Arafat, de massamoordenaar van Damour, is dood - Pagina 9

groene flamingant · 24 november 2004, 23:15

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door nadine

Als het zo moeilijk is, beperkt je dan tot de arabische landen en vindt mij daarin de lijst van de democratische landen. Want alle landen die ik als referentie gebruik zijn niet goed voor jou. Dus aan jou de eer

Buiten Turkije is het inderdaad niet evident om in het Midden-Oosten min of meer democratische landen terug te vinden. Afgezien van Jordanië dat met wat goede wil een beginnende democratie zou kunnen genoemd worden, (ze hebben toch al een parlement en resem politieke partijen) zie ik enkel de Apartheidsstaat Israël en een resem dictaturen of politiestaten. Je hebt gelijk dus. Willen we in het Midden-Oosten een democratie verwachten dan is er nog veel werk aan de winkel!

PollyCorrect · 27 november 2004, 22:35

Goed Nieuws!

GEHAAT PALESTIJNS ESKADER OPGEHEVEN

NOS-TELETEKST vandaag om 22:

Gazastad - De Palestijnse Autoriteit heeft de opheffing aangekondigd van een politie-eenheid in de Gazastrook die bekend stond als corrupt en gewelddadig. Op de opheffing was aangedrongen door Palestijnse hervormers, maar ook door de VS en Israel.

De eenheid, opgericht om militanten op te sporen, werd in de volksmond al snel 'doodseskader' genoemd. De leden werden beschuldigd van geweldpleging, corruptie en intimidatie.

Generaal Shbak legde de opheffing uit als het begin van een nieuwe fase en een afscheid van de chaos. Onder Arafat viel over ontmanteling niet te praten.

nadine · 28 november 2004, 13:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door PollyCorrect

Goed Nieuws!

GEHAAT PALESTIJNS ESKADER OPGEHEVEN

NOS-TELETEKST vandaag om 22:

Gazastad - De Palestijnse Autoriteit heeft de opheffing aangekondigd van een politie-eenheid in de Gazastrook die bekend stond als corrupt en gewelddadig. Op de opheffing was aangedrongen door Palestijnse hervormers, maar ook door de VS en Israel.

De eenheid, opgericht om militanten op te sporen, werd in de volksmond al snel 'doodseskader' genoemd. De leden werden beschuldigd van geweldpleging, corruptie en intimidatie.

Generaal Shbak legde de opheffing uit als het begin van een nieuwe fase en een afscheid van de chaos. Onder Arafat viel over ontmanteling niet te praten.

Dat kan toch niet waar zijn, het zijn daar toch zo'n brave ventjes, niet?

PollyCorrect · 28 november 2004, 13:05

Ja, tuurlijk! Gelukkig bericht de VRTrut er niet over, want dat zou wel eens de orde van hun gedachtetjes kunnen verstoren!

nadine · 28 november 2004, 13:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door PollyCorrect

Ja, tuurlijk! Gelukkig bericht de [size=4]VRTrut[/size] er niet over, want dat zou wel eens de orde van hun gedachtetjes kunnen verstoren!

een zekere Phara ?

PollyCorrect · 29 november 2004, 10:01

de Aguirre herself! Ik dacht ik ga een leuk plaatje van haar posten maar... geen gevonden!

nadine · 29 november 2004, 23:26

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door PollyCorrect

de Aguirre herself! Ik dacht ik ga een leuk plaatje van haar posten maar... geen gevonden!

Allez...

nadine · 18 december 2004, 10:48

Uit de Standaard, maar eigenlijk komt het van de Guardian.

[font=arial, helvetica][size=3]De laatste dagen van Yasser Arafat[/size][/font][font=arial, helvetica][size=2]
Hij leek wel een vogeltje, zo was hij gekrompen (maar toch geen vredesduif!)
[/size][/font][font=arial, helvetica][size=2]Suzanne Goldenberg
18/12/2004
[/size][/font][font=arial,helvetica][size=2]Yasser Arafats overlijden, vorige maand, was gehuld in mysterie. Waarom slaagde een uitgebreid team van artsen er niet in om een definitieve diagnose te stellen? Werd Arafat vergiftigd? Of bezweek hij gewoon aan de gevolgen van een verwoestende ziekte? En waarom moest hij halsoverkop vanuit Ramallah naar Parijs overgebracht worden?
[/size][/font]
[font=arial,helvetica][size=2]YASSER Arafat had zijn hoofdkwartier, de muqata, sinds mei 2002 niet meer verlaten. Met de steun van zijn getrouwen en tientallen gezochte Palestijnse militanten weerstond hij dit voorjaar een zeven weken durend beleg, waarbij Israëlische tanks door de straten van Ramallah bulderden. ,,Natuurlijk was dat helemaal geen gezonde omgeving'', zegt Tawfiq Tirawi, het hoofd van de Palestijnse veiligheidsdiensten op de Westelijke Jordaanoever. ,,Er was geen frisse lucht, geen schoon water. Er zaten zo'n driehonderd mensen op 200 vierkante meter samengepropt. Beeld je in: twintig mensen die één toilet moeten gebruiken, zonder water. Iedereen werd ziek.''

Het isolement had een verschrikkelijke impact. Intimi beschrijven hoe Arafat steeds meer ontmoedigd raakte door de politieke situatie die hij, naar het oordeel van de wereld, met zijn rampzalige beleid zelf gecreëerd had. ,,Hij begon zich steeds meer zorgen te maken over de politieke toekomst van de Palestijnse Autoriteit en het Palestijnse volk'', verklaarde een man die twee decennia lang tot de entourage van Arafat behoorde.

Dorgham Abu Ramadan, een cardioloog die pas onlangs tot Arafats intimi ging behoren, bezocht wekelijks de muqata nadat hij in 2000 naar Ramallah was verhuisd. ,,Arafat vergat veel - namen van mensen, bijvoorbeeld - en hij kon vaak niet meer op woorden komen (zoals "stop met de zelfmoordaanslagen"). Soms probeerde hij iets uit te leggen, en kon hij de woorden niet vinden (voorzeker "ik wil vrede" moet nog moeilijker geweest zijn). Zijn buien van lusteloosheid werden nu en dan afgewisseld door extreme opgewondenheid", zei Abu Ramadan. ,,Hij was de hele tijd boos, opgewonden en bang - bang dat de mensen die met hem werkten, hem wilden doden (als ge natuurlijk die ganse troep hebt opgeleid om alleen maar te doden zou men al voor minder bang zijn).''

