Belgische politiek : één pot nat , één alternatief : VB ( Eppink DS)

[De Zuiveraar]

Vastgereden in het systeem (Eppink vandaag in DS) : Een pot nat. Dat is de mening van menig man in de straat over 'de politiek'. En de enige remedie is het Vlaams Blok. Derk Jan Eppink begrijpt dat standpunt. Want als beleidspartijen samensmeden tot gesloten blokken met haast dictatoriale regimes, gaat de kiezer op zoek naar 'het enige alternatief'.

DE Duitse professor Hans Herbert Von Arnim publiceerde enkele jaren geleden het boek Das System . Hij wees op de gevaren van beleidspartijen die zich ontwikkelen tot gesloten blokken, die worden bestuurd via coöptatie en die onderling baantjes verdelen. Die partijen worden 'dove organisaties'. Protest wordt genegeerd en uiteindelijk regeren de beleidspartijen allemaal samen. Dat resulteert, aldus Von Arnim die bestuurskunde doceert aan de gerenommeerde universiteit van Speyer, in een Mehrparteiendiktatur . Von Arnim doelde op Duitsland, maar het huidige Vlaanderen past veel beter in zijn beschrijving.

Misschien is het woord dictatuur wat te zwaar maar Das System is, indien toegepast op de Wetstraat, veelzeggend. Na 13 juni zitten alle beleidspartijen wel ergens in een of andere regering. Oppositie voeren is het monopolie van één partij: het Vlaams Blok. Die partij, volgens peilingen uitgegroeid tot de grootste van het land, wint moeiteloos bij elke verkiezing. De beleidspartijen raken verkrampt. Ze kruipen steeds dichter bij elkaar. Binnen die partijen wordt elke discussie gemeden. Via coöptatie zorgt de partijtop ervoor dat de leidinggevende posten enkel toekomen aan kandidaten die loyaal zijn aan Das System . Gevolg: de kiezers zijn het beu en lopen massaal naar de 'antisysteempartij'. Het gaat van kwaad naar erger.

Elke beleidspartij zegt een interne partijdemocratie te hebben maar dat is dikwijls een wassen neus. De SP.A heeft de commandocultuur van een schip met galeislaven. Op de brug beslist de partijvoorzitter. De galeislaven (de militanten) moeten niet zeuren maar roeien. Dat stuit niet op veel weerstand omdat de socialistische familie van nature een sterk groepsgevoel heeft. Steve Stevaert gaat alle afdelingen af en kijkt of het lokale bestuur wel voldoende rendeert. Als hij 'kreupele paarden' ziet zoals in Mechelen, worden deze vervangen door vazallen van de voorzitter. Een ondernemer die zo'n beleid voert, wordt uitgemaakt voor asociaal en bandiet. Maar een socialistische partijleider die dat doet wordt geprezen voor zijn inzicht.

Bij de VLD werkt de geslotenheid anders. Liberalen zijn van nature wat anarchistisch en laten zich niet zo gemakkelijk commanderen. De partijstatuten beloven inspraak, verkiezingen en referenda maar achter de façade van de burgerdemocratie werkt het 'systeem-V', vernoemd naar de partijleider, tevens oprichter. Het systeem-V is een netwerk getrouwen rond de partijleider en heeft tot doel rivalen of mogelijke facties de pas af te snijden. Er zijn wel interne verkiezingen maar slechts 'de kandidaat van het systeem' moet worden verkozen. Alleen Herman De Croo is ongrijpbaar voor het systeem-V wegens zijn grote aantal voorkeurstemmen.

Hoe gaat dat in zijn werk? De VLD heeft een nieuwe voorzitter nodig. Bart Somers, getrouwe vazal van de partijleider, wordt gekandideerd. Vervolgens zorgt het systeem ervoor dat er geen serieuze tegenkandidaten zijn. Dat gaat goedschiks via een belofte voor een mandaat, een positie in een beheersraad of een parlementaire zetel voor zoon of dochter. Zo nodig gebeurt het kwaadschiks met intimidatie, degradatie of liquidatie. Rik Daems bedenkt zich wel twee keer voordat hij nog eens tegen het systeem ingaat. Hugo Coveliers is misschien gemotiveerd omdat hij intussen een museum kan inrichten met loze beloften uit de Melsensstraat.

Somers heeft totale steun van het systeem nodig want hij heeft in Mechelen een electorale opdoffer gehad. Hij is typisch het voorbeeld van een jong talent dat zijn kruit te vroeg verschoot en aangeschoten wild is. Maar er is troost: in het systeem-V kun je zwaar verliezen en toch worden beloond. Het criterium is namelijk niet kwaliteit maar loyaliteit.

De CD&V is ook een hardhorende organisatie omdat het ACW een 'gouden aandeel' in de partij heeft. Het ACW is de enig overlevende 'stand' en heeft haar eigen kandidaten op tal van posten gezet. Een kandidaat die niet de zegen van het ACW heeft kan rekenen op banvloeken: rechts, niet sociaal, geen teamwerker. Door het 'gouden aandeel' plant het ACW zijn kernprobleem over op de CD&V: de kloof tussen top en basis. ACW-voorman Jan Renders zei vorig jaar wellicht niet op de CD&V te stemmen, maar op de socialisten of groenen. Tegelijk had hij niet in de gaten dat een groot deel van zijn eigen achterban tussen de één miljoen stemmen op het Vlaams Blok zat. Dat kan het ACW kennelijk niets schelen. Het gaat om loyaliteit aan het systeem, niet om de kwaliteit van het bestuur. Het gaat om de macht van de 'stand' in de partij, niet om de electorale positie van de partij.

Een goed voorbeeld is de wijze waarop CD&V kamerlid Greta D'hondt (ACW) reageerde op de voorzitterskandidatuur van Pieter De Crem (niet-ACW). Zij kraakte de kandidatuur af op de bijtende dictie die haar naam eer aandoet. Zij beschuldigde De Crem ervan geen ploegleider te zijn. Toch zit D'hondt in de kamerfractie waarvan De Crem voorzitter is. Zij publiceerden onlangs - samen nog wel - een artikel in deze krant over de vergrijzing. En vervolgens klaagt ze over ploegleiderschap.

CD&V hervalt in de fouten van de CVP: geen profiel, georganiseerde grijsheid. De partij stelde zich tijdens de verkiezingen van 13 juni op als alternatief voor paars. Nu is zij weer beleidspartij, samen mét paars. CD&V heeft geen tegenstander meer want de christen-democraten zijn opnieuw deel van het systeem. Sommige figuren vinden dat wel voldoende en baden weer lekker in het vet van de macht: 'we zijn er weer bij'. Maar de electorale positie erodeert opnieuw als de partijtop niet meer is dan een gezelschap koorknapen dat blij is weer te mogen zingen tijdens de hoogmis.

De CD&V lijdt na vijf jaar oppositie aan het syndroom van Stockholm. Dat syndroom verwijst naar gegijzelden in de Duitse ambassade in Stockholm die zo onder de indruk waren van hun gijzelnemers dat ze het met hen eens werden. CD&V is zo door paars geïndoctrineerd dat ze nu ook paars praat. Tegelijk lijdt de VLD aan het syndroom van Acapulco. Haar leiders zien koele champagne, wuivende palmen en blote dames maar ze hebben niet in de gaten dat de 'orkaan Filip' eraan komt.

