broeikaseffect positief

jan hyoens · 23 februari 2006, 15:06

[SIZE=5]De mens kan zich aanpassen aan klimaatveranderingen

[/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE]Inhoud van dit dossier•Inleiding •Nieuws 2006 •Nieuws •Overheidsbeleid •Het Kyoto-protocol •Klimaatverandering? •Alternatieve energiebronnen •Windenergie •Zonne-energie •Overige energiebronnen •Fossiele brandstoffen •Kernenergie •Opinie •Internet-links en documenten

Salomon B. Kroonenberg

Er wordt grote ophef gemaakt over het feit dat de mens schuldig is aan de opwarming van het klimaat. Maar de schuldvraag is niet de kern van het probleem. Het echte probleem is kortzichtigheid, meent Salomon B. Kroonenberg.
Nu weten we het zeker. Het International Panel for Climate Change van de Verenigde Naties (IPCC) heeft gesproken. De mens heeft de schuld van de opwarming van het klimaat, aldus deze krant op 22 januari. Wie het nu nog niet gelooft is een geharnaste tegenstander van het milieu, een oliemagnaat of een domoor. Het is vreemd dat dáárover de grootste ophef wordt gemaakt: over wiens schuld het is. Dat is echter niet de kern van het probleem.
Stel, al was het alleen maar als gedachte-experiment, dat het IPCC had geoordeeld dat de opwarming een natuurverschijnsel is. Dat de vulkanen op aarde zoveel CO2 de lucht in hebben gepuft dat het klimaat is veranderd. Wat zouden we dan doen? Zouden we dan ook zo rigoureus het gehalte aan broeikasgassen willen terugdringen als nu? Zouden we dan niet het omgekeerde gevoel hebben?
Dat wij door CO2 in de grond te stoppen en extra bomen te planten op onaanvaardbare wijze ingrijpen in de natuurlijke CO2-huishouding van de atmosfeer? Zouden we dan niet liever de natuur zijn gang laten gaan, en klimaatveranderingen en zeespiegelstijging op de koop toe nemen? Of zouden we zeggen: het klimaat is van ons, wij willen dat het niet verandert, want dat komt ons slecht uit, of het nu onze eigen schuld is of niet?
Wat ook de primaire drijfveer is bij onze visie op het klimaat: schuldbesef, heerszucht, respect voor de natuurlijke processen of angst voor de toekomst, terug naar het verleden kan niet meer. En voor de toekomst is de schuldvraag irrelevant. Het klimaat kent geen nulpunt. En zelfs al zou een bepaalde klimaatconditie als ijkpunt worden geformuleerd, dan nog is het uiterst onzeker hoe die gerealiseerd kan worden. Als over een aantal jaren blijkt dat wij het toch mis hadden, of dat het IPCC het mis had, hebben we misschien diepe spijt over onze kortzichtigheid van nu.
Het zou niet voor de eerste keer zijn dat wij het mis hadden. Dertig jaar geleden bestond grote bezorgdheid over de afkoeling van het klimaat. Vanaf 1940 tot omstreeks 1975 daalde de temperatuur wereldwijd een halve graad, hoewel het CO2 gehalte van de atmosfeer in diezelfde periode steeg. Als de afkoeling doorgaat, zijn we mogelijk getuige van het begin van de volgende Grote IJstijd, misschien zelfs over honderd jaar, meende de U.S. National Academy of Sciences in 1975, een instelling die toen net zo gezaghebbend was als het IPCC nu.
De kans op een nieuwe ijstijd was volgens de gerenommeerde Amerikaanse klimatoloog Stephan H. Schneider dezelfde als die van de Russische roulette. De afkoeling veroorzaakte al verwoestijning en hongersnood in Afrika, overstromingen in Amerika en meer stormen aan alle kusten. Met de Sovjet-Unie werden in het geheim plannen beraamd om de Beringstraat af te sluiten, zodat geen koud Arctisch water meer in de Stille Oceaan zou stromen. Ook was er een plan om extra CO2 in de atmosfeer te brengen om het aardse klimaat weer op te warmen. Veel daarover staat te lezen in The Cooling van Lowell Ponte uit 1976, een voortreffelijk boek dat nu diep vergeten, zo niet verdrongen is.
Nu weten we dat men toen net op het keerpunt stond. Op de klimaatcurve van de eeuw zoals we die nu kennen is die afkoeling niet meer dan een tijdelijk dal, en dezelfde gerenommeerde klimatologen die toen de ijstijd voorspelden staan nu weer in de frontlinies, maar nu aan het warmtefront. Verwoestijning, overstromingen en stormen zijn nu ineens het gevolg van de opwarming van het klimaat.
Wie zegt: we weten nu veel meer dan vroeger, heeft gelijk. Maar over dertig jaar zal men dat ook weer zeggen. Het is arrogant te geloven dat wij nu de waarheid in pacht hebben, dat onze huidige opvattingen over dertig jaar nog overeind staan. Of dat de huidige opwarming ook over dertig jaar nog doorgaat. Als men toen daadwerkelijk de Beringstraat had afgesloten, op grond van argumenten die toen valide leken, hadden wij hem nu allang weer open moeten maken. Ook nu weten we nog steeds niet waarom het CO2 gehalte in de atmosfeer in het verleden meedanste op het ritme van de klimaattango, en wie van de twee de leidende danspartner was. Dat vraagt om uiterste voorzichtigheid bij ingrijpen. Er kan geen gelijktijdig experiment met de aarde worden uitgevoerd mét en zonder CO2-reductie, net zo min als onderzocht kan worden of hoofdpijn vandaag eerder overgaat met of zonder aspirientje.
Lowell Ponte geeft vier mogelijke scenario's voor het oplossen van het dilemma: wel of niet ingrijpen tegen de afkoeling. Niets doen is volgens hem te riskant omdat het risico van verdere afkoeling te groot zou zijn. Aanpassen aan de klimaatveranderingen is zeer kostbaar en gaat ten koste van de arme landen. Lokaal ingrijpen in het klimaat door bijvoorbeeld het zaaien van condensatiekernen in wolken heeft slechts beperkt succes, zeker in koude klimaten. Over het vierde scenario, wereldwijd ingrijpen in het klimaat, zegt hij: To ecologists this possibility is nightmarish because it involves the risk of environmental tampering on a world scale. Toch geeft hij dit idee, met als voorbeeld de Beringstraat, een voorzichtig plusje. Met alle slagen om de arm die hij als serieuze wetenschapper houdt, is zijn bezorgdheid om de toekomst van de mens te groot om het klimaat maar op zijn beloop te laten.
Hij heeft zijn zin gekregen: wij hebben onbedoeld inderdaad zozeer geknoeid met het milieu, dat het weer warmer is geworden. Misschien was de afkoeling zelfs doorgegaan als we de atmosfeer niet op tijd een flinke CO2-injectie hadden gegeven. Maar daarmee hebben we nog geen recept voor de toekomst in handen. Hoewel de discussie nu over opwarming gaat en niet over afkoeling, zijn Ponte's overwegingen nog net zo actueel als toen, en daarbij is het irrelevant dat de opwarming de schuld van de mens is.
Er zijn serieuze redenen om het tweede scenario: aanpassen aan de klimaatveranderingen, niet op voorhand af te schrijven. De simpelste reden is die van het tijdsperspectief. Als de mens zich kan aanpassen aan eb en vloed, dag en nacht, zomer en winter, regentijd en droge tijd, waarom dan niet aan langere warme en koude perioden? Wij hebben de vorige ijstijd immers ook meegemaakt, en toen hadden we heel wat minder middelen in handen om ons aan te passen dan nu.
De tweede reden is pragmatischer. Zolang de astronomisch gestuurde langjarige klimaatcycliciteit voortduurt, en die bestaat al vier miljard jaar, komt er op termijn van enkele duizenden jaren toch een nieuwe ijstijd. Dat de laatste vijftig jaar opwarming voldoende zou zijn om een honderdduizendjarige cyclus uit te schakelen, is uiterst onwaarschijnlijk. Net zo onwaarschijnlijk als dat na de zomer geen winter zou komen. Door nú extra CO2 in de atmosfeer te houden, kunnen we de nieuwe ijstijd misschien wat uitstellen. Dan hebben ze het over honderd generaties ook nog een beetje warm. Dat is pas échte duurzaamheid

