WO1 mythe !

[kelt]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

Aangezien niemand kan weerleggen dat de dood van een Vlaamse soldaat in WO1 te wijten aan een onbegrepen bevel een mythe is, bewijst dus dat we weer eens goed bij de neus genomen werden door onze flamingantjes. En er zullen nog wel van dit soort fantasmen de geesten verzieken.

Ik meen te mogen opmerkingen dat Duitse munitie een erg grote rol speelde bij het vroegtijdig levenseinde van menig Vlaams soldaat

[schaveiger]

Oorspronkelijk geplaatst door kelt

Ik meen te mogen opmerkingen dat Duitse munitie een erg grote rol speelde bij het vroegtijdig levenseinde van menig Vlaams soldaat

Zoals van vele anderen, maar dat is taboe op dit forum.
Hun vriendjes die elk jaar hun laarzen komen bevuilen in de weide van Steenstrate zijn immers rechtstreekse afstammelingen ....

[Dimitri]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Flaminganten niet?
En Walenhaat en vreemdelingenhaat ?

Juf, als zij het doen mag ik het ook.

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door filosoof

Flaminganten niet?
En Walenhaat en vreemdelingenhaat ?

ik haat walen noch vreemdelingen.

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

En wie leerde ze lezen, Verschaeve ?

ze konden het lezen. Wie ze deed lezen is naast de kwestie, heel je betoog slaat nergens op en heeft geen enkele historische waarde.

[van exaerde herman]

Oorspronkelijk geplaatst door liberalist_NL

Ja, want ik ben een betweter.

Nee, even serieus. Ik heb nog geen enkele Vlaming die ik ken (en ik ken er velen) horen zeggen dat zij zich Belg voelen. Basta!

dat komt omdat je enkel vlamingen kent en geen belgen.belgen bestaan wel degelijk hoor.vooral in het zuiden .ik ga nog eentje aan uw lijst toevoegen.ik ben vlaming.spanje,nederland,slovenie,duitsland,ik stel me overal voor als vlaming.het leuke is dat men over het algemeen de naam vlaming of vlaanderen wel weet te plaatsen.vlaanderen krijgt meer en meer bekendheid en dat in positieve zin.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

Als hier iemand zaken door elkaar gooit ben jij het wel.

Ik schreef inderdaad dat het AN toen nog niet bestond en dit was in het licht van het feit dat er toen geen leerplicht was. Wat inhoud dat Vlaamse rekruten inderdaad geen weet hadden van het AN.

Pas begin de jaren 60 is men begonnen met het aandringen op het gebruik van het ABN.

Vooreerst bestond het AN weldegelijk. Blijkbaar weet u niet dat onder Willem I er een heus scholennet uit de grond werd gestampt in Vlaanderen en dat daar een bepaalde onderwijstaal werd gebruikt, nl. het toenmalig AN. 't Getuigt dus wel van heel grote onwetendheid te beweren dat er in die tijd geen AN zou hebben bestaan.

In die tijd konden veel mensen inderdaad niet lezen, maar met de toenmalige cultuurtaal kwamen ze wel in contact doordat bijvoorbeeld de volkscatechismussen daarin werden gedrukt. Het onderricht verliep dan doordat een persoon die wel kon lezen de zaak luidop voorlas. Dit stelden we ook vast bij de verspreiding van Consciences werken die dermate populair waren in de 19e en begin 20e eeuw: die boeken gingen van hand tot hand en werden 's avonds door iemand voorgelezen die dat deed voor hele families of meerdere families samen. Welnu, Consciences werken waren geschreven in het toenmalig AN (met wel wat gallicismen, maar goed).

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

je uitleg werd nochtans al veelvuldig ontkracht hier: de frontsoldaten verspreidden en lazen pamfletten in het Nederlands. Straf, voor mensen die geen AN kenden.