Arafat koesterde een bijna lachwekkende argwaan tegenover de moderne geneeskunde en haar beoefenaars, al had hij geregeld contact met Ashraf Kurdi, een Jordaanse neuroloog die hem in 1992 voor het eerst behandelde nadat hij een vliegtuigcrash in de Libische woestijn had overleefd. ,,Arafat vertrouwde niet veel mensen'', zegt Kurdi. ,,Over het algemeen had hij niet veel op met dokters. Met tegenzin nam hij de medicijnen voor zijn tremor, een aandoening die in zijn geval verkeerdelijk voor de ziekte van Parkinson werd aangezien. Alleen vitaminen konden in zijn ogen genade vinden. Ook voor kruidenbehandelingen had hij een zwak.''

Hoewel hij er altijd wat ziekelijk uitzag en beefde, had Arafat dus geen ernstige gezondheidsproblemen. Zijn hart was gezond, zijn bloeddruk en bloedsuikerspiegel stonden laag en hij volgde een voorbeeldig dieet: geen rood vlees, veel groenten, en kip of vis voor de proteïnen. Hij dronk niet, rookte niet en schrapte zelfs koffie van het menu.

Die ascetische levensstijl (zoals even een plezierpartijtje met zijn lijfwachten of roemeense kindjes) kon niet alle onheil afwenden. Op 25 september vorig jaar werd hij ziek. Volgens naaste medewerkers klaagde hij over zware hoofdpijn, hoge koorts en maagpijn. Er werd een team van dokters opgetrommeld, onder wie Kurdi en een vergiftigingsspecialist. Zij stelden een maagaandoening vast. Arafat kreeg een antibioticabehandeling en herstelde binnen veertien dagen. Maar volgens sommigen heeft die ziekte zijn gestage achteruitgang versneld.

In de herfst van dit jaar kwam de langzame achteruitgang in een dramatische stroomversnelling terecht. Twee of drie dagen voor het begin van de ramadan, op 15 oktober, werd Arafat erg ziek. Het plotselinge en heftige begin van de ziekte leek op een soort griep, die met braken, diarree en lichte koorts gepaard ging. Arafat klaagde ook over een scherpe en constante buikpijn.

Eerst schreven zijn medewerkers de symptomen toe aan maagproblemen als gevolg van het begin van de ramadan (tiens, ik dacht juist dat die zo gezond was). Gedurende enkele dagen probeerde Arafat zijn gewone werkzaamheden (geld overschrijven naar de terroristen, zelfmoordcommandos beslissen, enz.) voort te zetten. Hij trok elke ochtend zijn militaire uniform aan en zat gewoon aan zijn bureau in zijn kantoor. Hij stond er ook op om overdag voort te vasten. Maar al snel werd duidelijk dat het geen gewone griep was. Arafat kon geen voedsel meer binnenhouden en begon al snel op alarmerende wijze te vermageren.

Alarmsignalen

Nog steeds wilde Arafat niet toegeven dat hij iets ernstigers had dan een kwaaie griep. Maar zijn intimi waren gealarmeerd. Op 17 oktober werd een team van dokters uit Egypte ontboden, onder wie een internist, een cardioloog, een anesthesist en een neuroloog. Een dag later verscheen ook een team van Tunesische dokters, die verwoed op zoek gingen naar de oorzaak van Arafats ziekte. Ze onderwierpen hem onder meer aan een endoscopie en een ruggenprik. Hoewel de dokters Arafats toestand ernstig achtten, stelde hun patiënt zich volgens Abu Ramadan niet in het minst coöperatief op en weigerde hij in te gaan op hun smeekbeden om in een ziekenhuis in Ramallah een MRI-scan te laten uitvoeren.

Tegen 25 oktober waren de dokters wanhopig over Arafats overlevingskansen. Zijn aantal witte bloedcellen bleef dalen, wat erop wees dat zijn lichaam een infectie of ziekte doormaakte. De realiteit begon ook tot de Palestijnse leider door te dringen: hij was zwak, leek wel gekrompen door het snelle gewichtsverlies en zag doodsbleek (met uitzondering van zijn wangen, die vuurrood waren door een cortisonebehandeling). Tegen 28 oktober was het voor zijn hele entourage duidelijk dat zijn leven in gevaar was. Kurdi, die tot dan toe niet betrokken was geweest bij de medische besprekingen, werd vanuit Jordanië naar Ramallah ontboden en de dokters beslisten wat de volgende stap zou zijn.

De ziekenhuizen in Ramallah waren niet langer een optie. Arafats had een behandeling in het buitenland nodig. Die avond was ook zijn echtgenote Suha vanuit haar woonplaats in Tunis naar Ramallah gekomen. Ze ontmoette er haar man voor het eerst sinds ze de Palestijnse Gebieden had verlaten bij het begin van de intifada, in 2000. Ook zij wilde dat Arafat naar het buitenland ging om behandeld te worden.

Arafat zelf wees het idee onmiddellijk van de hand. Hij vreesde dat Israël hem nooit zou laten terugkeren als hij Ramallah verliet. ,,Hij weigerde te vertrekken omdat hij dacht dat ze hem uit de muqata wilden halen om een symbool van het Palestijnse presidentschap te vernietigen'', zegt Leila Shahid, de Palestijnse vertegenwoordigster in Parijs. Maar nu de ziekte van hun leider bijna onomkeerbaar was geworden, liet Arafats entourage zich voor één keer niet door hem intimideren. Ahmed Qorei, de Palestijnse eerste minister, begon discreet inlichtingen in te winnen over een behandeling in het buitenland en benaderde daarvoor de Franse consul-generaal in Jeruzalem, Regis Koetschet. Die moest nagaan of Parijs bereid zou zijn om een medisch vliegtuig voor Arafat te sturen.

