niet kwaad en ze verlenen geen gunsten aan de mensen omdat ze zich niet met zulke zaken bezig houden. De goden verdienen het door mensen gerespecteerd en vereerd te worden, maar voor onze verlangens en problemen hebben ze geen belangstelling. Mensen die er anders over denken zijn bijgelovig en ze zijn onnodig bevreesd voor de macht en toorn van de Goden. In de filosofie van Epicurus is het persoonlijk geluk het hoogste goed en dat moet de basis van zijn van onze ethiek.

Wat betreft kennis van de gedaante van de goden konden Epicuristen alleen maar terugvallen op kennis van de natuur en de filosofie. Van nature denken gelovige mensen dat de goden op ons gelijken. Zo worden ze ook beschreven door personen aan wie de goden in een droom of visioen verschijnen. Een uitzondering hierop vormen bepaalde goden van de hindoes en in de oudheid meenden de Egyptenaren dat de goden de gedaante hadden van dieren. Maar hun goden waren dan ook niet allemaal even vriendelijk en gelukzalig. Hoe dan ook, aan het idee van een gelukkige God wordt vanzelf het idee van een mooie God verbonden. Hoewel Epicurus begreep dat de goden een geestelijk lichaam moeten hebben in plaats van een stoffelijk lichaam, meende hij toch dat dit geestelijke lichaam een equivalent moest zijn van het fraaist denkbare menselijke lichaam. De Grieken gingen hem voor want ze hadden hun goden alreeds als de allermooiste mannen en vrouwen afgebeeld. Ook de christelijke kunstenaars waren hiermee eens. Michelangelo heeft bijvoorbeeld de opgestane Christus, in Maria sopra Minerva, afgebeeld in marmer als een prachtige naakte jonge man die heel wat harten sneller doet kloppen. Deze opvatting van de goden bewijst de goden eer en ze verschaft de gelovige bijzonder veel genoegen. Hier moeten we echter een onderscheid maken tussen de Italianen en de andere gelovigen. Want alleen de Italianen durven openlijk te erkennen dat zij genieten van de schoonheid van het menselijk lichaam. Zij hebben in hun kerken talloze prachtige naakte Christussen en Sebastiaans afgebeeld, waarvan zij kunnen genieten in het voorbijgaan en tijdens de mis. In christelijke kerken elders vindt je vrijwel nooit mooi naakt, maar dat is volgens mij te wijten aan beschroomdheid en daarmee samenhangende onvervulde seksuele behoeften van de gelovigen in die andere landen en niet zozeer aan een andere opvatting over het volmaakte uiterlijk van de goden.

[cookie monster]

Oorspronkelijk geplaatst door CyberpunX

Spiritualiteit inderdaad niet altijd zolang het voor een gezonde balans in het leven zorgt. Ik ken er echter wel een paar die niet religieus zijn, enkel zelfverklaard spiritueel en ze zijn wel bevestigde psychiatrische gevallen.

+ Ik ken er echter wel een paar die religieus zijn + zelfverklaard spiritueel en ze zijn wel bevestigde psychiatrische gevallen.

[Travis66]

Oorspronkelijk geplaatst door CyberpunX

Religieuzen zijn goedgelovige zotten. Niet noodzakelijk kwaadaardig maar er is toch meestal een schroef los ergens.

Ik heb hier op het forum toch al een paar mensen tegengekomen waar niks mis mee is en die toch gelovig zijn. Buiten dat gelovig zijn dan (Respublica bijvoorbeeld, of Fred uit Gent)

Je mag de kracht van indoctrinatie niet overschatten. Religie is overal aanwezig waardoor het normaal lijkt te zijn. De wil om te geloven in een leven na de dood dat alleen maar geluk toelaat is ook sterker dan je zou vermoeden.

