Democratie en natuurrecht versus dictatuur en positief recht

[Dies]

Democratie en natuurrecht versus dictatuur en positief recht

Zeer vaak worden rechtvaardige, met natuurrechtelijk onderbouwde argumenten, oplossingen aangedragen door mensen die geen jurist zijn, laat staan dat ze ooit van het natuurrecht gehoord hebben!
Dit bewijst steeds weer wat natuurrechtsfilosofen en juristen al meer dan 2500 jaar roepen: elk mens heeft een natuurlijk vermogen om de hogere normen te kennen, en bezit daardoor een aangeboren gevoel voor wat goed en kwaad is, voor recht en rechtvaardigheid. En datgene dat aangeboren is wordt ook als natuurlijk ervaren, wat verklaart dat het natuurrecht “van nature” het rechtssysteem is dat de mensen aanspreekt. Natuurrechtelijke beslissingen (als vonnissen en andere rechterlijke uitspraken) worden gemakkelijk geaccepteerd, omdat de mensen zulke beslissingen als rechtvaardig ervaren (in overeenstemming met het aangeboren rechtvaardigheidsgevoel). Het natuurrecht is bindend omdat de mensen dat uit eigen vrije wil accepteren. Het is derhalve niet verwonderlijk dat het natuurrecht typisch het rechtssysteem is dat bij de democratie hoort en de basis voor de rechtsstaat vormt! In een democratie is de regering niet de heerser over de burgers, maar hun dienaar: de burgers zijn dus géén onderdanen! Hieruit volgt dat de regering op zich geen rechten heeft, behalve de rechten die haar door de burgers voor een specifiek doel zijn opgedragen. De bron van het overheidsgezag in een democratie is derhalve de goedkeuring van de burgers. De overheid in een democratie is een coördinerend lichaam dat zich zeer terughoudend opstelt, de
inrichting van de maatschappij grotendeels aan de burgers zelf overlaat, en alleen in extreme situaties handelend optreedt: uiteindelijk is het individu vrij, en dus ook verantwoordelijk voor zijn handelen.
De belangrijkste taak van de overheid in een democratie is het beschermen van de natuurlijke rechten van de burger. Ze mag die op geen enkele manier beperken of begrenzen!
Dit vormt een schril contrast met de dictatuur, waar de regering de heerser over de burgers is, en de burgers haar dienaren zijn: die burgers zijn dus onderdanen, die géén andere rechten mogen bezitten en uitoefenen dan die welke hen door de regering toegekend zijn. De bron van het overheidsgezag in een dictatuur is de wil en de (zwaard)macht van de regerende elite. De overheid in een dictatuur is een dwingend lichaam dat zich voortdurend in de privésfeer van de burgers mengt en de maatschappij zonder invloed van de burgers vorm geeft. Uiteindelijk is het individu niet vrij, en dus ook niet verantwoordelijk voor zijn handelen: die verantwoordelijkheid is door de leiders (een politieke of geestelijke elite) overgenomen. De belangrijkste taak van een regering in
een dictatuur is het reguleren van de maatschappij naar haar eigen inzichten en het controleren van de burgers (Big Brother).
