Waarom de maan het symbool van de islam is

[Ploertendoder]

Iemand zich al afgevraagd waarom de maan het symbool van de islam is?




Het is anders nogal simpel. De islam staat tot de andere godsdiensten immers zoals de maan staat tot de zon. In plaats van zelf een stralend en verblindend licht te verspreiden, is het niets dan het afschijnsel ervan op een dood lichaam.

Het is niet het echte, slechts een heel flauwe kopie, niet meer dan een schim.

Wat nog erger is, de islam heeft zelfs niet de volle maan als symbool, maar slechts een maansikkel. Het is dus slechts een fragment van een schim.

Het is iets dat zich ophoudt in het Duister van de Nacht, bang voor het Licht van de Dageraad.

[Bhairav]

Er zit wel een iets diepere betekenis achter een maansikkel.
En ja, ik weet dat het om een oerbelachelijke poging tot provocatie is.

[Ploertendoder]

Oorspronkelijk geplaatst door Bhairav

Er zit wel een iets diepere betekenis achter een maansikkel.
En ja, ik weet dat het om een oerbelachelijke poging tot provocatie is.

Als het Licht van de Zon willen ontkennen ook al als provocatie gezien moet worden...

Ben jij soms ook een "Kind van de Duisternis" Bhairav, dat je woorden als "provocatie" in de mond neemt, ruik ik daar ergens een aangeslagen gevoelig snaartje?

[Bhairav]

[circe]

Nochtans is het simpel: Allah is gewoon de vroegere maangod.

Net zoals het christendom nog overblijfselen heeft van de vroegere zonnegod-aanbidding.
Waarom anders zou een monstrans eruitzien als de zon? En waarom hebben de heiligen zo'n zonne-aura rond hun hoofden?



De strijd tussen de maan-aanbidders en de zon-aanbidders ontstond in feite millenia geleden.
Er is zelfs een theorie die ervan uitgaat dat Stonehenge een poging was om beide strekkingen te verzoenen (Stonehenge vermengt zowel de sacrale zonnestanden als de sacrale maanstanden).

[Neko]

Het was oorspronkelijk een symbool voor een hemelgod.
Later werd het symbool overgenomen als vlag voor Byzantium, hoofdstad van het toenmalig Oost-Romeinse rijk.
In 1453 werd de stad Constantinopel (Vroeger Byzantium) veroverd door het Ottomaanse rijk dat het symbool overnam.
Daar het een Islamitisch rijk was en in oorlog met de Christelijke wereld werd het symbool uiteindelijk veralgemeend tot symbool van de Islam.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door Ploertendoder

Iemand zich al afgevraagd waarom de maan het symbool van de islam is?
....

Naar het schijnt moet je in de arabische woestijn op een heldere nacht naar de maan gaan kijken, en dan zul je het begrijpen.

Boeddha bereikte verlichting onder een volle maan.

[laurensje]

Oorspronkelijk geplaatst door Ploertendoder

Het is anders nogal simpel. De islam staat tot de andere godsdiensten immers zoals de maan staat tot de zon. In plaats van zelf een stralend en verblindend licht te verspreiden, is het niets dan het afschijnsel ervan op een dood lichaam.

Het is niet het echte, slechts een heel flauwe kopie, niet meer dan een schim.

Wat nog erger is, de islam heeft zelfs niet de volle maan als symbool, maar slechts een maansikkel. Het is dus slechts een fragment van een schim.

Het is iets dat zich ophoudt in het Duister van de Nacht, bang voor het Licht van de Dageraad.

[stropkeuh]

Oorspronkelijk geplaatst door Ploertendoder

Iemand zich al afgevraagd waarom de maan het symbool van de islam is?




Het is anders nogal simpel. De islam staat tot de andere godsdiensten immers zoals de maan staat tot de zon. In plaats van zelf een stralend en verblindend licht te verspreiden, is het niets dan het afschijnsel ervan op een dood lichaam.

Het is niet het echte, slechts een heel flauwe kopie, niet meer dan een schim.

Wat nog erger is, de islam heeft zelfs niet de volle maan als symbool, maar slechts een maansikkel. Het is dus slechts een fragment van een schim.

Het is iets dat zich ophoudt in het Duister van de Nacht, bang voor het Licht van de Dageraad.

Ja en hier nog meer info erover. Ge zult zijn.


[SIZE=7]Allah - de Maangod
[/SIZE][SIZE=2]Alle Schriftaanhalingen komen uit de Statenvertaling 1977. Vertaling, plaatjes toegevoegd en voetnoten door M.V. [/SIZE]

[SIZE=4]De archeologie van het Midden-Oosten[/SIZE]<FONT size=3>
Centraal in de religie van de Islam staat de aanbidding van de god "Allah". De moslims beweren dat Allah in pre-islamitische tijden de bijbelse God was van de patriarchen, profeten en apostelen. De kwestie is er dus een van continuïteit: was "Allah" de bijbelse God, of was hij een heidense god in het Arabië van vóór de Islamisering? Indien "Allah" werkelijk deel uitmaakt van de goddelijke openbaring in de Schrift, dan is de Islam de volgende stap in de bijbelse religie, maar indien Allah een pre-islamitische heidense god was, dan is de islamitische bewering weerlegd.
Valse beweringen vallen dikwijls door de resultaten van harde wetenschappen zoals de archeologie. We kunnen eindeloos speculeren over het verleden, of, we kunnen gaan graven en zien wat de bewijzen aantonen. Dat laatste is de beste manier om de waarheid te weten over de oorsprong van Allah. Zoals we zullen zien tonen de harde bewijzen aan dat de god Allah een heidense godheid was. In feite was hij de maangod en de sterren waren zijn dochters.


[SIZE=4]Maangod tempels over het gehele Midden-Oosten
[/SIZE]<FONT size=3>Archeologen hebben tempels ontdekt die opgedragen waren aan de maangod, over het hele Midden-Oosten. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl was de meestverspreide religie van de oude wereld de aanbidding van de maangod. In de eerste geschreven geschiedenis hebben de Sumeriërs ons duizenden kleitabletten nagelaten waarin zij hun religieuze geloven beschrijven. Zoals aangetoond door Sjoberg en Hall, aanbaden de oude Sumeriërs de maangod die aanroepen werd met verschillende namen. De populairste namen waren Nanna(r/n) Suen en Asimbabbar. Zijn symbool was de maansikkel. Door de hoeveelheid gevonden voorwerpen die te maken hebben met de aanbidding van deze maangod, is het duidelijk dat dit de dominante religie was in Sumerië. De cultus van de maangod was de meest populaire religie in geheel Mesopotamië. De Assyriërs, Babyloniërs en Akkadiërs namen het woord Suen en veranderden het in Sin als de naam van de maangod. Zoals professor Potts erop wees: "Sin is een essentiële Sumerische naam die ontleend werd door de Semieten".

[SIZE=2]Het Islam-teken: de wassende maan. Dit ideogram is zeer oud. Het was een symbool van de [/SIZE][SIZE=2]maangod[/SIZE][SIZE=2] Nanna(n,r), later Sin[/SIZE][SIZE=2]. Dit teken was hoogstwaarschijnlijk al in gebruik rond 2500 v.C. De ster staat oorspronkelijk voor de dochters van de maangod. Tegenwoordig staat de vijfpuntster voor ‘de vijf pijlers van de Islam’. Op moskeeën en minaretten staat de maansikkel van hun oorspronkelijke maangod. (M.V.)[/SIZE]

[SIZE=4]Maangodin Sin in 4-de fase: 'Il of Ilah'[/SIZE]
In het oude Syrië en Kanaän werd de maangod Sin gewoonlijk afgebeeld door de maan in zijn eerste fase. Soms werd de volle maan binnen de maansikkel geplaatst om alle fazen van de maan te benadrukken. De sterren waren de dochters van Sin. Zo was bvb. Ishtar de dochter van Sin. Offers aan de maangod worden beschreven in de Pas Shamra teksten. In de Ugaritische teksten wordt de maangod soms Kusuh genoemd. In Perzië, zowel als in Egypte, wordt de maangod afgebeeld op muurschilderingen en op de hoofden van beelden. Hij was de Rechter van mensen en goden. Het Oude Testament berispt voortdurend tegen de aanbidding van de maangod (zie: Deut 4:19;17:3; 2 Kon 21:3,5; 23:5; Jer 8:2; 19:13; Zef 1:5, enz.). Toen Israël in afgoderij verviel was dat meestal door de cultus van de maangod. Eigenlijk kan overal in de oude wereld het symbool van de maansikkel gevonden worden op zegelindrukken, stèles, aardewerk, amuletten, kleitabletten, cilinders, gewichten, oorringen, halssnoeren, muren, enz. In Tell-el-Obeid werd er een koperen kalf gevonden met een maansikkel op zijn voorhoofd. Een afgod met het lichaam van een stier en het hoofd van een man heeft een maansikkel-inleg van schelpen op zijn voorhoofd.

