Gratis een miljoen jobs. Het kan.

[Eric Verhulst]

Ter discussie : als er de facto 2.2 miljoen mensen in Belgie zonder werk geplaatst worden door het (wel gemeende ) systeem, is dit nog sociaal en moreel te verantwoorden ? Door systeem denken, kunnen we een miljoen jobs scheppen in een paar jaar tijd. Lees de volgende tekst :
(oplossing in tweede deel)

De prijs voor de 'aktieve na-oorlogse welvaartstaat' : 40 % werklozen, 200 % belasting, 40 % die de lasten mag tornen

De oplossing : 100 % belasting, 100 % mensen aan het werk of hoe een miljoen jobs scheppen

De recessie en de belabberde toestand van onze westerse overheids financien heeft alvast een voordeel opgeleverd. Het is niet langer taboe om over het belang van de onderneming en entrepreneurship in de maatschappij te spreken. Er is tijd over gegaan, maar de ondernemer is niet langer alleen maar een uitbuitende kapitalist. Die laatste bestaan nog wel, maar ze zijn niet noodzakelijk synoniem met ondernemer. Dit belet niet dat Marx gelijk had. Het Groot Kapitaal heeft de touwtjes in handen en de rest moet maar werken 'in het zweet zijns aanschijns'. Alleen is het niet uigedraaid zoals Marx gedacht had. Het Groot Kapitaal zit midden tussen ons, is moeilijk te indentificeren en het noemt zichzelf de gemeenschap. In de praktijk kan het uw gebuur zijn. Officieel heet het De Overheid.

Op zichzelf niets mis mee. We hebben met zijn allen een Overheid nodig, net zoals elke economie onder andere groot kapitalisten en ondernemers nodig heeft. De hamvraag is : hoeveel hebben we er van nodig en wat doen ze ? Deze vraag houdt in dat we een maatstaf hanteren om tot een besluit te komen. Gelukkig heeft de economische wetenschap hier al wat ervaring opgedaan. Tijd om wat geldt voor een bedrijf toe te passen op een natie zoals de NV Belgie.

In het verleden was het zo dat men er van uitging dat de doelstelling van een natie erin bestond de omstandigheden te scheppen om zijn burgers toe te laten een redelijk niveau van welvaart te bereiken. Er werd ook vanuit gegaan dat die welvaart verwerven vooral een resultaat was van de individuele inspanning terwijl de natie eerder een economie op zichzelf was. Dus werk voor iedereen. Daarbij werd aan de overheid een toenemende rol toegeschoven : zorgen voor een degelijk onderwijs, een goede infrastruktuur en een herverdeling van de economische opbrengsten via een herverdelings mechanisme. De overheid nam hierbij meer en meer voor zijn rekening en zorgde niet alleen voor een consensus klimaat tussen werkgevers en werknemers, ze zorgde ook voor sociale bijstand, gezondheidszorg en pensioenen. Onmiddellijk na de tweede oorlog waren de omstandigheden gunstig om een dergelijk project uit te werken. De economische groei was hoog, de vraag was sterk en het westers model was in de lift, gesterkt door de tweedeling van de wereld in een communistisch en een kapitalistisch blok en een snelle technologische vooruitgang die bijna moeiteloos de stijgende overheidsuitgaven opving door een hoger rendement. Globalisering was nog geen ingeburgerd begrip en de kost van arbeid werd vooral vergeleken met die van de naaste buurlanden.

What goes up, must go down. De eerste indikatie dat dit model beruste op een paar tijdelijk geldende veronderstellingen gebeurde tijdens de oliecrisis in 1973. Toen bleek voor het eerst dat de westerse welvaart voor een stuk afhankelijk was van wat er buiten de naties gebeurde. Vandaag weten we wel beter. Een natie is alllang geen gesloten economie niet meer. Handels beperkingen binnen Europa vielen weg en met de val van het communisme ook de meeste belemmeringen buiten Europa. Azie werd wakker. Wereldwijde communicatie, transport en reizen werden voor iedereen toegankelijk en hebben van de hele wereld een dorp gemaakt. Op zichzelf geen probleem. Bedrijven hebben zich aangepast en hun competitieve positie behouden door activiteiten te verplaatsen naar waar het rendement op de investeringen het hoogst was en dure arbeidskrachten werden gecompenseerd met meer automatisering. Iedereen vaart daar wel mee : de aandeelhouders, het bedrijf, de klanten en tenslotte de lagere loon landen. Er is geen betere vorm van ontwikkelingssamenwerking te bedenken. Diegenen die zich echter het minst aangepast hebben zijn de westerse overheden.

Hebben deze Overheden hun oorspronkelijke doelstellingen bereikt ? Zolang de reserves het toelaten blijft de kruik te water is het gezegde. Maar aan welke prijs ? Laat ons even de balans maken : afgerond zo'n 40 % werklozen, 200 % belasting op de arbeid terwijl dit alles gedragen wordt door maar zo'n 40 % van de beroepsbevolking (afgronde cijfers voor Belgie). De sociale welvaart is dus tot stand gekomen maar ten koste van een perverse vorm van herverdeling. De aandachtige lezer zal nu opmerken dat dit niet de getallen zijn die officieel gehanteerd worden. Laat ons dit even uitleggen.