Inderdaad, er zijn honderden frontbrieven en -kaartjes bewaard waarvan heel velen in allerlei heemkundige uitgaven zijn gedrukt. Daarnaast waren er de open frontbrieven die in pamfletvorm onder de soldaten werden verspreid, zelfs zodanig dat de legerleiding op een bepaald moment dit als een gevaar zag en tussenkwam (voortaan was het verboden op straffe van zware gevolgen om deze open brieven nog te verspreiden... maar de Vlaamse soldaten trokken zich daar niet al teveel van aan).

En wie heeft dan op die pomp in volle oorlogstijd de nog altijd bijblijvende woorden geschreven "Hier ons bloed, wanneer ons recht?" als de soldaten toch geen AN zouden hebben begrepen?

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

En wie leerde ze lezen, Verschaeve ?

Lezen en AN begrijpen zijn twee onderscheiden zaken, zeker in die tijd. Slechts een aantal mensen konden schrijven, maar de meesten waren wel vertrouwd met het toenmalig AN. In die tijd was het immers gebruikelijk dat er voorgelezen werd voor ongeletterden. Als er een brief moest worden geschreven, trok men naar notaris, pastoor, burgemeester, onderwijzer of iemand die wel kon schrijven. Hetzelfde gebeurde als men een brief ontving: veel mensen zochten dan iemand op om die voor te lezen. Net zo werden de boeken van Conscience massaal verspreid in Vlaanderen: ze gingen van hand tot hand en werden in families en zelfs op dorpspleinen (Conscience schrijft er zelfs over in een van zijn brieven) voorgelezen. En in welke taal schreef Conscience denkt u? In het Antwerps misschien? Neen, in het toenmalig AN. Hetzelfde was het geval met de catechismussen die in het Vlaamse landgedeelte werden verspreid. Ook die waren opgesteld in het AN en werden aangeleerd door "opzeggen".

[straatrue]

Als dat de discussie vooruit kan helpen. In welke zin weet ik niet.
Even het copyright schenden.

Uit DS van gisteren:


In Vlaanderen Vlaams, en zo was het ook



BRUSSEL - GESCHIEDENIS Van het Nederlands in Vlaanderen in de 19de eeuw menen velen dat het een sukkeltaaltje was, op sterven na dood. Een VUB-onderzoeksproject bewijst dat de volkstaal niet alleen van hoge kwaliteit was, maar bovendien nooit afwezig bleef uit het openbare leven.

De hoge heren die het in de negentiende eeuw in Brugge politiek voor het zeggen hadden, vonden het Nederlands ongeschikt als bestuurstaal. Dat onvolmaakte 'Vlaams' vonden ze te weinig precies, gesofisticeerd of genuanceerd. Zich helder en ondubbelzinnig uitdrukken kon bijgevolg maar beter in het Frans, zo beweerden ze nog in 1885.

Ze waren lang niet de enigen die zo dachten. Twee decennia later gebruikte kardinaal Mercier dat argument nog om zich te verzetten tegen de vernederlandsing van het universitair onderwijs.

Bijzonder oprecht was die overtuiging nochtans niet. Enkelen van die Brugse hoge heren waren ook actief in de aloude schuttersvereniging van Sint-Sebastiaan. En daarin was het Nederlands tot ver in de negentiende eeuw wel degelijk de voertaal, al moest het, in woord en geschrift, ook dienen voor de ingewikkelde procedures en prestigieuze rituelen die in de club van kracht waren.

Diezelfde sociale elite schroomde zich niet om in verkiezingstijd pamfletten uit te delen die in het Brugse dialect geschreven waren. Ook die 'taal' waren ze machtig en vonden ze geschikt voor politieke doeleinden. Dat het Nederlands niet voldeed als bestuurstaal, was dus een drogreden. Het argument had veel minder te maken met de kwaliteit van die taal dan met haar sociale functie. In die tijd sprak alleen een elite in Vlaanderen Frans en daarom vormde die taal ook een sociale barrière. Door het Frans als haar voertaal te kiezen, belette die elite dat lagere sociale groepen toegang kregen tot de macht.