[SIZE=2]Tempel van de maangod in Hazor, met maansikkel op de borst en op de stèle[/SIZE] [SIZE=2]Stèle van Ur-Nammu[/SIZE]
In Ur had de stèle van Ur-Nammu de maansikkel bovenaan het register van de goden, omdat de maangod het hoofd van de goden was. Zelfs werd er brood gebakken in de vorm van een maansikkel, als een daad van devotie voor de maangod die soms Nannar werd genoemd in de tabletten uit die periode. In Ur werd een tempel van de maangod opgegraven door Sir Leonard Woolley. Vele voorbeelden van maanaanbidding werden opgegraven en die zijn ondergebracht in het Brits Museum tot op vandaag. Ook Haran (of Harran) stond bekend voor zijn aanbidding van de maangod.
In de jaren 1950 werd een belangrijke tempel van de maangod opgegraven in Hazor, Palestina. Er werden daar twee afgodsbeelden van de maangod gevonden. Elk was een beeld van een zittende man op zijn troon, met een maansikkel op zijn borst. De begeleidende inscripties maken duidelijk dat dit beelden waren van de maangod. Verscheidene andere beelden werden gevonden die door hun inscripties geïdentificeerd werden als de ‘dochters’ van de maangod.
En wat te zeggen over Arabië? Zoals prof. Coon zei: "de moslims zijn notoir onwillig om hun tradities van het vroegere paganisme te bewaren en ze houden ervan de pre-islamitische geschiedenis te verminken in anachronistische termen".
Tijdens de 19de eeuw gingen Amaud, Halevy en Glaser naar Zuid-Arabië en groeven duizenden Sabeaanse, Mineaanse en Qatabaniaanse inscripties op, die daarna vertaald werden. In de jaren 1940 deden de archeologen G. Caton Thompson en Carleton S. Coon enkele bijzondere ontdekkingen in Arabië. Gedurende de jaren 1950 groeven Wendell Phillips, W.F. Albright, Richard Bower en anderen, de terreinen op bij Qataban, Timna, en Marib (de oude hoofdstad van Sheba). Ook duizenden inscripties op de wanden en rotsen in Noord-Arabië werden verzameld. En ook werden reliëfs en votiefschalen ontdekt, gebruikt bij de aanbidding van de "dochters van Allah". De drie dochters, al-Lat, al-Uzza en Manat worden soms samen afgebeeld met Allah de maangod, vertegenwoordigd door een maansikkel boven hen. Het archeologische bewijs demonstreert dat de dominante religie van Arabië de cultus was van de maangod.
[SIZE=4]Sinaï: 'de wildernis van Sin'[/SIZE]
In oudtestamentische tijden bouwde Nabonidus (555-569 v.C.), de laatste koning van Babylon, Tayma in Arabië als een centrum van de maangodaanbidding. Segall zei: "De stellaire religie van Zuid-Arabië werd altijd gedomineerd door de maangod, in verschillende variaties". Vele specialisten hebben ook meegedeeld dat de naam van de maangod "Sin" deel uitmaakt van zulke Arabische woorden als "Sinaï", de "wildernis van Sin", enz. Toen de populariteit van de maangod overal achteruitging, bleven de Arabieren trouw aan hun overtuiging dat de maangod de grootste van alle goden was. Alhoewel zij 360 goden aanbaden in de Kaäba in Mekka, was de maangod de hoofdgod. Mekka was in feite gebouwd als een schrijn voor de maangod. Dit is het wat Mekka tot de heiligste plaats maakte van het Arabische heidendom. In 1944 openbaarde G. Caton Thompson in haar boek "The Tombs and Moon Temple of Hureidha", dat zij een tempel had blootgelegd van de maangod in Zuid-Arabië. De symbolen van de wassende maan en niet minder dan 21 inscripties met de naam Sin werden in deze tempel gevonden. Een afgod die de maangod zelf kan zijn, werd ook ontdekt. Dit werd later bevestigd door andere welbekende archeologen. De bewijzen tonen aan dat de tempel van de maangod nog steeds in gebruik was in de christelijke tijd. Bewijzen vergaard uit zowel Noord- als Zuid-Arabië tonen aan dat de maangodaanbidding zelfs duidelijk actief was in Mohammeds dagen, welke cultus toen dominant was. Terwijl de naam van de maangod "Sin" was, was zijn titel overeenkomstig talloze inscripties "Al-Ilah", d.w.z. "de god", en dat betekent dat hij de oppergod was onder de goden. Zoals Coon erop wijst: "De god Il of Ilah was oorspronkelijk een fase van de maangod". De maangod werd Al-Ilah genoemd, d.w.z. "De God", en dat werd ingekort tot Allah in pre-islamitische tijden. De heidense Arabieren gebruikten zelfs Allah in de namen die ze aan hun kinderen gaven. Zo hadden zowel Mohammeds vader als zijn nonkel "Allah" als deel van hun namen. Het feit dat zulke namen gegeven werden door hun heidense ouders bewijst dat zelfs in Mohammeds tijd Allah de titel was voor de maangod. Prof. Coon zegt verder: "Evenzo werd onder Mohammeds voogdijschap, de relatief anonieme Ilah: Al-Ilah, De God of Allah, het Opperste Wezen".
[SIZE=4]Waarom Allah in Koran niet gedefinieerd wordt?![/SIZE]
Dit feit beantwoordt de vragen: "Waarom wordt Allah in de Koran nooit gedefinieerd?
Waarom veronderstelde Mohammed dat de heidense Arabieren reeds wisten wie Allah was?" Mohammed werd grootgebracht in de religie van de maangod Allah. Maar hij ging een stap verder dan zijn heidense mede-Arabieren. Terwijl zij geloofden dat Allah, d.w.z. de maangod, de grootste van alle goden was en de oppergod in het pantheon van godheden, besloot Mohammed dat Allah niet louter de grootste god was, maar de énige god.
In feite zei hij: "Kijk, jullie geloven reeds dat de maangod Allah de grootste van alle goden is. Alles wat ik jullie vraag is het idee te aanvaarden dat hij de énige god is. Ik neem de Allah die jullie reeds aanbidden niet weg. Ik neem enkel zijn vrouw weg, zijn dochters en alle andere goden". Dit kan gezien worden in het feit dat het eerste gegeven in de moslimkreet niet is "Allah is groot" maar "Allah is de grootste", d.w.z. dat hij de grootste is onder de goden. Waarom zou Mohammed zeggen dat Allah de "grootste" is, anders dan in een polytheïstische context? Dat Arabische woord wordt gebruikt om het grotere te doen contrasteren tegen het kleinere. Dat dit waar is wordt gezien in het feit dat de heidense Arabieren Mohammed er nooit van beschuldigden een andere Allah te prediken dan degene die ze alreeds aanbaden. Deze "Allah" was de maangod, overeenkomstig het archeologische bewijsmateriaal. Mohammed wilde het dus op twee manieren stellen: tegen de heidenen zei hij dat hij nog steeds geloofde in de maangod Allah. Tegen Joden en Christenen zei hij dat Allah ook hún God was. Maar zowel Joden als Christenen wisten wel beter en daarom wijzen zij zijn god Allah af als een valse god.
Al-Kindi, een van de vroege christelijke apologeten tegen de Islam, wees erop dat de Islam en zijn god Allah niet uit de Bijbel stammen maar uit het heidendom van de Sabaeërs. Zij aanbaden niet de God van de Bijbel maar de maangod en zijn dochters al-Uzza, al-Lat en Manat. Dr. Newman besluit zijn studie over de vroege christen/moslim-debatten door te stellen: "De Islam laat zien dat ze … een afzonderlijke en antagonistische religie is die uit de afgoderij opsprong". Islamspecialist Caesar Farah concludeerde: "Er is daarom geen reden het idee te aanvaarden dat Allah doorging naar de Moslims vanuit de Christenen en de Joden". De Arabieren aanbaden de maangod als de oppergod, maar dat was geen bijbels monotheïsme. Niettegenstaande de maangod groter was dan alle andere goden en godinnen, hebben we hier nog steeds een polytheïstisch pantheon van godheden.
Nu we de eigenlijke afgodsbeelden van de maangod hebben, is het niet langer mogelijk het feit te vermijden dat Allah in Islamitische tijden een heidense god was. Is het dan verwonderlijk dat het symbool van de Islam een wassende maan of maansikkel is? Dat er een maansikkel staat op de top van hun moskeeën en minaretten? Dat de maansikkel gevonden wordt op de vlaggen van Islamitische naties? Dat de moslims vasten gedurende de maand die begint en eindigt met de verschijning van de wassende maan aan de hemel?
[SIZE=4]CONCLUSIE [/SIZE]
De heidense Arabieren aanbaden de maangod Allah door verscheidene malen per dag in de richting van Mekka te bidden, door het maken van pelgrimstochten naar Mekka, te lopen rond de tempel - de Kaäba - van de maangod, het kussen van de zwarte steen, het offeren van een dier aan de maangod, stenen te werpen naar de duivel, een maand te vasten van wassende maan tot wassende maan, enz. De bewering van de moslims dat Allah de God van de Bijbel is en dat de Islam opstond uit de religie van de profeten en apostelen, wordt weerlegd door solide, overstelpende archeologische bewijzen. De Islam is niets meer dan een opleving van de oude maangodcultus. Het heeft zijn symbolen, riten, ceremonieën, en zelfs de naam van zijn god uit de oude heidense religie van de maangod. Als zodanig is de Islam pure afgoderij en moet ze worden afgewezen door allen die het Bijbelse Evangelie volgen. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl <B><FONT size=2>

