Waarom België?

[Dycore]

Zoals we allemaal weten bestaat er een overvloed aan argumenten die pleiten voor een splitsing van ons land. Nochtans zijn er heel wat mensen die blijven vasthouden aan België. Dat doen zij echter om onduidelijke redenen. Zijn het emoties? Ik vraag mij soms af op welke argumenten hun overtuiging steunt.

Daarom stel ik de vraag aan de liefhebbers van België op dit forum: waarom België?

[MIS]

Ergens gevonden, hierom misschien ? Of is dat te simpel voor onze politiekers ?

Voortgaand op diverse analyses zien we in België een quasi perfect land om de diverse theorieën te toetsen op waarachtigheid. Immers, België is een smeltkroes van diverse culturen, heeft een complexe staatsvorm gestimuleerd door taalgrenzen en is onderhevig aan de financiële druk van een verschuivende wereldeconomie, een mooie casestudy. Deze verschuivende wereldeconomie zien we in dit geval dan als een externe factor die ons op verschillende manieren laat reageren. Vergelijkend met het verwachte chaospunt zoals kort omschreven in andere topics, heeft België de potentie om te kiezen voor ofwel het ineenstortingtraject ofwel een doorbraak te lanceren.

In functie van het ineenstortingtraject moge het duidelijk zijn dat we hier verwijzen naar de splitsing van België, een thema dat ons allen bezighoudt waarover de meningen verdeeld zijn. Wanneer we kijken naar bvb. de spiraaldynamiek krijgen we dus te maken met twee visies. Enerzijds kiezen we voor het eigen belang resulterend in de splitsing van België, anderzijds zien we duidelijk bewegingen ontstaan die pleiten voor het behoud van België, waarbij de koning als symbool voor éénheid wordt aanzien. Uiteraard en wanneer correct geanalyseerd, hebben beide partijen recht van spreken maar het betekent wel dat het een waar progressief beleid belemmerd. Het streven naar een splitsing kunnen we denkelijk vertalen naar het teruggrijpen naar een vorig niveau en behoud van de gerealiseerde winst/welzijn. Deze onbewuste drijfveer getuigt weliswaar van congruentie en inspelend op de maatschappelijke problemen maar jammer genoeg staat deze visie loodrecht op diegenen die streven voor de éénheid van België, waardoor een begrijpelijke strijd ontstaat. In beide gevallen kunnen we spreken van een ‘natuurlijke’ reactie maar door het niet (h)erkennen van deze dynamiek ontaardt deze situatie in een conflict dat mogelijks aanleiding zal geven tot een ware revolutie, die we denkelijk allen willen vermijden. Vanuit ons standpunt kunnen we enkel waarschuwen voor de mogelijke gevolgen van een dergelijke revolutie, zeker te weten dat ook andere culturen in dit land deze strijd kunnen aangrijpen om hun frustraties te uiten.