Bhairav · 23 februari 2006, 15:11

Is geen kwestie van positief of negatief. De vraag is of we gaan afzien of niet.

Mambo · 23 februari 2006, 20:23

En toch is februari kouder dan gewoonte geweest (en nog)

Morduk · 23 februari 2006, 20:46

Toch wel interessante post.
Plaatst een aantal zaken in perspectief.

Mitgard · 24 februari 2006, 00:01

en dat fijn stof, kunnen we ons daar ook aan aanpassen?

StevenNr1 · 24 februari 2006, 00:07

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Morduk

Toch wel interessante post.
Plaatst een aantal zaken in perspectief.

Vind ik ook. En dat voor een post van JH.

Apocalyps · 24 februari 2006, 00:07

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

en dat fijn stof, kunnen we ons daar ook aan aanpassen?

Uiteraard...

Mitgard · 24 februari 2006, 00:09

"Als de mens zich kan aanpassen aan eb en vloed, dag en nacht, zomer en winter, regentijd en droge tijd, waarom dan niet aan langere warme en koude perioden? Wij hebben de vorige ijstijd immers ook meegemaakt, en toen hadden we heel wat minder middelen in handen om ons aan te passen dan nu."

wat een knappe professor zeg!

voicelesscharlie · 24 februari 2006, 02:00

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Mitgard

en dat fijn stof, kunnen we ons daar ook aan aanpassen?

Ach,dat is en nieuwe branche van geldklopperij dat de overheid aan het uitvinden is.

voicelesscharlie · 24 februari 2006, 02:04

Het mooiste voorbeeld hierin is het Yellowstonepark(USA).
Dat park staat geklasseerd als natuurresvervaat en toch stoot het meer CO2 uit dan het Duitse Rhurgebied.
Van hypocrisie gesproken.

De milieubullshit en Kyoto-hetze draaien dus om maar één iets:GELD en zakjes lucht verkopen.

Jazeker · 24 februari 2006, 02:12

Wat een klootloze discussie tussen ruggegraatloze links-rechts figuurkes is dit.

StevenNr1 · 24 februari 2006, 18:23

Hoe doen ijstijden eigenlijk hun intrede? Is dat met snelle klimaatsveranderingen of zeer lang uitgesponnen?

kelt · 24 februari 2006, 18:48

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door StevenNr1

Hoe doen ijstijden eigenlijk hun intrede? Is dat met snelle klimaatsveranderingen of zeer lang uitgesponnen?

We hebben het er al eens over gehad,maar als de Groenland-ijkappen op dit tempo in de Atlantische Oceaan ,en dus plof in de Atlantsiche Golfstroom, smelten ziet het er,pakweg binnen de 30 jaar ERG goed uit voor alle verkopers van wintersport-spullen....

StevenNr1 · 24 februari 2006, 18:58

Hm ok. Maar ik vroeg me af hoe ijstijden in het algemeen hun intrede doen. De laatste ijstijd bijvoorbeeld, was dat op een eeuw dat de temperatuur ineens 10°C daalde gemiddeld, of net niet?

