Duitsland: ‘paradijs’ of ‘hel’?

[demonen]

06 / 12 / 2012
Bij de discussie over de begroting en het relanceplan van de regering-Di Rupo werd en wordt vol overgave verwezen naar Duitsland. Daar is tenminste wat gedaan aan de loonkost, zo wordt van werkgeverskant betoogd. Het paradijs dus, of niet? Bij de vakbonden wordt dan weer vol afschuw naar het Duitse voorbeeld gewezen: willen we dat wel, één miljoen mensen, die voor 400 euro per maand aan de slag moeten? De hel, of niet?

De waarheid is genuanceerd

Tussen 2003 en 2005 heeft de rood-groene regering-Schroeder een reeks hervormingen doorgevoerd op de Duitse arbeidsmarkt. Voordien had bondskanselier Schroeder aan de personeelschef van Volkswagen, Peter Hartz, gevraagd om een aantal voorstellen uit te werken. De meeste van die voorstellen werden omgezet in wetten, die genoemd werden naar Hartz.

Zo versoepelde Hartz I de regels voor uitzendarbeid en onderaanneming. Met Hartz II werden de zogenaamde mini-jobs ingevoerd, beter bekend als de 400-Euro-jobs. Wie in dit statuut werkt, mag niet meer dan 400 € per maand verdienen (wordt binnenkort opgetrokken tot 450 €). Oorspronkelijk mocht men ook niet meer dan 15 uur per week werken, maar die beperking is weggevallen. De werkgever betaalt bovenop het loon 30 procent sociale bijdragen.

Maar de werknemer bouwt met zo’n mini-job bijvoorbeeld geen pensioenrechten op (behalve als hij of zij zelf bijlegt voor het pensioen). Intussen werken bijna vijf miljoen Duitsers in dit statuut. Nog eens twee en een half miljoen hebben een mini-job als tweede baan.

Schleckerfrauen

Op die 400-Euro-jobs is er veel kritiek gekomen. Niemand kan leven van 400 € per maand, zo werd gezegd. Dat klopt, maar de realiteit is dat een zeer groot deel van de mini-jobs wordt gedaan door huisvrouwen uit gezinnen met een inkomen van meer dan 2.000 € per maand. Duitse vrouwen blijven vaak jarenlang thuis om voor de kinderen te zorgen. Kinderkribben zijn in Duitsland namelijk ofwel onbestaande ofwel te duur. Als de kinderen het huis uit zijn, willen die vrouwen zelf een euro bijverdienen en belanden ze in een minijob. Schleckerfrauen worden ze in Duitsland genoemd, vrouwen, die 15 uur per week aan de kassa zitten bij een grote keten (zoals het failliete Schlecker met zijn 16.000 filialen).

Dat betekent niet dat er geen misbruiken zouden zijn bij de 400-Euro-jobs. Die zijn ook populair in de schoonmaak en de horeca, en niemand controleert hoe lang en hoe hard iemand moet werken voor zijn of haar 400 € per maand. Maar de mini-jobs dienen vaak als een extraatje voor het gezin, niet als het enige inkomen. In dat geval kan men voor de ziekteverzekering bijvoorbeeld terugvallen op de partner.
Wie enkel een minijob heeft, kan trouwens ook nog een beroep doen op sociale uitkeringen (zie verder).

Maar de medaille heeft ook een keerzijde. Sommige werkgevers hebben ontdekt dat ze één voltijdse arbeidskracht kunnen vervangen door twee of meer minijobbers. In die zin hebben de 400-Euro-jobs wel een verschuiving teweeg gebracht in het Duitse arbeidslandschap. Met de Hartz-hervormingen is de sociale wetgeving in Duitsland alleen maar ingewikkelder geworden. Werkgevers hebben snel de achterpoortjes ontdekt, die hen in staat stellen om hun werknemers minder te (moeten) betalen.

Hervorming werkloosheid

Na Hartz III kwam Hartz IV en die hervorming kreeg de meeste wind. De oude werkloosheidsregeling werd vervangen door een nieuw systeem. Duitse werklozen krijgen nu nog hoogstens één jaar een echte werkloosheidsuitkering. Daarna vallen ze terug op het Arbeitlosengeld II, een eufemisme voor een veel lagere uitkering. Toen bekend werd dat het Alg II (Duitsers zijn gek op afkortingen…) niet meer dan 364 € zou bedragen, stak er een storm van protest op, ook in de rest van Europa. Hoe kon het rijkste land van het continent zijn werkloze medemensen zo slecht behandelen en met een aalmoes wegsturen?