[stropkeuh]

Ik heb het wegens vergeten bronmelding hier nog ffkes gezet.


Allah - de Maangod
http://www.biblebelievers.org.au/moongod.htm
Alle Schriftaanhalingen komen uit de Statenvertaling 1977. Vertaling, plaatjes toegevoegd en voetnoten door M.V.

De archeologie van het Midden-Oosten
Centraal in de religie van de Islam staat de aanbidding van de god “Allah”. De moslims beweren dat Allah in pre-islamitische tijden de bijbelse God was van de patriarchen, profeten en apostelen. De kwestie is er dus een van continuïteit: was “Allah” de bijbelse God, of was hij een heidense god in het Arabië van vóór de Islamisering? Indien “Allah” werkelijk deel uitmaakt van de goddelijke openbaring in de Schrift, dan is de Islam de volgende stap in de bijbelse religie, maar indien Allah een pre-islamitische heidense god was, dan is de islamitische bewering weerlegd.
Valse beweringen vallen dikwijls door de resultaten van harde wetenschappen zoals de archeologie. We kunnen eindeloos speculeren over het verleden, of, we kunnen gaan graven en zien wat de bewijzen aantonen. Dat laatste is de beste manier om de waarheid te weten over de oorsprong van Allah. Zoals we zullen zien tonen de harde bewijzen aan dat de god Allah een heidense godheid was. In feite was hij de maangod en de sterren waren zijn dochters.


De maangod van alle vier zijden. Zie de maansikkel op de borst

Archeologen hebben tempels ontdekt die opgedragen waren aan de maangod, over het hele Midden-Oosten. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl was de meestverspreide religie van de oude wereld de aanbidding van de maangod. In de eerste geschreven geschiedenis hebben de Sumeriërs ons duizenden kleitabletten nagelaten waarin zij hun religieuze geloven beschrijven. Zoals aangetoond door Sjoberg en Hall, aanbaden de oude Sumeriërs de maangod die aanroepen werd met verschillende namen. De populairste namen waren Nanna(r/n) Suen en Asimbabbar. Zijn symbool was de maansikkel. Door de hoeveelheid gevonden voorwerpen die te maken hebben met de aanbidding van deze maangod, is het duidelijk dat dit de dominante religie was in Sumerië. De cultus van de maangod was de meest populaire religie in geheel Mesopotamië. De Assyriërs, Babyloniërs en Akkadiërs namen het woord Suen en veranderden het in Sin als de naam van de maangod. Zoals professor Potts erop wees: “Sin is een essentiële Sumerische naam die ontleend werd door de Semieten”.
Het Islam-teken: de wassende maan. Dit ideogram is zeer oud. Het was een symbool van de maangod Nanna(n,r), later Sin. Dit teken was hoogstwaarschijnlijk al in gebruik rond 2500 v.C. De ster staat oorspronkelijk voor de dochters van de maangod. Tegenwoordig staat de vijfpuntster voor ‘de vijf pijlers van de Islam’. Op moskeeën en minaretten staat de maansikkel van hun oorspronkelijke maangod. (M.V.)
In het oude Syrië en Kanaän werd de maangod Sin gewoonlijk afgebeeld door de maan in zijn eerste fase. Soms werd de volle maan binnen de maansikkel geplaatst om alle fazen van de maan te benadrukken. De sterren waren de dochters van Sin. Zo was bvb. Ishtar de dochter van Sin. Offers aan de maangod worden beschreven in de Pas Shamra teksten. In de Ugaritische teksten wordt de maangod soms Kusuh genoemd. In Perzië, zowel als in Egypte, wordt de maangod afgebeeld op muurschilderingen en op de hoofden van beelden. Hij was de Rechter van mensen en goden. Het Oude Testament berispt voortdurend tegen de aanbidding van de maangod (zie: Deut 4:19;17:3; 2 Kon 21:3,5; 23:5; Jer 8:2; 19:13; Zef 1:5, enz.). Toen Israël in afgoderij verviel was dat meestal door de cultus van de maangod. Eigenlijk kan overal in de oude wereld het symbool van de maansikkel gevonden worden op zegelindrukken, stèles, aardewerk, amuletten, kleitabletten, cilinders, gewichten, oorringen, halssnoeren, muren, enz. In Tell-el-Obeid werd er een koperen kalf gevonden met een maansikkel op zijn voorhoofd. Een afgod met het lichaam van een stier en het hoofd van een man heeft een maansikkel-inleg van schelpen op zijn voorhoofd.