De chaos die hieruit voortvloeit, resulteert mogelijks in een situatie van totale anarchie waarbij dat vrijwel niemand nog zal weten waar nu de oorzaak ligt van onze problemen. Dialoog wordt steeds moeilijker (zelfs onmogelijk) en culturen/meningen staan met z’n allen tegenover elkaar. Het spreekt denkelijk voor zich dat wanneer de economie steeds verder verschuift en onze individuele vrijheid dermate bedreigd wordt, dat we zullen teruggrijpen naar vormen van minder sociaal gedrag en bendevorming (waartoe we politieke partijen ook kunnen rekenen, zij het verbaal). Naar onze bescheiden mening en rekeninghoudend met diverse studies kan enkel een éénheidstreven ons uit deze penibele situatie redden. Nu, nuchter analyserend krijgen we dus een situatie waarbij onze buurman de vijand wordt maar dit alles onder leiding van een kapitalistisch systeem dat een ware democratie stagneert en zelfs afbreekt. We kunnen deze analyse denkelijk niet beter flankeren dan met de uitspraak ‘wanneer twee honden vechten om een been, gaat de derde ermee heen’. Echter, misschien moeten we hier een kleine nuance maken met de stelling dat de spreekwoordelijke ‘derde’ dit gevecht initieert door zijn verhuis naar de lage loonlanden. Anders gezegd, het spreekwoordelijke ‘been’ (geld) is al een tijdje geleden vertrokken en resulteert mogelijks in een sociaal kerkhof gestimuleerd door de onderlinge strijd die de achterblijvers voeren. Hieruit volgend zien we dus dat een onderlinge strijd ons allen bezig houdt maar dat finaal geen oplossing wordt geboden voor het kapitaal dat stilaan maar zeker de afvaart inzet (of verder zet). Vanuit deze hachelijke situatie probeert men vervolgens allerhande creatieve oplossingen te bedenken maar nog steeds binnen hetzelfde denkpatroon die aanleiding gaven tot deze problemen. In deze periode van chaos en spanning druisen diverse beslissingen in tegen elke logica waardoor een eerder schizofreen beleid ontstaat. Het spreekt denkelijk voor zich dat een oppositie die er enkel op uit is de macht te grijpen, hierdoor slechts moet wachten op de volgende ‘blunder’ om heel deze chaos nog verder te stimuleren, zij het onbewust.

Gezien de wisselwerking die bestaat tussen politiek, media en de bevolking dreigen we hierdoor steeds verder af te glijden in chaos, die we door een gebrek aan inzicht veroorzaken. De spreekwoordelijke ‘derde’ is zich, gezien onze maatschappelijke conditionering, van geen kwaad bewust. Die ‘derde’ doet net wat hij geleerd heeft op de schoolbanken, net zoals iedereen dit tracht te doen. Sterker nog, die ‘derde’ wordt op dat moment aanbeden als de redder in nood, nog steeds niet beseffend dat onze maatschappijnorm dergelijke situaties initieert. We denken hier dan bvb. aan de subsidies die onze regering uitreikt voor het aantrekken van investeringen. U zal wellicht ook tussen de lijnen gelezen hebben dat we hiermee ook bvb. het succes van het Vlaams Belang grotendeels kunnen verklaren. Nogmaals, mogelijks ziet U deze analyse anders en derhalve kunnen we enkel vragen hier even bij stil te staan of enige logica te bespeuren valt. Kort besluitend, de complexiteit van België heeft dus zowel een negatieve als positieve kracht en de keuze die we hierin maken zal vooral bepaald worden door onze politieke verantwoordelijken. In zekere zin kunnen en mogen we het Vlaams Belang danken voor het succes dat ze halen van waaruit deze dynamiek duidelijker wordt gesteld. Echter, wanneer vervolgens het Vlaams Belang als een soort van ‘trofee’ wordt bekeken, besteden we geen aandacht aan de ‘wortel’ en blijft een vermoeiende politieke machtsstrijd de bevolking teisteren. Wij kunnen in deze context dus enkel pleiten voor dialoog en samenwerking waarmee we de eenheid wensen na te streven. We mogen er denkelijk vanuit gaan dat wanneer België erin slaagt allerhande twisten achterwege te laten, zij een voorbeeld kunnen stellen voor de rest van Europa, zelfs voor de wereld. Onze oproep tot dialoog mag hier denkelijk aan kracht winnen.

Gezien de situatie hierboven omschreven mogen we jammer genoeg vaststellen dat we op deze manier voor het ineenstortingtraject kiezen. Het ‘cordon sanitair’ lijkt ons in deze context alvast niet getuigend van een positieve trend, integendeel. De eerder genoemde ‘trofee’ waarmee het Vlaams Belang kan vergeleken worden, wordt hiermee gepolariseerd waardoor een integraal beleid (en visie) geen doorgang kent. In functie van een democratisch model kunnen we denkelijk wel stellen dat het ‘cordon sanitaire’ een democratie onwaardig is. Althans, deze besluitvorming op basis van de diverse dynamieken die we inmiddels hebben gezien.