Wil Peter De Roover een Vuye & Veerle exit ?

[speurneus]

Oorspronkelijk geplaatst door Sukkelaar

Volgens mij heeft De Roover hiermee een zeer goede zet gedaan. Het is meer dan tijd dat het cordon wordt opgeheven en dat beide Vlaams nationalistische partijen één front gaan vormen.

Geloof jij nu echt dat BDW zo zot is om in die constructie mee te stappen?
Als hij met de rasisten van het VB samengaat tekent hij immers zijn eigen politieke doodsvonnis.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

Voor De Wever en dus de N-VA is het Vlaams-nationalisme geen doel, het is een middel om aan de macht te komen. Om de echte Vlaams-nationalisten aan boord te houden moeten ze af en toe zoiets zeggen.

Maar dit zal nooit gebeuren, de N-VA zit ondertussen al te diep in de Belgische structuren.

Zo denk ik er ook over.

[Xenophon]

Oorspronkelijk geplaatst door speurneus

Geloof jij nu echt dat BDW zo zot is om in die constructie mee te stappen?
Als hij met de rasisten van het VB samengaat tekent hij immers zijneigen politieke doodsvonnis.

En nu als voorvechter van Belgie niet?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

Natuurlijk niet... Het cordon sanitaire was een democratische beslissing van de vlaamse volksvertegenwoordigers en wel eentje met een hoogstaande ethiek.

Die beslissing had geen zak met democratie te maken maar met pure particratie. Daardoor alleen al getuigt die beslissing van alles behalve een "hoogstaande ethiek".

Vermits deze zogenaamde van hoogstaande ethiek getuigende beslissing n�* zwarte zondag genomen werd, en zonder dat ook maar één kiezer daar zijn goedkeuring aan heeft kunnen geven is er van een democratische beslissing geen sprake. Het cordon sanitaire is bijgevolg niet democratisch, noch getuigt het van de hoogstaande ethiek van zijn ondertekenaars.

En neen, ook niet omdat panda daar zo ver denkt, maar zijn dictatoriale trekjes zijn mij al eerder opgevallen.
Mensen met een democratische inborst zijn geen fan van uitsluitingen en aanslagen op de vrije meningsuiting, en zeker noemen ze dergelijke puur particratische ingrepen niet getuigen van een hoogstaande ethiek.
Wetend echter dat panda's opinie de enige juiste kan en zal zijn valt aan zijn denkwijze niet te tornen.

Bij deze benoem ik reuzepanda tot forumkeizer.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door speurneus

Geloof jij nu echt dat BDW zo zot is om in die constructie mee te stappen?
Als hij met de rasisten van het VB samengaat tekent hij immers zijneigen politieke doodsvonnis.

Nogal wat mensen draaien zich graag een rad voor het oog en denken dat BDW zijn haat tegen het blok puur tactisch is. Dat is het niet. Al jarenlang zie je dat hij (op dat vlak...) uiterst beginselvast is en blijft. Zijn haat tegenover het blok is oprecht en zit zeer diep. Vraag het maar aan robert t , die kan erover meespreken.



Eigenlijk zou ik bijzonder graag kunnen meeluisteren op het volgende partijbestuur. Wanneer een razende BDW Peter De Roover eens goed onder zijn kloten gaat geven.

Ik denk niet dat peterke de volgende maanden nog veel zal moeten gaan spreken op de debatavonden van het VVB.

[De schoofzak]

Oorspronkelijk geplaatst door daiwa

De essentie was dat jij zei : '' Wij gaan nooit iets van het VB goed keuren.
Maar het is toegelaten dat het VB iets van ons goed keurt.''

Waarop ik zei dat jullie beter zijn in voorstellen van het VB af te wijzen om ze een tijd nadien zélf te claimen.

Of ben je al vergeten hoe BDW niets wou weten van een wijziging van de conventie van Geneve toen FDW dat voorstelde om nadien zélf dat voorstel te doen en dan nog de pretentie had te zeggen dat zijn partij de eerste is die dat voorstelt.