Stèle van Ur-Nammu In Ur had de stèle van Ur-Nammu de maansikkel bovenaan het register van de goden, omdat de maangod het hoofd van de goden was. Zelfs werd er brood gebakken in de vorm van een maansikkel, als een daad van devotie voor de maangod die soms Nannar werd genoemd in de tabletten uit die periode.
In Ur werd een tempel van de maangod opgegraven door Sir Leonard Woolley. Vele voorbeelden van maanaanbidding werden opgegraven en die zijn ondergebracht in het Brits Museum tot op vandaag. Ook Haran (of Harran) stond bekend voor zijn aanbidding van de maangod.
Tempel van de maangod in Hazor, met maansikkel op de borst en op de stèle
In de jaren 1950 werd een belangrijke tempel van de maangod opgegraven in Hazor, Palestina. Er werden daar twee afgodsbeelden van de maangod gevonden. Elk was een beeld van een zittende man op zijn troon, met een maansikkel op zijn borst. De begeleidende inscripties maken duidelijk dat dit beelden waren van de maangod. Verscheidene andere beelden werden gevonden die door hun inscripties geïdentificeerd werden als de ‘dochters’ van de maangod.
En wat te zeggen over Arabië? Zoals prof. Coon zei: “de moslims zijn notoir onwillig om hun tradities van het vroegere paganisme te bewaren en ze houden ervan de pre-islamitische geschiedenis te verminken in anachronistische termen”.
Tijdens de 19de eeuw gingen Amaud, Halevy en Glaser naar Zuid-Arabië en groeven duizenden Sabeaanse, Mineaanse en Qatabaniaanse inscripties op, die daarna vertaald werden. In de jaren 1940 deden de archeologen G. Caton Thompson en Carleton S. Coon enkele bijzondere ontdekkingen in Arabië. Gedurende de jaren 1950 groeven Wendell Phillips, W.F. Albright, Richard Bower en anderen, de terreinen op bij Qataban, Timna, en Marib (de oude hoofdstad van Sheba). Ook duizenden inscripties op de wanden en rotsen in Noord-Arabië werden verzameld. En ook werden reliëfs en votiefschalen ontdekt, gebruikt bij de aanbidding van de “dochters van Allah”. De drie dochters, al-Lat, al-Uzza en Manat worden soms samen afgebeeld met Allah de maangod, vertegenwoordigd door een maansikkel boven hen. Het archeologische bewijs demonstreert dat de dominante religie van Arabië de cultus was van de maangod.
In oudtestamentische tijden bouwde Nabonidus (555-569 v.C.), de laatste koning van Babylon, Tayma in Arabië als een centrum van de maangodaanbidding. Segall zei: “De stellaire religie van Zuid-Arabië werd altijd gedomineerd door de maangod, in verschillende variaties”. Vele specialisten hebben ook meegedeeld dat de naam van de maangod “Sin” deel uitmaakt van zulke Arabische woorden als “Sinaï”, de “wildernis van Sin”, enz. Toen de populariteit van de maangod overal achteruitging, bleven de Arabieren trouw aan hun overtuiging dat de maangod de grootste van alle goden was. Alhoewel zij 360 goden aanbaden in de Kaäba in Mekka, was de maangod de hoofdgod. Mekka was in feite gebouwd als een schrijn voor de maangod. Dit is het wat Mekka tot de heiligste plaats maakte van het Arabische heidendom. In 1944 openbaarde G. Caton Thompson in haar boek “The Tombs and Moon Temple of Hureidha”, dat zij een tempel had blootgelegd van de maangod in Zuid-Arabië. De symbolen van de wassende maan en niet minder dan 21 inscripties met de naam Sin werden in deze tempel gevonden. Een afgod die de maangod zelf kan zijn, werd ook ontdekt. Dit werd later bevestigd door andere welbekende archeologen.
De bewijzen tonen aan dat de tempel van de maangod nog steeds in gebruik was in de christelijke tijd. Bewijzen vergaard uit zowel Noord- als Zuid-Arabië tonen aan dat de maangodaanbidding zelfs duidelijk actief was in Mohammeds dagen, welke cultus toen dominant was. Terwijl de naam van de maangod “Sin” was, was zijn titel overeenkomstig talloze inscripties “Al-Ilah”, d.w.z. “de god”, en dat betekent dat hij de oppergod was onder de goden. Zoals Coon erop wijst: “De god Il of Ilah was oorspronkelijk een fase van de maangod”. De maangod werd Al-Ilah genoemd, d.w.z. “De God”, en dat werd ingekort tot Allah in pre-islamitische tijden. De heidense Arabieren gebruikten zelfs Allah in de namen die ze aan hun kinderen gaven. Zo hadden zowel Mohammeds vader als zijn nonkel “Allah” als deel van hun namen. Het feit dat zulke namen gegeven werden door hun heidense ouders bewijst dat zelfs in Mohammeds tijd Allah de titel was voor de maangod. Prof. Coon zegt verder: “Evenzo werd onder Mohammeds voogdijschap, de relatief anonieme Ilah: Al-Ilah, De God of Allah, het Opperste Wezen”.
Dit feit beantwoordt de vragen: “Waarom wordt Allah in de Koran nooit gedefinieerd? Waarom veronderstelde Mohammed dat de heidense Arabieren reeds wisten wie Allah was?” Mohammed werd grootgebracht in de religie van de maangod Allah. Maar hij ging een stap verder dan zijn heidense mede-Arabieren. Terwijl zij geloofden dat Allah, d.w.z. de maangod, de grootste van alle goden was en de oppergod in het pantheon van godheden, besloot Mohammed dat Allah niet louter de grootste god was, maar de énige god.
In feite zei hij: “Kijk, jullie geloven reeds dat de maangod Allah de grootste van alle goden is. Alles wat ik jullie vraag is het idee te aanvaarden dat hij de énige god is. Ik neem de Allah die jullie reeds aanbidden niet weg. Ik neem enkel zijn vrouw weg, zijn dochters en alle andere goden”. Dit kan gezien worden in het feit dat het eerste gegeven in de moslimkreet niet is “Allah is groot” maar “Allah is de grootste”, d.w.z. dat hij de grootste is onder de goden. Waarom zou Mohammed zeggen dat Allah de “grootste” is, anders dan in een polytheïstische context? Dat Arabische woord wordt gebruikt om het grotere te doen contrasteren tegen het kleinere. Dat dit waar is wordt gezien in het feit dat de heidense Arabieren Mohammed er nooit van beschuldigden een andere Allah te prediken dan degene die ze alreeds aanbaden. Deze “Allah” was de maangod, overeenkomstig het archeologische bewijsmateriaal. Mohammed wilde het dus op twee manieren stellen: tegen de heidenen zei hij dat hij nog steeds geloofde in de maangod Allah. Tegen Joden en Christenen zei hij dat Allah ook hún God was. Maar zowel Joden als Christenen wisten wel beter en daarom wijzen zij zijn god Allah af als een valse god.
Al-Kindi, een van de vroege christelijke apologeten tegen de Islam, wees erop dat de Islam en zijn god Allah niet uit de Bijbel stammen maar uit het heidendom van de Sabaeërs . Zij aanbaden niet de God van de Bijbel maar de maangod en zijn dochters al-Uzza, al-Lat en Manat. Dr. Newman besluit zijn studie over de vroege christen/moslim-debatten door te stellen: “De Islam laat zien dat ze … een afzonderlijke en antagonistische religie is die uit de afgoderij opsprong”. Islamspecialist Caesar Farah concludeerde: “Er is daarom geen reden het idee te aanvaarden dat Allah doorging naar de Moslims vanuit de Christenen en de Joden”. De Arabieren aanbaden de maangod als de oppergod, maar dat was geen bijbels monotheïsme. Niettegenstaande de maangod groter was dan alle andere goden en godinnen, hebben we hier nog steeds een polytheïstisch pantheon van godheden.
Nu we de eigenlijke afgodsbeelden van de maangod hebben, is het niet langer mogelijk het feit te vermijden dat Allah in Islamitische tijden een heidense god was. Is het dan verwonderlijk dat het symbool van de Islam een wassende maan of maansikkel is? Dat er een maansikkel staat op de top van hun moskeeën en minaretten? Dat de maansikkel gevonden wordt op de vlaggen van Islamitische naties? Dat de moslims vasten gedurende de maand die begint en eindigt met de verschijning van de wassende maan aan de hemel?
CONCLUSIE
De heidense Arabieren aanbaden de maangod Allah door verscheidene malen per dag in de richting van Mekka te bidden, door het maken van pelgrimstochten naar Mekka, te lopen rond de tempel - de Kaäba - van de maangod, het kussen van de zwarte steen, het offeren van een dier aan de maangod, stenen te werpen naar de duivel, een maand te vasten van wassende maan tot wassende maan, enz. De bewering van de moslims dat Allah de God van de Bijbel is en dat de Islam opstond uit de religie van de profeten en apostelen, wordt weerlegd door solide, overstelpende archeologische bewijzen. De Islam is niets meer dan een opleving van de oude maangodcultus. Het heeft zijn symbolen, riten, ceremonieën, en zelfs de naam van zijn god uit de oude heidense religie van de maangod. Als zodanig is de Islam pure afgoderij en moet ze worden afgewezen door allen die het Bijbelse Evangelie volgen.

http://www.biblebelievers.org.au/moongod.htm



Lees meer over dit onderwerp: http://www.bible.ca/islam/


E-mail: [email protected]
Homepage: http://users.skynet.be/fa390968/index.htm of http://www.verhoevenmarc.be/index.htm
Ga hier naar de Nieuwste Artikelen

[Ke Nan]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Naar het schijnt moet je in de arabische woestijn op een heldere nacht naar de maan gaan kijken, en dan zul je het begrijpen.

Boeddha bereikte verlichting onder een volle maan.

Letterlijk en figuurlijk.

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door Ploertendoder

De islam staat tot de andere godsdiensten immers zoals de maan staat tot de zon. In plaats van zelf een stralend en verblindend licht te verspreiden

Welke andere godsdienst is voor u dan een stralend en verblindend licht?

Ik had nooit gedacht dat je zo religieus was!

[Flippend Rund]

Oorspronkelijk geplaatst door stropkeuh

Als zodanig is de Islam pure afgoderij en moet ze worden afgewezen door allen die het Bijbelse Evangelie volgen.

stropkeuh in actie als de verspreider van het ware geloof!