In een dictatuur wordt de wet door de heersende elite aangewend om haar eigen wil aan de burgers op te leggen: vandaar dat een dictatuur alléén op een wetsstaat kan rusten. Die wil is echter niet gericht op het doen van recht en rechtvaardigheid, maar op het verkrijgen, vermeerderen en/of beschermen van macht en geld. Omdat de wet slechts op de wil gebaseerd is (politieke wilsuiting), waardoor men zich van een hogere norm niets hoeft aan te trekken, is ze het middel bij uitstek ter onderdrukking van het volk in het algemeen, en van het individu in het bijzonder. De oppressieve macht van het positief recht blijkt wel hieruit dat het met één streek van de pen een hele groep (of zonodig alle) burgers kan denormalizeren of zelfs criminalizeren! Onder het natuurrecht is dat onmogelijk (onder meer omdat dit recht zich voornamelijk op het individu richt).
Het maken van wetten is voor de heersende elite een soort van genot, maar, zegt Plato, als genot de maatstaf voor het menselijk handelen is, dan is dat handelen onbepaald: het heeft geen richting en resulteert in chaos. Normen die door de mens gemaakt zijn en alleen door hun verlangens bepaald worden kunnen elke vorm aannemen. Die subjectieve normen voegen zich niet naar de natuurlijke orde (de natuurrechtelijke normen) en zijn daarom per definitie een bron van chaos (en onrechtvaardigheid).
De ongecontroleerde obsessie van zekere groeperingen voor, en drang tot, regulering van de maatschappij, hetgeen alleen middels onderdrukkende wetgeving mogelijk is, heeft uiteindelijk geleid tot
het ontstaan van nationale dictaturen, totalitaire politiestaten op regionaal niveau (als de EUSSR in Brussel) en bemoeizuchtige organisaties op internationaal niveau (als de VN in New York), die om begrijpelijke redenen zowel de democratie als het natuurrecht met alle kracht afwijzen.
Het moet nu duidelijk zijn wie de invoering van het natuurrecht afwijst en met alle macht tegenhouden wil: degenen die zich in een machtspositie bevinden, en voor wie het natuurrecht een regelrechte bedreiging vormt (de gevestigde orde, maar vooral de politiek, de magistratuur en de advocatuur).
Die afwijzing van het natuurrecht wordt door hen met een veelvoud van onzinnige argumenten begrond, maar de werkelijke reden is dat het natuurrecht hen zonder genade van alle niet-legitieme macht (en dus ook van alle onrechtmatig verkregen inkomsten en vermogens) beroven zou.
Eerder is gesteld dat het natuurrechtelijk systeem tot de democratie (rechtsstaat) behoort, en het positiefrechtelijk systeem tot de dictatuur (wetsstaat). De combinatie dictatuur-natuurrecht is niet mogelijk, en de combinatie democratie-positief recht is de farce waar we nu het slachtoffer van zijn.
Momenteel is er geen enkele staat die zijn juridisch systeem op het natuurrecht baseert, maar is elk systeem van zuiver positiefrechtelijke aard. Hieruit volgt dat geen enkele staat democratisch is, ondanks
de holle beweringen van de politici, dwangmatige leugenaars, die, naar het lijkt, niets anders te doen hebben dan de mensen misleiden. Alle staten die zich zo graag democratisch noemen (vooral de westerse) zijn in werkelijkheid particratieën4. De burgers van zulke staten worden voortdurend en opzettelijk belogen, bedrogen en in hun rechten en vrijheden beperkt door incompetente politici die slechts uit zijn op eigenbelang: bevrediging van hun machtswellust en zelfverrijking.
De keuze tussen het natuurrecht en het positief recht is in feite echter de keuze tussen vrijheid, recht en rechtvaardigheid of onderdrukking, wet en onrechtvaardigheid, want indien de natuurrechtelijke staatsopvatting niet wordt aanvaard, dan kan de staat alleen nog maar een dwangorde zijn! Die keuze kan en mag derhalve alleen de burger zelf maken, anderen mogen zich daar niet in mengen.

