1 Wat is het ergste in het leven?

[Groentje-18]

Zonder twijfel en ook uit psychologisch onderzoek naar voren komend, als absolute topper, helaas:
- het moeten afgeven van je eigen kind ... Vooral op jonge leeftijd uiteraard.

Op de tweede plaats als ook zeer stresserend, staat het zorgen voor een zieke partner ... denk dan vooral aan mensen die bv. dementerend zijn, langzaam achteruitgaan, terwijl beide machteloos zijn.


Wat voor mij persoonlijk het ergste is, maar ook uit psychologisch onderzoek als desastreus naar voren komt, met een heel sterke invloed op het welzijn, is de mate waarin wij controle hebben of menen te hebben over het leven.
Indien je slachtoffer bent van omstandigheden, of jezelf alvast zo voelt, maakt dat je bijzonder bitter, onthutst, van je levenskracht onstoken, ... Wat maakt het uit? Het heeft toch geen zin. En al je inspanningen hebben niet tot de beloningen geleid, integendeel.

Persoonlijk kan ik er zeer sterk over meespreken, als slachtoffer van iets wat zelfs nog niet eens erkend wordt als medische fout, daar het gaat om een diagnose die gewoon niét of pas zeer laattijdig gesteld werd, toen het kalf al verdronken was en waardoor ik het waarschijnlijk moeilijk zal hebben om kinderen te krijgen (om niet te zeggen dat er veel kans is dat het onmogelijk is, al zegt men dat natuurlijk niet ) en ik pijn heb bij iedere stap die ik zet,
Iets wat allemaal voorkomen had kunnen worden, als artsen tien jaar geleden naar mijn symptomen geluisterd hadden, ze ernstig hadden genomen en deftig onderzocht.
In die tien jaar tijd heeft mijn leven zeer ernstig geleden onder die klachten, met name mijn studies (het enige deel van mijn leven dat toen bezig was überhaupt). Dat heeft geleid tot gebakken peren waar ik nog steeds mee zit ... En ondanks alle miserie die je dan plots te verwerken krijgt zowel psychisch als fysiek (het horen van de diagnose, het proberen te vatten, het onrecht dat je je voelt aangedaan, de angst, het besef over wat je toekomst nog zal zijn, weten dat je altijd al gelijk had terwijl iedereen dit in alle toonaarden ontkenden en beweerden dat het psychosomatisch en door de stress was (je symptomen, dan een zware ingreep ondergaan, revalidatie, pijn, pijn, en nog eens pijn tot in de 88e macht, miserie en last met heel veel zaken doordat die moeilijk en pijnlijk zijn geworden, ...) alsof dat nog niet erg genoeg is, krijg je het dan nog eens dubbel en dik terug van je school: je was er niet bij, pauze genomen, jammer dan ... Eerst was het: maak het maar af. En dan: oh neen, begin toch maar opnieuw want een lange pauze tijdens je stage kunnen we precies toch niet goedkeuren.
Dan nog een rits problemen ...

Die maken dat ik nu 26 ben, nog geen enkel masterdiploma heb, terwijl ik mijn eerste twee jaren vlotjes en in eerste zittijd geslaagd ben. Maar nog beweert de univ in alle ernst en met rechte rug en schouders, durvend vooruit kijkend in mijn ogen, dat het mijn eigen dikke schuld is dat mijn studievoortgang van de laatste jaren tegenviel ... Terwijl ze nu verdorie het bewijs zwart op wit onder hun neus hebben liggen, een medisch dossier van een halve meter dik als ze willen. Maarja ...
zij hebben het niet gevoeld, ik ben hun dochter niet, ze hebben blijkbaar geen enkel empatisch vermogen, ... dus ja. Helaas jammer, maar geblokkeerd voor een half decennia wegens onvoldoende studievoortgang.

Ik bedoel maar ...

Mijn levensverhaal luidt dus nu en waarschijnlijk later: ik heb geen diploma, ik heb geen kinderen, ik heb geen man en ik heb geen geld, omdat artsen toen te lomp waren om een diagnose te vinden die er begot bijna uitsprong. (Als je het achteraf ziet lag de diagnose er vingerdik op en had een kleuter in staat moeten zijn om ze te stellen. )

Plezant hoor. En zo geraakt een mens verzuurd, verbitterd en uiteindelijk ... snel onder de zoden, na een leven in lijden.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door parcifal

Wat ik vandaag zag :

Je pasgeboren zoon zien liggen op intensieve zorgen vol met katheders en sondes.

Moet ook immens ontnuchterend zijn en veel pijn verzorgen aan ouders die machteloos staan toekijken.

Veel sterkte. En vrees niet, tegenwoordig kan men zo veel.

[Groentje-18]

Oorspronkelijk geplaatst door Klarekijk

Moest mij dat overkomen , ik zou die dag niet doodleuk op internet zitten chatten en berichtjes plaatsen

Een mens moet zich toch ontspannen en ergens kwijt kunnen met zijn verhaal.

Niemand wordt erbij geholpen als je continu aan niks anders meer denkt en niks doet om dit te voorkomen of enigszins in te dijken, jij niet, je partner niet, je zoon niet, ... mogelijke andere kinderen niet...