Voor de Palestijnse overheid was Frankrijk een voor de hand liggende keuze. Arafat had een goede relatie met de president, Jacques Chirac, en de Fransen zouden naar alle waarschijnlijkheid fel reageren op elke poging van Israël om de muqata tijdens de afwezigheid van de Palestijnse leider te vernielen of om Arafats terugkeer te verhinderen. Het vertrouwen in de Franse regering werd beloond: volgens Shahid verklaarde Parijs zich binnen twaalf uur bereid om een vliegtuig naar Amman te sturen dat Arafat zou oppikken en naar een ziekenhuis in Frankrijk zou brengen.

Eén obstakel moest nog uit de weg worden geruimd. De Palestijnse overheid wilde van Israël de verzekering krijgen dat het Arafats ziekte niet zou aangrijpen om zijn oude dreigement waar te maken en de Palestijnse leider te verbannen. Op 28 oktober belde Qorei met Sharon, die hem beloofde dat Arafat zou mogen terugkeren. Qorei, nog niet helemaal overtuigd, haalde vervolgens de Egyptische leider Hosni Mubarak ertoe over om ook naar Sharon te bellen voor een soortgelijke waarborg.

Gerustgesteld stemde Arafat in met zijn evacuatie om medische redenen. Er werd een datum vastgelegd voor Arafats vertrek uit Ramallah: vrijdag 29 oktober. Arafat vloog op die bewuste dag met een Jordaanse legerhelikopter naar Amman, waar hij aan boord ging van een Frans medisch vliegtuig dat hem naar Parijs bracht. Tegen de tijd dat hij aankwam, was hij te zwak om voor de camera's te verschijnen.

De reis naar Frankrijk

In het militaire hospitaal in Percy, ten zuiden van Parijs, bezorgden de Franse autoriteiten Arafat vier kamers: één voor hemzelf, één voor zijn echtgenote, één voor zijn trouwe medestander en hoofd van de veiligheidsdiensten, Ramzi Khoury, en één voor zijn arts, Dakka, die steeds stand-by bleef. In een andere afdeling van het ziekenhuis werden de dokterskamers ter beschikking gesteld van de rest van Arafats entourage, Nasser Kidwa, Arafats neef en de Palestijnse vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, kwam apart aan na een vakantie met zijn familie in Frankrijk.

Arafat kreeg een infuus en onderging de volgende vijf dagen een lange reeks tests, tot de avond van 2 november. Shahid en de woordvoerders van het ziekenhuis hielden de media regelmatig op de hoogte van zijn evolutie. In die korte periode na de aankomst in het ziekenhuis van Percy leek Arafats toestand stabiel te worden - in zijn entourage hoopte men zelfs dat hij beter werd. Ook Shahid. Ze was geschokt toen ze Arafat bij zijn aankomst zag. ,,Hij leek net een vogeltje, hij was gekrompen'', zegt ze. ,,Zijn gezicht leek verbrand en zag heel rood. Zijn huid schilferde af.''

Naarmate de dagen voorbijgingen, kon Arafat wat eten, vooral proteïnedrankjes en yoghurt. Nog geen 24 uur na zijn aankomst voelde hij zich goed genoeg om de smaak van zijn drankjes te kiezen, vertelt Shaid. De tweede dag na zijn aankomst had hij een telefoongesprek met zijn achtjarige dochter, Zahwa, die in Tunis was achtergebleven, en met Chirac. De derde dag telefoneerde hij met Mahmoud Abbas en Ahmed Qorei. Op 2 november, nadat een Palestijnse zelfmoordenaar in Tel Aviv vier Israëliërs had gedood, belde hij zijn mensen in Ramallah om de Palestijnse Autoriteit opdracht te geven de aanslag te veroordelen (de hypocrisie gaat wel verder). In Parijs durfde niemand hem te vertellen dat het communiqué al in zijn naam was verspreid. De entourage beschouwde zijn interventie als een goed teken: Arafat was aan de beterhand.

Maar de Franse dokters, onder wie toxicologen en specialisten in biologische oorlogvoering, wisten nog niet veel meer over de oorzaak van zijn ziekte. Na vier dagen tests waren ze ervan overtuigd dat hij niet aan leukemie leed, maar de oorzaak van zijn bloedaandoening hadden ze nog niet gevonden. Als ze daar niet in zouden slagen, was Arafats overlevingskans uiterst klein. In de vroege ochtend van 3 november werden Shahid en de anderen die in het ziekenhuis kampeerden, door Arafats lijfwachten gewekt met het nieuws dat de Palestijnse leider in een coma was gevallen. Omdat ze wisten dat ze nog maar weinig tijd hadden om de oorzaak van zijn ziekte op te sporen, brachten de dokters hem onder algemene verdoving en voerden ze een leverbiopsie uit.

Volgens Shahid veroorzaakte Arafats snelle achteruitgang een breuk in de samenwerking tussen zijn echtgenote Suha en de vertegenwoordigers van de Palestijnse Autoriteit. Het eerste teken van onenigheid was Suha's weigering om meer informatie over de toestand van haar echtgenoot bekend te maken. Dankzij de Franse privacywetgeving, die voorrang geeft aan de wensen van de naaste familie, kon ze een informatieverbod afdwingen.

,,Zodra hij in coma viel, verbood mevrouw Arafat alle contacten met de pers'', zegt Shahid. ,,Er speelden allerlei factoren mee, ook een psychologische bezitsreactie.'' (Suha Arafat wenste niet geïnterviewd te worden.)

Andere Palestijnse vertegenwoordigers zagen het minder fraai. Volgens hen probeerde Suha geld los te krijgen van de Palestijnse Autoriteit. De Franse autoriteiten hadden al een jaar eerder een onderzoek geopend naar de overschrijvingen van 11,5 miljoen euro van Zwitserse bankrekeningen naar rekeningen van mevrouw Arafat in Parijs. De openlijke vijandelijkheden zouden snel beginnen.

Op 7 november verklaarde de leiding van het ziekenhuis dat Arafats coma dieper was geworden. Vooraanstaande leden van de Palestijnse Autoriteit kondigden aan dat ze naar Parijs zouden komen. Dat deed bij Suha de stoppen doorslaan. Ze belde woedend naar de televisiezender Al-Jazeera en beschuldigde de Palestijnse Autoriteit ervan dat die haar man dood wilde. ,,Het eerlijke Palestijnse volk moet weten dat een bende die op zijn erfenis aast, naar Parijs komt om Abu Ammar (Yasser Arafat) levend te begraven'', zei ze. Volgens Shahid was die uitbarsting de laatste druppel. ,,Dat maakte alles kapot. Het was een breekpunt, haar definitieve breuk met het Palestijnse volk.''