Het volledige artikel op: Korte inleiding tot het natuurrecht

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Dies

Het volledige artikel op: Korte inleiding tot het natuurrecht

De pagina kan niet worden gevonden.
De pagina waarnaar u zoekt, is mogelijk verwijderd, tijdelijk niet beschikbaar of de naam ervan is gewijzigd.

--------------------------------------------------------------------------------



Is het volledige artikel te lang om integraal te posten?
Ik zou het graag volledig lezen vooraleer er mijn gedacht over te schrijven.

[Distel]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

De pagina kan niet worden gevonden.
De pagina waarnaar u zoekt, is mogelijk verwijderd, tijdelijk niet beschikbaar of de naam ervan is gewijzigd.

--------------------------------------------------------------------------------



Is het volledige artikel te lang om integraal te posten?
Ik zou het graag volledig lezen vooraleer er mijn gedacht over te schrijven.

Probeer eens deze:

http://www.meervrijheid.nl/index.html?natuurrecht.htm

Het artikel wordt net voor de reacties van de lezers gelinkt.

[Supe®Staaf]

Dank je Distel

Meteen spaar je me typewerk, want de allereerste reactie erop verwoordt reeds treffend waarom ik me bij lezing van de tekst een beetje onwennig voelde:

Oorspronkelijk geplaatst door Henk

24-mrt-2004 Henk

Na het lezen van dit artikel voel ik mij zeer gedesillusioneerd. Ik ben er altijd van uitgegaan dat de vrijheid van het individu juist gebaseerd is op het ontbreken van recht, in de zin van een 'hogere waarheid' of 'hogere norm'. Dat een vrijer individu zich gelukkiger zal voelen en socialer zal gaan gedragen is voor mij een logische redenatie, maar dat dit geldt vanwege een universele waarde, die voor alle mensen gelijk is, gaat er bij mij niet in. Ik geloof niet in god, niet in universeel goed en kwaad, niet in dogma's en niet in een verschil tussen menselijke wetten die rechtvaardig zijn en die onrechtvaardig zijn. Toch (of beter, juist daarom) spreekt het libertarisch gedachtegoed mij zeer aan en vind ik het vreemd dat juist dit 'natuurrecht' als argument gebruikt wordt tegen andere systemen met een absolute waarheid (het argument waarbij NB Thomas van Aquino aangehaald wordt). Ben ik de enige die hier een paradox in ziet, of doet deze zich juist in mijn redenatie voor?

[Dies]

Het is inderdaad een beetje een merkwaardige, doch interessante, tekst.

Ik ben het op zich eens met de kritiek dat er geen 'hogere waarheid', 'door God bepaalde wetten' of 'absoluut en eeuwig geldend goed-kwaad onderscheid' bestaat. Dat neemt volgens mij echter niet weg dat er een aantal absoluut geldende en universele regels kunnen ontstaan. Een verdere stap zeg maar in wat Elias het civilisatieproces noemt.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Dies

Het is inderdaad een beetje een merkwaardige, doch interessante, tekst.

Ik ben het op zich eens met de kritiek dat er geen 'hogere waarheid', 'door God bepaalde wetten' of 'absoluut en eeuwig geldend goed-kwaad onderscheid' bestaat.

Jeps.
Daar wringt het ook wat naar mijn gevoel.
Hogere machten inroepen als rechtvaardiging vooreen bestuursvorm (hoezeer ik de bewuste besturusvorm ook voorsta) maakt me wat huiverig.

Dat neemt volgens mij echter niet weg dat er een aantal absoluut geldende en universele regels kunnen ontstaan. Een verdere stap zeg maar in wat Elias het civilisatieproces noemt.

Ik geloof al evenmin in absolute en universele regels waar het op besturen aankomt.
De meerderheid, die in een echte democratie de dienst uitmaakt, is geen eeuwig vaststaand gegeven. Een meerderheid kan wijzigen, omslaan, en dan behoren er nieuwe doch steeds aanpasbare, veranderbare wetten aangenomen te worden.
We mogen volgende generaties niet opschepen met een stel gebetonneerde wetten: hun toestand kan andere noden scheppen, die wij niet eens konden voorzien. Daarom moet een bevolking constant toegang hebben tot het wetgevend werk, om andere koersen te kunnen uitstippelen waar nodig.

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Ik geloof al evenmin in absolute en universele regels waar het op besturen aankomt.