Ik merk ook bij mezelf dat ik moeilijk kan aanvaarden dat ik er niet meer ga zijn na mijn dood. (geldt alleen voor mezelf hoor, van anderen vind ik dat eerder logisch ) Ik slaag erin om mezelf voor te houden dat er alleen maar gras op mijn buik zal groeien, maar kan er wel inkomen dat zelfs een rationeel mens daar moeite mee heeft.

Ik ken ook mensen die geloof gewoon niet in vraag stellen. Misschien zouden ze tot mijn conclusies komen als ze dat wel deden, ze doen het gewoon niet.

Waarmee ik niet wil zeggen dat deze redenen de redenen van hogergenoemde personen zijn. Er zullen best wel redenen zijn om te geloven die ik niet ken.

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door Travis66

Mijn punt gaat over: "bovennatuurlijk" kan door de wetenschap niet verklaard worden.
De definitie van "bovennatuurlijk" = alles wat door de wetenschap niet verklaard kan worden.

Raadseltje:
Wat is bovennatuurlijk als het echt is? Natuurlijk.

[CyberpunX]

Oorspronkelijk geplaatst door Travis66

Ik heb hier op het forum toch al een paar mensen tegengekomen waar niks mis mee is en die toch gelovig zijn. Buiten dat gelovig zijn dan (Respublica bijvoorbeeld, of Fred uit Gent)

Daarom zei ik ook 'meestal'. Bepaalde mensen die geloven gaan daar ook 'nuchter' mee om, dat is hun perfect recht. Religie kan goed zijn soms. In de geesten van de juiste personen.

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door CyberpunX

Daarom zei ik ook 'meestal'. Bepaalde mensen die geloven gaan daar ook 'nuchter' mee om, dat is hun perfect recht. Religie kan goed zijn soms. In de geesten van de juiste personen.

Zolang hun geloof geen effect heeft op hun rationeel handelen, en wanneer iemand zijn geloof niet probeert op te dringen, dan maakt het me allemaal niets uit.

[Travis66]

Oorspronkelijk geplaatst door CyberpunX

Daarom zei ik ook 'meestal'. Bepaalde mensen die geloven gaan daar ook 'nuchter' mee om, dat is hun perfect recht. Religie kan goed zijn soms. In de geesten van de juiste personen.

I stand corrected

[Travis66]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Raadseltje:
Wat is bovennatuurlijk als het echt is? Natuurlijk.

Aaah, nu verklap je het antwoord. Ik wist het nochtans.

[CyberpunX]

Oorspronkelijk geplaatst door Travis66

I stand corrected

was niet de bedoeling u te correcten.

[Steve_M]

Oorspronkelijk geplaatst door kiko

Dit.

Dat er anno 2012 nog mensen rondlopen die dwepen met de ondertussen hopeloos verouderde en/of irrelevante mening van het één of ander filosofisch fossiel van eeuwen geleden, verbaast mij eerlijk gezegd.

Idioot: "Was het niet Hegel die beweerde dat het absolute...?"

Kiko: "Who gives a shit."

Ik ben het hier eigenlijk helemaal niet mee eens. Niet dat ik vind dat je waar dan ook moet mee dwepen, maar de fundamentele vragen van het leven zijn eigenlijk onveranderd gebleven doorheen de geschiedenis. Misschien kunnen een deel van die vragen intussen beantwoord worden door de natuurwetenschappen, maar voor een aantal andere geldt dat niet. Het idee dat de ideeën van mensen (dat hoeven daarom zelfs geen filosofen te zijn) die in een ander tijdsvak leefden per definitie verouderd of irrelevant zijn, vind ik nogal beperkend.