Kwam daar nog bij dat langdurig werklozen pas recht hadden op Alg II als ze konden bewijzen dat ook hun huisgenoten geen baan hadden. Wie getrouwd is of samenwoont met iemand, die een normaal loon verdient, heeft in Duitsland geen recht op Alg II. Wie bovendien een eigen vermogen heeft (geld, waardepapieren, sieraden, huizen, enz.), moet dat vermogen eerst opgebruiken (tot een bepaalde grens), voor hij of zij recht krijgt op Alg II.

Geen vetpot, maar toch …

In 2004 waren er maandenlang betogingen tegen de invoering van het Arbeitlosengeld II. Daarbij werd meestal uit het oog verloren dat die 364 € maar een beginbedrag was, dat meestal aangevuld wordt met andere toelagen. Wie geen eigen huis heeft krijgt honderden euro extra voor huur en verwarming. Het juiste bedrag verschilt van stad tot stad, en wordt aangepast aan de hoogte van de plaatselijke huurprijzen. Zo krijgt een alleenstaande langdurig werkloze in Berlijn 378€ voor huur en verwarming. Elk kind geeft recht op een toelage van ongeveer 250€ bij. Alleenstaande ouders krijgen bovendien 131€ extra.

Daarbovenop kunnen langdurig werklozen in Duitsland aanspraak maken op allerhande toelagen, zoals voor verhuis, voor schoolgerief, voor de warmwatervoorziening en zelfs voor herstellingen aan de eigen woning. In 2010 heeft het Grondwettelijk Hof in Karlsruhe bepaald dat het Alg II gelijk moet zijn aan een menswaardig bestaansminimum. Als de uitkering en de toeslagen dat niet mogelijk maken, dan moeten de toelagen maar verhoogd worden, vindt het Hof.

Als we het geval nemen van een werkloze alleenstaande vrouw met twee kinderen in Berlijn, dan komen we uit op minstens 1549 € (basisbedrag 374€ + toeslag voor alleenstaande met kinderen 131€ + toeslag voor twee kinderen 502€ + toelage voor huur en verwarming voor huishouden met drie personen 542€). Dat is nog altijd geen vetpot, maar wel ver van het basisbedrag van 374€, dat altijd wordt vermeld. Het merkwaardige is dat dit systeem aan de Duitse overheid uiteindelijk méér kost dan het vorige, toen de werkloosheidsvergoeding langer werd doorbetaald…

Met dank aan de vakbonden: loonmatiging

De bedoeling van de Hartz-hervormingen was werklozen aan te zetten om sneller weer aan het werk te gaan. Uit de cijfers zou men kunnen afleiden dat men in dit opzet geslaagd is. In 2003 waren er in Duitsland 4.376.028 werklozen, in 2011 waren het er nog 2.980.000.

Midden november kon ik voor een kleine week naar Baden-Württemberg en Beieren om een reeks reportages te maken over de spectaculaire economische groei in Zuid-Duitsland. Uit de gesprekken met specialisten en ondernemers kwam vooral één ding naar voor: dat de Duitse economie overeind blijft, terwijl de rest van Europa getroffen wordt door een economische crisis, heeft weinig of niets te maken met de Hartz-hervormingen, maar alles met een jarenlange loonmatiging, met de steun van de vakbonden.

In 2003 was de loonkost van Duitse werknemers bij de hoogste van Europa. Duitse arbeiders en bedienden verdienden door de band meer dan in de buurlanden. Vanaf 2003 begonnen de Duitse vakbonden, in samenspraak met de werkgevers, hun looneisen te matigen.

Ritueel

Dat kon, omdat er in Duitsland geen index bestaat en er om de twee jaar loononderhandelingen zijn. Normaal eisen de Duitse vakbonden een loonsverhoging die gelijk is aan de verwachte inflatie in de komende twee jaar (wat overeenkomt met onze indexaanpassingen), plus een deel van de winst van de bedrijven (wat overeenkomt met een echte loonsverhoging). De loononderhandelingen bij onze Oosterburen gebeuren sinds zestig jaar volgens een vast stramien, waarvan de uitkomst vooraf vrij nauwkeurig te voorspellen is. Er wordt wel eens gestaakt, er wordt wel eens betoogd, maar dat is eerder een deel van het onderhandelingsritueel dan dat het werkgevers en werknemers radikaal tegenover elkaar stelt.