Het gebruik van het Frans als bestuurstaal had dus geen 'anti-Vlaamse' bedoeling, het was een middel voor sociale uitsluiting. In haar schuttersvereniging hoefde de Brugse elite het taalargument niet in te roepen om Nederlandstaligen uit te sluiten. Het lidgeld lag er zo hoog dat minder gegoeden dat onmogelijk konden opbrengen. In de club deed het geld wat de taal in het bestuur moest doen: de rijken het machtsmonopolie garanderen.

Helemaal verrassend is dat inzicht niet, maar het illustreert goed de taalsituatie in het negentiende-eeuwse Vlaanderen. Dat die veel complexer is dan gewoonlijk aangenomen wordt, bewijzen de resultaten van een grootschalig project aan de Vrije Universiteit Brussel, opgezet door Roland Willemyns en Wim Vandenbussche.

Historische sociolinguïstiek is een nog weinig ontwikkelde discipline. 'Taalkundigen hadden bijvoorbeeld zeer weinig contact met historici', zegt Vandenbussche. Nochtans bestaan over de situatie van het Nederlands in de negentiende eeuw veel stellige zekerheden, die bovendien vaak politiek worden ingezet. De Vlaamse Beweging legitimeert zich in hoge mate met de idee dat het Nederlands in het verleden systematisch gediscrimineerd is.

Het empirische onderzoek van het VUB-project zet veel van die zekerheden op losse schroeven. De basis ervan is nochtans de eenvoud zelve: terug naar de bronnen. 'Iedereen gaat er maar van uit dat alle bestuursdocumenten toen in het Frans opgesteld waren,' zegt Vandenbussche, 'maar niemand heeft dat ooit in de archieven gecontroleerd.'

Hoewel. Die documenten zijn wel degelijk al bestudeerd voor ander historisch onderzoek. 'Het is toch niet mogelijk,' vraagt Vandenbussche zich retorisch af, 'dat niemand daar ooit wat aan opmerkte?' Want daar viel zeker iets bijzonders aan op te merken: dat die documenten zeker niet altijd alleen Franstalig waren.

Daarvoor is het recente doctoraat van Eline Vanhecke van groot belang. Zij deed onderzoek naar de 'stedelijke kanselarijtaal' (versta: het taalgebruik in steden en gemeenten) in het negentiende-eeuwse Vlaanderen, een onderzoek dat aan de VUB nog voortdurend uitgebreid wordt.

Vanhecke is stellig in haar conclusie: op lokaal vlak hoefde het Nederlands niet te wachten tot het in 1898 een statuut kreeg als officiële taal. Op dat moment was het al in tachtig tot negentig procent van de onderzochte gemeenten wel degelijk de belangrijkste bestuurstaal.

Meestal heet het dat het Nederlands de genadeslag kreeg tijdens de Franse Tijd (1795-1815). Dat was evenwel maar zeer ten dele het geval. Het Nederlands kreeg ten tijde van de vereniging met Nederland (1815-1830) zelfs volop nieuwe kansen. Vrijwel alle historici gaan ervan uit dat de taalwetten van de Nederlandse koning Willem I mislukten, maar het tegendeel is het geval: vanaf 1823 functioneerde het openbare leven in Vlaanderen nagenoeg uitsluitend in het Nederlands, precies zoals de koning wilde.

Dat veranderde pas in 1830, met het ontstaan van België. In september van dat jaar, toen het Nederlandse regime op zijn laatste benen liep, maakten maar weinig besturen van de gelegenheid gebruik om naar het Frans over te schakelen. Dat deden ze een maand later wel, nadat de Belgische revolutionairen de onafhankelijkheid uitgeroepen hadden. Dat was een zaak van politieke correctheid, een uitdrukking van loyaliteit aan het nieuwe bewind.

In die logica was het dan ook normaal dat het Frans geleidelijk aan weer de plaats moest ruimen eens, na de definitieve regeling van de afscheiding in 1839, het gebruik van het Nederlands niet meer gezien kon worden als een teken van een pro-'Hollandse' of anti-Belgische gezindheid.