[Lincoln]

Oorspronkelijk geplaatst door stropkeuh

Ja en hier nog meer info erover. Ge zult zijn.


[SIZE=7]Allah - de Maangod
[/SIZE][SIZE=2]Alle Schriftaanhalingen komen uit de Statenvertaling 1977. Vertaling, plaatjes toegevoegd en voetnoten door M.V. [/SIZE]

[SIZE=4]De archeologie van het Midden-Oosten[/SIZE]<FONT size=3>
Centraal in de religie van de Islam staat de aanbidding van de god "Allah". De moslims beweren dat Allah in pre-islamitische tijden de bijbelse God was van de patriarchen, profeten en apostelen. De kwestie is er dus een van continuïteit: was "Allah" de bijbelse God, of was hij een heidense god in het Arabië van vóór de Islamisering? Indien "Allah" werkelijk deel uitmaakt van de goddelijke openbaring in de Schrift, dan is de Islam de volgende stap in de bijbelse religie, maar indien Allah een pre-islamitische heidense god was, dan is de islamitische bewering weerlegd.
Valse beweringen vallen dikwijls door de resultaten van harde wetenschappen zoals de archeologie. We kunnen eindeloos speculeren over het verleden, of, we kunnen gaan graven en zien wat de bewijzen aantonen. Dat laatste is de beste manier om de waarheid te weten over de oorsprong van Allah. Zoals we zullen zien tonen de harde bewijzen aan dat de god Allah een heidense godheid was. In feite was hij de maangod en de sterren waren zijn dochters.


[SIZE=4]Maangod tempels over het gehele Midden-Oosten
[/SIZE]<FONT size=3>Archeologen hebben tempels ontdekt die opgedragen waren aan de maangod, over het hele Midden-Oosten. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl was de meestverspreide religie van de oude wereld de aanbidding van de maangod. In de eerste geschreven geschiedenis hebben de Sumeriërs ons duizenden kleitabletten nagelaten waarin zij hun religieuze geloven beschrijven. Zoals aangetoond door Sjoberg en Hall, aanbaden de oude Sumeriërs de maangod die aanroepen werd met verschillende namen. De populairste namen waren Nanna(r/n) Suen en Asimbabbar. Zijn symbool was de maansikkel. Door de hoeveelheid gevonden voorwerpen die te maken hebben met de aanbidding van deze maangod, is het duidelijk dat dit de dominante religie was in Sumerië. De cultus van de maangod was de meest populaire religie in geheel Mesopotamië. De Assyriërs, Babyloniërs en Akkadiërs namen het woord Suen en veranderden het in Sin als de naam van de maangod. Zoals professor Potts erop wees: "Sin is een essentiële Sumerische naam die ontleend werd door de Semieten".

[SIZE=2]Het Islam-teken: de wassende maan. Dit ideogram is zeer oud. Het was een symbool van de [/SIZE][SIZE=2]maangod[/SIZE][SIZE=2] Nanna(n,r), later Sin[/SIZE][SIZE=2]. Dit teken was hoogstwaarschijnlijk al in gebruik rond 2500 v.C. De ster staat oorspronkelijk voor de dochters van de maangod. Tegenwoordig staat de vijfpuntster voor ‘de vijf pijlers van de Islam’. Op moskeeën en minaretten staat de maansikkel van hun oorspronkelijke maangod. (M.V.)[/SIZE]

[SIZE=4]Maangodin Sin in 4-de fase: 'Il of Ilah'[/SIZE]
In het oude Syrië en Kanaän werd de maangod Sin gewoonlijk afgebeeld door de maan in zijn eerste fase. Soms werd de volle maan binnen de maansikkel geplaatst om alle fazen van de maan te benadrukken. De sterren waren de dochters van Sin. Zo was bvb. Ishtar de dochter van Sin. Offers aan de maangod worden beschreven in de Pas Shamra teksten. In de Ugaritische teksten wordt de maangod soms Kusuh genoemd. In Perzië, zowel als in Egypte, wordt de maangod afgebeeld op muurschilderingen en op de hoofden van beelden. Hij was de Rechter van mensen en goden. Het Oude Testament berispt voortdurend tegen de aanbidding van de maangod (zie: Deut 4:19;17:3; 2 Kon 21:3,5; 23:5; Jer 8:2; 19:13; Zef 1:5, enz.). Toen Israël in afgoderij verviel was dat meestal door de cultus van de maangod. Eigenlijk kan overal in de oude wereld het symbool van de maansikkel gevonden worden op zegelindrukken, stèles, aardewerk, amuletten, kleitabletten, cilinders, gewichten, oorringen, halssnoeren, muren, enz. In Tell-el-Obeid werd er een koperen kalf gevonden met een maansikkel op zijn voorhoofd. Een afgod met het lichaam van een stier en het hoofd van een man heeft een maansikkel-inleg van schelpen op zijn voorhoofd.