Groentje-18 · 25 februari 2006, 00:03

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door jan hyoens

[SIZE=5]De mens kan zich aanpassen aan klimaatveranderingen

[/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE]Inhoud van dit dossier•Inleiding •Nieuws 2006 •Nieuws •Overheidsbeleid •Het Kyoto-protocol •Klimaatverandering? •Alternatieve energiebronnen •Windenergie •Zonne-energie •Overige energiebronnen •Fossiele brandstoffen •Kernenergie •Opinie •Internet-links en documenten

Salomon B. Kroonenberg

Er wordt grote ophef gemaakt over het feit dat de mens schuldig is aan de opwarming van het klimaat. Maar de schuldvraag is niet de kern van het probleem. Het echte probleem is kortzichtigheid, meent Salomon B. Kroonenberg.
Nu weten we het zeker. Het International Panel for Climate Change van de Verenigde Naties (IPCC) heeft gesproken. De mens heeft de schuld van de opwarming van het klimaat, aldus deze krant op 22 januari. Wie het nu nog niet gelooft is een geharnaste tegenstander van het milieu, een oliemagnaat of een domoor. Het is vreemd dat dáárover de grootste ophef wordt gemaakt: over wiens schuld het is. Dat is echter niet de kern van het probleem.
Stel, al was het alleen maar als gedachte-experiment, dat het IPCC had geoordeeld dat de opwarming een natuurverschijnsel is. Dat de vulkanen op aarde zoveel CO2 de lucht in hebben gepuft dat het klimaat is veranderd. Wat zouden we dan doen? Zouden we dan ook zo rigoureus het gehalte aan broeikasgassen willen terugdringen als nu? Zouden we dan niet het omgekeerde gevoel hebben?
Dat wij door CO2 in de grond te stoppen en extra bomen te planten op onaanvaardbare wijze ingrijpen in de natuurlijke CO2-huishouding van de atmosfeer? Zouden we dan niet liever de natuur zijn gang laten gaan, en klimaatveranderingen en zeespiegelstijging op de koop toe nemen? Of zouden we zeggen: het klimaat is van ons, wij willen dat het niet verandert, want dat komt ons slecht uit, of het nu onze eigen schuld is of niet?
Wat ook de primaire drijfveer is bij onze visie op het klimaat: schuldbesef, heerszucht, respect voor de natuurlijke processen of angst voor de toekomst, terug naar het verleden kan niet meer. En voor de toekomst is de schuldvraag irrelevant. Het klimaat kent geen nulpunt. En zelfs al zou een bepaalde klimaatconditie als ijkpunt worden geformuleerd, dan nog is het uiterst onzeker hoe die gerealiseerd kan worden. Als over een aantal jaren blijkt dat wij het toch mis hadden, of dat het IPCC het mis had, hebben we misschien diepe spijt over onze kortzichtigheid van nu.
Het zou niet voor de eerste keer zijn dat wij het mis hadden. Dertig jaar geleden bestond grote bezorgdheid over de afkoeling van het klimaat. Vanaf 1940 tot omstreeks 1975 daalde de temperatuur wereldwijd een halve graad, hoewel het CO2 gehalte van de atmosfeer in diezelfde periode steeg. Als de afkoeling doorgaat, zijn we mogelijk getuige van het begin van de volgende Grote IJstijd, misschien zelfs over honderd jaar, meende de U.S. National Academy of Sciences in 1975, een instelling die toen net zo gezaghebbend was als het IPCC nu.
De kans op een nieuwe ijstijd was volgens de gerenommeerde Amerikaanse klimatoloog Stephan H. Schneider dezelfde als die van de Russische roulette. De afkoeling veroorzaakte al verwoestijning en hongersnood in Afrika, overstromingen in Amerika en meer stormen aan alle kusten. Met de Sovjet-Unie werden in het geheim plannen beraamd om de Beringstraat af te sluiten, zodat geen koud Arctisch water meer in de Stille Oceaan zou stromen. Ook was er een plan om extra CO2 in de atmosfeer te brengen om het aardse klimaat weer op te warmen. Veel daarover staat te lezen in The Cooling van Lowell Ponte uit 1976, een voortreffelijk boek dat nu diep vergeten, zo niet verdrongen is.
Nu weten we dat men toen net op het keerpunt stond. Op de klimaatcurve van de eeuw zoals we die nu kennen is die afkoeling niet meer dan een tijdelijk dal, en dezelfde gerenommeerde klimatologen die toen de ijstijd voorspelden staan nu weer in de frontlinies, maar nu aan het warmtefront. Verwoestijning, overstromingen en stormen zijn nu ineens het gevolg van de opwarming van het klimaat.
Wie zegt: we weten nu veel meer dan vroeger, heeft gelijk. Maar over dertig jaar zal men dat ook weer zeggen. Het is arrogant te geloven dat wij nu de waarheid in pacht hebben, dat onze huidige opvattingen over dertig jaar nog overeind staan. Of dat de huidige opwarming ook over dertig jaar nog doorgaat. Als men toen daadwerkelijk de Beringstraat had afgesloten, op grond van argumenten die toen valide leken, hadden wij hem nu allang weer open moeten maken. Ook nu weten we nog steeds niet waarom het CO2 gehalte in de atmosfeer in het verleden meedanste op het ritme van de klimaattango, en wie van de twee de leidende danspartner was. Dat vraagt om uiterste voorzichtigheid bij ingrijpen. Er kan geen gelijktijdig experiment met de aarde worden uitgevoerd mét en zonder CO2-reductie, net zo min als onderzocht kan worden of hoofdpijn vandaag eerder overgaat met of zonder aspirientje.
Lowell Ponte geeft vier mogelijke scenario's voor het oplossen van het dilemma: wel of niet ingrijpen tegen de afkoeling. Niets doen is volgens hem te riskant omdat het risico van verdere afkoeling te groot zou zijn. Aanpassen aan de klimaatveranderingen is zeer kostbaar en gaat ten koste van de arme landen. Lokaal ingrijpen in het klimaat door bijvoorbeeld het zaaien van condensatiekernen in wolken heeft slechts beperkt succes, zeker in koude klimaten. Over het vierde scenario, wereldwijd ingrijpen in het klimaat, zegt hij: To ecologists this possibility is nightmarish because it involves the risk of environmental tampering on a world scale. Toch geeft hij dit idee, met als voorbeeld de Beringstraat, een voorzichtig plusje. Met alle slagen om de arm die hij als serieuze wetenschapper houdt, is zijn bezorgdheid om de toekomst van de mens te groot om het klimaat maar op zijn beloop te laten.
Hij heeft zijn zin gekregen: wij hebben onbedoeld inderdaad zozeer geknoeid met het milieu, dat het weer warmer is geworden. Misschien was de afkoeling zelfs doorgegaan als we de atmosfeer niet op tijd een flinke CO2-injectie hadden gegeven. Maar daarmee hebben we nog geen recept voor de toekomst in handen. Hoewel de discussie nu over opwarming gaat en niet over afkoeling, zijn Ponte's overwegingen nog net zo actueel als toen, en daarbij is het irrelevant dat de opwarming de schuld van de mens is.
Er zijn serieuze redenen om het tweede scenario: aanpassen aan de klimaatveranderingen, niet op voorhand af te schrijven. De simpelste reden is die van het tijdsperspectief. Als de mens zich kan aanpassen aan eb en vloed, dag en nacht, zomer en winter, regentijd en droge tijd, waarom dan niet aan langere warme en koude perioden? Wij hebben de vorige ijstijd immers ook meegemaakt, en toen hadden we heel wat minder middelen in handen om ons aan te passen dan nu.
De tweede reden is pragmatischer. Zolang de astronomisch gestuurde langjarige klimaatcycliciteit voortduurt, en die bestaat al vier miljard jaar, komt er op termijn van enkele duizenden jaren toch een nieuwe ijstijd. Dat de laatste vijftig jaar opwarming voldoende zou zijn om een honderdduizendjarige cyclus uit te schakelen, is uiterst onwaarschijnlijk. Net zo onwaarschijnlijk als dat na de zomer geen winter zou komen. Door nú extra CO2 in de atmosfeer te houden, kunnen we de nieuwe ijstijd misschien wat uitstellen. Dan hebben ze het over honderd generaties ook nog een beetje warm. Dat is pas échte duurzaamheid