Dat het Frans nog een tijd kon standhouden in het lokale bestuur, had net met zijn functie als prestigetaal te maken. De elites konden die functie doordrukken omdat aanvankelijk alleen de rijken stemrecht gekregen hadden. Naarmate het kiesrecht verruimde en ook mensen stemrecht kregen die uitsluitend Nederlands spraken, schakelden de lokale besturen massaal over naar de volkstaal, eerst op het platteland, later in de steden.

Dat democratiseringsproces verliep veel sneller dan meestal aangenomen wordt. Al bestaan er ook uitzonderingen op: in Brussel en aan de taalgrens. Dat is een pijnpunt dat tot de dag van vandaag is blijven bestaan.

MARC REYNEBEAU

[schaveiger]

Oorspronkelijk geplaatst door straatrue

Als dat de discussie vooruit kan helpen. In welke zin weet ik niet.
Even het copyright schenden.

Uit DS van gisteren:


In Vlaanderen Vlaams, en zo was het ook

.../...

MARC REYNEBEAU

En nog zo een flaminganten mythe in de vernieling !

[straatrue]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

En nog zo een flaminganten mythe in de vernieling !

In welke zin: ik meen hier uit de begrijpen dat NL toch vrij goed stand hield in 19de eeuw.

En NL werd het ook minder onderdrukt, dan gedacht; romantische kaakslagflaminganten overdijven het onrecht?


; maar misschien lees ik verkeerd.

[schaveiger]

Oorspronkelijk geplaatst door straatrue

In welke zin: ik meen hier uit de begrijpen dat NL toch vrij goed stand hield in 19de eeuw.

En NL werd het ook minder onderdrukt, dan gedacht; romantische kaakslagflaminganten overdijven het onrecht?


; maar misschien lees ik verkeerd.

Dat is precies wat ik bedoel.
Hun haat tegen franstaligen is hoofdzakelijk ingegeven door het feit dat het Vlaams gemarginaliseerd en gekleineerd werd. Lees hun kommentaren maar op de gevallen Vlaming mythe.

[Jantje]

Oorspronkelijk geplaatst door straatrue

In welke zin: ik meen hier uit de begrijpen dat NL toch vrij goed stand hield in 19de eeuw.

En NL werd het ook minder onderdrukt, dan gedacht; romantische kaakslagflaminganten overdijven het onrecht?


; maar misschien lees ik verkeerd.

In de 19de en begin 20ste eeuw werd het Nederlands zelfs verboden in de Belgische secundaire en hoge scholen en aan de unief stonden er zelfs zware straffen op als men Nederlands durfde te gebruiken.

Het Nederlands is eigenlijk pas echt doorgebroken in het hoger onderwijs na WW2 trouwens.

Ik herinner mij zo nog de strijd om Leuven Vlaams, een strijd die te vergelijken is met de strijd om BHV.
Het was de Vlaamse strijd om eindelijk de Leuvense universiteit Vlaams te krijgen en het Frans niet meer als hoofdtaal van deze Universiteit te hebben.

En hoe gek het ook klinkt, het waren idd Vlamingen die het Frans gebruikten om de Vlamingen te onderdrukken.

Maar het misbruiken van taal als onderdrukkingsmiddel is helemaal niets nieuw, het gebeurde reeds in de jaren voor Christus met het Latijn en is in de kerkelijke middens blijven gebruikt worden om de bevolking te onderdrukken tot ver in de 20ste eeuw.

De strijd om herkenning van het Nederland was dus niet direct een taalstrijd, dat klopt, het was meer een strijd om het opheffen van de sociale ongelijkheid. Wat het nu trouwens nog is, een strijd tegen de ongelijkheid op politiek, economisch, sociaal en opvoedingsvlak.

Maar ook in Wallonie werd dit gedaan en gebeurt dit nog.

