Het mooiste kinderboek aller tijden

[Uh-Huh]

Naar aanleiding van het thema van de Jeugdboekenweek 2008 (1 tot 16 maart 2008) "Mooi", wordt er een verkiezing van Het Mooiste Kinderboek Aller Tijden georganiseerd.

Er is al een eerste stemmingsronde voorbij dat het aantal boeken van 99 tot 10 heeft gereduceerd. Vanaf vandaag, 2 maart 2008, stemt men dus voor de nummer 1.

Stemmen kan nog tot 15 maart 2008 via de volgende site: http://www.jeugdboekenweek.be/2008/hetmooiste.html
(Men kan ook een pakket winnen met de 10 mooiste boeken...)


Zelf heb ik gestemd voor de GVR van Roald Dahl.
Reden: omdat het m.i. een verhaal is over een mooie relatie tussen twee individuen, die zowel fysisch als psychisch, eigenlijk helemaal niet bij elkaar passen. En ik heb dat altijd al een soort van "mirakel" gevonden.

[HAMC]

Het mooiste kinderboek moet nog geschreven worden.

Maar geen nood, ik ben er aan bezig.

[jamás será vencido]

das kapital

[toccata]

Kruistocht in spijkerbroek
Heb denk ik alle Thea Beckman boeken gelezen

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door jamás será vencido

das kapital

Het moet niet noodzakelijk een sprookje zijn.

[toccata]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

Het moet niet noodzakelijk een sprookje zijn.

[Derk de Tweede]

Peerke en zijn kameraden van W.G. van de Hulst, gekregen op Kerst 1961.

Korte inhoudt:
Een Vlaamse opa is in WOI met zijn kleinkind Peerke naar een Nederlandde stad gevlucht. Hij zit daar dag en nacht en voor het raam naar de gracht te staren.
Hij ontmoet drie Hollandse jongens en er ontstaat een soort van vriendschap tussen hen.
Op een dag vragen de jongens: "Peerke, ga je mee stekelbaarsjes vangen?"
Peerke antwoord ontkennend.
"Maar waarom dan niet?" vraagt een van de kaaskoppen.
"Ik heb geen benen meer" (En toen sprongen de tranen mij als 9-jarige in de ogen)
Peerke was door een granaat zwaargewond geraakt, aan het eind van het boek bezwijkt hij aan zijn verwondingen.
De jongens krijgen later als opa weer terug gaat een oude viool, omdat ze Peerke toch een paar gelukkige momenten in zijn leven hebben gegeven.

[HAMC]

Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede

Hij ontmoet drie Hollandse jongens en er ontstaat een soort van vriendschap tussen hen.
.

En die weten niet dat hij geen benen heeft?

[Derk de Tweede]

Oorspronkelijk geplaatst door HAMC

En die weten niet dat hij geen benen heeft?

In eerste instantie niet!
Hier kun je het verhaal grotendeels lezen, wel in "den oude spelling".
De plaatjes herkende ik direct, die zijn in latere drukken ongewijzigd gebleven.
http://www.dbnl.org/tekst/huls013pee...01_01_0001.htm

[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door Derk de Tweede

Korte inhoudt

[Derk de Tweede]

Oorspronkelijk geplaatst door Nynorsk

Ik kreeg weer tranen in mijn ogen toen ik het verhaal las, ook al is het dan ook 47 jaar geleden dat ik het las..


[p. 182]De oude man heeft een rustig hoekplekje gevonden, z'n tasch tusschen zijn beenen. Even voelt hij in z'n kleeren. 't Fluitje kon in dat gedrang zoo licht zoek raken. En Peerke heeft gezegd: ‘Goed bewaren, hoor groo-va!’.... Ja, ja, hij heeft het nog.

En hij helpt een moeder, die met drie kinderen ook een plekje veroverde, om weer te keeren naar haar vaderland.

‘Kom jij maar hier, m'n jongen,’ zegt de oude man tegen een schreiend kereltje, dat, bang voor al 't rumoer, z'n moeder vasthoudt.... ‘Kom maar, hier! Hier op de tasch! Dat is een mooi plekje voor jou.’

Het ventje gaat zitten, leunt tegen den ouden man z'n knie, heel tevreden.

De trein fluit....



Niemand in Holland heeft den ouden man weergezien, niemand heeft ooit meer iets van hem gehoord.

--------------

De tijd gaat voort.

In 't kleine stadje, waar het water van de beek maar zwijgend voortdrijft, zooals het dreef al honderden jaren, schijnt de vioolmaker uit Vlaanderenland wel geheel vergeten. En z'n jongetje ook.

Wie zou hen gedenken?


Maar soms, in heel stillen avond, klinkt ergens in een straat, van uit het zolderraam, zacht vioolgekras. 't Moet een liedje verbeelden; 't lijkt er wat op, maar mooi is 't nog niet....
[p. 183]Nòg niet!

En ijverig speelt de kleine violist verder op z'n kleine viool. Hij wil het leeren, hoe moeilijk het is. Hij wil het leeren, zooals vroeger de man met den baard 't kon....

Beneden, in vaders grooten Bijbel, ligt een rood vloeipapier. Daarin is zorgzaam opgeborgen een briefje met een krabbelpoppetje aan den eenen, met krabbelletters aan den anderen kant: ‘Dit is van Peerke Covents, dat ben ik. Dag!’

Soms wordt dat briefje tevoorschijn gehaald.

‘Wat 'n lief jongetje moet dat toch geweest zijn,’ zegt moeder.

‘Wat is 't al weer lang geleden. De tijd vliegt,’ zegt vader.

Dieuwe luistert.

--------------

De tijd gaat voort.

Om de steunbeeren van den tuinmuur achter ‘Den Ravenburg’, draait de beek geduldig verder. De rimpeltjes op 't effen water, ze lijken wel heel even een stille vriendelijke glimlach, ze lijken soms wel een trekje van scherpe, vlijmende pijn.

't Is er stil, nog stiller dan voorheen.

De jongens komen er niet meer.

Ze spelen nu hun oude, wilde spel van vroeger ergens anders. Dieuwe maakt z'n mooie verzinsels als altijd, maar van oorlog en vechten en doodslaan spreekt hij niet meer.... En op het mooie plekje achter ‘Den Ravenburg’ dat niemand wist dan zij, komen ze niet meer.

Waaròm ze er niet meer komen, weten ze eigenlijk niet goed.
[p. 184]


Maar ze doen het niet.

Dat plekje wekt in hun jongensharten een vreemden stillen eerbied.

‘Kom maar, plekjes genoeg,’ zegt Dieuwe.

--------------

De tijd gaat voort.

De groene gordijn achter het raam van het jongetje hangt verzakt en half verteerd voor de doffe ruiten.

De stille huizen langs de beek staan met hun stoffige, geelgrijze vensters over het langzaam voortdrijvende water te staren, als met oude, peinzende oogen, moe van een heel, héél lang leven.

Ze droomen voort van oude dagen en oude geschiedenissen, die ze beleefden, waarvan nu niemand meer iets weet, waaraan nu niemand ooit meer denkt.

Ze droomen voort.

Nu is er wéér een nieuwe geschiedenis, die ze bewaren. Eens zal er een tijd komen, dat niemand haar meer weet, dat niemand meer aan haar denkt, dan de oude huizen alleen.

Dat is de geschiedenis van: Den arme Peerke en z'n vroolijke kameraden.