Het gifscenario

Het uitblijven van een diagnose deed sommige Palestijnen speculeren dat Arafat vergiftigd was, waarschijnlijk door Israël. Het vermoeden werd versterkt door de verwarde en tegenstrijdige houding van de Palestijnse leiders tijdens zijn laatste dagen. De dag dat Arafat overleed, verklaarde Kurdi in Amman dat Palestijnse gezagsdragers hem dertien dagen lang hadden verhinderd zijn patiënt te bezoeken. (In Ramallah kwam Bassum Abu Shariff, een vertrouweling van Arafat die enkele jaren voordien in ongenade was gevallen, aanzetten met een brief die hij in december 2002 aan Arafat had gestuurd om hem te waarschuwen voor een complot om hem te vergiftigen. Hij had de informatie naar eigen zeggen van ,,Israëlische vrienden''.)

Het rapport van de Franse dokters over de fatale ziekte van Arafat telt 558 bladzijden en beschrijft een complexe aandoening, diffuse introvasculaire stolling, die meestal wordt veroorzaakt door kanker of infectie. De bloedvaten worden verstopt door bloedklontertjes. Dat veroorzaakt een depletie van de bloedplaatjes en de stollingsfactoren die nodig zijn om interne bloedingen te controleren, met bloedverlies en de dood als gevolg.

Maar diffuse introvasculaire stolling is altijd een secundaire aandoening. De dokters hebben zich nooit aan een opinie over de onderliggende oorzaken gewaagd. Volgens dokter Kurdi heeft Mahmoud Abbas, de man die Arafat zou opvolgen als president van de Palestijnse Autoriteit, geweigerd een autopsie te vragen.

,,Ze wilden het niet. Ze werden woedend als je het woord autopsie liet vallen'', zegt Kurdi. ,,Abbas beweerde dat het de relaties met Frankrijk zou verstoren.''

Zelfs wie niet gelooft dat Arafat werd vergiftigd, geeft Ariel Sharon de schuld, omdat hij Arafat de facto drie jaar gevangen heeft gehouden in zijn hoofdkwartier in Ramallah. ,,Israël is verantwoordelijk voor de omstandigheden waarin Arafat leefde. De lucht en de locatie waren giftig. Maar het is niet zo dat hij is gestorven omdat iemand vergif in zijn eten heeft gedaan'', zegt Tirawi.

Een oude collega van Arafat spreekt in dezelfde zin over het verlangen van het volk om te geloven dat hij als een held gestorven is. ,,Als we dit als een heldendood willen beschouwen, moeten we het eens zijn met de populaire consensus dat de Israëliërs hem hebben vergiftigd. Maar daar hebben we geen bewijzen voor.'' (is dat al geen echte democratie? Het volk beslist zelfs waaraan hij gestorven is!)

Maar noch de speculatie over de oorzaken van Arafats ziekte, noch Suha's uitbarstingen konden het onvermijdelijke voorkomen. Mahmoud Abbas en Ahmed Qorei, die mevrouw Arafat zo woedend hadden gemaakt met hun plan om het ziekenhuis te bezoeken, begonnen discreet afspraken te maken voor het geval hun leider zou sterven. Het ziekenhuis kreeg schriftelijke instructies over wat er met het lichaam moest gebeuren om de religieuze en de begrafenisrituelen niet in het gedrang te brengen. Tamimi, de belangrijkste geestelijke, kwam van Jeruzalem naar Parijs. De Palestijnse delegatie trof ook regelingen voor de begrafenis, na een ontmoeting met Chirac in het Elysée op 8 november.

De gesprekken kwamen geen ogenblik te vroeg. Amper 24 uur later, in de nacht van 9 november, kreeg Arafat een hersenbloeding. Tamimi was bij hem. ,,Het was een pijnlijk tafereel'', zegt hij. ,,Heel zijn gezicht zat onder het bloed. Het kwam uit alle mogelijke openingen. Mijn eerste reactie toen ik het zag, was dat ik het niet kon geloven. Ik kneep mijn ogen dicht en begon verzen uit de koran op te zeggen. Ik keek alleen naar Arafats lichaam. Ik kon niet naar zijn gezicht kijken.''

Arafat had maar enkele uren meer te leven. Op de ochtend van donderdag 11 november, om halfvier, stopte zijn hart met kloppen, terwijl Suha en Tamimi bij hem waren. Hij was gestorven zoals hij het nooit had gewild, als banneling.

Na dagen van geruzie over de zeggenschap over de leider begon de entourage te kibbelen over zijn schamele bezittingen. Suha vond dat zij als weduwe recht had op zijn uniform. Na wat geharrewar kregen de lijfwachten de beroemde kaffiya. Maar de strijd van geruchten en beschuldigingen over Arafats dood en zijn betekenis voor de politieke nalatenschap van de Palestijnse leider is nog niet voorbij.

Er zijn wel een paar kleine details die hier ontbreken, maar voorzeker door plaatsgebrek in de krant, zoals het ontzagelijke fortuin dat ergens weggestopt zit, de doodsoorzaak die door de Canard enchainé werd publiekgemaakt en vooral de AIDSversie die één van de beste medische verklaringen is voor al zijn symptomen maar waar men monddood over zwijgt...[/size][/font]

neruda · 18 december 2004, 11:51

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door nadine

"[font=arial, helvetica](maar toch geen vredesduif!)"[/font]
[font=arial,helvetica]"voorzeker "ik wil vrede" moet nog moeilijker geweest zijn"[/font]
[font=arial,helvetica]"als ge natuurlijk die ganse troep hebt opgeleid om alleen maar te doden zou men al voor minder bang zijn).''[/font]
[font=arial,helvetica]" (zoals even een plezierpartijtje met zijn lijfwachten of roemeense kindjes)"
"(tiens, ik dacht juist dat die zo gezond was)"
" (geld overschrijven naar de terroristen, zelfmoordcommandos beslissen, enz.) "
" (de hypocrisie gaat wel verder)"
'' (is dat al geen echte democratie? Het volk beslist zelfs waaraan hij gestorven is!)"...