Integendeel. De afgelopen tien jaar hebben de Duitse vakbonden samengewerkt met de werkgevers om de lonen niet te zeer te laten stijgen. Tegen 2008 was de loonhandicap van de Duitse bedrijven tegenover de rest van Europa weggewerkt. Duitse werknemers verdienen nog altijd goed hun brood, maar niet meer dan in de buurlanden, en soms zelfs minder.

Toverwoord: flexibel

Na 2008 hebben de vakbonden geen grote inhaalbeweging gedaan. Met de financiële crisis in 2009 kreeg ook de Duitse economie het zwaar te verduren. Door Kurzarbeit in te voeren, vergelijkbaar met onze technische werkloosheid, konden ontslagen vermeden worden. Dat was een zegen voor het Duitse bedrijfsleven. Veel Duitse ondernemingen hangen immers af van de bekwaamheid van gespecialiseerde personeelsleden. Als die aan boord blijven, dan blijft ook de technische expertise in het bedrijf.

Een goed voorbeeld is het bedrijf bdtronic in Weikersheim, in de deelstaat Baden-Württemberg. Bedrijfsleider Patrick Vandenrhijn, een Genkenaar die al jaren in Duitsland werkt, is vol lof over de samenwerking met de vakbonden. “Ik heb een vrij goede verhouding met de vakbonden hier. Die mensen denken mee, die mensen proberen ook flexibel te zijn, ze weten dat de wereldmarkt flexibel is, het gaat met ups en downs. In 2009 hebben we –zoals overal- een crisisjaar gehad en ik moet zeggen dat we samen met de vakbonden een goede oplossing gevonden hebben. Ze hebben toegevingen gedaan op de bonussen, op het vakantiegeld en de eindejaarspremie. En dat heeft ons in staat gesteld om de hele groep mensen bijeen te houden.”

Altijd overleggen

Het toverwoord is dus ‘flexibel’. Het kwam bij mijn reis door Zuid-Duitsland voortdurend terug. Ondernemingen spelen flexibel in op de markt, ze zijn voortdurend op zoek naar nieuwe kansen. Maar ook de vakbonden zijn flexibel, ze denken mee met de bedrijfleiding over hoe ontslagen kunnen vermeden worden. Desnoods doen ze (tijdelijke) toegevingen op loon en werktijden. Als het bedrijf veel bestellingen heeft wordt er al eens langer gewerkt, in economisch slechte tijden kan er aan de verloning geknabbeld worden.

Maar alles gebeurt in overleg tussen bedrijfsleiding en vakbonden. In tegenstelling tot ons land, waar vakbonden en werkgevers tegenwoordig met getrokken messen tegenover elkaar staan werken in Duitsland bonden en patroons samen om de beste oplossing te vinden voor hun onderneming. Het tweede Duitse Wirtschaftswunder bewijst dat het werkt.

Rik Tyrions

(De auteur is verslaggever bij VRT Nieuws.)

@Allen: reageren op deze bijdrage impliceert dat u instemt met de regels voor deelname aan onze discussieforums; lees dus de regels - mod.

[demonen]

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

06 / 12 / 2012
Bij de discussie over de begroting en het relanceplan van de regering-Di Rupo werd en wordt vol overgave verwezen naar Duitsland. Daar is tenminste wat gedaan aan de loonkost, zo wordt van werkgeverskant betoogd. Het paradijs dus, of niet? Bij de vakbonden wordt dan weer vol afschuw naar het Duitse voorbeeld gewezen: willen we dat wel, één miljoen mensen, die voor 400 euro per maand aan de slag moeten? De hel, of niet?

De waarheid is genuanceerd

Tussen 2003 en 2005 heeft de rood-groene regering-Schroeder een reeks hervormingen doorgevoerd op de Duitse arbeidsmarkt. Voordien had bondskanselier Schroeder aan de personeelschef van Volkswagen, Peter Hartz, gevraagd om een aantal voorstellen uit te werken. De meeste van die voorstellen werden omgezet in wetten, die genoemd werden naar Hartz.

Zo versoepelde Hartz I de regels voor uitzendarbeid en onderaanneming. Met Hartz II werden de zogenaamde mini-jobs ingevoerd, beter bekend als de 400-Euro-jobs. Wie in dit statuut werkt, mag niet meer dan 400 € per maand verdienen (wordt binnenkort opgetrokken tot 450 €). Oorspronkelijk mocht men ook niet meer dan 15 uur per week werken, maar die beperking is weggevallen. De werkgever betaalt bovenop het loon 30 procent sociale bijdragen.