De werkloosheidsgraad. Werkloos is diegene die officieel niet meer deelneemt aan het arbeids proces en nog niet de pensioen leeftijd bereikt heeft. Officieel is zo'n drie vierde van deze groep niet werkzoekende maar al dan niet verplicht met een of andere vorm van brug pensioen. M.a.w. een grote groep aan mensen die ternauwernood de leeftijd van vijftig jaar bereikt hebben. Hoeveel talent is daar niet vroegtijdig mee opzij geschoven ? In een kennis economie een cruciale hoeveelheid aan primaire grondstof die vrij snel haar waarde verliest.

De belasting op arbeid. Ford Genk heeft moeten afslanken omdat een arbeidsuur er 260 euro kost waarvan de arbeider(ster) er 100 krijgt. Dit netto besteedbaar inkomen is infeite een bruto inkomen want daar moeten nog allerhande verbruikstaksen vanaf getrokken worden. Stel dat dit gemiddeld zo'n 15 % bedraagt dan bedraagt de verhouding tussen loonkost en netto besteedbaar loon ongeveer een op drie, m.a.w. zo'n 200 % belasting op de gepresteerde arbeid. Waarom zal u vragen wordt het besteedbaar loon als referentie genomen ? Omdat de individuele welvaart grotensdeels bepaald wordt door dit netto besteedbaar inkomen en dus bepalend is voor de loonkost. Dit komt tot stand als het evenwicht tussen vraag en aanbod (al dan niet wat scheef getrokken door onze sociale wetten). De vraag is nu wat er gebeurt er met het verschil (zo'n 175 euro) die naar de overheid verdwijnt ?

Een deel van die 'belasting' komt uiteraard terug naar de generatoren ervan. Zo goed als gratis onderwijs en gezondheidszorg, bedrijfssubsidies en het zo goed als gratis ter beschilling stellen van gemeenschapsinfrastruktuur. Alhoewel sommige van die opties best verdedigbaar zijn in funktie van de lange termijn doelstellingen van de welvaartsstaat, is gratis een verkeerde term want er is ergens eerst voor gewerkt geworden. Door wie ? Voornamelijk door de werkende bevolking en de industrie. In de praktijk is het zo dat ongeveer een derde van de werkende bevolking voor de overheid werkt, druk bezig met het uitvoeren van de aktieve herverdeling in de aktieve welvaartsstaat en het aanbieden van allerhande quasi gratis diensten. M.a.w. de welvaart wordt grotendeels gegenereerd door slechts 40 % van de beroepsbevolking. In concreto, van de 10 miljoen Belgen zijn er zo'n 6 miljoen die deel uitmaken van de beroepsbevolking, waarvan 3.8 miljoen deel uitmaken van de werkende bevolking en waarvan maar 2.7 miljoen economische waarde genereert aan de bron. In 1985 waren die cijfers 4.1 miljoen en 3,25 miljoen. M.a.w. als die trend zich verder doorzet werkt elkeen die in de private sector mee voor drie anderen. Op zichzelf is dit een bewonderingswaardig feit want het getuigt van een enorm aanpassingsvermogen om de produktiviteit stelselmatig te verhogen.
Het heeft wel zo'n 2.2 miljoen mensen aan de kant gezet. Behalve dat dit weinig sociaal is, kan men zich ook afvragen hoe moreel dergelijk resultaat te verantwoorden is. Wat betekent dit economisch op niveau van de natie ?

Vanuit economisch standpunt is een natie net zoals een bedrijf. Er zijn materiele and immateriele activa, er zijn produktie middelen en er zijn mensen die produceren. De NV Natie is meer zoals een holding. Een enorm grote met duizenden grote en kleine afdelingen die onderling met elkaar transacties uitvoeren en met andere erbuiten. Uiteindelijk gelden de economische maatstaven. Een bedrijf moet op zijn minst break-even bereiken om te overleven, m.a.w. de output moet hoger zijn dan de input. Voor een natie is een grove meting de handelsbalans waarbij echte welvaart opgebouwd wordt door de generatie van overschotten. Dit kan alleen als het globale proces efficient verloopt en uiteindelijk toegevoegde waarde genereert. De globalisering betekent echter dat nu meer dan ooit tevoren dat er een co-opetitie onstaan is tussen alle naties met als uiteindelijke begunstigden de burger-aandeelhouders. Wat vragen aandeelhouders ? Vooreerst 'corporate governance', m.a.w. niet alleen een degelijk maar ook een doorzichtig bestuur. Geen belangen conflicten (en dit is iets meer dan de scheiding der machten). Rendement en al dan niet dividenten. Het grote verschil wellicht met een 'bedrijf' is niet alleen de omvang van de natie als bedrijf maar het feit dat iedereen er stakeholder is, ook diegenenen die nog niet geboren zijn en diegenen die al lang niet meer tot de officiele beroepsbevolking behoren. Dit maakt de verantwoordelijkheid en de eisen die aan de bestuurders gesteld moeten worden hoger liggen dan in een gewoon bedrijf want dit vergt een zeer lange termijn visie.