[Piero]

7) Het lijkt mij dat Epicurus, geboren, in 341 v.G.T., zijn leer ontwikkelde als een reactie op de tijdgeest. Hij was onderwezen in de filosofie van het atomisme van Democrites en hechtte daarom geen waarde aan de goden van de Griekse mythologie of aan de staatsgodsdiensten. Bovendien had Filippus van Macedonië drie jaar voor hij werd geboren de Griekse stadstaten overwonnen en alle onderlinge oorlogen en verbonden verboden. De Griekse Goden waren vernederd en nutteloos geworden. Filippus had zijn roemrijke zoon Alexander, geboren in 356 v.G.T., laten opleiden door de filosoof Aristoteles. Deze ontwikkelde een leer van de logica en in zijn moraalfilosofie onderwees hij de eigen verantwoordelijkheid van de mens en de betekenis van genot. Hij zei onder andere dat de natuur niets doet zonder doel (causaal), dat geluk afhankelijk is van onszelf en dat het geluk behoort aan hen, die aan zichzelf genoeg hebben. Onder invloed van koning Filippus en Aristoteles kwam er dus een humanisering op gang en verloren de Olympische goden aan betekenis. In de beeldhouwkunst was sprake van een toenemend individualisme en een versterkt realisme in 'de schone stijl' van onder andere Praxiteles. De manlijke held kreeg zachtere vormen, het vrouwelijk naakt werd toegestaan en in de menselijke figuren werd ook de uitdrukking van gevoelens getoond.

Toen Epicurus in 306 v.G.T. in Athene zijn school De Tuin stichtte was dit in oppositie tegen de Peripatetici (Aristoteles) en de Academie van de Platonisten. Een belangrijk aspect van zijn leer over de natuur is die over het ding en zijn gelijke en zijn tegendeel. Dit noemt Epicurus isonomia, de evenredige verdeling. Hij meende dat de destructieve krachten in de natuur in evenwicht worden gehouden door de conserverende krachten. Volgens Epicurus is God dus niet de tuinman die de planten begiet of de politieagent die toezicht houdt op het gedrag van burgers en ook niet de rechter die oordeelt en straft, of de cipier die mensen gevangen houdt. Want zo een God heeft het razend druk en hij is nooit vrij, Hij is de slaaf van Zijn passie, van zijn schepping. De verantwoordelijk voor alles zou een als nachtmerrie voor Hem moeten zijn. In lijn hiermee onderwees Epicurus gematigdheid in alles en een streven naar een vredige geest; hij was beslist geen Hedonist.

Als de wereld zelf een God is die door zijn delen en tegendelen in evenwicht wordt gehouden, dan kan God als aarde zijnde zijn rondjes draaien om zijn as en om de zon zonder zich ook maar ergens druk om te hoeven maken. Dan is een aardbeving niet meer dan een heerlijk krabben op de rug en een orkaan zoiets als eens krachtig ademen. De wereld moet daarom op een natuurlijke wijze zijn ontstaan zonder de inschakeling van een ontwerper en een aannemer en leveranciers van materialen en zonder een eigenaar die verantwoordelijk is voor de instandhouding. Volgens Epicurus kan het niet anders of elders in het oneindige heelal zijn op dezelfde wijze talloze werelden ontstaan en ze zullen in de toekomst opnieuw ontstaan. Want overal in de ruimte bevinden zich dezelfde atomen en hetzelfde licht en overal vormen de deeltjes clusters, of scheiden ze weer dankzij dezelfde krachten, zonder dat een God zich er mee bemoeit. De leer van de filosoof van de Tuin, die dus stoelt op het principe van een gelukkige God en de logica, was een lang leven beschoren. Zelfs toen deze leer door het christendom werd verboden bleef ze heimelijk voortbestaan.

[kiko]

Oorspronkelijk geplaatst door Steve_M

Ik ben het hier eigenlijk helemaal niet mee eens. Niet dat ik vind dat je waar dan ook moet mee dwepen, maar de fundamentele vragen van het leven zijn eigenlijk onveranderd gebleven doorheen de geschiedenis. Misschien kunnen een deel van die vragen intussen beantwoord worden door de natuurwetenschappen, maar voor een aantal andere geldt dat niet. Het idee dat de ideeën van mensen (dat hoeven daarom zelfs geen filosofen te zijn) die in een ander tijdsvak leefden per definitie verouderd of irrelevant zijn, vind ik nogal beperkend.