Het is politiek aanvaardbaar om de tegenstrever in zijn hemd te zetten, of nog veel erger. Voorstellen van de oppositie afwijzen, en ze nadien, licht gewijzigd of desnoods letterlijk, over te nemen, is mogelijks kleintjes, maar toch perfect aanvaardbaar.

Echter: het voorbeeld dat jij geeft, is zowat het slechtste voorbeeld dat je kan geven. Het slechtste en het domste voorbeeld. Tenminste, als je eerlijk wilt blijven en een klein beetje kijkt naar de inhoud.

.

[Witte Kaproen]

Oorspronkelijk geplaatst door speurneus

Geloof jij nu echt dat BDW zo zot is om in die constructie mee te stappen?
Als hij met de rasisten van het VB samengaat tekent hij immers zijn eigen politieke doodsvonnis.

Als De Wever Vlaanderen Onafhankelijk gestemd krijgt,
al om het even met wie,
dan zit hij voor eeuwig op een ereplaats in de Vlaamse Geschiedenis.

[Witte Kaproen]

Oorspronkelijk geplaatst door BWarrior

Kaproen, u verkondigt hier al een hele poos dat de Vlaamse Onafhankelijkheid er zit aan te komen. Voor wanneer is dat nu? Als dat binnen vijf jaar nog niet zo is, is uw ongelijk dan bewezen?

Nog even geduld,2019 komt er aan .

[De schoofzak]

Oorspronkelijk geplaatst door Pandareus

...
Eigenlijk zou ik bijzonder graag kunnen meeluisteren op het volgende partijbestuur. Wanneer een razende BDW Peter De Roover eens goed onder zijn kloten gaat geven.

Ik denk niet dat peterke de volgende maanden nog veel zal moeten gaan spreken op de debatavonden van het VVB.

Wait and see !

.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Die beslissing had geen zak met democratie te maken maar met pure particratie. Daardoor alleen al getuigt die beslissing van alles behalve een "hoogstaande ethiek".

Een beslissing genomen door een meerderheid in het parlement, is een democratische beslissing. Als die dan nog bij unanimiteit is genomen, is het een zelden gezien hoogtepunt van democratische besluitvorming. Waarom ? Omdat de klassieke tegenstellingen en het elkaar vliegen willen afpakken op dat cruciale punt het eens niet heeft gewonnen en men collegiaal besloot om de bruine horde in een schutkring te stoppen.
De democratie besloot om de bruine kliek gewoon haar ding te laten doen, maar men engageerde zichzelf om er nooit bestuursakkoorden mee af te sluiten. Zelden zo een hoogmis van de democratie mogen aanschouwen, een lichtpunt in de beschaving van ons avondland.

Vermits deze zogenaamde van hoogstaande ethiek getuigende beslissing n�* zwarte zondag genomen werd, en zonder dat ook maar één kiezer daar zijn goedkeuring aan heeft kunnen geven is er van een democratische beslissing geen sprake.

Wake up call : in een representatieve parlementaire democratie beslist de volksvertegenwoordiging. De kiezer heeft het ultieme laatste woord, via het machtige wapen van zijn kiesbiljet.

Ik kan enkel vaststellen dat de kiezer de partijen die het cordon instigeerden zeker niet heeft afgestraft, en de gecordoniseerden in 2014 naar 5,7% stuurden. Conclusie : de kiezer heeft geen enkele moeite met het cordon en is het er blijkbaar zelfs mee eens.

Het cordon sanitaire is bijgevolg niet democratisch, noch getuigt het van de hoogstaande ethiek van zijn ondertekenaars.

Dat krijg je dan hee, als je gretig wil voortborduren op drogredeneringen...

En neen, ook niet omdat panda daar zo over denkt, maar zijn dictatoriale trekjes zijn mij al eerder opgevallen.

Mensen met een democratische inborst zijn geen fan van uitsluitingen en aanslagen op de vrije meningsuiting, en zeker noemen ze dergelijke puur particratische ingrepen niet getuigen van een hoogstaande ethiek.