Rendement wordt bekomen door het economische proces efficient te laten verlopen. Dit is de bron van competitiviteit en inkomen. Met de cijfers van hierboven, hoe competitief is een bedrijf waar maar 40 % van de mensen effektief (kunnen of mogen ?) werken en waarbij een derde ervan administratief of ondersteunend werk uitvoert ? Het is wellicht een toeval maar 'overhead' en 'overheid' lijken verdacht veel op elkaar. Beide zijn onvermijdbaar, maar hoe minder ervan nodig is, hoe efficienter het bedrijf. Als mensen machines zouden zijn, dan was dit wellicht allemaal zo erg niet. Een nieuwe machine kan het werk doen van vier andere, maar mensen zijn geen machines. Mensen zijn kostbare 'resources', wellicht de enige hernieuwbare, tenzij ze onder druk een burn-out bereiken. In dit opzicht is het duidelijk : de welvaartstaat heeft alvast op dit vlak gefaald. Dit is geen welzijn voor iedereen.

Conclusies ? Het kan een complexe materie lijken maar uiteindelijk is het heel eenvoudig. Het doel van de welvaartstaat realiseren is geen kwestie meer van ideologien. Het is een kwestie van competitiviteit tussen de naties ( regio's, enz.). Natuurlijk kan elke natie net als een bedrijf zijn eigen strategie bepalen en zijn eigen ondernemingsplan opstellen in funktie van de doelstellingen van de stakeholders. Feit is wel dat de sleutelratios van de balans van NV Belgie er niet zo goed uitzien. Het gebruik van de primaire resources is 40 %. Breng dat naar 80 % met een reduktie van de overhead naar 10 % en we worden met zijn allen minstens tweemaal welvarender. Hoe kan dit in concreto ? Door de belasting op arbeid drastisch te verminderen en voorafgaand de overhead - lees overheid - binnen redelijke perken te brengen. Dit betekent niet dat de globale welvaart dient te verminderen, alleen dat de transaktiekosten ervan worden verminderd. Laat ons niet vergeten dat ook naties failliet kunnen gaan, net zoals we niet mogen vergeten dat dergelijke ommekeer vrij snel kan gerealiseerd worden zonder een sociaal bloedbad aan te richten. De economie en de wereld heeft daar genoeg voorbeelden van. Het is een kwestie van de juiste opties te kiezen voor de kruik barst.