Nu alle partijen als gesloten blokken in het System zitten, is de enige winnaar per definitie de antisysteempartij. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 zijn niet meer ver weg. De huidige toestand leidt onherroepelijk tot een dijkbreuk van het Blok dat zich een vriendelijker mombakkes aanmeet. Dewinter, vroeger nog strak in pak, doet ook al modieus en verschijnt op televisie zonder stropdas. Grote steden vallen straks als rijpe appels in zijn handen; ook op het platteland wordt het Blok een grote partij.

Daarom moeten beleidspartijen hun eigen System openbreken, stoppen met de heilloze coöptatie en hun partijtoppen luistervaardigheid bijbrengen. Beleidspartijen moeten onderwerpen die leven in de maatschappij agenderen, niet een zweeppartij. Zo niet, roepen zij in 2006 een ramp af over zichzelf.




Derk Jan Eppink

(De auteur is medewerker van Europees Commissaris Frits Bolkestein)

01/10/2004

Derk Jan Eppink
_________________

[Bhairav]

Dewinter? Modieus? Verre van!

[ancapa]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Dewinter? Modieus? Verre van!

dit is dus niet Filip Dewinter hé ! Bhairav

[ancapa]

hopelijk valt deze regering over haar leugens, valse beloftes en zoveelste besparingsronde !! dan zullen ze weer eens verschieten van de volgende zwarte zondag !

[jef]

DAN zullen ze het signaal van de burger WEER begrepen hebben, maar nog altijd niet weten waarom het VB vooruitgang maakt. Tegen dan is die studie misschien afgerond en hadden ze nooit verwacht wat de redenen waren.

[Truder]

Een pot nat. Dat is de mening van menig man in de straat over 'de politiek'. En de enige remedie is het Vlaams Blok. Derk Jan Eppink begrijpt dat standpunt. Want als beleidspartijen samensmeden tot gesloten blokken met haast dictatoriale regimes, gaat de kiezer op zoek naar 'het enige alternatief'.

DE Duitse professor Hans Herbert Von Arnim publiceerde enkele jaren geleden het boek Das System . Hij wees op de gevaren van beleidspartijen die zich ontwikkelen tot gesloten blokken, die worden bestuurd via coöptatie en die onderling baantjes verdelen. Die partijen worden 'dove organisaties'. Protest wordt genegeerd en uiteindelijk regeren de beleidspartijen allemaal samen. Dat resulteert, aldus Von Arnim die bestuurskunde doceert aan de gerenommeerde universiteit van Speyer, in een Mehrparteiendiktatur . Von Arnim doelde op Duitsland, maar het huidige Vlaanderen past veel beter in zijn beschrijving.

Misschien is het woord dictatuur wat te zwaar maar Das System is, indien toegepast op de Wetstraat, veelzeggend. Na 13 juni zitten alle beleidspartijen wel ergens in een of andere regering. Oppositie voeren is het monopolie van één partij: het Vlaams Blok. Die partij, volgens peilingen uitgegroeid tot de grootste van het land, wint moeiteloos bij elke verkiezing. De beleidspartijen raken verkrampt. Ze kruipen steeds dichter bij elkaar. Binnen die partijen wordt elke discussie gemeden. Via coöptatie zorgt de partijtop ervoor dat de leidinggevende posten enkel toekomen aan kandidaten die loyaal zijn aan Das System . Gevolg: de kiezers zijn het beu en lopen massaal naar de 'antisysteempartij'. Het gaat van kwaad naar erger.

Elke beleidspartij zegt een interne partijdemocratie te hebben maar dat is dikwijls een wassen neus. De SP.A heeft de commandocultuur van een schip met galeislaven. Op de brug beslist de partijvoorzitter. De galeislaven (de militanten) moeten niet zeuren maar roeien. Dat stuit niet op veel weerstand omdat de socialistische familie van nature een sterk groepsgevoel heeft. Steve Stevaert gaat alle afdelingen af en kijkt of het lokale bestuur wel voldoende rendeert. Als hij 'kreupele paarden' ziet zoals in Mechelen, worden deze vervangen door vazallen van de voorzitter. Een ondernemer die zo'n beleid voert, wordt uitgemaakt voor asociaal en bandiet. Maar een socialistische partijleider die dat doet wordt geprezen voor zijn inzicht.

Bij de VLD werkt de geslotenheid anders. Liberalen zijn van nature wat anarchistisch en laten zich niet zo gemakkelijk commanderen. De partijstatuten beloven inspraak, verkiezingen en referenda maar achter de façade van de burgerdemocratie werkt het 'systeem-V', vernoemd naar de partijleider, tevens oprichter. Het systeem-V is een netwerk getrouwen rond de partijleider en heeft tot doel rivalen of mogelijke facties de pas af te snijden. Er zijn wel interne verkiezingen maar slechts 'de kandidaat van het systeem' moet worden verkozen. Alleen Herman De Croo is ongrijpbaar voor het systeem-V wegens zijn grote aantal voorkeurstemmen.

Hoe gaat dat in zijn werk? De VLD heeft een nieuwe voorzitter nodig. Bart Somers, getrouwe vazal van de partijleider, wordt gekandideerd. Vervolgens zorgt het systeem ervoor dat er geen serieuze tegenkandidaten zijn. Dat gaat goedschiks via een belofte voor een mandaat, een positie in een beheersraad of een parlementaire zetel voor zoon of dochter. Zo nodig gebeurt het kwaadschiks met intimidatie, degradatie of liquidatie. Rik Daems bedenkt zich wel twee keer voordat hij nog eens tegen het systeem ingaat. Hugo Coveliers is misschien gemotiveerd omdat hij intussen een museum kan inrichten met loze beloften uit de Melsensstraat.

Somers heeft totale steun van het systeem nodig want hij heeft in Mechelen een electorale opdoffer gehad. Hij is typisch het voorbeeld van een jong talent dat zijn kruit te vroeg verschoot en aangeschoten wild is. Maar er is troost: in het systeem-V kun je zwaar verliezen en toch worden beloond. Het criterium is namelijk niet kwaliteit maar loyaliteit.

De CD&V is ook een hardhorende organisatie omdat het ACW een 'gouden aandeel' in de partij heeft. Het ACW is de enig overlevende 'stand' en heeft haar eigen kandidaten op tal van posten gezet. Een kandidaat die niet de zegen van het ACW heeft kan rekenen op banvloeken: rechts, niet sociaal, geen teamwerker. Door het 'gouden aandeel' plant het ACW zijn kernprobleem over op de CD&V: de kloof tussen top en basis. ACW-voorman Jan Renders zei vorig jaar wellicht niet op de CD&V te stemmen, maar op de socialisten of groenen. Tegelijk had hij niet in de gaten dat een groot deel van zijn eigen achterban tussen de één miljoen stemmen op het Vlaams Blok zat. Dat kan het ACW kennelijk niets schelen. Het gaat om loyaliteit aan het systeem, niet om de kwaliteit van het bestuur. Het gaat om de macht van de 'stand' in de partij, niet om de electorale positie van de partij.

Een goed voorbeeld is de wijze waarop CD&V kamerlid Greta D'hondt (ACW) reageerde op de voorzitterskandidatuur van Pieter De Crem (niet-ACW). Zij kraakte de kandidatuur af op de bijtende dictie die haar naam eer aandoet. Zij beschuldigde De Crem ervan geen ploegleider te zijn. Toch zit D'hondt in de kamerfractie waarvan De Crem voorzitter is. Zij publiceerden onlangs - samen nog wel - een artikel in deze krant over de vergrijzing. En vervolgens klaagt ze over ploegleiderschap.