Maar de werknemer bouwt met zo’n mini-job bijvoorbeeld geen pensioenrechten op (behalve als hij of zij zelf bijlegt voor het pensioen). Intussen werken bijna vijf miljoen Duitsers in dit statuut. Nog eens twee en een half miljoen hebben een mini-job als tweede baan.

Schleckerfrauen

Op die 400-Euro-jobs is er veel kritiek gekomen. Niemand kan leven van 400 € per maand, zo werd gezegd. Dat klopt, maar de realiteit is dat een zeer groot deel van de mini-jobs wordt gedaan door huisvrouwen uit gezinnen met een inkomen van meer dan 2.000 € per maand. Duitse vrouwen blijven vaak jarenlang thuis om voor de kinderen te zorgen. Kinderkribben zijn in Duitsland namelijk ofwel onbestaande ofwel te duur. Als de kinderen het huis uit zijn, willen die vrouwen zelf een euro bijverdienen en belanden ze in een minijob. Schleckerfrauen worden ze in Duitsland genoemd, vrouwen, die 15 uur per week aan de kassa zitten bij een grote keten (zoals het failliete Schlecker met zijn 16.000 filialen).

Dat betekent niet dat er geen misbruiken zouden zijn bij de 400-Euro-jobs. Die zijn ook populair in de schoonmaak en de horeca, en niemand controleert hoe lang en hoe hard iemand moet werken voor zijn of haar 400 € per maand. Maar de mini-jobs dienen vaak als een extraatje voor het gezin, niet als het enige inkomen. In dat geval kan men voor de ziekteverzekering bijvoorbeeld terugvallen op de partner.
Wie enkel een minijob heeft, kan trouwens ook nog een beroep doen op sociale uitkeringen (zie verder).

Maar de medaille heeft ook een keerzijde. Sommige werkgevers hebben ontdekt dat ze één voltijdse arbeidskracht kunnen vervangen door twee of meer minijobbers. In die zin hebben de 400-Euro-jobs wel een verschuiving teweeg gebracht in het Duitse arbeidslandschap. Met de Hartz-hervormingen is de sociale wetgeving in Duitsland alleen maar ingewikkelder geworden. Werkgevers hebben snel de achterpoortjes ontdekt, die hen in staat stellen om hun werknemers minder te (moeten) betalen.

Hervorming werkloosheid

Na Hartz III kwam Hartz IV en die hervorming kreeg de meeste wind. De oude werkloosheidsregeling werd vervangen door een nieuw systeem. Duitse werklozen krijgen nu nog hoogstens één jaar een echte werkloosheidsuitkering. Daarna vallen ze terug op het Arbeitlosengeld II, een eufemisme voor een veel lagere uitkering. Toen bekend werd dat het Alg II (Duitsers zijn gek op afkortingen…) niet meer dan 364 € zou bedragen, stak er een storm van protest op, ook in de rest van Europa. Hoe kon het rijkste land van het continent zijn werkloze medemensen zo slecht behandelen en met een aalmoes wegsturen?

Kwam daar nog bij dat langdurig werklozen pas recht hadden op Alg II als ze konden bewijzen dat ook hun huisgenoten geen baan hadden. Wie getrouwd is of samenwoont met iemand, die een normaal loon verdient, heeft in Duitsland geen recht op Alg II. Wie bovendien een eigen vermogen heeft (geld, waardepapieren, sieraden, huizen, enz.), moet dat vermogen eerst opgebruiken (tot een bepaalde grens), voor hij of zij recht krijgt op Alg II.

Geen vetpot, maar toch …

In 2004 waren er maandenlang betogingen tegen de invoering van het Arbeitlosengeld II. Daarbij werd meestal uit het oog verloren dat die 364 € maar een beginbedrag was, dat meestal aangevuld wordt met andere toelagen. Wie geen eigen huis heeft krijgt honderden euro extra voor huur en verwarming. Het juiste bedrag verschilt van stad tot stad, en wordt aangepast aan de hoogte van de plaatselijke huurprijzen. Zo krijgt een alleenstaande langdurig werkloze in Berlijn 378€ voor huur en verwarming. Elk kind geeft recht op een toelage van ongeveer 250€ bij. Alleenstaande ouders krijgen bovendien 131€ extra.