Gratis werk voor iedereen of hoe men een miljoen jobs schept

Vraag is nu hoe dit concreet kan. De oplossing is niet een resem van allerlei ad-hoc maatregelen die dikwijls al omwille van de bureacratische overhead hun effect missen. De oplossing ligt in feite voor de hand in een twee staps maatregel. Het voordeel ervan is dat deze maatregel niet alleen de strukturele misgroei vrij snel kan teniet doen, de maatregel kost ook zo goed als niets, is gratis voor de gemeenschap en kan in korte tijd ons land terug een van de meest competitieve maken.
Hoe : door toe te laten dat iederen terug mag werken. Laat ons de cijfers hernemen en aannemen dat er 2.7 miljoen mensen tewerkgesteld zijn in de prive sector, 1.1 miljoen bij de overheid en dat er zo'n 2.2 miljoen werkloos zijn of op non-actief geplaatst via een af andere vorm van brugpensioen. Op dit moment is dit systeem in evenwicht door de 200 % belasting (loon, verbruikers belasting en allerhande heffingen) op het netto besteedbaar inkomen opgebracht door 2.7 miljoen mensen. Deze belasting dient uiteindelijk om te betalen voor alle pensioenen, gezondheidszorg en gemeenschappelijke diensten zoals onderwijs, infrastruktuur, enz. Het probleem is dat door die 200 % belasting de economie van langsom minder competitief geworden is in de globale economie en derhalve meer en meer kapitaal intensief wordt met uitstoot van binnenlandse terwerkstelling. Let wel zelfs overheids diensten gaan daar gebukt onder en wellicht zelfs meer dan prive ondernemingen. Overheids bedrijven hebben veel minder ruimte (wettelijk en financieel) om hun personeelsbestand aan te passen en te automatiseren. Komt daarbij dat een vrij rigide arbeidswetgeving niet toelaat het maximale rendement uit de investeringen te halen. Er wordt ternauwernood 40 uur per week 'gewerkt'. Daarom dit voorstel : laat toe dat iedereen die minstens een jaar werkloos is of al een jaar in een brug pensioen stelsel zit aan de slag kan met behoud van de dan lopende uitkering en zonder dat de werknemer of werkgever bovenop het nettoloon sociale bijdragen of belastingen betaalt. De werkgever betaalt enkel een nettoloon en dus is de enige die voor de maatregel betaalt. Het nettoloon zelf is vrij van alle sociale lasten en belastingen. Die zijn ook niet nodig want dergelijke 'netto-werknemer' geniet al van alle sociale en medische dekkingen via de werkloosheidsuitkering en of brug pensioen regeling. Alhoewel de werkgever uiteindelijk wel de werkkracht niet gratis kan aannemen, is dit wel markt conform en kan zijn gemiddelde personeelskost afnemen met een niet onaardig percentage. De maatregel zou beperkt kunnen worden tot 50 % van het personeel per bedrijf. Als dit gekoppeld wordt aan bv. de mogelijkheid 16 uur op 24 uur bedrijvig te zijn (zonder extra sociale bijdragen), wordt de economische multiplicator evenwel enorm. Het rendement van de produktie middelen kan bijna verdubbelen, personneelsgebonden produktie kosten van goederen en diensten kan bijna met 50 % dalen en het is niet langer nodig dit naar lage loonlanden te gaan outsourcen. Sommige bedrijven zullen misschien eerder opteren voor een uitbreiding van het service aanbod of 2x6 uur ploegen aan het werk zetten. Files kunnen beter gespreid worden want iedereen moet niet langer op hetzelfde uur van en naar het werk. De economische groei zal escaleren. Consumptie zal stijgen en er komt meer kapitaal beschikbaar voor echte toekomstgerichte risikovolle investeringen. Noteer nogmaals dat dergelijke maatregel de gemeenschap niets kost, onmiddelijk in werking kan treden en binnen enkele maanden zichtbare resultaten kan opleveren. Natuurlijk wellicht dient een en ander verfijnt. Bv. is het logisch pas afgestudeerden onmiddelijk in dit systeem toe te laten nadat ze in de werkloosheid ingeschreven zijn (zonder wachttijd). Ook gepensioeneerden zouden kunnen meedoen. Ook zelfstandigen moeten in het stelsel opgenomen kunnen worden en hun statuut kan best gelijk geschakeld worden met alle andere werknemers. Flexibiliteit betekent ook dat het loon verrekend wordt in uren, eerder dan een vast maandloon. Het effekt van dergelijke maatregel zal enige tijd nodig hebben om zich voluit te manifesteren, maar op termijn kan het wellicht een miljoen mensen terug produktief aan het werk krijgen
De tweede stap betaat erin om de structurele misgroei teniet te doen. De eerste faze hiervan bestaat erin de sociale bijdragen die nu uit een amalgaan van verschillende bijdragen bestaan te uniformizeren en te vereenvoudigen. De overheid zelf dient enkel in te staan voor een 'basis' pakket. Conform met een doorzichtige bedrijfscultuur worden de bijdragen uitgedrukt in functie van de begrotingsposten : onderwijs, gezondszorg, infrastruktuur, veiligheid, R&D, ontwikkelingshulp, basisinkomen, pensioenen, enz. Alle posten waarbij de burger-aandeelhouder een return krijgt dienen omgevormd tot kapitalisatie systemen. Noteer dat dit toelaat alle vervangings inkomens zoals werkloosheid, pensioenen, enz. te vervangen door een enkel gegarandeerd basisinkomen dat iedereen via private inspanningen kan uitbreiden. De tweede faze bestaat erin de sociale lasten en belastingen geleidelijk aan - bv. gespreid over vijf jaar - terug gelijkmatig te verdelen over alle tewerkgestelden. Vermits er vandaag bijna evenveel werkenden als niet-werkenden zijn, betekent dit dat de globale belasting van 200 % terug naar 100 % kan verlaagd worden, zonder dat de gemeenschap aan inkomen gaat verliezen. Werkgeversbijdragen als dusdanig worden afgeschaft terwijl om de loonkost terug markt conform te maken nu de werknemer de bijdragen betaalt en op zijn loonfiche duidelijk kan zien waar die naar toegaan. Blijft dan nog de vraag wat aan te vangen met de overhead kost van NV Belgie. Dat die naar beneden moet is een no-brainer. Vooreerst is het aangewezen de verwachte surplus inkomsten van de overheid (een gevolg van de economische groei) in eerste instantie aan te wenden voor een versnelde demping van de overheidsschuld. Deze legt op dit moment een niet aanvaardbare hypotheek op de toekomstige generaties. Ook bedrijven die hier de ratios niet in respecteren gaan uiteindelijk ten onder. Let wel het kan verwacht worden dat de overheidsinkomsten drastisch gaan stijgen door een toename van de BTW onkomsten ten gevolge van de toegenomen consumptie. Verder kan de overheidskost wellicht het best gereduceerd worden door marktconformiteit na te streven. Vooreerst kunnen alle diensten zoals openbaar vervoer en onderwijs gedemonopoliseerd worden. In het beeld van een NV Belgie is het minder belangerijk dat een dienst al dan niet door de overheid geleverd wordt als die maar efficient geleverd wordt. Dit kan meestal het best door concurrentie te laten spelen. Let wel dit geldt ook voor de privaat sector en semi-privaat sector zoals banken en intercommunales waar sommige spelers een de facto monopolie positie bezitten. Tenslotte moet het gehele overheidsapparaat grondig aan een audit onderworpen worden. Net zoals een bedrijf moet dit zich telkens herbronnen, reorganiseren en oude ballast kunnen afgooien. De NV Belgie heeft zich stilaan ontpopt tot een kluwen van vergaderingen waar veel gepraat wordt, maar ternauwernood nog plaats is voor visie, debat en toekomst gerichte beslissingen met impact. Deze visie gaat ook op voor geheel Europa.