U heeft duidelijk last van boordevol insinuaties die u niet eens kan argumenteren...tijd om te gaan biechten ..daar u leugens dat u hier verpreidt zijn niet te schatten...

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door nadine

Er zijn wel een paar kleine details die hier ontbreken, maar voorzeker door plaatsgebrek in de krant, zoals het ontzagelijke fortuin dat ergens weggestopt zit, de doodsoorzaak die door de Canard enchainé werd publiekgemaakt en vooral de AIDSversie die één van de beste medische verklaringen is voor al zijn symptomen maar waar men monddood over zwijgt...[/font]

U zou graag de 'details ' of eerder uw leugens hier graag uitgespreid zien maar uw pogingen hebben van de man enkel en alleen een held gemaakt....doe zo verder met uw onzin.....

ps uw zware uitspraken over Yvoorkust hebben u ook niet een engel van gemaakt maar eerder een gruwelijk monster....

nadine · 18 december 2004, 14:39

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door neruda

[/color]

U heeft duidelijk last van boordevol insinuaties die u niet eens kan argumenteren...tijd om te gaan biechten ..daar u leugens dat u hier verpreidt zijn niet te schatten...
U zou graag de 'details ' of eerder uw leugens hier graag uitgespreid zien maar uw pogingen hebben van de man enkel en alleen een held gemaakt....doe zo verder met uw onzin.....

ps uw zware uitspraken over Yvoorkust hebben u ook niet een engel van gemaakt maar eerder een gruwelijk monster....

Als je maar één punt kunt weerleggen, van al die publiek bekende informatie dan zijt ge sterker dan Stalinneken

En qua ivoorkust, het soort je echt dat men de waarheid over die vermeende NGO's kan posten. De waarheid kwetst je echt meer dat de rommel van het VB, want daar heb je geen verhaal tegen. Echt slijmerig!

nadine · 22 december 2004, 00:14

Op de zeer goede blog little green footballs
http://littlegreenfootballs.com/webl...n_The_Culprits
Did Rachel Corrie’s parents poison Yasser Arafat? Arafat cabinet chief says he knows when leader was poisoned.

27 november 2004, 22:35	#162
PollyCorrect Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 april 2004 Berichten: 11.718	Goed Nieuws! GEHAAT PALESTIJNS ESKADER OPGEHEVEN NOS-TELETEKST vandaag om 22: Gazastad - De Palestijnse Autoriteit heeft de opheffing aangekondigd van een politie-eenheid in de Gazastrook die bekend stond als corrupt en gewelddadig. Op de opheffing was aangedrongen door Palestijnse hervormers, maar ook door de VS en Israel. De eenheid, opgericht om militanten op te sporen, werd in de volksmond al snel 'doodseskader' genoemd. De leden werden beschuldigd van geweldpleging, corruptie en intimidatie. Generaal Shbak legde de opheffing uit als het begin van een nieuwe fase en een afscheid van de chaos. Onder Arafat viel over ontmanteling niet te praten. __________________ Ook zo blij dat 2010 het Europees Jaar van de Strijd tegen de Armoede en de Sociale Uitsluiting was?

28 november 2004, 13:05	#164
PollyCorrect Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 april 2004 Berichten: 11.718	Ja, tuurlijk! Gelukkig bericht de VRTrut er niet over, want dat zou wel eens de orde van hun gedachtetjes kunnen verstoren! __________________ Ook zo blij dat 2010 het Europees Jaar van de Strijd tegen de Armoede en de Sociale Uitsluiting was?

29 november 2004, 10:01	#166
PollyCorrect Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 april 2004 Berichten: 11.718	de Aguirre herself! Ik dacht ik ga een leuk plaatje van haar posten maar... geen gevonden! __________________ Ook zo blij dat 2010 het Europees Jaar van de Strijd tegen de Armoede en de Sociale Uitsluiting was?

