BUB : Historisch akkoord financieringswet

[Politics.be]

De particraten tevreden met hun complex en discriminerend akkoord - les particrates sont contents de leur accord complexe et discriminatoire (Belga)HET SUMMUM VAN DE COMPLEXITEITNa het akkoord over BHV van 14 september jl., waarbij ook de Senaat er (grotendeels) aan moest geloven werd in de nacht van 24 op 25 september 2011 een nieuw zogezegd “historisch” akkoord over de financieringswet bereikt. Tevoren waren “onze” politici het al eens geworden over een vereenvoudiging van het Brussels hoofdstedelijk gewest. Terwijl het federale niveau verder wordt ontmanteld, werd daar geopteerd voor meer centralisatie op een unitair, tweetalig niveau. De schizofrenie ten top dus.

A. Analyse van het akkoord

Wat is er beslist?

1) Vandaag int de Belgische staat voor 92 miljard euro per jaar aan belastingen, waarvan 35 miljard euro in de personenbelasting. Het merendeel van dit geld vloeit naar andere entiteiten en departement op verschillende bestuursniveaus, t.t.z. de gewesten en de gemeenschappen (36 miljard euro), de leners (11,4 miljard euro), de Europese Unie (2,3 miljard euro), de ambtenarenpensioenen (8,2 miljard euro), maatschappelijke integratie (1,4 miljard euro) en de sociale zekerheid (24,6 miljard euro). Na deze hervorming zal de federale staat nogmaals 150 miljoen van de 8,3 miljard euro kwijtspelen die hij gebruikt om justitie, politie, defensie, gezondheidszorgen en zijn andere resterende bevoegdheden uit te oefenen kwijtspelen. Het is dus een leugen om te stellen dat de federale overheid niets zal verliezen.

De gewesten verkrijgen een fiscale autonomie van 10,7 miljard euro in de personenbelasting, ongeveer 1/3de van de totale inkomsten van de gewesten. Tot op heden mochten de gewesten slechts 6,75% van de personenbelasting innen. De regionale begroting van het Vlaams gewest bedraagt 25 miljard, waarvan 6 miljard uit eigen inkomsten. Dat bedrag verdubbelt. Anders gezegd: de deelstaten worden bevoegd voor de helft van hun eigen inkomsten.

2) De financiering van de gewesten gebeurt op basis van op- en afcentiemen (er komt dus geen aparte belastingsbrief per gewest – de zgn. “split-rate” – een « borrelnootje » voor de Belgischgezinden). Het principe van federale loyauteit en het verbod op regionale concurrentie tussen de gewesten wordt via de Bijzondere Wet op de Hervorming van de Instellingen (BWHI) grondwettelijk verankerd. Het Grondwettelijk Hof zal hierover waken.

3) De gemeenschappen blijven met dotaties werken. Dit is ongetwijfeld iets waar een volgende “staatshervorming” verandering in zal brengen.

4) Er wordt voorzien in een herfinanciering van het Brussels gewest voor 461 miljoen euro per jaar vanaf 2015.

5) Gedurende 10 jaar wordt door een solidariteitsmechanisme het verschil tussen het Vlaams en het Waals gewest voor 80% uitgevlakt. Tevens komt er een herfinanciering van de Franse gemeenschap. Het gaat hier dus om een klassiek “Belgisch” compromis: de Franstalige partijen kopen, net als bij de vorige staatshervormingen, voor een beperkt aantal jaren communautaire pacificatie af in ruil voor extra bevoegdheden voor de deelstaten.

6) Er komt een mechanisme dat “responsabilisering” aanmoedigt, d.w.z. dat het gewest dat het inzake arbeidsmarkt beter doet of minder CO2 uitstoot, beloond wordt. Wie het minder doet, wordt bestraft. Deze responsabilisering in een systeem zonder normenhiërarchie zet België verder op de weg naar het confederale systeem en is gewoon een synoniem voor machtsuitbreiding. Waarom kan er geen responsabilisering zijn op nationaal niveau ? Is dit niet gewoon het verplaatsen van het probleem? Overigens laten sommige partijkopstukken weinig aan de verbeelding over wat de leefbaarheid van dat niveau betreft…

Dit akkoord, dat in samenhang bekeken moet worden met de splitsing van BHV en de senaatshervorming, doet het zwaartepunt van de Belgische federatie verder in de richting van de deelstaten overhellen. De massale bevoegdheidsoverdrachten, die volgende week zouden worden afgerond, zullen deze zesde “staatshervorming” « bekronen ».