Besluit

De onomkeerbare globalisering heeft van elk westers land meer dan ooit een economische entiteit gemaakt die efficient moet zijn en competitief wil het zijn inwoners nu en in de toekomst de beloofde welvaart en welzijn kunnen bezorgen. Dit is niet alleen in het belang van onszelf maar geldt voor alle wereldbewoners.
Net zoals in een bedrijf is iedereen stakeholder geworden en is een strukturele correctie van de manier waarop een land omgaat met zijn uiteindelijke enige resource, namelijk de mensen zelf, dringend aan de orde. Dit betekent niet dat alles van het verleden over boord gegooid moet worden, enkel aangepast aan de situatie van de 21ste eeuw.
Door een land als bedrijf te beschouwen en er dezelfde regels en analyses voor de hanteren als voor een bedrijf, blijkt dat het relatief eenvoudig is om een ommekeer te bewerkstelligen. Het volstaat iedereen die nu door de strukturele misgroeing uit het arbeidsproces gestoten werd terug op te nemen. Het is absurd dat op dit moment de helft van de beroepsbevolking aan de kant gezet wordt terwijl de andere helft steeds meer onder druk gezet wordt. Het is meer dan alleen maar absurd, het is ook fundamenteel asociaal en zelfs inhumaan en een perverse vorm van discriminatie.
De voorgestelde maatregel is simpel en vergt geen bijkomende uitgaven van de gemeenschap, tenzij van de bedrijven die in ruil hun gemiddelde personeelskosten drastisch kunnen verlagen. De gemeenschap zal econonische groei kennen die nadat de extra inkomsten aangewend werden om de schuld van het verleden af te bouwen kan ingezet worden om struktureel te hervormen en terug toekomst gericht te denken. Welvaart is meer dan een brugpensioen en een werkloosheidsvergoeding, het is ook het recht om te werken of niet te werken, creatief te zijn en risiko's te nemen. De solidariteit in de gemeenschap is nu totaal ondergraven en eerder een vorm van dubbelspraak. Tijd om dit recht te trekken voor het te laat is en de aandeelhouders van NV Belgie massaal voor andere oorden kiezen met nalating van een failliete inboedel. Niemand heeft behoefte aan een westerse variante op de DDR.

Eric Verhulst

[Trajanus]

Kan je dit eens even kort samenvatten a.u.b.?

[Eric Verhulst]

Niet zo evident om dit samen te vatten zonder pics (waar ik nu aan werk).

1. Uitgangspunt : het sociale herverdeings systeem was weliswaar goed bedoeld en mogelijk na WOII, maar het systeem is afgegleden naar een niet optimaal evenwichtspunt. Het openbreken van eerst de nationale grenzen en daarna die van Europe en Azie maken dat nu duidelijk. Belgie is geen eiland. Onze enige resource die we hebben zijn mensen en die zijn nu massaal aan de kant gezet.

2. Feiten.
Er zijn zo'n 10 miljoen belgen, waarvan zo'n 6 miljoen in principe tot de beroeps bevolking behoren. Daarvan werken er zo'n 3,8 miljoen waarvan 1,1 miljoen bij de overheid. Dus de sociale lasten en belastingen op het loon van de 2,7 miljoen die in de prive sector werken dienen om alles te betalen. 2,2 miljoen is ofwel werkloos ofwel op een of andere vorm van brugpensioen : m.a.w. het systeem stoot zo'n 40 % van de beroepsbevolking uit het arbeidscicuit en heft de last op een andere groep die ook maar 40 % uitmaakt. M.a.w. onze werkelijke (niet vrijwillge) werkloosheidsgraad is 40 %.
Het verschil tussen wat iemand kan uitgeven (na aftrek BTW e.d.) en hetgeen het de werkgever kost bedraagt ongeveer een op drie. M.a.w. de belastinsgdruk op de lonen is zo'n 200 %.

3. Voorstel ter discussie.
Faze een : iedereen terug aan het werk laten en de loon belasting herverdelen.
Hoe ? Door zonder verlies van werkloosheids uitkering of brugpensioen (e.d.) iedereen uit die groep van 2,2 miljoen mensen die er al een jaar inzit toe laten te werken aan een netto loon. M.a.w. de werkgever, noch de werknemer betaalt er sociale lasten of belasting op.
Finetuning : beperken tot 50 % personeelsbestand, pas afgestuurden hebben geen wachtijd, gepensioneerden toelaten , etc. Vanaf het tweede jaar wordt er 20 % loonbelasting gehoffen die dan wel niet meer moet opgebracht worden door de groep die nu al werk heeft, enz. Dus na 5 jaar is de belasting op de lonen gelijk verdeeld en ongeveer 100 % en geen 200 % meer omdat er meer mensen aan het werk zijn.
Faze twee (in parallel) : grondige hervorming van de overheids sector om run-away situaties in de toekomst ter vermijden.

4. Opmerkingen.
Dit is geen plan met politieke motieven. Het gaat over de fundamentele rechten van elkeen op economisch en menselijk vlak. Het gaat over de efficientie van het samenlevings model.
_________________
"Nothing is so difficult as not deceiving oneself". Wittgenstein

[Dilbert]

Oorspronkelijk geplaatst door Trajanus

Kan je dit eens even kort samenvatten a.u.b.?