18 december 2004, 10:48	#168
nadine Parlementslid Geregistreerd: 25 mei 2004 Locatie: mechelen Berichten: 1.902	Uit de Standaard, maar eigenlijk komt het van de Guardian. [font=arial, helvetica][size=3]De laatste dagen van Yasser Arafat[/size][/font][font=arial, helvetica][size=2] Hij leek wel een vogeltje, zo was hij gekrompen (maar toch geen vredesduif!) [/size][/font][font=arial, helvetica][size=2]Suzanne Goldenberg 18/12/2004 [/size][/font][font=arial,helvetica][size=2]Yasser Arafats overlijden, vorige maand, was gehuld in mysterie. Waarom slaagde een uitgebreid team van artsen er niet in om een definitieve diagnose te stellen? Werd Arafat vergiftigd? Of bezweek hij gewoon aan de gevolgen van een verwoestende ziekte? En waarom moest hij halsoverkop vanuit Ramallah naar Parijs overgebracht worden? [/size][/font] [font=arial,helvetica][size=2]YASSER Arafat had zijn hoofdkwartier, de muqata, sinds mei 2002 niet meer verlaten. Met de steun van zijn getrouwen en tientallen gezochte Palestijnse militanten weerstond hij dit voorjaar een zeven weken durend beleg, waarbij Israëlische tanks door de straten van Ramallah bulderden. ,,Natuurlijk was dat helemaal geen gezonde omgeving'', zegt Tawfiq Tirawi, het hoofd van de Palestijnse veiligheidsdiensten op de Westelijke Jordaanoever. ,,Er was geen frisse lucht, geen schoon water. Er zaten zo'n driehonderd mensen op 200 vierkante meter samengepropt. Beeld je in: twintig mensen die één toilet moeten gebruiken, zonder water. Iedereen werd ziek.'' Het isolement had een verschrikkelijke impact. Intimi beschrijven hoe Arafat steeds meer ontmoedigd raakte door de politieke situatie die hij, naar het oordeel van de wereld, met zijn rampzalige beleid zelf gecreëerd had. ,,Hij begon zich steeds meer zorgen te maken over de politieke toekomst van de Palestijnse Autoriteit en het Palestijnse volk'', verklaarde een man die twee decennia lang tot de entourage van Arafat behoorde. Dorgham Abu Ramadan, een cardioloog die pas onlangs tot Arafats intimi ging behoren, bezocht wekelijks de muqata nadat hij in 2000 naar Ramallah was verhuisd. ,,Arafat vergat veel - namen van mensen, bijvoorbeeld - en hij kon vaak niet meer op woorden komen (zoals "stop met de zelfmoordaanslagen"). Soms probeerde hij iets uit te leggen, en kon hij de woorden niet vinden (voorzeker "ik wil vrede" moet nog moeilijker geweest zijn). Zijn buien van lusteloosheid werden nu en dan afgewisseld door extreme opgewondenheid", zei Abu Ramadan. ,,Hij was de hele tijd boos, opgewonden en bang - bang dat de mensen die met hem werkten, hem wilden doden (als ge natuurlijk die ganse troep hebt opgeleid om alleen maar te doden zou men al voor minder bang zijn).'' Arafat koesterde een bijna lachwekkende argwaan tegenover de moderne geneeskunde en haar beoefenaars, al had hij geregeld contact met Ashraf Kurdi, een Jordaanse neuroloog die hem in 1992 voor het eerst behandelde nadat hij een vliegtuigcrash in de Libische woestijn had overleefd. ,,Arafat vertrouwde niet veel mensen'', zegt Kurdi. ,,Over het algemeen had hij niet veel op met dokters. Met tegenzin nam hij de medicijnen voor zijn tremor, een aandoening die in zijn geval verkeerdelijk voor de ziekte van Parkinson werd aangezien. Alleen vitaminen konden in zijn ogen genade vinden. Ook voor kruidenbehandelingen had hij een zwak.'' Hoewel hij er altijd wat ziekelijk uitzag en beefde, had Arafat dus geen ernstige gezondheidsproblemen. Zijn hart was gezond, zijn bloeddruk en bloedsuikerspiegel stonden laag en hij volgde een voorbeeldig dieet: geen rood vlees, veel groenten, en kip of vis voor de proteïnen. Hij dronk niet, rookte niet en schrapte zelfs koffie van het menu. Die ascetische levensstijl (zoals even een plezierpartijtje met zijn lijfwachten of roemeense kindjes) kon niet alle onheil afwenden. Op 25 september vorig jaar werd hij ziek. Volgens naaste medewerkers klaagde hij over zware hoofdpijn, hoge koorts en maagpijn. Er werd een team van dokters opgetrommeld, onder wie Kurdi en een vergiftigingsspecialist. Zij stelden een maagaandoening vast. Arafat kreeg een antibioticabehandeling en herstelde binnen veertien dagen. Maar volgens sommigen heeft die ziekte zijn gestage achteruitgang versneld. In de herfst van dit jaar kwam de langzame achteruitgang in een dramatische stroomversnelling terecht. Twee of drie dagen voor het begin van de ramadan, op 15 oktober, werd Arafat erg ziek. Het plotselinge en heftige begin van de ziekte leek op een soort griep, die met braken, diarree en lichte koorts gepaard ging. Arafat klaagde ook over een scherpe en constante buikpijn. Eerst schreven zijn medewerkers de symptomen toe aan maagproblemen als gevolg van het begin van de ramadan (tiens, ik dacht juist dat die zo gezond was). Gedurende enkele dagen probeerde Arafat zijn gewone werkzaamheden (geld overschrijven naar de terroristen, zelfmoordcommandos beslissen, enz.) voort te zetten. Hij trok elke ochtend zijn militaire uniform aan en zat gewoon aan zijn bureau in zijn kantoor. Hij stond er ook op om overdag voort te vasten. Maar al snel werd duidelijk dat het geen gewone griep was. Arafat kon geen voedsel meer binnenhouden en begon al snel op alarmerende wijze te vermageren. Alarmsignalen Nog steeds wilde Arafat niet toegeven dat hij iets ernstigers had dan een kwaaie griep. Maar zijn intimi waren gealarmeerd. Op 17 oktober werd een team van dokters uit Egypte ontboden, onder wie een internist, een cardioloog, een anesthesist en een neuroloog. Een dag later verscheen ook een team van Tunesische dokters, die verwoed op zoek gingen naar de oorzaak van Arafats ziekte. Ze onderwierpen hem onder meer aan een endoscopie en een ruggenprik. Hoewel de dokters Arafats toestand ernstig achtten, stelde hun patiënt zich volgens Abu Ramadan niet in het minst coöperatief op en weigerde hij in te gaan op hun smeekbeden om in een ziekenhuis in Ramallah een MRI-scan te laten uitvoeren. Tegen 25 oktober waren de dokters wanhopig over Arafats overlevingskansen. Zijn aantal witte bloedcellen bleef dalen, wat erop wees dat zijn lichaam een infectie of ziekte doormaakte. De realiteit begon ook tot de Palestijnse leider door te dringen: hij was zwak, leek wel gekrompen door het snelle gewichtsverlies en zag doodsbleek (met