Mmmm, interessant en goed geschreven artikel maar op sommige punten toch een beetje te simplistisch, ik zou graag een aantal zaken terug wat meer in perspectief willen plaatsen:

- Verwoestijning:
Het grootste deel van de huidige en verwoestijning van de laatste eeuwen is niet het gevolg van een verandering van het klimaat maar wel van het ontdoen van begroeïing van gebieden voor het bedrijven van landbouw of het ontginnen van grondstoffen hierop. De rijke begroeïng van een land houdt het water vast onder de oppervlakte waardoor de grond vruchtbaar is, is die begroeïng weg, dan verdwijnt ook dat effect, waardoor de grond onvruchtbaar wordt en er verwoestijning optreedt.

- Aanpassen van de mens:
De vergelijkingen die hij hier maakt met 'dag en nacht' en 'eb en vloed' doen zijn pleidooi geen goed , je aanpassen aan de temperatuur in een frigo is wel net wat anders dan je aanpassen aan de temperaturen van een diepvries (en dat is waarschijnlijk golfstroom stilvalt). In dit geval gaat 't 'm om intensiteit, die wordt hier enorm gerelativeerd.
Indien hij het heeft over genetische wijzigingen (heel onwaarschijnlijk) dan zijn er niet een kleine 50- maar wel een grote 1000-tal (?) jaren nodig opdat deze zouden plaatsvinden en zich verspreiden over de soort waardoor ze beschermd wordt tegen extreme weersomstandigheden.
Dat stuk over aanpassen is dus larie en apekool.

Ik moet wel zeggen dat vooral de eerste alinea heel goed en confronterend is geschreven, vooral het feit dat de lezer zelf de conclusie die heel erg gesuggereerd wordt moet trekken waardoor het overkomt alsof hij die gemaakt heeft, doet 't 'm hier denk ik. Toch even enkele opmerkingen. Indien het zo zou zijn dat vulkanen verantwoordelijk waren voor de toegenomen hoeveelheid van een stof die mens, plant en dier op deze aarde zou bedreigen, zouden we er wel tegen vechten volgens mij.
Indien deze man het heeft over 'op onaanvaardbare wijze ingrijpen in de natuur' als hij denkt aan het planten van bomen en het in de grond stoppen van CO2..., dan vraag ik me af hoe hij het jarenlange uitstoten van CO2 en het kappen van bomen benoemd...

Groentje-18 · 25 februari 2006, 00:03

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door jan hyoens

[SIZE=5]De mens kan zich aanpassen aan klimaatveranderingen

[/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE]Inhoud van dit dossier•Inleiding •Nieuws 2006 •Nieuws •Overheidsbeleid •Het Kyoto-protocol •Klimaatverandering? •Alternatieve energiebronnen •Windenergie •Zonne-energie •Overige energiebronnen •Fossiele brandstoffen •Kernenergie •Opinie •Internet-links en documenten