Mijn formulering was misschien wat kort door de bocht. Ik kan immers zo 10 filosofen opsommen (Marcus Aurelius, Protagoras de sofist, John Stuart Mill...) die wijze èn tijdloze zaken neergeschreven hebben. Waarvoor hulde.

Dit gezegd zijnde, blijf ik overtuigd dat de overgrote meerderheid van de filosofen vooral een heleboel nonsens verkochten, of zaken neerschreven die eigenlijk iedereen wel weet. De meeste filosofische theorieën kan men netjes samenvatten op 3, 4 velletjes A4-papier, tenzij je een multi-filosoof bent �* la Wittgenstein.

En wat betreft de klassieke filosofen, die hun werken zijn grotendeels hopeloos verouderd. Nietzsche is goed voor een oneliner en Kant kon geen vijf bladzijden schrijven zonder over God te zeuren.

Filosofie is uiteindelijk gewoon een duur verpakte mening.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door kiko

Mijn formulering was misschien wat kort door de bocht. Ik kan immers zo 10 filosofen opsommen (Marcus Aurelius, Protagoras de sofist, John Stuart Mill...) die wijze èn tijdloze zaken neergeschreven hebben. Waarvoor hulde.

Dit gezegd zijnde, blijf ik overtuigd dat de overgrote meerderheid van de filosofen vooral een heleboel nonsens verkochten, of zaken neerschreven die eigenlijk iedereen wel weet. De meeste filosofische theorieën kan men netjes samenvatten op 3, 4 velletjes A4-papier, tenzij je een multi-filosoof bent �* la Wittgenstein.

En wat betreft de klassieke filosofen, die hun werken zijn grotendeels hopeloos verouderd. Nietzsche is goed voor een oneliner en Kant kon geen vijf bladzijden schrijven zonder over God te zeuren.

Filosofie is uiteindelijk gewoon een duur verpakte mening.

Dat geldt voor de systematische filosofie van bijvoorbeeld Descartes, Kant en Hegel en ook wel voor andere veelschrijvers. De meeste filosofen hebben echter geen mening over alles of ze houden zich bezig met het weerleggen van hun voorgangers. Verder ben ik van mening dat elk modern mens veel kan leren van de redeneertrant van Aristoteles en op politiek gebied van De Staat van Plato en dat de wereld er beter aan toe zou zijn als de hele wereldbevolking een bepaald minimum van de filosofie had geleerd. Al was het maar om de eigen opvattingen eens kritisch tegen het licht te houden. Het grootste deel van de mensheid volgt zijn leiders. Plato met name heeft dat in De Staat onderkent en geprobeerd van de nood een deugt te maken. De godsdiensten van de armoede hebben dat op een sluwe wijze nagevolgd. Het volk is dom en laat zich misleiden.

[Nyquist]

Atheisme is geen levensovertuiging, en agnosticisme nog veel minder.

Ik ben humanist, maar dat is geen optie.

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door Nyquist

Atheisme is geen levensovertuiging, en agnosticisme nog veel minder.

Ik ben humanist, maar dat is geen optie.

Hangt er maar een beetje van af welk effect dat atheïsme op je leven heeft. Ik ben niet echt overtuigd van het bestaan van een hemel of hel, wat dus betekent dat het na de dood kaarsje uit is. Finito. Niets meer. Bovendien heeft zowel de aarde als het universum zelf ook een eindige levensduur dus alles wat we hier bereiken is op termijn een maat voor niets.

Een gelovige beweert dan dat het leven zinloos zou zijn zonder god, zonder hemel, zonder eeuwigdurende beloning. Dat heb ik vaak genoeg gehoord. Persoonlijk vind ik juist dat dit mijn leven een stuk meer zin geeft, daar ik weet dat ik uit iedere dag moet halen wat erin zit. Ik geniet van mijn leven en alles wat het te bieden heeft. Het heeft geen zin te wachten tot na je dood voor de beloning wanneer die beloning hier op aarde recht voor je neus ligt.