Je moet door. Hoe hard de realiteit ook is.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Ik vrees dat een foto met een blauwe Eddy Wally hier weinig ten goede aan zal veranderen.

Ik vrees van niet.

En nu ga je terug op de negeerlijst

[Derk de Tweede]

Mijn wijf.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

1 Wat is het ergste in het leven?

Mayonnaise of béarnaise die mislukt, als al je eieren op zijn.

[eno2]

Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede

Mijn wijf.

[eno2]

Voor een retoricus: met je mond vol tanden staan...

[Nietzsche]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Een mens moet zich toch ontspannen en ergens kwijt kunnen met zijn verhaal.

Niemand wordt erbij geholpen als je continu aan niks anders meer denkt en niks doet om dit te voorkomen of enigszins in te dijken, jij niet, je partner niet, je zoon niet, ... mogelijke andere kinderen niet...

Je moet door. Hoe hard de realiteit ook is.

Levenslessen van Groentje-18.

[Klarekijk]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Graveer je ook teksten in het marmer?

Ook onleesbare teksten zijn kunst . maar ja , niet iedereen kan kunst lezen hé

[Klarekijk]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Ik kan bevestigen dat het uiterst zwaar is.

Tot op een zeker punt.

Je kan het overkomen.

Maar velen geraken niet aan dat punt.

Er is een verschil tussen alleen zijn , en zich alleen voelen .

Al je heel wat mensen rond je heen hebt , en je voelt je nog steeds alleen , dat is pas erg .

Je kan je ook alleen voelen door het feit dat je alles alleen moet doen en oplossen , en je voelt je alleen omdat niemand je helpt , Maar in deze klote maatschappij is dat eerder een doorsne levenhouding en een feit .

Ik heb van die nood een deugd gemaakt . Dat alleen zijn, zet ik om in geld verdienen , en als ik niet alleen wil zijn , dan geef ik ze uit . ENN het werkt .

Uit het alleen zijn, en "het, er alleen voorstaan " ( ken U dat gevoel ) heb ik zoveel energie gehaald dat ik het ingedeeld heb.

In dit land sta ik er alleen voor , en bijgevolg moet ik ook tegen ECHT niemand dank U wel zeggen, ik knok en werk er hard voor .

En daarna ga ik naar een land vol arme lieve mensen waar ik tussen leef , op het zelfde niveau, net als zij , en samen doen we aan kunst , we bewerken een gigantische blok marmer van 3 a 3 ton , en s'avonds eten we samen met de buren op het strand , en iedereen maar ook iedereen zegt dank U wel . aan de zee , om de mooie lekkere krabben .

Ik ben niet alleen . nooit meer alleen .

[Klarekijk]

Oorspronkelijk geplaatst door Another Jack

Ik vrees dat een foto met een blauwe Eddy Wally hier weinig ten goede aan zal veranderen.

Maar, is nog altijd stukken beter dan met uw gezelschap .

[Klarekijk]

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

Zonder twijfel en ook uit psychologisch onderzoek naar voren komend, als absolute topper, helaas:
- het moeten afgeven van je eigen kind ... Vooral op jonge leeftijd uiteraard.

Op de tweede plaats als ook zeer stresserend, staat het zorgen voor een zieke partner ... denk dan vooral aan mensen die bv. dementerend zijn, langzaam achteruitgaan, terwijl beide machteloos zijn.


Wat voor mij persoonlijk het ergste is, maar ook uit psychologisch onderzoek als desastreus naar voren komt, met een heel sterke invloed op het welzijn, is de mate waarin wij controle hebben of menen te hebben over het leven.
Indien je slachtoffer bent van omstandigheden, of jezelf alvast zo voelt, maakt dat je bijzonder bitter, onthutst, van je levenskracht onstoken, ... Wat maakt het uit? Het heeft toch geen zin. En al je inspanningen hebben niet tot de beloningen geleid, integendeel.

Persoonlijk kan ik er zeer sterk over meespreken, als slachtoffer van iets wat zelfs nog niet eens erkend wordt als medische fout, daar het gaat om een diagnose die gewoon niét of pas zeer laattijdig gesteld werd, toen het kalf al verdronken was en waardoor ik het waarschijnlijk moeilijk zal hebben om kinderen te krijgen (om niet te zeggen dat er veel kans is dat het onmogelijk is, al zegt men dat natuurlijk niet ) en ik pijn heb bij iedere stap die ik zet,
Iets wat allemaal voorkomen had kunnen worden, als artsen tien jaar geleden naar mijn symptomen geluisterd hadden, ze ernstig hadden genomen en deftig onderzocht.
In die tien jaar tijd heeft mijn leven zeer ernstig geleden onder die klachten, met name mijn studies (het enige deel van mijn leven dat toen bezig was überhaupt). Dat heeft geleid tot gebakken peren waar ik nog steeds mee zit ... En ondanks alle miserie die je dan plots te verwerken krijgt zowel psychisch als fysiek (het horen van de diagnose, het proberen te vatten, het onrecht dat je je voelt aangedaan, de angst, het besef over wat je toekomst nog zal zijn, weten dat je altijd al gelijk had terwijl iedereen dit in alle toonaarden ontkenden en beweerden dat het psychosomatisch en door de stress was (je symptomen, dan een zware ingreep ondergaan, revalidatie, pijn, pijn, en nog eens pijn tot in de 88e macht, miserie en last met heel veel zaken doordat die moeilijk en pijnlijk zijn geworden, ...) alsof dat nog niet erg genoeg is, krijg je het dan nog eens dubbel en dik terug van je school: je was er niet bij, pauze genomen, jammer dan ... Eerst was het: maak het maar af. En dan: oh neen, begin toch maar opnieuw want een lange pauze tijdens je stage kunnen we precies toch niet goedkeuren.
Dan nog een rits problemen ...