B. De financieringswet is een nuloperatie

Zoals professor economie Paul De Grauwe (KUL) onlangs zeer terecht opmerkte, schept de financieringswet geen nieuwe middelen. Het verplaatst alleen maar middelen en bronnen van inkomsten naar de deelstaten en lost dus geen problemen op tenzij die problemen die door het federalisme en dus de politici zelf werden gecreëerd. Er is dus minstens één niveau dat geld verliest en dat is duidelijk al het federaal niveau dat nog minder middelen zal hebben voor justitie, politie, sociale zekerheid en de andere bevoegdheden die het nog overhoudt.

Het werkelijke doel van dit “akkoord” is het redden van het hachje van de nationalistische particratie en hun belachelijk en schandalig nationalistisch apartheidssysteem.

C. Waarom nog parlementen?

Ook de manier waarop deze staatshervormingen beklonken worden is veelzeggend: enkele politici in een afgesloten ruimte beslissen over de toekomst van het land, waar ze – terloops gezegd – eigenlijk niets om geven. Men kan zich afvragen waarom we zoveel (6) parlementen nodig hebben als de belangrijkste zaken toch achter gesloten deuren bedisseld worden…

D. “Bart, we zijn toch goede Vlamingen geweest?”

Na kritiek van de N-VA – voor wie uiteraard alleen een onmiddellijke vernietiging van België goed genoeg is – haastten met name Beke, De Croo en Van Besien zich om aan de nationalisten te tonen dat ze wél “Vlaams” genoeg geweest waren. De voorzitter van Groen! nam zelfs de tijd om in een schriftelijke uiteenzetting te verantwoorden ( ! ) dat het akkoord weldegelijk dat was wat “De Wever enkele maanden geleden zelf vroeg”. Of nog: “Bart, we zijn toch goede Vlamingen geweest?”. De Nederlandstalige partijen hebben met andere woorden gewoon het programma van de N-VA uitgevoerd en komen ons nu vertellen dat we er fier op moeten zijn. De Franstalige traditionele partijen hebben, zoals we van hen gewoon zijn, hun principes voor wat geld en postjes verkocht.

E. Federaal systeem wordt alleen maar complexer.

De financieringswet is ongelooflijk ingewikkeld, net als het taalfederalisme. Dit akkoord gaat hier niets aan veranderen. Zo stond er in De Standaard op 21 september: “De besprekingen over de financieringswet werden bij momenten zodanig technisch dat alleen de technische experts van de partijen nog leken te kunnen volgen en nog wisten waarover het precies ging.”

De complexiteit is dan ook één van de vele nadelen van het taalfederalisme. Men moet al professor rechten of economie zijn om het gehele systeem te kunnen begrijpen. En dan is men verwonderd dat er een kloof ontstaat tussen de politiek en de burger…

F. Brussel wordt eenvoudiger?

Vlak vóór dit akkoord over de financieringswet heeft men beslist de Brusselse instellingen wat te vereenvoudigen door ondermeer het aantal huisvestingsmaatschappijen te verminderen. Datzelfde weigert men echter te doen in het “Vlaams” en het “Waals” gewest door daar het aantal gewestelijke en (inter)gemeentelijke organen aan te pakken, laat staan dat men weigert de gewesten en de gemeenschappen zelf in vraag te stellen. De logica van de vereenvoudiging stopt dus aan de Brusselse gewestgrenzen.

G. En in een unitair België?

In een unitair België zal zulk een strakke financieringswet niet meer noodzakelijk zijn. De Belgische nationale staat zal het beschikbare geld verdelen in het kader van de jaarlijkse begroting in functie van de behoeften van elke entiteit. De enige criteria zullen de kwaliteit van de openbare dienstverlening en de gelijkheid tussen de Belgen zijn. De nationale overheid zal de verdeling van de openbare middelen met de provincies en de gemeenten kunnen onderhandelen, maar zal niet meer gedurende 10 tot 20 jaar in een dwangbuis opgesloten zitten. De Staat zal ook het laatste woord hebben in geval van conflict en zal in zijn geheel door alle Belgische kiezers beoordeeld worden in het kader van een nationale kieskring.

België is immers veel te klein voor zulke ingewikkelde en discriminerende systemen.

BESLUIT

De financieringswet is een louter product van het overbodige taalfederalisme en levert de Belgen geen nieuwe middelen op. Het is een middel voor de nationalistische particraten om hun federale misbaksel draaiende te houden en zo de macht te kunnen behouden ten koste van de gezamenlijke welvaart van de 11 miljoen Belgen. Deze staatshervorming zal de kost van het taalfederalisme nog eens met ongeveer 2 miljard euro doen stijgen (van 10 miljard euro per jaar naar 12 miljard euro per jaar) en zal nieuwe ongelijkheden tussen de Belgen creëren omdat die in gelijke omstandigheden verschillende belastingen gaan betalen naargelang het gewest waar ze wonen. De B.U.B. zal uiteraard deze federalistische nonsens blijven bestrijden.





Bron: politics.be