Politiek gaat over keuzes maken, binnen een beslissingsproces dat wij organiseren via stemming bij meerderheid. Per definitie is er altijd een verliezer, een partij die niet aan de bak komt, die moet daarom niet huilie huilie gaan doen en zich uitgesloten voelen.
De vlaamse volksvertegenwoordigers hebben op 19 november 1992 een democratische beslissing genomen en zij plus hun opvolgers staan daar blijkbaar anno 2016 nog onverkort achter. Wat volgens mij logisch is : een beslissing op ethische gronden kan moeilijk in die tijdsspanne veranderen als het object dat aan de grondslag lag van hun beslissing nog dit jaar bij monde van PhDW riep te toeteren in de pers dat zijn 70 puntenplan nog veel te braaf is en hij er niets van terugneemt.
Zolang dat het geval is, blijft de ethische grondslag van het cordon uiteraard geldig.

Wetend echter dat panda's opinie de enige juiste kan en zal zijn valt aan zijn denkwijze niet te tornen.

Onbelangrijk. Het enige wat belangrijk is, is de evidentie dat het VP anno 2016 nog steeds unaniem achter het cordon staat. De rest is toogpraat.

Ethiek, 't is een schoon iets.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door De schoofzak

Wait and see !

.

Sorry hoor schoof, maar je gaat de partijtucht & naïviteit toch niet zover drijven dat je gaat doen alsof je niet weet dat de voorzitter zijn vuile was niet op straat gaat hangen ? Als daar iemand flink onder zijn kloten gaat krijgen gaat dat achter gesloten deuren gebeuren, en daar blijven. Wie daarna nog via de pers wil reageren eindigt zoals Vuye en die onbekende Miep.

[Knuppel]

De mythe van de parlementaire democratie. Een Belgische analyse.
vrijdag 11 oktober 2002
Wilfried Dewachter

De basisstelling van Dewachter, professor emeritus van het Departement Politieke en Sociale Wetenschappen van de Katholieke Universiteit Leuven, luidt dat de Belgische democratie van vandaag nog maar een zwak afschijnsel is van die van 1830. Oorspronkelijk waren parlementairen onafhankelijke vertegenwoordigers van het ganse volk, dus niet alleen van hun eigen kiezers zoals velen verkeerdelijk veronderstellen. Ze waren opgevat als een elite die in eer en geweten en op basis van argumentatie en debat over de wetten en het bestuur van het land besliste. Vandaag hebben ze in meerdere opzichten de gedaante aangenomen van 'werknemers' van hun partij. De impact van partijen en de partijvoorzitters is mettertijd zeer groot geworden en staat toch niet omschreven in de grondwet. Een reeds langgehoorde klacht vormt één van de rode draden van Dewachters studie: met de parlementaire macht is ook de transparantie van onze democratie afgenomen. Meteen rijst hier de vraag of Dewachter (en hij niet alleen) het parlementarisme van eertijds niet teveel idealiseert. Zijn probleemstelling is echter pertinent.

Deze politologische studie zet de kloof tussen de theorie en de praktijk, met haar eigen wetmatigheden, in de verf. Alleen al een maatschappelijke problematiek op de politieke agenda krijgen, stuit op een hoge drempel. Meestal lukt zoiets slechts als het past in de bestaande en taaie partijconstellaties. Dé grote breuklijnen die het politieke leven van België gedurende meer dan een eeuw hebben bepaald waren de tegenstelling tussen economisch liberalisme en socialisme, tussen vrijzinnigen en gelovigen en tussen Vlamingen en Walen. Dewachter is dan ook pessimistisch over de mogelijkheden van de 'velddemocratie': deze wordt geneutraliseerd en afgebogen door de politieke elite, geënt op de grote partijen, die wegens de dikwijls hoge moeilijkheidsgraad van een probleem dit liever omzeilt en die eigen machtsverlies wil vermijden.