En daar wringt het dan weer naar mijn gevoel. Op bestuurlijk vlak is democratie inderdaad het systeem dat te verkiezen valt boven alle anderen, bovendien impliceert dat uitdrukkelijk een dynamische in plaats van statische wetgeving en samenleving omdat uw samenleving en meerderheid inderdaad geen eeuwig vaststaand gegeven is.
Waarom maak ik dan bezwaar en onderschrijf ik uw betoog niet ten volle, vraagt u zich naar alle waarschijnlijkheid reeds af?
Het antwoord is even eenvoudig als voor de hand liggend, het gaat volgens mij helemaal niet om wetgeving en het daarbijhorende bestuurlijke aspect.
Het gaat hem wel over het feit dat de wet, hoe democratisch tot stand gekomen ook, niet noodzakelijk rechtvaardig zal zijn. En of dit nu in de praktijk een vaak voorkomend gegeven zal zijn of slechts de uitzondering of zelfs een louter theoretisch/hypothetisch gegeven verandert daar niets aan. Het onderscheid tussen 'lex' (de wet) en 'ius' (het recht) is in deze dan ook gerechtvaardigd en noodzakelijk.
Nu kan men wel aandragen dat dit onderscheid louter kunstmatig is en dat er in werkelijkheid geen verschil bestaat tussen wat de meerderheid als rechtvaardig aanvoelt en datgene dat daadwerkelijk rechtvaardig is, omdat datgene dat rechtvaardig is of zou zijn louter en alleen bepaalt wordt en zelfs kan worden door diezelfde meerderheid, maar dat is een verkeerde assumptie volgens mij. Allereerst omdat, zoals hierboven geëxpliceerd, het niet van tel is of dit een louter theoretisch, dan wel in de praktijk voorkomend, gegeven is. Ten tweede omdat, ondanks er geen 'hogere' of absolute waarheid bestaat, een nauwkeurige studie van de historische maatschappelijke evolutie ons leert dat er universeel verspreid aanvaard recht bestaat, met name het recht op leven.
Vele zullen proberen aan te tonen dat deze bewering niet strookt met de historische werkelijkheid en dat de aanvaarding van ieders recht op leven slechts een recentelijk gegeven is, maar ik zal achtereenvolgens aantonen dat dit wel zo is en vervolgens dat dit eigenlijk van geen belang is.
Mensenoffers (Azteken), slaven (Romeinen), heksenverbrandingen (Middeleeuwen), holocaust (WO II) e.d. hoor ik de tegenstand reeds als voorbeelden aanhalen om mijn stelling onderuit te halen.
Ze zijn echter allen onterecht: hoe moeilijk ook om vanuit onze moderne ogen te begrijpen, mogen we de slaven (en het recht dat de meester had om zijn slaaf te doden) niet beschouwen als een voorbeeld dat zou aantonen dat het recht op leven niet altijd heeft bestaan. De Romeinen aanzagen hun slaven namelijk niet als mensen, maar als voorwerpen en we dienen ze dan ook vanuit die optiek te beschouwen in deze kwestie. Het recht om een slaaf te doden werd trouwens zelf reeds zeer snel overboord gegooid bij de Romeinen (keizer Hadrianus 120) en bovendien bestond het recht op het verdedigen van zijn eigen leven en het recht op leven en dood (ius vitae necisque).
Vanuit eenzelfde historisch perspectief dienen de mensenoffers (die in werkelijkheid trouwens veel minder omvangrijk waren dan aanvankelijk en algemeen vaak aangenomen wordt) van de Azteken bekeken te worden: daar de Azteken in een leven na de dood geloofde en het bovendien als de hoogste eer beschouwden om geofferd te worden, dient deze praktijk niet beschouwd te worden als een ontzegging van het recht op leven. Hetzelfde gaat op voor de inquisitie en heksenverbrandingen in de Middeleeuwen. Al was de beschuldigde in deze het slechts zelden eens met de aanklacht en de straf, toch moeten we proberen te begrijpen dat hier gehandeld werd vanuit de gedachte dat het niet langer een mens - maar een door de duivel bezeten - betrof en dat men dacht deze creatuur te helpen en alsnog een plaatsje in de hemel te bezorgen.
Zoals echter reeds aangehaald is dit van geen tel. Op dit punt is het een gegeven dat het recht op leven een algemeen aanvaard recht is dat niemand in twijfel trekt. Getuige hiervan het 1ste artikel van de (toekomstige) Europese grondwet:

Eenieder heeft recht op leven, eerbiediging van zijn fysieke integriteit, vrijheid en veiligheid. Niemand mag ter dood worden veroordeeld of worden blootgesteld aan martelingen, onmenselijke of vernederende straffen of behandelingen.