Salomon B. Kroonenberg

Er wordt grote ophef gemaakt over het feit dat de mens schuldig is aan de opwarming van het klimaat. Maar de schuldvraag is niet de kern van het probleem. Het echte probleem is kortzichtigheid, meent Salomon B. Kroonenberg.
Nu weten we het zeker. Het International Panel for Climate Change van de Verenigde Naties (IPCC) heeft gesproken. De mens heeft de schuld van de opwarming van het klimaat, aldus deze krant op 22 januari. Wie het nu nog niet gelooft is een geharnaste tegenstander van het milieu, een oliemagnaat of een domoor. Het is vreemd dat dáárover de grootste ophef wordt gemaakt: over wiens schuld het is. Dat is echter niet de kern van het probleem.
Stel, al was het alleen maar als gedachte-experiment, dat het IPCC had geoordeeld dat de opwarming een natuurverschijnsel is. Dat de vulkanen op aarde zoveel CO2 de lucht in hebben gepuft dat het klimaat is veranderd. Wat zouden we dan doen? Zouden we dan ook zo rigoureus het gehalte aan broeikasgassen willen terugdringen als nu? Zouden we dan niet het omgekeerde gevoel hebben?
Dat wij door CO2 in de grond te stoppen en extra bomen te planten op onaanvaardbare wijze ingrijpen in de natuurlijke CO2-huishouding van de atmosfeer? Zouden we dan niet liever de natuur zijn gang laten gaan, en klimaatveranderingen en zeespiegelstijging op de koop toe nemen? Of zouden we zeggen: het klimaat is van ons, wij willen dat het niet verandert, want dat komt ons slecht uit, of het nu onze eigen schuld is of niet?
Wat ook de primaire drijfveer is bij onze visie op het klimaat: schuldbesef, heerszucht, respect voor de natuurlijke processen of angst voor de toekomst, terug naar het verleden kan niet meer. En voor de toekomst is de schuldvraag irrelevant. Het klimaat kent geen nulpunt. En zelfs al zou een bepaalde klimaatconditie als ijkpunt worden geformuleerd, dan nog is het uiterst onzeker hoe die gerealiseerd kan worden. Als over een aantal jaren blijkt dat wij het toch mis hadden, of dat het IPCC het mis had, hebben we misschien diepe spijt over onze kortzichtigheid van nu.
Het zou niet voor de eerste keer zijn dat wij het mis hadden. Dertig jaar geleden bestond grote bezorgdheid over de afkoeling van het klimaat. Vanaf 1940 tot omstreeks 1975 daalde de temperatuur wereldwijd een halve graad, hoewel het CO2 gehalte van de atmosfeer in diezelfde periode steeg. Als de afkoeling doorgaat, zijn we mogelijk getuige van het begin van de volgende Grote IJstijd, misschien zelfs over honderd jaar, meende de U.S. National Academy of Sciences in 1975, een instelling die toen net zo gezaghebbend was als het IPCC nu.
De kans op een nieuwe ijstijd was volgens de gerenommeerde Amerikaanse klimatoloog Stephan H. Schneider dezelfde als die van de Russische roulette. De afkoeling veroorzaakte al verwoestijning en hongersnood in Afrika, overstromingen in Amerika en meer stormen aan alle kusten. Met de Sovjet-Unie werden in het geheim plannen beraamd om de Beringstraat af te sluiten, zodat geen koud Arctisch water meer in de Stille Oceaan zou stromen. Ook was er een plan om extra CO2 in de atmosfeer te brengen om het aardse klimaat weer op te warmen. Veel daarover staat te lezen in The Cooling van Lowell Ponte uit 1976, een voortreffelijk boek dat nu diep vergeten, zo niet verdrongen is.
Nu weten we dat men toen net op het keerpunt stond. Op de klimaatcurve van de eeuw zoals we die nu kennen is die afkoeling niet meer dan een tijdelijk dal, en dezelfde gerenommeerde klimatologen die toen de ijstijd voorspelden staan nu weer in de frontlinies, maar nu aan het warmtefront. Verwoestijning, overstromingen en stormen zijn nu ineens het gevolg van de opwarming van het klimaat.
Wie zegt: we weten nu veel meer dan vroeger, heeft gelijk. Maar over dertig jaar zal men dat ook weer zeggen. Het is arrogant te geloven dat wij nu de waarheid in pacht hebben, dat onze huidige opvattingen over dertig jaar nog overeind staan. Of dat de huidige opwarming ook over dertig jaar nog doorgaat. Als men toen daadwerkelijk de Beringstraat had afgesloten, op grond van argumenten die toen valide leken, hadden wij hem nu allang weer open moeten maken. Ook nu weten we nog steeds niet waarom het CO2 gehalte in de atmosfeer in het verleden meedanste op het ritme van de klimaattango, en wie van de twee de leidende danspartner was. Dat vraagt om uiterste voorzichtigheid bij ingrijpen. Er kan geen gelijktijdig experiment met de aarde worden uitgevoerd mét en zonder CO2-reductie, net zo min als onderzocht kan worden of hoofdpijn vandaag eerder overgaat met of zonder aspirientje.
Lowell Ponte geeft vier mogelijke scenario's voor het oplossen van het dilemma: wel of niet ingrijpen tegen de afkoeling. Niets doen is volgens hem te riskant omdat het risico van verdere afkoeling te groot zou zijn. Aanpassen aan de klimaatveranderingen is zeer kostbaar en gaat ten koste van de arme landen. Lokaal ingrijpen in het klimaat door bijvoorbeeld het zaaien van condensatiekernen in wolken heeft slechts beperkt succes, zeker in koude klimaten. Over het vierde scenario, wereldwijd ingrijpen in het klimaat, zegt hij: To ecologists this possibility is nightmarish because it involves the risk of environmental tampering on a world scale. Toch geeft hij dit idee, met als voorbeeld de Beringstraat, een voorzichtig plusje. Met alle slagen om de arm die hij als serieuze wetenschapper houdt, is zijn bezorgdheid om de toekomst van de mens te groot om het klimaat maar op zijn beloop te laten.
Hij heeft zijn zin gekregen: wij hebben onbedoeld inderdaad zozeer geknoeid met het milieu, dat het weer warmer is geworden. Misschien was de afkoeling zelfs doorgegaan als we de atmosfeer niet op tijd een flinke CO2-injectie hadden gegeven. Maar daarmee hebben we nog geen recept voor de toekomst in handen. Hoewel de discussie nu over opwarming gaat en niet over afkoeling, zijn Ponte's overwegingen nog net zo actueel als toen, en daarbij is het irrelevant dat de opwarming de schuld van de mens is.
Er zijn serieuze redenen om het tweede scenario: aanpassen aan de klimaatveranderingen, niet op voorhand af te schrijven. De simpelste reden is die van het tijdsperspectief. Als de mens zich kan aanpassen aan eb en vloed, dag en nacht, zomer en winter, regentijd en droge tijd, waarom dan niet aan langere warme en koude perioden? Wij hebben de vorige ijstijd immers ook meegemaakt, en toen hadden we heel wat minder middelen in handen om ons aan te passen dan nu.
De tweede reden is pragmatischer. Zolang de astronomisch gestuurde langjarige klimaatcycliciteit voortduurt, en die bestaat al vier miljard jaar, komt er op termijn van enkele duizenden jaren toch een nieuwe ijstijd. Dat de laatste vijftig jaar opwarming voldoende zou zijn om een honderdduizendjarige cyclus uit te schakelen, is uiterst onwaarschijnlijk. Net zo onwaarschijnlijk als dat na de zomer geen winter zou komen. Door nú extra CO2 in de atmosfeer te houden, kunnen we de nieuwe ijstijd misschien wat uitstellen. Dan hebben ze het over honderd generaties ook nog een beetje warm. Dat is pas échte duurzaamheid

Mmmm, interessant en goed geschreven artikel maar op sommige punten toch een beetje te simplistisch, ik zou graag een aantal zaken terug wat meer in perspectief willen plaatsen:

- Verwoestijning:
Het grootste deel van de huidige en verwoestijning van de laatste eeuwen is niet het gevolg van een verandering van het klimaat maar wel van het ontdoen van begroeïing van gebieden voor het bedrijven van landbouw of het ontginnen van grondstoffen hierop. De rijke begroeïng van een land houdt het water vast onder de oppervlakte waardoor de grond vruchtbaar is, is die begroeïng weg, dan verdwijnt ook dat effect, waardoor de grond onvruchtbaar wordt en er verwoestijning optreedt.