Grote strijdpunten konden wel worden beslecht via de 'pacificatiebesluitvorming': het conflict werd afgebouwd door een compromis tussen alle betrokken partijen. Het leveren van een adequate oplossing was daarbij secundair. Over het Schoolpact van 1958, die de verhouding tussen officieel en vrij onderwijs tot op vandaag regelde, zei PVV-voorzitter Omer Vanaudenhove in 1971, dat het wel een conflict van de baan had geruimd, maar dat met het morsen met kredieten als gevolg daarvan de kwaliteit van het onderwijs er niet op vooruit was gegaan.

De overlegbesluitvorming en met name het neocorporatisme, dat zijn hoogtij kende in de jaren '60-'70, boden als voordelen stabiliteit en vrede op sociaal en economisch gebied. Belangenvermenging, verdere uitholling van het parlementarisme, oncontroleerbaarheid van de besluitvorming en het niet altijd centraal stellen van het algemeen belang, behoorden er echter niet minder toe. Verzuiling, volgens levensbeschouwelijke criteria, en neocorporatisme, volgens socio-economische, gingen hand in hand in het 'onderaannemen' van de overheid.

Die overheid zelf wordt in België sinds de Eerste Wereldoorlog door coalitieregeringen geleid, die door verdere partijverkaveling en de ontdubbeling in Vlaams en Waalse partijen alsmaar groter werden. Zulke regeringen vergen overleg, dat niet zozeer in het parlement maar wel binnen de regering zelf gevoerd wordt. Het zwaartepunt ligt bij de premier en het kernkabinet. Door de 'open-debat-cultuur' van paars-groen kan het publiek de onenigheid in de regeringsploeg nog duidelijker volgen dan voorheen, maar het parlement blijft erbij staan en ernaar kijken.

Bureaucratie, technocratie en onderhandse besluitvorming zijn andere wegen waarlangs het 'politieke forum' verder ondergraven wordt. Een frappant staaltje van onderhandse besluitvorming was de invoering van de kernenergie in de jaren zestig, waarover nooit een parlementair debat is gevoerd en waarbij men zich steunde op een de facto tot stand genomen beslissing om verdergaande maatregelen te nemen. Niemand kan echt zeggen wanneer nu eigenlijk officieel het licht op groen werd gezet voor atoomenergie, want kennelijk is dat ook nooit duidelijk gebeurd.

Dewachter somt elf elementen op van de elitaire consensus in België: de Belgische staat en maatschappij, het grondwettelijk koningschap, de parlementaire democratie, het levensbeschouwelijk pluralisme, de vrijheidsrechten, de positie van de vrouw, Brussel als machtscentrum van de staat, de Franstalige dominant, een Europees integratiebeleid en een Atlantisch defensiebeleid, de welvaartsstaat langs de overlegeconomie in crisistijd, de aanvaarding van de sociale stratificatie. Hoezeer je als liberaal een aantal van deze elementen ondubbelzinnig kan onderschrijven, staan er een aantal bij die niet zo evident zijn en waarvan het voortbestaan ook allerminst verzekerd is. Zo hoort dat ook in een dynamische democratie: alles wordt op zijn actualiteit en juistheid getoetst en zo nodig opgegeven. Hoe taai iets ook is, hoeveel belangen er ook mee gemoeid zijn, niets is eeuwig. Maar de macht van een stilzwijgende consensus is natuurlijk groot.

Toch is de parlementaire oppositie in het politieke systeem machtiger dan meestal gedacht. Een partij als de Volksunie, en zij niet alleen, heeft een deel van haar programma vanuit de oppositiebanken kunnen doordrukken. Die oppositionele slag om de arm valt te verklaren doordat ofwel de grotere partijen ook in de oppositie de consensus niet doorbreken en op langere termijn deelnemen aan de besluitvorming, ofwel omdat zweeppartijen die consensus net wel doorbreken, de 'gesettelde' politieke partijen bedreigen en hen daardoor tot bijsturing van hun programma aanzetten. Zweeppartijen leunen vaak aan bij tendenzen die in andere partijen ook wel leven, maar daar niet zo op de voorgrond staan: de VU bij de CVP, het FDF bij de PRL, het Rassemblement Wallon en de Kommunistische Partij van België bij de de Franstalige vleugel van de BSP. Een goede oppositie voorziet in CKO: controle, kritiek en ontwerp tot alternatief. Voor elk liberaal is die rol van de oppositie elementair. Een waarachtig democratisch bestel hoort haar oppositie te koesteren. John Stuart Mill stelde al terecht in Over vrijheid dat vrije meningsuiting eveneens een noodzaak is voor degenen die een leidende mening aanhangen: zij mogen niet verstoken blijven van de mogelijkheid tot bijschaven van die opvatting, tot het vernemen van andere invalshoeken. Claude Lefort legt terecht grote nadruk op democratie als geïnstitutionaliseerde onenigheid. In de Britse traditie heeft men het over 'Hers Majesty's opposition' als een onmisbaar onderdeel van het parlementair systeem.