Daarbovenop kunnen langdurig werklozen in Duitsland aanspraak maken op allerhande toelagen, zoals voor verhuis, voor schoolgerief, voor de warmwatervoorziening en zelfs voor herstellingen aan de eigen woning. In 2010 heeft het Grondwettelijk Hof in Karlsruhe bepaald dat het Alg II gelijk moet zijn aan een menswaardig bestaansminimum. Als de uitkering en de toeslagen dat niet mogelijk maken, dan moeten de toelagen maar verhoogd worden, vindt het Hof.

Als we het geval nemen van een werkloze alleenstaande vrouw met twee kinderen in Berlijn, dan komen we uit op minstens 1549 € (basisbedrag 374€ + toeslag voor alleenstaande met kinderen 131€ + toeslag voor twee kinderen 502€ + toelage voor huur en verwarming voor huishouden met drie personen 542€). Dat is nog altijd geen vetpot, maar wel ver van het basisbedrag van 374€, dat altijd wordt vermeld. Het merkwaardige is dat dit systeem aan de Duitse overheid uiteindelijk méér kost dan het vorige, toen de werkloosheidsvergoeding langer werd doorbetaald…

Met dank aan de vakbonden: loonmatiging

De bedoeling van de Hartz-hervormingen was werklozen aan te zetten om sneller weer aan het werk te gaan. Uit de cijfers zou men kunnen afleiden dat men in dit opzet geslaagd is. In 2003 waren er in Duitsland 4.376.028 werklozen, in 2011 waren het er nog 2.980.000.

Midden november kon ik voor een kleine week naar Baden-Württemberg en Beieren om een reeks reportages te maken over de spectaculaire economische groei in Zuid-Duitsland. Uit de gesprekken met specialisten en ondernemers kwam vooral één ding naar voor: dat de Duitse economie overeind blijft, terwijl de rest van Europa getroffen wordt door een economische crisis, heeft weinig of niets te maken met de Hartz-hervormingen, maar alles met een jarenlange loonmatiging, met de steun van de vakbonden.

In 2003 was de loonkost van Duitse werknemers bij de hoogste van Europa. Duitse arbeiders en bedienden verdienden door de band meer dan in de buurlanden. Vanaf 2003 begonnen de Duitse vakbonden, in samenspraak met de werkgevers, hun looneisen te matigen.

Ritueel

Dat kon, omdat er in Duitsland geen index bestaat en er om de twee jaar loononderhandelingen zijn. Normaal eisen de Duitse vakbonden een loonsverhoging die gelijk is aan de verwachte inflatie in de komende twee jaar (wat overeenkomt met onze indexaanpassingen), plus een deel van de winst van de bedrijven (wat overeenkomt met een echte loonsverhoging). De loononderhandelingen bij onze Oosterburen gebeuren sinds zestig jaar volgens een vast stramien, waarvan de uitkomst vooraf vrij nauwkeurig te voorspellen is. Er wordt wel eens gestaakt, er wordt wel eens betoogd, maar dat is eerder een deel van het onderhandelingsritueel dan dat het werkgevers en werknemers radikaal tegenover elkaar stelt.

Integendeel. De afgelopen tien jaar hebben de Duitse vakbonden samengewerkt met de werkgevers om de lonen niet te zeer te laten stijgen. Tegen 2008 was de loonhandicap van de Duitse bedrijven tegenover de rest van Europa weggewerkt. Duitse werknemers verdienen nog altijd goed hun brood, maar niet meer dan in de buurlanden, en soms zelfs minder.

Toverwoord: flexibel

Na 2008 hebben de vakbonden geen grote inhaalbeweging gedaan. Met de financiële crisis in 2009 kreeg ook de Duitse economie het zwaar te verduren. Door Kurzarbeit in te voeren, vergelijkbaar met onze technische werkloosheid, konden ontslagen vermeden worden. Dat was een zegen voor het Duitse bedrijfsleven. Veel Duitse ondernemingen hangen immers af van de bekwaamheid van gespecialiseerde personeelsleden. Als die aan boord blijven, dan blijft ook de technische expertise in het bedrijf.

Een goed voorbeeld is het bedrijf bdtronic in Weikersheim, in de deelstaat Baden-Württemberg. Bedrijfsleider Patrick Vandenrhijn, een Genkenaar die al jaren in Duitsland werkt, is vol lof over de samenwerking met de vakbonden. “Ik heb een vrij goede verhouding met de vakbonden hier. Die mensen denken mee, die mensen proberen ook flexibel te zijn, ze weten dat de wereldmarkt flexibel is, het gaat met ups en downs. In 2009 hebben we –zoals overal- een crisisjaar gehad en ik moet zeggen dat we samen met de vakbonden een goede oplossing gevonden hebben. Ze hebben toegevingen gedaan op de bonussen, op het vakantiegeld en de eindejaarspremie. En dat heeft ons in staat gesteld om de hele groep mensen bijeen te houden.”