Ik vraag me dan ook af waarom streng-gelovigen niet simpelweg zelfmoord plegen en masse. Hun eeuwigdurend genot is na de dood, waarom dan afzien??? Bewijst dit niet net dat gelovigen in wezen onzeker zijn over het hiernamaals?

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

5) Ik heb het nu gehad over een God en Schepper van de wereld als enig persoon, of als eenheid van goden. De vraag waarom deze God of Goden, na eeuwig genoten te hebben van respectievelijk de eenzaamheid ofwel het gezelschap van andere goden, tenslotte besloot/besloten om een kosmos te scheppen met een aarde en biologisch leven hebben we niet beantwoord. We komen op dit onderwerp echter terug als we het zullen hebben over de bron van het kwaad.

Tegenover de theorie van een persoonlijke God en Schepper stelde Anaxagoras (500 – 428 vGT) een theorie van een kosmos, ontworpen en voortgebracht door het rationeel vermogen van een redelijke maar onpersoonlijke geest, de Nous. Hij onderwees dat alle substanties in het universum ontstaan zijn uit verschillende elementen die oorspronkelijk in een chaos verkeerden. Deze elementen hebben altijd bestaan en ze zullen niet vergaan. Ze gaan van de ene toestand of stof in de andere over en uit samenstelling van de deeltjes kunnen alle stoffen en objecten worden gevormd. Anaxagoras bedacht de eerste complete natuurfilosofie. Plato en andere filosofen sloten zich grotendeels aan bij deze leer maar erg consequent waren ze niet. Want Plato bijvoorbeeld stelde in de Timaeus en de Wetten dat de wereld God is en de hemel en hij sprak over God als een 'wereldziel'. Maar hij adviseerde tevens om de Staatsgodsdienst verplicht te stellen, alhoewel alleen maar om de burgers van de Staat te verenigen. Meer rechtgeaard was de filosoof Zeno die de natuurwet goddelijk verklaarde; ze gebiedt wat juist is en verbiedt wat slecht is en niemand zal haar ongestraft overtreden. Zo een onpersoonlijke God en schepper van de wereld lijkt mij heel wat aangenamer dan de Schepper en gebieder van de monotheïstische godsdiensten.

6) Kunnen we een beeld van God vormen? Epicurus schijnt de eerste te zijn geweest die opmerkte dat in het verstand van ieder mens een bepaald concept van God aanwezig is. Hij noemt deze aangeboren kennis prolepsis. Momenteel wordt dit woord zo niet meer gebruikt. Het idee van God is volgens Epicurus dus niet aangeleerd. Tot op heden menen de meeste mensen dat dit inderdaad zo is, al heb ik de indruk dat deze mening sterk afhankelijk is van de plaats waar iemand geboren wordt. Zelf ben ik niet met een idee van God geboren en daarom heb ik het bestaan van God alleen maar rationeel kunnen vatten. Tot het 'aangeboren' besef van God of de goden behoort dat Zij gelukkig en onsterfelijk zijn. Epicurus maakte vervolgens de logische gevolgtrekking dat de goden geen problemen kennen en dat ze die ook niet aan een ander bezorgen. Ze worden dus niet kwaad en ze verlenen geen gunsten aan de mensen omdat ze zich niet met zulke zaken bezig houden. De goden verdienen het door mensen gerespecteerd en vereerd te worden, maar voor onze verlangens en problemen hebben ze geen belangstelling. Mensen die er anders over denken zijn bijgelovig en ze zijn onnodig bevreesd voor de macht en toorn van de Goden. In de filosofie van Epicurus is het persoonlijk geluk het hoogste goed en dat moet de basis van zijn van onze ethiek.