Maar, zo kan je je afvragen na het lezen van het werk van Dewachter, bestaat dat systeem sowieso nog wel? De auteur antwoordt eerder ontkennend en pleit ervoor om tenminste de besluitvormingstypes die het doorkruist hebben te institutionaliseren. En de burger, waar staat die in deze wirwar van decision making? Bestaat hij wel, die burger? Op die vraag ontkennend antwoorden, zou neerkomen op het opdoeken van de basis van heel onze democratie. Ook al gaat het deels om een abstract begrip, Dewachter wijst er zelf op dat een 'mythe' (laat ons misschien eerder spreken van een ideaaltype) ook als is dat niet tastbaar voorhanden, nodig is voor het doen functioneren van een systeem. Die burgers - dat is misschien een iets meer adequate manier van uitdrukken dan 'de' burger - bestaan wel degelijk als het erop aan komt mee te wegen op de programma's van de partijen (tenminste van die bewegingen die het ernstig menen met de burgerdemocratie), toe te zien op welke richting het uitgaat met politiek en samenleving, hun stem te laten horen in het stemhokje.

Dat het politiek bedrijf in de 21ste eeuw niet meer zo eenvoudig is als in de 19de eeuw, dat er in een ingewikkeld land als België extra veel compromissen, structuren en evenwichten van tel zijn, doet bovendien niets af aan de plicht van de politieke klasse om op tijd aan institutionele ontbossing te doen. Transparantie is gebaat bij een heldere staatsstructuur waarbij instellingen hun actualiteitswaarde kunnen bewijzen en duidelijk blijkt waar de verantwoordelijken te vinden zijn. Daarom is niet zozeer depolitisering gewenst maar juist meer politisering. Primaat van het politieke houdt immers in dat de politiek verantwoordelijkheden beslissen. Daarin worden ze soms niet altijd gevolgd door bureaucratie en technocratie. Een aartsgevaarlijk misverstand ligt in de illuzie als zouden er perfect neutrale tecnhische oplossingen bestaan of als zou er een niets dan uitvoerende klasse zijn, de ambtenarij, en een beslissende politieke klasse. Die twee betreden in werkelijkheid voortdurend elkaars terrein en daarom zou ook de toplaag van de ambtenarij beter politiek verantwoordelijk worden gemaakt. Het spoil sytem zoals in Amerika, waarbij een president zijn hele topadministratie meeneemt en daarmee naderhand ook terug vertrekt, kan hier van inspiratie zijn. Zo wordt niet de foute indruk gecreeëerd alsof neutrale uitvoering en techniciteit niets met keuzes en maatschappelijke verantwoordelijkheden heeft te maken. Het zou de feitelijke macht van technocratie en bureaucratie ook naar verhouding responsabiliseren.

In weerwil van alle fatalisme en ontmoediging, die een soms ontluisterende maar realistische analyse als die van Dewachter kan teweegbrengen, blijft de democratie iets wat je moet verdienen, elke dag. De kwaliteit ervan hangt af van die van de burgerzin en het initiatief van haar deelnemers.

http://www.liberales.be/boeken/dewachterdemocratie

[Knuppel]

Nogal wat mensen draaien zich graag een rad voor het oog en denken dat BDW zijn haat tegen het blok puur tactisch is. Dat is het niet. Al jarenlang zie je dat hij (op dat vlak...) uiterst beginselvast is en blijft. Zijn haat tegenover het blok is oprecht en zit zeer diep.