[SIZE=2]Tempel van de maangod in Hazor, met maansikkel op de borst en op de stèle[/SIZE] [SIZE=2]Stèle van Ur-Nammu[/SIZE]
In Ur had de stèle van Ur-Nammu de maansikkel bovenaan het register van de goden, omdat de maangod het hoofd van de goden was. Zelfs werd er brood gebakken in de vorm van een maansikkel, als een daad van devotie voor de maangod die soms Nannar werd genoemd in de tabletten uit die periode. In Ur werd een tempel van de maangod opgegraven door Sir Leonard Woolley. Vele voorbeelden van maanaanbidding werden opgegraven en die zijn ondergebracht in het Brits Museum tot op vandaag. Ook Haran (of Harran) stond bekend voor zijn aanbidding van de maangod.
In de jaren 1950 werd een belangrijke tempel van de maangod opgegraven in Hazor, Palestina. Er werden daar twee afgodsbeelden van de maangod gevonden. Elk was een beeld van een zittende man op zijn troon, met een maansikkel op zijn borst. De begeleidende inscripties maken duidelijk dat dit beelden waren van de maangod. Verscheidene andere beelden werden gevonden die door hun inscripties geïdentificeerd werden als de ‘dochters’ van de maangod.
En wat te zeggen over Arabië? Zoals prof. Coon zei: "de moslims zijn notoir onwillig om hun tradities van het vroegere paganisme te bewaren en ze houden ervan de pre-islamitische geschiedenis te verminken in anachronistische termen".
Tijdens de 19de eeuw gingen Amaud, Halevy en Glaser naar Zuid-Arabië en groeven duizenden Sabeaanse, Mineaanse en Qatabaniaanse inscripties op, die daarna vertaald werden. In de jaren 1940 deden de archeologen G. Caton Thompson en Carleton S. Coon enkele bijzondere ontdekkingen in Arabië. Gedurende de jaren 1950 groeven Wendell Phillips, W.F. Albright, Richard Bower en anderen, de terreinen op bij Qataban, Timna, en Marib (de oude hoofdstad van Sheba). Ook duizenden inscripties op de wanden en rotsen in Noord-Arabië werden verzameld. En ook werden reliëfs en votiefschalen ontdekt, gebruikt bij de aanbidding van de "dochters van Allah". De drie dochters, al-Lat, al-Uzza en Manat worden soms samen afgebeeld met Allah de maangod, vertegenwoordigd door een maansikkel boven hen. Het archeologische bewijs demonstreert dat de dominante religie van Arabië de cultus was van de maangod.
[SIZE=4]Sinaï: 'de wildernis van Sin'[/SIZE]
In oudtestamentische tijden bouwde Nabonidus (555-569 v.C.), de laatste koning van Babylon, Tayma in Arabië als een centrum van de maangodaanbidding. Segall zei: "De stellaire religie van Zuid-Arabië werd altijd gedomineerd door de maangod, in verschillende variaties". Vele specialisten hebben ook meegedeeld dat de naam van de maangod "Sin" deel uitmaakt van zulke Arabische woorden als "Sinaï", de "wildernis van Sin", enz. Toen de populariteit van de maangod overal achteruitging, bleven de Arabieren trouw aan hun overtuiging dat de maangod de grootste van alle goden was. Alhoewel zij 360 goden aanbaden in de Kaäba in Mekka, was de maangod de hoofdgod. Mekka was in feite gebouwd als een schrijn voor de maangod. Dit is het wat Mekka tot de heiligste plaats maakte van het Arabische heidendom. In 1944 openbaarde G. Caton Thompson in haar boek "The Tombs and Moon Temple of Hureidha", dat zij een tempel had blootgelegd van de maangod in Zuid-Arabië. De symbolen van de wassende maan en niet minder dan 21 inscripties met de naam Sin werden in deze tempel gevonden. Een afgod die de maangod zelf kan zijn, werd ook ontdekt. Dit werd later bevestigd door andere welbekende archeologen. De bewijzen tonen aan dat de tempel van de maangod nog steeds in gebruik was in de christelijke tijd. Bewijzen vergaard uit zowel Noord- als Zuid-Arabië tonen aan dat de maangodaanbidding zelfs duidelijk actief was in Mohammeds dagen, welke cultus toen dominant was. Terwijl de naam van de maangod "Sin" was, was zijn titel overeenkomstig talloze inscripties "Al-Ilah", d.w.z. "de god", en dat betekent dat hij de oppergod was onder de goden. Zoals Coon erop wijst: "De god Il of Ilah was oorspronkelijk een fase van de maangod". De maangod werd Al-Ilah genoemd, d.w.z. "De God", en dat werd ingekort tot Allah in pre-islamitische tijden. De heidense Arabieren gebruikten zelfs Allah in de namen die ze aan hun kinderen gaven. Zo hadden zowel Mohammeds vader als zijn nonkel "Allah" als deel van hun namen. Het feit dat zulke namen gegeven werden door hun heidense ouders bewijst dat zelfs in Mohammeds tijd Allah de titel was voor de maangod. Prof. Coon zegt verder: "Evenzo werd onder Mohammeds voogdijschap, de relatief anonieme Ilah: Al-Ilah, De God of Allah, het Opperste Wezen".
[SIZE=4]Waarom Allah in Koran niet gedefinieerd wordt?![/SIZE]
Dit feit beantwoordt de vragen: "Waarom wordt Allah in de Koran nooit gedefinieerd?
Waarom veronderstelde Mohammed dat de heidense Arabieren reeds wisten wie Allah was?" Mohammed werd grootgebracht in de religie van de maangod Allah. Maar hij ging een stap verder dan zijn heidense mede-Arabieren. Terwijl zij geloofden dat Allah, d.w.z. de maangod, de grootste van alle goden was en de oppergod in het pantheon van godheden, besloot Mohammed dat Allah niet louter de grootste god was, maar de énige god.
In feite zei hij: "Kijk, jullie geloven reeds dat de maangod Allah de grootste van alle goden is. Alles wat ik jullie vraag is het idee te aanvaarden dat hij de énige god is. Ik neem de Allah die jullie reeds aanbidden niet weg. Ik neem enkel zijn vrouw weg, zijn dochters en alle andere goden". Dit kan gezien worden in het feit dat het eerste gegeven in de moslimkreet niet is "Allah is groot" maar "Allah is de grootste", d.w.z. dat hij de grootste is onder de goden. Waarom zou Mohammed zeggen dat Allah de "grootste" is, anders dan in een polytheïstische context? Dat Arabische woord wordt gebruikt om het grotere te doen contrasteren tegen het kleinere. Dat dit waar is wordt gezien in het feit dat de heidense Arabieren Mohammed er nooit van beschuldigden een andere Allah te prediken dan degene die ze alreeds aanbaden. Deze "Allah" was de maangod, overeenkomstig het archeologische bewijsmateriaal. Mohammed wilde het dus op twee manieren stellen: tegen de heidenen zei hij dat hij nog steeds geloofde in de maangod Allah. Tegen Joden en Christenen zei hij dat Allah ook hún God was. Maar zowel Joden als Christenen wisten wel beter en daarom wijzen zij zijn god Allah af als een valse god.
Al-Kindi, een van de vroege christelijke apologeten tegen de Islam, wees erop dat de Islam en zijn god Allah niet uit de Bijbel stammen maar uit het heidendom van de Sabaeërs. Zij aanbaden niet de God van de Bijbel maar de maangod en zijn dochters al-Uzza, al-Lat en Manat. Dr. Newman besluit zijn studie over de vroege christen/moslim-debatten door te stellen: "De Islam laat zien dat ze … een afzonderlijke en antagonistische religie is die uit de afgoderij opsprong". Islamspecialist Caesar Farah concludeerde: "Er is daarom geen reden het idee te aanvaarden dat Allah doorging naar de Moslims vanuit de Christenen en de Joden". De Arabieren aanbaden de maangod als de oppergod, maar dat was geen bijbels monotheïsme. Niettegenstaande de maangod groter was dan alle andere goden en godinnen, hebben we hier nog steeds een polytheïstisch pantheon van godheden.
Nu we de eigenlijke afgodsbeelden van de maangod hebben, is het niet langer mogelijk het feit te vermijden dat Allah in Islamitische tijden een heidense god was. Is het dan verwonderlijk dat het symbool van de Islam een wassende maan of maansikkel is? Dat er een maansikkel staat op de top van hun moskeeën en minaretten? Dat de maansikkel gevonden wordt op de vlaggen van Islamitische naties? Dat de moslims vasten gedurende de maand die begint en eindigt met de verschijning van de wassende maan aan de hemel?
[SIZE=4]CONCLUSIE [/SIZE]
De heidense Arabieren aanbaden de maangod Allah door verscheidene malen per dag in de richting van Mekka te bidden, door het maken van pelgrimstochten naar Mekka, te lopen rond de tempel - de Kaäba - van de maangod, het kussen van de zwarte steen, het offeren van een dier aan de maangod, stenen te werpen naar de duivel, een maand te vasten van wassende maan tot wassende maan, enz. De bewering van de moslims dat Allah de God van de Bijbel is en dat de Islam opstond uit de religie van de profeten en apostelen, wordt weerlegd door solide, overstelpende archeologische bewijzen. De Islam is niets meer dan een opleving van de oude maangodcultus. Het heeft zijn symbolen, riten, ceremonieën, en zelfs de naam van zijn god uit de oude heidense religie van de maangod. Als zodanig is de Islam pure afgoderij en moet ze worden afgewezen door allen die het Bijbelse Evangelie volgen. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl <B><FONT size=2>

Beweringen die op niks stoten, maar het is altijd typerend voor een hopeloze westerse prof, ze zoeken(graven) altijd naar subjectieve-details om hun fobie te dienen, voor de rest is het bediscussieren over dit onderwerp of de discussie zelf over dit onderwerp waardeloos en tijdverspillend !

Je drinkt in een glas de wijn die je wilt dringen, als je maar genoeg zat van wordt,.

[Lincoln]

Oorspronkelijk geplaatst door stropkeuh

Ik heb het wegens vergeten bronmelding hier nog ffkes gezet.


Allah - de Maangod
http://www.biblebelievers.org.au/moongod.htm
Alle Schriftaanhalingen komen uit de Statenvertaling 1977. Vertaling, plaatjes toegevoegd en voetnoten door M.V.

De archeologie van het Midden-Oosten
Centraal in de religie van de Islam staat de aanbidding van de god “Allah”. De moslims beweren dat Allah in pre-islamitische tijden de bijbelse God was van de patriarchen, profeten en apostelen. De kwestie is er dus een van continuïteit: was “Allah” de bijbelse God, of was hij een heidense god in het Arabië van vóór de Islamisering? Indien “Allah” werkelijk deel uitmaakt van de goddelijke openbaring in de Schrift, dan is de Islam de volgende stap in de bijbelse religie, maar indien Allah een pre-islamitische heidense god was, dan is de islamitische bewering weerlegd.
Valse beweringen vallen dikwijls door de resultaten van harde wetenschappen zoals de archeologie. We kunnen eindeloos speculeren over het verleden, of, we kunnen gaan graven en zien wat de bewijzen aantonen. Dat laatste is de beste manier om de waarheid te weten over de oorsprong van Allah. Zoals we zullen zien tonen de harde bewijzen aan dat de god Allah een heidense godheid was. In feite was hij de maangod en de sterren waren zijn dochters.