Wat betreft kennis van de gedaante van de goden konden Epicuristen alleen maar terugvallen op kennis van de natuur en de filosofie. Van nature denken gelovige mensen dat de goden op ons gelijken. Zo worden ze ook beschreven door personen aan wie de goden in een droom of visioen verschijnen. Een uitzondering hierop vormen bepaalde goden van de hindoes en in de oudheid meenden de Egyptenaren dat de goden de gedaante hadden van dieren. Maar hun goden waren dan ook niet allemaal even vriendelijk en gelukzalig. Hoe dan ook, aan het idee van een gelukkige God wordt vanzelf het idee van een mooie God verbonden. Hoewel Epicurus begreep dat de goden een geestelijk lichaam moeten hebben in plaats van een stoffelijk lichaam, meende hij toch dat dit geestelijke lichaam een equivalent moest zijn van het fraaist denkbare menselijke lichaam. De Grieken gingen hem voor want ze hadden hun goden alreeds als de allermooiste mannen en vrouwen afgebeeld. Ook de christelijke kunstenaars waren hiermee eens. Michelangelo heeft bijvoorbeeld de opgestane Christus, in Maria sopra Minerva, afgebeeld in marmer als een prachtige naakte jonge man die heel wat harten sneller doet kloppen. Deze opvatting van de goden bewijst de goden eer en ze verschaft de gelovige bijzonder veel genoegen. Hier moeten we echter een onderscheid maken tussen de Italianen en de andere gelovigen. Want alleen de Italianen durven openlijk te erkennen dat zij genieten van de schoonheid van het menselijk lichaam. Zij hebben in hun kerken talloze prachtige naakte Christussen en Sebastiaans afgebeeld, waarvan zij kunnen genieten in het voorbijgaan en tijdens de mis. In christelijke kerken elders vindt je vrijwel nooit mooi naakt, maar dat is volgens mij te wijten aan beschroomdheid en daarmee samenhangende onvervulde seksuele behoeften van de gelovigen in die andere landen en niet zozeer aan een andere opvatting over het volmaakte uiterlijk van de goden.

U weet toch dat Hermias, een christelijke satiricus, rond het jaar 200 de draak stak met de Grieks-Romeinse filosofie en dito godenpantheon. En hij doet dit op een schitterende wijze, dat moet worden gezegd.

[Het Oosten]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

U weet toch dat Hermias, een christelijke satiricus, rond het jaar 200 de draak stak met de Grieks-Romeinse filosofie en dito godenpantheon. En hij doet dit op een schitterende wijze, dat moet worden gezegd.

Hermias maakt zich vrolijk over de filosofen wanneer zij het hebben over de natuur van de ziel.


(Uittreksel uit : Hermiou phiosophou diasyrmos tôn exô philosofhôn)