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

Dat is precies wat ik bedoel.
Hun haat tegen franstaligen is hoofdzakelijk ingegeven door het feit dat het Vlaams gemarginaliseerd en gekleineerd werd. Lees hun kommentaren maar op de gevallen Vlaming mythe.

er is nog geen enkele mythe gevallen, schaveiger. Uw eerste 'gevallen mythe' werd al ontkracht en daar heb je geen tegenargumenten op kunnen geven, en de tweede 'gevallen mythe', die van marcske reynebau, weegt helemaal niet op tegen het feit dat Nederlands pas in de helft van de vorige eeuw een normale status kreeg in bestuur en onderwijs. Gebuisd op beide examens.

[Jan van den Berghe]

Oorspronkelijk geplaatst door Pelgrim

er is nog geen enkele mythe gevallen, schaveiger. Uw eerste 'gevallen mythe' werd al ontkracht en daar heb je geen tegenargumenten op kunnen geven, en de tweede 'gevallen mythe', die van marcske reynebau, weegt helemaal niet op tegen het feit dat Nederlands pas in de helft van de vorige eeuw een normale status kreeg in bestuur en onderwijs. Gebuisd op beide examens.

Inderdaad, schaveiger heeft hier niets ontkracht daar, en dat is wel heel duidelijk geworden, er door hem niets bewezen werd. Wel beweert hij bijvoorbeeld dat de eentaligheid van het Belgische leger geen beletsel of hindernis vormde, daar de Vlaamse soldaten in hun opleiding de Franse bevelen aangeleerd kregen. Volgens schaveiger waren er dus geen problemen en is de hele heisa nadien door "flaminganten" uitgevonden.

Afgelopen week had ik niet echt de tijd een aantal referentiewerken erop na te slaan; dit was deze zaterdag evenwel wel mogelijk. De historische feiten zullen we nu eens hard in schaveigers gezicht slaan.

In oktober 1830 werd de eentaligheid van het leger officieel ingevoerd. Voortaan is het Frans de enige bevel- en administratietaal van het jonge Belgische leger. Niet zo verwonderlijk trouwens daar het grootste deel van de officieren en de legerstaf... Fransen zijn. Na drie jaar rekrutering wordt in 1833 duidelijk dat er een gigantisch taalprobleem is, want de Vlaamse soldaten verstaan geen Frans en er rijzen voortdurend communicatieproblemen tussen de Franstalige (onder)officieren en de compagnies waar hoofdzakelijk Vlaamse soldaten deel van uitmaken. Er heerst misnoegdheid en er wordt volop geprotesteerd, vooral omdat de Vlaamse soldaten met de regelmaat van de klok worden gestraft omdat ze de Franse bevelen niet begrijpen. Dit noopt de toenmalige minister Evain en tevens hoogste in rang in het leger ertoe een brief te schrijven naar alle officieren waarin hij vraagt die straffen achterwege te laten en toch enig begrip te tonen voor het gebrek aan Franse kennis bij soldaten en sommige onderofficieren. Veel helpt het niet, en van oudsher gaan de pesterijen en straffen tegen Fransonkundige Vlaamse soldaten verder.

Uiteindelijk leidt dit alles ertoe dat het taalprobleem in het leger in 1837 op de agenda van het parlement komt te staan. Na veel tumult komt er een wet die bepaalt dat officieren voortaan "les éléments de la langue flamande" zouden moeten kennen. In de praktijk blijft deze wet dode letter, en in 1847 is het zelfs zo dat officieren de keuzemogelijkheid krijgen om geen "flamand" te leren maar wel Engels of Duits.

De gevolgen zijn merkbaar. In 1857 is het taalprobleem weer aan de orde. De Vlaamse Grievencommissie (waar o.m. Conscience en Snellaert deel van uitmaken) schrijft scherpe kritiek over het taalbeleid van het Belgisch leger en richt haar pijlen volop op de hoogste legerleiding. Charles Rogier, toenmalig eerste minister, reageert als een bezetene en vat dit als een regelrechte belediging op. Vanuit de liberale partij wordt er een ware heksenjacht tegen de Grievencommissie georchestreerd, waarbij men zelfs zover gaat de leden ervan als "landverraders" te bestempelen omdat ze de bestaande taalordening in het leger in vraag stellen.