CD&V hervalt in de fouten van de CVP: geen profiel, georganiseerde grijsheid. De partij stelde zich tijdens de verkiezingen van 13 juni op als alternatief voor paars. Nu is zij weer beleidspartij, samen mét paars. CD&V heeft geen tegenstander meer want de christen-democraten zijn opnieuw deel van het systeem. Sommige figuren vinden dat wel voldoende en baden weer lekker in het vet van de macht: 'we zijn er weer bij'. Maar de electorale positie erodeert opnieuw als de partijtop niet meer is dan een gezelschap koorknapen dat blij is weer te mogen zingen tijdens de hoogmis.

De CD&V lijdt na vijf jaar oppositie aan het syndroom van Stockholm. Dat syndroom verwijst naar gegijzelden in de Duitse ambassade in Stockholm die zo onder de indruk waren van hun gijzelnemers dat ze het met hen eens werden. CD&V is zo door paars geïndoctrineerd dat ze nu ook paars praat. Tegelijk lijdt de VLD aan het syndroom van Acapulco. Haar leiders zien koele champagne, wuivende palmen en blote dames maar ze hebben niet in de gaten dat de 'orkaan Filip' eraan komt.

Nu alle partijen als gesloten blokken in het System zitten, is de enige winnaar per definitie de antisysteempartij. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 zijn niet meer ver weg. De huidige toestand leidt onherroepelijk tot een dijkbreuk van het Blok dat zich een vriendelijker mombakkes aanmeet. Dewinter, vroeger nog strak in pak, doet ook al modieus en verschijnt op televisie zonder stropdas. Grote steden vallen straks als rijpe appels in zijn handen; ook op het platteland wordt het Blok een grote partij.

Daarom moeten beleidspartijen hun eigen System openbreken, stoppen met de heilloze coöptatie en hun partijtoppen luistervaardigheid bijbrengen. Beleidspartijen moeten onderwerpen die leven in de maatschappij agenderen, niet een zweeppartij. Zo niet, roepen zij in 2006 een ramp af over zichzelf.



Derk Jan Eppink

(De auteur is medewerker van Europees Commissaris Frits Bolkestein)

01/10/2004

Derk Jan Eppink

[size=1]Gepikt van Vicky op Vlaanderen Actueel. [/size]

[Griffin]

Zou er geen rubriek "geripte schrijfsels zonder commentaar" moeten komen op dit forum?

[eno2]

[QUOTE=Truder

__________

Wat komt die Eppinck hier mooi weer maken terwijl in Amsterdan tweehonderdduizend protesteren tegen het afbraakvoetbal van
zijn clubvoorzitter Bolkenellende?

Vermindering van de minimumlonen, kappen in de uitkeringen, verhogen van de belastingen van de gepensioneerden, etc etc.

Slaafse navolging van de WTO-rapporten, de WTO die zijn medicaties met giftige bijwerkingen nu ook al door de keel van de welvaarts-staat landen
als Nederland begint te drukken.

De sociopaten en hun organisaties moeten gestopt worden.

Eno2

[Spolpoel]

Oorspronkelijk geplaatst door Truder

Een pot nat. Dat is de mening van menig man in de straat over 'de politiek'. En de enige remedie is het Vlaams Blok. Derk Jan Eppink begrijpt dat standpunt. Want als beleidspartijen samensmeden tot gesloten blokken met haast dictatoriale regimes, gaat de kiezer op zoek naar 'het enige alternatief'.

DE Duitse professor Hans Herbert Von Arnim publiceerde enkele jaren geleden het boek Das System . Hij wees op de gevaren van beleidspartijen die zich ontwikkelen tot gesloten blokken, die worden bestuurd via coöptatie en die onderling baantjes verdelen. Die partijen worden 'dove organisaties'. Protest wordt genegeerd en uiteindelijk regeren de beleidspartijen allemaal samen. Dat resulteert, aldus Von Arnim die bestuurskunde doceert aan de gerenommeerde universiteit van Speyer, in een Mehrparteiendiktatur . Von Arnim doelde op Duitsland, maar het huidige Vlaanderen past veel beter in zijn beschrijving.

Misschien is het woord dictatuur wat te zwaar maar Das System is, indien toegepast op de Wetstraat, veelzeggend. Na 13 juni zitten alle beleidspartijen wel ergens in een of andere regering. Oppositie voeren is het monopolie van één partij: het Vlaams Blok. Die partij, volgens peilingen uitgegroeid tot de grootste van het land, wint moeiteloos bij elke verkiezing. De beleidspartijen raken verkrampt. Ze kruipen steeds dichter bij elkaar. Binnen die partijen wordt elke discussie gemeden. Via coöptatie zorgt de partijtop ervoor dat de leidinggevende posten enkel toekomen aan kandidaten die loyaal zijn aan Das System . Gevolg: de kiezers zijn het beu en lopen massaal naar de 'antisysteempartij'. Het gaat van kwaad naar erger.

Elke beleidspartij zegt een interne partijdemocratie te hebben maar dat is dikwijls een wassen neus. De SP.A heeft de commandocultuur van een schip met galeislaven. Op de brug beslist de partijvoorzitter. De galeislaven (de militanten) moeten niet zeuren maar roeien. Dat stuit niet op veel weerstand omdat de socialistische familie van nature een sterk groepsgevoel heeft. Steve Stevaert gaat alle afdelingen af en kijkt of het lokale bestuur wel voldoende rendeert. Als hij 'kreupele paarden' ziet zoals in Mechelen, worden deze vervangen door vazallen van de voorzitter. Een ondernemer die zo'n beleid voert, wordt uitgemaakt voor asociaal en bandiet. Maar een socialistische partijleider die dat doet wordt geprezen voor zijn inzicht.

Bij de VLD werkt de geslotenheid anders. Liberalen zijn van nature wat anarchistisch en laten zich niet zo gemakkelijk commanderen. De partijstatuten beloven inspraak, verkiezingen en referenda maar achter de façade van de burgerdemocratie werkt het 'systeem-V', vernoemd naar de partijleider, tevens oprichter. Het systeem-V is een netwerk getrouwen rond de partijleider en heeft tot doel rivalen of mogelijke facties de pas af te snijden. Er zijn wel interne verkiezingen maar slechts 'de kandidaat van het systeem' moet worden verkozen. Alleen Herman De Croo is ongrijpbaar voor het systeem-V wegens zijn grote aantal voorkeurstemmen.

Hoe gaat dat in zijn werk? De VLD heeft een nieuwe voorzitter nodig. Bart Somers, getrouwe vazal van de partijleider, wordt gekandideerd. Vervolgens zorgt het systeem ervoor dat er geen serieuze tegenkandidaten zijn. Dat gaat goedschiks via een belofte voor een mandaat, een positie in een beheersraad of een parlementaire zetel voor zoon of dochter. Zo nodig gebeurt het kwaadschiks met intimidatie, degradatie of liquidatie. Rik Daems bedenkt zich wel twee keer voordat hij nog eens tegen het systeem ingaat. Hugo Coveliers is misschien gemotiveerd omdat hij intussen een museum kan inrichten met loze beloften uit de Melsensstraat.

Somers heeft totale steun van het systeem nodig want hij heeft in Mechelen een electorale opdoffer gehad. Hij is typisch het voorbeeld van een jong talent dat zijn kruit te vroeg verschoot en aangeschoten wild is. Maar er is troost: in het systeem-V kun je zwaar verliezen en toch worden beloond. Het criterium is namelijk niet kwaliteit maar loyaliteit.