De maangod van alle vier zijden. Zie de maansikkel op de borst

Archeologen hebben tempels ontdekt die opgedragen waren aan de maangod, over het hele Midden-Oosten. Van de bergen van Turkije tot aan de banken van de Nijl was de meestverspreide religie van de oude wereld de aanbidding van de maangod. In de eerste geschreven geschiedenis hebben de Sumeriërs ons duizenden kleitabletten nagelaten waarin zij hun religieuze geloven beschrijven. Zoals aangetoond door Sjoberg en Hall, aanbaden de oude Sumeriërs de maangod die aanroepen werd met verschillende namen. De populairste namen waren Nanna(r/n) Suen en Asimbabbar. Zijn symbool was de maansikkel. Door de hoeveelheid gevonden voorwerpen die te maken hebben met de aanbidding van deze maangod, is het duidelijk dat dit de dominante religie was in Sumerië. De cultus van de maangod was de meest populaire religie in geheel Mesopotamië. De Assyriërs, Babyloniërs en Akkadiërs namen het woord Suen en veranderden het in Sin als de naam van de maangod. Zoals professor Potts erop wees: “Sin is een essentiële Sumerische naam die ontleend werd door de Semieten”.
Het Islam-teken: de wassende maan. Dit ideogram is zeer oud. Het was een symbool van de maangod Nanna(n,r), later Sin. Dit teken was hoogstwaarschijnlijk al in gebruik rond 2500 v.C. De ster staat oorspronkelijk voor de dochters van de maangod. Tegenwoordig staat de vijfpuntster voor ‘de vijf pijlers van de Islam’. Op moskeeën en minaretten staat de maansikkel van hun oorspronkelijke maangod. (M.V.)
In het oude Syrië en Kanaän werd de maangod Sin gewoonlijk afgebeeld door de maan in zijn eerste fase. Soms werd de volle maan binnen de maansikkel geplaatst om alle fazen van de maan te benadrukken. De sterren waren de dochters van Sin. Zo was bvb. Ishtar de dochter van Sin. Offers aan de maangod worden beschreven in de Pas Shamra teksten. In de Ugaritische teksten wordt de maangod soms Kusuh genoemd. In Perzië, zowel als in Egypte, wordt de maangod afgebeeld op muurschilderingen en op de hoofden van beelden. Hij was de Rechter van mensen en goden. Het Oude Testament berispt voortdurend tegen de aanbidding van de maangod (zie: Deut 4:19;17:3; 2 Kon 21:3,5; 23:5; Jer 8:2; 19:13; Zef 1:5, enz.). Toen Israël in afgoderij verviel was dat meestal door de cultus van de maangod. Eigenlijk kan overal in de oude wereld het symbool van de maansikkel gevonden worden op zegelindrukken, stèles, aardewerk, amuletten, kleitabletten, cilinders, gewichten, oorringen, halssnoeren, muren, enz. In Tell-el-Obeid werd er een koperen kalf gevonden met een maansikkel op zijn voorhoofd. Een afgod met het lichaam van een stier en het hoofd van een man heeft een maansikkel-inleg van schelpen op zijn voorhoofd.

Stèle van Ur-Nammu In Ur had de stèle van Ur-Nammu de maansikkel bovenaan het register van de goden, omdat de maangod het hoofd van de goden was. Zelfs werd er brood gebakken in de vorm van een maansikkel, als een daad van devotie voor de maangod die soms Nannar werd genoemd in de tabletten uit die periode.
In Ur werd een tempel van de maangod opgegraven door Sir Leonard Woolley. Vele voorbeelden van maanaanbidding werden opgegraven en die zijn ondergebracht in het Brits Museum tot op vandaag. Ook Haran (of Harran) stond bekend voor zijn aanbidding van de maangod.
Tempel van de maangod in Hazor, met maansikkel op de borst en op de stèle
In de jaren 1950 werd een belangrijke tempel van de maangod opgegraven in Hazor, Palestina. Er werden daar twee afgodsbeelden van de maangod gevonden. Elk was een beeld van een zittende man op zijn troon, met een maansikkel op zijn borst. De begeleidende inscripties maken duidelijk dat dit beelden waren van de maangod. Verscheidene andere beelden werden gevonden die door hun inscripties geïdentificeerd werden als de ‘dochters’ van de maangod.
En wat te zeggen over Arabië? Zoals prof. Coon zei: “de moslims zijn notoir onwillig om hun tradities van het vroegere paganisme te bewaren en ze houden ervan de pre-islamitische geschiedenis te verminken in anachronistische termen”.
Tijdens de 19de eeuw gingen Amaud, Halevy en Glaser naar Zuid-Arabië en groeven duizenden Sabeaanse, Mineaanse en Qatabaniaanse inscripties op, die daarna vertaald werden. In de jaren 1940 deden de archeologen G. Caton Thompson en Carleton S. Coon enkele bijzondere ontdekkingen in Arabië. Gedurende de jaren 1950 groeven Wendell Phillips, W.F. Albright, Richard Bower en anderen, de terreinen op bij Qataban, Timna, en Marib (de oude hoofdstad van Sheba). Ook duizenden inscripties op de wanden en rotsen in Noord-Arabië werden verzameld. En ook werden reliëfs en votiefschalen ontdekt, gebruikt bij de aanbidding van de “dochters van Allah”. De drie dochters, al-Lat, al-Uzza en Manat worden soms samen afgebeeld met Allah de maangod, vertegenwoordigd door een maansikkel boven hen. Het archeologische bewijs demonstreert dat de dominante religie van Arabië de cultus was van de maangod.
In oudtestamentische tijden bouwde Nabonidus (555-569 v.C.), de laatste koning van Babylon, Tayma in Arabië als een centrum van de maangodaanbidding. Segall zei: “De stellaire religie van Zuid-Arabië werd altijd gedomineerd door de maangod, in verschillende variaties”. Vele specialisten hebben ook meegedeeld dat de naam van de maangod “Sin” deel uitmaakt van zulke Arabische woorden als “Sinaï”, de “wildernis van Sin”, enz. Toen de populariteit van de maangod overal achteruitging, bleven de Arabieren trouw aan hun overtuiging dat de maangod de grootste van alle goden was. Alhoewel zij 360 goden aanbaden in de Kaäba in Mekka, was de maangod de hoofdgod. Mekka was in feite gebouwd als een schrijn voor de maangod. Dit is het wat Mekka tot de heiligste plaats maakte van het Arabische heidendom. In 1944 openbaarde G. Caton Thompson in haar boek “The Tombs and Moon Temple of Hureidha”, dat zij een tempel had blootgelegd van de maangod in Zuid-Arabië. De symbolen van de wassende maan en niet minder dan 21 inscripties met de naam Sin werden in deze tempel gevonden. Een afgod die de maangod zelf kan zijn, werd ook ontdekt. Dit werd later bevestigd door andere welbekende archeologen.
De bewijzen tonen aan dat de tempel van de maangod nog steeds in gebruik was in de christelijke tijd. Bewijzen vergaard uit zowel Noord- als Zuid-Arabië tonen aan dat de maangodaanbidding zelfs duidelijk actief was in Mohammeds dagen, welke cultus toen dominant was. Terwijl de naam van de maangod “Sin” was, was zijn titel overeenkomstig talloze inscripties “Al-Ilah”, d.w.z. “de god”, en dat betekent dat hij de oppergod was onder de goden. Zoals Coon erop wijst: “De god Il of Ilah was oorspronkelijk een fase van de maangod”. De maangod werd Al-Ilah genoemd, d.w.z. “De God”, en dat werd ingekort tot Allah in pre-islamitische tijden. De heidense Arabieren gebruikten zelfs Allah in de namen die ze aan hun kinderen gaven. Zo hadden zowel Mohammeds vader als zijn nonkel “Allah” als deel van hun namen. Het feit dat zulke namen gegeven werden door hun heidense ouders bewijst dat zelfs in Mohammeds tijd Allah de titel was voor de maangod. Prof. Coon zegt verder: “Evenzo werd onder Mohammeds voogdijschap, de relatief anonieme Ilah: Al-Ilah, De God of Allah, het Opperste Wezen”.
Dit feit beantwoordt de vragen: “Waarom wordt Allah in de Koran nooit gedefinieerd? Waarom veronderstelde Mohammed dat de heidense Arabieren reeds wisten wie Allah was?” Mohammed werd grootgebracht in de religie van de maangod Allah. Maar hij ging een stap verder dan zijn heidense mede-Arabieren. Terwijl zij geloofden dat Allah, d.w.z. de maangod, de grootste van alle goden was en de oppergod in het pantheon van godheden, besloot Mohammed dat Allah niet louter de grootste god was, maar de énige god.
In feite zei hij: “Kijk, jullie geloven reeds dat de maangod Allah de grootste van alle goden is. Alles wat ik jullie vraag is het idee te aanvaarden dat hij de énige god is. Ik neem de Allah die jullie reeds aanbidden niet weg. Ik neem enkel zijn vrouw weg, zijn dochters en alle andere goden”. Dit kan gezien worden in het feit dat het eerste gegeven in de moslimkreet niet is “Allah is groot” maar “Allah is de grootste”, d.w.z. dat hij de grootste is onder de goden. Waarom zou Mohammed zeggen dat Allah de “grootste” is, anders dan in een polytheïstische context? Dat Arabische woord wordt gebruikt om het grotere te doen contrasteren tegen het kleinere. Dat dit waar is wordt gezien in het feit dat de heidense Arabieren Mohammed er nooit van beschuldigden een andere Allah te prediken dan degene die ze alreeds aanbaden. Deze “Allah” was de maangod, overeenkomstig het archeologische bewijsmateriaal. Mohammed wilde het dus op twee manieren stellen: tegen de heidenen zei hij dat hij nog steeds geloofde in de maangod Allah. Tegen Joden en Christenen zei hij dat Allah ook hún God was. Maar zowel Joden als Christenen wisten wel beter en daarom wijzen zij zijn god Allah af als een valse god.
Al-Kindi, een van de vroege christelijke apologeten tegen de Islam, wees erop dat de Islam en zijn god Allah niet uit de Bijbel stammen maar uit het heidendom van de Sabaeërs . Zij aanbaden niet de God van de Bijbel maar de maangod en zijn dochters al-Uzza, al-Lat en Manat. Dr. Newman besluit zijn studie over de vroege christen/moslim-debatten door te stellen: “De Islam laat zien dat ze … een afzonderlijke en antagonistische religie is die uit de afgoderij opsprong”. Islamspecialist Caesar Farah concludeerde: “Er is daarom geen reden het idee te aanvaarden dat Allah doorging naar de Moslims vanuit de Christenen en de Joden”. De Arabieren aanbaden de maangod als de oppergod, maar dat was geen bijbels monotheïsme. Niettegenstaande de maangod groter was dan alle andere goden en godinnen, hebben we hier nog steeds een polytheïstisch pantheon van godheden.
Nu we de eigenlijke afgodsbeelden van de maangod hebben, is het niet langer mogelijk het feit te vermijden dat Allah in Islamitische tijden een heidense god was. Is het dan verwonderlijk dat het symbool van de Islam een wassende maan of maansikkel is? Dat er een maansikkel staat op de top van hun moskeeën en minaretten? Dat de maansikkel gevonden wordt op de vlaggen van Islamitische naties? Dat de moslims vasten gedurende de maand die begint en eindigt met de verschijning van de wassende maan aan de hemel?
CONCLUSIE
De heidense Arabieren aanbaden de maangod Allah door verscheidene malen per dag in de richting van Mekka te bidden, door het maken van pelgrimstochten naar Mekka, te lopen rond de tempel - de Kaäba - van de maangod, het kussen van de zwarte steen, het offeren van een dier aan de maangod, stenen te werpen naar de duivel, een maand te vasten van wassende maan tot wassende maan, enz. De bewering van de moslims dat Allah de God van de Bijbel is en dat de Islam opstond uit de religie van de profeten en apostelen, wordt weerlegd door solide, overstelpende archeologische bewijzen. De Islam is niets meer dan een opleving van de oude maangodcultus. Het heeft zijn symbolen, riten, ceremonieën, en zelfs de naam van zijn god uit de oude heidense religie van de maangod. Als zodanig is de Islam pure afgoderij en moet ze worden afgewezen door allen die het Bijbelse Evangelie volgen.