Als in 1867 de Vlamingen vragen om een basisonderwijs voor de Vlaamse soldaten aan te bieden in de Nederlandse taal, wordt dit onmiddellijk gekelderd door de legerleiding en wordt deze, nochtans heel legitieme vraag, als een "audacieuse initiative" beschouwd. Ondertussen duikt ook het probleem op van de militaire artsen die bijna allemaal Franstalig zijn en de Vlaamse soldaten niet begrijpen. Zij weigeren Nederlands te spreken of nog maar te begrijpen.

In 1868 komt een aantal Vlaamse officieren tegen dit alles in opstand en brengen de taalproblematiek in het openbaar. Dit zorgt voor heel wat deining. Een van die officieren schrijft een ophefmakend artikel (in 1875) waar hij de vloer aanveegt met de taalregeling in het leger.

Ondanks de verordening van generaal Evain blijft men in de militaire school van Brussel het Nederlands verwaarlozen. Het taalexamen Nederlands, Duits of Engels (naar keuze) is belachelijk: een officier moet slechts een openboekexamen afleggen waarbij men hem over een respectievelijk Nederlandse, Engelse of Duitse tekst een aantal vragen stelt... in het Frans en hij die ook in het Frans mag beantwoorden.

Pesterijen en straffen zijn aan de orde van de dag voor de eentalige Vlamingen. Sommige officieren gaan zelfs zo ver dat ze verlofaanvragen alleen maar aanvaarden als de desbetreffende soldaat die in het Frans komt vragen. Veel soldaten kennen echter geen woord Frans... Het gevolg laat zich wel raden.

Met WO I barst deze door de jaren steeds weer krachtiger wordende taalbom. In de beginjaren van WO I sneuvelen Vlaamse soldaten omdat ze de eentalige opschriften op de gevaarlijkste plaatsen van de loopgraven niet begrijpen. Dit wordt meermaals aangeklaagd, maar allemaal tevergeefs. Alfons van de Perre schrijft meerdere memoranda naar de ministers en zelfs naar Albert I waarin hij schrijnende toestanden uiteenzet: Vlaamse soldaten worden afgeranseld omdat ze onder elkaar nederlands praten, ze worden publiekelijk vernederd en er wordt door de officieren van dienst heel minachtig over gedaan. In een van die rapporten geeft hij talrijke voorbeelden. Ook vermeldt hij - en nu citeer ik uit het referentiewerk, heel speciaal voor schaveiger - "dat Vlaamse soldaten de dood werden ingejaagd omdat zij het bevel niet juist verstaan hadden..." en "dat allen Franssprekende soldaten voordelige en minder gevaarlijke postjes achter de frontlinie kregen" (einde citaat). Hij schrijft nogmaals hetzelfde in een brief aan minister Cartoen de Wiart dat hij dit zelf eerst niet geloofde, maar dat hij navraag deed en dat het hem van alle kanten werd bevestigd.

[straatrue]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

De historische feiten zullen we nu eens hard in schaveigers gezicht slaan.

Waarom zo agressief?

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

In een van die rapporten geeft hij talrijke voorbeelden. Ook vermeldt hij - en nu citeer ik uit het referentiewerk, heel speciaal voor schaveiger - "dat Vlaamse soldaten de dood werden ingejaagd omdat zij het bevel niet juist verstaan hadden..." en "dat allen Franssprekende soldaten voordelige en minder gevaarlijke postjes achter de frontlinie kregen" (einde citaat). Hij schrijft nogmaals hetzelfde in een brief aan minister Cartoen de Wiart dat hij dit zelf eerst niet geloofde, maar dat hij navraag deed en dat het hem van alle kanten werd bevestigd.

Welk referentiewerk?