De CD&V is ook een hardhorende organisatie omdat het ACW een 'gouden aandeel' in de partij heeft. Het ACW is de enig overlevende 'stand' en heeft haar eigen kandidaten op tal van posten gezet. Een kandidaat die niet de zegen van het ACW heeft kan rekenen op banvloeken: rechts, niet sociaal, geen teamwerker. Door het 'gouden aandeel' plant het ACW zijn kernprobleem over op de CD&V: de kloof tussen top en basis. ACW-voorman Jan Renders zei vorig jaar wellicht niet op de CD&V te stemmen, maar op de socialisten of groenen. Tegelijk had hij niet in de gaten dat een groot deel van zijn eigen achterban tussen de één miljoen stemmen op het Vlaams Blok zat. Dat kan het ACW kennelijk niets schelen. Het gaat om loyaliteit aan het systeem, niet om de kwaliteit van het bestuur. Het gaat om de macht van de 'stand' in de partij, niet om de electorale positie van de partij.

Een goed voorbeeld is de wijze waarop CD&V kamerlid Greta D'hondt (ACW) reageerde op de voorzitterskandidatuur van Pieter De Crem (niet-ACW). Zij kraakte de kandidatuur af op de bijtende dictie die haar naam eer aandoet. Zij beschuldigde De Crem ervan geen ploegleider te zijn. Toch zit D'hondt in de kamerfractie waarvan De Crem voorzitter is. Zij publiceerden onlangs - samen nog wel - een artikel in deze krant over de vergrijzing. En vervolgens klaagt ze over ploegleiderschap.

CD&V hervalt in de fouten van de CVP: geen profiel, georganiseerde grijsheid. De partij stelde zich tijdens de verkiezingen van 13 juni op als alternatief voor paars. Nu is zij weer beleidspartij, samen mét paars. CD&V heeft geen tegenstander meer want de christen-democraten zijn opnieuw deel van het systeem. Sommige figuren vinden dat wel voldoende en baden weer lekker in het vet van de macht: 'we zijn er weer bij'. Maar de electorale positie erodeert opnieuw als de partijtop niet meer is dan een gezelschap koorknapen dat blij is weer te mogen zingen tijdens de hoogmis.

De CD&V lijdt na vijf jaar oppositie aan het syndroom van Stockholm. Dat syndroom verwijst naar gegijzelden in de Duitse ambassade in Stockholm die zo onder de indruk waren van hun gijzelnemers dat ze het met hen eens werden. CD&V is zo door paars geïndoctrineerd dat ze nu ook paars praat. Tegelijk lijdt de VLD aan het syndroom van Acapulco. Haar leiders zien koele champagne, wuivende palmen en blote dames maar ze hebben niet in de gaten dat de 'orkaan Filip' eraan komt.

Nu alle partijen als gesloten blokken in het System zitten, is de enige winnaar per definitie de antisysteempartij. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 zijn niet meer ver weg. De huidige toestand leidt onherroepelijk tot een dijkbreuk van het Blok dat zich een vriendelijker mombakkes aanmeet. Dewinter, vroeger nog strak in pak, doet ook al modieus en verschijnt op televisie zonder stropdas. Grote steden vallen straks als rijpe appels in zijn handen; ook op het platteland wordt het Blok een grote partij.

Daarom moeten beleidspartijen hun eigen System openbreken, stoppen met de heilloze coöptatie en hun partijtoppen luistervaardigheid bijbrengen. Beleidspartijen moeten onderwerpen die leven in de maatschappij agenderen, niet een zweeppartij. Zo niet, roepen zij in 2006 een ramp af over zichzelf.



Derk Jan Eppink

(De auteur is medewerker van Europees Commissaris Frits Bolkestein)

01/10/2004

Derk Jan Eppink

[size=1]Gepikt van Vicky op Vlaanderen Actueel. [/size]

Schitterende analyse, te bezorgen aan die rode idioot Pater Leman.

[Griffin]

Oorspronkelijk geplaatst door Spolpoel

Schitterende analyse, te bezorgen aan die rode idioot Pater Leman.

Spammerke, ge moet heel die openingspost niet nog es quoten zenne

[Spolpoel]

Oorspronkelijk geplaatst door Griffin

Spammerke, ge moet heel die openingspost niet nog es quoten zenne

Lange teentjes ....

[Patriot!]

Allez, nog ene keer, aangezien jullie er toch zo op kicken:

Vastgereden in het systeem (Eppink vandaag in DS) : Een pot nat. Dat is de mening van menig man in de straat over 'de politiek'. En de enige remedie is het Vlaams Blok. Derk Jan Eppink begrijpt dat standpunt. Want als beleidspartijen samensmeden tot gesloten blokken met haast dictatoriale regimes, gaat de kiezer op zoek naar 'het enige alternatief'.

DE Duitse professor Hans Herbert Von Arnim publiceerde enkele jaren geleden het boek Das System . Hij wees op de gevaren van beleidspartijen die zich ontwikkelen tot gesloten blokken, die worden bestuurd via coöptatie en die onderling baantjes verdelen. Die partijen worden 'dove organisaties'. Protest wordt genegeerd en uiteindelijk regeren de beleidspartijen allemaal samen. Dat resulteert, aldus Von Arnim die bestuurskunde doceert aan de gerenommeerde universiteit van Speyer, in een Mehrparteiendiktatur . Von Arnim doelde op Duitsland, maar het huidige Vlaanderen past veel beter in zijn beschrijving.

Misschien is het woord dictatuur wat te zwaar maar Das System is, indien toegepast op de Wetstraat, veelzeggend. Na 13 juni zitten alle beleidspartijen wel ergens in een of andere regering. Oppositie voeren is het monopolie van één partij: het Vlaams Blok. Die partij, volgens peilingen uitgegroeid tot de grootste van het land, wint moeiteloos bij elke verkiezing. De beleidspartijen raken verkrampt. Ze kruipen steeds dichter bij elkaar. Binnen die partijen wordt elke discussie gemeden. Via coöptatie zorgt de partijtop ervoor dat de leidinggevende posten enkel toekomen aan kandidaten die loyaal zijn aan Das System . Gevolg: de kiezers zijn het beu en lopen massaal naar de 'antisysteempartij'. Het gaat van kwaad naar erger.

Elke beleidspartij zegt een interne partijdemocratie te hebben maar dat is dikwijls een wassen neus. De SP.A heeft de commandocultuur van een schip met galeislaven. Op de brug beslist de partijvoorzitter. De galeislaven (de militanten) moeten niet zeuren maar roeien. Dat stuit niet op veel weerstand omdat de socialistische familie van nature een sterk groepsgevoel heeft. Steve Stevaert gaat alle afdelingen af en kijkt of het lokale bestuur wel voldoende rendeert. Als hij 'kreupele paarden' ziet zoals in Mechelen, worden deze vervangen door vazallen van de voorzitter. Een ondernemer die zo'n beleid voert, wordt uitgemaakt voor asociaal en bandiet. Maar een socialistische partijleider die dat doet wordt geprezen voor zijn inzicht.

Bij de VLD werkt de geslotenheid anders. Liberalen zijn van nature wat anarchistisch en laten zich niet zo gemakkelijk commanderen. De partijstatuten beloven inspraak, verkiezingen en referenda maar achter de façade van de burgerdemocratie werkt het 'systeem-V', vernoemd naar de partijleider, tevens oprichter. Het systeem-V is een netwerk getrouwen rond de partijleider en heeft tot doel rivalen of mogelijke facties de pas af te snijden. Er zijn wel interne verkiezingen maar slechts 'de kandidaat van het systeem' moet worden verkozen. Alleen Herman De Croo is ongrijpbaar voor het systeem-V wegens zijn grote aantal voorkeurstemmen.