Of dit een eeuwig en universeel aanvaard principe is, is eigenlijk van geen tel. Ik heb geprobeerd duidelijk te maken dat dit wel zo is, nog nooit heeft een samenleving of wetgeving het goed/aanvaardbaar geacht dat mensen (de notie van wie al dan niet mens is, was wel variërend) hun leven ontnomen werd zonder dat daar een gegronde/aanvaardbare reden voor aan te duiden was. Maar zelfs indien dit wel zo zou zijn geweest of zelfs indien er op dit ogenblik of in de toekomst mensen zouden zijn die dit een aanvaardbaar principe vinden dan is dit een te verwerpen oordeel. Het recht op leven is een ethisch superieur oordeel ten aanzien van het recht op doden. Het recht op leven houdt niet in dat men anderen mag kwaad berokkenen, en is een zogenaamd negatief recht. Het recht op doden zou een recht zijn dat sowieso zou bestaan indien het recht op leven niet aanvaard zou worden als algemeen geldend principe. Indien men namelijk geen recht op leven zou hebben dan zou een ander het recht hebben om hem dat leven te ontnemen.
Het recht op doden zou bovendien een zogenaamd 'positief' recht zijn en kan aldus enkel ontstaan als gevolg van een wet die tot stand komt. Er kan geen enkel argument te bedenken vallen dat het moreel aanvaardbaar zou maken om bepaalde mensen meer recht op leven te geven dan andere mensen en dat dus het recht op doden zou goedkeuren. Zelfs indien er een meerderheid dit zou vinden en zulk recht geïnstalleerd zou worden via de wet dan zou dit nog steeds niet gerechtvaardigd zijn. Des te meer omdat zo'n 'recht op doden' indirect zou impliceren dat een meerderheid wel voor eeuwig en altijd een onveranderlijk vaststaand gegeven zou kunnen zijn: enerzijds zou namelijk iedereen die niet tot die meerderheid behoort 'gedood' kunnen worden en anderzijds zou zelfs voorkomen kunnen worden dat er ooit een andere meerderheid tot stand komt door elk 'nieuw' individu zijn leven te ontnemen. Dat doet ons trouwens aanbelanden bij het punt dat 'het recht op doden' een zichzelf vernietigend recht zou zijn. Immers, wanneer er een samenleving zou bestaan waarin zonder uitzondering iedereen het recht zou hebben om een ander te doden en ieder hier vrijblijvend gebruik van zou maken dan zou deze samenleving zichzelf ten gronde richten of ze zou om zichzelf te kunnen handhaven dit principe overboord dienen te gooien.
Ongeacht of dit principe altijd en overal bestaan heeft of het slechts een gevolg is van het voortschrijdende 'civilisatieproces' kunnen we concluderen dat 'het recht op leven' een algemeen geldend principe dient te zijn.

[Supe®Staaf]

Sorry, Dies.
Jouw omstandig antwoord was me ontgaan.
De immens stijgende hoeveelheid postings op het forum is een slap excuus, ik weet het.
Aan de slag dus.

Waarom maak ik dan bezwaar en onderschrijf ik uw betoog niet ten volle, vraagt u zich naar alle waarschijnlijkheid reeds af?

De doodswens, op intellectuele wijze gesublimeerd.

Oorspronkelijk geplaatst door Dies

Het antwoord is even eenvoudig als voor de hand liggend, het gaat volgens mij helemaal niet om wetgeving en het daarbijhorende bestuurlijke aspect.
Het gaat hem wel over het feit dat de wet, hoe democratisch tot stand gekomen ook, niet noodzakelijk rechtvaardig zal zijn.

Een ondemocratische wet op democratische wijze tot stand gekomen, is perfect mogelijk.
Deze kritiek, vaak toegevoegd aan het onbekwaamheidsargument om (directe) democratie af te breken, geldt evenzeer voor vele wetten, tot stand gekomen via een vertegenwoordigende meerderheid, dewelke niet noodzakelijk de wil van de burger representeert.
Voorbeelden genoeg: ik verwijs naar het lijstje in mijn voor dit forum té omvangrijke post:
http://forum.politics.be/viewtopic.php?p=457036#457036

Waarom zie ik daar niet direct graten in?

