De B.U.B. brengt hulde aan Paul Breyne (CD&V)

[Politics.be]

De B.U.B. brengt hulde aan Paul Breyne (CD&V), die in 1997 door de Koning tot gouverneur van de provincie West-Vlaanderen werd benoemd en nu op pensioen gaat. Na de rampzalige staatshervorming van 2001 en de defederalisering van de provinciewet, benoemden de regionale regeringen de gouverneurs. Zijn opvolger – de Kortrijkzaan Carl Decaluwé – is dan ook een trouwe marionet van de “Vlaamse” regering, die de provincies liever kwijt dan rijk is.

Als gouverneur heeft Breyne zich gedurende heel zijn loopbaan in dienst van zijn provincie gesteld. Breyne houdt er, net als de B.U.B., zeer terecht een zeer “pro-provinciale” mening op na. In zijn afscheidsrede van 7 januari 2012 in Roeselare voor bijna 3.000 gasten (!) noemde hij zich een “overtuigd provincialist” en meende hij dat de provincies behouden moesten blijven – hij weet dus dat ze in gevaar zijn – als niveau tussen de steden en Brussel.

Volgens ons moeten de provincies niet alleen behouden, maar ook versterkt worden. Dat is niet alleen onze mening, maar ook de mening van andere provinciegouverneurs die ons dit via discrete contacten toevertrouwd hebben. Zij zijn het juk van het artificiële “Vlaanderen” en “Wallonië” hartsgrondig beu. En terecht.

In een systeem van provinciaal unitarisme, zullen de provincies bevoegd worden voor alles wat vandaag door de gewesten en gemeenschappen wordt uitgeoefend (ruimtelijke ordening, openbare werken, openbaar vervoern streekeconomie, toerisme, sport, …), weliswaar binnen een nationaal kader. Het is dat systeem dat de B.U.B. – overigens met steeds groeiend succes ondanks de hardnekkige mediaboycot hieromtrent – nu al bijna tien jaar verdedigt.

Bevoegdheden die vandaag geheel of gedeeltelijk gesplitst zijn en exclusief nationaal horen te zijn – wapenexport, buitenlandse handel, verdragsrecht … – dienen natuurlijk uitsluitend door het centrale bestuur te worden uitgeoefend. Zo’n grote hervorming is dat niet eens: de provincies oefenen vandaag al gewest- en gemeenschapsbevoegdheden uit, maar worden in hun autonomie gefnuikt door de deelstaten, die zich als nieuwe en centraliserende regiostaten willen opwerpen. Een systeem met negen provincies en één nationale regering zal natuurlijk ook een hele besparing zijn i.v.m. de zes regeringen en evenveel parlementen die ons kleine land vandaag “rijk” is, maar wat het tegelijkertijd zo arm maakt.

Opvallend en verfrissend is ook dat de provinciegouverneurs, die ondanks hun benoeming door de gewestregeringen ook nog steeds commissarissen van de Koning – lees van de Belgische regering – zijn, een politiek neutrale rol vervullen, ver weg van de schijnwerpers en met veel plichtsbesef. Heel wat anders dus dan de minstens vier regionale en communautaire minister-presidenten die voortdurend de media-aandacht opzoeken, niet zelden om tweedracht en haat te zaaien tussen de taalgroepen in België en zo op schaamteloze wijze de in de Belgische grondwet vermelde federale loyauteit (art. 143) schenden.

Al jaren geleden stelde de B.U.B. aan zijn tegenstanders de vraag wat nu eigenlijk de voordelen zijn van het dure, inefficiënte, ingewikkelde, ondemocratische, discriminerende en staatsbedreigende taalfederalisme. We wachten nog steeds op het antwoord…



Bron: politics.be