Hoe gaat dat in zijn werk? De VLD heeft een nieuwe voorzitter nodig. Bart Somers, getrouwe vazal van de partijleider, wordt gekandideerd. Vervolgens zorgt het systeem ervoor dat er geen serieuze tegenkandidaten zijn. Dat gaat goedschiks via een belofte voor een mandaat, een positie in een beheersraad of een parlementaire zetel voor zoon of dochter. Zo nodig gebeurt het kwaadschiks met intimidatie, degradatie of liquidatie. Rik Daems bedenkt zich wel twee keer voordat hij nog eens tegen het systeem ingaat. Hugo Coveliers is misschien gemotiveerd omdat hij intussen een museum kan inrichten met loze beloften uit de Melsensstraat.

Somers heeft totale steun van het systeem nodig want hij heeft in Mechelen een electorale opdoffer gehad. Hij is typisch het voorbeeld van een jong talent dat zijn kruit te vroeg verschoot en aangeschoten wild is. Maar er is troost: in het systeem-V kun je zwaar verliezen en toch worden beloond. Het criterium is namelijk niet kwaliteit maar loyaliteit.

De CD&V is ook een hardhorende organisatie omdat het ACW een 'gouden aandeel' in de partij heeft. Het ACW is de enig overlevende 'stand' en heeft haar eigen kandidaten op tal van posten gezet. Een kandidaat die niet de zegen van het ACW heeft kan rekenen op banvloeken: rechts, niet sociaal, geen teamwerker. Door het 'gouden aandeel' plant het ACW zijn kernprobleem over op de CD&V: de kloof tussen top en basis. ACW-voorman Jan Renders zei vorig jaar wellicht niet op de CD&V te stemmen, maar op de socialisten of groenen. Tegelijk had hij niet in de gaten dat een groot deel van zijn eigen achterban tussen de één miljoen stemmen op het Vlaams Blok zat. Dat kan het ACW kennelijk niets schelen. Het gaat om loyaliteit aan het systeem, niet om de kwaliteit van het bestuur. Het gaat om de macht van de 'stand' in de partij, niet om de electorale positie van de partij.

Een goed voorbeeld is de wijze waarop CD&V kamerlid Greta D'hondt (ACW) reageerde op de voorzitterskandidatuur van Pieter De Crem (niet-ACW). Zij kraakte de kandidatuur af op de bijtende dictie die haar naam eer aandoet. Zij beschuldigde De Crem ervan geen ploegleider te zijn. Toch zit D'hondt in de kamerfractie waarvan De Crem voorzitter is. Zij publiceerden onlangs - samen nog wel - een artikel in deze krant over de vergrijzing. En vervolgens klaagt ze over ploegleiderschap.

CD&V hervalt in de fouten van de CVP: geen profiel, georganiseerde grijsheid. De partij stelde zich tijdens de verkiezingen van 13 juni op als alternatief voor paars. Nu is zij weer beleidspartij, samen mét paars. CD&V heeft geen tegenstander meer want de christen-democraten zijn opnieuw deel van het systeem. Sommige figuren vinden dat wel voldoende en baden weer lekker in het vet van de macht: 'we zijn er weer bij'. Maar de electorale positie erodeert opnieuw als de partijtop niet meer is dan een gezelschap koorknapen dat blij is weer te mogen zingen tijdens de hoogmis.

De CD&V lijdt na vijf jaar oppositie aan het syndroom van Stockholm. Dat syndroom verwijst naar gegijzelden in de Duitse ambassade in Stockholm die zo onder de indruk waren van hun gijzelnemers dat ze het met hen eens werden. CD&V is zo door paars geïndoctrineerd dat ze nu ook paars praat. Tegelijk lijdt de VLD aan het syndroom van Acapulco. Haar leiders zien koele champagne, wuivende palmen en blote dames maar ze hebben niet in de gaten dat de 'orkaan Filip' eraan komt.

Nu alle partijen als gesloten blokken in het System zitten, is de enige winnaar per definitie de antisysteempartij. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 zijn niet meer ver weg. De huidige toestand leidt onherroepelijk tot een dijkbreuk van het Blok dat zich een vriendelijker mombakkes aanmeet. Dewinter, vroeger nog strak in pak, doet ook al modieus en verschijnt op televisie zonder stropdas. Grote steden vallen straks als rijpe appels in zijn handen; ook op het platteland wordt het Blok een grote partij.

Daarom moeten beleidspartijen hun eigen System openbreken, stoppen met de heilloze coöptatie en hun partijtoppen luistervaardigheid bijbrengen. Beleidspartijen moeten onderwerpen die leven in de maatschappij agenderen, niet een zweeppartij. Zo niet, roepen zij in 2006 een ramp af over zichzelf.




Derk Jan Eppink

(De auteur is medewerker van Europees Commissaris Frits Bolkestein)

01/10/2004

Derk Jan Eppink
_________________

[Chipie]

Oorspronkelijk geplaatst door Patriot!

Allez, nog ene keer, aangezien jullie er toch zo op kicken:

Vastgereden in het systeem (Eppink vandaag in DS) : Een pot nat. Dat is de mening van menig man in de straat over 'de politiek'. En de enige remedie is het Vlaams Blok. Derk Jan Eppink begrijpt dat standpunt. Want als beleidspartijen samensmeden tot gesloten blokken met haast dictatoriale regimes, gaat de kiezer op zoek naar 'het enige alternatief'.

DE Duitse professor Hans Herbert Von Arnim publiceerde enkele jaren geleden het boek Das System . Hij wees op de gevaren van beleidspartijen die zich ontwikkelen tot gesloten blokken, die worden bestuurd via coöptatie en die onderling baantjes verdelen. Die partijen worden 'dove organisaties'. Protest wordt genegeerd en uiteindelijk regeren de beleidspartijen allemaal samen. Dat resulteert, aldus Von Arnim die bestuurskunde doceert aan de gerenommeerde universiteit van Speyer, in een Mehrparteiendiktatur . Von Arnim doelde op Duitsland, maar het huidige Vlaanderen past veel beter in zijn beschrijving.

Misschien is het woord dictatuur wat te zwaar maar Das System is, indien toegepast op de Wetstraat, veelzeggend. Na 13 juni zitten alle beleidspartijen wel ergens in een of andere regering. Oppositie voeren is het monopolie van één partij: het Vlaams Blok. Die partij, volgens peilingen uitgegroeid tot de grootste van het land, wint moeiteloos bij elke verkiezing. De beleidspartijen raken verkrampt. Ze kruipen steeds dichter bij elkaar. Binnen die partijen wordt elke discussie gemeden. Via coöptatie zorgt de partijtop ervoor dat de leidinggevende posten enkel toekomen aan kandidaten die loyaal zijn aan Das System . Gevolg: de kiezers zijn het beu en lopen massaal naar de 'antisysteempartij'. Het gaat van kwaad naar erger.

Elke beleidspartij zegt een interne partijdemocratie te hebben maar dat is dikwijls een wassen neus. De SP.A heeft de commandocultuur van een schip met galeislaven. Op de brug beslist de partijvoorzitter. De galeislaven (de militanten) moeten niet zeuren maar roeien. Dat stuit niet op veel weerstand omdat de socialistische familie van nature een sterk groepsgevoel heeft. Steve Stevaert gaat alle afdelingen af en kijkt of het lokale bestuur wel voldoende rendeert. Als hij 'kreupele paarden' ziet zoals in Mechelen, worden deze vervangen door vazallen van de voorzitter. Een ondernemer die zo'n beleid voert, wordt uitgemaakt voor asociaal en bandiet. Maar een socialistische partijleider die dat doet wordt geprezen voor zijn inzicht.