- Aanpassen van de mens:
De vergelijkingen die hij hier maakt met 'dag en nacht' en 'eb en vloed' doen zijn pleidooi geen goed , je aanpassen aan de temperatuur in een frigo is wel net wat anders dan je aanpassen aan de temperaturen van een diepvries (en dat is waarschijnlijk golfstroom stilvalt). In dit geval gaat 't 'm om intensiteit, die wordt hier enorm gerelativeerd.
Indien hij het heeft over genetische wijzigingen (heel onwaarschijnlijk) dan zijn er niet een kleine 50- maar wel een grote 1000-tal (?) jaren nodig opdat deze zouden plaatsvinden en zich verspreiden over de soort waardoor ze beschermd wordt tegen extreme weersomstandigheden.
Dat stuk over aanpassen is dus larie en apekool.

Ik moet wel zeggen dat vooral de eerste alinea heel goed en confronterend is geschreven, vooral het feit dat de lezer zelf de conclusie die heel erg gesuggereerd wordt moet trekken waardoor het overkomt alsof hij die gemaakt heeft, doet 't 'm hier denk ik. Toch even enkele opmerkingen. Indien het zo zou zijn dat vulkanen verantwoordelijk waren voor de toegenomen hoeveelheid van een stof die mens, plant en dier op deze aarde zou bedreigen, zouden we er wel tegen vechten volgens mij.
Indien deze man het heeft over 'op onaanvaardbare wijze ingrijpen in de natuur' als hij denkt aan het planten van bomen en het in de grond stoppen van CO2..., dan vraag ik me af hoe hij het jarenlange uitstoten van CO2 en het kappen van bomen benoemd...

voicelesscharlie · 25 februari 2006, 00:35

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

- Verwoestijning:
Het grootste deel van de huidige en verwoestijning van de laatste eeuwen is niet het gevolg van een verandering van het klimaat maar wel van het ontdoen van begroeïing van gebieden voor het bedrijven van landbouw of het ontginnen van grondstoffen hierop. De rijke begroeïng van een land houdt het water vast onder de oppervlakte waardoor de grond vruchtbaar is, is die begroeïng weg, dan verdwijnt ook dat effect, waardoor de grond onvruchtbaar wordt en er verwoestijning optreedt

.
Klopt,maar een niet te onderschatten hoeveelheid groen verdwijnt door bosbranden en woestijnstormen.
Daartegen is het groen in Europe ,Canada en de VS,dus in de ontwikkelde landen toegenomen DOOR TOEDOEN VAN DE MENS(zie satelietfoto's).
Dat is heus niet te wijten aan de opkomst van groene partijen hoor.
Maar door de vooruitgang van de economie en zijn technologie.

]

jules · 25 februari 2006, 00:56

Die tekst is een fraai voorbeeld van schijnlogica

wat neit wil zeggen dat ik het eens ben met figuren die aan paniekzaaien willen doen.
Maar pakweg de mogelijke verwoestijning van Siberië, het wegvallen van de moesson etc. zijn toch geen dingen om al te licht over te gaan.

Groentje-18 · 25 februari 2006, 01:45

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door voicelesscharlie

.
Klopt,maar een niet te onderschatten hoeveelheid groen verdwijnt door bosbranden en woestijnstormen.

(*)

Citaat:

Daartegen is het groen in Europe ,Canada en de VS,dus in de ontwikkelde landen toegenomen DOOR TOEDOEN VAN DE MENS(zie satelietfoto's).
Dat is heus niet te wijten aan de opkomst van groene partijen hoor.
Maar door de vooruitgang van de economie en zijn technologie.

Oké, m�*�*r als je 10 000 bomen laat verdwijnen en er 5 bijplant, voor mijn part dankzij telepathie, dan is de balans nog niet hersteld...
(Ik zie trouwens niet direct hoe de vooruitgang van de economie en zijn technologie heeft geleid tot meer groen, of gaat het over Kerst- en fruitbomen?

(*)Daarin heb je gelijk, in mijn eerste versie van die post had ik alles veel uitgebreider besproken, met dat dus ook, maar daar die verdween heb ik uit colaire er wat minder tijd in gestoken en ben dus ook wat minder genuanceerd geweest.

kelt · 25 februari 2006, 09:37

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Groentje-18

(*)

Oké, m�*�*r als je 10 000 bomen laat verdwijnen en er 5 bijplant, voor mijn part dankzij telepathie, dan is de balans nog niet hersteld...
(Ik zie trouwens niet direct hoe de vooruitgang van de economie en zijn technologie heeft geleid tot meer groen, of gaat het over Kerst- en fruitbomen?

(*)Daarin heb je gelijk, in mijn eerste versie van die post had ik alles veel uitgebreider besproken, met dat dus ook, maar daar die verdween heb ik uit colaire er wat minder tijd in gestoken en ben dus ook wat minder genuanceerd geweest.

Europa is nu meer bebost ,met oudere en hogere bossen dan een paar honderd jaar geleden geleden,en heus niet dankzij monotone douglas- plantages......We moeten daarvoor overigens het Koninkrijk Belgie niet verlaten.Het mooiste voorbeeld zijn de veel geroemde Ardense bossen die tot in de late Middeleeuwen niet bestonden....Het waren eerder mager begroeide hoogvlaktes......

Ook het Zonienwoud,plof naast Brussel ,is een Menselijke creatie.......

En dan vergeet ik nog het "legendarische" Bulskampveld" (Beernem,W-Vl),een knoert van een bos ,dat staat op wat ooit magere,oninteressante heide-achtige grond was......