Altijd overleggen

Het toverwoord is dus ‘flexibel’. Het kwam bij mijn reis door Zuid-Duitsland voortdurend terug. Ondernemingen spelen flexibel in op de markt, ze zijn voortdurend op zoek naar nieuwe kansen. Maar ook de vakbonden zijn flexibel, ze denken mee met de bedrijfleiding over hoe ontslagen kunnen vermeden worden. Desnoods doen ze (tijdelijke) toegevingen op loon en werktijden. Als het bedrijf veel bestellingen heeft wordt er al eens langer gewerkt, in economisch slechte tijden kan er aan de verloning geknabbeld worden.

Maar alles gebeurt in overleg tussen bedrijfsleiding en vakbonden. In tegenstelling tot ons land, waar vakbonden en werkgevers tegenwoordig met getrokken messen tegenover elkaar staan werken in Duitsland bonden en patroons samen om de beste oplossing te vinden voor hun onderneming. Het tweede Duitse Wirtschaftswunder bewijst dat het werkt.

Rik Tyrions

(De auteur is verslaggever bij VRT Nieuws.)

@Allen: reageren op deze bijdrage impliceert dat u instemt met de regels voor deelname aan onze discussieforums; lees dus de regels - mod.

http://analyse.deredactie.be/2012/12...radijs-of-hel/

Om de onzin over de duitse 5 Euro jobs te nuanceren is het goed om dit artikel te lezen!

[Amon_Re]

Schitterend artikel, mijn dank ervoor.

[Paultje]

daar nog bij te voegen dat het in duitsland moeilijker is iemand te ontslaan en dat zij minder belastingen betalen al wat de vakbonden hier kennen is tegenwerken ik heb nog nooit een constructief voorstel van een vakbond hier gezien

[Effect]

Duitsland is inderdaad het paradijs. Ik spreek uit ervaring. Ter info:
1/ ik verdien iets meer dan 2000 euro netto, als 25jarige vind ik dat niet slecht, in België was het niet waar. Eerlijk gezegd had ik dit loon pas op mijn 30e ofzo verwacht.

2/ mijn vriendin haalt nog een extraatje binnen via een 400 eurojob en heeft daarmee per direct SZ zonder een parasiet te zijn. Vergeet niet dat een 400 eurojob inderdaad geen uren kent, dat betekent dat een vriendelijke ondernemer 400 euro per uur kan betalen om zijn winst te drukken. Dat is een mooie vorm van solidariteit.

3/ mijn job is heel flexibel, mijn werktijden zijn ongeveer vanaf ik wakker word tot ik het beu ben, waarbij overuren uitbetaald worden. Die overuren leveren mij ook zowat 400 euro netto per maand extra op. In België is dit zonder meer verboden.

4/ als er iets is, kan ik bij mijn werkgever terecht, hij luistert altijd. Het wordt zo zelfs onder de collega's gezegd. X nodig, ga naar de chef, Y nodig? Klop maar aan. Vrijwel altijd biedt hij een eerlijke en correcte oplossing aan zonder dat daar een vakbond of CAO bij komt kijken.

5/ Geen indexeringen (bah), wel prestatiegebaseerde automatische loonsverhoging ieder jaar, doorgaans een tweetal procent meer dan de Belgische index.

Het bedrijf waarvoor ik werk heeft geen vakbond. Het algemeen sentiment hier is dat een vakbond meer slecht kan doen dan goed gezien de kwaliteit van het werk.

Het systeem van 400 eurojobs is voorts gecreëerd door socialisten. Het is in weze dan ook een zeer sociaal systeem waarbij men ondernemers in de kaart speelt zodat ze vrijwillig de SZ gaan betalen, ipv OCMW.

[Amon_Re]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Duitsland is inderdaad het paradijs. Ik spreek uit ervaring. Ter info:
1/ ik verdien iets meer dan 2000 euro netto, als 25jarige vind ik dat niet slecht, in België was het niet waar. Eerlijk gezegd had ik dit loon pas op mijn 30e ofzo verwacht.