Bij de VLD werkt de geslotenheid anders. Liberalen zijn van nature wat anarchistisch en laten zich niet zo gemakkelijk commanderen. De partijstatuten beloven inspraak, verkiezingen en referenda maar achter de façade van de burgerdemocratie werkt het 'systeem-V', vernoemd naar de partijleider, tevens oprichter. Het systeem-V is een netwerk getrouwen rond de partijleider en heeft tot doel rivalen of mogelijke facties de pas af te snijden. Er zijn wel interne verkiezingen maar slechts 'de kandidaat van het systeem' moet worden verkozen. Alleen Herman De Croo is ongrijpbaar voor het systeem-V wegens zijn grote aantal voorkeurstemmen.

Hoe gaat dat in zijn werk? De VLD heeft een nieuwe voorzitter nodig. Bart Somers, getrouwe vazal van de partijleider, wordt gekandideerd. Vervolgens zorgt het systeem ervoor dat er geen serieuze tegenkandidaten zijn. Dat gaat goedschiks via een belofte voor een mandaat, een positie in een beheersraad of een parlementaire zetel voor zoon of dochter. Zo nodig gebeurt het kwaadschiks met intimidatie, degradatie of liquidatie. Rik Daems bedenkt zich wel twee keer voordat hij nog eens tegen het systeem ingaat. Hugo Coveliers is misschien gemotiveerd omdat hij intussen een museum kan inrichten met loze beloften uit de Melsensstraat.

Somers heeft totale steun van het systeem nodig want hij heeft in Mechelen een electorale opdoffer gehad. Hij is typisch het voorbeeld van een jong talent dat zijn kruit te vroeg verschoot en aangeschoten wild is. Maar er is troost: in het systeem-V kun je zwaar verliezen en toch worden beloond. Het criterium is namelijk niet kwaliteit maar loyaliteit.

De CD&V is ook een hardhorende organisatie omdat het ACW een 'gouden aandeel' in de partij heeft. Het ACW is de enig overlevende 'stand' en heeft haar eigen kandidaten op tal van posten gezet. Een kandidaat die niet de zegen van het ACW heeft kan rekenen op banvloeken: rechts, niet sociaal, geen teamwerker. Door het 'gouden aandeel' plant het ACW zijn kernprobleem over op de CD&V: de kloof tussen top en basis. ACW-voorman Jan Renders zei vorig jaar wellicht niet op de CD&V te stemmen, maar op de socialisten of groenen. Tegelijk had hij niet in de gaten dat een groot deel van zijn eigen achterban tussen de één miljoen stemmen op het Vlaams Blok zat. Dat kan het ACW kennelijk niets schelen. Het gaat om loyaliteit aan het systeem, niet om de kwaliteit van het bestuur. Het gaat om de macht van de 'stand' in de partij, niet om de electorale positie van de partij.

Een goed voorbeeld is de wijze waarop CD&V kamerlid Greta D'hondt (ACW) reageerde op de voorzitterskandidatuur van Pieter De Crem (niet-ACW). Zij kraakte de kandidatuur af op de bijtende dictie die haar naam eer aandoet. Zij beschuldigde De Crem ervan geen ploegleider te zijn. Toch zit D'hondt in de kamerfractie waarvan De Crem voorzitter is. Zij publiceerden onlangs - samen nog wel - een artikel in deze krant over de vergrijzing. En vervolgens klaagt ze over ploegleiderschap.

CD&V hervalt in de fouten van de CVP: geen profiel, georganiseerde grijsheid. De partij stelde zich tijdens de verkiezingen van 13 juni op als alternatief voor paars. Nu is zij weer beleidspartij, samen mét paars. CD&V heeft geen tegenstander meer want de christen-democraten zijn opnieuw deel van het systeem. Sommige figuren vinden dat wel voldoende en baden weer lekker in het vet van de macht: 'we zijn er weer bij'. Maar de electorale positie erodeert opnieuw als de partijtop niet meer is dan een gezelschap koorknapen dat blij is weer te mogen zingen tijdens de hoogmis.

De CD&V lijdt na vijf jaar oppositie aan het syndroom van Stockholm. Dat syndroom verwijst naar gegijzelden in de Duitse ambassade in Stockholm die zo onder de indruk waren van hun gijzelnemers dat ze het met hen eens werden. CD&V is zo door paars geïndoctrineerd dat ze nu ook paars praat. Tegelijk lijdt de VLD aan het syndroom van Acapulco. Haar leiders zien koele champagne, wuivende palmen en blote dames maar ze hebben niet in de gaten dat de 'orkaan Filip' eraan komt.

Nu alle partijen als gesloten blokken in het System zitten, is de enige winnaar per definitie de antisysteempartij. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 zijn niet meer ver weg. De huidige toestand leidt onherroepelijk tot een dijkbreuk van het Blok dat zich een vriendelijker mombakkes aanmeet. Dewinter, vroeger nog strak in pak, doet ook al modieus en verschijnt op televisie zonder stropdas. Grote steden vallen straks als rijpe appels in zijn handen; ook op het platteland wordt het Blok een grote partij.

Daarom moeten beleidspartijen hun eigen System openbreken, stoppen met de heilloze coöptatie en hun partijtoppen luistervaardigheid bijbrengen. Beleidspartijen moeten onderwerpen die leven in de maatschappij agenderen, niet een zweeppartij. Zo niet, roepen zij in 2006 een ramp af over zichzelf.




Derk Jan Eppink

(De auteur is medewerker van Europees Commissaris Frits Bolkestein)

01/10/2004

Derk Jan Eppink
_________________

Kunt U, als het niet teveel gevraagd is, eens vermelden wat U niet correct vindt in dat 'schrijfsel'?

[Truder]

1 => Blijkbaar is er een vergissing gebeurt. Ik had de tekst op een ander forum gepost, zonder dat ik wist dat hij hier al stond. Eén of andere moderator heeft mijn post hier dan maar gewoon bijgezet zonder ieùmand op de hoogte te brengen.

2 => Als ik had geweten dat die hier stond dat had ik uiteraard de tekst niet nogmaals geplaatst.

3 => Of die tekst hier nu één, twee of zeven keer staat het doet geen afbreuk aan de goede analyse van Eppinck. Zoals gewoonlijk weet de situatie correct te verwoorden.

[Supe®Staaf]

Oorspronkelijk geplaatst door Truder

1 => Blijkbaar is er een vergissing gebeurt. Ik had de tekst op een ander forum gepost, zonder dat ik wist dat hij hier al stond. Eén of andere moderator heeft mijn post hier dan maar gewoon bijgezet zonder ieùmand op de hoogte te brengen.

2 => Als ik had geweten dat die hier stond dat had ik uiteraard de tekst niet nogmaals geplaatst.

3 => Of die tekst hier nu één, twee of zeven keer staat het doet geen afbreuk aan de goede analyse van Eppinck. Zoals gewoonlijk weet de situatie correct te verwoorden.

Zo een uitleg om spamgedrag goed te praten.

[Attiladehun]

Oorspronkelijk geplaatst door De Zuiveraar

Vastgereden in het systeem (Eppink vandaag in DS) : Een pot nat. Dat is de mening van menig man in de straat over 'de politiek'. En de enige remedie is het Vlaams Blok. Derk Jan Eppink begrijpt dat standpunt. Want als beleidspartijen samensmeden tot gesloten blokken met haast dictatoriale regimes, gaat de kiezer op zoek naar 'het enige alternatief'.