Op fotos uit mijn jeugd (jaren 70) is vooral te zien hoe KAAL de plattelandsomgeving toen wel was.....wat een verschil met tegenwoordig..samen met toegenomen bebouwing is ook de vergroening mee gekomen.....

Wat jammer dat op andere continenten bevolkingsgroei betekent,achteruitgang van de begroeiing,door.......een gebrek aan economie en technologie!

23 februari 2006, 15:06	#1
jan hyoens Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 17 februari 2003 Berichten: 11.300	broeikaseffect positief [SIZE=5]De mens kan zich aanpassen aan klimaatveranderingen [/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE][SIZE=5][/SIZE]Inhoud van dit dossier•Inleiding •Nieuws 2006 •Nieuws •Overheidsbeleid •Het Kyoto-protocol •Klimaatverandering? •Alternatieve energiebronnen •Windenergie •Zonne-energie •Overige energiebronnen •Fossiele brandstoffen •Kernenergie •Opinie •Internet-links en documenten Salomon B. Kroonenberg Er wordt grote ophef gemaakt over het feit dat de mens schuldig is aan de opwarming van het klimaat. Maar de schuldvraag is niet de kern van het probleem. Het echte probleem is kortzichtigheid, meent Salomon B. Kroonenberg. Nu weten we het zeker. Het International Panel for Climate Change van de Verenigde Naties (IPCC) heeft gesproken. De mens heeft de schuld van de opwarming van het klimaat, aldus deze krant op 22 januari. Wie het nu nog niet gelooft is een geharnaste tegenstander van het milieu, een oliemagnaat of een domoor. Het is vreemd dat dáárover de grootste ophef wordt gemaakt: over wiens schuld het is. Dat is echter niet de kern van het probleem. Stel, al was het alleen maar als gedachte-experiment, dat het IPCC had geoordeeld dat de opwarming een natuurverschijnsel is. Dat de vulkanen op aarde zoveel CO2 de lucht in hebben gepuft dat het klimaat is veranderd. Wat zouden we dan doen? Zouden we dan ook zo rigoureus het gehalte aan broeikasgassen willen terugdringen als nu? Zouden we dan niet het omgekeerde gevoel hebben? Dat wij door CO2 in de grond te stoppen en extra bomen te planten op onaanvaardbare wijze ingrijpen in de natuurlijke CO2-huishouding van de atmosfeer? Zouden we dan niet liever de natuur zijn gang laten gaan, en klimaatveranderingen en zeespiegelstijging op de koop toe nemen? Of zouden we zeggen: het klimaat is van ons, wij willen dat het niet verandert, want dat komt ons slecht uit, of het nu onze eigen schuld is of niet? Wat ook de primaire drijfveer is bij onze visie op het klimaat: schuldbesef, heerszucht, respect voor de natuurlijke processen of angst voor de toekomst, terug naar het verleden kan niet meer. En voor de toekomst is de schuldvraag irrelevant. Het klimaat kent geen nulpunt. En zelfs al zou een bepaalde klimaatconditie als ijkpunt worden geformuleerd, dan nog is het uiterst onzeker hoe die gerealiseerd kan worden. Als over een aantal jaren blijkt dat wij het toch mis hadden, of dat het IPCC het mis had, hebben we misschien diepe spijt over onze kortzichtigheid van nu. Het zou niet voor de eerste keer zijn dat wij het mis hadden. Dertig jaar geleden bestond grote bezorgdheid over de afkoeling van het klimaat. Vanaf 1940 tot omstreeks 1975 daalde de temperatuur wereldwijd een halve graad, hoewel het CO2 gehalte van de atmosfeer in diezelfde periode steeg. Als de afkoeling doorgaat, zijn we mogelijk getuige van het begin van de volgende Grote IJstijd, misschien zelfs over honderd jaar, meende de U.S. National Academy of Sciences in 1975, een instelling die toen net zo gezaghebbend was als het IPCC nu. De kans op een nieuwe ijstijd was volgens de gerenommeerde Amerikaanse klimatoloog Stephan H. Schneider dezelfde als die van de Russische roulette. De afkoeling veroorzaakte al verwoestijning en hongersnood in Afrika, overstromingen in Amerika en meer stormen aan alle kusten. Met de Sovjet-Unie werden in het geheim plannen beraamd om de Beringstraat af te sluiten, zodat geen koud Arctisch water meer in de Stille Oceaan zou stromen. Ook was er een plan om extra CO2 in de atmosfeer te brengen om het aardse klimaat weer op te warmen. Veel daarover staat te lezen in The Cooling van Lowell Ponte uit 1976, een voortreffelijk boek dat nu diep vergeten, zo niet verdrongen is. Nu weten we dat men toen net op het keerpunt stond. Op de klimaatcurve van de eeuw zoals we die nu kennen is die afkoeling niet meer dan een tijdelijk dal, en dezelfde gerenommeerde klimatologen die toen de ijstijd voorspelden staan nu weer in de frontlinies, maar nu aan het warmtefront. Verwoestijning, overstromingen en stormen zijn nu ineens het gevolg van de opwarming van het klimaat. Wie zegt: we weten nu veel meer dan vroeger, heeft gelijk. Maar over dertig jaar zal men dat ook weer zeggen. Het is arrogant te geloven dat wij nu de waarheid in pacht hebben, dat onze huidige opvattingen over dertig jaar nog overeind staan. Of dat de huidige opwarming ook over dertig jaar nog doorgaat. Als men toen daadwerkelijk de Beringstraat had afgesloten, op grond van argumenten die toen valide leken, hadden wij hem nu allang weer open moeten maken. Ook nu weten we nog steeds niet waarom het CO2 gehalte in de atmosfeer in het verleden meedanste op het ritme van de klimaattango, en wie van de twee de leidende danspartner was. Dat vraagt om uiterste voorzichtigheid bij ingrijpen. Er kan geen gelijktijdig experiment met de aarde worden uitgevoerd mét en zonder CO2-reductie, net zo min als onderzocht kan worden of hoofdpijn vandaag eerder overgaat met of zonder aspirientje. Lowell Ponte geeft vier mogelijke scenario's voor het oplossen van het dilemma: wel of niet ingrijpen tegen de afkoeling. Niets doen is volgens hem te riskant omdat het risico van verdere afkoeling te groot zou zijn. Aanpassen aan de klimaatveranderingen is zeer kostbaar en gaat ten koste van de arme landen. Lokaal ingrijpen in het klimaat door bijvoorbeeld het zaaien van condensatiekernen in wolken heeft slechts beperkt succes, zeker in koude klimaten. Over het vierde scenario, wereldwijd ingrijpen in het klimaat, zegt hij: To ecologists this possibility is nightmarish because it involves the risk of environmental tampering on a world scale. Toch geeft hij dit idee, met als voorbeeld de Beringstraat, een voorzichtig plusje. Met alle slagen om de arm die hij als serieuze wetenschapper houdt, is zijn bezorgdheid om de toekomst van de mens te groot om het klimaat maar op zijn beloop te laten. Hij heeft zijn zin gekregen: wij hebben onbedoeld inderdaad zozeer geknoeid met het milieu, dat het weer warmer is geworden. Misschien was de afkoeling zelfs doorgegaan als we de atmosfeer niet op tijd een flinke CO2-injectie hadden gegeven. Maar daarmee hebben we nog geen recept voor de toekomst in handen. Hoewel de discussie nu over opwarming gaat en niet over afkoeling, zijn Ponte's overwegingen nog net zo actueel als toen, en daarbij is het irrelevant dat de opwarming de schuld van de mens is. Er zijn serieuze redenen om het tweede scenario: aanpassen aan de klimaatveranderingen, niet op voorhand af te schrijven. De simpelste reden is die van het tijdsperspectief. Als de mens zich kan aanpassen aan eb en vloed, dag en nacht, zomer en winter, regentijd en droge tijd, waarom dan niet aan langere warme en koude perioden? Wij hebben de vorige ijstijd immers ook meegemaakt, en toen hadden we heel wat minder middelen in handen om ons aan te passen dan nu. De tweede reden is pragmatischer. Zolang de astronomisch gestuurde langjarige klimaatcycliciteit voortduurt, en die bestaat al vier miljard jaar, komt er op termijn van enkele duizenden jaren toch een nieuwe ijstijd. Dat de laatste vijftig jaar opwarming voldoende zou zijn om een honderdduizendjarige cyclus uit te schakelen, is uiterst onwaarschijnlijk. Net zo onwaarschijnlijk als dat na de zomer geen winter zou komen. Door nú extra CO2 in de atmosfeer te houden, kunnen we de nieuwe ijstijd misschien wat uitstellen. Dan hebben ze het over honderd generaties ook nog een beetje warm. Dat is pas échte duurzaamheid