2/ mijn vriendin haalt nog een extraatje binnen via een 400 eurojob en heeft daarmee per direct SZ zonder een parasiet te zijn. Vergeet niet dat een 400 eurojob inderdaad geen uren kent, dat betekent dat een vriendelijke ondernemer 400 euro per uur kan betalen om zijn winst te drukken. Dat is een mooie vorm van solidariteit.

3/ mijn job is heel flexibel, mijn werktijden zijn ongeveer vanaf ik wakker word tot ik het beu ben, waarbij overuren uitbetaald worden. Die overuren leveren mij ook zowat 400 euro netto per maand extra op. In België is dit zonder meer verboden.

4/ als er iets is, kan ik bij mijn werkgever terecht, hij luistert altijd. Het wordt zo zelfs onder de collega's gezegd. X nodig, ga naar de chef, Y nodig? Klop maar aan. Vrijwel altijd biedt hij een eerlijke en correcte oplossing aan zonder dat daar een vakbond of CAO bij komt kijken.

5/ Geen indexeringen (bah), wel prestatiegebaseerde automatische loonsverhoging ieder jaar, doorgaans een tweetal procent meer dan de Belgische index.

Het bedrijf waarvoor ik werk heeft geen vakbond. Het algemeen sentiment hier is dat een vakbond meer slecht kan doen dan goed gezien de kwaliteit van het werk.

Het systeem van 400 eurojobs is voorts gecreëerd door socialisten. Het is in weze dan ook een zeer sociaal systeem waarbij men ondernemers in de kaart speelt zodat ze vrijwillig de SZ gaan betalen, ipv OCMW.

Wat een asociale hel

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door Amon_Re

Wat een asociale hel

Ge zijt de [/sarcasm] vergeten

[Voltian]

Duitsland scoort ook niet zo goed op de "Job Quality Index":

http://www.etui.org/Publications2/Wo...lity-Index-JQI

Slechts 14e op 27 Europese landen; onder het Europess gemiddelde met o.a. Slovenië en Cyprus die beter scoren. Nu, Frankrijk staat maar 2 plaatsjes hoger, dus als het gaat om welk "economisch model" de beste kwaliteit van arbeid levert, kunnen we nog niks zeggen eigenlijk (aangenomen dat die index inderdaad de kwaliteit van de werkomstandigheden goed weergeeft)

[Bierke]

Oorspronkelijk geplaatst door Paultje

daar nog bij te voegen dat het in duitsland moeilijker is iemand te ontslaan en dat zij minder belastingen betalen al wat de vakbonden hier kennen is tegenwerken ik heb nog nooit een constructief voorstel van een vakbond hier gezien

nee ? http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuw...tiek/1.1482820

[Bierke]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Duitsland is inderdaad het paradijs. Ik spreek uit ervaring. Ter info:
1/ ik verdien iets meer dan 2000 euro netto, als 25jarige vind ik dat niet slecht, in België was het niet waar. Eerlijk gezegd had ik dit loon pas op mijn 30e ofzo verwacht.

2/ mijn vriendin haalt nog een extraatje binnen via een 400 eurojob en heeft daarmee per direct SZ zonder een parasiet te zijn. Vergeet niet dat een 400 eurojob inderdaad geen uren kent, dat betekent dat een vriendelijke ondernemer 400 euro per uur kan betalen om zijn winst te drukken. Dat is een mooie vorm van solidariteit.

3/ mijn job is heel flexibel, mijn werktijden zijn ongeveer vanaf ik wakker word tot ik het beu ben, waarbij overuren uitbetaald worden. Die overuren leveren mij ook zowat 400 euro netto per maand extra op. In België is dit zonder meer verboden.

4/ als er iets is, kan ik bij mijn werkgever terecht, hij luistert altijd. Het wordt zo zelfs onder de collega's gezegd. X nodig, ga naar de chef, Y nodig? Klop maar aan. Vrijwel altijd biedt hij een eerlijke en correcte oplossing aan zonder dat daar een vakbond of CAO bij komt kijken.

5/ Geen indexeringen (bah), wel prestatiegebaseerde automatische loonsverhoging ieder jaar, doorgaans een tweetal procent meer dan de Belgische index.

Het bedrijf waarvoor ik werk heeft geen vakbond. Het algemeen sentiment hier is dat een vakbond meer slecht kan doen dan goed gezien de kwaliteit van het werk.

Het systeem van 400 eurojobs is voorts gecreëerd door socialisten. Het is in weze dan ook een zeer sociaal systeem waarbij men ondernemers in de kaart speelt zodat ze vrijwillig de SZ gaan betalen, ipv OCMW.