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

de hele heisa nadien door "flaminganten" uitgevonden.

Maar ondaks de onhebbelijke Franstaligen en de Vlamingen die tot op vandaag vernederd en uitgemolken worden, zoals ik hier al heb gelezen is, alles blijkbaar toch in orde gekomen; behalve de opperclown Flahaut; maar die zorgt toch voor wat leven in de brouwerij.

Hij biedt waar voor zijn geld. Mochten het allemaal saaie pieten zijn zoals Bourgeois, Van Mechelen, Leterme, enz... het zou... euh... maar saai zijn.

[schaveiger]

Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe

Inderdaad, schaveiger heeft hier niets ontkracht daar, en dat is wel heel duidelijk geworden, er door hem niets bewezen werd. Wel beweert hij bijvoorbeeld dat de eentaligheid van het Belgische leger geen beletsel of hindernis vormde, daar de Vlaamse soldaten in hun opleiding de Franse bevelen aangeleerd kregen. Volgens schaveiger waren er dus geen problemen en is de hele heisa nadien door "flaminganten" uitgevonden.

Afgelopen week had ik niet echt de tijd een aantal referentiewerken erop na te slaan; dit was deze zaterdag evenwel wel mogelijk. De historische feiten zullen we nu eens hard in schaveigers gezicht slaan.

In oktober 1830 werd de eentaligheid van het leger officieel ingevoerd. Voortaan is het Frans de enige bevel- en administratietaal van het jonge Belgische leger. Niet zo verwonderlijk trouwens daar het grootste deel van de officieren en de legerstaf... Fransen zijn. Na drie jaar rekrutering wordt in 1833 duidelijk dat er een gigantisch taalprobleem is, want de Vlaamse soldaten verstaan geen Frans en er rijzen voortdurend communicatieproblemen tussen de Franstalige (onder)officieren en de compagnies waar hoofdzakelijk Vlaamse soldaten deel van uitmaken. Er heerst misnoegdheid en er wordt volop geprotesteerd, vooral omdat de Vlaamse soldaten met de regelmaat van de klok worden gestraft omdat ze de Franse bevelen niet begrijpen. Dit noopt de toenmalige minister Evain en tevens hoogste in rang in het leger ertoe een brief te schrijven naar alle officieren waarin hij vraagt die straffen achterwege te laten en toch enig begrip te tonen voor het gebrek aan Franse kennis bij soldaten en sommige onderofficieren. Veel helpt het niet, en van oudsher gaan de pesterijen en straffen tegen Fransonkundige Vlaamse soldaten verder.

Uiteindelijk leidt dit alles ertoe dat het taalprobleem in het leger in 1837 op de agenda van het parlement komt te staan. Na veel tumult komt er een wet die bepaalt dat officieren voortaan "les éléments de la langue flamande" zouden moeten kennen. In de praktijk blijft deze wet dode letter, en in 1847 is het zelfs zo dat officieren de keuzemogelijkheid krijgen om geen "flamand" te leren maar wel Engels of Duits.

De gevolgen zijn merkbaar. In 1857 is het taalprobleem weer aan de orde. De Vlaamse Grievencommissie (waar o.m. Conscience en Snellaert deel van uitmaken) schrijft scherpe kritiek over het taalbeleid van het Belgisch leger en richt haar pijlen volop op de hoogste legerleiding. Charles Rogier, toenmalig eerste minister, reageert als een bezetene en vat dit als een regelrechte belediging op. Vanuit de liberale partij wordt er een ware heksenjacht tegen de Grievencommissie georchestreerd, waarbij men zelfs zover gaat de leden ervan als "landverraders" te bestempelen omdat ze de bestaande taalordening in het leger in vraag stellen.

Als in 1867 de Vlamingen vragen om een basisonderwijs voor de Vlaamse soldaten aan te bieden in de Nederlandse taal, wordt dit onmiddellijk gekelderd door de legerleiding en wordt deze, nochtans heel legitieme vraag, als een "audacieuse initiative" beschouwd. Ondertussen duikt ook het probleem op van de militaire artsen die bijna allemaal Franstalig zijn en de Vlaamse soldaten niet begrijpen. Zij weigeren Nederlands te spreken of nog maar te begrijpen.