Het is inderdaad even zoeken. Ik denk dat dit de essentie is:

Daarom dit voorstel : laat toe dat iedereen die minstens een jaar werkloos is of al een jaar in een brug pensioen stelsel zit aan de slag kan met behoud van de dan lopende uitkering en zonder dat de werknemer of werkgever bovenop het nettoloon sociale bijdragen of belastingen betaalt. De werkgever betaalt enkel een nettoloon en dus is de enige die voor de maatregel betaalt. Het nettoloon zelf is vrij van alle sociale lasten en belastingen.

[Trajanus]

Oorspronkelijk geplaatst door Dilbert

Het is inderdaad even zoeken. Ik denk dat dit de essentie is:

Het lijkt mij een goed plan, maar ik ben natuurlijk geen econoom en ik ga mij hier niet op glad ijs begeven.

[AyneRand]

Oorspronkelijk geplaatst door Eric Verhulst

Niet zo evident om dit samen te vatten zonder pics (waar ik nu aan werk).

1. Uitgangspunt : het sociale herverdeings systeem was weliswaar goed bedoeld en mogelijk na WOII, maar het systeem is afgegleden naar een niet optimaal evenwichtspunt. Het openbreken van eerst de nationale grenzen en daarna die van Europe en Azie maken dat nu duidelijk. Belgie is geen eiland. Onze enige resource die we hebben zijn mensen en die zijn nu massaal aan de kant gezet.

2. Feiten.
Er zijn zo'n 10 miljoen belgen, waarvan zo'n 6 miljoen in principe tot de beroeps bevolking behoren. Daarvan werken er zo'n 3,8 miljoen waarvan 1,1 miljoen bij de overheid. Dus de sociale lasten en belastingen op het loon van de 2,7 miljoen die in de prive sector werken dienen om alles te betalen. 2,2 miljoen is ofwel werkloos ofwel op een of andere vorm van brugpensioen : m.a.w. het systeem stoot zo'n 40 % van de beroepsbevolking uit het arbeidscicuit en heft de last op een andere groep die ook maar 40 % uitmaakt. M.a.w. onze werkelijke (niet vrijwillge) werkloosheidsgraad is 40 %.
Het verschil tussen wat iemand kan uitgeven (na aftrek BTW e.d.) en hetgeen het de werkgever kost bedraagt ongeveer een op drie. M.a.w. de belastinsgdruk op de lonen is zo'n 200 %.

3. Voorstel ter discussie.
Faze een : iedereen terug aan het werk laten en de loon belasting herverdelen.
Hoe ? Door zonder verlies van werkloosheids uitkering of brugpensioen (e.d.) iedereen uit die groep van 2,2 miljoen mensen die er al een jaar inzit toe laten te werken aan een netto loon. M.a.w. de werkgever, noch de werknemer betaalt er sociale lasten of belasting op.
Finetuning : beperken tot 50 % personeelsbestand, pas afgestuurden hebben geen wachtijd, gepensioneerden toelaten , etc. Vanaf het tweede jaar wordt er 20 % loonbelasting gehoffen die dan wel niet meer moet opgebracht worden door de groep die nu al werk heeft, enz. Dus na 5 jaar is de belasting op de lonen gelijk verdeeld en ongeveer 100 % en geen 200 % meer omdat er meer mensen aan het werk zijn.
Faze twee (in parallel) : grondige hervorming van de overheids sector om run-away situaties in de toekomst ter vermijden.

4. Opmerkingen.
Dit is geen plan met politieke motieven. Het gaat over de fundamentele rechten van elkeen op economisch en menselijk vlak. Het gaat over de efficientie van het samenlevings model.
_________________
"Nothing is so difficult as not deceiving oneself". Wittgenstein

Het is niet de taak van een bedrijf om een sociale rol te spelen. Het aannemen of het verstoten van mensen in een productieproces kan enkel en alleen op basis van puur economische factoren genomen worden. M.a.w. het in dienst stellen van een werknemer moet enkel overwogen worden als hij of zij een bijdrage tot winst kan leveren voor de aandeelhouders. Outsourcen is dan ook alles behalve duivels, op die manier kan niet alleen kosteffectief gewerkt worden, op die manier boort men ook nieuwe markten aan door de kapitaalcapaciteit van het land waar geoutsourced wordt te vergroten.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Eric Verhulst

Het verschil tussen wat iemand kan uitgeven (na aftrek BTW e.d.) en hetgeen het de werkgever kost bedraagt ongeveer een op drie. M.a.w. de belastinsgdruk op de lonen is zo'n 200 %.

Je moet wel de loonkost als basis nemen, niet het nettoloon. Dan kom je op tussen de 60% en 70% uit.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door AyneRand

Het is niet de taak van een bedrijf om een sociale rol te spelen. Het aannemen of het verstoten van mensen in een productieproces kan enkel en alleen op basis van puur economische factoren genomen worden. M.a.w. het in dienst stellen van een werknemer moet enkel overwogen worden als hij of zij een bijdrage tot winst kan leveren voor de aandeelhouders. Outsourcen is dan ook alles behalve duivels, op die manier kan niet alleen kosteffectief gewerkt worden, op die manier boort men ook nieuwe markten aan door de kapitaalcapaciteit van het land waar geoutsourced wordt te vergroten.