Die maken dat ik nu 26 ben, nog geen enkel masterdiploma heb, terwijl ik mijn eerste twee jaren vlotjes en in eerste zittijd geslaagd ben. Maar nog beweert de univ in alle ernst en met rechte rug en schouders, durvend vooruit kijkend in mijn ogen, dat het mijn eigen dikke schuld is dat mijn studievoortgang van de laatste jaren tegenviel ... Terwijl ze nu verdorie het bewijs zwart op wit onder hun neus hebben liggen, een medisch dossier van een halve meter dik als ze willen. Maarja ...
zij hebben het niet gevoeld, ik ben hun dochter niet, ze hebben blijkbaar geen enkel empatisch vermogen, ... dus ja. Helaas jammer, maar geblokkeerd voor een half decennia wegens onvoldoende studievoortgang.

Ik bedoel maar ...

Mijn levensverhaal luidt dus nu en waarschijnlijk later: ik heb geen diploma, ik heb geen kinderen, ik heb geen man en ik heb geen geld, omdat artsen toen te lomp waren om een diagnose te vinden die er begot bijna uitsprong. (Als je het achteraf ziet lag de diagnose er vingerdik op en had een kleuter in staat moeten zijn om ze te stellen. )

Plezant hoor. En zo geraakt een mens verzuurd, verbitterd en uiteindelijk ... snel onder de zoden, na een leven in lijden.

We leven inderdaad in een maatschappij waar het blijkbaar iedereen voor zichzelf is geworden .

Wat ik uit je verhaal versta is een realiteit . Het loopt in dit land over van de commisie's en organisaties , van ombutsman tot 101 andere meldpuntjes en prutspostjes , maar als je een vraag of een klacht of een probleempje hebt , dan sta je gewoon moederziel alleen en is er geen kat die iets kan doen .

Ik ken in mijn onmiddelijke omgeving iemand die psychologie gestudeerd heeft en een heoorlijk job heeft in die richting . Een grotere associale bitch waarmee geen enkel open gesprek mogelijk is ,loop er niet rond . maar die alle regeltjes om haar eigen loontje en vacantie dagen en profijtjes uit te pluizen .

En bekijk nu eens uw eigen verhaal .

Ik vind het heel mooi , dat je zo gemotiveerd was om een master te halen , en begrijp de teleurstelling . Maar als je kijk hoe je zelf door die hoog opgeleiden behandeld werd , dan zou bijna fier moeten zijn dat je er niet bij hoord .

Jammer genoeg is er voor mensen met een hart en met eergevoel nagenoeg geen plaats meer in deze klote maatschappij .

[eno2]

Ik zou liever alleen en totaal afgezonderd leven. Het eerste heb ik gerealiseerd. Het tweede is haast ondoenbaar. Hoewel ik toch al een grote mate van afzondering bereikt heb.

[-Jo-]

Oorspronkelijk geplaatst door NieuwNoors

Het ergste in het leven is volgens mij: een dierbare verliezen. Ik denk vooral aan ouders die hun kindje verloren. DAT is volgens mij het ergste wat je kan meemaken. Of een kleinkindje verliezen. Je eigen kind/kleinkind moeten begraven.

²

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door Klarekijk

Ook onleesbare teksten zijn kunst . maar ja , niet iedereen kan kunst lezen hé

In onleesbare teksten ben je een meester, ongetwijfeld.

[Another Jack]

Oorspronkelijk geplaatst door eno2

Ik zou liever alleen en totaal afgezonderd leven. Het eerste heb ik gerealiseerd. Het tweede is haast ondoenbaar. Hoewel ik toch al een grote mate van afzondering bereikt heb.

Dat is nu eens een prestatie om jaloers op te zijn..

[eno2]

Waarom gelukkig zijn het ergste is:
Je hoeft echt niks meer te doen. Geen drive, geen ambitie meer. Gelukkige mensen zijn de ergste levende vormen van inertie en conservatisme die je je kan voorstellen. Wat valt er voor hen nog te winnen dat de moeite waard is? Ze hebben alleen nog alles en zichzelf te verliezen. Maar omdat ze gelukkig zijn en dat willen blijven, maken ze zich zelfs daar geen zorgen om. Echte zelfvoldane kwallen...die niet eens reageren als je er een stok doorheen steekt.

[Derk de Tweede]

[Schelfie]

Derek: Jij drama-queen.