In 1868 komt een aantal Vlaamse officieren tegen dit alles in opstand en brengen de taalproblematiek in het openbaar. Dit zorgt voor heel wat deining. Een van die officieren schrijft een ophefmakend artikel (in 1875) waar hij de vloer aanveegt met de taalregeling in het leger.

Ondanks de verordening van generaal Evain blijft men in de militaire school van Brussel het Nederlands verwaarlozen. Het taalexamen Nederlands, Duits of Engels (naar keuze) is belachelijk: een officier moet slechts een openboekexamen afleggen waarbij men hem over een respectievelijk Nederlandse, Engelse of Duitse tekst een aantal vragen stelt... in het Frans en hij die ook in het Frans mag beantwoorden.

Pesterijen en straffen zijn aan de orde van de dag voor de eentalige Vlamingen. Sommige officieren gaan zelfs zo ver dat ze verlofaanvragen alleen maar aanvaarden als de desbetreffende soldaat die in het Frans komt vragen. Veel soldaten kennen echter geen woord Frans... Het gevolg laat zich wel raden.

Met WO I barst deze door de jaren steeds weer krachtiger wordende taalbom. In de beginjaren van WO I sneuvelen Vlaamse soldaten omdat ze de eentalige opschriften op de gevaarlijkste plaatsen van de loopgraven niet begrijpen. Dit wordt meermaals aangeklaagd, maar allemaal tevergeefs. Alfons van de Perre schrijft meerdere memoranda naar de ministers en zelfs naar Albert I waarin hij schrijnende toestanden uiteenzet: Vlaamse soldaten worden afgeranseld omdat ze onder elkaar nederlands praten, ze worden publiekelijk vernederd en er wordt door de officieren van dienst heel minachtig over gedaan. In een van die rapporten geeft hij talrijke voorbeelden. Ook vermeldt hij - en nu citeer ik uit het referentiewerk, heel speciaal voor schaveiger - "dat Vlaamse soldaten de dood werden ingejaagd omdat zij het bevel niet juist verstaan hadden..." en "dat allen Franssprekende soldaten voordelige en minder gevaarlijke postjes achter de frontlinie kregen" (einde citaat). Hij schrijft nogmaals hetzelfde in een brief aan minister Cartoen de Wiart dat hij dit zelf eerst niet geloofde, maar dat hij navraag deed en dat het hem van alle kanten werd bevestigd.

Graag naam en opsteller van deze "referentiewerken" aub.

Wat uwen Alfons van de Perre betreft, als flamingantenleider kon je moeilijk iets anders verwachten dan tot de top overdreven feiten ontstaan uit tweedehands verhalen want hijzelf was er natuurlijk niet bij.
Ik heb zelf oudstrijders uit WO1 gekend en gesproken maar die hebben nooit zo'n verhalen verteld, wel hun leed en verschrikking.

[straatrue]

Gewoon even even uit de "blote" herinnering: die gebroeders Van Raemdonck - achteraf gevonden door een Waal (samen in de kist?) = lange tijd verzwegen?

[Pelgrim]

Oorspronkelijk geplaatst door schaveiger

Graag naam en opsteller van deze "referentiewerken" aub.

Wat uwen Alfons van de Perre betreft, als flamingantenleider kon je moeilijk iets anders verwachten dan tot de top overdreven feiten ontstaan uit tweedehands verhalen want hijzelf was er natuurlijk niet bij.
Ik heb zelf oudstrijders uit WO1 gekend en gesproken maar die hebben nooit zo'n verhalen verteld, wel hun leed en verschrikking.

je bent echt wel hillarisch Schaveiger, 'ik ken zelf' is geen valabel argument.

Ik heb namelijk ook een overgrootvader gekend die het wél heeft meegemaakt.