DE Duitse professor Hans Herbert Von Arnim publiceerde enkele jaren geleden het boek Das System . Hij wees op de gevaren van beleidspartijen die zich ontwikkelen tot gesloten blokken, die worden bestuurd via coöptatie en die onderling baantjes verdelen. Die partijen worden 'dove organisaties'. Protest wordt genegeerd en uiteindelijk regeren de beleidspartijen allemaal samen. Dat resulteert, aldus Von Arnim die bestuurskunde doceert aan de gerenommeerde universiteit van Speyer, in een Mehrparteiendiktatur . Von Arnim doelde op Duitsland, maar het huidige Vlaanderen past veel beter in zijn beschrijving.

Misschien is het woord dictatuur wat te zwaar maar Das System is, indien toegepast op de Wetstraat, veelzeggend. Na 13 juni zitten alle beleidspartijen wel ergens in een of andere regering. Oppositie voeren is het monopolie van één partij: het Vlaams Blok. Die partij, volgens peilingen uitgegroeid tot de grootste van het land, wint moeiteloos bij elke verkiezing. De beleidspartijen raken verkrampt. Ze kruipen steeds dichter bij elkaar. Binnen die partijen wordt elke discussie gemeden. Via coöptatie zorgt de partijtop ervoor dat de leidinggevende posten enkel toekomen aan kandidaten die loyaal zijn aan Das System . Gevolg: de kiezers zijn het beu en lopen massaal naar de 'antisysteempartij'. Het gaat van kwaad naar erger.

Elke beleidspartij zegt een interne partijdemocratie te hebben maar dat is dikwijls een wassen neus. De SP.A heeft de commandocultuur van een schip met galeislaven. Op de brug beslist de partijvoorzitter. De galeislaven (de militanten) moeten niet zeuren maar roeien. Dat stuit niet op veel weerstand omdat de socialistische familie van nature een sterk groepsgevoel heeft. Steve Stevaert gaat alle afdelingen af en kijkt of het lokale bestuur wel voldoende rendeert. Als hij 'kreupele paarden' ziet zoals in Mechelen, worden deze vervangen door vazallen van de voorzitter. Een ondernemer die zo'n beleid voert, wordt uitgemaakt voor asociaal en bandiet. Maar een socialistische partijleider die dat doet wordt geprezen voor zijn inzicht.

Bij de VLD werkt de geslotenheid anders. Liberalen zijn van nature wat anarchistisch en laten zich niet zo gemakkelijk commanderen. De partijstatuten beloven inspraak, verkiezingen en referenda maar achter de façade van de burgerdemocratie werkt het 'systeem-V', vernoemd naar de partijleider, tevens oprichter. Het systeem-V is een netwerk getrouwen rond de partijleider en heeft tot doel rivalen of mogelijke facties de pas af te snijden. Er zijn wel interne verkiezingen maar slechts 'de kandidaat van het systeem' moet worden verkozen. Alleen Herman De Croo is ongrijpbaar voor het systeem-V wegens zijn grote aantal voorkeurstemmen.

Hoe gaat dat in zijn werk? De VLD heeft een nieuwe voorzitter nodig. Bart Somers, getrouwe vazal van de partijleider, wordt gekandideerd. Vervolgens zorgt het systeem ervoor dat er geen serieuze tegenkandidaten zijn. Dat gaat goedschiks via een belofte voor een mandaat, een positie in een beheersraad of een parlementaire zetel voor zoon of dochter. Zo nodig gebeurt het kwaadschiks met intimidatie, degradatie of liquidatie. Rik Daems bedenkt zich wel twee keer voordat hij nog eens tegen het systeem ingaat. Hugo Coveliers is misschien gemotiveerd omdat hij intussen een museum kan inrichten met loze beloften uit de Melsensstraat.

Somers heeft totale steun van het systeem nodig want hij heeft in Mechelen een electorale opdoffer gehad. Hij is typisch het voorbeeld van een jong talent dat zijn kruit te vroeg verschoot en aangeschoten wild is. Maar er is troost: in het systeem-V kun je zwaar verliezen en toch worden beloond. Het criterium is namelijk niet kwaliteit maar loyaliteit.

De CD&V is ook een hardhorende organisatie omdat het ACW een 'gouden aandeel' in de partij heeft. Het ACW is de enig overlevende 'stand' en heeft haar eigen kandidaten op tal van posten gezet. Een kandidaat die niet de zegen van het ACW heeft kan rekenen op banvloeken: rechts, niet sociaal, geen teamwerker. Door het 'gouden aandeel' plant het ACW zijn kernprobleem over op de CD&V: de kloof tussen top en basis. ACW-voorman Jan Renders zei vorig jaar wellicht niet op de CD&V te stemmen, maar op de socialisten of groenen. Tegelijk had hij niet in de gaten dat een groot deel van zijn eigen achterban tussen de één miljoen stemmen op het Vlaams Blok zat. Dat kan het ACW kennelijk niets schelen. Het gaat om loyaliteit aan het systeem, niet om de kwaliteit van het bestuur. Het gaat om de macht van de 'stand' in de partij, niet om de electorale positie van de partij.

Een goed voorbeeld is de wijze waarop CD&V kamerlid Greta D'hondt (ACW) reageerde op de voorzitterskandidatuur van Pieter De Crem (niet-ACW). Zij kraakte de kandidatuur af op de bijtende dictie die haar naam eer aandoet. Zij beschuldigde De Crem ervan geen ploegleider te zijn. Toch zit D'hondt in de kamerfractie waarvan De Crem voorzitter is. Zij publiceerden onlangs - samen nog wel - een artikel in deze krant over de vergrijzing. En vervolgens klaagt ze over ploegleiderschap.

CD&V hervalt in de fouten van de CVP: geen profiel, georganiseerde grijsheid. De partij stelde zich tijdens de verkiezingen van 13 juni op als alternatief voor paars. Nu is zij weer beleidspartij, samen mét paars. CD&V heeft geen tegenstander meer want de christen-democraten zijn opnieuw deel van het systeem. Sommige figuren vinden dat wel voldoende en baden weer lekker in het vet van de macht: 'we zijn er weer bij'. Maar de electorale positie erodeert opnieuw als de partijtop niet meer is dan een gezelschap koorknapen dat blij is weer te mogen zingen tijdens de hoogmis.

De CD&V lijdt na vijf jaar oppositie aan het syndroom van Stockholm. Dat syndroom verwijst naar gegijzelden in de Duitse ambassade in Stockholm die zo onder de indruk waren van hun gijzelnemers dat ze het met hen eens werden. CD&V is zo door paars geïndoctrineerd dat ze nu ook paars praat. Tegelijk lijdt de VLD aan het syndroom van Acapulco. Haar leiders zien koele champagne, wuivende palmen en blote dames maar ze hebben niet in de gaten dat de 'orkaan Filip' eraan komt.

Nu alle partijen als gesloten blokken in het System zitten, is de enige winnaar per definitie de antisysteempartij. De gemeenteraadsverkiezingen van 2006 zijn niet meer ver weg. De huidige toestand leidt onherroepelijk tot een dijkbreuk van het Blok dat zich een vriendelijker mombakkes aanmeet. Dewinter, vroeger nog strak in pak, doet ook al modieus en verschijnt op televisie zonder stropdas. Grote steden vallen straks als rijpe appels in zijn handen; ook op het platteland wordt het Blok een grote partij.