Een goed bestuurde natie bereik je volgens mij, om het nu eens negatief te stellen) door het vermijden van ongenoegen voor zoveel mogelijk burgers (eigenlijk: de meerderheid)

Wanneer je uitgaat van een logisch en ethisch hoogstaand filosofisch bestuursmodel, dan ga je voorbij aan het feit dat bij de burger niet enkel de ratio en ethiek leeft, doch ook emotionaliteit en passie. Je mag het verwerpelijk vinden, laag bij de gronds, ongeschikt om mee te spelen bij het bepalen van wetten en regels: het blijft een realiteit die je niet mag ontkennen.
Wanneer aan dit aspect voorbijgegaan wordt bij het opstellen van wetten, door een elite die zich ethisch en moreel hoger acht, en de burgerij manu militari dwingt om hun eigen oordeel dat misschien minder rationeel is opzij te zetten, dan zal je zelden of nooit een meerderheid van gelukkige burgers in je natie vinden.
Trouwens, op basis van welk gezag, mag een politieke elite, die op één of andere (schijn)democratische wijze de macht verworven heeft, zijn visie hoger kwalificeren dan de duizenden malen grote burgerij, dewelke qua intellectueel potentieel zeker niet zal onderdoen voor de gemiddelde politicus?
Als je er dus vanuitgaat dat echte democratie 'te gevaarlijk' is en risico inhoudt op irrationaliteit en achteruitgang, dan ben je dapper bezig het onbekwaamheidsargument te hanteren, wat evenzeer opgaat voor onze vertegenwoordigers. Gedenk enkel nog maar onze gigantische staatsschuld.........

En of dit nu in de praktijk een vaak voorkomend gegeven zal zijn of slechts de uitzondering of zelfs een louter theoretisch/hypothetisch gegeven verandert daar niets aan. Het onderscheid tussen 'lex' (de wet) en 'ius' (het recht) is in deze dan ook gerechtvaardigd en noodzakelijk.

Misschien schaats ik over glad ijs, maar je mag m.i. ook onderscheid maken tussen de wet, en de wijze waarop ze door de rechterlijke macht wordt geïnterpreteerd. Hier is vaak ook nog een 'buffer' om eventueel minder rechtvaardige wetten op getemperde wijze toe te passen.

Nu kan men wel aandragen dat dit onderscheid louter kunstmatig is en dat er in werkelijkheid geen verschil bestaat tussen wat de meerderheid als rechtvaardig aanvoelt en datgene dat daadwerkelijk rechtvaardig is, omdat datgene dat rechtvaardig is of zou zijn louter en alleen bepaalt wordt en zelfs kan worden door diezelfde meerderheid, maar dat is een verkeerde assumptie volgens mij

De angst om 'rechtvaardig uit oogpunt van de meerderheid' te zijn, kan vele redens hebben:
*wantrouwen voor de medemens (vorm van onbekwaamheidsargument)
*behoudenvan verworven elitaire positie (ik weet het steeds beter dan de 'domme' massa)
*te weinig vertrouwdheid met de flexibiliteit van echte democratische systemen

-Het onbekwaamheidsargument veegde ik reeds vele malen van tafel. Ze berust op een verkeerde waarneming van het colectief burgers en hun intellectuele capaciteiten.
-De machtsgeilheid van de bestuurders is apert: ze verkopen er zoniet hun bomma voor, maar in elk geval hun hoogste 'principes' (fr. het Belgische kartelitis sinds een goed jaar)
-We zijn zo gewend aan moeilijk wijzigbare wetten in ons vertegenwoordigend systeem dat velen huiveren voor veronderstelde missers in een direct democratisch systeem.
Dit is geen reden om te blijven vasthangen aan een systeem dat al even grote onrechtvaardigheden in het leven roept en instandhoudt.

Waarom zou de meerderheid der burgers slechter oordelen dan de toch veel beperktere groep bestuurders?
Het is gewoon een kwestie van vertrouwen. Een paar tientallen politici of de miljoenen burgers hun zin geven..........

Ten tweede omdat, ondanks er geen 'hogere' of absolute waarheid bestaat, een nauwkeurige studie van de historische maatschappelijke evolutie ons leert dat er universeel verspreid aanvaard recht bestaat, met name het recht op leven.

Ik begrijp niet hoe iemand durft stellen dat het recht op leven universeel aanvaard wordt.
Historisch gezien hanteer je het excuus dat dit recht enkel goldt voor 'mensen' en dat de machthebbers dus enkel maar een bepaalde groep hoefden te 'deshumaniseren' wanneer ze dezen wilden van dat universele recht uitsluiten.