Zoals ik al eerder zei: jij lijkt meer op "de grote leider" dan je lief is.

Haat blijft echter haat. En haat is nog nooit een goede raadgever geweest.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Knuppel

Zoals ik al eerder zei: jij lijkt meer op "de grote leider" dan je lief is.

Haat blijft echter haat. En haat is nog nooit een goede raadgever geweest.

Het vergeten van het doel is de meest voorkomende vorm van domheid. Ik ben er zeker van dat de Grote Leider daar totaal geen last van heeft. Wel integendeel moet ik zeggen.

[Everytime]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

En nu als voorvechter van Belgie niet?

Neen aangezien de meerderheid van het land geen probleem met België heeft.

[Everytime]

Oorspronkelijk geplaatst door Witte Kaproen

Als De Wever Vlaanderen Onafhankelijk gestemd krijgt,
al om het even met wie,
dan zit hij voor eeuwig op een ereplaats in de Vlaamse Geschiedenis.

Er is geen meerderheid daarvoor en het VB ziet zowiezo in een cordon. Uw droom is maar een droom en niets anders dan een droom.

[Everytime]

Oorspronkelijk geplaatst door Witte Kaproen

Als De Wever Vlaanderen Onafhankelijk gestemd krijgt,
al om het even met wie,
dan zit hij voor eeuwig op een ereplaats in de Vlaamse Geschiedenis.

Er is geen meerderheid daarvoor en het VB ziet zowiezo in een cordon. Uw droom is maar een droom en niets anders dan een droom.

[Pandareus]

Oorspronkelijk geplaatst door Xenophon

En nu als voorvechter van Belgie niet?

Wel, het resultaat van de laatste peiling geeft je alvast een voorlopig antwoord : neen dus. Neo-Belgicisme blijkt de GL en bij uitbreiding zijn partij totaal niet te schaden.

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Everytime

Neen aangezien de meerderheid van het land geen probleem met België heeft.

Heb je ook een link naar het referendum dat dit bevestigt?

Terloops, in 1830 volstonden een handvol separatisten om de splitsing met geweld af te dwingen.

Het doet aan de huidige situatie denken. Dat, volgens de recente peiling van deze krant, 93% van de Vlamingen en 98% van de Walen België willen samenhouden, vormt dus geen obstakel voor een splitsing van het land. Twee eeuwen geleden, begon de breuk met een protestactie van een dertigtal jongeren na een operaopvoering op 25 augustus 1830. Door de onhandige reactie van Willem werd het lot van België in 33 dagen bezegeld, tot aan de aftocht uit Brussel van het Nederlandse leger. Belgen zijn efficiënt als het om te scheiden gaat.
In 1830 speelde de pers een grote rol. Het zou vandaag niet anders verlopen.

http://www.standaard.be/artikel/deta...kelid=ER1C5VHH

Daar sta je dan met je groot anti-Belgisch bakkes dat de meerderheid "geen problemen heeft met Belgique". Zelf sta je al j�*ren te popelen om naar jouw geliefde Frankrijk te verkassen. Je loog zelfs dat je er al woonde. Je hebt tot in den treure volgehouden dat niet Belgique maar Frankrijk het land van de Franstaligen is. Omdat je geen problemen hebt met Belgique, heet dat dan.
Kan het nog hypocrieter?

[Knuppel]

Oorspronkelijk geplaatst door Everytime

Er is geen meerderheid daarvoor en het VB ziet zowiezo in een cordon. Uw droom is maar een droom en niets anders dan een droom.

De droom van witte dinges zal idd niet verwezenlijkt worden dankzij de Vlaams-nationalisten, maar ondanks hen.
Voor de splitsing van Belgique zullen Franstaligen van jouw kaliber zorgen die bij hun geliefde Frankrijk willen aansluiten.
Net zoals dat in 1830 het geval was.

Vlamingen zijn, in tegenstelling tot jouw Fransdolle soortgenossen, vredelievende en véél te verdraagzame goedzakken.