uitzondering van zijn wangen, die vuurrood waren door een cortisonebehandeling). Tegen 28 oktober was het voor zijn hele entourage duidelijk dat zijn leven in gevaar was. Kurdi, die tot dan toe niet betrokken was geweest bij de medische besprekingen, werd vanuit Jordanië naar Ramallah ontboden en de dokters beslisten wat de volgende stap zou zijn. De ziekenhuizen in Ramallah waren niet langer een optie. Arafats had een behandeling in het buitenland nodig. Die avond was ook zijn echtgenote Suha vanuit haar woonplaats in Tunis naar Ramallah gekomen. Ze ontmoette er haar man voor het eerst sinds ze de Palestijnse Gebieden had verlaten bij het begin van de intifada, in 2000. Ook zij wilde dat Arafat naar het buitenland ging om behandeld te worden. Arafat zelf wees het idee onmiddellijk van de hand. Hij vreesde dat Israël hem nooit zou laten terugkeren als hij Ramallah verliet. ,,Hij weigerde te vertrekken omdat hij dacht dat ze hem uit de muqata wilden halen om een symbool van het Palestijnse presidentschap te vernietigen'', zegt Leila Shahid, de Palestijnse vertegenwoordigster in Parijs. Maar nu de ziekte van hun leider bijna onomkeerbaar was geworden, liet Arafats entourage zich voor één keer niet door hem intimideren. Ahmed Qorei, de Palestijnse eerste minister, begon discreet inlichtingen in te winnen over een behandeling in het buitenland en benaderde daarvoor de Franse consul-generaal in Jeruzalem, Regis Koetschet. Die moest nagaan of Parijs bereid zou zijn om een medisch vliegtuig voor Arafat te sturen. Voor de Palestijnse overheid was Frankrijk een voor de hand liggende keuze. Arafat had een goede relatie met de president, Jacques Chirac, en de Fransen zouden naar alle waarschijnlijkheid fel reageren op elke poging van Israël om de muqata tijdens de afwezigheid van de Palestijnse leider te vernielen of om Arafats terugkeer te verhinderen. Het vertrouwen in de Franse regering werd beloond: volgens Shahid verklaarde Parijs zich binnen twaalf uur bereid om een vliegtuig naar Amman te sturen dat Arafat zou oppikken en naar een ziekenhuis in Frankrijk zou brengen. Eén obstakel moest nog uit de weg worden geruimd. De Palestijnse overheid wilde van Israël de verzekering krijgen dat het Arafats ziekte niet zou aangrijpen om zijn oude dreigement waar te maken en de Palestijnse leider te verbannen. Op 28 oktober belde Qorei met Sharon, die hem beloofde dat Arafat zou mogen terugkeren. Qorei, nog niet helemaal overtuigd, haalde vervolgens de Egyptische leider Hosni Mubarak ertoe over om ook naar Sharon te bellen voor een soortgelijke waarborg. Gerustgesteld stemde Arafat in met zijn evacuatie om medische redenen. Er werd een datum vastgelegd voor Arafats vertrek uit Ramallah: vrijdag 29 oktober. Arafat vloog op die bewuste dag met een Jordaanse legerhelikopter naar Amman, waar hij aan boord ging van een Frans medisch vliegtuig dat hem naar Parijs bracht. Tegen de tijd dat hij aankwam, was hij te zwak om voor de camera's te verschijnen. De reis naar Frankrijk In het militaire hospitaal in Percy, ten zuiden van Parijs, bezorgden de Franse autoriteiten Arafat vier kamers: één voor hemzelf, één voor zijn echtgenote, één voor zijn trouwe medestander en hoofd van de veiligheidsdiensten, Ramzi Khoury, en één voor zijn arts, Dakka, die steeds stand-by bleef. In een andere afdeling van het ziekenhuis werden de dokterskamers ter beschikking gesteld van de rest van Arafats entourage, Nasser Kidwa, Arafats neef en de Palestijnse vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties, kwam apart aan na een vakantie met zijn familie in Frankrijk. Arafat kreeg een infuus en onderging de volgende vijf dagen een lange reeks tests, tot de avond van 2 november. Shahid en de woordvoerders van het ziekenhuis hielden de media regelmatig op de hoogte van zijn evolutie. In die korte periode na de aankomst in het ziekenhuis van Percy leek Arafats toestand stabiel te worden - in zijn entourage hoopte men zelfs dat hij beter werd. Ook Shahid. Ze was geschokt toen ze Arafat bij zijn aankomst zag. ,,Hij leek net een vogeltje, hij was gekrompen'', zegt ze. ,,Zijn gezicht leek verbrand en zag heel rood. Zijn huid schilferde af.'' Naarmate de dagen voorbijgingen, kon Arafat wat eten, vooral proteïnedrankjes en yoghurt. Nog geen 24 uur na zijn aankomst voelde hij zich goed genoeg om de smaak van zijn drankjes te kiezen, vertelt Shaid. De tweede dag na zijn aankomst had hij een telefoongesprek met zijn achtjarige dochter, Zahwa, die in Tunis was achtergebleven, en met Chirac. De derde dag telefoneerde hij met Mahmoud Abbas en Ahmed Qorei. Op 2 november, nadat een Palestijnse zelfmoordenaar in Tel Aviv vier Israëliërs had gedood, belde hij zijn mensen in Ramallah om de Palestijnse Autoriteit opdracht te geven de aanslag te veroordelen (de hypocrisie gaat wel verder). In Parijs durfde niemand hem te vertellen dat het communiqué al in zijn naam was verspreid. De entourage beschouwde zijn interventie als een goed teken: Arafat was aan de beterhand. Maar de Franse dokters, onder wie toxicologen en specialisten in biologische oorlogvoering, wisten nog niet veel meer over de oorzaak van zijn ziekte. Na vier dagen tests waren ze ervan overtuigd dat hij niet aan leukemie leed, maar de oorzaak van zijn bloedaandoening hadden ze nog niet gevonden. Als ze daar niet in zouden slagen, was Arafats overlevingskans uiterst klein. In de vroege ochtend van 3 november werden Shahid en de anderen die in het ziekenhuis kampeerden, door Arafats lijfwachten gewekt met het nieuws dat de Palestijnse leider in een coma was gevallen. Omdat ze wisten dat ze nog maar weinig tijd hadden om de oorzaak van zijn ziekte op te sporen, brachten de dokters hem onder algemene verdoving en voerden ze een leverbiopsie uit. Volgens Shahid veroorzaakte Arafats snelle achteruitgang een breuk in de samenwerking tussen zijn echtgenote Suha en de vertegenwoordigers van de Palestijnse Autoriteit. Het eerste teken van onenigheid was Suha's weigering om meer informatie over de toestand van haar echtgenoot bekend te maken. Dankzij de Franse privacywetgeving, die voorrang geeft aan de wensen van de naaste familie, kon ze een informatieverbod afdwingen. ,,Zodra hij in coma viel, verbood mevrouw Arafat alle contacten met de pers'', zegt