http://www.biblebelievers.org.au/moongod.htm



Lees meer over dit onderwerp: http://www.bible.ca/islam/


E-mail: [email protected]
Homepage: http://users.skynet.be/fa390968/index.htm of http://www.verhoevenmarc.be/index.htm
Ga hier naar de Nieuwste Artikelen

Als je het oer-semitische woord kent voor het woordelijke begrip van "de almachtige" dan zul je niet ontkennen dat het woord of de naam "allah" niet de betekenis van god is maar en verwijzing naar "hij die geschapen heeft" of "hij die het begin en de einde is" zoals het ook vermeld staat in de heilige boeken, het woord of naam allah is gewoon en betekenis van "de almachtige", al is voor ta3reef (erkening) ,aa-laha (betekent beminnen) , je zegt ook ya-laho (wordt bemint), dus allah is gewoon en betekenis van iemand die bemint wordt zonder dat er en "menselijke" naam erop geplakt wordt zoals "martens" "david" "samuel" bv, zoals ik al zei de islamofoben dienen gewoon hun ideeen en zoeken of graven in sub details die min of meer iets te maken hebben met de islaam of de benaming daarvan, laat staan over symbolen te spreken, amen,.

[Lincoln]

P.S: het woord "al" komt overal in de arabische woorden het is zoals ik zei een erkening voor iets, bv in het nederlands zeg je niet "Huis" zonder "de" of "het" aan te schrijven , je zegt dus "het huis", zo is dat ook in het arabisch "al" je "al-beit" het huis, want in het arabisch heb je "al mushtaq" en "al mushtaq ilaih" en verdeling en een verdeling uit het woord, nu die verdeling is niet een verdeling opzich maar en afbraak die afkomstig is van de oorsprong, zoals hierboven vermeld is "lah" mushtaq van "alaha" (beminnen) soms gebruiken de arabieren hun benaming op mushtaq, bv Mo7amed is mushtaq van ma7moed (lofhartig) enz enz...

[Bhairav]

Een halve maan staat ook voor maya (=illusie). De ster daarboven/in staat voor het hoogste.

[Ploertendoder]

Oorspronkelijk geplaatst door Flippend Rund

Welke andere godsdienst is voor u dan een stralend en verblindend licht?

Ik had nooit gedacht dat je zo religieus was!

Waarom genoegen nemen met een flauw schijnsel dat slechts een iele reflectie van het Grote Licht is?

De Egyptenaren hadden ON, Zonnestad. In het midden van het Sint-Pietersplein staat een obelisk uit Egypte, een soort van zonnewijzer.

Als er al iets met de ene God of Kracht moet verbeeld worden, dan kies je daar toch het krachtigste symbool voor dat je kan bedenken, het licht en inzicht gevende van de Zon, en toch niet de schimmige Zuster Maan?

De Islam is de leer van de Duisternis. Tijdens de Ramadan mag er enkel gevreeën en gevreten worden als je het verschil niet meer ziet tussen een witte en een zwarte draad. Vrouwen moeten in de islam hun uitstraling die ze van de schepping gekregen hebben verbergen achter duistere maskers en doeken. Islamieten worden er geil van als ze in een onoverzichtelijke zee van bloed schapen aan het kelen zijn.

Ze associëren zich terecht met een symbool dat goed is voor vampieren en vleermuizen. Voor Lunatics of maanzieken.

[Lincoln]

Oorspronkelijk geplaatst door Ploertendoder

Waarom genoegen nemen met een flauw schijnsel dat slechts een iele reflectie van het Grote Licht is?

De Egyptenaren hadden ON, Zonnestad. In het midden van het Sint-Pietersplein staat een obelisk uit Egypte, een soort van zonnewijzer.

Als er al iets met de ene God of Kracht moet verbeeld worden, dan kies je daar toch het krachtigste symbool voor dat je kan bedenken, het licht en inzicht gevende van de Zon, en toch niet de schimmige Zuster Maan?

De Islam is de leer van de Duisternis. Tijdens de Ramadan mag er enkel gevreeën en gevreten worden als je het verschil niet meer ziet tussen een witte en een zwarte draad. Vrouwen moeten in de islam hun uitstraling die ze van de schepping gekregen hebben verbergen achter duistere maskers en doeken. Islamieten worden er geil van als ze in een onoverzichtelijke zee van bloed schapen aan het kelen zijn.

Ze associëren zich terecht met een symbool dat goed is voor vampieren en vleermuizen. Voor Lunatics of maanzieken.

Inderdaad, de islaam is een godsdient in tijden der duisternisen, je ziet het ,de maan sikkel die licht geeft in het donker...

[C uit W]

Tijd dat Dan Brown zich daarin verdiept :d