100% mee eens. Groei moet gemaximalizeerd worden, zo wordt de meeste welvaart gecreeerd. Meer welvaart is goed voor iedereen, het land waar geoutsourced wordt, EN het land waar de producten verkocht worden, de aandeelhouder, de consument EN de arbeider.

[TomB]

Oorspronkelijk geplaatst door Eric Verhulst

4. Opmerkingen.
Dit is geen plan met politieke motieven. Het gaat over de fundamentele rechten van elkeen op economisch en menselijk vlak. Het gaat over de efficientie van het samenlevings model.

Het klinkt nochthans serieus Vivantisch.

[AyneRand]

Oorspronkelijk geplaatst door TomB

100% mee eens. Groei moet gemaximalizeerd worden, zo wordt de meeste welvaart gecreeerd. Meer welvaart is goed voor iedereen, het land waar geoutsourced wordt, EN het land waar de producten verkocht worden, de aandeelhouder, de consument EN de arbeider.

Het lijkt de logica zelve, dat is het ook, je staat dan ook versteld van de negatieve kritieken die ze je opwerpen, het zou toch stilletjes aan bij iedereen moeten opkomen dat het Westen niet eeuwig en voor altijd haar splendid isolation kan handhaven.

[Dilbert]

Oorspronkelijk geplaatst door AyneRand

Het is niet de taak van een bedrijf om een sociale rol te spelen. Het aannemen of het verstoten van mensen in een productieproces kan enkel en alleen op basis van puur economische factoren genomen worden. M.a.w. het in dienst stellen van een werknemer moet enkel overwogen worden als hij of zij een bijdrage tot winst kan leveren voor de aandeelhouders. Outsourcen is dan ook alles behalve duivels, op die manier kan niet alleen kosteffectief gewerkt worden, op die manier boort men ook nieuwe markten aan door de kapitaalcapaciteit van het land waar geoutsourced wordt te vergroten.

Inderdaad, hoewel er wel bedrijven zijn die, naast het genereren (of op zijn minst behouden) van aandeelhouderswaarde, ook sociale objectieven hebben (bvb. prive-rusthuizen). Macro-economisch gezien is het vooral de overheid die de welvaartsherverdeling moet verzorgen, en niet de welvaart (i.e. economische meerwaarde) creerende bedrijven.

Het is bovendien niet slecht dat er door productieverhoging meer welvaart door minder werkenden wordt gerealiseerd. Het enige probleem is dat de welvaartsherverdeling complexer wordt, bvb. om te beletten dat mensen niet meer gemotiveerd zijn om te werken en/of te investeren.

[Eric Verhulst]

Ayn Rand was misschien een beetje dogmatisch, je kan aan haar observatie A=A niet ontkomen. Het plan dat ik voorstel is op vrijwillige basis vanuit de bedrijven, maar ik weet pertinent zeker dat elk bedrijf mensen zal aannemen tegen netto loonkost. Er is gewoon vandaag veel dat bedrijven niet meer kunnen doen, ook al zouden ze willen, omdat de loonkost zo hoog is. Loonkost speelt ook een rol bij de kostprijs van aankoop van diensten en goederen van derden. In uw antwoord heb ik de indruk (als ik het goed begrijp) dat je vergeet dat de competitie internationaal is. Ik kan echt moeilijk geloven dat 2,2 miljoen mensen (40 % !) niet meer werken omdat ze zich opzettelijk aan het arbeids circuit onttrekken. Wat niet belet dat onze sociale wetten dat soms op een perverse manier aantrekkelijk kunnen maken. Je kan dat die mensen niet verwijten. Ze gebruiken gewoon het systeem. Ayn Rand zal je dan vertellen dat geen enkele overheid het beter kan weten dan alle mensen samen. De laatste super-minister-raad illustreert dat nog eens. Ze hebben beslist drie zware overtredingen te herclassifieren als gewone overtredingen, waaronder fietsen zonder achterlicht en niet alle boordpapieren mee te hebben. Moeten we daar een super-minister-raad voor hebben ? Bedrijven doen op een natuurlijke wijze aan welvaartsherverdeling meer dan de overheid dit ook zal kunnen. Zelfs als het bedrijf geen winst maakt is de return enorm. Als er geen bedrijven meer zijn, is er niets te herverdelen.

[Eric Verhulst]

Zolang Vivant spreekt over 'sociale' BTW, heb ik het er lastig mee.

