Aristoï

[Guderian]

Letterlijk / etymologisch betekent aristocratie het "regeerschap van de besten". In tweede betekenis: "de klasse van de besten", hoewel dit eerder aansluit bij de definiëring van "elite".

Voor de oude Grieken betekende aristocratie in de eerste plaats een wijze van regeerschap, verzekerd door de notabelen en meest competente personen. Voor Aristoteles was democratie en aristocratie helemaal niet tegengesteld aan elkaar maar eerder een vervollediging en een wederzijdse doordringing ter aanvulling van elkaar.

De idee van een erfelijke aristocratie is een constante in vrijwel alle menselijke gemeenschappen, zelfs in marxistische dictaturen zoals bijvoorbeeld Noord-Korea en in de toekomst wellicht Cuba. Meestal gaat het in landen met erfelijke machtsopvolging om een kaste van pseudo-aristocratische parvenus, apparatchiks. Deze opvatting over erfelijke aristocratie is verwerpelijk omdat ze leidt tot sclerose.

Een echte aristocratie kan niet steunen op de macht van het geld, nepotisme en opeenvolging. Wel op karakter en ethiek. Het criterium ter definiëring van de aristocraat is diegene die z'n volk verdedigt boven z'n eigen belangen en die beantwoordt aan welbepaalde anthropo-biologische en culturele criteria. Een aristocraat heeft zin voor historiek en afstamming, maar denkt als vertegenwoordiger van het volk dat hij dient, in plaats van lid van een kaste / clubje. Alle traditionele aristocratische Europese families zijn vandaag de dag getransformeerd tot media-objecten.

Het herscheppen van een nieuwe aristocratie is dé opdracht van elk revolutionair project. Wat zijn de kwaliteiten van de ware aristocraat? Toewijding en gehechtheid aan z'n volk en het ten dienste staan ervan, moed en volharding, onthechting van z'n private toevalligheden, een bescheiden trots en eergevoel, een sterke scheppende kracht, een uitmuntende smaak voor esthetiek, eenvoud en voornaamheid.

De door liberaal-rechts gecultiveerde en geprezen bourgeois staat dan ook het verst verwijderd van het aristocratisch ideaal. De aftakeling en quasi-verdwijning van de traditionele Europese aristocratieën is in belangrijke mate het gevolg van hun onderdompeling in bourgeois-dynastieën. Aristocratie kan dan ook niet juridisch erfelijk zijn, want dit leidt onherroepelijk tot haar degeneratie en finaal de uitroeiing. Elke aristocratische generatie moet zich door haar daden bewijzen dat zij haar status waardig is. Een aristocratie in een archeofuturistische wereldvisie waar inegalitarisme centraal staat mag / moet meer rechten krijgen, maar moet ook hogere plichten aanvaarden.

Het erfelijkheidsprincipe is pas goed als het voldoet aan de circulatie der elites, waarbij dus selectie plaatsvindt, en incapabelen verwijdert worden uit de aristocratie en capabele nieuwkomers er kunnen in integreren. Vandaag de dag is het aristoï-principe volledig incompatibel met de heersende liberale ideologie. Aristocratie is nochtans essentieel, in elk volk. Het past in de menselijke natuur, en kan niet snel verdwijnen. de vraag is dus niet zozeer of we voor of tegen een aristocratie zijn, maar wel welke (nieuwe) aristocratie we willen. De ware aristocratie gaat terug tot de essentie van een volk, de authentieke aristocraat heeft niet het geld als uitgangspunt maar de dienst aan z'n volk die hij mee richting geeft. Elke aristocratie degenereert van zodra zij zich gaat vereenzelvigen met de economische elite. De actuele nood is de creatie van een ware Europese aristocratie, maar dit kan pas door een conflictsituatie, door oorlog. Aristocratieën zijn de zonen van diepgaande conflicten. Oorlog is het meest verregaande selectieprincipe.

[C uit W]

Het is even eigen aan de mens om zij nakomelingen de beste garanties op een goed leven te geven. Daarom is die selectie van jou, en die zelfbeheersing die je verwacht te utopisch.

[Dies]

Oorspronkelijk geplaatst door Guderian

Voor Aristoteles was democratie en aristocratie helemaal niet tegengesteld aan elkaar maar eerder een vervollediging en een wederzijdse doordringing ter aanvulling van elkaar.

Dikke zever; Aristoteles was noch voostander van democratie noch van aristocratie. De 1ste verwierp hij omwille van het feit dat ze enkel het belang van haar leiders zou dienen, de 2de omdat het bestuur slechts in handen van enkelen zou zijn. De staatsvorm die de voorkeur wegdroeg van Aristoteles was echter diegene waarbij het bestuur in handen zou zijn van velen en waar het bestuur er zou zijn voor iedereen, hij noemde dit
'poloteia'.

[Tantist]

Oorspronkelijk geplaatst door Guderian

Letterlijk / etymologisch betekent aristocratie het "regeerschap van de besten". In tweede betekenis: "de klasse van de besten", hoewel dit eerder aansluit bij de definiëring van "elite".

Voor de oude Grieken betekende aristocratie in de eerste plaats een wijze van regeerschap, verzekerd door de notabelen en meest competente personen. Voor Aristoteles was democratie en aristocratie helemaal niet tegengesteld aan elkaar maar eerder een vervollediging en een wederzijdse doordringing ter aanvulling van elkaar.

Ah kijk eens aan!! Mijn lesje in taalkunde van bij "Het verdiepen van de democratie" heeft vruchten afgeworpen. Nu gebruikt u eindelijk de juiste terminologie: aristocratie ipv ware democratie.

Mooi zo, een kus van de joodse juf en een bank vooruit!!!

[Guderian]

Oorspronkelijk geplaatst door C uit W

Het is even eigen aan de mens om zij nakomelingen de beste garanties op een goed leven te geven. Daarom is die selectie van jou, en die zelfbeheersing die je verwacht te utopisch.

Hoe kan een natuurlijk gegeven té utopisch zijn?

De ongelijkheid van personen zorgt er voor dat die selectie kan plaatsvinden. Zij gebeurt nu ook, maar het politiek-maatschappelijk systeem houdt er geen rekening mee omdat het op andere waarden gebaseerd is.