Shahid. ,,Er speelden allerlei factoren mee, ook een psychologische bezitsreactie.'' (Suha Arafat wenste niet geïnterviewd te worden.) Andere Palestijnse vertegenwoordigers zagen het minder fraai. Volgens hen probeerde Suha geld los te krijgen van de Palestijnse Autoriteit. De Franse autoriteiten hadden al een jaar eerder een onderzoek geopend naar de overschrijvingen van 11,5 miljoen euro van Zwitserse bankrekeningen naar rekeningen van mevrouw Arafat in Parijs. De openlijke vijandelijkheden zouden snel beginnen. Op 7 november verklaarde de leiding van het ziekenhuis dat Arafats coma dieper was geworden. Vooraanstaande leden van de Palestijnse Autoriteit kondigden aan dat ze naar Parijs zouden komen. Dat deed bij Suha de stoppen doorslaan. Ze belde woedend naar de televisiezender Al-Jazeera en beschuldigde de Palestijnse Autoriteit ervan dat die haar man dood wilde. ,,Het eerlijke Palestijnse volk moet weten dat een bende die op zijn erfenis aast, naar Parijs komt om Abu Ammar (Yasser Arafat) levend te begraven'', zei ze. Volgens Shahid was die uitbarsting de laatste druppel. ,,Dat maakte alles kapot. Het was een breekpunt, haar definitieve breuk met het Palestijnse volk.'' Het gifscenario Het uitblijven van een diagnose deed sommige Palestijnen speculeren dat Arafat vergiftigd was, waarschijnlijk door Israël. Het vermoeden werd versterkt door de verwarde en tegenstrijdige houding van de Palestijnse leiders tijdens zijn laatste dagen. De dag dat Arafat overleed, verklaarde Kurdi in Amman dat Palestijnse gezagsdragers hem dertien dagen lang hadden verhinderd zijn patiënt te bezoeken. (In Ramallah kwam Bassum Abu Shariff, een vertrouweling van Arafat die enkele jaren voordien in ongenade was gevallen, aanzetten met een brief die hij in december 2002 aan Arafat had gestuurd om hem te waarschuwen voor een complot om hem te vergiftigen. Hij had de informatie naar eigen zeggen van ,,Israëlische vrienden''.) Het rapport van de Franse dokters over de fatale ziekte van Arafat telt 558 bladzijden en beschrijft een complexe aandoening, diffuse introvasculaire stolling, die meestal wordt veroorzaakt door kanker of infectie. De bloedvaten worden verstopt door bloedklontertjes. Dat veroorzaakt een depletie van de bloedplaatjes en de stollingsfactoren die nodig zijn om interne bloedingen te controleren, met bloedverlies en de dood als gevolg. Maar diffuse introvasculaire stolling is altijd een secundaire aandoening. De dokters hebben zich nooit aan een opinie over de onderliggende oorzaken gewaagd. Volgens dokter Kurdi heeft Mahmoud Abbas, de man die Arafat zou opvolgen als president van de Palestijnse Autoriteit, geweigerd een autopsie te vragen. ,,Ze wilden het niet. Ze werden woedend als je het woord autopsie liet vallen'', zegt Kurdi. ,,Abbas beweerde dat het de relaties met Frankrijk zou verstoren.'' Zelfs wie niet gelooft dat Arafat werd vergiftigd, geeft Ariel Sharon de schuld, omdat hij Arafat de facto drie jaar gevangen heeft gehouden in zijn hoofdkwartier in Ramallah. ,,Israël is verantwoordelijk voor de omstandigheden waarin Arafat leefde. De lucht en de locatie waren giftig. Maar het is niet zo dat hij is gestorven omdat iemand vergif in zijn eten heeft gedaan'', zegt Tirawi. Een oude collega van Arafat spreekt in dezelfde zin over het verlangen van het volk om te geloven dat hij als een held gestorven is. ,,Als we dit als een heldendood willen beschouwen, moeten we het eens zijn met de populaire consensus dat de Israëliërs hem hebben vergiftigd. Maar daar hebben we geen bewijzen voor.'' (is dat al geen echte democratie? Het volk beslist zelfs waaraan hij gestorven is!) Maar noch de speculatie over de oorzaken van Arafats ziekte, noch Suha's uitbarstingen konden het onvermijdelijke voorkomen. Mahmoud Abbas en Ahmed Qorei, die mevrouw Arafat zo woedend hadden gemaakt met hun plan om het ziekenhuis te bezoeken, begonnen discreet afspraken te maken voor het geval hun leider zou sterven. Het ziekenhuis kreeg schriftelijke instructies over wat er met het lichaam moest gebeuren om de religieuze en de begrafenisrituelen niet in het gedrang te brengen. Tamimi, de belangrijkste geestelijke, kwam van Jeruzalem naar Parijs. De Palestijnse delegatie trof ook regelingen voor de begrafenis, na een ontmoeting met Chirac in het Elysée op 8 november. De gesprekken kwamen geen ogenblik te vroeg. Amper 24 uur later, in de nacht van 9 november, kreeg Arafat een hersenbloeding. Tamimi was bij hem. ,,Het was een pijnlijk tafereel'', zegt hij. ,,Heel zijn gezicht zat onder het bloed. Het kwam uit alle mogelijke openingen. Mijn eerste reactie toen ik het zag, was dat ik het niet kon geloven. Ik kneep mijn ogen dicht en begon verzen uit de koran op te zeggen. Ik keek alleen naar Arafats lichaam. Ik kon niet naar zijn gezicht kijken.'' Arafat had maar enkele uren meer te leven. Op de ochtend van donderdag 11 november, om halfvier, stopte zijn hart met kloppen, terwijl Suha en Tamimi bij hem waren. Hij was gestorven zoals hij het nooit had gewild, als banneling. Na dagen van geruzie over de zeggenschap over de leider begon de entourage te kibbelen over zijn schamele bezittingen. Suha vond dat zij als weduwe recht had op zijn uniform. Na wat geharrewar kregen de lijfwachten de beroemde kaffiya. Maar de strijd van geruchten en beschuldigingen over Arafats dood en zijn betekenis voor de politieke nalatenschap van de Palestijnse leider is nog niet voorbij. Er zijn wel een paar kleine details die hier ontbreken, maar voorzeker door plaatsgebrek in de krant, zoals het ontzagelijke fortuin dat ergens weggestopt zit, de doodsoorzaak die door de Canard enchainé werd publiekgemaakt en vooral de AIDSversie die één van de beste medische verklaringen is voor al zijn symptomen maar waar men monddood over zwijgt...[/size][/font] __________________ [size=1][size=3]Het Al Dura fabeltje[/size][/size]

22 december 2004, 00:14	#171
nadine Parlementslid Geregistreerd: 25 mei 2004 Locatie: mechelen Berichten: 1.902	Op de zeer goede blog little green footballs http://littlegreenfootballs.com/webl...n_The_Culprits Did Rachel Corrie’s parents poison Yasser Arafat? Arafat cabinet chief says he knows when leader was poisoned. __________________ [size=1][size=3]Het Al Dura fabeltje[/size][/size]