1
De gezegende apostel Paulus verklaarde in een brief aan de Korinthiërs die in het Spartaanse deel van Griekenland wonen: 'Geliefden , de wijsheid van deze wereld is dwaasheid voor God,' en daarmee zat hij niet bezijden de waarheid. Wat het lijkt me dat die wijsheid haar oorsprong vindt in de afvalligheid van de engelen. Het is om die reden dat de filosofen in hun discussies leerstellingen lanceren die zowel tegenstrijdig als inconsistent zijn.
2
Sommigen van hen zeggen namelijk dat de ziel uit vuur bestaat, anderen uit lucht, weer anderen uit geest, of uit beweging, of uit uitwaseming, of uit energie die uit de sterren stroomt, of uit een bewegingskrachtig getal , of uit vruchtbaarmakend water, of uit een element of een samenstelling van elementen, of uit harmonie, of uit bloed, of uit adem, of uit een monade; en de oude zeggen dat de ziel bestaat uit tegengestelde factoren. Hoeveel woorden zijn hierover al niet gezegd en hoeveel poging zijn er niet ondernomen door filosofen die meer met elkaar twisten dan op zoek naar de waarheid waren?
3
Wel het zij zo. Ze zijn het niet eens over het wezen van de ziel, maar over de andere aspecten ervan leggen ze eensluidende verklaringen af! Het plezier van de ziel noemt de ene iets goeds, de andere iets slechts, de derde iets tussen goed en slecht in. Neerslachtigheid noemt de ene iets goeds, de andere iets slechts, de derde iets tussen goed en slecht in. De natuur van de ziel noemen sommigen onsterfelijk, anderen sterfelijk; sommigen zeggen dat ze nog enige tijd voortleeft, anderen maken er een wild beest van, of ze ontbinden haar in atomen; sommigen laten haar drie keer reïncarneren, anderen begrenzen haar leven tot een cyclus van drieduizend jaar. Zo zien we mensen die zelf nog geen honderd jaar leven, beloften doen over een toekomst van drieduizend jaar!
4
Hoe moet men dit soort zaken nu noemen? Me dunkt, nonsens of onverstand of waanzin of tweedracht of dat alles tegelijk. Als ze iets waars ontdekt hebben, laten ze het dan in overeenstemming bereiken en een akkoord sluiten en dan zal ik me met alle plezier bij hen aansluiten. Maar als ze de ziel in tegengestelde richtingen trekken en haar nu eens hierheen, naar de ene natuur, dan weer daarheen, naar de andere natuur slepen, en weer een ander naar een andere substantie, als ze haar van de ene materie in de andere laten overgaan, ik moet bekennen dat ik dan gedeprimeerd raak door dat af en aan van eb en vloed. Het ene moment ben ik onsterfelijk en verheug ik me daarover, het andere moment ben ik sterfelijk en ween ik daarover. Nu eens word ik ontbonden in atomen, dan weer word ik water, of lucht, of vuur. Korte tijd later ben ik noch lucht noch vuur maar dan maakt men een dier van mij, maakt men een vis van mij en heb ik dolfijnen als broers en zusters. Wanneer ik mezelf zie, schrik ik van mijn lichaam en ik weet niet hoe ik het moet noemen, mens, of hond of wolf of stier of vogel of slang of draak of chimaera. Want door de filosofen word ik in allerlei soorten dieren veranderd : landdieren, waterdieren, vogels, veelvormige dieren, wilde dieren , tamme dieren, dieren die geen geluiden maken, dieren die geen geluiden maken, dieren die mooie geluiden maken, redeloze dieren, redelijke dieren; ik zwem, ik vlieg, ik kruip, ik ren, ik zit. En soms maakt Empedocles een struikgewas van mij.

En zo gaat Hermias nog een hele poos sarcastisch verder en neemt hij stuk voor stuk de natuurfilosofen, en verder Epicuros, Pythagoras, en anderen op de korrel.

[Nyquist]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Hangt er maar een beetje van af welk effect dat atheïsme op je leven heeft.

Geen enkel, op dezelfde manier dat niet geloven in eenhoorns geen effect heeft op je leven.

Het enige wat één atheist gemeen heeft met een andere is dat ze beide niet in een god of goden geloven. Voor de rest kunnen de levensopvattingen wild divergeren, en gelukkig maar. Een beeldenstormer als Stalin, een scientologist, of een nederig humanist zijn allen atheisten.

Niet het atheïst zijn, maar wel de normen en waarden die je je eigen maakt (en die religieuzen inderdaad vaak uit hun heilige boeken halen) bepaalt je levensopvatting. Elke atheïst is dus ook vrij te beslissen welke zin hij aan het leven geeft.

[Piero]

Oorspronkelijk geplaatst door Het Oosten

U weet toch dat Hermias, een christelijke satiricus, rond het jaar 200 de draak stak met de Grieks-Romeinse filosofie en dito godenpantheon. En hij doet dit op een schitterende wijze, dat moet worden gezegd.

Deze tekst kende ik nog niet. De schrijver en de datering zijn echter onbekend - niet historisch te traceren. Dezelfde dingen schreven werden al vijfhonderd jaar gezegd en geschreven. De Joden en de Romeinen waren waren niet helemaal achterlijk. Ik vind het jaar 200 trouwens wat vroeg voor een christelijke satiricus - het lijkt mij eerder een plagiaat.