Daarom moeten beleidspartijen hun eigen System openbreken, stoppen met de heilloze coöptatie en hun partijtoppen luistervaardigheid bijbrengen. Beleidspartijen moeten onderwerpen die leven in de maatschappij agenderen, niet een zweeppartij. Zo niet, roepen zij in 2006 een ramp af over zichzelf.




Derk Jan Eppink

(De auteur is medewerker van Europees Commissaris Frits Bolkestein)

01/10/2004

Derk Jan Eppink
_________________

Allez, omdat al die linkse idioten er niet tegen kunnen, hier hebt ge hem nog eens. Arret. Na. Put that in your pipe and smoke it...8)

[Het Skill Effect]

Sinds wanneer komen hollanders zich bemoeien met ons Belgenlandje? ik sjot z'n oranje reet buiten, net zoals dat Willempie overkomen is!


Als er één natte pot is, dan is HIJ het wel!

[Het Skill Effect]

Deze topic en de zever van Eppink is een toepasselijk voorbeeld van het volgende spreekwoord:

"De pot verwijt de ketel een hoop natte kwijl"


Leer uw les uit het volgende betoog, en leer eens inzien dat het blok net zo hol is als de blik van diene Eppink!

(Op de beat van Notorious BIG - I got a story to tell)


Ah
Check it out, Check it out
Deze gaat uit naar alle blokkers die voor niks in hun broek doen.
Al het ‘eigen’ volk.
Leden van een zielig clubke!
Mijn tong gaat jeuken!! Haha
Dat zag je wel aankomen. Niet?


Ik open je ogen
Want je werd bedrogen.
Je geloofde alle bullshit dat je werd voorgelogen!
Denk eens na!
Welja, Verschuil je niet in de grijze massa!
Want gebruik je da, je EIGEN grijze massa?
Je wijst iemand de deur, omwille van zijn huidskleur
Waar is dat nu goed veur?
Want daaraan hangt een rotte geur.
Ik weet waarom een blanke een blanke is.
Hij zag een bruine, verbleekte en zeek zijn broek vol pis.
Ik kloot u nu!
Leer leven met een diss, want over de bruine was hij ook mis.
Wat heeft dat nu voor nut?
Dat is net zo goed, als Filip in vrouwenondergoed!
Zwaar kut!
Is het gezond verstand dan blut?

Ik begrijp ergens wel waarom zij het zo zagen,
Maar ik ga mij niet verlagen,
Enkel door moeilijke maatschappelijke vragen.
Laat je juist uitdagen!
Sta niet stil en laat je niet vertragen.

Niet omdat iemand anders is, zal hij bijten.
Echte feiten, geen loze verwijten,
Op de foute individuen mag je enkel schijten!
Het ‘eigen volk’ is ook geen geheel.
Er zijn zoveel verschillen en ‘wij’ zijn met veel.
Wees dus reëel!
Door te veralgemenen sta je op je eigen tenen.
Want door het blok te veralgemenen, lopen zij nu zelf als het slachtoffertje te wenen.
Ze schoppen tegen hun eigen schenen!

Er zitten heethoofden in de blokkringen,
Maar het merendeel zijn toch volgelingen.
Ze geloven alle dingen waar de heethoofden ze naartoe dringen.
Ze laten zich dwingen.

Maar waarom verdwijnen ze dan nie?
Er is helemaal geen concurrentie !!!
Ze zijn zelfs aant verslappen, de rest is apekool en larie.
Niet komen janken, want het blok ligt op mijn knie.
Ik weet en zeg wat ik zie.

Politiek stinkt.
Dat is het enige waar het in uitblinkt.
Ik weet niet of het jullie doordringt,
Dat het blok in hetzelfde moeras wegzinkt.
Of je het leuk vindt of niet, het blok wordt mild.
Hun grote mond blijft misschien wild,
Maar als proteststem heb je jouw stem toch verspild.
Staat ge al tilt?

Partijpolitiek groeit bij het blok als onkruid.
Van partijpolitieke praat geloof ik geen fluit!
Het blok hekelt dat de anderen, schei dan zelf uit!!!


Maar je hebt geen alternatief?
Blijf je daarom bij een bedriegend lief?
Sjot ge die toch buiten met al z’n gerief?
Of blijf je trouw aan een leugenaar en dief?

HEEL de politiek krijgt een buis.
Blijf dus tijdens verkiezingen gewoon thuis!
Tijd voor echte grote kuis!
Of toch liever grijze muis?

Ga in plaats van protest te stemmen.
Eens buiten een rondje rennen.
Ontmoet eens je buren, zonder door je gordijnen te gluren.
En zolang die ontmoetingen duren, is er minder reden om te verzuren.
Tenslotte moet je ook eens leren.
Laat je lange tenen niet meer bezeren!
Je moet niet creperen door je telkens zelf te irriteren.
Ge zou eens moeten proberen te relativeren
Dan zou je al minder snel je gezond verstand aborteren !!!

[VlaamseBelg]

Ik krijg ook braakneigingen van de huidige politiek, maar denk dat het met het Vlaams Blok niet veel beter zou worden. Ik zal ook ineens zeggen waarom: de partij is een hutsepot van karakters, van regelrechte racisten en post-WO2 nazi's die niks van politiek begrijpen maar wel een grote mond kunnen opzetten tot bekwame intelligente mensen die kunnen nuanceren en nadenken over oplossingen en desnoods compromissen. Zodra het Vlaams Blok het cordon doorbreekt (want van de andere kant zal het initiatief niet komen) of zelfs groot genoeg is om alleen te regeren, zal er tweedracht komen en die zal de partij op enkele weken tijd de kop kosten.

Zonder het cordon was het VB misschien rustig kunnen groeien, maar als ze nu opeens gaat moeten (mee)regeren, valt het uit elkaar in een kleine groep politici en een hoop aktivisten die zichzelf koste wat het kost moeten en zullen bewijzen. Die heb je ook binnen andere partijen, maar de postjesgeile ellebogenwerkers zetten die meestal op hun plaats. En die ontbreken in het VB, omdat daar geen postjes kunnen zijn.

Ik kan fout zijn, ik ben geen politiek expert, maar ik ben van dat gedacht.

[Attiladehun]

Oorspronkelijk geplaatst door VlaamseBelg

Ik krijg ook braakneigingen van de huidige politiek, maar denk dat het met het Vlaams Blok niet veel beter zou worden. Ik zal ook ineens zeggen waarom: de partij is een hutsepot van karakters, van regelrechte racisten en post-WO2 nazi's die niks van politiek begrijpen maar wel een grote mond kunnen opzetten tot bekwame intelligente mensen die kunnen nuanceren en nadenken over oplossingen en desnoods compromissen. Zodra het Vlaams Blok het cordon doorbreekt (want van de andere kant zal het initiatief niet komen) of zelfs groot genoeg is om alleen te regeren, zal er tweedracht komen en die zal de partij op enkele weken tijd de kop kosten.

Zonder het cordon was het VB misschien rustig kunnen groeien, maar als ze nu opeens gaat moeten (mee)regeren, valt het uit elkaar in een kleine groep politici en een hoop aktivisten die zichzelf koste wat het kost moeten en zullen bewijzen. Die heb je ook binnen andere partijen, maar de postjesgeile ellebogenwerkers zetten die meestal op hun plaats. En die ontbreken in het VB, omdat daar geen postjes kunnen zijn.

Ik kan fout zijn, ik ben geen politiek expert, maar ik ben van dat gedacht.

Alleen je laatste zin snijdt hout. Voor de rest lul je maar wat en zit er geen enkele logische redenering achter. Looser.