24 februari 2006, 02:04	#10
voicelesscharlie Eur. Commissievoorzitter Geregistreerd: 6 mei 2004 Locatie: Het moeras van Damme Berichten: 9.138	Het mooiste voorbeeld hierin is het Yellowstonepark(USA). Dat park staat geklasseerd als natuurresvervaat en toch stoot het meer CO2 uit dan het Duitse Rhurgebied. Van hypocrisie gesproken. De milieubullshit en Kyoto-hetze draaien dus om maar één iets:GELD en zakjes lucht verkopen. __________________ Sedert "pissen""plassen" werd,wordt er meer "gezeikt". I keep my freedom ,guns and money.You can keep the change. Kapitalisme vs socialisme http://www.youtube.com/watch?v=lgh6w...eature=related Laatst gewijzigd door voicelesscharlie : 24 februari 2006 om 02:07.

23 februari 2006, 15:11	#2
Bhairav Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 11 juli 2004 Berichten: 18.955	Is geen kwestie van positief of negatief. De vraag is of we gaan afzien of niet.

23 februari 2006, 20:23	#3
Mambo Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 27 april 2004 Berichten: 43.539	En toch is februari kouder dan gewoonte geweest (en nog)

23 februari 2006, 20:46	#4
Morduk Parlementsvoorzitter Geregistreerd: 17 februari 2005 Berichten: 2.114	Toch wel interessante post. Plaatst een aantal zaken in perspectief.

24 februari 2006, 00:01	#5
Mitgard Banneling Geregistreerd: 16 februari 2004 Berichten: 23.890	en dat fijn stof, kunnen we ons daar ook aan aanpassen?

24 februari 2006, 00:09	#8
Mitgard Banneling Geregistreerd: 16 februari 2004 Berichten: 23.890	"Als de mens zich kan aanpassen aan eb en vloed, dag en nacht, zomer en winter, regentijd en droge tijd, waarom dan niet aan langere warme en koude perioden? Wij hebben de vorige ijstijd immers ook meegemaakt, en toen hadden we heel wat minder middelen in handen om ons aan te passen dan nu." wat een knappe professor zeg!

24 februari 2006, 02:12	#11
Jazeker Secretaris-Generaal VN Geregistreerd: 20 februari 2004 Locatie: Vlaanderen Berichten: 66.000	Wat een klootloze discussie tussen ruggegraatloze links-rechts figuurkes is dit.

24 februari 2006, 18:23	#12
StevenNr1 Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 2 mei 2004 Berichten: 11.386	Hoe doen ijstijden eigenlijk hun intrede? Is dat met snelle klimaatsveranderingen of zeer lang uitgesponnen?

24 februari 2006, 18:58	#14
StevenNr1 Perm. Vertegenwoordiger VN Geregistreerd: 2 mei 2004 Berichten: 11.386	Hm ok. Maar ik vroeg me af hoe ijstijden in het algemeen hun intrede doen. De laatste ijstijd bijvoorbeeld, was dat op een eeuw dat de temperatuur ineens 10°C daalde gemiddeld, of net niet?

25 februari 2006, 00:56	#18
jules Staatssecretaris Geregistreerd: 15 oktober 2003 Locatie: Antwerpen en zo Berichten: 2.565	Die tekst is een fraai voorbeeld van schijnlogica wat neit wil zeggen dat ik het eens ben met figuren die aan paniekzaaien willen doen. Maar pakweg de mogelijke verwoestijning van Siberië, het wegvallen van de moesson etc. zijn toch geen dingen om al te licht over te gaan.