Heel mooi maar die 400 euro die uw vriendin krijgt voor haar bijbaantje, daar krijgt ze geen pensioen voor + als zij zonder werk zit, kan jij opdraaien voor twee als ik het goed begrijp.

[subocaj]

Net zoals in België vind je de "leiharbeiter" nergens in de statistieken terug.
Flexibel zijn noemt men dat en ik ken grote bedrijven in Duitsland die voor 40% "leiharbeiter", meestal buitenlanders, tewerkstellen.

[fonne]

Oorspronkelijk geplaatst door Voltian

Duitsland scoort ook niet zo goed op de "Job Quality Index":

http://www.etui.org/Publications2/Wo...lity-Index-JQI

Slechts 14e op 27 Europese landen; onder het Europess gemiddelde met o.a. Slovenië en Cyprus die beter scoren. Nu, Frankrijk staat maar 2 plaatsjes hoger, dus als het gaat om welk "economisch model" de beste kwaliteit van arbeid levert, kunnen we nog niks zeggen eigenlijk (aangenomen dat die index inderdaad de kwaliteit van de werkomstandigheden goed weergeeft)

Als een van de criteria is dat men slechte punten krijgt omdat men mensen min of meer verplicht om te werken, in plaats van in de hangmat te liggen, dan zal Duitsland zeker veel slechter af zijn dan België.

There is a clear increase in the use of part-time and fixed-term contracts and/or in the extent to which workers reported that they were working in such jobs involuntarily.

[fonne]

Oorspronkelijk geplaatst door subocaj

Net zoals in België vind je de "leiharbeiter" nergens in de statistieken terug.
Flexibel zijn noemt men dat en ik ken grote bedrijven in Duitsland die voor 40% "leiharbeiter", meestal buitenlanders, tewerkstellen.

Sinds wanneer staan werknemers van interim-bureaus niet meer in de statistieken?

[Voltian]

Oorspronkelijk geplaatst door fonne

Als een van de criteria is dat men slechte punten krijgt omdat men mensen min of meer verplicht om te werken, in plaats van in de hangmat te liggen, dan zal Duitsland zeker veel slechter af zijn dan België.

mja, ik heb ook mijn twijfels bij die index...

[Effect]

Oorspronkelijk geplaatst door Bierke

Heel mooi maar die 400 euro die uw vriendin krijgt voor haar bijbaantje, daar krijgt ze geen pensioen voor + als zij zonder werk zit, kan jij opdraaien voor twee als ik het goed begrijp.

Klopt. Maar wat gij niet begrijpt ... ik kán voor haar opdraaien. Ik verdien op mijn eentje genoeg om mijzelf, mijn vriendin en een hypothetische harem van 3 extra vrouwen te onderhouden.

Het is dan ook niet nodig dat zij de SZ nodeloos belast en omgekeerd resulteert dat voor mij in beduidend lagere belastingen in vergelijking met België, de hoofdreden waardoor ik haar kan onderhouden. Mijn pensioenrechten bouw ik voorts dubbel op.

[Amon_Re]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Ge zijt de [/sarcasm] vergeten

Als iemand het sarcasme in die post niet ziet dan is er geen hoop meer voor dat persoon

[subocaj]

Oorspronkelijk geplaatst door fonne

Sinds wanneer staan werknemers van interim-bureaus niet meer in de statistieken?

Die worden ingevoerd als werkenden, of ze 1 dag of 4 dagen per week werken, ze zijn niet meer "werkloos".

[frank1234]

Oorspronkelijk geplaatst door Bierke

nee ? http://www.deredactie.be/cm/vrtnieuw...tiek/1.1482820

nog altijd nee,
ze doen dit omdat die 100 miljoen toch ging bespaard worden

[vlijmscherp]

Oorspronkelijk geplaatst door Effect

Klopt. Maar wat gij niet begrijpt ... ik kán voor haar opdraaien. Ik verdien op mijn eentje genoeg om mijzelf, mijn vriendin en een hypothetische harem van 3 extra vrouwen te onderhouden.

Het is dan ook niet nodig dat zij de SZ nodeloos belast en omgekeerd resulteert dat voor mij in beduidend lagere belastingen in vergelijking met België, de hoofdreden waardoor ik haar kan onderhouden. Mijn pensioenrechten bouw ik voorts dubbel op.

en wat als jullie uit elkaar gaan?

[frank1234]

Oorspronkelijk geplaatst door vlijmscherp

en wat als jullie uit elkaar gaan?

dan kan zij nog altijd werken gaan