Een verhaaltje

[ydde]

Vrij naar Hans en Diefje ...
Er woonden eens in een ver land twee allochtoontjes die diep ongelukkig waren met hun lot. Ze vroegen raad aan een rijke oom die bij hen op verlof was en die gaf hen een atlas … Niet begrijpend begonnen ze erin te bladeren en ineens zagen ze midden op de wereldkaart een landje liggen. Mohammed en Ben Oit konden hun ogen niet geloven. Het was een snoeplandje met wetten van peperkoek en onbeperkte sociale voordelen en uitkeringen zoals suikergoed. Als “top of the bill “ waren er wel 1000 doplokalen. 'Lekker!' juichte Mohammed en hij pakte meteen een paar valiezen. Ben Oit pakte een dikke revolver, wat shit en propte die mee in een valies ...
Na een avontuurlijke reis, geholpen door wat landgenootjes belanden ze in een huis. Opeens hoorden ze een krakend stemmetje: “Knibbel, knabbel, knuisje, wie kraakt er hier mijn huisje?” De allochtonen keken om zich heen, maar zagen niemand. Mohammed haalde zijn schouders op en zei tegen Ben Oit: “Rassisten” Hij pikte nog een handvol €’s uit een gevonden portefeuille maar weer klonk het enge stemmetje: “Knibbel, knabbel, knuisje, wie kraakt er hier mijn huisje?' Ben Oit riep gauw: “Ikke nis gedaan ...” Ineens vloog de deur open en kwam er een lelijk socialistje binnen. Mohammed schrok zo dat hij zijn €’s liet vallen en Ben Oit verstopte gauw een horloge achter zijn rug. Het rood gespuisje had een puntmuts op, kleine ogen, lange vieze haren en hij leunde op een stok. “Een rassist” fluisterde Ben Oit. Het idi-(r)ootje begon kakelend te lachen en riep: 'Hoe kom je daar nou bij, lief ventje? Buiten Vlaams Blokkers bestaan er toch helemaal rassisten. Ik ben een arme, zielige ventje, die eenzaam op ‘t stadhuis woont. En ik ben dol op allochtonen. Mohammed en Ben Oit keken hem ongelovig aan. 'Echt waar,' kraste het kereltje, “ik ben gek op maghrebijntjes. Daarom heb ik dit snoeplandje opgebouwd. Allemaal om jullie, lieve schatjes, te kunnen verwennen. Haal maar snel Uw vriendjes, mijn lekkertjes, ik heb nog veel meer heerlijke voordeeltjes voor jullie!” Mohammed en Ben Oit wisten niet wat ze moesten doen. Maar ze hadden zo'n goesting en ze roken meer geld, voordelen en gestolen marchandise…”'Toe maar, mijn verrukkelijke kindertjes,' zei het Spa’ertje en hij duwde Mohammed en Ben Oit op de fauteuil. Nou, hij had niets te veel gezegd. Hij gaf hen visakaartjes, dubbele adresjes en de zwartepietjes staken hun zakken vol. 'Zo en nu lekker slapen,' zei het sossje. “Jullie zullen we moe zijn.” In een ander kamertje lag een groot tapijt en Mohammed en Ben Oit rolden erin. Met hun armen om elkaar heen vielen ze in slaap. Het roodje ging op een stoel naast het tapijt zitten en keek naar de slapende allochtoontjes. “Wat een lieve migrantjes,” fluisterde hij zacht, 'om op te vreten, zo lief. En wat een geluk voor die twee lekkere schatjes dat ik geen Vlaams Blokker ben. Maar ze zijn nog wel magere scharminkeltjes. Daarom zal ik eerst een jongetje eens flink vetmesten. Dat ander mag me daarbij helpen. En als dat kereltje dan lekker dik en vet is, ga ik hem in mijn partij een verkiesbare plaats geven ... Mmm, dat wordt smullen.” Tevreden sloop hij het kamertje uit en ging terug naar het parlement … (wordt vervolgt)

[Spelev]

Niks beters te doen?

[jeff]

En de moraal van je verhaal ydde? of heb je plagiaat gepleegd op Brusselmans zijn werken?