[Eric Verhulst]

Het nettoloon bepaalt na aftrek van BTW e.d. wat je werkelijk verdient heb en kan besteden. Als je voor een job gaat solitciteren is dat wat je vraagt, niet hoeveel je aan de gemeenschap mag afdragen. Natuurlijk als je de verhoudingen omdraait klinkt 70 % beter dan 200 %, maar het verandert niets aan de verhoudingen. Het kost twee keer meer dan je kan uitgeven. Indien er geen loonbelasting zou zijn kan een bedrijf voor hetzelfde geld (dus voor dezelfde omzet) 3 maal meer mensen vergoeden. Niet alleen om meer te produceren maar bv. om de service te verbeteren of om op een flexibele manier langer open te zijn. Wat er dan gebeurt is een positive spiraal, mensen negocieren voor loonsverhoging en het bedrijf kan er 2.5 ipv. 3 aannemen wat kan gecompenseerd worden door bv. meer automatisering. De 2.5 mensen kunnen evenwel meer uitgeven, niet alleen aan consumptie maar bv. ook aan vorming, onderwijs voor hun kinderen, enz. Welvaart is een dynamische spiraal, geen statisch economisch model.

[thePiano]

Oorspronkelijk geplaatst door Eric Verhulst

Niet zo evident om dit samen te vatten zonder pics (waar ik nu aan werk).

Het wordt tijd dat jij in de politiek gaat, daar slikken ze dat soort flauwekul wel, denk maar aan Vivant. Die stinkendrijke miljonair die effe vanachter zijnen bureau de armoede gaat oplossen: lees zijn eigen bankrekening nog wat aanspekken.

[Seba]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Het wordt tijd dat jij in de politiek gaat, daar slikken ze dat soort flauwekul wel, denk maar aan Vivant. Die stinkendrijke miljonair die effe vanachter zijnen bureau de armoede gaat oplossen: lees zijn eigen bankrekening nog wat aanspekken.

inderdaad, men stemt dan ook best SPa é Piano?

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door thePiano

Het wordt tijd dat jij in de politiek gaat, daar slikken ze dat soort flauwekul wel, denk maar aan Vivant. Die stinkendrijke miljonair die effe vanachter zijnen bureau de armoede gaat oplossen: lees zijn eigen bankrekening nog wat aanspekken.

Beste thePiano,

dit is als argument heel flauw,
in feite tracht je alleen de credibiliteit van eric te schenden door te
verwijzen naar duchatelet,
dat die stinkendrijke miljonair en passant meer jobs en meer welvaart heeft gecreëerd dan dit hele forum samen, zal wel niet ter zake doen ?

Zowel in 'de flauwekul' van Eric als van Duchatelet zitten valabele elementen, aan ons om die eruit te halen en verder uit te werken,
ikzelf ben ervan overtuigd dat de belangen van de overheid en de belangen van de gemeenschap steeds verder uit elkaar groeien,
de overheid zit verstrikt in een fiskale logica,
elke reflectie over die fiskale logica juich ik toe.

Ik ben de tekst van Eric aan 't binnenstebuiten halen en hoop hier ten gepaste tijde de discussie inhoudelijk verder te zetten.

Misschien zie jij andere perspectieven om de armoede op te lossen ?
Dan hoor ik ze graag.

[skippy]

Faillissementen van de dag (22/03/2004)
Aantal vandaag: 52

[Knipp]

Oorspronkelijk geplaatst door skippy

Faillissementen van de dag (22/03/2004)
Aantal vandaag: 52

Interessant cijfer.
Maar het zegt op zich weinig.
Type bedrijven ? Oorzaken ?

[Erw]

Verdomd interessant stuk.
Ik heb de vorige keer op Vivant gestemd, wegens hun zeer overtuigend en doortastend scenario dat in schril contrast stond/staat met het huidig beleid,
en ik was zwaar teleurgesteld toen ze er, als kleine partij, op achteruitgingen.

Om zo een structurele verandering door te kunnen voeren als partij, die zo verschilt van het bestaande beleid, moet je een grote partij zijn, dus die achteruitgang was in mijn ogen fataal.
Toen heb ik besloten om nooit meer op een kleine partij te stemmen, gelijk hoe goed hun principe is, zolang het bestaande beleid al deze kleine partijen misbruikt door enkel interesse te tonen voor hun stemmen en niet voor hun gedachtengang. En interesse noem ik je besluiten laten beïnvloeden door hun principes.
Nu zit Vivant bij de VLD en geloof ik nog minder dat ze aan bod komen, gezien van Vivant standpunt zelf is dit beter dan niks uiteraard.

Ik ga de volgende keer Vlaams Blok stemmen, als genoeg mensen dit besluiten, kunnen ze niet meer buitenspel gezet worden en kunnen ze eindelijk meetellen in de beslissingen op dit niveau.
Als ze de zaken structureel succesvol willen aanpakken dan moeten de grote lijnen overeenkomen met de scenario's van zowel Vivant als Eric Verhulst.

Wat thePiano schrijft ervaar ik als een ernstige inbreuk op het principe van dit forum daar het geen mening is maar blinde afbraak, misschien omdat het principieel indruist tegen eigen belangen, maar dit soort antwoorden verzieken een forum als dit.
Moest ik moderator zijn schrapte ik zijn account gewoon.
Het is simpel om terug te komen onder een andere naam maar met dit soort antwoorden pik je er hem/haar direct weer uit.

Ik vond het trouwens spijtig dat Vivant niet bij Vlaams Blok ging, dan zou ik 100% overtuigd stemmen ipv de 95% van nu.