Op dit punt is het een gegeven dat het recht op leven een algemeen aanvaard recht is dat niemand in twijfel trekt. Getuige hiervan het 1ste artikel van de (toekomstige) Europese grondwet:

Louter abstract en theoretisch trekt niemand dat recht in twijfel: de praktijk tootnt het anders (doodstraf) en de excuses zijn legio.......

Ongeacht of dit principe altijd en overal bestaan heeft of het slechts een gevolg is van het voortschrijdende 'civilisatieproces' kunnen we concluderen dat 'het recht op leven' een algemeen geldend principe dient te zijn.

Hier komen we tot de kern van het probleem.
In onze ogen dient 'recht op leven' een algemeen geldend principe te zijn.
Waarom is dit in de praktijk nog niet overal zo?
De wereld der principes en ideeën, is niet noodzakelijk weerspiegeld in bestuur en meerderheid.
De enkeling met het goede idee zal eerst menige strijd moeten leveren om het te halen vooraleer het goede principe ook algemeen toegepast, in wet gegoten en aanvaard is.
Maar is deze niet-toepassing steeds de fout van een meerderheid van burgers?
Ik geloof eerder dat de grootste ideeënstrijd geleverd moet worden tegen de heersende kaste en diegenen die er een plaatsje in ambiëren: ze hebben persoonlijk teveel te verliezen.
Wat de meerderheid der burgers wenst zal zelden onethischer, onrechtvaardiger of dommer zijn, dan wat haar bestuurders proberen in te voeren. Dat wijst de Zwitserse praktijk uit.

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Sorry, Dies.
Jouw omstandig antwoord was me ontgaan.
De immens stijgende hoeveelheid postings op het forum is een slap excuus, ik weet het.
Aan de slag dus.

Het is u vergeven, daar dit nieuwe antwoord van mijn kant ook wel enige tijd op zich heeft laten wachten. En ik heb zelfs geen slap excuus.

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een ondemocratische wet op democratische wijze tot stand gekomen, is perfect mogelijk.
Deze kritiek, vaak toegevoegd aan het onbekwaamheidsargument om (directe) democratie af te breken, geldt evenzeer voor vele wetten, tot stand gekomen via een vertegenwoordigende meerderheid, dewelke niet noodzakelijk de wil van de burger representeert.

Mijn aangehaald argument was dan ook niet uitsluitend gericht tegen vormen van directe democratie, maar tegen alle vormen van democratie.
Democratie volstaat met andere woorden niet!

Oorspronkelijk geplaatst door Supe®Staaf

Een goed bestuurde natie bereik je volgens mij, om het nu eens negatief te stellen) door het vermijden van ongenoegen voor zoveel mogelijk burgers (eigenlijk: de meerderheid)

Daar ben ik het volkomen mee eens en ik ben dan ook van oordeel dat, om het met de woorden van Milton Friedman te zeggen, het een goede zaak is om de overheid te gebruiken om te voorkomen dat iemand een ander positieve schade toe brengt, ofwel om dwang te voorkomen. Er is echter geen enkele reden om de overheid te gebruiken om negatieve schade te voorkomen. Negatieve schade doet zich voor wanneer individuen er niet in slagen om een overeenkomst te sluiten die voor elk van hen acceptabel is. Indien de overheid in zulke gevallen mag ingrijpen vermindert dat de vrijheid en wordt de vrijwillige samenwerking beperkt.
Je mag gerust het woord overheid in het bovenstaand stuk vervangen door meerderheid/democratische meerderheid/democratie/... want daar gaat het hem uiteindelijk om: over een hele hoop zaken hoeft of mag zelfs niet beslist worden door anderen.
Het is dan ook, en daar gaat volgens mij je betoog de mist in, geen elite die in de plaats van 'het volk' die beslissingen dient te nemen, neen het betreft beslissingen die niemand dient te nemen! Noch het 'demos' noch een of andere (al dan niet zelfverklaarde) 'elite' dient te beslissen over bepaalde materies.